၀ါဆိုလျပည့္ ဓမၼစႀကာေန႔

(ေမေမပို႔ေပးတဲ့ စာ)

ျပဳဗၺသာန္ၾကယ္ထြန္းလို႔ ၊ လ၀န္းတဲ့ေသာ္တာ၊

သည္ခ်ိန္ကို ယုဂန္ဖ်ားက ႏွစ္ပါးေရာင္ျခည္စိုက္ ၊

လင္းခိုက္မို႔သာ။

ရနံ႔ငယ္ျဖာ၊ ညွာတံက ငုံဖူး၊

ပုန္းညက္ညိဳ ပင္မင္းက ၊

သင္းပ်ံ့လိုျကူး။

စသည္ ေရွးစာဆိုတို႔က တင္စားဖြဲ႔ႏြဲ႔ခဲ့သည္။

“ေရလွ်ံတဲ့ လ၀ါဆိုမွာ ၊ပုန္းညက္ညိဳမာလာမင္းက သင္းလွတယ္ေလး။”

ဟူ၍တသြယ္ “မာလာပုန္းညက္ ပြင့္မွန္ကူတယ္ ၊ မမူ႔တမူ ခိုင္အႏြဲ႔၊ မႀကဴ႕တႀကဴ ႀကိဳင္အလွဲ႔ႏွင့္ ၊ ဂႏိုင္ပိုင္ခ်ဲ့ ဘုရင္စံ။”

ဟူ၍တမ်ိဳး ၀ါဆိုမိုးႏွင့္ ရာသီပန္းကို  ဖြဲ႔ႏြဲ႔ႀကသည္။

ဗုဒၶျမတ္စြာ သည္ ဘုရားအျဖစ္သို႕ ေရာက္ေတာ္မူၿပီး ဦးစြာ မိဂဒါ၀ုန္ေတာသို႔ ႀကြခ်ီေတာ္မူသည္။ ဘုရားရွင္သည္ မိဂဒါ၀ုန္ေတာရွိ အဇၨပါလေညာင္ပင္ရင္း၀ယ္ ထိုင္ေတာ္မူကာ  ၀ါဆိုလျပည့္ စေနေန႔တြင္ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးတို႔အား တရားဦးေဟာခဲ့သည္။ထို႔ေႀကာင့္ ၀ါဆိုလျပည့္သည္ ထူးျခားေသာ ေန႔တေန႔ ျဖစ္သည္။

အခ်ိန္က ယုဂန္ဖ်ားတြင္ ေနႏွင့္လ ႏွစ္ပါး စုံညီ လင္းေရာင္ျဖာလြင္ဆဲ။ ေနမင္းက ႏွဳတ္ဆက္ထြက္ခြာရန္္ အျပင္ လမင္းက လည္း လျပည့္ညမို႔  ေစာစီးစြာ ထြက္ၿပဴ၀င္းပ လာေနစဥ္။

ေဒြေမဘိကၡေ၀။ အႏၱာ ပဗၺဇိေတန နေသ၀ိတဗၺာ၊

ကတေမေဒြ ေယာစာယံ ကာေမသု ကာမ သုခလိကာ၊

ႏုေယာေဂါ၊ ဂါေမၼာ၊ ေပါထုဇၨနိေကာ၊အနရိေယာ၊ 

အနတၱသံဟိေတာ၊

ေယာစာယံအတၱကိလမထာ ႏုေယာေဂါ၊ ဒုေကၡာ အနရိေယာ၊

အနတၱသံဟိေတာ။

အစခ်ီကာပီသ ႀကည္ျမေသာ အသံေတာ္ျဖင့္  ဓမၼစႀကာ တရားေတာ္ျမတ္ကို လူသားငါးဦးသာ ပါရွိသည့္ နတ္ၿဗဟၼာတို႔အား တရားေရေအး တိုက္ေႀကြး ေဟာႀကားေတာ္မူခဲ့သည္။အယုတ္တရားႏွစ္ပါး ျဖစ္သည့္ ဆင္းရဲပင္ပန္းျခင္းသာ ျဖစ္ေစေသာ   အစြန္းေရာက္ အတၱကိလမထာ ႏုေယာဂ ႏွင့္ကာမသုခလိႅကာ ႏုေယာဂ  တို႕ကို ပယ္သတ္ရန္။အလယ္အလတ္ မဥၨိမပဋိပဒါ လမ္းစဥ္ကိုလိုက္ရန္ ညႊန္ႀကားေတာ္မူခဲ့သည္။ ထိုမွ မဂၢင္ရွစ္ပါးလမ္းစဥ္ျဖစ္ေသာ..

ေကာင္းေသာအယူယူျခင္း။
ေကာင္းေသာအႀကံအစည္ရွိျခင္း။
ေကာင္းေသာစကားကိုဆိုျခင္း။
ေကာင္းေသာအလုပ္လုပ္ျခင္း။
ေကာင္းေသာ အသက္ေမြးျခင္း။
ေကာင္းစြာအားထုတ္ျခင္း။
ေကာင္းေသာ သတိရွိျခင္း။
ေကာင္းစြာတည္ႀကည္ျခင္း စသည္တို႕ကို ဆုံးမေတာ္မူၿပီး ဒုကၡသစၥာ။ သမုဒယသစၥာ။ နိေရာဓသစၥာ။မဂၢသစၥာတည္းဟူေသာ  သစၥာေလးပါးကို ညႊန္ျပေတာ္မူခဲ့သည္။

ဒုကၡသစၥာ ဆိုသည္မွာ မလိုလားအပ္ေသာ ဆင္းရဲျခင္းမ်ိဳးစုံ ႀကံဳဆုံရျခင္း။

သမုဒယသစၥာ ဆိုသည္မွာ တြယ္တာေႏွာင္ဖြဲ႔သျဖင့္ ေသာကဗ်ာပါဒျဖင့္ ဆင္းရဲပင္ပန္းျခင္း။

နိေရာဓသစၥာဆိုသည္မွာ ထိုဒုကၡအေပါင္းမွ ခ်ဳပ္ျငိမ္းၿခင္း။ ကင္းေပ်ာက္ျခင္း။

မဂၢသစၥာဆိုသည္မွာ. ဆင္းရဲျခင္းအေၿကာင္းရင္းအမွန္ကို ထိုးထြင္းရွဳျမင္ ႏိုင္ျခင္း တို႔ျဖစ္သည္။ ထိုမွ အသေ၀ါတရားကုန္ခမ္းကာ နိဗၺာန္မဂ္ဖိုလ္ကို ဆိုက္ေရာက္ႏိုင္ပါသည္ တဲ့။

ကြ်န္မတို႔တေတြ ဘုရားေပးသည့္နည္းကို မသိ မဟုတ္ သိႀကပါသည္။ တကယ္လိုက္နာက်င့္သုံးဖို႔က အေ၀းႀကီး။ ဒါန ကုသိုလ္ႏွင့္သာ သူသူငါငါ  လူ႔ဘ၀ကို စြန္ခြာ ထြက္သြားေနႀကသည္။ေခါင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္း၍ ဘ၀အထိုထို က်င္လည္ႀကရာတြင္ အကယ္၍  လူျပန္မျဖစ္ခဲ့သည္ရွိေသာ္..ကြ်န္မတို႔ သာသနာႏွင့္ ကမၻာ အသေခ်ၤ ေ၀းႀကရေတာ့မည္။ လူ႔ေခါင္း လူ႕ဦးေႏွာက္ကို မပိုင္ဆိုင္သည့္ ဘုံဘ၀တခုခုတြင္ ေရာက္ရွိသြားသည္ရွိေသာ္ ယခုလို တရားေတာ္ျမတ္ကို ဘယ္သို႔ ေျဖာင့္စြာ နာယူႀကပါမည္နည္း။

“ခြင့္သာတုန္းမွ မရုန္းခ်င္လွ်င္ ၊အရွဳံး နင့္ျပင္ ရွိေသးရွာလိမ့္လား။” “ခြင့္သာဆဲမွ ၊ မခဲပါလွ်င္၊ အလႊဲနင့္ျပင္ ရွိေသးေလလိမ့္လား။" “ခြင့္သာခိုက္မွ မလိုက္ခ်င္လွ်င္ အမိုက္နင့္ျပင္ ရွိေသးေလလိမ့္လား" ဟူ၍ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားသက္ရွိစဥ္က ေမးေတာ္မူခဲ့သည္။

ကြ်န္မတို႔ ဘယ္လို အေျဖမ်ိဳးကို ေပးႏိုင္မလဲ။ 

ခင္ေမသစ္