အိမ္ျပန္သြားၿပီ

(ေမေမ့ရဲ႕စာ)

ဖြင့္ထားတဲ့ တံခါးေပါက္ကေန ကြ်န္မward 41 အခန္းတြင္း ေခ်ာင္းေျမာင္းျကည့္လိုက္ေတာ့ ကြ်န္မအေနာက္ကေန သူနာၿပဳဆရာမတဦးက စစၥတာ ဘိုအီ ကို ရွာေနတာလားကြယ္။သူအိမ္ျပန္သြားၿပီကြဲ႔ လို ့ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူက အခု အခ်ိန္ပိုင္း ဆရာမကြဲ ့။အယင္ကလို ပုံမွန္ ရွိမေနေတာ့ဘူး။ 

လို ့လည္း ျဖည့္စြက္ ေျပာဆိုလိုက္တယ္။

ကြ်န္မ စိတ္ညစ္သြားေပမဲ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။
ကြ်န္မမ်က္ႏွာကို အၿပံဳးမပ်က္ေအာင္ ခ်ိဳထာလိုက္တယ္။ ဒါ ဟာ အံ့ျသဖို ့ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ အေျပာင္းအလဲ ရွိတတ္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မအတြက္ ေတာ့ ျကံ့ခိုင္တဲ့ သံမဏိ စိတ္ဓါတ္နဲ ့ ရပ္တည္ေနရေတာ့မွာပါ။ စကၤ ာပူ ႏိုင္ငံက Tan Tock Seng ေဆးရံုဆိုတာက ကြ်န္မ ကင္ဆာေရာဂါကို ရွည္ျကာစြာ ခံစားကုသေနက် ေဆးရံုၿကီးပဲ ေလ။ ေျပာရရင္ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ကေပါ့။ ဒီေဆးရံုၿကီးကို ၁၂ေခါက္ေတာင္ ေရာက္ခဲ့ ရတာပါ။ ကြ်န္မရဲ ့ နာက်င္ခံစားေနရမွုဳဟာ ဘာလဲဆိုတာသိဖို ့ ပထမ ေရာဂါရွာေဖြ ခဲ့ျကရတယ္။ေနာက္ဆုံး ေက်ာရိုး က  ကင္ဆာ အျကိတ္အဖု ၿကီး ေျကာင့္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒါကို ဖယ္ရွားဖို ့ ခြဲစိတ္ခံခဲ့ရျပန္တယ္။ နာက်င္ခံစားမွဳ ေ၀ဒနာက စဥ္ဆက္မျပတ္ပါပဲ။ ရွည္ျကခဲ့ပါတယ္။ဒီေရာဂါ ေ၀ဒနာအတြက္ ပိုးမႊားေတြကို ႏွိမ္နင္းရွင္းလင္း သတ္ျပစ္ဖို ့ ၂ႏွစ္ ခန္ ့ ဓါတ္ေရာင္ျခည္ေပး ကုသခဲ့ရတယ္။ကြ်န္မကိုယ္က အနံ ့ဆိုးေတြဟာ ေအာ္ဂလီ ဆန္ စရာပါပဲ။ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ သည္းမခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။ 

ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီေတြ ေက်ာရိုးက အရည္ေတြ အပ္နဲ့ ထိုးေဖါက္ စုပ္ယူျကတယ္။ထုံေဆးသုံးေပးေပမဲ့ ကြ်န္မ ဘယ္မွာ သည္းခံႏိုင္ပါ့မလဲ။တကယ္ပဲ နာက်င္ ခံရ ခက္လွပါတယ္။ဘယ္လိုမွ ေနသာ ထိုင္သာ မရွိတဲ့ ေန့ရက္ေတြပါပဲ။စိတ္ပ်က္အားငယ္ခဲ့ရပါတယ္။ကြ်န္မရဲ ့ဆံပင္ေတြဆိုရင္ အုံလိုက္ ကြ်တ္က်ခဲ့တယ္။မ်က္စိတြက ဖြင့္မရ။ လက္ေတြ ေျခေတြ တြန္ ့လိမ္ ေကြးေကာက္ မွာစိုးလို ့ ကုတင္တိုင္ကို ဆုတ္ဆြဲ ထားရတာ စိတ္ပ်က္ စရာပါ။ လူက ပုဇြန္ထုတ္ၿကီးတေကာင္လို ေကြးေကာက္ေနၿပီေလ။ ေဆးရံု ကုတင္မွာ ေခြေနရတာ ႏွစ္နဲ့ခ်ီ ျကာျမင့္ခဲ့တာပါ။ ရုပ္ရွင္ကားေတြထဲက ဇတ္၀င္ခန္းတခုလိုပဲ အသဲထိတ္စရာၿကီး။ 

ဒီတုံးက …

စစၥတာ ဘိုအီ ေလ။ကြ်န္မရွိတဲ့ ward ထဲမွာ တာ၀န္က်တယ္။ကြ်န္မရဲ ့ေမွာင္ပိန္းေနတဲ့ ေနရက္ေတြမွာ ဆိုး၀ါးရက္စက္လြန္းတဲ့ ေ၀ဒနာညမ်ားမွာ စစၥတာဘိုအီက ကြ်န္မကို ညင္သာစြာ ေပြ ့ပိုက္ ႏွစ္သိမ့္ခဲ့တယ္။ေဖ်ာင္းဖ် အားေပးခဲ့တယ္။ ေန ့တိုင္ းပါပဲ။ ညတိုင္း ပါပဲ။ အျကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ။ ေျပာရရင္  ကြ်န္မ ေဆးရံု မွာ ရွိေနတဲ့အခ်ိန္တိုင္းမွာ…သူေတာ္စင္ တဦးရဲ ့ ခ်စ္ခင္ ယုယမွဳမ်ိဳးနဲ့့ ထာ၀ရ ပိုက္ေပြ ့ခ်မ္းေျမ ့ေစခဲ့တာပါ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြ်န္မေရာဂါကို ကြ်န္မအႏိုင္ယူ လို ့အိမ္ျပန္လာႏိုင္ခဲ့တယ္။ေဆးကုသမွဳေတြ ရပ္ဆိုင္းလို ့ ခေလးေတြရွိတဲ့ ကြ်န္မေက်ာင္းကို ကြ်န္မ  ျပန္သြားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေန ့စဥ္ဘ၀မွာ ပုံမွန္ က်င္လည္ ျဖတ္သန္း ခဲ့ႏိုင္တယ္။ သို ့ေသာ္လည္း စိတ္လွဳပ္ရွားဖြယ္ ရင္ခုန္ညေတြကိုေတာ့ ဘယ္ ေမ့ႏိုင္မလဲ။ 

သုံးႏွစ္ျကာသြားခဲ့ရာမွာေတာ့ ေအးျမတဲ့ ဒီဇင္ဘာ ေဆာင္းညတညမွာ ကြ်န္မ မစ္ရွင္အဖြဲ႔ တာ၀န္ေဆာင္ရြက္ေနစဥ္ စစၥတာဘိုအီနဲ ့ ဘူတာရံု တခုမွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဆုံမိျကတယ္။ ေဆးရံု၀ဒ္ေတြမွာ လူနာေတြကို တယုတယ ၿပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သူ လူနာေတြကို ေနြးေထြးျကင္နာစြာ ပိုက္ေပြ ့ခဲ့သူ  စစၥတာ ဘိုအီမွာ ခန္းနား ၿကီးက်ယ္လြန္းတဲ့ ဘူတာရံု အေဆာက္အဦ ထဲမွာ  ၿကံဳလွီ ေသးေကြးလြန္းေနတယ္။စစၥတာ ေနမွ ေကာင္းရဲ ့လား ပိန္လိုက္တာ လို ့ ကြ်န္မ ေတြးမိေပမဲ ့ ဘာတခြန္းမွေတာ့ မေမးမိဘူး။

သူမက ၿပံဳးၿပီး ကြ်န္မကို အနီေရာင္ အထုပ္ကေလးတခု အိပ္ထဲက ထုတ္ေပးတယ္။

မင့္အတြက္ ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ တဲ့။ 

ဒါကို ငါ ေစာေစာ ကတည္းက ေပးခ်င္ေပမဲ့ ငါတို ့ မဆုံျဖစ္ျကဘူးေနာ္ တဲ့။ ဒါေပမဲ ့ကြ်န္မ ကက္သလစ္ ဂ်ူနီယာ  ေက်ာင္းမွာ ရွိေနမွန္ း သူသိရက္ႏွင့္ ။သူမဟာ ကြ်န္ မ ပိုက္ဆံ တိုတို ထြာထြာ မ်ား သုံးေနရသလားဆိုတဲ ့အေတြးနဲ ့ ေငြေျကးလည္း ေထာက္ပံ့ပါေသးတယ္။ကြ်န္မတို ့ မခြဲခြာခင္ စစၥတာ့ဆီက အကူအညီ လိုရင္ အခ်ိန္မေရြး ေျပာေနာ္ …တဲ့။ သူမက ကြ်န္မကို ရယ္ရယ္ၿပံဳးၿပံဳး နဲ ့ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႕ကေလး ေျပာဆို ႏွဳတ္ဆက္ ထြက္ခြာသြားတယ္။ ကြ်န္မဘက္က ဘယ္လိုမွ တုံျပန္ခဲ့တာမ်ိဳး မရွိခဲ့ဘူး။ ကြ်န္မသူ ့အေပၚ ဆက္ဆံတာမ်ား  ေအးစက္လြန္းေနသလား။

သူမ အျငိမ္းစား ယူသြားၿပီ ဆိုတာ ျကား မိသည့္ တိုင္  ကြ်န္မ သူမထံသြားေရာက္လည္ပတ္ဖို ့ ပ်က္ကြက္ ခဲ့မိတယ္။မစ္ရွင္ကိစၥေတြနဲ့ မအားလပ္တာလည္း ပါပါတယ္။ဒါေပမဲ ့ကြ်န္မတို ့ခ်င္းမျကာခဏဆိုသလို ဖုန္းေတာ့ ဆက္မိျကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ့ တေန ့ေတာ့ သူမ အိပ္ယာထဲ လဲ ေနတာကို သိလိုက္ရတယ္။

သူမကေတာ့  တစုံတရာ ေျပာဆိုမွဳ ေနမေကာင္းတာ ဖ်ားတာ နာတာ ေခါင္းကိုက္တာ စသည္ ဘာဆို ဘာမွ ဖြင့္ဟ ေျပာဆိုမွဳ မရွိဘူး။ ဆိုေတာ့ ..ကြ်န္မေပါ့ေပါ့ တန္တန္ သေဘာထားမိခဲ့တယ္။ သူမကိုယ္တိုင္ကလည္း အၿမဲတမ္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ပဲ ရွိေနခဲ့တာပါ။ အခု သိရေတာ့ ရင္သားကင္ဆာ တဲ့။ ကြ်န္မ ရင္ထဲ ဒိန္းကနဲ ေဆာင့္သြားေတာ့တယ္။ ကြ်န္မ အျမန္ဆုံး ေဒါက္တာဂြ်န္လူ  နဲ  သြားေရာက္ေတြ ့ဆုံ မိတယ္။ကြ်န္မကို ကင္ဆာ ေရာဂါ  ကုသေပးတဲ့ ဆရာ၀န္ေလ။ကြ်န္မ စစၥတာ ဘိုအီရဲ ့ ေရာဂါ အေခ်အေနကို ေမးျမန္းခဲ့ပါတယ္။စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ သူ ့ေရာဂါက ကြ်မ္းေနၿပီ တဲ့။ကြ်န္မ ဖုံးဆက္ အားေပးလိုက္ပါတယ္။ 

ဘာမွ မစိုးရိမ္နဲ့ေနာ္ ခု ကြ်န္မလာခဲ့မယ္ လို ့ဆိုေတာ့ သူမက ျငင္းပယ္ပါတယ္ ။

အို ..မဟုတ္တာ မအားပဲနဲ့ မလာပါနဲ ့ စစၥတာ ဘာမွ ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး ေနေကာင္းပါတယ္ တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မ အေျပးကေလး သြားခဲ့ပါတယ္။ ေရာဂါပိုးမႊားေတြကို သတ္ႏိုင္ဖို ့ အေတာ္ပဲ ခက္ခဲပါလိမ့္မယ္။ သူမရဲ ့ အေျခအေနက အေတာ္ေလး ႏြမ္းနယ္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနပါၿပီ။ ဆံပင္ေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ လူသားေတြကို ကူညီႏိုင္စြမ္းရွိခဲ့တဲ့ သူ ့ ေကာင္းမွဳ အတြက္  ေပ်ာ္ရႊင္ ေက်နပ္မွဳေတြ အျပည့္အသိပ္ ရခဲ့တယ္ဆိုတာ ေဖၚညႊန္းေနတဲ့ ပုံပါပဲ။ 

သူမဟာ တူကေလးတေယာက္ကို ေစာင့္ေရွာက္အေဖၚလုပ္ရင္း သူနာၿပဳစုျခင္း ကိစၥထဲမွာပဲ ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ နစ္ၿမွဳပ္ ေနခဲ့တာပါ။ ဒါကို သူမက အမြန္အျမတ္ထား ၿပီးအေကာင္းဆုံး လုပ္ေဆာင္ ခဲ့ တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ကြ်န္မရင္ထဲ ဆို ့နင့္ေနတယ္။ကြ်န္မကို အရာခပ္သိမ္းကူညီေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တာ ေက်းဇူး အထူး တင္ရွိပါတယ္။ ကြ်န္မ စစၥတာ့ကို ခ်စ္လည္း ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ ့ကြ်န္မ ေျပာမထြက္ခဲ့ ဘူး။ ႏွဳတ္ဆိတ္ေနမိတယ္။ကြ်န္မ သတၱိမရွိတာ။သူရဲေဘာေျကာင္တာ။

ဒီေနာက္ ကြ်န္မအလုပ္ နည္းနည္းမ်ားသြားျပန္တယ္။ လအနည္းငယ္ သူမနဲ့ မေတြ ့ျဖစ္ခဲ့ျကဘူး။ ကြ်န္မ ေရာက္သြားေတာ့ သူမချမာ အရိုးေပၚ အေရတင္ သိပ္ကို ပိန္ကပ္ေနၿပီ။ ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္ပဲ ထင္ပါရဲ ့။ စကားမေျပ ာေတာ့ပါဘူး။ သူမ ထြက္ခြာဖို ့အခ်ိန္ကို သိကၡာရွိရွိ တိတ္ဆိတ္စြ ာ ျပင္ဆင္ေနသည္ ထင္ပါရဲ ့။

မျကာပါဘူး။ ေဒါက္တာဂြ်န္လူ နဲ့ သက္ဆိုင္ရာ လူၿကီးေတြကို ကြ်န္မ အေျကာင္းျကားလိုက္ပါတယ္။စစၥတာဘိုအီရဲ ့ အသုဘ အခန္းအနား က်င္းပဖို ့ ပါ။ကြ်န္မ မ်က္ရည္ မက်ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားလိုက္ ႏိုင္ပါတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းကေလး မွာေတာ့ လူေတြ  လူေတြ စုေ၀းေရာက္ရွိလာျကပါၿပီ။ စစၥတာ့ ေက်းဇူးနဲ႔ မကင္းရာ မကင္းေျကာင္းေတြ  အားလုံး။ အားလုံး။ စည္ကားလာတယ္။ ဒီလူေတြ  ကြ်န္မအပါအ၀င္ စစၥတာ့ အျပဳအစုကို ခံယူခဲ့ျကဖူးသူေတြပါပဲ။ စစၥတာ ေ၀ဒနာ ခံစားေနရစဥ္မွာေတာ့ အျပန္အလွန္ စစၥတာကို  ၿပဳစုေဖၚ ရခဲ့ ျကရဲ ့လား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ား အသိရွိခဲ့ျကသလဲဆိုတာ မေသခ်ာလွပါ။စစၥတာကလည္း အဲဒါကို ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပုံ မရပါဘူး။ သူမကသာ ေပးႏိုင္သေရြ ့ ေပးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

ကြ်န္မ စစၥတာ့ အသုဘေခါင္းနားမွာ ရပ္ၿပီး ျကည့္ေနမိပါတယ္။ သူမ မ်က္ႏွာကေလးက ေဖ်ာေတာ့ေနေပမဲ့ ၿပံဳးေယာင္သန္းေနသလိုပါ။ သူမဘ၀ကို ေက်နပ္ သြားပုံ ရပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အိပ္စက္ နားေနသလိုပါပဲ။ဒါဟာ သူမရဲ ့ အလြန္လွပတဲ့ အဖိုးတန္ ပုံရိပ္ကေလး တခုပါပဲ။

ကြ်န္မ ရွက္မိပါတယ္။ ကြ်န္မကို အျကိမ္ျကိမ္ ဖက္ေပြ ့ခဲ့တဲ့ စစၥတာ့ကို ကြ်န္မခုထိ လက္ဖ်ားနဲ ့ေတာင္  

မတို ့ထိမိေသးပါဘူး။ ကြ်န္မ တကယ္ ရွက္မိပါတယ္။

အိမ္ျပန္ေစာတဲ့ စစၥတာရယ္။ ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။

ပ်ဥ္းမနားေဆၚရံုၿကီးတြင္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ျကသည့္ မာမီ စစၥတာၿကီး ေဒၚျမျကည္၊ စစၥတာေဒၚသန္းညႊန္႔ႏွင့္ စစၥတာ ေဒၚတင္ညိဳေလး တို ့အတြက္ အမွတ္တရ။ 

Sister Boey ‘s Gone Home  by Soo Chan Hua | Reader's Digest (May 2009)

Florist