ပန္းသီးကုိ မစားနဲ႔

Facebook မွာ မစုမီေအာင္တင္ထားတဲ့ "ပန္းသီးကို မစားနဲ႔" ကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး ဒီမွာတင္လိုက္ပါတယ္။ သေဘာက်လို႔ပါ။

မစုမီေအာင္က Facebook မွာ ဒီလိုေရးထားပါတယ္။
"အလင္းအိမ္ ခရစ္ယာန္စာေပ မဂၢဇင္းမွာ ေရးခ့ဲဖူးတဲ့ ငယ္ႏုစဥ္က စာတစ္ပုဒ္ပါ။ အခ်ိန္ေလးနည္းနည္းရရင္ fb friမ်ား ဖတ္ၾကည့္ေပးၾကပါဦး။ ဒါကုိဖတ္ဖုိ႔ မုိးေအးေအးမွာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔ အခ်ိန္ ၂၄၅ စကၠန္႔ပဲ လုိပါတယ္"  တဲ့

**********

ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိမ္တစ္လံုးျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြင္းမွာ လူေတြေနထုိင္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ မိသားစုေတြပါ။ ဖြဲ႔စည္းပံု အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေပါ့။ တခ်ဳိ႕က မိဘနဲ႔သားသမီးရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕က မိဘ၊ သားသမီးအျပင္၊ သားမက္၊ ေခၽြးမ ရွိၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က မိဘ၊ သား သမီး အျပင္ ေျမး၊ ျမစ္၊ တူ၊ တူမေတြေပါ့ဗ်ာ။ အမွန္ကိုဆုိရရင္ အဲဒီလုိလူေတြအမ်ားႀကီး ေနထုိင္တဲ့ အိမ္ႀကိးတစ္လံုးျဖစ္ရတာ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ အင္မတန္ဂုဏ္ယူမိတယ္။ ခက္တာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ “ခင္ဗ်ားေပ်ာ္ရႊင္ပါသလား”လို႔ေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ေခါင္းခါျပရမယ့္အျဖစ္ပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာအိမ္တစ္လံုးျဖစ္ေပမဲ့ အိမ္တစ္လံုးနရဲ႕အဂၤါရပ္ေတြနဲ႔ ကိုက္ညီမႈမရွိေသး ဘူး လုိ႔ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထင္မိလုိ႔ပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ဗ်၊ ကၽၽြန္ေတာ္ဟာ အိမ္တစ္လံုးရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ မညီညြတ္ေသးဘူး၊ အရည္အေသြး မျပည့္ေသးဘူး။ ဆိုလိုတာက အိမ္ဆိုတာဟာ ၀ါးထရံကာထားတဲ့ ယိုင္နဲ႔နဲ႔အိမ္ျဖစ္ေစ၊ ဟုိတယ္တမွ် ခမ္းနားတင့္တယ္တဲ့အိမ္ျဖစ္ေစ၊ သူ႔ရဲ႔အတြင္းပိုင္းမွာ စိတ္္ႏွလံုးတစ္လံုးတစ္၀တည္းရွိတဲ့ လူသားေတြကို ထည့္သြင္းထားႏိုင္ဖုိ႔က အဓိကပဲမဟုတ္လား။
ဒါမွသာ ဘုရား သခင္ ဖန္ဆင္းတဲ့အိမ္တစ္လံုးအသြင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရသေျမာက္ေလမေပါ့။ ဟုတ္တယ္မို႔လား၊ အခုေတာ့ဗ်ာ။

ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီလာသမွ်လူေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္က ရင္ခြင္တံခါး ဟင္းလင္းဖြင့္ၿပီး ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႀကိဳဆိုခ်င္တဲ့လူပါ။ လူမ်ိဳးမေရြး၊ ဘာသာမေရြး၊ အငယ္ဆံုးေသာသူ၊ အႀကီးဆံုးေသာသူ ဘာဆိုဘာမွ မခြဲျခားဘဲနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ခက္တာက အိမ္ထဲက လူေတြဟာ တခ်ဳိ႕လူေတြ ၀င္အလာမွာ ပါးစပ္ေတြနားရြက္တက္ခ်ိတ္ထားတဲ့ အျပံဳးက်ယ္က်ယ္ေတြနဲ႔ ဖက္ရမ္းနမ္းရႈတ္ ႀကိဳဆိုၾကေပမဲ့ တခ်ိဳ႕လူေတြ အလာမွာ ၾကဳတ္ထားတဲ့မ်က္ေမွာင္အုိႀကီးနဲ႔ ဆီးၾကည့္ၿပီး ရင္ဘတ္ကို ဇစ္ပိတ္ထားတတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေလွကားလိမ္လိမ္ႀကီးမွာ ေတာ့ “ကိုယ္ႏွင့္စပ္ဆုိင္ေသာသူကုိ ကိုယ္ႏွင့္အမွ် ခ်စ္ေလာ့၊ မိမိကို သူတစ္ပါးျပဳေစလုိသမွ်အတိုင္း သူတစ္ပါးကို ျပဳေလာ့” အစရွိတဲ့ သမၼာက်မ္းခ်က္ေတြ ဟန္က်ပန္က် ခ်ိတ္ဆြဲထားတတ္ၾကတယ္။ ဘုရားသခင္မႀကိဳက္တဲ့ အရိုးအသားခြဲျခားမႈေတြကို ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘာမွမတတ္ႏုိင္စြာ ကၽြန္ေတာ့္အတြင္းထဲမွာ ျမံဳေပြ႔ထားေနရတယ္။ ဒါဟာ တကယ့္ကို စိတ္ပ်က္စရာကိစၥပါ။

အခုလညး္ပဲၾကည့္ ဆန့္က်င္ဘက္အရာေတြ တနင့္တပိုး သယ္ေဆာင္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ႀကီးက မခ်ိမဆံ့ ေရာင္ကိုင္း ေဖာင္းကားလို႔။ ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ ကၽြန္ေတာ့္အတြင္းမွာ ဆန့္က်င္ဘက္အရာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ ကၽြန္ေတာ့္အတြင္းမွ ာေမြးဖြားသူရွိသလို ေသဆံုးသူရွိတယ္။ တိတ္တဆိတ္ညည္းတြားသူရွိသလို ကခုန္ျမဴးထူးသူ ရွိတယ္။ ရင္ခ်င္းကပ္လို႔ ဖက္ရမ္းနမ္းရႈတ္သူရွိသလို မဖက္မရမ္းဘဲ သူစိမ္းျပင္ျပင္ေက်ာခိုင္းေနထို္ငသူရွိတယ္။ ဥစၥာရ တတ္ သူရွိသလို ဥစၥာဆံုးရံႈးသူရွိတယ္။ ဆင္မယဥ္သာဟန္နဲ႔ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းစြာ ေနထို္င္သူရွိသလို ရွိဆဲကိုယ္ခႏာအေလးခ်ိန္ထက္ပိုစီး သေယာင္ ေျခကုိ ေေဆာင့္ေဆာင့္ၿပီး အျမဲလမ္းေလွ်ာက္သူရွိတယ္။ မာန္မာနေထာင္လႊားသူ ရွိသလုိ စိတ္ႏွလံုးႏွိမ့္ခ်သူရွိတယ္။ ေခ်ာင္းေျမာင္းရန္ေစာင္ေနသူရွိသလို သည္းခံခြင့္လႊတ္ရသူရွိတယ္။ သာယာညင္းေပ်ာင္းတဲ့အသံနဲ႔ က်မ္းစာရြတ္ဖတ္သူရွိသလုိ မာဆတ္ ထန္ျပင္းတဲ့အသံနဲ႔ ဟိန္းေဟာက္ရြတ္ဖတ္တတ္သူလည္း ရွိတယ္။ မိသားစုည၀တ္ေတြမွာ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ဓမၼေတး ပြင့္အံသီက်ဴးသူရွိ သလုိ စိတ္မပါလက္မပါဟန္ မသက္မသာမ်က္ႏွာနဲ႔ မဆုိခ်င့္ဆုိခ်င္ တာ၀န္အရဆုိတဲ့ အသံတိမ္တိမ္ေတြရွိတယ္။ ဘုရားသခင္ထံ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးတဲ့ ကရုဏာဆုေတာင္းသံရွိသလုိ မနာလုိစိတ္ကပ္ျငိေနတဲ့ အမိန္႔ေပးဆုေတာင္းသံရွိတယ္။ မွ်တစြာ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ ၾကံစည္တဲ့ ဦးေနွာက္ေတြ ရွိသလို ေသြးထုိးတိုင္း ယိမ္းပါတတ္တဲ့ ဦးေႏွာက္အပ်က္အၿပိဳေတြ ရွိတယ္။ ဒါေတြကုိ ကၽၽြန္ေတာ့္ အတြင္းမွာေန့စဥ္ ျမင္ေတြ႔ဖန္မ်ားလာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိမ္တစ္လံုးအျဖစ္ကုိ တစ္ေန႔တျခား စိတ္ကုန္လာတယ္။ ဘ၀င္မက်ခ်င္ စရာ အေကာင္းဆံုး အခ်က္က ဘယ္လုိအိမ္ ဘယ္လုိပံုစံမ်ိဳး လုိခ်င္တယ္ဆုိၿပီး လူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ညိွဳးထုိး ဆံုးျဖတ္ၾကေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကေတာ့ ဘယ္လုိလူ၊ ဘယ္လုိမိသားစုမ်ိဳး လုိခ်င္ပါတယ္ဆုိၿပီး ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိတာပါပဲ။ ဒါဆုိးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မေရြးခ်ယ္တဲ့လူေတြ နဲ႔ လက္ပြန္းတတီးထိေတြ႔ေနရေတာ့ လြယ္ေတာ့မလြယ္လွဘူးေပါ့။ စိတ္ပ်က္စရာလည္း ေကာင္း၊ ရင္ေမာစရာလည္း ေကာင္းလွပါရဲ႕။ ဒီခံစားခ်က္က ပံုသဏၭာန္အားျဖင့္ ေရရာ၊ ေသခ်ာ၊ တိက်မႈ ဘာဆုိဘာမွ မရွိတဲ့ ပန္းပုရုပ္ေတြကို ရမ္းသမ္းမွန္းဆ ထုဆစ္ေနရသလုိ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေစတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမရွိရာအရပ္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကို ရမ္းေရာ္ေဖြရွာရသလုိပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပမယ္။ လူေတြဟာ ဘာသေဘာလဲေတာ့မဆုိႏုိင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ရွိရွိသမွ် နံရံတုိင္းမွာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ရုပ္ပံုေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားတတ္ၾကေသးတယ္။ အခန္းရဲ႕တံခါးရြက္ေတြပါ မက်န္ေတာ့ေအာင္ပါပဲ။ အမွန္က ဘုရားသခင္ရဲ႕ပံုေတာ္ေတြ ခ်ိတ္ဆြဲတယ္ ဆိုတာ ဘုရားကို ေနရာတုိင္းမွာ အေလးထားကိုးစားေၾကာင္းေဖာ္ျပတဲ့ ျပယုဂ္တစ္ခုပါ။ ခုေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ဘုရားသခင္ကုိ မထီမဲ့ျမင္ ျပဳတဲ့သေဘာေဖာ္ေဆာင္ေနပါေလေရာ။ သူတို႔ရဲ႕စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့လုပ္ရပ္ေတြကို ဘုရားသခင္မျမင္ျမင္ေအာင္ တမင္တကာ လက္ရပ္ေခၚျပ ထားတဲ့သေဘာ သက္ေရာက္ေနတာေပါ့။ ဘုရားသခင္ကေတာ့ အဲဒီလုိ တကူးတကေခၚမျပလည္းဘဲ အိမ္တြင္းအိမ့္ျပင္ ေနရာအႏွံ႔ သူတုိ႔ ဘယ္လုိေန ဘယ္လိုထိုင္ ဘာေတြလုပ္ ဆိုတာ အူမေခ်းခါးမက်န္ အလံုးစံုကုိ သိႏွင့္ၿပီးသားပါ။

ခုတေလာ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးခုန္သံေတြ ကေျပာင္းကျပန္နဲ႔ အသက္ရွဴရတာလည္း က်ပ္က်ပ္လာတယ္။ လူတခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို ႀကီးစုိးျခယ္လွယ္ရံုမက ဘ၀တစ္သက္စာ အပို္င္စားရဖို႔ အၾကံထုတ္ေနၾကလုိ႔ပါပဲ။ သူတို႔မစဥ္းစားမိၾကဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႕။ အိမ္ေတြကုိ ဘယ္သူမွ အျမဲမပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ဘူးဆိုတဲ့ တကယ့္အစစ္အမွန္သေဘာတရားကိုေပါ့။ အခုေတာ့ ဒီအခ်က္ကို မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္ ကို အပုိင္စားရမယ္လုိ႔တြက္ခ်က္ထားၾကတယ္။ အဲဒါ သိပ္မွားတယ္ဗ်။ ေသခ်ာဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူတို႔ေနဖုိ႔ ဘုရားသခင္ ခ်ေပးတဲ့ အရာတစ္ခုပါ။ ဘုရားသခင္ေပးတဲ့အိမ္မွာ ဘုရားသခင္ခြင့္ျပဳသေရြ႕ အခုိက္အတန္႔သာ ေနပိုင္ခြင့္ရွိတယ္ဆုိတာကုိ သူတို႔ အေမ့ႀကီးေမ့ေနၾကပံုလည္းရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သူတို႔ရဲ႕သားသမီး ေျမးျမစ္ေတြ လက္ထဲ အတင္းထုိးထည့္ လက္ဆင့္ကမ္းခ်င္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဟာ ဘုရားသခင္ဆီကလာတဲ့အရာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္သူမဆုိ လြတ္လပ္စြာ ခြဲေ၀ေနထုိင္ခြင့္ အျပည့္ရွိပါတယ္။ ေသြးသားစပ္ဆုိင္မွသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြင္းမွာ ေနထုိင္ရမယ္ ဆုိတာကေတာ့ အင္မတန္က်ဥ္းေျမာင္းလြန္းတဲ့အျမင္ပါပဲ။ ဒီအျမင္ကုိ ဘုရားသခင္မႀကိဳက္ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕တစ္ကုိယ္စာ စိတ္ကူးကိုေျပာရရင္ ပူျပင္းေတာက္ေလာင္တဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ၊ သည္းထန္တဲ့မုိးေရၾကားမွာ အမုိးအကာမရွိ၊ နံရံမရွိ ေျခသလံုးေတြကို အိမ္တုိင္ေတြလုပ္ၿပီး အျမဲသြားလာလွည့္လည္ေနရတတ္တဲ့ ကေလးတြဲေလာင္းနဲ႔ မိန္းမသား ေတြကို ကၽြန္ေတာ့္အတြင္းမွာ လာေနလွည့္စမ္းပါဗ်ာ လုိ႔ ရင္ဖြင့္ဖိတ္ေခၚပစ္လုိက္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြင္း ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားမွာ ေနမယ့္သူမရွိလုိ႔ ျဗဳတ္စျဗင္းေတာင္းပစၥည္းေတြ ထုိးသိပ္ထည့္ထားတဲ့ ပင့္ကူမွ်င္ေတြ အံုဖြဲ႔ေနတဲ႔ အခန္းပုိေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ မို႔လား။ ေသခ်ာတယ္။ ဘုရားသခင္က ကၽြန္ေတာ့္႔အတြင္းထဲမွာ လူတုိင္းကို ေနေစခ်င္တာပါ။ ေသြးသားျဖစ္ေစ၊ သူစိမ္းျဖစ္ေစ၊ ရာထူးဂုဏ္ျဒပ္ကြာဟသည္ျဖစ္ေစ၊ အဓိက သူေမွ်ာ္လင့္တာက စိတ္ႏွလံုး တစ္လံုးတစ္၀တည္း ရွိေနဖုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ လူက လူကုိ အဲဒီလုိ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကားခံေစလႊတ္ထားတာပါ။ ေႏြးေထြးမႈအျပည့္ရွိတဲ့ အိမ္တစ္လံုးေပါ့။ခုေတာ့ ဘုရားသခင္ေမွ်ာ္လင့္ တာနဲ႔  မ်က္၀ါးထင္ထင္ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေတြ႕ေနရတာေတြ ေသြဖည္ေနတဲ့အတြက္ ေန႔စဥ္မ်က္ႏွာအထားရခက္ေနရတာ ကၽြန္ေတာ္ပါ။

ဘုရားသခင္ဟာ လူကုိ ေျဖာင့္မတ္ေအာင္ ဖန္ဆင္းေပမဲ့ လူေတြဟာ မ်ားျပားရႈပ္ေထြးလွတဲ့ အၾကံအစည္ေတြကုိ ၾကံစည္ အားထုတ္ေနၾကတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္တယ္။ အျပစ္မပါဘဲ ေကာင္းေသာအက်င့္ကုိ က်င့္ေသာသူ တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ် ကၽြန္ေတာ့္ အတြင္းမွာ ရွိမေနၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အတြင္းက ရွိရွိသမွ်လူေတြဟာ ေလကုိက်က္စားတဲ့အမႈေတြကို လုပ္ေဆာင္ေနၾကသူေတြခ်ည္းသာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သေဘာေပါက္ခဲ့ရပါၿပီ။

ခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕သက္တမ္းဟာလည္း တစ္ေန႔တျခား ႀကီးရင့္ေျပာင္းလဲလာခဲ့ပါၿပီ။ အုိမင္းရင့္ေထာ္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လူ ေတြဟာ ပုိၿပီး မထီမဲ့ျမင္ ျပဳမူလာၾကျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြင္းမွာ အလြန္ပ်င္းရိျခင္းအားျဖင့္ ေဆြးျမည့္ပုပ္ပ်က္ေနတဲ့ အခန္းပ်က္ေတြ ရွိသလုိ မိုးယုိေနတဲ့အခန္းေတြရွိတယ္။ ဖိတ္ေခၚမႈေၾကာင့္ အလည္အပတ္ေရာက္လာေလ့ရွိတဲ့ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္လူတခ်ိဳ႕ထုိင္တတ္တဲ့ ဧည့္ခန္းေဆာင္တစ္ခုကလြဲရင္ က်န္ေနရာေတြဟာ ညစ္ေထးေထးျဖစ္လို႔။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေထြအထူး ၀မ္းနည္းမေနခ်င္ေတာ့ ပါဘူး။ ခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရာရာကို ခံႏုိင္ရည္အျပည့္ရွိေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သက္တမ္းအိုအုိ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားမ်ားနဲ႔ ရင့္က်က္ေနတဲ့အိမ္တစ္လံုးျဖစ္ေနလုိ႔ပါပဲ။ အိမ္တစ္လံုးျဖစ္ေစ၊ လူတစ္ဦးျဖစ္ေစ သက္ရွိသက္မဲ့ဘယ္အရာမဆုိ အဆံုးတစ္ေန႔မွာ ေျမအုိးတစ္လံုးကုိ သံလွံတံနဲ႔ ခြဲဖ်က္ထုိးႏွက္ခံလုိက္ရသလုိ တရိရိနဲ႔ ကြဲအက္ပ်က္စီးျခင္းကုိ မလြဲမေသြၾကံဳရမွာပါ။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အတြင္းမွာေတာ့ “ငါ”ဆိုတဲ့အတၱတံဆိပ္ေတြ ေနရာအႏွံ႔ ခတ္ႏွိပ္လာၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာၾကက္မွာ ငါ၊ ကၽြန္ေတာ့္နံရံေတြမွာ ငါ၊ ကၽြန္ေတာ့္တံခါးရြက္ေတြမွာ ငါ၊ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေခါင္မိုးေပၚမွာ ငါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ၾကမ္းခင္းထက္မွာ ငါ၊ `ငါ့အိမ္´၊ ငါ့ကား၊ ငါ့အခန္း ဆိုတဲ့ အသံေတြဟာ အိမ္ေျမာင္စုတ္ထုိးသံေတြလုိ တိတ္ဆိတ္တဲ့ညဥ့္ယံကိုေတာင္ ေဖာက္ထြက္လုိ႔ တုန္ခါျမည္ဟည္း လာၾကၿပီ။ အဲဒီမွာပဲ မြန္းက်ပ္တဲ့ႏွလံုးသားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ရယ္ပစ္လုိက္တယ္။ ရႊင္ျမဴးတဲ့ရယ္သံေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့ မလဲ။ နာက်င္တဲ့ အက္ကြဲကြဲရယ္ေမာသံ၊ ရယ္သံအဆံုးသတ္သြားခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရင္ကြဲပက္လက္နဲ႔ ေသဆံုးလို႔ေနပါၿပီ။

ဒါဟာ လူေတြရဲ႕အတၱေၾကာင့္ အိမ္တစ္လံုးေသဆံုးသြားျခင္းပါ။

လူေတြ ေသဆံုးတဲ့အခါ စ်ာပနအခမ္းအနားကုိ လုိအပ္တာထက္ပိုမို ခ်ဲ႕ကားၿပီး စည္ကားသုိက္၀န္းစြာ က်င္းပၾကေပမဲ့ အိမ္ တစ္လံုး ေသဆံုးသြားတဲ့ စ်ာပနကေတာ့ မသိလုိက္မသိဘာသာနဲ႔ပဲ တစ္ကုိယ္ေရ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မေသဆံုးခင္ အခုိက္အတန္႔ေလးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ဖ်ားကေန ဘ၀အဆက္ဆက္ ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္တစ္လံုးမျဖစ္ပါရေစနဲ႔ လုိ႔ ေရရြတ္ေတာင္းဆု ျပဳမိေလသလားပဲ။

xxxx

အရာရာပ်က္စီးျခင္းသုိ႔တုိင္ၿပီးေနာက္……..

xxxxx

မ်ားမၾကာခင္ ကမၻာေျမဟာ အသစ္တစ္ဖန္ေမြးဖြားသန္႔စင္လာခဲ့ပါၿပီ။ အသစ္ေမြးဖြားခံရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဆႏၵ အတုိင္း အိမ္တစ္လံုး ျပန္မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဥယ်ာဥ္ျခံေျမတစ္ခုေတာ့ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကမၻာဦးအစက ဧဒင္ဥယ်ာဥ္။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္တယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လူေယာက္်ားတစ္ဦးနဲ႔ လူမိန္းမတစ္ဦးကုိ ကၽြန္ေတာ္ျမင္တယ္။ တျခားေတာ့ လူနဲ႔တူတာဆုိလုိ႔ ဘာဆုိဘာမွ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္မိဘူး။ ဒါသိပ္ေကာင္းပါတယ္။

အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းထဲ ၀င္လာတာက လူ ေယာက္်ား လူမိန္းမ၊ ပန္းသီးတစ္လံုး၊ ၿပီးေတာ့ ေျမြဆိုးတစ္ေကာင္။ ၿပီးေတာ့ ….

ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ အက်ယ္ႀကီးေအာ္လုိက္တယ္။ အျပင္းအထန္ တားျမစ္လုိက္တဲ့ေအာ္သံ။

“ေဟ့ ေဟ့ ပန္းသီးကုိ မစားနဲ႔ ……မစားနဲ႔….”

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေအာ္သံေၾကာင့္ လူမိန္းမက လန္႔သြားၿပီး လူေယာက္်ားအနီးကုိ ပိုလုိ႔တုိးကပ္သြားတယ္။ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ညင္ညင္ သာသာကေလးပါပဲ။ ဒီပန္းခ်ီကားေလးက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲ ၾကည့္ေကာင္းလုိက္တာ။ စုတ္တံကိုင္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေခ်ာင္း ေတြကုိ  ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ရုိက္ခ်ိဳးဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္တယ္။ သိမ္ေမြ႔လွပတဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခ်ပ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္အဲဒီေနရာမွာပဲ ဖ်တ္ခနဲ ရပ္ထားလုိက္တယ္။ အဲဒါ မေကာင္းဘူးလား။

 (ဂ်ဴနီယုိ @ စုမီေအာင္)