 |
| ရန္သူေတြကို သတ္ျဖတ္တဲ့အခါ တံစို႔ နဲ႔ ခံတြင္းကေန အဆံုးထိ ထိုးသတ္တတ္သူ ရက္စက္တဲ့ စစ္သူႀကီး ဒရက္ကူလာ (Vlad Ţepeș) |
ထိတ္လန္႔သည္းဖိုအျဖစ္အပ်က္ေတြကို စိတ္၀င္တစားရွိတတ္ၾကတဲ့ လူေတြဟာ ကမၻာႀကီးရဲ႕ တစ္ေနရာရာက ေခ်ာက္ခ်ားစရာအျဖစ္အပ်က္ေတြကို သိလိုလွပါတယ္။ အဲဒီထိတ္လန္႔စရာေတြကို အျမဲတသသ အမွတ္ရေနတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုလူေတြထဲက တစ္ေယာက္ကေတာ့ ထိတ္လန္႔သည္းဖိုဇာတ္လမ္း ေရးသားမႈမွာ ထူးျခားတဲ့ပါရမီရွိသူ ဘရမ္စတုိကာပါ။ သူအျမဲ စိတ္စြဲလမ္း၊ ဥာဏ္ကြန္႔ျမဴးေနတတ္တဲ့ ထရန္ေဆးလ္ေဗးနီးယားေဒသရဲ႕ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္အေနအထားကို စာထဲမွာ ပံုေဖာ္တယ္။ ထရန္ေဆးလ္ေဗးနီးယားေဒသက ရိုေမးနီးယန္းလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ၾကမ္းၾကဳတ္ရက္စက္လွတဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၊ တစ္ဘက္က တိုင္းျပည္ခ်စ္တဲ့ သူရဲေကာင္း၊ ဘရန္းရဲတိုက္ပိုင္ရွင္ ဒရက္ကူလာရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ကို စာထဲမွာ ဖန္တီးလိုက္တယ္။ ဥေရာပေရွးရိုးစဥ္လာ ဒ႑ာရီပံုျပင္ေတြထဲက ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ေတြအေၾကာင္းကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူ .. သုေသသနျပဳခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီနယ္ေျမေဒသေတြမွာ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္လိုလိုေျပာဆိုေနၾကတဲ့ ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ရဲ႕ ... အစြယ္ျပဴးျပဴးနဲ႔ လည္ပင္းကို ကိုက္ေဖာက္ေသြးစုပ္တတ္တာ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴကို ေၾကာက္ရြံ႕တာ၊ လင္းႏို႔တစ္ေကာင္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္မႈရွိေနတာ၊ ရုပ္အေလာင္းရဲ႕ ရင္၀ကို စို႔နဲ႔ ထိုးစိုက္မွ တသက္စာ ေသဆံုးႏိုင္တာ စတဲ့ ဒဏၰာရီေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္ဖန္တီးၿပီး ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ ဒရက္ကူလာ အျဖစ္ ဘရမ္စတုိကာ သရုပ္ေဖာ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒဏၰာရီေတြကို တကယ့္အျဖစ္အပ်က္လိုပဲ ေအာင္ျမင္စြာဖန္တီးႏိုင္ခဲ့တယ္။ “ဒရက္ကူလာ”ဟာ “ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္”၊ “ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္” ဟာ “ဒရက္ကူလာ” လို႔ တစ္သားတည္းက်သြားတဲ့အထိ ဘရမ္စတုိကာ ရဲ႕ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းက ႀကီးက်ယ္ခဲ့ပါတယ္။
ဟိုး .. ငယ္ငယ္တုန္းက ပ်ဥ္းမနားက တေပါင္း ဘုရားပြဲမွာေပါ့၊ ပိတ္ကားျဖဴျဖဴမွာ ၃ ကားေပါင္း ျပတဲ့ရုပ္ရွင္ကားေတြကို ကၽြန္မ ေဖေဖနဲ႔ သြားၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီထဲက ဒရက္ကူလာရုပ္ရွင္ကားဟာ ကၽြန္မကို ေခ်ာက္လွန္႔ေနလိုက္တာမ်ား။
အိမ္ကို ျပန္လာေတာ့ ဒရက္ကူလာထြက္လာေလမလား ဟိုဟိုဒီဒီမ်က္စိရွင္ေအာင္ထားၿပီး မ်က္စိအစြမ္းကုန္ျပဴးၿပီး ၾကည့္ခဲ့ရေသးတာ။ ေၾကာက္လန္႔စရာေကာင္းလွတဲ့ ဒရက္ကူလာရန္က ကာကြယ္ႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္မ ေဖေဖကို ခေရာစ့္(လက္၀ါးကပ္တိုင္)ေလး ေဆာင္ထားခ်င္တယ္လို႔ ပူဆာမိခဲ့တ့ဲအထိပါပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ ေဖေဖက ကၽြန္မ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ “ေအး ေအး၊ အေဖ လုပ္ေပးမယ္” ဆိုၿပီး ေငြခေရာစ့္ေလး နဲ႔ ေငြဆြဲႀကိဳးေလး လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မမွာ အဲဒီ ခေရာစ့္ေလးရွိေနတာနဲ႔ပဲ ဒရက္ကူလာ ရန္က လြတ္ႏိုင္ၿပီးဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာ လံုျခံဳသြားခဲ့ဖူးတယ္။ အသက္ႀကီးလာလို႔ စာေတြ ရွာေဖြဖတ္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ ဒရက္ကူလာဟာ ဒဏၰာရီတစ္ခုပဲ ဆိုတာ သိသြားခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမဲ့လည္း ေရႊ handchain ေလး ေဖေဖ ၀ယ္ေပးလာေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းကလိုပဲ ေဖေဖ့ကို ပူဆာမိခဲ့တာပါပဲ။ ခေရာစ့္ေလးလည္း ဆက္ၿပီး တပ္ထားခဲ့ေသးတာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက “ခရစ္ယာန္လားဟင္” လို႔ ေမးလာၾကတဲ့အခါ “ဒရက္ကူလာရန္ေၾကာက္လို႔ေလ။ သူ႔ကို ကာကြယ္ႏိုင္ေအာင္ ေဖေဖ့ေပးထားတဲ့အေဆာင္ေပါ့” လုိ႔ ခပ္ေနာက္ေနာက္ ျပန္ေျပာတတ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေလာက္ေတာင္ ဒရက္ကူလာရဲ႕ ဖမ္းစားမႈက ကၽြန္မမွာ သိပ္သည္းျပင္းထန္လို႔ ေနခဲ့ပါေပါ့။ ဒရက္ကူလာ .. ေကာင့္ဒရက္ကူလာဆိုတဲ့ နာမည္၊ ထရန္ေဆးလ္ေဗးနီးယားဆုိတဲ့ နာမည္၊ အဲဒီနာမည္ေတြ ခပ္တိုးတိုး ရြတ္ဆိုမိတိုင္း၊ ဘရမ္စတိုကာ ရဲ႕ ဒရက္ကူလာရုပ္ရွင္ထဲက ျမင္းရထားတစ္စီး ေမွာင္နဲ႔မည္းမည္း ညတစ္ညမွာ တကၽြီကၽြီ တဂ်စ္ဂ်စ္ ျမည္သံေတြနဲ႔ ရဲတိုက္ႀကီးဆီ ခ်ဥ္းကပ္လာတဲ့ဇာတ္၀င္ခန္းေတြ၊ အဲဒီပံုရိပ္ေတြကို မ်က္စိထဲျပန္ျမင္ေယာင္တိုင္း ငယ္ငယ္တုန္းကလိုပဲ အသည္းတထိတ္ထိတ္ လန္႔ဖ်တ္ရတုန္းပါပဲ။
အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ေႏြရာသီ အားလပ္ရက္ေတြမွာ ကၽြန္မ ေရာက္ေနတဲ့ဆားဘီးယားႏိုင္ငံ၊ ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕ကေန ၁၀၀၀ ကီလိုမီတာ ၀န္းက်င္ အကြာမွာ ရွိတဲ့ အိမ္နီးခ်င္း “ရိုေမးနီးယား”ကို ၄ ရက္ခရီး tour တစ္ခုနဲ႔ သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ထိတ္လန္႔ေခ်ာက္ခ်ားခဲ့ရသလို၊ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ဖမ္းစားႏိုင္လြန္းတဲ့ အဲဒီ ဒရက္ကူလာေျမကို သြားခဲ့ရတာမို႔ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ေလးေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရပါတယ္။
ဘတ္စ္ကားေပၚက ပထမည
(ဘဲလ္ဂရိတ္)
ကၽြန္မတို႔ ညေန ၆ နာရီ ၁၅ေလာက္မွာ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကို အေရာက္သြားၾကတယ္။ ဂရိ၊ ခရိုေအးရွား၊ မြန္တီနီဂရိုး အစရွိသျဖင့္ ႏိုင္ငံေတြကို သြားတဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြရဲ႕ စုရပ္ဟာ ဆာဗာစင္တာအေနာက္မွာပါ။ အဲဒီေနရာက ကားရပ္နားတဲ့ေနရာ က်ယ္ျပန္႔ၿပီး ကားရပ္နားခြန္ မေပးရတဲ့ ေနရာပါ။ ခရီးသြားဘတ္စ္ကားေတြအားလံုး ရပ္နားၾကပါတယ္။ အိမ္နဲ႔ နီးနီးေလးပဲမို႔ ခရီးစမွာက ၇ နာရီဆိုေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ကေန သိပ္အေစာႀကီး မထြက္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကို ေရာက္ေတာ့ ကားဂိတ္မွာ ခရီးသြားၾကမယ့္ လူႀကီး လူငယ္လူရြယ္၊ ကေလးပိစိေလးေတြပါ အစုလိုက္ေလးေတြ ေတြ႔ေနရပါၿပီ။ ကားေပၚမွာ ေခါင္းတင္ႏိုင္မယ့္ ေလမႈတ္ေခါင္းအံုးေလးေတြ လိုက္ေရာင္းေနတာလည္း ေတြ႔လိုက္ေသးရဲ႕။ ၇ နာရီ ထိုးဖို႔ ၁၅ မိနစ္ေလာက္အလုိမွာ tour guide အမ်ဳးိသမီးက ကၽြန္မတို႔ ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြဆီက ေငြသြင္းထားတဲ့ေဘာက္ခ်ာစာအုပ္ေလးေတြကိုေတာင္းပါတယ္။ စာရင္းစာအုပ္မွာ ျဖည့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ကားေပၚတက္ၾကတယ္။ ခရီးစၾကဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီဆိုတဲ့ ၇ နာရီတိတိမွာ ကား စၿပီး ထြက္ပါတယ္။ tour က ေပးထားတဲ့ စာရြက္ေလးေတြမွာ ၾကည့္ေတာ့ ပထမဆံုးသြားမွာက ရိုေမးနီးယားႏိုင္ငံထဲက ဆီဂီရႊားရား(Sigişoara)ၿမိဳ႕ကိုပါ။ ဘဲလ္ဂရိတ္ကေန ရိုးေမးနီးယားကို အသြားလမ္းမွာ တဲမစ္ရႊားရား(Timişoara) - ဒဲဗာ(Deva) - ဆီဘီယူ(Sibiu) ၿမိဳ႕ေတြကို ျဖတ္မယ္တဲ့။ ၿပီးမွ ဆီဂီရႊားရားၿမိဳ႕ကိုေရာက္မွာပါ။ tour ဂိုက္က တစ္ခ်ိန္လံုး ခရီးစဥ္အေၾကာင္း ရွင္းျပေနခဲ့ပါတယ္။ ဘဲလ္ဂရိတ္ကေန ၂ နာရီေလာက္အၾကာပဲ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာလိုက္သလိုပါပဲ။ ရိုေမးနီးယားနယ္စပ္ကို ေရာက္ၿပီ လို႔ေျပာပါတယ္။ နယ္စပ္ဂိတ္မွာ ဆားဘီးယားအထြက္ဘက္က ဂိတ္ရယ္၊ ရိုေမးနီးယားအ၀င္ ဂိတ္ရယ္ ပတ္စ္ပို႔ကို ႏွစ္ခါ စစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဆားဘီးယားဘက္က အထြက္ဂိတ္မွာ ကားရပ္ပါတယ္။ တျခား ထရပ္ကားႀကီးေတြ၊ ကိုယ္ပိုင္ကားေလးေတြလည္း တန္းစီေစာင့္ေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ ခဏေနေတာ့ ကားေပၚကို ယူနီေဖာင္း၀တ္ ထြားထြားက်ဳိင္းက်ဳိင္း ဆားရ္ဘီးယန္းရဲတစ္ဦးတက္လာေတာ့တယ္။ ၿပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာပါပဲ။ ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ေတြလိုက္သိမ္းပါတယ္။ အဲဒီ ရဲ က ပဲ ကၽြန္မတို႔ ထိုင္ခံုရဲ႕ အေနာက္က အေဖနဲ႔ ၁၀အရြယ္ေလာက္ သမီးေလးနဲ႔ခရီးထြက္လာၾကတဲ့ အဲဒီ သားအဖကို “ဘာလုိ႔ အေမ့ကို ေခၚမလာတာလဲ” ဆိုၿပီး ရယ္ရယ္ေမာေမာစလိုက္တယ္။ အေဖလုပ္တဲ့သူက “အေမက အိမ္မွာ သားေလးနဲ႔ေလ။ သူတစ္၀က္ ကိုယ္တစ္၀က္ေပါ့” လို႔ ျပန္ေျပာျပလို႔ ကားတစ္စီးလံုး ရယ္ေမာၾကပါေသးတယ္။ ပတ္စ္ပို႔ေတြကို အထပ္လိုက္ကိုင္ၿပီး ကားေပၚက ျပန္ဆင္းသြားပါတယ္။ သိပ္မႀကီးလွတဲ့ တစ္ထပ္ ရုံးခန္းအေဆာင္ေလးေတြ ေတြ႕ရတယ္။ မီးေတြထိန္လင္းေနေအာင္ထြန္းတာတာမ်ဳိး မရွိပါဘူး။ ၅ မိနစ္ေလာက္ေစာင့္ၿပီးေတာ့ tour guide အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ တစ္ျခား tour က အမ်ဳိးသားတစ္ဦး ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ေတြျပန္ၿပီးေ၀ေပးပါတယ္။ အဲဒီကေန ကားဆက္ေမာင္းၾကၿပီး ေနာက္တစ္ခါ ရိုေမးနီးယားအ၀င္ ဂိတ္မွာ ကားရပ္ျပန္တယ္။ ရိုေမးနီးယားလူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး၀တ္စံုနဲ႔တစ္ဦး ဘတ္စ္ကားေပၚကို တက္လာပါတယ္။ အဲဒီတစ္ခါမွာေတာ့ ရဲ ၀န္ထမ္းမဟုတ္ပါဘူး။ သူကလည္း ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ေတြ တစ္ဦးစီက လုိက္ယူၿပီး အထပ္လိုက္ကိုင္ကာ ျပန္ဆင္းသြားပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ခုနက အတိုင္းပါပဲ tour guide အမ်ဳိးသမီးက ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ေတြတစ္ဦးစီ ျပန္လိုက္ေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကားဆက္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ဘတ္စ္ကား ရိုေမးနီးယားေျမေပၚမွာ ေမွာင္နဲ႔မည္းမည္းညထဲ ေမာင္းႏွင္ခဲ့ၾကပါၿပီ။
ကၽြန္မလည္း tour က ေ၀ေပးထားတဲ့စာရြက္ေလးေတြမွာ ပါတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြအေၾကာင္း ကို ဖတ္ေနလိုက္ပါတယ္။ ပထမေန႔မွာ ဆီဂီရႊားရားၿမိဳ႕ နဲ႔ ဘရာေရွာ့ဗ္ၿမိဳ႕ ကို သြားၾကမွာပါ။ ခရီးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဓာတ္ဆီဆိုင္ေတြမွာ စားေသာက္ဆိုင္၊ စတိုးဆိုင္၊ သန္႔စင္ခန္းေတြတြဲလ်က္ဖြင့္ထားၾကတာေၾကာင့္ ကားရပ္ေပးတဲ့အခါ ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္သူ၊ မုန္႔၀ယ္ခ်င္သူေတြ၊ သန္႔စင္ခန္းသြားခ်င္သူေတြ အေျပး၀င္ၾကပါတယ္။ wi-fi လည္း ခရီးသြားေတြအတြက္ ဖြင့္ေပးထားတာမို႔ အင္တာနက္သံုးခ်င္သူေတြအတြက္ အဆင္ေျပပါတယ္။
ဆီဂီရႊားရားၿမိဳ႕ဟာ ထရန္ေဆးလ္ေဗးနီးယားေဒသက သမိုင္းဆိုင္ရာအေရးပါတဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္ပါ။ မူးရက္ရွ္ေဒသ ဂရိတ္တရာနာဗာ မာရဲ ျမစ္၀န္းက်င္တစ္ေလွ်ာက္မွာ ရွိေနတဲ့ၿမိဳ႕ပါ။ ထရန္ေဆးလ္ေဗးနီးယားရဲ႕ အသည္းႏွလံုးအလယ္ဗဟိုေနရာမွာတည္ရွိပါသတဲ့။ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ ၃၅၀ မီတာနဲ႔ ၄၂၅ မီတာအၾကားမွာ ရွိပါတယ္။ ဂ်ာမန္အေျခခ်ေနထိုင္သူ(Transylvanian Saxons-Colonist Saşi)ေတြက ၁၁၉၁ ခုႏွစ္(၁၂ရာစုမွာ) ၿမိဳ႕ကိုစတင္တည္ေထာင္ခဲ့ၾကတယ္။ ၿမိ႕မွာအေျခခ်ေနထိုင္သူဦးေရဟာ ၂၀၁၁ သန္းေခါင္စာရင္းအရ ၂၆၃၇၀ ပဲ ရွိေနခဲ့ေပမယ့္ ႀကီးက်ယ္တဲ့ယဥ္ေက်းမႈလက္ရာေတြရွိတယ္။ အလယ္ေခတ္ကာလက ယဥ္ေက်းမႈလက္ရာေတြကို ရိုေမနီးယားႏိုင္ငံမွာ မူလအတိုင္းပဲ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္တဲ့ေနရာပါ။ ၿမိဳ႕ေဟာင္းဟာ ေတာင္ကုန္းထိပ္မွာ ရွိေနၿပီး Saxon ေတြရဲ႕ ဗိသုကာပညာရတနာအစစ္အမွန္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ ယူနက္စကိုကမၻာ့ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ စာရင္း၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆီဂီရႊားရားဟာ ေသြးဆာတဲ့ဘုရင္လို႔ အျငင္းပြားစရာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရိုေမးနီးယမ္းဘုရင္ ဗလာဒ့္တဲပက္ရွ္ ဒရက္ကူလာ(Vlad Ţepeș) ရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမလည္းျဖစ္ေနပါတယ္။ ဆီဂီရႊားရားမွာ လွည့္လည္ၾကည့္ရႈႏိုင္စရာေတြက ၿမိဳ႕ရဲ႕ သေကၤတတစ္ခုျဖစ္တဲ့ Clock Tower (အခု သမိုင္းျပတိုက္ျပဳလုပ္ထားပါတယ္။ ရာဇ၀တ္သားေတြကို သတ္ျဖတ္တဲ့အခန္းက်ဥ္းေတြလည္း ျပတိုက္ေနာက္မွာရွိတယ္။) ဒရက္ကူလာေမြးတဲ့ေနရာ ၁၅ရာစုႏွစ္ ရီေနဆန္းေခတ္ဆန္းလက္ရာစတိုင္လ္ အေဆာက္အဦး၊ အလယ္ေခတ္လက္္နတ္ေတြ ျပထားတဲ့ လက္နက္ျပတိုက္၊ ေတာင္ထိပ္က ဂ်ာမန္မူလေက်ာင္းေလးဆီ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေလးေတြေန႔တိုင္းအသြားအျပန္တက္ရတဲ့ အမိုးပါ သစ္သားေလွကားထစ္ေတြ( ၁၆၄၂ ခုႏွစ္က တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္၊ မူလက အထစ္ ၃၀၀ ရွိခဲ့ၿပီး အခုလက္ရွိ ၁၇၅ ထစ္ရွိပါတယ္တဲ့)။ အပ္ခ်ဳပ္သမားေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္စင္၊ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္စင္ေတြလည္းရွိတယ္။ ၁၂ ရာစု ႏွစ္က Gothic စတိုင္လ္ Dominican ဘုရားေက်ာင္းကိုလည္း ၾကည့္ရႈႏိုင္ၾကတယ္လို႔ ေရးထားပါတယ္။ ဆီဂီရႊားရားအေၾကာင္း လက္ကမ္းစာရြက္ေလးမွာ ေရးထားသေလာက္ သိထားၿပီးတဲ့အခါ ထရန္ေဆးလ္ေဗးနီးယားရဲ႕ ႏွလံုးသားေဒသ ဆီဂီရႊားရားဆီ ကၽြန္မ စိတ္ေတြက အေျပး လြင့္ေျမာေနခဲ့ပါၿပီ။
ေနာက္တစ္ပိုင္းမွာ ဘရာေရွာ့ဗ္ၿမိဳ႕ထဲ ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္ၾကမယ္ေနာ္။
ေသြးဆာတဲ့ဘုရင္"ဒရက္ကူလာ" ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ဆီ
အပိုင္း (၁)
အပိုင္း (၂)
အပိုင္း (၃)
ၿဖိဳးၿဖိဳး
 |
| ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ ဒရက္ကူလာကို ဖန္တီးသူ ဘရမ္စတုိကာ (Bram Stoker) |
အိမ္ကို ျပန္လာေတာ့ ဒရက္ကူလာထြက္လာေလမလား ဟိုဟိုဒီဒီမ်က္စိရွင္ေအာင္ထားၿပီး မ်က္စိအစြမ္းကုန္ျပဴးၿပီး ၾကည့္ခဲ့ရေသးတာ။ ေၾကာက္လန္႔စရာေကာင္းလွတဲ့ ဒရက္ကူလာရန္က ကာကြယ္ႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္မ ေဖေဖကို ခေရာစ့္(လက္၀ါးကပ္တိုင္)ေလး ေဆာင္ထားခ်င္တယ္လို႔ ပူဆာမိခဲ့တ့ဲအထိပါပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ ေဖေဖက ကၽြန္မ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ “ေအး ေအး၊ အေဖ လုပ္ေပးမယ္” ဆိုၿပီး ေငြခေရာစ့္ေလး နဲ႔ ေငြဆြဲႀကိဳးေလး လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မမွာ အဲဒီ ခေရာစ့္ေလးရွိေနတာနဲ႔ပဲ ဒရက္ကူလာ ရန္က လြတ္ႏိုင္ၿပီးဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာ လံုျခံဳသြားခဲ့ဖူးတယ္။ အသက္ႀကီးလာလို႔ စာေတြ ရွာေဖြဖတ္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ ဒရက္ကူလာဟာ ဒဏၰာရီတစ္ခုပဲ ဆိုတာ သိသြားခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမဲ့လည္း ေရႊ handchain ေလး ေဖေဖ ၀ယ္ေပးလာေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းကလိုပဲ ေဖေဖ့ကို ပူဆာမိခဲ့တာပါပဲ။ ခေရာစ့္ေလးလည္း ဆက္ၿပီး တပ္ထားခဲ့ေသးတာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက “ခရစ္ယာန္လားဟင္” လို႔ ေမးလာၾကတဲ့အခါ “ဒရက္ကူလာရန္ေၾကာက္လို႔ေလ။ သူ႔ကို ကာကြယ္ႏိုင္ေအာင္ ေဖေဖ့ေပးထားတဲ့အေဆာင္ေပါ့” လုိ႔ ခပ္ေနာက္ေနာက္ ျပန္ေျပာတတ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေလာက္ေတာင္ ဒရက္ကူလာရဲ႕ ဖမ္းစားမႈက ကၽြန္မမွာ သိပ္သည္းျပင္းထန္လို႔ ေနခဲ့ပါေပါ့။ ဒရက္ကူလာ .. ေကာင့္ဒရက္ကူလာဆိုတဲ့ နာမည္၊ ထရန္ေဆးလ္ေဗးနီးယားဆုိတဲ့ နာမည္၊ အဲဒီနာမည္ေတြ ခပ္တိုးတိုး ရြတ္ဆိုမိတိုင္း၊ ဘရမ္စတိုကာ ရဲ႕ ဒရက္ကူလာရုပ္ရွင္ထဲက ျမင္းရထားတစ္စီး ေမွာင္နဲ႔မည္းမည္း ညတစ္ညမွာ တကၽြီကၽြီ တဂ်စ္ဂ်စ္ ျမည္သံေတြနဲ႔ ရဲတိုက္ႀကီးဆီ ခ်ဥ္းကပ္လာတဲ့ဇာတ္၀င္ခန္းေတြ၊ အဲဒီပံုရိပ္ေတြကို မ်က္စိထဲျပန္ျမင္ေယာင္တိုင္း ငယ္ငယ္တုန္းကလိုပဲ အသည္းတထိတ္ထိတ္ လန္႔ဖ်တ္ရတုန္းပါပဲ။
အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ေႏြရာသီ အားလပ္ရက္ေတြမွာ ကၽြန္မ ေရာက္ေနတဲ့ဆားဘီးယားႏိုင္ငံ၊ ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕ကေန ၁၀၀၀ ကီလိုမီတာ ၀န္းက်င္ အကြာမွာ ရွိတဲ့ အိမ္နီးခ်င္း “ရိုေမးနီးယား”ကို ၄ ရက္ခရီး tour တစ္ခုနဲ႔ သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ထိတ္လန္႔ေခ်ာက္ခ်ားခဲ့ရသလို၊ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ဖမ္းစားႏိုင္လြန္းတဲ့ အဲဒီ ဒရက္ကူလာေျမကို သြားခဲ့ရတာမို႔ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ေလးေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရပါတယ္။
ဘတ္စ္ကားေပၚက ပထမည
(ဘဲလ္ဂရိတ္)
ကၽြန္မတို႔ ညေန ၆ နာရီ ၁၅ေလာက္မွာ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကို အေရာက္သြားၾကတယ္။ ဂရိ၊ ခရိုေအးရွား၊ မြန္တီနီဂရိုး အစရွိသျဖင့္ ႏိုင္ငံေတြကို သြားတဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြရဲ႕ စုရပ္ဟာ ဆာဗာစင္တာအေနာက္မွာပါ။ အဲဒီေနရာက ကားရပ္နားတဲ့ေနရာ က်ယ္ျပန္႔ၿပီး ကားရပ္နားခြန္ မေပးရတဲ့ ေနရာပါ။ ခရီးသြားဘတ္စ္ကားေတြအားလံုး ရပ္နားၾကပါတယ္။ အိမ္နဲ႔ နီးနီးေလးပဲမို႔ ခရီးစမွာက ၇ နာရီဆိုေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ကေန သိပ္အေစာႀကီး မထြက္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကို ေရာက္ေတာ့ ကားဂိတ္မွာ ခရီးသြားၾကမယ့္ လူႀကီး လူငယ္လူရြယ္၊ ကေလးပိစိေလးေတြပါ အစုလိုက္ေလးေတြ ေတြ႔ေနရပါၿပီ။ ကားေပၚမွာ ေခါင္းတင္ႏိုင္မယ့္ ေလမႈတ္ေခါင္းအံုးေလးေတြ လိုက္ေရာင္းေနတာလည္း ေတြ႔လိုက္ေသးရဲ႕။ ၇ နာရီ ထိုးဖို႔ ၁၅ မိနစ္ေလာက္အလုိမွာ tour guide အမ်ဳးိသမီးက ကၽြန္မတို႔ ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြဆီက ေငြသြင္းထားတဲ့ေဘာက္ခ်ာစာအုပ္ေလးေတြကိုေတာင္းပါတယ္။ စာရင္းစာအုပ္မွာ ျဖည့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ကားေပၚတက္ၾကတယ္။ ခရီးစၾကဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီဆိုတဲ့ ၇ နာရီတိတိမွာ ကား စၿပီး ထြက္ပါတယ္။ tour က ေပးထားတဲ့ စာရြက္ေလးေတြမွာ ၾကည့္ေတာ့ ပထမဆံုးသြားမွာက ရိုေမးနီးယားႏိုင္ငံထဲက ဆီဂီရႊားရား(Sigişoara)ၿမိဳ႕ကိုပါ။ ဘဲလ္ဂရိတ္ကေန ရိုးေမးနီးယားကို အသြားလမ္းမွာ တဲမစ္ရႊားရား(Timişoara) - ဒဲဗာ(Deva) - ဆီဘီယူ(Sibiu) ၿမိဳ႕ေတြကို ျဖတ္မယ္တဲ့။ ၿပီးမွ ဆီဂီရႊားရားၿမိဳ႕ကိုေရာက္မွာပါ။ tour ဂိုက္က တစ္ခ်ိန္လံုး ခရီးစဥ္အေၾကာင္း ရွင္းျပေနခဲ့ပါတယ္။ ဘဲလ္ဂရိတ္ကေန ၂ နာရီေလာက္အၾကာပဲ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာလိုက္သလိုပါပဲ။ ရိုေမးနီးယားနယ္စပ္ကို ေရာက္ၿပီ လို႔ေျပာပါတယ္။ နယ္စပ္ဂိတ္မွာ ဆားဘီးယားအထြက္ဘက္က ဂိတ္ရယ္၊ ရိုေမးနီးယားအ၀င္ ဂိတ္ရယ္ ပတ္စ္ပို႔ကို ႏွစ္ခါ စစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဆားဘီးယားဘက္က အထြက္ဂိတ္မွာ ကားရပ္ပါတယ္။ တျခား ထရပ္ကားႀကီးေတြ၊ ကိုယ္ပိုင္ကားေလးေတြလည္း တန္းစီေစာင့္ေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ ခဏေနေတာ့ ကားေပၚကို ယူနီေဖာင္း၀တ္ ထြားထြားက်ဳိင္းက်ဳိင္း ဆားရ္ဘီးယန္းရဲတစ္ဦးတက္လာေတာ့တယ္။ ၿပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာပါပဲ။ ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ေတြလိုက္သိမ္းပါတယ္။ အဲဒီ ရဲ က ပဲ ကၽြန္မတို႔ ထိုင္ခံုရဲ႕ အေနာက္က အေဖနဲ႔ ၁၀အရြယ္ေလာက္ သမီးေလးနဲ႔ခရီးထြက္လာၾကတဲ့ အဲဒီ သားအဖကို “ဘာလုိ႔ အေမ့ကို ေခၚမလာတာလဲ” ဆိုၿပီး ရယ္ရယ္ေမာေမာစလိုက္တယ္။ အေဖလုပ္တဲ့သူက “အေမက အိမ္မွာ သားေလးနဲ႔ေလ။ သူတစ္၀က္ ကိုယ္တစ္၀က္ေပါ့” လို႔ ျပန္ေျပာျပလို႔ ကားတစ္စီးလံုး ရယ္ေမာၾကပါေသးတယ္။ ပတ္စ္ပို႔ေတြကို အထပ္လိုက္ကိုင္ၿပီး ကားေပၚက ျပန္ဆင္းသြားပါတယ္။ သိပ္မႀကီးလွတဲ့ တစ္ထပ္ ရုံးခန္းအေဆာင္ေလးေတြ ေတြ႕ရတယ္။ မီးေတြထိန္လင္းေနေအာင္ထြန္းတာတာမ်ဳိး မရွိပါဘူး။ ၅ မိနစ္ေလာက္ေစာင့္ၿပီးေတာ့ tour guide အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ တစ္ျခား tour က အမ်ဳိးသားတစ္ဦး ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ေတြျပန္ၿပီးေ၀ေပးပါတယ္။ အဲဒီကေန ကားဆက္ေမာင္းၾကၿပီး ေနာက္တစ္ခါ ရိုေမးနီးယားအ၀င္ ဂိတ္မွာ ကားရပ္ျပန္တယ္။ ရိုေမးနီးယားလူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး၀တ္စံုနဲ႔တစ္ဦး ဘတ္စ္ကားေပၚကို တက္လာပါတယ္။ အဲဒီတစ္ခါမွာေတာ့ ရဲ ၀န္ထမ္းမဟုတ္ပါဘူး။ သူကလည္း ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ေတြ တစ္ဦးစီက လုိက္ယူၿပီး အထပ္လိုက္ကိုင္ကာ ျပန္ဆင္းသြားပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ခုနက အတိုင္းပါပဲ tour guide အမ်ဳိးသမီးက ပတ္စ္ပို႔စာအုပ္ေတြတစ္ဦးစီ ျပန္လိုက္ေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကားဆက္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ဘတ္စ္ကား ရိုေမးနီးယားေျမေပၚမွာ ေမွာင္နဲ႔မည္းမည္းညထဲ ေမာင္းႏွင္ခဲ့ၾကပါၿပီ။
ကၽြန္မလည္း tour က ေ၀ေပးထားတဲ့စာရြက္ေလးေတြမွာ ပါတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြအေၾကာင္း ကို ဖတ္ေနလိုက္ပါတယ္။ ပထမေန႔မွာ ဆီဂီရႊားရားၿမိဳ႕ နဲ႔ ဘရာေရွာ့ဗ္ၿမိဳ႕ ကို သြားၾကမွာပါ။ ခရီးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဓာတ္ဆီဆိုင္ေတြမွာ စားေသာက္ဆိုင္၊ စတိုးဆိုင္၊ သန္႔စင္ခန္းေတြတြဲလ်က္ဖြင့္ထားၾကတာေၾကာင့္ ကားရပ္ေပးတဲ့အခါ ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္သူ၊ မုန္႔၀ယ္ခ်င္သူေတြ၊ သန္႔စင္ခန္းသြားခ်င္သူေတြ အေျပး၀င္ၾကပါတယ္။ wi-fi လည္း ခရီးသြားေတြအတြက္ ဖြင့္ေပးထားတာမို႔ အင္တာနက္သံုးခ်င္သူေတြအတြက္ အဆင္ေျပပါတယ္။
ဆီဂီရႊားရားၿမိဳ႕ဟာ ထရန္ေဆးလ္ေဗးနီးယားေဒသက သမိုင္းဆိုင္ရာအေရးပါတဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္ပါ။ မူးရက္ရွ္ေဒသ ဂရိတ္တရာနာဗာ မာရဲ ျမစ္၀န္းက်င္တစ္ေလွ်ာက္မွာ ရွိေနတဲ့ၿမိဳ႕ပါ။ ထရန္ေဆးလ္ေဗးနီးယားရဲ႕ အသည္းႏွလံုးအလယ္ဗဟိုေနရာမွာတည္ရွိပါသတဲ့။ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ ၃၅၀ မီတာနဲ႔ ၄၂၅ မီတာအၾကားမွာ ရွိပါတယ္။ ဂ်ာမန္အေျခခ်ေနထိုင္သူ(Transylvanian Saxons-Colonist Saşi)ေတြက ၁၁၉၁ ခုႏွစ္(၁၂ရာစုမွာ) ၿမိဳ႕ကိုစတင္တည္ေထာင္ခဲ့ၾကတယ္။ ၿမိ႕မွာအေျခခ်ေနထိုင္သူဦးေရဟာ ၂၀၁၁ သန္းေခါင္စာရင္းအရ ၂၆၃၇၀ ပဲ ရွိေနခဲ့ေပမယ့္ ႀကီးက်ယ္တဲ့ယဥ္ေက်းမႈလက္ရာေတြရွိတယ္။ အလယ္ေခတ္ကာလက ယဥ္ေက်းမႈလက္ရာေတြကို ရိုေမနီးယားႏိုင္ငံမွာ မူလအတိုင္းပဲ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္တဲ့ေနရာပါ။ ၿမိဳ႕ေဟာင္းဟာ ေတာင္ကုန္းထိပ္မွာ ရွိေနၿပီး Saxon ေတြရဲ႕ ဗိသုကာပညာရတနာအစစ္အမွန္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ ယူနက္စကိုကမၻာ့ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ စာရင္း၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆီဂီရႊားရားဟာ ေသြးဆာတဲ့ဘုရင္လို႔ အျငင္းပြားစရာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရိုေမးနီးယမ္းဘုရင္ ဗလာဒ့္တဲပက္ရွ္ ဒရက္ကူလာ(Vlad Ţepeș) ရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမလည္းျဖစ္ေနပါတယ္။ ဆီဂီရႊားရားမွာ လွည့္လည္ၾကည့္ရႈႏိုင္စရာေတြက ၿမိဳ႕ရဲ႕ သေကၤတတစ္ခုျဖစ္တဲ့ Clock Tower (အခု သမိုင္းျပတိုက္ျပဳလုပ္ထားပါတယ္။ ရာဇ၀တ္သားေတြကို သတ္ျဖတ္တဲ့အခန္းက်ဥ္းေတြလည္း ျပတိုက္ေနာက္မွာရွိတယ္။) ဒရက္ကူလာေမြးတဲ့ေနရာ ၁၅ရာစုႏွစ္ ရီေနဆန္းေခတ္ဆန္းလက္ရာစတိုင္လ္ အေဆာက္အဦး၊ အလယ္ေခတ္လက္္နတ္ေတြ ျပထားတဲ့ လက္နက္ျပတိုက္၊ ေတာင္ထိပ္က ဂ်ာမန္မူလေက်ာင္းေလးဆီ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေလးေတြေန႔တိုင္းအသြားအျပန္တက္ရတဲ့ အမိုးပါ သစ္သားေလွကားထစ္ေတြ( ၁၆၄၂ ခုႏွစ္က တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္၊ မူလက အထစ္ ၃၀၀ ရွိခဲ့ၿပီး အခုလက္ရွိ ၁၇၅ ထစ္ရွိပါတယ္တဲ့)။ အပ္ခ်ဳပ္သမားေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္စင္၊ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္စင္ေတြလည္းရွိတယ္။ ၁၂ ရာစု ႏွစ္က Gothic စတိုင္လ္ Dominican ဘုရားေက်ာင္းကိုလည္း ၾကည့္ရႈႏိုင္ၾကတယ္လို႔ ေရးထားပါတယ္။ ဆီဂီရႊားရားအေၾကာင္း လက္ကမ္းစာရြက္ေလးမွာ ေရးထားသေလာက္ သိထားၿပီးတဲ့အခါ ထရန္ေဆးလ္ေဗးနီးယားရဲ႕ ႏွလံုးသားေဒသ ဆီဂီရႊားရားဆီ ကၽြန္မ စိတ္ေတြက အေျပး လြင့္ေျမာေနခဲ့ပါၿပီ။
 |
ဆီဘီယူေဒသမွာ ဒုတိယအႀကီးဆံုးၿမိဳ႕ေတာ္ Mediaș တဲ့
ေနာက္မွျပန္ဖတ္တာပါ။
(အဲဒီတုန္းက ႏိုးခါစ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိလိုက္ပါဘူး)
|
 |
| တစ္ညလံုးအိပ္ငိုက္၊ ခု မိုးလင္းလာၿပီ |
 |
| ဝါး ..... လိုက္တာ |
 |
| ကားခဏနားတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္က ပန္းခ်ီကား(သေဘာက်လို႔) |
၂၀၁၁ က ပိုစ့္တစ္ပုဒ္ ပါ။ တြဲဖတ္ခ်င္ရင္ "ရိုေမးနီးယားကေ၀မ်ား ရဲ႕ က်ိန္စာ"
ေနာက္တစ္ပိုင္းမွာ ဘရာေရွာ့ဗ္ၿမိဳ႕ထဲ ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္ၾကမယ္ေနာ္။
ေသြးဆာတဲ့ဘုရင္"ဒရက္ကူလာ" ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ဆီ
အပိုင္း (၁)
အပိုင္း (၂)
အပိုင္း (၃)
ၿဖိဳးၿဖိဳး
1 comment:
ျမန္ျမန္ဆက္ပါဗ်ဳိ႕၊၊ အရမ္းစိတ္ဝင္စားဖုိ႔ေကာင္းတယ္၊၊ ကုိယ္ေတြက သြားဖုိ႔မလြယ္ေတာ့ သြားတဲ့သူေတြ ရုိက္တဲ့ပံုေတြပဲ ငမ္းရတာ :)
Post a Comment