တန္ျပန္လမ္းေပၚက အမ်ိဳးသမီး

“ေအပရယ္လ္”ကျပဇာတ္ မင္းသမီး တစ္ဦး၊ ပရိသတ္မ်ားရင္ထဲ လႈိက္ခါဆို့ တက္ေအာင္ ကျပႏိုင္သည္။ ပရိသတ္ၾကားမွာ ခင္ပြန္းသည္ “ဖရန္႔ခ္”အျမဲရွိသည္။ ျပဇာတ္ၿပီးသည့္အခါတုိင္း ပရိသတ္အေပါင္းကဖရန့္ခ္ေရွ႔မွာ ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ေလ့ရွိသည္။“ခင္ဗ်ား ဇနီးက သိပ္ေတာ္ တာပဲ”ဟု တစ္ခြန္းေျပာေလတုိင္းဖရန္႔ခ္က ျပံဳးလ်က္ ေခါင္းညိတ္ရတတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔ရင္ထဲမွာ မခ်ိ။ ေအာင္ျမင္ သည့္ျပဇာတ္သ႐ုပ္ေဆာင္မင္းသမီးတစ္ဦး၏လင္ေယာက္်ားျဖစ္ရသည္ထက္ သာမန္အိမ္ရွင္မတစ္ဦး၏ လင္ေယာက္်ားသာျဖစ္လုိက္ ခ်င္စိတ္က သူ႔ရင္မွာ မခ်ိတင္ကဲ ေပၚလာတတ္သည္။ ခပ္ေခ်ာေခ်ာျပဇာတ္မင္းသားေတြႏွင့္တြဲဖက္သ႐ုပ္ေဆာင္ ကျပေနရသည့္ ျမင္ကြင္းကုိလည္း ေနာက္ထပ္ မၾကည့္လိုေတာ့။ သည္တစ္ေခါက္ျပဇာတ္ကအျပန္မွာ သူတုိ႕ႏွစ္ဦး စကားမ်ားရသည္။

             “မင္းက အဲဒီ ျပဇာတ္အတြက္ မရွိမျဖစ္တဲ့သူပါ၊ ဒါေပမယ့္ငါမလုပ္ေစခ်င္ေတာ့ဘူး။ ငါ့ဘက္ကိုလည္း နားလည္ေပးပါဦး”

            ေအပရယ္လ္က၀ါသနာ အႏုပညာႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ နည္းနည္းေလးမွ အထိမခံ။

“ရွင့္စကား ဒီမွာတင္ရပ္”တဲ့။ ဖရန့္ခ္က မရပ္။ သည္ကိစၥ အၿပီးအျပတ္ ေဆြးေႏြးမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ကားကုိ လမ္းေဘးမွာ ထုိးရပ္သည္။

“မင္းကိုအခါခါေျပာၿပီးၿပီ၊မင္းကို အႏုပညာအလုပ္ လုပ္ခြင့္ျပဳလုိက္တာကိုက ငါ့အမွား၊ ဒါေၾကာင့္ ခုလို မင္းလူသိမ်ားတဲ့သူျဖစ္ေန တာ”။

ေအပရယ္လ္ စိတ္ဆုိးကာကားေပၚကဆင္းသြားသည္။ ဖရန္႔ခ္က လုိက္ေခၚသည္။ စကားအေျခ အတင္ေျပာၾကရင္း အႏိုင္ရလုိ ေဇာျဖင့္တင္တင္စီးစီး ဆုိမိၾကသည္။ ေအ ပရယ္လ္က ဖရန္႕ခ္ကို ေစ႕ေစ႕ၾကည္႕ကာ ေျပာသည္။

“ရွင့္ကုိယ္ရွင္ ဘာထင္ေနသလဲ၊  ရွင္ဟာ အလကားလူ၊ ကၽြန္မကို အႏိုင္က်င့္ဖုိ႔ကလြဲၿပီးဘာမွမသိတဲ့လူ။ ရွင္ အႀကီးအက်ယ္ မွားေနၿပီ”

“ငါမမွားဘူး၊ မင္း႐ူးေနတာ”

 “ရွင့္ကိုယ္ ရွင္ ေယာက္်ားလို့ သတ္မွတ္ေသးရဲ႕လား၊ရွင့္ကုိယ္ရွင္ ဘာလဲ သိရဲ႔လား”

ဒီစကားေၾကာင့္ ဖရန္႔ခ္ေဒါသအဆိပ္တက္ကာေအပရယ့္ကုိ ႐ိုက္ႏွက္ရန္ ျပင္မိေပမဲ့ အသိစိတ္ျဖင့္ လက္မတင္ေလး ခၽြန္းအုပ္ လုိက္ႏိုင္သည္။မဆီမဆုိင္ ကားကုိယ္ထည္ကုိ လက္သီးေတြ အဆက္မျပတ္ ထုိးသြင္းမိသည္။ လက္ေတြနာက်င္တာထက္ အသည္းမွာပိုလုိ႔နာက်င္တာပဲ ဖရန့္ခ္သိသည္။

xxxx

            တကယ္ေတာ့စိတ္လုိက္မာန္ပါ ေျပာမိၾကတာပါ။ ေအပရယ္လ္က ဖရန္႔ခ္ကုိ သိပ္ခ်စ္ပါသည္။ ညက စကားမ်ားခဲ့ၿပီးနံနက္ လင္း ေတာ့ ဖရန့္ခ္ က အလုပ္ကို ေစာေစာထြက္သြားခဲ့သည္။  ဖရန့္ခ္အိပ္သြားခဲ့သည့္ဧည့္ခန္းဆက္တီ ခံုေပၚက အ႐ႈပ္အပြေတြကိုသိမ္းဆည္း ရွင္းလင္းရင္း ေတြေတြေလးရပ္ကာ ဖရန္႔ခ္ကုိသာ ေအပရယ္လ္သတိရေနသည္။ အမိႈက္ပံုးႀကီးကိုမႏိုင္မနင္း တယဥ္႕တုိက္ဆြဲလာ၊ အိမ္ ေရွ႔ထြက္ အမႈိက္ကားရပ္ေစာင့္ရင္း သည္အိမ္ေလးဆီေရာက္ခဲ့ပံုဘ၀အစကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္သည္။ အိမ္လုိက္ျပသူ မိန္းမက “ရီေဗာ္လု ရွင္နရီ ဆုိတဲ့ ေဟာ့ဒီလမ္းထဲမွာေတာ့အခုကၽြန္မျပမယ့္အိမ္က အလွဆံုးအိမ္ေလးပဲ”တဲ့။ လွေသာ အိမ္ေလးထဲမွာ လွေသာဘ၀သာ တည္ ေဆာက္လုိပါသည္။ဘာေတြပဲလုပ္လုပ္ တစ္ေနကုန္ ဖရန့္ခ္ကိုပဲ သတိရျမင္ေယာင္သည္။ မရည္ရြယ္ဘဲ သစ္သားဘူး ေလးထဲကဓာတ္ပံုေဟာင္းေတြ ထုတ္ၾကည့္မိျပန္သည္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ တြဲဓာတ္ပံုထဲက ခ်ာတိတ္ေလးကုိညႊန္ကာ“အဲဒါရွင္လား”ဟု ေမးခဲ့ဖူး သည္။ အဲသည္မွာ ဖရန္႔ခ္ေျပာဖူးသည့္ စကားတစ္ခြန္းကုိဖ်တ္ခနဲသတိရသြားသည္။ “ပဲရစ္စ္ကို ျပန္သြားေနခ်င္လုိက္တာ။ အဲဒီက လူေတြက ဒီကလူေတြနဲ႔မတူဘူး၊အဲဒါကို ခံစားၾကည့္ခ်င္လုိက္တာ၊ အခြင့္အေရးရရင္ ျပန္ေနဖုိ႔ စဥ္းစားထားတယ္”တဲ့။ ဟုတ္ၿပီ။ဖရန္႔ခ္ရဲ႔ စိတ္ကူးကုိ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေပးရမည္။ ဖရန္႔ခ္ကို ေအပရယ္လ္ခ်စ္သည္ကိုး။

            ညမုိးခ်ဳပ္အိမ္ျပန္ေရာက္လာသည့္ဖရန့္ခ္ကို ေအပရယ္လ္က ျပံဳးရႊင္စြာ ႀကိဳဆိုရင္း“ကိုယ္မွားသြားတယ္”ဟု ေတာင္းပန္သည္။“တစ္ေန႔လံုး ေမာင့္ကိုသတိရေနတာ၊ ကၽြန္မ ေမာင့္ကိုခ်စ္ပါတယ္”တဲ႕။ ဖရန္႔ခ္ရဲ့ေမြးေန႔ကိုဘယ္ေတာ့မွမေမ့တဲ့ ေအပရယ္လ္က ကေလး ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ရုတ္တရက္အံ့ၾသဖြယ္ေမြးေန႔ပြဲလုပ္ေတာ့ဖရန္႔ခ္ေၾကကြဲရေတာ့သည္။ သူ စိတ္ေတြ ညစ္ေထြေထြကာ အလုပ္ထဲက ၀န္ထမ္းမေလး “ေမာ္ရင္း”ႏွင့္နာရီပိုင္းေပ်ာ္မိတာ မွားေခ်ၿပီ၊ ေနာင္တႀကီးစြာ ရသြားသည္။ ေအပရယ္လ္မသိ၊ သူ႔စိတ္ကူးကုိၾကည္ႏူးစြာ ေျပာျပလိုက္သည္။

“ပဲရစ္စ္ကို သြားမယ္၊ေနာက္ ၆လေလာက္ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ထုိင္စားေန လုိ့ရတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ကၽြန္မစုထားတယ္။

 “အဲဒီမွာ အလုပ္ရွာရဦးမွာေပါ့” ဖရန္႔ခ္က ေတြးေတြးဆဆေျပာသည္။ ဖရန့္ခ္အေနျဖင့္ လက္ရွိ၀န္ထမ္းအလုပ္ကို ပဲရစ္စ္မွာ ဆက္လုပ္လည္း ၀င္ေငြမျဖစ္စေလာက္ေလးႏွင့္မထူးဟု ေအပရယ္လ္ယူဆသည္။

“ေမာင္ ဘာမွ လုပ္စရာမလုိပါဘူး။ကၽြန္မ လုပ္မယ္”

စိတ္အားထက္သန္စြာေျပာလုိက္သည့္ဇနီးသည္စကားကသူ႔ကိုအေ၀းႀကီးကုိ လြင့္စဥ္သြားေအာင္ ခါထုတ္လုိက္သလုိ ဖရန္႔ခ္ခံ စားလုိက္ရသည္။ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ႏွင့္ဇနီးသည္ကိုၾကည့္ကာ ဖရန္႔ခ္အံ့အားသင့္သြားသည္။ ေျခလက္အေကာင္း၊ သန္သန္စြမ္းစြမ္း က်န္းက်န္းမာမာႏွင့္လင္ေယာက္်ားတစ္ဦးကုိ ဘာမွ လုပ္စရာမလုိပါဘူး ဆိုသည့္စကားက ဘာသေဘာနည္း။ မိန္းမလုပ္စာထုိင္စားရန္ ဖရန္႔ခ္ တစ္သက္လံုး စိတ္မကူးခဲ့။ သည္စကားက သူ႔ကို ႏွိမ့္ခ်လုိက္သလုိ ခံစားရကာေသြးေၾကာအႏွံ႔ မာနေတြ ႐ုန္းႂကြလာသည္။

“ဒါဆုိ ငါက ကေလးေတြအတြက္တာ၀န္မဲ့သူျဖစ္သြားေတာ့မေပါ့”

ဖရန္႔ခ္က မေက်မခ်မ္းေျပာလုိက္ေပမဲ့ေနာက္ဆံုးေတာ့့ “ေကာင္းပါၿပီ”လုိ႔ လက္ခံရေတာ့သည္။ ေအပရယ္လ္ ေပ်ာ္သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္သူမမွာ တတိယေျမာက္ကိုယ္၀န္က ၁၀ပတ္ရွိေနၿပီကို ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ သိလုိက္ရေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းသြားသည္။၁၂ပတ္မျပည့္ခင္မွာ ခရီးသြားလွ်င္ ျပႆနာမရွိဟု ဆရာ၀န္က ဆုိ၍ ေနာက္တစ္ပတ္ထဲမွာပဲ ပဲရစ္စ္သြားမည္၊ပစၥည္းေတြ သိမ္းမည္ ဟု ေအပရယ္လ္က စီစဥ္သည္။ ဖရန္႔ခ္က ပဲရစ္ကုိ မသြားလုိေတာ့။ ဥေရာပမွာကေလးေမြးဖြားစရိတ္က မ်ားျပားလိမ့္မည္။ သူက အလုပ္မရွိ ေတာ့ မခက္လား။ သည္မွာပဲ ေအပရယ့္လ္ကုိေပ်ာ္ေအာင္ထားပါမည္ဟုကတိျပဳသည္။ ဖရန္႔ခ္ရဲ႕ဖခင္က သာမန္အေရာင္း ကုိယ္စား လွယ္တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ဆင္းရဲခဲ့သည္။ တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ႀကိမ္ေလာက္သာ ၿမိဳ႔ကိုတက္ၿပီး ေန႔လယ္စားစားႏိုင္ခဲ့သည္ကိုထူးျခားတဲ့ဘ၀လုိ႔ မွတ္ယူခဲ့ရသူ။ ဖရန္႔ခ္ အခု အသက္သံုးဆယ္ရွိၿပီ။ သူ႔အေဖလုိ ဆင္းဆင္းရဲရဲ မျဖတ္သန္းခ်င္။ မီးရထားစီးကာ အလုပ္သြား၊ ႐ံုးခန္းထဲမွာ တစ္ေန့ ဆယ္နာရီထိုင္၊ လစာနည္းနည္းႏွင့္လက္ရွိ အလုပ္ကို မလုပ္လုိ ေတာ့။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆိုင္ သူ့အေဖရဲ႕မိတ္ေဆြတစ္ဦးက အက်ိဳးအျမတ္မ်ားမ်ားရသည့္အလုပ္တစ္ခုလုပ္ဖုိ့ကမ္းလွမ္းသည္။ေတြေ၀ေနသည့္ဖရန့္ခ္ကုိ ထုိလူက စကားတစ္ခြန္းျဖင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ လုိက္သည္။ “အခြင့္အေရး ေကာင္းဆုိတာဘယ္ေတာ့မွ ႏွစ္ခါ မလာဘူး” တဲ့။ ဖရန့္ခ္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။

            သည္ၾကားထဲေအပရယ္လ္က စိတ္႐ူးထသည္။ ကေလးဖ်က္ခ်ရန္ ပစၥည္းတစ္ခု ေအပရယ္လ္ လွ်ိဳ႔၀ွက္သိမ္းဆည္းထားသည္ကုိ အမွတ္တမဲ့ေတြ႔လုိက္ရခ်ိန္မွာ ဖရန့္ခ္အႀကီးအက်ယ္ထိတ္လန္႔ ေပါက္ကြဲေတာ့သည္။ “ျမင္ေနရတဲ့ကေလးေတြကိုေရာ၊မျမင္ရေသးတဲ့ ကေလးေတြကိုေရာ ကၽြန္မခ်စ္ပါတယ္”လုိ႔သာ ေအပရယ္လ္ဆုိႏုိင္သည္။ “ေသခ်ာလုိ့လား” ဖရန့္ခ္ကခနဲ႔သည္။

“သာမန္မိန္းမတစ္ေယာက္ကေတာ့သူ့ရဲ့စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္အတြက္ ဒီလုိ ရူးႏွမ္းတဲ့အလုပ္ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူးကြ” ဖရန္႔ခ္ကခုိင္မာစြာ စြပ္စြဲလုိက္သည္။

xxxxx

ထုိညက အိမ္နီးခ်င္းစံုတြဲ“ေမလီ”၊ “ရွဲ႕ပ္”တို႔ႏွင့္အတူ  ေအပရယ္လ္ႏွင့္ဖရန့္ခ္လည္း ကပြဲခန္းမထဲေရာက္ေနသည္။ ပဲရစ္စ္ ကုိ မသြားျဖစ္လို့ အိမ္နီးခ်င္းစံုတြဲကေပ်ာ္ေနေပမယ့္ေအပရယ္လ္က မေပ်ာ္ႏိုင္။ ေမလီက အမူးေရာသည္႕အေပ်ာ္စိတ္ျဖင့္ ဖရန္႔ခ္ႏွင့္ တြဲက ေနတုန္းမူးေ၀အန္ေတာ့ ေအပရယ္လ္က ဖရန့္ခ္ကုိ ေမလီအား အိမ္ျပန္ပုိ႕ေပးဖုိ႔ေျပာသည္။ ဖရန့္ခ္ ေမလီ့ကိုျပန္ပို့ေနစဥ္  ေအပရယ္လ္ က အိမ္နီးခ်င္းအမ်ိဳးသားရွဲ႕ပ္ကို တြဲကဖုိ႔ ေထြေထြရီရီ စေခၚလုိက္သည္။ ခင္ပြန္းသည္ဖရန္႔ခ္က “ကၾကရေအာင္”လုိ့ေျပာစဥ္က“ေနာက္မွေပါ့” လုိ႕ျငင္းခဲ့တဲ့ ေအပရယ္လ္က ခုေတာ့ ရွဲ႕ပ္ႏွင့္ တြဲလုိ႔က႐ံုမက ဆိတ္ကြယ္ရာသုိ႔သြားမိေတာ့သည္။ နံနက္လင္းေတာ့ သူ မဟုတ္သလိုပဲ မီးဖုိခန္းထဲမွာ နံနက္စာ ျပင္ဆင္ေနသည္႕ေအပရယ္လ္ကိုေတြ႔ရသည္။ တုိက္ဆိုင္စြာပင္ ဖရန္႔ခ္က ေမာ္ရင္းႏွင့္ အေပ်ာ္ လုိက္မိသည္ကုိ ဖြင့္ဟ၀န္ခံသည္။

“အလုပ္ကိစၥ မေျပလည္မႈေတြေၾကာင့္ေယာက္်ားေတြ ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာလုိ႕ပဲ ကိုယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒါေတြ အခု လံုး၀ၿပီး သြားပါၿပီ” တဲ့။

“ဘာလုိ႔ ကၽြန္မကုိလာေျပာေနတာလဲ၊ မနာလုိျဖစ္ေစခ်င္လုိ႔လား၊ ႏွစ္ဆတုိးၿပီး ရွင့္ကို ခ်စ္ေစခ်င္လုိ့လား” ေအပရယ္လ္ က တရစပ္ ေမးသည္။

             “ငါတုိ႔ ေဖးေဖးမမ ေနၾကရေအာင္ပါကြာ” ေျပာေနသည့္ၾကားကေအပရယ္လ္ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ေပါက္ကြဲသည္။

            “ကၽြန္မအနားမကပ္နဲ႔၊ထိတာနဲ႔ ေအာ္လုိက္မယ္”

 ပခံုးႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္လုိက္႐ံုရွိေသး။ အာေခါင္ကြဲမတတ္စူးစူး၀ါး၀ါး ေအပရယ္လ္ ေအာ္သည္။ ဖရန္႔ခ္က ခံုေတြကို ကိုင္ေပါက္ ေသာင္းက်န္းသည္။ ေအပရယ္လ္အိမ္ထဲက ထြက္ေျပးသြားသည္။ အေျပးလိုက္ ေပမယ့္ ေအပရယ္လ္က လက္မခံ။ စြတ္ရြတ္ေျပးသည္။

“စဥ္းစားဖုိ့လုိေနၿပီ၊ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း” ေနပါရေစတဲ့။ ေခါင္းမာလြန္းလွသည့္ေအပရယ့္လ္ကို ဖရန့္ခ္ လက္ေလွ်ာ့ကာျပန္လာရသည္။ မိုးခ်ဳပ္ညနက္ထိ အရက္မူးေအာင္ ေသာက္ေနမိသည့္ၾကားက ျပတင္းတံခါး သံတုိင္ေတြၾကားကေနေအပရယ္လ္ လာႏုိးႏိုး ေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကည့္ကာ ေမွ်ာ္ရသည္။ အိမ္နားသို႔ျပန္လာေသာ္လည္းေအပရယ္လ္ အိမ္ထဲ ၀င္မလာခဲ့ပါ။ နံနက္လင္းေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း မီးဖိုခန္းထဲမွာ နံနက္စာျပင္ဆင္လ်က္ေအပရယ္လ္က သူ မဟုတ္သလုိ။ ဖရန္႕ခ္ပံုစံက တစ္ညလံုး မူးေထြအိပ္ခဲ့လုိ့ ညင္းသုိးသုိးျဖစ္ေနေပမယ့္ အလုပ္သစ္ စ၀င္ဖုိ႔ စတုိင္လ္က်က် ၀တ္စားထားသည္။ ေအပရယ္လ္က “ၾကက္ဥ ဘယ္လုိလုပ္ေပးရမလဲ” တဲ့။ ဖရန္႔ခ္က ႏူးညံ႕စြာျပံဳးၿပီး “မသိဘူး ႀကိဳက္သလုိပဲလုပ္ပါ”တဲ့။ နံနက္စာ အတူစားရင္း“ရွင့္ရဲ႕ အလုပ္သစ္အေၾကာင္း မေျပာရေသးဘူး” လုိ႔ ေမးေျပာေျပာသည္။ တစ္ရွဴးစေပၚမွာ ပံုဆြဲျပရင္းအလုပ္သစ္ အေၾကာင္း စိတ္တက္ႂကြစြာ ရွင္းျပေနသည့္ခင္ပြန္းသည္ကို ေအပရယ္လ္က ၾကည္ႏူးခ်စ္မက္စြာၾကည့္ေနသည္။ “သိပ္ေကာင္းတဲ့ နံနက္စာပဲ” လုိ့ ဖရန္႕ခ္က ခ်ီးမြမ္းသည္။

“ကုိယ့္ကို မုန္းေသးလား”

မေန႔က စိတ္ဆိုးဆုိးႏွင့္ေအပရယ္လ္က သူ႔ကုိ မုန္းတယ္ မခ်စ္ေတာ့ဘူး ေျပာခဲ့သည္ကိုး။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူပါစိတ္႐ုိင္းေတြ၀င္ခဲ့မိသည္ပဲ။ ေအပရယ္လ္က ေခါင္းယမ္းၿပီးေျပာသည္။

“မမုန္းပါဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွ. .”

 အေတာ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္ေတာ့ ဖရန္႔ခ္က လက္လွမ္းျပသည္။ေအပရယ္လ္က လည္း လက္ျပန္ျပသည္။ ျဖည္းေလးစြာ၊ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာက အငိုတစ္၀က္ကယ္ႏွင့္။တစ္စံုတစ္ရာကုိ ပင္ပန္းဆင္းရဲႀကီးလွစြာ ဆံုးျဖတ္ၿပီးထားၿပီးပံုရသည့္ ေအးစက္ရီေ၀ မ်က္လံုးေတြ. . .။

ရီေဗာ္လုရွင္းနရီလမ္းထဲကေနအေရးေပၚသူနာတင္ကား ဆူညံစြာ ျဖတ္ေျပးသြားသည္ကုိ ေမလီႏွင့္တကြ အိမ္နီးခ်င္းမ်ား တအံ့တၾသ ျမင္လုိက္ၾကရ သည္။ ရွဲ႕ပ္က ေဆးရံုကို အေျပးလုိက္သြားသည့္အခါ ေဆာက္တည္ရာမရ တုန္လႈပ္ငုိေႂကြးေနသည့္ဖရန္႕ခ္ကို ျမင္သည္။

“ေအပရယ္လ္ေလ..ေသြးေတြသြန္လို႔…အဲဒါကိုသူ႕ဘာသာသူ လုပ္တာ၊ သူ႔ဘာသာလုပ္တာ…သူ႔ဘာသာ…” 

သူရူးတစ္ေယာက္လုိေအာ္ဟစ္ေနသည့္ဖရန္႔ခ္။ ရွဲ႕ပ္ ေခါင္းနပမ္းႀကီးသြားသည္။ ေကာ္ဖီသြားယူေပးမယ္ဆုိကာ ဖရန္႔ခ္အနားက ေရွာင္ထြက္လာရသည္။ ေအပရယ္လ္ ခုလိုျဖစ္ရတာ သူ႔ပေယာဂမကင္းဟုေတြးကာ ဖရန္႔ခ္ႏွင့္အတူထပ္မွ်ေၾကကြဲရသည္။ ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ ယူလာခ်ိန္မွာ အေရးေပၚအခန္းထဲကေန ေခြယုိင္ခ်ည့္နဲ့စြာထြက္လာသည့္ ဖရန္႔ခ္ကို ျမင္လုိက္ရသည္။

xxxxx

ရီေဗာ္လုရွင္းနရီလမ္းမေပၚကလွေသာအိမ္ေလးတစ္လံုးႏွင့္ အဲဒီအိမ္ေလးမွာေနခဲ့သည့္စံုတြဲတစ္တြဲ၏ မလွေသာ အဆံုးသတ္ ဘ၀နိဂံုးအေၾကာင္းအိမ္နီးခ်င္းမ်ား ေၾကကြဲစြာ ေျပာဆိုေနၾကသည္ကို ကၽြန္မ ၾကားလုိက္ရသည္။ ကံတရား၏စီရင္မႈကိုမရႈမလွခံလုိက္ရ သည့္ ေအပရယ့္္လ္အျဖစ္က သနားကရုဏာသက္စရာပါ။ ဒါဟာ သူမကိုယ္တုိင္ ျပဳမိလုိက္သည့္အျပစ္တစ္ခုအတြက္ေပးဆပ္ရျခင္း ပဲလား၊ ျပဳမွားမိသည့္အျပစ္ႏွင့္ တန္ျပန္ခံစားလုိက္ရသည့္ ကံတရားစီရင္ခ်က္ကမွ်တပါရဲ႕လား ကၽြန္မ မေတြးခ်င္ေတာ့ပါၿပီ။        ။

ဂ်ဴနီယုိ
(Family Magazine, April, 2013)

Movie    - Revolutionary Road

            (British-AmericanDrama)

Cast      -Leonardo Dicaprio,Kate Winslet

Director -Sam Mendes

Novel    -Richard Yates