ကၽြန္မ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္ပြဲကုိ လာခဲ့တာပါ

(ႏုိ၀င္ဘာေနာက္ဆံုးပတ္)မွာ ျပဳလုပ္မယ့္ artist ျဖဴမြန္ဦးေဆာင္တဲ့ Blue Wind Art Festival မွာ Performance Art နဲ႔တြဲဖက္ တင္ဆက္ ရြတ္ဖတ္မယ့္ ၀တၳဳပါ။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး။ audio CD လည္း အသံသြင္းၿပီးသြားပါၿပီ။ အဲဒီေန႔မွာ လက္ေဆာင္ေပးပါမယ္။ ဆရာမ ဂ်ဴးရဲ႕"ခုခ်ိန္ဆုိ ရွင္ ဘယ္ေရာက္ေနမွာလဲ"ကုိ စုစုလိႈင္က Perform လုပ္ ရြတ္ဖတ္ပါလိမ့္မယ္။ ဆရာမ ျမတ္ရဲ႕ ၀တၳဳကုိေတာ့ ျမတ္ ကိုယ္တုိင္ အသံသြင္းခဲ့ပါတယ္။ ပြဲေန႔မွာ ဘယ္သူ perform လုပ္မယ္ဆုိတာေတာ့ မသိရေသးပါဘူး။

(ဆရာပါရဂူရဲ႕ရွန္တိနိေကတန္စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္ပြဲသြားဖုိ႔ မဂၢဇင္းတုိက္ကုိ မနက္ ၇နာရီ အေရာက္ အားလံုးလာၾကဖုိ႔လုပ္ထားတာ။ အိပ္ရာက မႏိုးလုိ႔ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တယ္ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္ပဲြကုိ မေရာက္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီတုန္းက အိပ္မက္ရွည္ႀကီးတစ္ခုကုိ မက္ေနခဲ့တာ။ ေနာက္တစ္ေန႔ အဲဒီအိပ္မက္ ကုိ ျပန္ခ်ေရးလုိက္ေတာ့ ဒီ၀တၳဳျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ အဲဒီကတည္းက မဂၢဇင္းေတြကို ပုိ႔ပို႔ထားခဲ့တာ။ စိစစ္ေရးက ခြင့္မျပဳခဲ့လုိ႔ ၾကန္႔ၾကာေနခဲ့တယ္။ မဂၢဇင္းေတြလႊဲေျပာင္း အခါခါ ထပ္ထပ္ပုိ႔ရင္း အခု ေနာက္ဆံုး၂၀၁၂ စက္တင္ဘာက်မွပဲ ရတီမဂၢဇင္းမွာ ပါလာေတာ့တယ္။ မဂၢဇင္းထဲကအတုိင္း တစ္ထပ္တည္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ရွည္ေနလို႔ ဖတ္ရအဆင္ေျပေအာင္ အခု နည္းနည္းေလး ျပင္ဆင္ထားပါတယ္။)

စုမီေအာင္

xxxxxxxx

ကမၻာ့အႀကီးဆံုး စာၾကည့္တုိက္ႀကီးဖြင့္လွစ္မယ့္ အခမ္းအနားကိုတက္ေရာက္ဖို႔ သတင္းေထာက္မေလး ကၽြန္မ စိတ္လႈပ္ ရွားေနပါတယ္။ အခု အသစ္ဖြင့္မယ့္စာၾကည့္တုိက္ႀကီးက ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားမွာပါလိမ့္။ ဗလာမပါ စာအုပ္လက္ေဆာင္ ကံစမ္းမဲဖြင့္ေပးမယ့္အစီအစဥ္မွာ ကၽြန္မ ဘာစာအုပ္မ်ားရမွာပါလိမ့္။ ကၽြန္မအႀကိဳက္ ဂါဆီးယားမား ကြက္စ္ရဲ႕ စာအုပ္တစ္အုပ္ေလာက္မ်ား ရခဲ့ရင္  ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။ အဲဒီလို ပြက္ပြက္ဆူဆူအေတြးေတြနဲ႔ ဖိတ္စာမွာပါတဲ့ လိပ္စာအတုိင္း ေရာက္သြားခဲ့ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာပုိၿပီး ခမ္းနား ထည္၀ါလြန္းေနတဲ့ အျပင္အဆင္ ေတြ႕ရလို႔ ကၽြန္မ အံ့ၾသသြားတယ္။ လူေတြကလည္းမ်ားလွခ်ည့္။ နံနက္စာဘူေဖး မိုးတုိးမတ္တတ္ စားသံုးရင္း စကားေတြ ကၽြက္က်ိကၽြက္က်ိေျပာေနတဲ့ လူအစုအေ၀းေတြၾကားမွာ ကၽြန္မသိတဲ့လူ ပါလိမ့္ႏိုးႏုိးနဲ႔ လုိက္ရွာေနမိတယ္။ (ညိဳျပာ၀ုိင္ မေရာက္လာေသးဘူး။ မေနာ္ဟရီလည္း မေတြ႕ဘူး။ ကၽြန္မမိတ္ေဆြ SNA ဘယ္မွာပါလိမ့္၊ PPA, CNKပန္းခ်ီဆရာေတြလည္း) တစ္ေယာက္မွမေတြ႕ဘူး။ ဗုိက္ထဲကဆာေနေပမဲ့ တစ္ေယာက္တည္း ေၾကာင္စီစီနဲ႔ မုိ႔ ဘာမွမစားရဲဘဲ ဓာတ္ပံုေတြပဲ လွိမ့္ရုိက္ေန မိတယ္။ ဘယ္လုိႀကီးပါလိမ့္၊ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္ပြဲသာ ဆုိတယ္၊ ဖြင့္ပဲြနဲ႔တူတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေလးေတာင္မေတြ႕ဘူး။ ဖဲႀကိဳးေတြ ပူေဖာင္းေတြတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကုိင္ၿပီး ရပ္ေစာင့္ေနမယ့္ အလွပေဂးေမာ္ဒယ္မေလးေတြလည္း မေတြ႕ဘူး။ ဘယ္သူက ဒီအခမ္း အနားကုိ လာဖြင့္ေပးမွာလဲ၊ သမၼတႀကီးဦးသိန္းစိန္လား၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လား။ ဖြင့္ပြဲအခမ္းအနားကုိ ဘယ္သူက ဘယ္လုိ ပံုစံနဲ႔ ဘယ္လုိအခ်ိန္မွာ ဖြင့္လွစ္ေပးမွာလဲ…စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ အသံတစ္သံထြက္ေပၚလာတယ္။

“အခမ္းအနား ၿပီးဆံုးေၾကာင္း ေၾကညာအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား”

(ေျဖာင္းေျဖာင္းေျဖာင္းေျဖာင္း…..)

ဟင္ ဘယ္လိုပါလိမ့္။ ဘယ္အခ်ိန္ကစလုိ႔ ဘယ္လုိ ၿပီးဆံုးသြားတာလဲ၊ ဖိတ္စာမွာပါတဲ့ အခ်ိန္ထက္ နာရီ၀က္ ေတာင္ေစာၿပီး ကၽြန္မ ေရာက္ခဲ့တာပဲ။ လူအမ်ားၾကား အူတူတူနဲ႔ လက္ခုပ္လုိက္တီးလုိက္ရတယ္။ လက္ခုပ္သံေတြ ရပ္တန္႔သြားတဲ့အခါ ရွိရွိသမွ်လူေတြအားလံုး ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ အျပာေရာင္ ၀တ္ရံုႀကီးနဲ႔လူတစ္ေယာက္ ဘြားခနဲေပၚလာတယ္။

“ဘုရားသခင္ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ” (၃ႀကိမ္)

ေငြစကၠဴေတြ ပ်ံ၀ဲျပဳတ္က်လာတယ္။ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္းသာ ေၾကာင္တက္တက္ျဖစ္ေနတာ။ လူေတြကေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔ကုိယ္ေပၚက ရႊန္းလက္ေတာက္ပတဲ့ ရတနာပစၥည္းေတြကုိမွ အားမနာ၊ တစ္ေယာက္ကတစ္ေယာက္ကုိ တြန္းထုိး၀င္တုိက္ၿပီး ေငြစကၠဴေတြကုိ ျဗဳန္းျဗင္းဆန္ခတ္ လုိက္ေကာက္ေနၾကတယ္။ ဒါဟာ ဖိတ္စာပါအခ်က္အလက္နဲ႔ တက္တက္စင္လြဲေနတာေပါ့။ ဖိတ္စာထဲမွာက စာအုပ္ေတြ လက္ေဆာင္ေပးမယ္ဆုိၿပီး။ အခု စာအုပ္ေတြအစား အလကားျဖန္႔ၾကဲ ေပးေနတာက ပုိက္ဆံေတြ။ ဒီျမင္ကြင္းကုိ သတင္းဓာတ္ပံု ရုိက္ယူဖို႔ေတာင္ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မစိတ္ေတြ အရည္မရွိ ေတာ့တဲ့ ၾကံဖတ္လုိ ဖတ္သလတ္လတ္နဲ႔ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ဖြယ္က်သြားတယ္။ ကင္မရာ ကိုင္ထားတဲ့ လက္ေတြလည္း ေလးလံ ျပဳတ္က်လာတယ္။ လူေတြနဲ႔ကင္းရာကို တုိးေ၀ွ႕ထြက္လာတဲ့အခါ ခပ္လွမ္းလွမ္းတစ္ေနရာမွာ ေရႊေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ လက္ျဖာ ေတာက္ပေနတဲ့ အေဆာက္အဦႀကီးကို ျမင္တယ္။ ကၽြန္မခပ္သြက္သြက္ေျပးသြားၿပီး အသင့္ပြင့္ေနတဲ့ တံခါးကေန၀င္ လုိက္ေတာ့…အုိ စာအုပ္ေတြ စာအုပ္ေတြ၊ စာအုပ္ေတြမွ အမ်ားႀကီးပဲ။ စာအုပ္စင္ႀကီးေတြ ကလည္း အျမင့္ႀကီးပဲ။

“ဒါကမွ ငါလာခ်င္တဲ့ စာၾကည့္တုိက္”လုိ႔ လႊတ္ခနဲေျပာရင္း စာအုပ္ေတြၾကားထဲ လွည့္ပတ္သြားေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဓာတ္ပံုရုိက္ဖို႔ေတာ့ ၀န္ေလးေနတုန္းပဲ။ ကၽြန္မ လုိခ်င္တာက လူေတြဟာ စာအုပ္ေတြကုိ အငမ္းမရဆြဲယူ၊ စိတ္၀င္တစား တုိးေ၀ွ႕ဖတ္ၾကနဲ႔ လူေတြနဲ႔ စာအုပ္ေတြ၊ စာအုပ္ေတြနဲ႔ လူေတြ၊ ေထြးလံုး ရစ္ပတ္ၿပီး တစ္သားတည္းက်ေနတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးပါ…။ စာအုပ္နဲ႔လူ ဘာပုိမ်ားလဲ ဆုိတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ မ်က္ႏွာဖံုးေဆာင္းပါး ေရးတင္ဖုိ႔ေတာင္ စိတ္ကူးေတြယဥ္ခဲ့တာ။ ဒီစိတ္ကူးနဲ႔ စာၾကည့္ တုိက္ဖြင့္ပြဲကုိ ကၽြန္မ လာခဲ့တာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ အားမေလွ်ာ့ပါဘူး။ ေစာေစာက ေငြစကၠဴေနာက္ အာသာငမ္းငမ္း လုိက္ေနတဲ့လူေတြ ကုန္းေကာက္စရာ ေငြစကၠဴေတြ ကုန္သြားတဲ့အခါ ဒီစာအုပ္ေတြဘက္ အာရံုစုိက္လာမွာပါဆုိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္နဲ႔ေပါ့။ အဲဒီမွာ စာဖတ္သူမ်ားအတြက္ ဆိုတဲ့ စားပြဲေတြေပၚမွာ အံ့ၾသဖြယ္စာတန္းေတြ ေတြ႕ရတယ္။ ဘယ္လုိ စာၾကည့္ တုိက္မ်ိဳးမွာမွ ရွိမေနႏိုင္တဲ့ ထူးျပားေထြဆန္းတဲ့ သတိေပး အမွာစာတမ္းေတြေပါ့။

 “သတိ စကားတုိးတုိးေျပာရန္မလို”

“စာဖတ္သူမ်ားအားလံုး စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ရႈၿပီး ဒီစားပြဲေပၚမွာပဲ လြတ္လပ္စြာျငင္းခံုေဆြးေႏြးမႈ ျပဳႏုိင္သည္”

ေနာက္တစ္ေနရာမွာလည္း အလားတူ ေတြ႕ရျပန္တယ္။

 “တုိးတုိးဖတ္ရန္မလုိ၊ တုိးတုိးေျပာရန္မလုိ၊

က်ယ္က်ယ္ဖတ္ရ်္ က်ယ္က်ယ္ေျပာႏိုင္သည္၊

သတိ စာအုပ္မ်ားအေၾကာင္းေတာ့ ျဖစ္ပါေစ”

ကၽြန္မသေဘာက်သြားၿပီး လက္လွမ္းမီရာ စာအုပ္တစ္အုပ္ဆြဲယူလုိက္တယ္။ အဖံုးက အနက္ေရာင္ေျဗာင္။ ကၽြန္မေန႔စဥ္ ဖတ္ေနက် သမၼာက်မ္းစာအုပ္နဲ႔ေတာင္ ခပ္ဆင္ဆင္တူတယ္။ ဒါ ဘာစာအုပ္ပါလိမ့္… အထဲကုိ လွန္ၾကည့္လုိက္တယ္။

“ဟာ ဗလာႀကီး။ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ ဘာစာမွ မရွိတဲ့ ဗလာထည္ စာအုပ္ေတြ”

ေနာက္တစ္အုပ္ ဆြဲယူလုိက္ေတာ့လည္း ဒီလုိပဲ၊ အဖံုးအနက္ေရာင္ေျဗာင္ေခ်ာနဲ႔ အထဲမွာ ဘာစာမွ မရွိတဲ့ စာအုပ္ေတြ။ စာအုပ္တိုင္း စာအုပ္တုိင္း စာအုပ္တုိင္းဟာ…ဒီလုိပဲ ဒီလုိပဲ ဒီလုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္။

ကၽြန္မစဥ္းစားတာက အတြင္းမွာ ဖတ္စရာစာလံုးတစ္လံုးမွမပါတဲ့ ဒီဟာေတြကုိ စာအုပ္လို႔ ေခၚလုိ႔ရႏိုင္ ပါ့မလား ဆိုတာပါပဲ။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ။ ခက္တာက ဘာမွားမွန္းမသိဘူး။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ထုိင္ခံုတစ္လံုးမွာ ၀င္ထုိင္ လုိက္ တယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေရာက္လာဖုိ႔ကုိပဲ ေစာင့္ရေတာ့မွာပဲ။ အဲဒီမွာ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ ျပတ္ေတာက္သြားတယ္။ တစ္ခန္းလံုး ေမွာင္မုိက္သြားတယ္။ အေမွာင္ထုႀကီးထဲမွာ တကဲ့ကဲ့ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ကၽြန္မ ေလွ်ာက္သြားေနရတယ္။ အဲဒီမွာ ဘယ္ကမွန္းမသိ အလင္းတစ္စ ၀င္လာတယ္။ ခပ္ျဖာျဖာ အလင္းေအာက္မွာ လူေတြအမ်ားႀကီးကုိ ထင္းထင္းႀကီးျမင္တယ္။ သူတုိ႔မွာ တြဲရရြဲ ေလွ်ာက်ေနတဲ့ ၀တ္ရံုရွည္ႀကီးေတြနဲ႔။ တစ္ေယာက္ကတစ္ေယာက္ကို မၾကည့္ဘဲ ခါးေတြကို္င္းညႊတ္ၿပီး တံု႔ပယ္ တုံ႔ပယ္နဲ႔ သြား ေနၾကတယ္။ သူတုိ႔လက္ေတြကလည္း တစ္ခုခုကုိ ၀တ္ရံုထဲ ၀ွက္သုိ ကိုင္ထားသလုိပဲ။ လူတစ္ေယာက္က ကၽြန္မ ေရွ႕တည့္ တည့္မွာ လာရပ္ၿပီး ေမးတယ္။

“တစ္ေယာက္တည္းလား”

သူ႔အသံက နက္နက္ႀကီး၊ လိုဏ္ေခါင္းထဲကေန နမူးနထူးႀကီး တုိးထြက္လာသလိုမ်ိဳး။

“ဟင့္အင္း ကၽြန္မ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္ပြဲကို လာခဲ့တာပါ”

သူက ငါသိပါတယ္ ဆုိတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ရင္း ရြဲ႕ေစာင္းေစာင္းၾကည့္လုိ႔ ကၽြန္မကုိ ျဖတ္ေက်ာ္သြားတယ္။

ေနာက္ထပ္လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ထပ္ေတြ႕တယ္။

“တစ္ေယာက္တည္းလား”

“ဟင့္အင္း ကၽြန္မ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္ပဲြကုိ လာခဲ့တာ”

သူလည္း ေစာေစာကလူလိုပဲ။ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္၊ ရြဲ႕ေစာင္းေစာင္းၾကည့္လို႔ ထြက္သြားျပန္တယ္။ ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ေတြ႕၊ ဒီလုိပဲေမး၊ ဒီလုိပဲေျဖ။ ဘယ္ႏွေယာက္မွန္းမသိ၊ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ျဖစ္ေနတဲ့ျဖစ္စဥ္ႀကီးထဲမွာ ကၽြန္မ စိတ္ေတြ ရႈပ္ေထြးေနာက္က်ိလာတယ္။ သူတုိ႔မ်က္နွာေတြကလည္း ပ်င္းပုိးထေနတဲ့ရုပ္ေတြနဲ႔။ အုိ ..သြားစမ္း သြားသြား။ ဘာလို႔ ဒါပဲ လာေမးေနၾကတာလဲ။ တျခားေမးခြန္းအသစ္ ေျပာင္းမေမးၾကေတာ့ဘူးလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဘာမွမေမးဘဲ ကၽြန္မကုိ ေရွာင္ကြင္းၿပီး သြားၾကပါေတာ့လား။

စိတ္ေတြ ေဘာက္ဘက္ခတ္လာတဲ့အဆံုး ေနာက္ထပ္လူတစ္ေယာက္ကုိ ရိပ္ခနဲျမင္မိရံုနဲ႔ ကၽြန္မက အရင္ဦး ေအာင္ ေျပာပစ္လုိက္တယ္။

“ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္းလာတာ၊ ေဟာဒီေနရာကုိ တစ္ေယာက္တည္း လာတာ၊ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း….ကဲ ဘာေျပာဦးမလဲ”

တရစပ္ေျပာပစ္လုိက္မွပဲ သူတုိ႔ေနာက္ထပ္ ဘာမွ လာမေမးၾကေတာ့ဘူး။ စကားမေျပာတတ္တဲ့ နပိန္းနထူအရုပ္ေတြလုိ ကၽြန္မအနားကေန ညြတ္ပက္ညြတ္ပက္နဲ႔ ျဖတ္သြားၾကေတာ့တယ္။

ကၽြန္မဆက္ေလွ်ာက္လာေတာ့ အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲမွာ စားေသာက္ေနတဲ့လူေတြ၊ အသားကင္နံ႔တူးတူး ေမႊးေမႊးေလးရ ေတာ့ ဗုိက္ကဆာလာတယ္။ တစ္ခုခုေတာ့စားမွျဖစ္မယ္။ လြတ္ေနတဲ့ေနရာမွာ ၀င္ထုိင္လုိက္တာနဲ႔ အသားကင္တစ္ပြဲ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေရာက္လာတယ္။ အေတာ္ႀကီးတဲ့ အသားတံုးႀကီးေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ မစားရဲဘူး။ စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးတစ္မည္ျဖစ္လာတာနဲ႔ ေဘးကလူကုိ တုိးတိုးေလး လွည့္ေမးလုိက္တယ္။

“တစ္ဆိတ္ မသိလိ႔ု ေမးပါရေစ၊ ဒီဥစၥာ ဘာသားလဲရွင့္”

အဲဒီလူက မ်က္ႏွာေပၚ ရြဲ႕ေစာင္းေစာင္းအုပ္က်ေနတဲ့ ၀တ္ရံုေခါင္းစြပ္ႀကီးကုိ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ မတင္ၿပီး ေျပာတယ္။

“လူသား”

“ရွင္”

ကၽြန္မရင္ေခါင္းထဲကေန ပ်ိဳ႕လန္တက္လာတယ္။ ဒယိမ္းဒယုိင္ ထရပ္မိေတာ့ အခ်ဥ္ခြက္ကုိ လက္နဲ႔ တုိက္မိသြားတယ္။ ကၽြန္မလက္မွာ ေပက်ံကုန္တဲ့ အနီေရာင္အခ်ဥ္ရည္ေတြဆီက ညီွစုိ႔စုိ႔အနံ႔ရတယ္။ အဲဒါ ေသြးေတြလား၊ အမေလး… အလန္႔ တၾကား ေနာက္ကို ဆုတ္လုိက္ေတာ့ ထုိင္ခံုက ကၽြန္မေျခေထာက္နဲ႔ တုိက္မိ ၿပီး ဒုန္းခနဲလဲက်သြားတယ္။ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေခါင္းငုံ႔ စားေနတဲ့ လူေတြအားလံုး ကၽြန္မကုိ ေဒါသ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၀ုိင္းအံုၾကည့္လာတယ္။ ေၾကာက္လုိက္တာ ေၾကာက္လုိက္တာ ေၾကာက္လုိက္တာ။ အဲဒီေနရာကေန တစ္ခ်ိဳးတည္း ေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ လိုဏ္သံထြက္ေနတဲ့ ေျခသံေတြ ကၽြန္မေနာက္ကေန ကပ္ပါလာတယ္။ တဘိုင္းဘုိင္း တအုိင္းအုိင္းနဲ႔ ဆူညံေနတာပဲ။  အမွန္က ေျခသံေတြက ကၽြန္မေနာက္က ပါလာတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္မက ေျခသံေတြၾကားထဲကုိ ေငါင္းစင္းစင္းႀကီး ျပဳတ္က်သြားတာ။ ကၽြန္မ ပတ္လည္မွာ ေျမႀကီးေပၚ ေျခေထာက္ေတြ တဂ်ိဳင္းဂ်ိဳင္း တဘုတ္ဘုတ္ နင္းနင္းခ်ၿပီး ကခုန္ေနတဲ့ လူေတြ။ အာဖရိကလူရုိင္းေတြရဲ႕ ဗံုသံေတြလုိမ်ိဳး၊ ဗံုတီးသံေတြ ကၽြက္ကၽြက္ရုိက္ ၾကားေနရတယ္။ တံပိုးမႈတ္သံေတြလိုမ်ိဳး သံရွည္ႀကီးေတြ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ စူးစူးထုိးထိုး ၀င္လာတယ္။ လူတခ်ိဳ႕ရဲ႕ ဦးေခါင္းေပၚမွာ ကေလးေတြစားတဲ့ အာတာပူစီလုိ႔ေခၚတဲ့ ေထြးရႈပ္ရႈပ္အမွ်င္ေတြ ယွက္ဖြဲ႕လိမ္က်စ္ေနတဲ့မုန္႔လုိမ်ိဳး ငွက္သုိက္မုန္႔ လုိ႔ ေျပာရမလားပဲ၊ အဲဒီမုန္႔နဲ႔တူတဲ့ ပန္းဆီေရာင္ရင့္ရင့္ ဆံပင္ ႀကီးေတြနဲ႔။ ကုိယ္ေပၚမွာလည္း အရွက္လံုရံု အ၀တ္ပိုင္းေလးေတြပဲ ဖုံးကာထားတယ္။ မိန္းမေတြဆိုရင္ အေပၚပုိင္း ရင္ဗလာက်င္းလုိ႔၊ ရင္သားႀကီးေတြက တလႈပ္လႈပ္နဲ႔၊ တခ်ဳိ႕က ေဘာက္ဆီး ေဘာက္ဆတ္ ခုန္ေပါက္ေနတယ္။ တခ်ိဳ႕က ကုိယ္ခႏၶာကို ေကြးညႊတ္ကခုန္ ေနလုိက္တာမ်ား၊ ခပ္ရုိးရုိးေတာင္မဟုတ္ဘူး။ က်ား မ မခြဲ ျခားဘဲ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခႏၶာကုိယ္ခ်င္း ရိပြတ္ ေကာ့လိမ္ ပူးယွက္လုိ႔ အံ့ဖြယ္လိလိ မ်က္စိရွက္စရာ။ သူတုိ႔ရ႕ဲ ဗလာက်င္းေနတဲ့ ကိုယ္ေပၚမွာ ပန္းခ်ီေဆးေတြလုိ ေဆးေရာင္စံုေတြ ျခယ္ထားတယ္။ အ၀ါ ေရာင္နဲ႔ အနီေရာင္ေတြ အမ်ားဆံုးပဲ။ အဲဒီေဆးသားေတြက သူတုိ႔ကိုယ္က ၿပိဳက္ခနဲျပိဳက္ခနဲ ထြက္ထြက္က်လာတဲ့ ေခၽြးေတြနဲ႔အတူ ျပန္ေရာသြားၿပီး အရည္ေပ်ာ္ စီးက်ေနတာ ရြံစရာမသတီစရာ ေကာင္းလွတယ္။ ဒါ လူမ်ဳိးတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးရဲ႕ နွစ္သစ္ကူးပြဲေတာ္လား၊ ယဇ္နတ္ပူေဇာ္ပြဲ က်င္းပေန တာလား။ ဒီ ျမင္ကြင္းအားလံုးကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မအာရံုေတြ တိမ္းေမွာက္ ေခ်ာက္ခ်ားလာတယ္။ တကယ္ဆုိ ကၽြန္မ စာၾကည့္တုိက္ ဖြင့္ပြဲကုိ လာခဲ့တာပါ။ ခုေတာ့……။

အ၀ါ နဲ႔ အနီ ေပက်ံလူးက်စ္ေနတဲ့ လူေတြက ကၽြန္မ အနားကုိ တုိးကပ္ရစ္ေခြလာၾကတယ္။ သူတုိ႔ ပါးစပ္က ပြက္စီပြက္စီ ေအာ္ေနတယ္။ ဗရတိဗရပြာ ရန္ေစာင္ဆုိဆဲ ေနသလုိပဲ။ ကၽြန္မကုိ အလယ္ေကာင္မွာ ထားၿပီး ပတ္လည္ခ်ာလည္ ၀န္းရံ ခုန္ေပါက္ေနၾကတယ္။ သူတုိ႔အသားအေရေတြနဲ႔ ထိမိမွာစုိးလြန္းလို႔ ကၽြန္မမွာ မနည္းကုိ တိမ္းဖယ္ေရွာင္ထြက္ေနရတယ္။ သူတို႔ေအာ္သံကုိ ေသခ်ာနားစုိက္ေထာင္မိေတာ့ အလုိ ဘုရားသခင္… ကၽြန္မရဲ႕နာမည္ပါလား။ ဒါ ကၽြန္မကုိ သူတုိ႔ တစ္ခုခု စီရင္မလုိ႔ မွ်ဥ္းေဖ်ာင္းေသြးေဆာင္ေနတာ။ ကၽြန္မအေရျပားေတြ ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းစပ္စပ္နဲ႔ ၾကက္သီးေမြးညင္းေတြ ထိုးေထာင္ ထလာတယ္။ သူတုိ႔ကုိ ဘယ္လုိ ေဖာက္ထြက္ရပါ။ ဖ်ပ္ဖ်ပ္ပ်ာပ်ာ ကၽြန္မ စဥ္းစားတယ္။ သူတုိ႔က ကၽြန္မ စလြယ္သုိင္းထားတဲ့ အိတ္ကုိ မထိခလုတ္ ထိခလုတ္ လွမ္းလွမ္းဆြဲၾကတယ္။ အိတ္ကုိတင္းတင္းဆုပ္လုိ႔ သူတို႔လက္ေတြက လြတ္ေအာင္ တိမ္းတိမ္း မူးမူး ေရွာင္ကြင္းေနရတယ္။ ဒီေတာ့မွပဲ အိတ္ထဲက ကင္မရာကုိ သတိရတယ္။ ကၽြန္မ ဖ်ဳးိဖ်ိဳးဖ်တ္ဖ်တ္ လႈပ္ရွားလုိက္တယ္။ ကင္မရာမီးအလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ျပဴးတူးျပဴးေၾကာင္ၾကည့္ရင္း သူတို႔အားလံုး ေနာက္ဆုတ္သြားၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ထြက္ေပါက္ေလး ရၿပီး ကၽြန္မ ေျပးထြက္လာေတာ့တယ္။ ေဟာဟုိမွာ ေစာေစာပုိင္းတုန္းက ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ၀တ္ရံုဖားဖားနဲ႔လူေတြ တစ္ဦးစႏွစ္ဦးစ ေတြ႕ရျပန္ၿပီ။ ေၾကာက္လြန္းလို႔ မေၾကာက္ေတာ့တာလား မသိပါဘူး၊ ကၽြန္မ အဲဒီလူေတြရဲ႕လက္ကုိ အတင္းပဲ ခါယမ္းဆြဲလႈပ္ရင္း ေမးမိတယ္။

“ကၽြန္မ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္ပြဲကုိ လာခဲ့တာ၊ အခုလမ္းေပ်ာက္ေနလုိ႔ အိမ္အျပန္လမ္းကုိ ျပေပးပါ…. အိမ္ျပန္ပါရေစ၊ လမ္းျပေပးပါ…”

ေတြ႕သမွ်လူ လုိက္လုိက္ေမးတယ္။

“ကၽြန္မ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္ပြဲကုိ လာခဲ့တာ၊ ဒါက ဘယ္ေနရာလဲ၊ ကၽြန္မ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ၊ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္ပြဲကိုပဲ ကၽြန္မ လာခဲ့တာ…. ”

ဘယ္သူကမွမေျဖဘူး။ ကၽြန္မစိတ္ေတြ ေပ်ာင္းေခြ၀မ္းနည္းလာတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ေမႊးပ်ံ႕ပ်ံ႕အနံ႔ေလး ရတယ္။ ျပိဳးၿပိဳးျပက္ ျပက္ လင္းလက္ေနတဲ့ အျဖဴေရာင္၀တ္စံုနဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္။

သူက “ကၽြန္မေနာက္ကို လုိက္ခဲ့ပါ” လုိ႔ ေျပာတယ္။ “အခ်ိန္သိပ္မရွိေတာ့ဘူး” တဲ့။ ေျပာၿပီး သုတ္ခနဲ လွည့္ထြက္သြားလုိ႔ စဥ္းစားခ်ိန္ေတာင္မရဘဲ ကၽြန္မ အေျပးလုိက္ရတယ္။ သူ ဘယ္သူလဲ၊ သိပ္သိခ်င္တာပဲ။ သူ႔ဆီကေန တစ္ခုခုေတာ့ သိရမွာပဲ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ သတင္းေထာက္ပီပီ အသံဖမ္းစက္ထုတ္ၿပီး record ခလုတ္ကို အသာႏွိပ္ထားလုိက္တယ္။

“မင္းက ဘယ္သူလဲ”

“ကၽြန္မလား ကၽြန္မက အစ္မတုိ႔လုိ မ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီး ေရာက္လာတဲ့လူေတြကို ကူညီတဲ့သူပါ”

“ဟင့္အင္း တုိ႔လမ္းမမွားဘူး၊ ဖိတ္စာမွာပါတဲ့ လိပ္စာအတုိင္း လာခဲ့တာပဲ”

“ဖိတ္စာတုိင္းမွာ လိပ္စာအမွန္ေရးလိမ့္မယ္လို႔ အစ္မယံုလုိ႔လား၊ တစ္ခါတစ္ခါ အမွန္ဆိုၿပီး ကုိယ္က ေရြးခ်ယ္လက္ခံလုိက္ေပမဲ့ လမ္းမွားေရာက္သြားတတ္တာပဲ။ ဒါ လူ႔ဘ၀ရဲ႕ ေျပာင္းၿပိေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ေတြပါ”

“အင္း ….တုိ႔သာ မင္းနဲ႔မေတြ႕ရင္ ဒုကၡပါပဲေနာ္”

“ေတြ႕မွာပါ၊ ေစာေစာေတြ႕တာနဲ႔ ေနာက္က်ၿပီးေတြ႕တာ ဒါပဲ ကြာမွာပါ”

“ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ေျပာႏိုင္ရတာလဲဟင္”

“အစ္မက ဒီေနရာမွာ ဘယ္လိုမွ မေပ်ာ္ပိုက္ဘူး မဟုတ္လား”

“အလုိေလးေလး ဘုရားသခင္… ဒီလုိေနရာႀကီးမွာ ေပ်ာ္ပိုက္သူေရာ ရွိေသးလုိ႔လား…”

“ခစ္ခစ္ခစ္ခစ္ ..အစ္မက ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး အရွိအတုိင္း ရိုးရုိးစင္းစင္း ေနထုိင္ခဲ့သူဆိုေတာ့ ဘာမွ သိပ္သိပံုမရဘူး။ ဒီေနရာမွာ အရမ္းကုိ ေပ်ာ္ပိုက္သူေတြ ရွိသမွ သိပ္ရွိ။ အဲဒီလုိ လူမ်ိဳးက်ေတာ့ ကၽြန္မ ဘယ္လုိမွ ကူညီလို႔ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ လက္ ပိုက္ ၾကည့္ေနရေတာ့တာပဲ”

ဘယ္လုိလူစားေတြပါလိမ့္ လို႔ေတြးရင္း ကၽြန္မရင္ေတြ လိႈက္ဖိုလာတယ္။ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ သူ႔ေျခ လွမ္းေတြက ပုိပိုျမန္လာတယ္။ ေျပးေနသလားလို႔ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ကၽြန္မမွာ သူ႔ကုိ မ်က္ျခည္ျပတ္သြားမွာစုိးလုိ႔ သူ႔ခါးက ရွည္လ်ား ထြက္ က်ေနတဲ့ ဖဲႀကိဳးစေလးကုိ လွမ္းဆြဲၿပီး လုိက္ရတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ရုတ္တရက္ႀကီး ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုး ေလထဲကုိ ေစြ႕ခနဲ ေျမာက္ပါသြားတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေပြ႕ခ်ီေဆာင္ၾကဥ္း သြားသလုိပဲ။ အရွိန္အဟုန္ေတြ ပုိၿပီး ျမန္ဆန္လာတယ္။ ကၽြန္မနားေတြ အူထြက္လာတယ္။ ရင္ထဲက သည္းအူကလီစာေတြ ျပဳတ္ျပတ္ထြက္က်ကုန္ၿပီလား ေအာက္ေမ့ရတဲ့အထိပါပဲ။ သိပ္ေတာ့ မၾကာလုိက္ဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ ရုတ္တရက္ ရပ္သြားတယ္။

“ေရာက္ၿပီအစ္မ”

“အုိ……………..ဟင္”

ကၽြန္မရဲ႕အေရွ႕ဘက္ဆီမွာ နံနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ တစ္စြန္းတစ္စနဲ႔အတူ ေကာင္းကင္ျပင္က်ယ္ႀကီးကုိ ဘြားခနဲ ေတြ႕ လုိက္ရတယ္။ လာခဲ့တဲ့လမ္းကုိ ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ပဲျဖစ္ရတယ္။ လက္ရွိ ကၽြန္မတုိ႔ရပ္ေနတဲ့ ေနရာကို ဗဟုိျပဳၿပီး ေကာင္းကင္က တစ္ျခမ္းလင္း တစ္ျခမ္းေမွာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အံ့ၾသစရာ ဒီျမင္ကြင္းတစ္ခုလံုးကုိ မွတ္တမ္းတင္ ဓာတ္ပံုေတြ အမိအရရုိက္ယူလုိက္တယ္။

“ေစာေစာက က်န္ခဲ့တဲ့ေနရာက မရဏတုိင္းျပည္ေပါ့။ အစ္မ ေဟာ့ဒီစည္းမ်ဥ္းေလးကို ျဖတ္ၿပီး ဟုိဘက္ မူလတိုင္းျပည္ကုိ လွမ္း၀င္လုိက္တာနဲ႔ ဒီဘက္အျခမ္းကုိ မျမင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အခု ကၽြန္မတုိ႔ နယ္နိမိတ္စည္းမ်ဥ္း ေပၚ တည့္တည့္ေရာက္ေနလုိ႔ ႏွစ္ဖက္လံုးကုိ ျမင္ေနရတာ။ ကဲ ဟုိဘက္မွာ အစ္မတက္ေရာက္မယ့္ စာၾကည့္တုိက္ ဖြင့္ပြဲ အခမ္းအနားေတာင္ စေတာ့မယ္ထင္ရဲ႕။ ဟုိမွာ အစ္မရဲ႕ မိတ္ေဆြ စာေရးဆရာေတြ၊ ပန္းခ်ီဆရာေတြ… သူတုိ႔နံနက္စာစားေနၾကၿပီ။ အခ်ိန္မီပဲ၊ သြားေပေတာ့”

သူညႊန္ျပရာ မူလတုိင္းျပည္ဘက္ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျခံ၀င္းက်ယ္ႀကီးထဲမွာ လူေတြစုရံုးေရာက္ရွိေနၾကတာ ကၽြန္မ ျမင္တယ္။ ခုဆုိ ကၽြန္မဟာ လမ္းမွန္ေပၚ ေရာက္ေတာ့မယ္။ ရည္ရြယ္ခဲ့တဲ့အတုိင္း စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္ပြဲကုိ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ မေပ်ာ္ ရႊင္ႏိုင္ဘဲ ၀မ္းနည္းေနသလုိ ခံစားေနရတယ္။

ကၽြန္မကို ေမတၱာနဲ႔လမ္းျပေပးခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးကုိ အဲဒီအေမွာင္ဘက္အျခမ္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း ခ်န္မထားခဲ့ခ်င္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔လက္ေလးကုိ ဆြဲကိုင္ၿပီး ေတာင္းပန္တုိးလွ်ိဳးမိတယ္။

“တုိ႔နဲ႔ အၿပီး လုိက္ခဲ့ပါလား၊ အဲဒီမွာ မေနခဲ့ပါနဲ႔”

“မျဖစ္ေသးဘူး အစ္မရဲ႕။ အစ္မလို မ်က္စိလည္ လမ္းမွားၿပီး ေရာက္လာမယ့္လူေတြကုိ ဒုိင္ခံၿပီး ကူညီ ရဦးမယ္ေလ”

ကၽြန္မငိုင္သြားတယ္။ မိန္းကေလးကုိ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုေလာက္ အမွတ္တရရုိက္ဖုိ႔ ခြင့္ေတာင္းေတာ့ သူက အသာတၾကည္ပဲ ခြင့္ျပဳတယ္။ ေက်းဇူးစကားဆုိ၊ သူ႔ကုိလက္ျပနႈတ္ဆက္ရင္း နယ္နိမိတ္စည္းရဲ႕တစ္ဖက္ကုိ ေျခခ်လွမ္း၀င္လုိက္တယ္။ ေနာက္ ေၾကာင္းျပန္လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မိန္းကေလးနဲ႔အတူ တစ္ဖက္တုိင္းျပည္ႀကီးဟာ တိမ္မွ်င္တစ္စလုိ ေ၀းလြင့္မႈန္၀ါးသြားၿပီး ကၽြန္မမ်က္စိေအာက္ကေန ရုပ္သိမ္းေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။

xxxxxxxx

“ဟိတ္ တစ္ေယာက္တည္းလား မစုမီ”

“အမေလး လန္႔လုိက္တာ ညိဳျပာ၀ုိင္ရယ္”

ဘာကုိလန္႔တာလဲဆုိၿပီး ညိဳျပာ၀ုိင္က ရယ္ေနတယ္။ အမွန္က တစ္ေယာက္တည္းလားလုိ႔ ေမးတဲ့အသံကုိ ၾကားရမွာ ေၾကာက္သြားတာ။ ညိဳျပာ၀ုိင္ကုိၾကည့္ရတာ ခါတိုင္းေန႔ေတြနဲ႔မတူဘူး။ သိပ္ကုိလွလြန္းေနတယ္။ ညိဳျပာ၀ိုင္က သြားစရာရွိလို႔ ျပန္ ႏွင့္မယ္ တဲ့။ ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္တယ္။ ခက္တာက သူဦးတည္ၿပီး ထြက္သြားတာက ေစာေစာတုန္းက ကၽြန္မ ျပန္လာခဲ့တဲ့ ေနရာႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္မ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ျဖစ္သြားတယ္။ ညိဳျပာ၀ုိင့္ကုိ အခ်ိန္မီ လွမ္းေအာ္ ေျပာလုိက္တယ္။

“ဟင့္အင္း ဟင္အင္း အဲဒီဘက္ကုိ မသြားနဲ႔ ၀ုိင္၊ မသြားနဲ႔ မသြားနဲ႔ အခု ျပန္လာခဲ့”

ကၽြန္မ ေနရာမွာပဲ ေျခစံုရပ္ၿပီးေအာ္ေခၚေနမိတယ္။ အေျပးလုိက္ၿပီး လွမ္းဆြဲရင္ မီႏိုင္ပါလ်က္နဲ႔ ဘာလုိ႔ အဲလို မလုပ္ျဖစ္ တာလဲ မသိဘူး။ သူ႔ေနာက္လုိက္ေခၚရင္း သူနဲ႔အတူ ေစာေစာကေနရာကုိ ျပန္ေရာက္မိမွာ မသိစိတ္က ေၾကာက္ေနၿပီထင္ပါရဲ႕။ ညိဳျပာ၀ုိင္ကေတာ့ အဲဒီေနရာတည့္တည့္ကုိ ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ ေျခလွမ္းေလးေတြနဲ႔ လွမ္းေလွ်ာက္၀င္သြားတယ္။ ၾကည့္ေန ရင္းနဲ႔ပဲ ညိဳျပာ၀ုိင္တစ္ေယာက္ ကၽြန္မ ျမင္ကြင္းထဲကေန ရိပ္ခနဲေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ ကၽြန္မ ငုိခ်င္လာတယ္။ တုန္ခုိက္တဲ့ အသံနဲ႔ ကုိယ့္ကိ္ုယ္ကုိယ္ ျပန္ႏွစ္သိမ့္ရတယ္။

“…ကိစၥမရွိဘူး၊ ကိစၥမရွိဘူး၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ ၀ုိင္ ျပန္လာမွာပါ။ ဟိုမိန္းကေလးက သူ႔ကုိ ကူညီၿပီး ျပန္ပို႔ေပးမွာပါ၊ ၀ုိင္ကလည္း အဲဒီေနရာမွာ ေပ်ာ္ပုိက္မယ့္သူမဟုတ္ပါဘူး၊ ငါ့လုိပဲ အိမ္ျပန္လာခ်င္တဲ့မိန္းကေလး အိမ္ကို ခ်စ္တဲ့ မိန္းကေလးျဖစ္မွာပါ…..”

အေသအခ်ာစူးစိုက္ၾကည့္မိပါမွ အဲဒီေနရာကေန လူေတြထြက္ေပၚလာလုိက္၊ လူေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားလုိက္နဲ႔ ဟုိဘက္ နဲ႔ ဒီဘက္ အ၀င္အထြက္ လုပ္ေနသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတယ္ဆုိတာ ကၽြန္မ သိလုိက္ရ ေတာ့တယ္။ ဘယ္သူေတြ ျပန္လာႏိုင္ မယ္၊ ဘယ္သူေတြ ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္မ အတိအက် သိႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒါဟာ တကယ့္ကုိ ႀကီးမား ဆန္းျပားတဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ႀကီးတစ္ခုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအေၾကာင္း လူသားေတြသိေအာင္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ အျမန္ေရးမယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။ ယံုႏုိင္စရာမရွိေပမဲ့ ဓာတ္ပံုေတြနဲ႔တကြ မိမိရရတင္ျပႏိုင္ရင္ ကၽြန္မရဲ႕လုပ္ရပ္ေအာင္ျမင္မွာပါလုိ႔ ယံုၾကည္ ထားလုိက္တယ္။ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ကင္မရာကိုဖြင့္ၿပီး image ေတြ ျပန္ေဖာ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့…

“ဟင္….ဘာပံုမွလည္း မရွိဘူး…ဘယ္လုိျဖစ္တာပါလိမ့္”

ကၽြန္မရဲ႕အသံဖမ္းစက္ကုိ ျပန္ဖြင့္နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာအသံမွ ထြက္ေပၚမလာခဲ့ဘူး။

ကၽြန္မ နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ ၾကားခဲ့ရတဲ့အသံေတြ၊ မ်က္၀ါးထင္ထင္ျမင္ခဲ့ရတဲ့ အမွန္တရားေတြ ဘယ္ကို ေရာက္ကုန္ တာလဲ…..။ မတရားဘူး။ သိပ္ကုိ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ ေလာကႀကီးပဲ။

စုမီေအာင္