(မိန္းမ - ၁၂)
စုမီေအာင္
အစိတ္စိတ္အျမႊာျမႊာ ျပန္႔ၾကဲၿပီး ျပဳတ္က်လာတဲ့အရာေတြကုိၾကည့္ၿပီး ကြၽန္မ အရမ္းဝမ္းနည္းသြားတယ္။ ကြၽန္မ ေျခေထာက္ ေအာက္မွာ ဟုိတစ္စသည္တစ္စျဖစ္ေနတဲ့ အုိးျခမ္းပဲ့အစအနေတြလုိပဲ အဲသည္ေန႔က ကြၽန္မတုိ႔ရဲ႕ဘဝေတြ ဖ႐ုိဖရဲျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ေဖေဖ့ရဲ႕တက္ေခါက္သံ အက်ယ္ႀကီးက ကြၽန္မရင္ကုိ လိႈင္းထေစခဲ့တယ္။ ေဖေဖ့လက္ရာ အုိးေတြကုိ ေဒါသတႀကီးကုိင္ေပါက္ ဖ်က္ဆီးပစ္ေနတဲ့ ေမေမ့လံုခ်ည္စကုိဆြဲၿပီး 'မလုပ္ပါနဲ႔၊ အဲဒါေတြကို မလုပ္ပါနဲ႔'လုိ႔ ကြၽန္မ ေအာ္ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။
'အလကားမိန္းမ၊ အႏုပညာကုိတန္ဖုိးထားရေကာင္းမွန္းမသိတဲ အ႐ုိင္း အစုိင္းမ'လုိ႔ လက္သီးေတြဆုပ္ၿပီးေျပာရင္းက ေဖေဖဟာ ကြၽန္မကုိ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေပြ႕ခ်ီလုိက္တယ္။ ဒါကုိျမင္ေတာ့ မီးဝင္းဝင္းေတာက္ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ေမေမဟာ ကြၽန္မကုိ ေဖေဖ့လက္ထဲ ကေန အတင္းလုခ်ီတယ္။ ၿပီးေတာ့ အာေခါင္ကုိျခစ္ၿပီးေအာ္တယ္။
''ရွင္တစ္ေယာက္တည္းထြက္သြား၊ ကြၽန္မသမီးကုိ လမ္းေဘးမွာ အိုးထုိင္လုပ္တဲ့မိန္းမ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ေစရဘူး''
ေဖေဖဟာ ကြၽန္မကုိ ေဝသီတဲ့မ်က္ဝန္းညိဳညိဳေတြနဲ႔အၾကာႀကီးပဲ စူးစုိက္ ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ေဖေဖ့ရဲ႕အဲဒီ မ်က္လံုးေတြကုိ ကြၽန္မ တစ္သက္မေမ့ေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ေနာက္ေက်ာတစ္စံု။ ကြၽန္မ အႀကိမ္ေပါင္းမေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ တက္ေဆာ့ခဲ့ဖူးတဲ့ ေဖေဖ့ရဲ႕ေက်ာျပင္ကုိ အဲဒီေန႔က ေနာက္ဆံုးျမင္ေတြ႕လုိက္ရျခင္းပါပဲ။
xxxxxxx
ကြၽန္မရဲ႕ေဖေဖအပါအဝင္ ကြၽန္မတို႔ၿမိဳ႕ေလးက လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အုိးလုပ္တဲ့ပညာနဲ႔ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳ ၾကတယ္။ ေဖေဖအိုးလုပ္ၿပီဆုိ ကြၽန္မ မမွိတ္မသုန္နဲ႔ အနားကထုိင္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ေမေမတစ္စက္ကေလးမွ အထင္မႀကီးတဲ့ ေဖေဖ့ လက္ရာ အုိးေတြဟာ ကြၽန္မ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ အံ့ဖြယ္သူရဲပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါ ေဖေဖက အိုးလုပ္ရင္း ကြၽန္မကုိ ပံုျပင္ေျပာျပတတ္တယ္။ ေဖေဖေျပာျပတဲ့ပံုျပင္ထဲကလုိ အိုးထဲကေန ဂ်င္းနီဆုိတဲ့ မိန္းကေလးထြက္လာေလမလား၊ စြမ္းအားရွင္ ဘီလူးႀကီးပဲ ထြက္လာေလမလား အထင္နဲ႔ ကြၽန္မ ေစာင့္ၾကည့္မိတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မီးဝင္းဝင္းေတာက္တဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ေမေမထြက္ထြက္လာတာပဲ ႀကံဳရ တတ္တယ္။ ေမေမက ကြၽန္မကုိ ခ်ိဳင္းကေန မၿပီးေခၚေခၚသြားတယ္။ ေမေမလစ္တာနဲ႔ ကြၽန္မက ေဖေဖ့အနား တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ျပန္ေရာက္လာတပါပဲ။ ၿပီးရင္ ရြ႕ံျဖဴနဲ႔ရြ႕ံညိဳေတြကုိ သမေအာင္ 'ႏွဲ'တဲ့အခါ ေဖေဖ့ကုိ ကြၽန္မ ကူလုပ္ေပးတယ္။ 'ႏွဲ'တယ္ဆိုတာ ရြ႕ံေတြကုိ သမေအာင္ ေစးပုိင္သြား ေအာင္ ေျခေထာက္နဲ႔လုပ္ရတာပါ။ အဲဒီလုိ 'ႏွဲ'ၿပီဆုိရင္ ကြၽန္မသိပ္ေပ်ာ္မိတယ္။ ရြ႔ံေတြေပၚမွာ စည္းခ်က္ညီညီနဲ႔ ကခုန္ေနရသလုိျဖစ္ေနလုိ႔ေပါ့။ ေဖေဖက ပန္းပု အႏုပညာရွင္ႀကီး `မိုက္ကယ္အန္ဂ်လုိ´ ကိုအားက်ပံုရတယ္။ သူ႔ဆီမွာ "David and the Pieta ဆုိတဲ့ မိုက္ကယ္အန္ဂ်လိုအေၾကာင္းဇာတ္ကားတစ္ကားရွိတယ္။ ေဖေဖဟာ အားတုိင္းအဲဒီအေခြကုိ ထုိင္ၾကည့္ေနတတ္ တယ္။ ပန္းပု႐ုပ္ေတြကုိ ကင္မရာမွန္ဘီလူးက တစ္ခုခ်င္း အနီးကပ္ၿပီး ခပ္ျဖည္းျဖည္း႐ုိက္ျပထားပံုေတြျမင္ရတာ သိပ္အရသာရွိတာပဲ။ ေဖေဖနဲ႔အတူ လုိက္ၾကည့္ရင္းကေန ႐ုပ္ရွင္ကားထဲက ပန္းပု႐ုပ္ႀကီးေတြရဲ႕ဖမ္းစားႏုိင္မႈက မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကြၽန္မခႏၡာထဲ စီးဝင္ခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကြၽန္မဟာ ေဖေဖ့ကုိ မိုက္ကယ္အိန္ဂ်လုိ လုိမ်ိဳး ကမၻာေက်ာ္ပညာရွင္ႀကီးျဖစ္ေစခ်င္သလုိ ကြၽန္မကိုယ္ ကြၽန္မ လည္း ကမၻာေက်ာ္အျဖစ္ စိတ္ကူးေတြခမ္းနားေနခဲ့တယ္။
အခုေတာ့ အနားမွာ ေဖေဖလည္းမရွိေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕စိတ္ကူးေတြလည္း ေမေမ႐ုိက္ခြဲဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့တဲ့ ေဖေဖ့လက္ရာ အပုိင္းအစေတြလုိ တစ္စစီျပဳိကြဲပ်က္စီး သြားခဲ့ၿပီလားလုိ႔ စဥ္းစားမိတိုင္း ကြၽန္မေသြးပ်က္မိတယ္။ စိတ္ေတြေခ်ာက္ခ်ားမိေပမဲ့ လက္ေတြ ကေတာ့ စြန္႔စားခ်င္တုန္းပါပဲ။ ေမေမ့မ်က္ကြယ္မွာ ကြၽန္မဟာ ေဖေဖ့မိတ္ေဆြ အိုးလုပ္တဲ့လူေတြဆီသြားၿပီး သူတို႔စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ အပုိပစၥည္းေတြနဲ႔ အ႐ုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္တယ္။ ေျပးေနတဲ့ ျမင္း႐ုပ္၊ တြားသြားေနဟန္ မိေက်ာင္း႐ုပ္၊ ေရကူးေနဟန္ ငါး႐ုပ္၊ ပ်ံေနတဲ့လိပ္ျပာ အစရွိသျဖင့္ေပါ့။ ကြၽန္မရဲ႔လက္ရာေတြကုိ အားလံုးက ဝုိင္းၿပီး ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္။
'' မင္းဟာ အရြယ္နဲ႔မလုိက္ေအာင္ ပါရမီရွိတဲ့မိန္းကေလးပဲ''
''သိပ္ေတာ္တာပဲ တကယ့္အေဖတူသမီး''
''ညည္းအေဖကုိ ေတြ႕ေစခ်င္စမ္းပါဘိ''
အဲဒီလုိတစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာၿပီး ကြၽန္မ စိတ္ရွိလက္ရွိလုပ္ေစဖုိ႔ လံုေလာက္တဲ့အပိုပစၥည္းေတြစုေဆာင္းေပးၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ သိပ္ေကာင္းတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြပါ။ သူတို႔ေျပာသလုိပဲ ကြၽန္မ လုပ္ၿပီးသမွ်လက္ရာေတြအေပၚ ကြၽန္မ အျမဲတမ္းေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္မႈရတာခ်ည္းပါပဲ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ တိရစၧန္ေတြပံုကုိ လုပ္ရာမွာ ကြၽမ္းက်င္သေလာက္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပံုကုိလုပ္ၿပီ ဆုိရင္ေတာ့ ကြၽန္မ ကိုယ္ကြၽန္မ အားမလုိအားမရ ျဖစ္မိရတာခ်ည္းပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ မလွမ္းခ်င္လွမ္းခ်င္ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ေက်ာခုိင္း ထြက္ခြာသြားရတဲ့လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ပံုေပါ့။ အဲဒီလုိ လူ႐ုပ္ပံု လုပ္မိတုိင္း မ်က္ဝန္းတစ္စံုနဲ႔ေနာက္ေက်ာတစ္စံုကိုျမင္ေယာင္ၿပီး ကြၽန္မ မ်က္ရည္ ဝုိင္းရတယ္။ မ်က္လံုးအိမ္တစ္ခုလံုးျပည့္လွ်ံ ေဝ့တက္လာတတ္တဲ့ မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္ ျမင္ကြင္းဟာေဝဝါးသြားေလ့ရွိတယ္။ ရြ႕ံေစးေတြေပက်ံေနတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕လက္အစံုဟာလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနတတ္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ လူပံုသဏၭာန္တစ္ခုဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ႐ုပ္လံုးေပၚမလာေတာ့ဘဲ အားလံုးၿပိဳပ်က္သြားရတာခ်ည္းပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါ ဇြဲခတ္ၿပီး ႀကိဳးစားလုပ္ႏိုင္ေပမဲ့ အဲဒါဟာ ကြၽန္မစိတ္ကူးထဲက လူ႐ုပ္နဲ႔ လားလားမွမတူဘူးလုိ႔ ခံစားသိရွိလုိက္ရတဲ့အခါမွာေတာ့ ကြၽန္မကုိယ္တိုင္ပဲ အဲဒီလက္ရာကုိ ခ်က္ခ်င္း ကိုင္ေပါက္ၿပီး ေျခမြပစ္ လုိက္မိတာခ်ည္းပါပဲ။ ကြၽန္မစိတ္ေက်နပ္မႈရတဲ့အထိ တစ္ေန႔မွာ လုပ္ႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ေတာ့ တိတ္တခိုးေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကြၽန္မအာ႐ံုထဲမွာ အျမဲႀကီးစုိးေနတတ္တဲ့ လူတစ္ဦးရဲ႕႐ုပ္ပံုကုိ အခြင့္အေရးရရင္ရသလုိ ကြၽန္မပံုေဖာ္ လုပ္ၾကည့္ေနမိခဲ့ တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလူ႐ုပ္ကုိ လုပ္ဖုိ႔စတင္လုိက္တာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ ကြၽန္မမ်က္လံုးအိမ္အတြင္းသားထဲကေန ခံရခက္တဲ့ စူးေအာင့္ေအာင့္ ေဝဒနာနဲ႔အတူ မ်က္ရည္ပူေတြျပည့္လွ်ံမို႔ေမာက္လာၿပီး လက္ရွိျမင္ကြင္းတစ္ခုလံုးဟာ ဘာမွမသဲကြဲေတာ့ဘဲ ေဝဝါးသြားၾကတယ္။ ဒီလုိနဲ႔တစ္ေန႔မွာ ကြၽန္မ ဘဝကံဆုိး မိုးေမွာင္က်တဲ့ေန႔ၾကံဳလုိက္ရတယ္။
xxxxxx
အဲဒီေန႔နံနက္က အေဖ့ကိုအိပ္မက္မက္ရင္း ကြၽန္မႏိုးထလာခဲ့တယ္။ ျပတင္းေပါက္ျမင္ကြင္းေတြဟာ ခါတုိင္းလုိၾကည္လင္ မေနၾကဘူး။ မ်က္စိထဲမွာ အရာရာဟာ မိႈင္းအံု႔အံု႔နဲ႔ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲလုိ႔ေတာ့ ခံစားေနရတယ္။အေမ့အလစ္မွာ ထံုးစံအတုိင္း အိမ္နီးခ်င္းေတြ ဆီကို လွစ္ခနဲထြက္ လာခဲ့လုိက္တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ အေသအခ်ာႀကီး ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ အေဖ့႐ုပ္ပံုကို ဒီေန႔လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ကြၽန္မေျခလွမ္းေတြ တက္ၾကြ ေနခဲ့တယ္။ အေဖ့ကုိ ထူးထူးကဲကဲသတိရေနတာေၾကာင့္ ဒီေန႔ ကြၽန္မရဲ႕ အလုပ္ဟာ ေသခ်ာေပါက္ ေအာင္ျမင္လိမ့္မယ္လုိ႔လည္း တြက္ဆထားလုိက္တယ္။
''ဧလိယ ပါလား၊ ညည္းမွာ သတၱဝါေတြလည္းစံုသေလာက္ရွိေနၿပီ၊ ဆုိစမ္းပါဦး ဒီေန႔မွာ ဘာအ႐ုပ္လုပ္မယ္ စိတ္ကူးလဲ''
''ဒီေန႔မနက္ အိပ္မက္ထဲမွာ ျမင္ခဲ့ရတဲ့အရာေပါ့''
အိမ္နီးခ်င္း အဘုိးအုိက ကြၽန္မကို ရံႈ႕တြတြေဝသီသီမ်က္လံုးေတြနဲ႔ တအံ့တၾသပင့္ၾကည့္ရင္း ေမးတယ္။
''ဘာမ်ားပါလိမ့္ သူငယ္မရယ္''
''အုိ အဘိုးကလဲ ၿပီးေတာ့ ေတြ႕လိမ့္မေပါ့၊ ခုေတာ့ ကြၽန္မ မေျပာလုိေသးဘူး''
''ညည္းသေဘာပါပဲ သူငယ္မေရ'' လုိ႔ အဘုိးအုိကေျပာၿပီး သူႏွဲထားၿပီးသား ရႊံ႕ေစးေတြကုိ ကြၽန္မစိတ္ႀကိဳက္အသံုးျပဳခြင့္ ေပးတယ္။ လုိသေလာက္ ရႊံ႕ေစးေတြကုိ ကြၽန္မ ေကာက္ယူလုိက္စဥ္မွာပဲ မ်က္လံုုးအိမ္ရဲ႕အတြင္းသားနက္နက္ တစ္ေနရကေန မခံမရပ္ ႏုိင္ေလာက္တဲ့စူးေအာင့္ေအာင့္ ေဝဒနာတစ္ခုကုိ ႐ုတ္တရက္ခံစားလိုက္ရတယ္။ ကြၽန္မငံု႔ၾကည့္ေနတဲ့ ရြ႕ံေတြဟာ ညစ္ေထးမိႈင္းပုပ္သြား ၾကတယ္။ ဒါ ဘယ္လုိ ျဖစ္ရတာပါလိမ့္...။ခါတုိင္းလုိ မ်က္ရည္ေတြေဝ့လွ်ံလာလုိ႔ပဲလားဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔ မ်က္ေတာင္ေတြကို ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ လုပ္လုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ ရႊံ႕ေတြကုိ ကြၽန္မ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ ငံု႔ၾကည့္ေနတဲ့ၾကားက ကြၽန္မရဲ႕လက္ေတြကုိလည္း ကြၽန္မ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ တစ္ခုခုေတာ့မွားေနၿပီ။ ရႊံ႕ေတြဘယ္ေရာက္သြားလဲ။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕လက္ေတြေရာ ဘယ္ေရာက္သြားၾကလဲ။ ဘယ္လုိပဲ ငံု႔ၾကည့္ၾကည့္ ကြၽန္မကိုယ္ ကြၽန္မေတာင္မွ ရွာမေတြ႕ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကြၽန္မဟာ ကြၽန္မမ်က္စိေအာက္မွာပဲ ထူးထူး ဆန္းဆန္း ႀကီးကို ေပ်ာက္ဆံုးေနပါတယ္။ လက္ေတြကုိဆန္႔တန္း၊ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထရပ္ၿပီး ဝန္းက်င္ကုိျဖန္႔က်က္ၾကည့္မိေတာ့ ရွစ္ခြင္တစ္ခြင္လံုး ဟာ မိႈင္းမိႈင္းထလုိ႔။ အရာရာနဲ႔ ကြၽန္မနဲ႔အၾကားမွာ တစ္စံုတစ္ရာက ပိတ္ဆို႔ၿပီး ၾကားဝင္ကာဆီးလုိက္သလို ကြၽန္မဟာ ရွိရွိသမွ် အရာခပ္သိမ္းနဲ႔ အဆက္ျပတ္သြားတယ္။
ပထမဆံုး ကြၽန္မ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကပ္ေစးထန္းလာၿပီး ေရငတ္လာတယ္။ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ဒီအေနအထားႀကီးကုိ မႏွစ္ၿမိဳ႕ႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုးမွာ ကြၽန္မ ငုိေၾကြးေမ့ေျမာပစ္ခ်င္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ သတိလစ္ ေမ့ေျမာသြားလုိ႔မျဖစ္ေသးဘူး။ အေဖ့ရဲ႕ပံုတူကို ကြၽန္မ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရဦးမယ္မဟုတ္လား။ ဘာဆုိဘာမွ မျမင္ႏုိင္တဲ့ၾကားကေန အာ႐ံုေတြကုိ ႐ုန္းကန္စုစည္းလုိက္တဲ့အခါ အေမွာင္ထုနက္နက္ထဲမွာ တလက္လက္ေတာက္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းတစ္စံုကုိ ကြၽန္မ ျမင္မိ တယ္။ ဘဝတစ္သက္စာ စြဲၿငိေနေတာ့မယ့္ မ်က္ဝန္းေတြပါ။ ဒါဟာ အေဖ့ရဲ႕မ်က္လံုးေတြပဲလုိ႔ ကြၽန္မသိလုိက္ရေတာ့ အားတက္လာ တယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ဝန္းရဲ႕ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ရွည္ေမ်ာေမ်ာခုိတြဲေနတဲ့ မ်က္ရည္တစ္စကုိ ကြၽန္မ လက္ေတြနဲ႔ ႏူးည့ံညင္သာစြာပဲ ထိေတြ႕ခြင့္ရလုိက္တယ္။ မ်က္ဝန္းတစ္စံုနဲ႔ ဒီအထိအေတြ႕ တစ္ခုကလြဲလုိ႔ ကြၽန္မ ဘာဆုိဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။
ကြၽန္မ အသိဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အနားမွာရွိေနတဲ့၊ အုိမဟုတ္ဘူး ရွိတယ္လုိ႔ ထင္ရတဲ့လူေတြကုိ ကြၽန္မ တတြတ္တြတ္နဲ႔ ေမးမိတယ္။
''ကြၽန္မ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ...ကြၽန္မ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ..သိတဲ့လူရွိရင္ ေျပာျပစမ္းပါရွင္''
xxxxxxx
မ်က္လံုးေတြစပ္ဖ်င္း နာက်င္လြန္းေနတာေၾကာင့္ ကြၽန္မရဲ႕မ်က္လံုးထဲက ထြက္က်လာတဲ့အရည္ေတြဟာ ႐ုိး႐ိုးမ်က္ရည္ေတြမွ ဟုတ္ရဲ႕လား အဲဒါ ေခ်ာ္ရည္ပူေတြလား၊ ေသြးရည္ပူေတြမ်ားလား၊ အက္ဆစ္ရည္ေတြလား..လုိ႔ ထင္မွတ္မိတဲ့အထိပါပဲ။ သူတို႔က ကြၽန္မဟာ မ်က္မျမင္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ သြားႏုိင္တယ္၊ ကံေကာင္းရင္ ခြဲစိတ္ကုသမႈလုပ္အၿပီးမွာ ျပန္ျမင္ ရႏုိင္တယ္လုိ႔ ႀကိဳတင္ရွင္းျပၾက တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မရဲ႕မ်က္လံုးေတြ လံုးလံုး ကြယ္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ဆုိးတာက အေမဟာ ကြၽန္မေဆး႐ံုေပၚမွာရွိေနစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကြၽန္မဆီ တစ္ႀကိမ္မွ ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မဟာ ေဆး႐ံုခုတင္ေပၚမွာ တစ္ကုိယ္တည္း ထုိင္လ်က္ျဖစ္ေစ၊ အိပ္လ်က္ျဖစ္ေစ စကၠဴႀကိဳးၾကာ႐ုပ္ေလးေတြလုပ္ရင္း အေမ့ကုိ ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ေနမိတယ္။ ညသန္းေခါင္ႀကီးႏိုးလည္း ကြၽန္မ မပ်င္းေတာ့ဘူး၊ လက္ေတြ ေညာင္းညာကုိက္ခဲတဲ့အထိ စကၠဴေခါက္တယ္။ ႀကိဳးၾကာ႐ုပ္ေလးေတြ တစ္ေထာင္ျပည့္ရင္ ဆုေတာင္းတာေတြျပည့္တတ္တယ္လုိ႔ ကြၽန္မ သိထားတယ္ေလ။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ ႀကိဳးၾကာ႐ုပ္ေလးေတြလည္း တစ္ေထာင္ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ ဆုေတာင္းေတြကေတာ့ တစ္ခုမွမျပည့္ခဲ့ ပါဘူး။ ေဆး႐ံုကဆင္းအၿပီးမွာ အေမရွိရာကို ကြၽန္မ လုိက္သြားတယ္။ အေမ ဘာ့ေၾကာင့္ကြၽန္မဆီ ေရာက္မလာသလဲ ဆုိတာကုိ ခုေတာ့ ကြၽန္မသိရပါၿပီ။
အေမ့ရဲ႕ေျမပံုေလးထက္မွာ မ်က္ရည္နဲ႔လုပ္တဲ့ ႀကိဳးၾကာ႐ုပ္ေလးေတြျဖန္႔ၾကဲၿပီး ဦးခုိက္ကန္ေတာ့လုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ ဘာမွ မျမင္တဲ့ၾကားက ျမင္ေနရတာတစ္ခုရွိတယ္လုိ႔ ကြၽန္မ သိရျပန္တယ္။ မ်က္လံုးတစ္စံုပါပဲ။ က႐ုဏာနဲ႔စုိက္ၾကည့္ေနတဲ့ အေဖ့ရဲ႕ ေဝသီသီ မ်က္လံုးတစ္စံု။ မ်က္အိမ္ေထာင့္စြန္းမွာ မ်က္ရည္ဥတစ္စက္ ခုိတြဲေနတဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံု။
xxxxxx
တြယ္ရာမဲ့ကြၽန္မကုိ ၿမိဳ႕ကေလးကလူေတြက အေကာင္းဆံုး မ်က္မျမင္ ေက်ာင္းရွိရာ ၿမိဳ႕ေတာ္ဆီပုိ႔ေပးၾကတယ္။ အဲဒီ မ်က္ မျမင္ေက်ာင္းဟာ အျခားမ်က္မျမင္ ေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေပမဲ့ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ သိပ္ၿပီးပညာမရတဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့ေက်ာင္းပါ။ အဲဒီမွာ ဇာထုိးပန္းထိုး၊ သုိးေမြးခ်ည္ထိုး၊ လက္ခ်ဳပ္စက္ခ်ဳပ္၊ ႀကိမ္ရက္ စတဲ့ လက္မႈပညာမ်ိဳးစံုကုိသင္ေပးေပမဲ့ ကြၽန္မ စိတ္မဝင္စားဘူး။ ကြၽန္မကို တာဝန္ယူၿပီး သင္ေပးတဲ့ဆရာမေတြကလည္း ကြၽန္မကိုစိတ္ပ်က္တယ္တဲ့။ ဘာမွ အျဖစ္မရွိတဲ့မိန္းကေလးလုိ႔ တီးတိုးတီးတိုး ေျပာၾကတယ္။ အမွန္က နည္းစနစ္ႀကီး တစ္ခုကုိ လက္ထဲထည့္ကိုင္ထားၿပီး စက္႐ုပ္ေတြလုိ လႈပ္ရွားေနတဲ့ သူတို႔ကုိ ကြၽန္မ စိတ္ပ်က္ ေနမိတာ။ ကြၽန္မ ဘာကုိ သင္ယူခ်င္တယ္ဆုိတာ သူတို႔မသိၾကဘူူး။ နည္းျပ ဆရာေတြဟာ ကြၽန္မကုိေခၚၿပီး ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ ေဆြးေႏြးၾက တယ္။
''ခက္တယ္ဗ်ာ၊ ဒီကိုေရာက္ရင္ ဒါေတြလုပ္ရမွာပဲ၊ အားလံုးလည္း ဒီလုိလုပ္ၾကတာပဲ၊ သူ႕က်မွ...''
''ဒီပံုစံနဲ႔ေတာ့ သူ႔ဘဝေရွ႕ေရး ရင္ေလးပါေသးတယ္''
နည္းနည္းသိမ္ေမြ႔႔ပံုရတဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္က ကြၽန္မလက္ထဲကုိ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းလာထည့္ၿပီး 'ဖြတ္ျမီးထုိးတာ ဒီလုိ...'ဆုိၿပီး လာလုပ္ျပတယ္။ သူ႔လက္ေတြထဲကေန႐ုန္းထြက္ၿပီး ကြၽန္မ လက္ပုိက္ မတ္တတ္ရပ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာပစ္လုိက္တယ္။ကြၽန္မကို ေက်ာင္းထုတ္ခ်င္လည္း ထုတ္ပေလ့ေစ ဆုိၿပီးေတာ့ေပါ့။
''မလုပ္ဘူး...ဒါေတြ ကြၽန္မ မလုပ္ခ်င္ဘူး''
''မလုပ္ခ်င္ဘူး ဟုတ္လား..ဒါျဖင့္ မင္းလုပ္ခ်င္တာက ဘာလဲ''
ခုမွပဲ ဒီေမးခြန္းကုိေမးေဖာ္ရေတာ့တယ္။ ကြၽန္မ ေခါင္းေမာ့ၿပီး ေျဖလုိက္တယ္။
''မိုက္ကယ္အန္ဂ်လုိ လုိမ်ိဳး ႐ုပ္တုေတြလုပ္ခ်င္တာ''
အမွန္က 'အေဖ့လုိ အ႐ုပ္ေတြလုပ္ခ်င္တာ' လုိ႔ ကြၽန္မ ေျပာလုိက္ခ်င္တာပါ။ ကြၽန္မပါးစပ္ထဲကေန ကမၻာေက်ာ္ အႏုပညာရွင္ ႀကီးတစ္ဦးရဲ႕နာမည္ ဘုတ္ခနဲ ထြက္က် လာတဲ့အတြက္ သူတို႔အံ့အားသင့္ၿပီး ဆြံ႕အသြားၾကပံုပါပဲ။ တစ္ခန္းလံုး အပ္က်သံေတာင္မွ ၾကားရေလာက္တဲ့အထိ ၿငိမ္ဆိတ္သြားၾကတယ္။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ မတန္မရာမွန္းတဲ့ မိန္းကေလး၊ ေလလံုးႀကီးထြားတဲ့ မိန္းကေလး ဆုိၿပီး ကြၽန္မကုိ ရယ္ခ်င္ပက္က်ိျဖစ္ေနမွာပဲ။ ဘာမွေတာ့ ေနာက္ထပ္ေျပာသံမၾကားဘူး။
ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ အႀကီးဆံုးျဖစ္ပံုရတဲ့နည္းျပက ကြၽန္မကို သီးသန္႔ ေခၚထုတ္သြားတယ္။ ကြၽန္မကို ဇာတိေျမျပန္ပို႔လိမ့္ မယ္လုိ႔ ကြၽန္မ ထင္ေနမိတယ္။
'ပုိ႔ေလ ပို႔ေပါ့၊ ဘာျဖစ္လဲ..ဒါလည္း ေကာင္းတာပါပဲေလ'လုိ႔ ကြၽန္မ ေတြးေနမိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မေတြးသလို ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။
''ေဟာဒီမွာ သစ္သားတစ္တံုး၊ ဒါက စူးေတြ ေဆာက္ေတြ၊ ကိုင္း မင္း လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေပေတာ့''
မထင္မွတ္တဲ့အရာေတြ လက္ထဲေရာက္လာတဲ့အတြက္ ကြၽန္မ အရမ္းကုိ ေပ်ာ္ရႊင္သြားတယ္။
''ေက်းဇူးတင္ပါတယ္''လုိ႔ သူ႔ကုိမွန္းေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေျပာေတာ့ သူက ကြၽန္မ ပခံုးေတြကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကုိင္လာတယ္။
''ကမၻာေက်ာ္ ပန္းပုဆရာမႀကီးျဖစ္တဲ့အခါ မင္း ငါ့ကုိေမ့သြားမယ္မထင္ဘူး၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား''
ကြၽန္မ စကားေတာင္ျပန္မေျပာႏုိင္ေတာ့ဘဲ တုန္တုန္ခုိက္ခုိက္ျဖစ္လာၿပီး ေခါင္းကိုသာ တဆတ္ဆတ္ညိတ္ျပလုိက္တယ္။ ကြၽန္မေခါင္းညိတ္ျပတာ သူ ေကာင္းေကာင္း ေတြ႕မွာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကြၽန္မရဲ႕လက္ေတြ တစ္စက္ကေလးမွ အၿငိမ္မေနၾက ေတာ့ဘူး။ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ရက္အၾကာမွာေတာ့ ကြၽန္မလက္ေတြ ရပ္နားတယ္။ လက္ထဲကအလုပ္ကုိ လက္စသတ္လုိက္တယ္။ နည္းျပႀကီးနဲ႔ တကြ ျမင္သမွ်ဆရာေတြက ကြၽန္မလုပ္တဲ့အ႐ုပ္ကိုၾကည့္ၿပီး 'သိပ္ေတာ္တာပဲ၊ သိပ္ေတာ္တာပဲ' တဖြဖြလုိ႔ ခ်ီးမြမ္းၾကတယ္။ ကြၽန္မနဲ႔ဘဝတူမိတ္ေဆြေတြကေတာ့ 'အဲဒါဘာပံုလဲ' လုိ႔ ဝုိင္းေမးၾကတာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ကြၽန္မက ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ မိခင္တစ္ေယာက္ ရဲ႕ပံုကို မွန္းဆလုပ္ခဲ့တာပါ။ အေသအခ်ာေျပာရရင္ အေမ့ပံုေပါ့။ ခပ္ေဖာင္းေဖာင္းစူထြက္ေနတဲ့ ဗုိက္ထဲမွာေတာ့ ကြၽန္မက ေကြးေကြး ေလး ေဇာက္တိေဇာက္ထုိးေလး ရွိေနမွာေပါ့။ ကြၽန္မက ဘာမွမေျဖေလေတာ့ သူတို႔အားလံုး ကြၽန္မရဲ႕သစ္သားပန္းပု႐ုပ္အေပၚ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ထင္ျမင္ခ်က္ေပးၾကတယ္။သူတို႔လက္ေတြကေတာ့ အ႐ုပ္ကုိ စမ္းတဝါးဝါးကိုင္ၾကည့္ေနၾကမွာေပါ့။
''ဒါက ဦးေခါင္း''
''ဒါက လက္ေတြထင္တယ္''
''ဒီမွာ ႏွာေခါင္း''
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒါဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ပံုဆုိတာ သူတို႔စမ္းမိသြားၾကတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕….။
''ေဟး'' လုိ႔ထေအာ္ လက္ခုပ္တီးၾကတာ ကြၽန္မေတာင္ လန္႔သြားမိတယ္။ လက္ေတြဆီက အထိအတြ႕အရ လူပံုမွန္းသိႏိုင္ၾက ေပမဲ့ ဒါဟာ မိန္းမတစ္ေယာက္လား ေယာက္်ားတစ္ေယာက္လား ဆုိတာေတာ့ သူတုိ႔မသိၾကဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ ေန႔ဟာ ကြၽန္မရဲ႕ ရွင္သန္ျခင္းေန႔ ေလးတစ္ေန႔ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ နည္းျပႀကီးက ကြၽန္မကုိ အဆင့္ျမင့္ပန္းခ်ီပန္းပု သင္တန္းေက်ာင္း တစ္ခုကုိ လႊဲေျပာင္း ပုိ႔ေပးတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းမွာက မ်က္မျမင္ဆုိလုိ႔ ကြၽန္မ တစ္ေယာက္ပဲရွိပါတယ္။ အဲဒီမွာ သင္တန္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ 'ရွံဆုန္'က ကြၽန္မကုိ အျမဲအကူအညီေပးပါတယ္။ သူက ပန္းပုထက္ ပန္းခ်ီကုိ ပုိအားသန္သူ ျဖစ္တယ္လု႔ိ ကြၽန္မ သိခြင့္ရခဲ့တယ္။
xxxxxx
ရင္းႏွီးလာတဲ့တစ္ေန႔မွာ သူရဲ႕ Gateway of Art ဆုိတဲ့ ကုိယ္ပိုင္စတူဒီယုိကို ကြၽန္မ ေရာက္ဖူးခဲ့ပါၿပီ။ သူေရးဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီ ကားေတြကုိ ကြၽန္မ မျမင္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ဝမ္းနည္းၿပီး ေငးငိုင္ေနမိရင္ ရွံဆုန္က ခ်က္ခ်င္းပဲ ကြၽန္မ စိတ္ေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ေပးတတ္တယ္။ ကြၽန္မလက္ကုိကုိင္ၿပီး သူ႔ပန္းခ်ီကားတစ္ခုခ်င္းနဲ႔ ထိေတြ႕မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ဒါဟာ ဘယ္လုိကားမ်ိဳးျဖစ္တယ္၊ ဘာေပၚမွာ ဘာမီဒီယမ္ နဲ႔ ေရးထားတယ္လုိ႔ ေျပာျပတတ္ေပမဲ့ ဘယ္လုိအေရာင္ေတြ ေရးျခယ္ထားတယ္ဆုိတာကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွမေျပာျပဘဲ သူက ပေဟဠိ ဝွက္ေလ့ရွိတယ္။
သူက ကြၽန္မလက္ကုိဆြဲယူတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကားခ်ပ္တစ္ေနရာမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိေတြ႕ခုိင္းထားၿပီး ခပ္ျဖည္းျဖည္းေလး ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ေတာ့တာပဲ။
''ဒီေနရာမွာ ဘာေရာင္သံုးထားလဲ''
''ဒီနားမွာ ဘာအေရာင္ရွိမယ္လုိ႔ ထင္လဲ''
ဘာရမလဲ။ ကြၽန္မလည္း စဥ္းစားဟန္ျပဳၿပီး ပါးစပ္ထဲေတြ႕ကရာ အေရာင္ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာပစ္လုိကတာေပါ့။
''ဘဲဥပုပ္ေရာင္''
''ျမင္းေခ်းေရာင္''
ကြၽန္မ ေပါက္တတ္ကရေတြ ဘာအေရာင္လို႔ေျပာေျပာ၊ သူက တဟားဟားနဲ႔ အသံထြက္ေအာင္ရယ္ၿပီး သေဘာက်ေနတာ ခ်ည္းပဲ။
'သိပ္မွန္တာပဲ' 'တကယ္' 'ဟုတ္တယ္' 'ဘယ္လုိသိတာလဲ' 'ေတာ္လုိက္တဲ့မိန္းကေလး' ဆုိၿပီး ကြၽန္မကုိ အမွတ္ျပည့္ ေပးေလ့ရွိတယ္။ ကြၽန္မေဘးနားမွာ ရွံဆုန္ရွိတာဟာ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုးကုိ ျဖန္႔က်က္သိခြင့္ရလုိက္သလုိပါပဲ။
သည္လုိနဲ႔ သူဟာ ကြၽန္မဘဝမွာ အေရးပါတဲ့လူျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူ႔ရဲ႕စတူဒီယုိသာမက သူ႔အိမ္၊ သူ႔ျခံ တစ္ခုလံုးဟာ ကြၽန္မရဲ႕ပန္းပုပစၥည္းေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနပါၿပီ။ ရွံဆုန္က ကြၽန္မအတြက္ သစ္သားေတြ၊ ဖေယာင္းတံုး ေတြသာမက တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ ေက်ာက္သားေတြအထိ ရွာေဖြစုေဆာင္းေပးပါတယ္။ ဖေယာင္းနဲ႔လုပ္ရတာက ျပဳျပင္လုိ႔လြယ္ကူေပမဲ့ ကြၽန္မေတာ့ သိပ္မႀကိဳက္မိဘူး။ ေက်ာက္သားနဲ႔လုပ္ရတာကုိ ကြၽန္မအရသာပိုေတြ႕မိတယ္။ ေဆာက္နဲ႔၊ တူနဲ႔ တစ္ခ်က္ထုႏွက္လုိက္၊ လက္နဲ႔ျပန္စမ္း ၾကည့္လုိက္၊ ၿပီးေတာ့ ေဆာက္ကို ျပန္ေနရာခ်ၿပီး ထပ္ထုလုိက္နဲ႔ အေတာ့္ကုိ သတိထားၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္လုပ္ရတာမ်ိဳးဆုိေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕စိတ္အာ႐ံုေတြကုိလည္း ပုိၿပီး တည္ၿငိမ္ေစပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဒါက ဖဲ့ၿပီး ထုၿပီးရင္ ျပန္ျပင္လုိ႔မရတဲ့အတြက္ ဘယ္ေလာက္ဖဲ့ပစ္မယ္၊ ဘယ္ေလာက္ထုပစ္မယ္ ဆိုတာကုိ မလုပ္ခင္ ကတည္းက အတိအက်စဥ္းစားထားရတာမို႔ ကြၽန္မရဲ႕အေတြးအျမင္၊ အယူအဆ စဥ္းစားဥာဏ္ေတြကုိလည္း ပိုၿပီးရင့္သန္ေစတယ္လုိ႔ ကြၽန္မေတာ့ ထင္မိတာပဲ။ အရင္ကဆုိရင္ ကြၽန္မအ႐ုပ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လူေတြရဲ႕အျမင္ကုိ အေလးထားေမးေလ့ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕က 'ႏွာေခါင္းသိပ္ႀကီးေနတယ္' ေျပာၿပီး တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ ဒီတစ္႐ုပ္တည္းကုိပဲ 'ႏွာေခါင္းက ေသးလြန္းေနတယ္' လုိ႔ ေျပာျပန္ပါေလေရာ။ မ်က္စိျမင္တဲ့လူေတြျဖစ္ၿပီး တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာေနၾကေတာ့ ကြၽန္မ ဘာကုိ အမွန္ယူရေကာင္းမွန္းမသိေတာ့ဘဲ ေတြေဝ အားငယ္မိတယ္။ ဒါကို ရွံဆုန္က သိပ္ေတာ့ မႀကိဳက္ခ်င္ဘူး။
''ကုိယ့္လက္နဲ႔ကုိယ္ စမ္းၾကည့္ၿပီး ေကာင္းတယ္ထင္ရင္ ေကာင္းတယ္လုိ႔မွတ္၊ မေကာင္းဘူးထင္ရင္ မေကာင္းဘူး သတ္မွတ္ လုိက္႐ံုပဲ၊ သူမ်ားေတြရဲ႕အျမင္ကုိ အားကိုးၿပီး ဂ႐ုစုိက္လြန္းေနရင္ေတာ့ ဘာတစ္ခုမွ ဆက္လုပ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး...။ အႏုပညာဆုိတာ သူကိုယ္တုိင္ကုိက မယံုႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေကာင္းမြန္ၿပီးသား ဆက္သြယ္မႈစနစ္တစ္ခုပဲ။ သူ႔မွာ ဆက္သြယ္ဖုိ႔ တျခားစကားလံုး ေတြမလုိဘူး။ ကုိယ့္စိတ္ထဲ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ခံစားခ်က္ကုိ ႐ုပ္လံုးေဖာ္ထားတာမို႔ ေဘးလူက လာၿပီး မေကာင္းဘူး၊ မွားတယ္လုိ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လို႔ မရဘူး။ ကိုယ္ႏွစ္သက္ရင္ေကာင္းတာပဲ၊ ေကာင္းရင္ မွန္တာပဲ။ ဘယ္ဟာမွန္တယ္ ဘယ္ဟာေကာင္းတယ္ဆုိတာကို သူမ်ားက စကားလံုးေတြနဲ႔ လာေျပာေနဖို႔မလိုဘူး...
ကိုယ့္လက္နဲ႔ကိုယ္စမ္းၾကည့္ၿပီး ေကာင္းတယ္မေကာင္းဘူးဆုိတာ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ သိပါတယ္။ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ဖန္တီးႏိုင္တယ္၊ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္တယ္၊ ဒါပါပဲ။ လူ႕ဘဝမွာ တစ္ခုခုေတာ့ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ရွိဖို႔ လူတိုင္းလုိတယ္''
ရွံဆုန္ရဲ႕စကားေတြဟာ ကြၽန္မအတြက္ အဓိကလုိအပ္ခ်က္ အင္အားေတြပါပဲ။ သူေျပာတဲ့အတုိင္း တစ္ခုခုေတာ့ စြမ္းေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးရွိဖုိ႔ ကြၽန္မ စိတ္ေတြျပင္းျပလာၿပီး လူ႔အရြယ္အစားထက္ႀကီးတဲ့ ေက်ာက္ပန္းပု႐ုပ္တစ္ခုကုိ စတင္ ထုဆစ္ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီမွာ ႏွာေခါင္းထဲကုိ ေက်ာက္မႈန္႔ေတြမဝင္ေအာင္ ႏွာေခါင္းကုိအုပ္ၿပီး ေအာက္စီဂ်င္ပုိက္နဲ႔ေတာင္အသက္ရွဴရတဲ့အထိပါပဲ။ မ်က္စိထဲေက်ာက္မႈန္႔ေတြ ဆိုးဆိုးရြားရြား မဝင္ေအာင္ မ်က္မွန္အႀကီးႀကီးတပ္ထားရပါေသးတယ္။ ျဖတ္စက္၊ ေလရွဴစက္၊ ပြတ္စက္ စတဲ့ စက္ပစၥည္းမ်ိဳးစံုရဲ႕ဆူညံသံေတြ ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ နားေတြကိုလည္း နားပိတ္ပလပ္ေတြတပ္ထားရတယ္။ ဒီကာလေတြဟာ ျပင္ပ ေလာကႀကီးနဲ႔ လံုးဝ အဆက္ျပတ္ေနသလုိပဲ။ လက္ဖ်ားေတြနဲ႔ ထိေတြ႕လို႔ရတဲ့ ခံစားမႈကလြဲၿပီး ကြၽန္မမွာ ဘာမွကိုမရွိေတာ့ဘူး။ လက္ဖ်ားနဲ႔ ထိရ၊ ေတြ႕ရ၊ သိရတဲ့ခံစားမႈေလးေပၚမူတည္ၿပီး ကြၽန္မဦးေႏွာက္က မွားတယ္၊ မွန္တယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ေပးတဲ့အတုိင္း ကြၽန္မ ဆက္ၿပီး လုပ္သြားပါတယ္။
xxxxxx
ကြၽန္မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ေန႔ကို ေရာက္လာပါၿပီ။ ကြၽန္မရဲ႕ပန္းပုလက္ရာေတြနဲ႔ ရွ့ံဆုန္ရဲ႕ပန္းခ်ီလက္ရာေတြ ပူးေပါင္းခင္းက်င္းထားတဲ့ Man and Woman Art Exhibition ကုိ ဖြင့္လွစ္ျပသႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ေနရာကေတာ့ ရွံဆုန္ရဲ႕အိမ္ႀကီးမွာပါ။ ခန္းမအလယ္မွာ ခန္႔ညားစြာ ေနရာယူထားတာကေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕လက္ရာ ေက်ာက္သားပန္းပု႐ုပ္ႀကီးပါပဲ။ လူေတြဟာ အဲဒီအ႐ုပ္ကို အမ်ားဆံုးလွည့္ၾကည့္ၾကတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ရာရွင္ ကြၽန္မကုိ ေမးခြန္းေတြ လာလာထုတ္ၾကတယ္။
''ဒီေလာက္ က်ားက်ားလ်ားလ်ား ခံ့ညားေနတဲ့အ႐ုပ္ရဲ႕ မ်က္လံုးတစ္ဖက္မွာ ဘာလုိ႔မ်က္ရည္ တစ္စက္ ခုိတြယ္ေနပံုကုိ ထည့္လုပ္ရတာလဲ''တဲ့။
ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကြၽန္မ ဘာမွမေျဖလုိပါဘူး။ စကားလံုးေတြမရွိ၊ ေမးခြန္းေတြမရွိ၊ အေျဖေတြမရွိတာဟာလည္း အႏုပညာ ပါပဲလုိ႔ ကြၽန္မေတာ့ ခံယူ ထားမိတယ္။
အဲဒီမွာ ကၽြန္မေနခဲ့ရတဲ့ မ်က္မျမင္ေက်ာင္းက နည္းျပႀကီးလည္း ကြၽန္မရဲ႕ျပပြဲဆီ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူက ကြၽန္မလက္ကုိ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ဆြဲယမ္းလႈပ္ခါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တကယ့္ကုိ ကြၽန္မအတြက္ ဝမ္းသာလိႈက္လွဲၿပီး တုန္ခုိက္တဲ့ေလသံနဲ႔ေျပာလာတယ္။ ''သိပ္ေတာ္တဲ့ ကမၻာေက်ာ္ပန္းပုဆရာမႀကီးအတြက္''
ကြၽန္မလက္ထဲ ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ရနံ႕နဲ႔ပန္းစည္းတစ္စည္း ထည့္လာလုိ႔ ႐ိႈးတိုးရွန္႔တန္႔နဲ႔ လက္ခံယူရင္း ကြၽန္မ တိတ္တခိုးေလး ျပံဳးမိရ ပါေသးတယ္။။
လူေတြဟာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ၾကည့္႐ႈေနရာကေန အသံဗလံတခ်ိဳ႕ အုန္းအုန္းက်က္က်က္ ထြက္ေပၚလာတယ္လုိ႔ ကြၽန္မ ထင္မိတယ္။
ကြၽန္မ ထင္တဲ့အတုိင္းပါပဲ။
''ဧလိယေရ..လူေတြလႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ေနၾကတယ္၊ ဘာလုိ႔ပါလိမ့္'' လို႔ ရွံဆုန္က ကြၽန္မ နားရြက္နားကပ္ၿပီး အသံအုပ္အုပ္နဲ႔ ေျပာလာတယ္။
''အလုိ.. ''
''မင္းရဲ႕အ႐ုပ္ႀကီးကုိ လူေတြ ပုိၿပီးဝုိင္းၾကည့္ေနပါေပါ့လား၊ အဲဒီလူေတြဆီက အသံကြ၊ အလုိေလးေလး..အ့့ံၾသစရာပဲ.. ဧလိယေရ.. အ႐ုပ္ရဲ႕ေရွ႕မွာ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကိုၾကည့္လုိက္၊ အ႐ုပ္ကိုေမာ့ၾကည့္လုိက္နဲ႔ လူေတြ ကြၽက္စီကြၽက္စီ ျဖစ္ေနၾကတာကြ..၊ လာ..လာ တို႔မ်ား အနားသြားၾကရေအာင္''
ရွံဆုန္ဆြဲေခၚရာေနာက္ တု႔ံပယ္တံု႔ပယ္နဲ႔ ကြၽန္မ လုိက္ပါသြားတဲ့အခါ လူေတြရဲ႕ အသံလိႈင္းေတြက ကၽြတ္ကၽြတ္ကၽြက္ကၽြက္နဲ႔ ပုိပိုၿပီးက်ယ္လာတယ္။ စကားသံေတြကုိေတာင္ ပီပီသသ ၾကားလာမိတယ္။ ရွံဆုန္က ကြၽန္မ လက္ကုိဖ်စ္ညႇစ္ရင္း အံ့အားသင့္တဲ့ အသံနဲ႔ တရစပ္ ေျပာျပန္တယ္။
''ဘုရားေရ...ဧလိယ၊ အဲဒါ ဘယ္သူလဲ၊ သူဘယ္သူလဲ။ မင္းရဲ႕အ႐ုပ္နဲ႔ ခြၽတ္စြတ္တူတဲ့လူ၊ အံ့ဖြယ္တစ္ပါးပဲ ဧလိယေရ၊ သူ႔ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကအစ တစ္ေထရာတည္းပဲ.. သူ႔မ်က္လံုးေထာင့္စြန္းမွာ မ်က္ရည္တစ္စ စက္တြဲခုိေနပံုကအစ တကယ့္ကုိ ထပ္တူထပ္မွ်.....''
ရွံဆုန္ရဲ႕ စကားမဆံုးႏုိင္ခင္မွာပဲ ကြၽန္မရဲ႕ႏႈတ္ကေန ခန္းမတစ္ခုလံုး ျမည္ဟီး သြားမယ့္ စကားတစ္ခြန္း ေယာင္ယမ္း ထြက္သြားပါတယ္။
''အေဖ...''
ကြၽန္မရဲ႕ေအာ္သံအဆံုးမွာ ကြၽန္မတစ္ကုိယ္လံုးဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အားပါးတရသိမ္းက်ံဳးေပြ႕ဖက္ျခင္းကုိ ႐ုတ္တရက္ ထိေတြ႕ခံစားလုိက္ရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲကုိ မွန္းဆရင္း ကြၽန္မဦးေခါင္းနဲ႔ အတင္းတိုးေဝွ႕ဝင္လုိက္ၿပီး တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္ေနတဲ့ လက္အစံုနဲ႔ သူ႔ကုိ သိမ္းက်ံဳးၿပီး ကၽြန္မ ျပန္ဖက္ထားမိလုိက္တယ္။ က်ပ္ထုပ္ေနေအာင္ အတင္းတြယ္ကပ္ ဖက္ထားရင္းက ..
'အေဖ''အေဖေနာ္' 'ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္' ဒါ ကၽြန္မရဲ႕အေဖေနာ္´ လုိ႔ တတြတ္တြတ္ေမးမိတယ္။ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာ တုန္ခုိက္ေန လြန္းလို႔ ထင္ပါရဲ႕။ သူ႔ဆီက ဘာစကားသံမွ ထြက္မလာဘူး။ သူ႔လက္ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးေတြနဲ႔ ကြၽန္မမ်က္ႏွာအႏွ႔ံ ဖြဖြေလး တုိ႔ထိပြတ္သပ္ ေပးေနတယ္။ မခ်င့္မရဲနဲ႔ ကြၽန္မပါးျပင္ကို သူ႔ရင္ခြင္ထက္ ကပ္သည္ထက္ကပ္ေအာင္ တိုးကပ္ထားလုိက္ေတာ့ ဒုတ္ခနဲ ဒုတ္ခနဲ ခပ္ျမန္ျမန္ႀကီး ေဆာင့္ေဆာင့္ျမည္ေနတဲ့ အေဖ့ရဲ႕ ႏွလံုးခုန္သံကုိ ကၽြန္မ အတုိင္းသားႀကီးၾကားလုိက္ရပါတယ္။
''အရမ္းကိုေတာ္တဲ့ ပန္းပုဆရာမႀကီးပါလားကြယ္''
အေဖ့ဆီက လိႈက္လွဲတဲ့ ခ်ီးမြမ္းသံကုိ ၾကားရေတာ့ ကြၽန္မ ပထမေတာ့ ေသြးနထင္ေရာက္သြားၿပီး ျပံဳးရယ္လိုက္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ သတိျပန္ဝင္လာတယ္။
''ဟင့္အင္း..ဟင့္အင္း ကြၽန္မမွာ မ်က္စိမျမင္တဲ့ၾကားက.......ခြင့္လႊတ္ပါ အေဖရယ္၊ ကြၽန္မသာ မ်က္စိျမင္ခဲ့ရင္ ဒီ့ထက္ အမ်ားႀကီးပုိေတာ္တဲ့ ပန္းပုဆရာျဖစ္မွာ..၊ အေဖ့ပံုတူကို ဒီ႔ထက္တူေအာင္ လုပ္ႏုိင္မွာပဲေနာ္...ေနာ္...''
အဲသည္လုိ မခ်ိတင္ကဲ ျပန္ေျပာမိေတာ့ အေဖက ကြၽန္မဆံပင္ေတြထဲကုိ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြ ဖြဖြထိုးသြင္းၿပီး ကပ်ာကသီ ေျဖရွင္းခ်က္ထုတ္တယ္။
''မထင္ပါနဲ႔ကြယ္၊ ငါ့သမီးသာ မ်က္စိျမင္ခဲ့ရင္ ဒီ့ထက္ ပုိညံ့သြားမွာေပါ့'' တဲ့။
''အုိ..''
ကြၽန္မ အေဖ့စကားကုိ သေဘာက်သြားၿပီး ရွက္ျပံဳးေလး ျပံဳးရင္း ၿငိမ္ေနမိတယ္။
အုိ..အဲဒါတကယ္ပဲလားဟင္...။
ကြၽန္မသာ မ်က္စိျမင္ခဲ့ရင္ ပုိေတာ္တဲ့ပန္းပုဆရာမ ျဖစ္ႏုိင္သလား..။
ဒါမွမဟုတ္ အေဖ ေျပာသလုိ ပုိညံ့တဲ့ပန္းပုဆရာမ ျဖစ္သြားမွာလား.........။
(၂ဝဝ၅၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ပန္ အႏုပညာမဂၢဇင္း)
No comments:
Post a Comment