ခရစ္စမတ္ပံုျပင္

“ခရစ္စမတ္ကာလမွာ ေနရာတိုင္းက အမ်ဳိးသား အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ဘုရားေက်ာင္းေတြမွာ စုေဝးေရာက္ရွိလာၾကတယ္။ သူတို႔ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္တဲ့ ကမၻာႀကီး ထူးျခားအံ့ၾသဖြယ္ရာေတြနဲ႔ အသစ္တဖန္အသက္ဝင္လာပံုကို ခ်ီးမြမ္းၾကဖို႔ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္အႏွစ္သက္ဆံုး၊ အျမဲ သတိတရရွိေနခဲ့တဲ့ ဒီ ခရစ္စမတ္ပံုျပင္ေလးက ထူးျခားလွခ်ည္ရဲ႕လို႔ေတာ့ တိတိက်က် မဆိုႏိုင္ပါဘူး”

ငယ္ရြယ္လွတဲ့သင္းအုပ္ဆရာေလးရဲ႕ ၾကံဳေတြခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါ။ သူ႔ရဲ႕ဘုရားေက်ာင္းဟာ အလြန္အိုမင္းေဟာင္းႏြမ္းေနခဲ့ပါၿပီ။ ဟိုးအရင္ႏွစ္ေတြတုန္းက ဘုရားေက်ာင္းေလးဟာ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္ခဲ့ေသးတာေပါ့။ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ အမ်ဳိးသားႀကီးေတြက တရားေဟာစင္ျမင့္ေပၚကေန ေဟာေျပာတယ္။ ဆုေတာင္းတယ္။ မုန္႔၊ စပ်စ္ဝိုင္ဆက္ကပ္တဲ့ပြဲေတာ္အခမ္းအနားမစခင္အခ်ိန္မွာပါ။ ဆင္းရဲ၊ ခ်မ္းသာအားလံုး အတူတူပဲ အဲဒီေနရာမွာ ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းၾကတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းေလးကို လွပစြာတည္ေဆာက္ထားခဲ့ၾကတယ္။ အခုေတာ့ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးမွာ ဘုရားေက်ာင္းေလး ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေကာင္းမြန္တဲ့ေန႔ေတြ ေက်ာ္လြန္သြားခဲ့ၿပီ။ သင္းအုပ္ဆရာနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ဇနီးသည္ဟာ သူတို႔ရဲ႕ တကၽြိကၽြိ တကၽြတ္ကၽြတ္ျမည္ေနတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းေလးအတြက္ ယံုၾကည္ေနဆဲပါပဲ။ ေဆးေရာင္ေတြျခယ္မယ္။ တူလို အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းမ်ဳိး သူတို႔မွာ ရွိတယ္။ သူတို႔ ယံုၾကည္မႈျပင္းထန္မယ္။ ဒါဆိုရင္ ဘုရားေက်ာင္းေလး အသက္ျပန္ဝင္လာဦးမွာပါတဲ့။ သူတို႔ အတူတကြ အလုပ္လုပ္ၾကေတာ့တယ္။

ဒါေပမဲ့ ဒီဇင္ဘာအကုန္ေလာက္မွာ ျပင္းထန္တဲ့ မုန္တုိင္း ရိုတ္ခတ္လိုက္တာ ျမစ္ဝွမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးပဲ။ အဆိုးဆံုးေလျပင္းတစ္ခ်က္ေအာက္မွာ ဘုရားေက်ာင္းေလး ၿပိဳပ်က္သြားေတာ့တယ္။ မုန္႔၊ စပ်စ္ဝိုင္ဆက္ကပ္တဲ့ပန္းခံုေနာက္က နံရံဟာ  မိုးေရေတြ စိုနစ္ဝင္ၿပီး ပလာစတာေတြ အတုံးလိုက္အခ်ပ္လိုက္ကြာက်ကုန္တယ္။ ဝမ္းနည္းညိွဳးငယ္သြားတဲ့ သင္းအုပ္ဆရာေလးနဲ႔ ဇနီးတို႔ အပ်က္အစီးအစုအပံုေတြ လွည္းက်င္းရွင္းလင္းၾကပါတယ္။ ၿပိဳပ်က္စုတ္ျပဲေနတဲ့ အေပါက္ႀကီးကိုေတာ့ သူတို႔ မဖုံးကာႏိုင္ၾကဘူး။ သင္းအုပ္ဆရာက အဲဒီေနရာကို ၾကည့္ၿပီး “ငါ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္မွာပါ” လို႔ ျမန္ျမန္ေလး ကိုယ္တိုင္ပဲ တိုင္တည္ သတိေပးလိုက္တယ္။ မုန္တိုင္းရဲ႕ အာသာငမ္းငမ္း ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ နံရံေပၚမွာ အေပါက္တစ္ခုျဖစ္ေအာင္ ထုႏွက္လိုက္တာပါပဲ။ အခု သူ႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ သိပ္ကို ရွင္းလင္းသြားခဲ့ၿပီေပါ့။ 

သင္းအုပ္ဆရာရဲ႕ဇနီးက မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ရင္း ဝမ္းနည္းစြာဆိုတယ္။ 

“ခရစ္စမတ္က ႏွစ္ရက္ေလးပဲ လိုေတာ့တယ္”

အဲဒီမြန္းလြဲပိုင္းမွာ စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့သင္းအုပ္ဆရာစုံတြဲဟာ လူငယ္အုပ္စုတစ္စုရဲ႕ ေလလံပြဲတစ္ပြဲကို တက္ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေလလံပစ္သူက ေသတၱာတစ္လံုးကို ဖြင့္တယ္။ လႈပ္ခါလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အင္မတန္ၾကည့္လို႔ေကာင္းလွတဲ့ ေရႊြေရာင္၊ ဆင္စြယ္ေရာင္ဇာပန္းအနားေတြနဲ႔ စားပြဲခင္းတစ္ခုကို ေသတၱာေလးထဲက ဆြဲယူၿပီး ျဖန္႔ျပလိုက္တယ္။ တကယ္ပါပဲ။ ခမ္းနားလိုက္တဲ့ အသံုးအေဆာင္တစ္ခုပါ။ ၁၅ေပနီးပါးရွည္လ်ားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရွးေခတ္က သံုးစြဲခဲ့ၾကတဲ့အရာမ်ဳိးပါ။ ဒီေန႔မွာ ဘယ္သူက ဒီလိုပစၥည္းမ်ဳိးအသံုးျပဳမွာတဲ့လဲ။ ေစ်းၿပိဳင္ေပးသူက နည္းနည္းပါးပါးပဲရွိၾကတယ္။ အားလံုးက စိတ္မပါတပါနဲ႔ပဲ ေစ်းေပးေနၾကတာပါ။ သင္းအုပ္ဆရာေလးကေတာ့ သူ ရလိုက္တဲ့ အေကာင္းဆံုးစိတ္ကူးကို ဆုပ္ကိုင္လို႔ ေလလံေစ်းေပးလိုက္ပါတယ္။ ၆ ေဒၚလာနဲ႔ ၅၀ ဆင့္ ေစ်းနဲ႔ ေလလံဆြဲႏိုင္ခဲ့တယ္။

သူ အဲဒီ အခင္းစကို ဘုရားေက်ာင္းေလးဆီ သယ္ယူလာခဲ့တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ပန္းခံုေနာက္က နံရံကိုဖံုးကာၿပီး သံမႈိရိုက္ သီခ်ဳပ္လိုက္တယ္။ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ေပါက္ထြက္သြားခဲ့တဲ့ ေနရာကို လံုးလံုး ဖံုးကာႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ အခင္းစရဲ႕ လက္ရာဟာ ထူးထူးျခားျခားလွပေနလိုက္တာ။ တလွ်ပ္လွ်ပ္ ဝင္းလဲ့လဲ့ေတာက္ပေနလိုက္တာမ်ား ဘုရားေက်ာင္းေလးရဲ႕ အေရွ႕ကေနၾကည့္လိုက္ရင္ အေရာင္အဝါလင္းလက္လို႔ေပါ့။ အဲဒါ ႀကီးက်ယ္တဲ့ေအာင္ျမင္မႈပါပဲ။ အင္မတန္ေပ်ာ္ရႊင္ဝမ္းေျမာက္သြားတဲ့ သင္းအုပ္ဆရာေလးက ခရစ္စမတ္တရားေတာ္ ေဟာၾကားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနေတာ့တယ္။ 

Christmas Eve ေန႔ မြန္းလြဲမတိုင္မီ ဘုရားေက်ာင္းကို ဖြင့္လွစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေပါ့။ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္မွာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးရွိေနတယ္။ ဘတ္စ္ကားေစာင့္ေနတဲ့ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးဟာ ေအးစက္တုန္ယင္ေနရွာတယ္။ သူ အဲဒါကို သတိျပဳမိလုိက္တယ္။ 

“ဘတ္စ္ကားက ေနာက္ မိနစ္ ၄၀ေလာက္အၾကာေတာင္ လာဦးမယ္မထင္ဘူး” ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိေစဖို႔ ဘုရားေက်ာင္းဆီ သူ ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါတယ္။ 

သူမက ၿမိဳ႕ႀကီးကေန ဒီမနက္ပဲ ေရာက္လာခဲ့တာပါတဲ့။ အလုပ္တစ္ခုအတြက္ အင္တာဗ်ဴးလာေျဖတာလို႔ဆိုတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ေလးက လူခ်မ္းသာမိသားစုရဲ႕ ကေလးေတြအတြက္ ကေလးထိန္းဆရာမအလုပ္ေလွ်ာက္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ စစ္ေဘးက ခိုလႈံခဲ့ရသူ သူမအတြက္ အဂၤလိပ္စကားေျပာမသင္ႏိုင္ခဲ့ေတာ့ အလုပ္အတြက္အဆင္မေျပခဲ့ပါဘူးလုိ႔ သူမက ေျပာျပတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းက ခံုတန္းရွည္မွာဝင္ထိုင္တယ္။ ေႏြးေထြးလာေအာင္ သူမရဲ႕ လက္ဖဝါးအခ်င္းခ်င္း ပြတ္တိုက္ေနပါတယ္။ ခဏေလးေနေတာ့ သူမရဲ႕ဦးေခါင္းကို ေကြးညႊတ္ႏွိမ့္ခ်လိုက္ၿပီး ဆုေတာင္းေနခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ နံရံက အေပါက္မွာ ဖံုးကာထားတဲ့ အစရဲ႕ဇာနားကြပ္ေလးေတြကို ဟိုဒီ ဆြဲဆန္႔ကာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနတဲ့ သင္းအုပ္ဆရာေလးဆီ သူမ ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ သူမ ခ်က္ခ်င္းပဲ ထရပ္လိုက္တယ္။ ဘုရာေက်ာင္းေရွ႕ေလွကားထစ္ေလးေတြအတိုင္း ေလွ်ာက္လာပါတယ္။ သူမ အဲဒီဇာနားကြပ္ စားပြဲခင္းကို ၾကည့္တယ္။ သင္းအုပ္ဆရာေလးက ျပံဳးကာရယ္ကာ နဲ႔ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ပ်က္စီးသြားတဲ့နံရံအေၾကာင္း သူမကိုေျပာျပဖို႔ အစပ်ဳိးေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမက နားေထာင္ေနဟန္မတူဘူး။ စားပြဲခင္းစက ဇာနားအတြန္႔အေခါက္ေလးေတြတစ္ခုကို တို႔ထိကိုင္တြယ္ၿပီး သူမ လက္ေခ်ာင္းေတြထဲမွာ ပြတ္သပ္ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။

“ဒါ ကၽြန္မရဲ႕ ပစၥည္းပါရွင္” သူမက ေျပာတယ္။

“ဒါ ကၽြန္မရဲ႕ စားပြဲေသာက္ပြဲတည္ခင္းဧည့္ခံရင္ သံုးတဲ့စားပြဲခင္းပါ” သူမက စားပြဲခင္း ေထာင့္စြန္းေလးကို ကိုင္မကာ အံ့အားသင့္ေနတဲ့ သင္းအုပ္ဆရာေလးကို ျပလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ သူမရဲ႕ ပံုေဖာ္ထားတဲ့ လက္မွတ္ပန္းစားလံုးေလးရွိေနပါတယ္။

“ဘရပ္စဲလ္စ္မွာတုန္းက ကၽြန္မအတြက္ ကၽြန္မခင္ပြန္းက ဝယ္ေပးခဲ့တဲ့ အထည္စပါရွင္။ ဒါမ်ဳိး ေနာက္ထပ္တစ္ခုရွိမေနႏိုင္ပါဘူး”

အမ်ဳိးသမီးႀကီးနဲ႔ သင္းအုပ္ဆရာတို႔ မိနစ္အနည္းငယ္ ေနာက္ထပ္ စကားေျပာျဖစ္ၾကေတာ့တယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ အားသြန္ခြန္စိုက္ေျပာျခင္းမ်ဳိးနဲ႔ေပါ့။ သူမက ဗီယင္နာမွာ ေနထိုင္သူပါတဲ့။ သူမ နဲ႔ ခင္ပြန္းတို႔က နာဇီေတြကို ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ တိုင္းျပည္ကို စြန္႔ခြာထြက္ခြာထြက္ေျပးခဲ့ၾကတယ္လို႔ သူမက ရွင္းျပေနပါတယ္။ သူတို႔ နာဇီေတြရဲ႕လက္ေအာက္က တိတ္တဆိတ္ထြက္ေျပးၾကမယ္ဆိုေတာ့ တသီးတျခားစီ ထြက္ေျပးၾကမွသင့္ေတာ္မယ္လို႔ အၾကံျပဳၾကတယ္။ သူတို႔ အဲဒီအတိုင္းပဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကေတာ့တယ္။ သူမခင္ပြန္းက သူမကို ဆြစ္ဇာလန္ဆီ ဦးတည္တဲ့ ရထားတစ္စီးေပၚတင္ေပးလိုက္တယ္။ သူတို႔ စီစဥ္ထားၾကတာက ခင္ပြန္းသည္က သူမတို႔အိမ္ေထာင္ပစၥည္းေတြအစုအပံုေတြကို သေဘၤာနဲ႔ သယ္ယူဖို႔ နယ္စပ္ဘက္မွာ ေနရာခ်မယ္။ အဲဒီကိစၥေတြၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ အျမန္ဆံုး သူမနဲ႔ ဆက္သြယ္ ေတြ႔ဆံုၾကဖို႔ပါတဲ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ခင္ပြန္းသည္ကို သူမ ေနာက္တႀကိမ္ျပန္ၿပီး မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ သူမ ၾကားသိခဲ့ရတာက နာဇီစစ္သံု႔ပန္းအက်ဥ္းစခန္းမွာ သူ ေသဆံုးသြားခဲ့သတဲ့။

“အဲဒါ ကၽြန္မ အမွား၊ ကၽြန္မေၾကာင့္လို႔ပဲ အျမဲ ခံစားမိခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္မ သူ မပါဘဲ ထြက္ခြာခဲ့မိတာ ကၽြန္မအတြက္ ရင္နာစရာပါ” သူမ က ေျပာတယ္။ သူ မရွိတဲ့ ႏွစ္ေတြ၊ အခ်ိန္ေတြဟာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အျပစ္ေတြထုတ္ပိုးသိမ္းဆည္းၿပီး ခရီးလွည့္လည္သြားလာေနရသလို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္" တဲ့။

သင္းအုပ္ဆရာက သူမကို ေဖ်ာင္းျဖဖို႔၊ သူမ စိတ္သက္သာရေစဖို႔ ႀကိဳးစားပါတယ္။ အဲဒီေရႊေရာင္တလက္လက္၊ ဆင္စြယ္ႏွစ္ေရာင္စားပြဲခင္းစေလးကို သူမကို ေပးကမ္းတယ္။ လက္ခံယူလိုက္ဖို႔ တိုက္တြန္းလိုက္တယ္။ သူမကေတာ့ ျငင္းဆန္ေတာ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ အေဝးကို ေျပးထြက္သြားခဲ့တယ္။ ခရစ္စမတ္ညေနခင္းမွာေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ျဖန္႔က်က္ခင္းက်င္းထားတဲ့ ေဟာဒီ စားပြဲခင္းဟာ ႀကီးစြာေသာေအာင္ျမင္မႈေတြျဖန္႔က်ဲထားသလိုမ်ဳိးပဲ။ ဖေယာင္းတိုင္းမီးအလင္းေတြေအာက္မွာ အလွဆံုးအေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ကၽြမ္းက်င္စြာ ခ်ဳပ္လုပ္ထားတာတဲ့စားပြဲခင္းဟာ လွလွပပ ခမ္းနားဝင္းလက္ေနခဲ့ပါတယ္။

ဘုရားေက်ာင္းက ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းျခင္းအမႈကိစၥေတြၿပီးေတာ့ သင္းအုပ္ဆရာေတာ္ဟာ တံခါးေပါက္နားမွာ မတ္တပ္ရပ္လို႔ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ ဘုရားေက်ာင္းေလးဟာ ၾကည့္ရတာ သိပ္ကို လွပေနပါသတဲ့။ ဘုရားေက်ာင္းလာ ဧည့္ပရိတ္သတ္ေတြက သင္းအုပ္ဆရာကို ခ်ီးက်ဴးစကားေတြဆိုၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ေသာအမ်ဳိးသားတစ္ဦး။ ႏူးညံ့ခ်ဳိသာတဲ့မ်က္ႏွာမ်ဳိးနဲ႔ သက္လတ္ပိုင္းအရြယ္ အဲဒီအမ်ဳိးသားကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ရႈပ္ေထြးေနပံုပဲ။ သူက ဒီေဒသခံပါပဲ။ နာရီအႀကီး အေသး အကုန္ျပင္တဲ့နာရီျပင္ဆရာပါ။

“အဲဒါ ထူးကိုထူးဆန္းတယ္” ႏူးညံ့တဲ့ေလသံမ်ဳိးနဲ႔ သူက ေျပာပါတယ္။ 

“ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီးပဲ ၾကာပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္အမ်ဳိးသမီးကို ဘုရားသခင္က ေခၚေဆာင္သြားခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလို အဝတ္စကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဗီယင္နာက ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အမ်ဳိးသမီးက ဒီအဝထ္စကို စားပြဲမွာခင္းတာေပါ့” 

ၿပီးေတာ့ နာရီျပင္ဆရာက ျပံဳးလိုက္ေသးတယ္။ “ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ ညစာစားပြဲအခမ္းအနားလာတဲ့အခ်ိန္ေပါ့” လို႔ ဆိုတယ္။ သင္းအုပ္ဆရာက ရုတ္တရက္ဆိုသလို အလြန္အမင္း စိတ္လႈပ္ရွားသြားတယ္။ ဒီေန႔ အေစာပိုင္းက ဘုရားေက်ာင္းမွာ ရွိေနခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသမီးအေၾကာင္း နာရီျပင္ဆရာကို ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။ နာရီျပင္ဆရာဟာ သင္းအုပ္ဆရာေလးရဲ႕ လက္ေမာင္းကို ဖမ္းဆုပ္ၿပီး 

“အဲဒီလို ျဖစ္ႏိုင္သလား။ တကယ္ပဲ သူမ အသက္ရွင္ေနေသးလား” လုိ႔ စိတ္လႈပ္ရွားတုန္ရီစြာ ေမးေတာ့တယ္။

သူတို႔ႏွစ္ဦးသား အမ်ဳိးသမီးအင္တာဗ်ဴးသြားခဲ့တဲ့ မိသားစုဆီ အဆက္အသြယ္တစ္စံုတစ္ခုရႏိုင္မလား သြားေမးၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ သင္းအုပ္ဆရာရဲ႕ ကားနဲ႔ ပဲ ၿမိဳ႕ေတာ္ဆီထြက္ခြာခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ ခရစ္စမတ္ေန႔ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒီအမ်ဳိးသားနဲ႔ သူ႔ဇနီးတို႔ဟာ ေဝးကြာေနခဲ့ၾကတယ္။ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ရာ ခရစ္စမတ္ပြဲေတာ္ခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ခရစ္စမတ္ပြဲေတာ္ခ်ိန္တစ္ခုမွာပဲ သူတို႔ ျပန္လည္ဆံုဆည္းႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီခရစ္စမတ္ပံုျပင္ေလးကို ၾကားရတဲ့သူတုိင္းက ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ နံရံေပၚမွာ အေပါက္တစ္ခုျဖစ္ေအာင္ ထုႏွက္ခဲ့တဲ့ မုန္တိုင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ အခုေတာ့ ဝမ္းေျမာက္ၾကည္ႏူးစရာ၊ ၾကည္လင္သြားခဲ့ပါၿပီလို႔ ဆိုၾကတယ္။ လူေတြေျပာေနၾကသလို “အံ့ၾသဖြယ္ရာျဖစ္ရပ္တစ္ခု” ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့  ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ဒါဟာ “ခရစ္စမတ္သဝဏ္လႊာ”ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုေျပာရင္ အားလံုးက သေဘာတူၾကမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ။

 

မိသားစုေတြ ျပန္ဆံုတဲ့ ခရစ္စမတ္ျဖစ္ပါေစ။

အားလံုးအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ့ ခရစ္စမတ္ေန႔ေလးျဖစ္ပါေစ ဆုေတာင္းရင္းေပါ့။

~ Merry Christams to all beloved friends and bloggers~

ၿဖိဳးၿဖိဳး
Reader’s Digest : The Gold and Ivory Tablecloth