 |
| (Mirror Magazine, December, 2013) |
ေဟာ ...
“ ------” “ ****** ”
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းက တံခါးပိတ္သံ၊ စကားေျပာသံေတြၾကားရသည္။ ရုံးသြားခါနီး အလုပ္ရႈပ္ေနသည့္ၾကားကပင္ ေကသီ့အက်င့္အတိုင္း စပ္စုလိုစိတ္ေလးက ေပၚလာျပန္ၿပီ။ ႏႈတ္ခမ္းနီ အနီရဲရဲကို ႏႈတ္ခမ္းအတြင္းသားေတြထဲ တို႔ထိဆိုးေနရင္းက နားစြင့္ထားလိုက္၏။ ေကသီ သိသားပဲ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က အင္ဂ်င္နီယာဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္အခန္းကေလ။ သူတို႔က ႏွစ္ေယာက္တည္းေနၾကသည္။ အန္ကယ္ဖရက္ဒီႏွင့္ အန္တီမာဂရက္တို႔က အၿငိမ္းစားယူၿပီးၾကၿပီ။ သူတို႔ အိမ္ကို လာလည္ေနၾက ဧည့္သည္ေတြေတာင္ ေကသီမ်က္မွန္းတန္းမိေနၿပီပဲ။ ေျပာၿပီးသားေလ။ ေကသီက စပ္စုပါတယ္လို႔။ အခု အသံေတြ မွန္းဆၾကည့္ရတာေတာ့ အီဗန္ကာပဲ ျဖစ္မွာ။ အီဗန္ကာက သူ႔ရဲ႕ အသံတုန္တုန္ကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေဆာင့္ၿပီး အသံျမွင့္ေျပာတတ္ေလသည္။ အီဗန္ကာ ႏွင့္ စကားေျပာတိုင္း အျမဲတမ္း ႏူးႏူးညံ့ည့ံစကားေျပာေလ့ရွိသည့္ အန္ကယ္္ ဖရက္ဒီ ၏ ေလသံက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ထြက္လာေလ့ရွိသည္။ အျမဲစိတ္မရွည္ျဖစ္တတ္၏။ ကၽြတ္ .. ကနဲ စုတ္သပ္ညီးတြားသံေတြ အႀကိမ္မ်ားမ်ား ျပဳလုပ္သည္။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ေကသီ အီဗန္ကာ့ကို ပိုၿပီး သတိထားမိခဲ့တာ။ အန္တီမာဂရက္ကေတာ့ ရယ္သံစြက္စြက္ႏွင့္ ေျပာေလ့ရွိသည္။ ရယ္ခ်လိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းထားရသလိုမ်ဳိးပဲ။ ေကသီ အခန္းထဲက ဒေရာေသာပါးေျပးထြက္လိုက္သည္။ အလွျပင္စရာေလးေတြ လက္ႏွင့္ဆြဲယူလာခဲ့ၿပီး အ၀င္တံခါးေဘးက ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ေရွ႕မွာပဲ ဆက္ၿပီး အလွျပင္ေနလိုက္၏။ အ၀င္တံခါးမကို ဖြင့္ထားလုိက္သည္။ အဲဒီလိုဆိုရင္ ခပ္ဟဟပြင့္ေနသည့္ တံခါးၾကားကေန မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းကို ျမင္ေနရၿပီေပါ့။ စကားသံေတြလည္း သဲသဲကြဲကြဲ ၾကားရၿပီ။ “တကယ္၊ တကယ္ .. လိုက္ၾကည့္စမ္းပါ။ ဒီေန႔လည္း သူတို႔ေတြ ဖြသြားၾကျပန္ၿပီ။” “ေဆးေတြ၊ အေရာင္ေတြ ဖ်က္မရေတာ့ဘူး။ ေရခ်ဳိးခန္းက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ၊ မေန႔က မရွိဘူး” ... “ငါ မရွိတုန္းလာၾကတယ္။ ခဏခဏပဲ”။
အင္း အဲဒီလိုပဲ။ အီဗန္ကာလာတိုင္း ဒီလိုစကားေတြကို မရိုးေအာင္ေျပာတတ္ေလသည္။ ဘယ္သူေတြပါလိမ့္ပဲ။
ႏႈတ္ခမ္းအျပင္သားေတြကို ပုလဲမႈံတလက္လက္ပါတဲ့ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး ေကသီ ဆိုးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အေရာင္ ခပ္ေျပေျပျဖစ္သြားေအာင္ လက္ခလယ္ထိပ္ေလးနဲ႔ လိုက္ညိွသည္။ ႏႈတ္ခမ္းအတြင္းသားေလးေတြ အေသြးရဲရဲျဖစ္ေနရင္ က်န္းမာတဲ့ႏႈတ္ခမ္းသားအသြင္ေလးမို႔ ေကသီ သေဘာက်ေလသည္။ မိတ္ကပ္ကေတာ့ မလိုပါဘူး။ toner ေလာက္ပဲ အသားထဲစိမ့္၀င္ေအာင္လိမ္းၿပီး၊ cream puff ႏွင့္ မိတ္ကပ္ေပါင္ဒါေလးခပ္ပါးပါးသံုး။ မ်က္ခံုးထူတန္းတန္းေလး ႏွစ္ဘက္မွာတင္က်န္ေနတတ္တဲ့ ေပါင္ဒါမႈန္႔ေလးေတြကို ဘရပ္ရွ္ေလးနဲ႔ ဖယ္လိုက္ရင္ ၿပီးၿပီ။ အဲဒါ ေကသီ အလွျပင္တာ အကုန္ပဲ။ အလွျပင္ဖို႔ အခ်ိန္မယူတတ္တာကလည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက ေကသီ့အက်င့္တစ္ခုေပါ့။ ခုပိုၿပီး အလ်င္လိုေနၿပီ။ ကံေကာင္းရင္ အီဗန္ကာနဲ႔ ဓါတ္ေလွကားထဲ စကားေျပာခြင့္ရလိမ့္မည္။ လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြ ျမန္ျမန္စစ္။ ျမန္ျမန္၊ ျမန္ျမန္ေလး။ ဦးထုပ္၊ အိတ္၊ ဖုန္း၊ စာရြက္ေတြနဲ႔ ဖိုင္၊ တံခါးေသာ့၊ အားလံုးပါၿပီ။ ျမန္ျမန္ေလး။ အလ်င္လိုေနတာေတာင္ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ထဲ တစ္ခ်က္ေစြေစာင္းၾကည့္လိုက္မိေသးသည္။ ပန္းေရာင္ႏွင့္ အနီေရာင္ ခ်ည္သားအကြက္စိပ္စိပ္ ရွပ္အက်ီ၊ ဂ်င္းအသားေပ်ာ့ေပ်ာ့ အျဖဴေရာင္ေဘာင္းဘီ၊ ဦးထုပ္အျဖဴေရာင္ႏွင့္ ေကသီ့ပံုစံက လန္းလန္းဆန္းဆန္းပံုစံေပါက္သားပဲ။ မွန္ႏွင့္ နီးနီးေလးအထိ မ်က္ႏွာ တိုးကပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနည္းငယ္ မႈိင္းမႈိင္းညိဳ႕ညိဳ႕မ်က္၀န္းတစ္စံုေတြ႕ရ၏။ မ်က္ကြင္းသားေတြသိပ္မ်ားညိဳေနသလား။ ဦးထုပ္ျဖဴေလးရဲ႕အနားေတြကို ဖိဆြဲခ်လိုက္၏။ ညက ေကသီ အိပ္ရာ၀င္တာ ေနာက္က်ခဲ့သည္ပဲ။ မဟုတ္ေသးဘူး။ ေကသီ့အတြက္က ညတိုင္းေနာက္က်ၿပီးမွ အိပ္ရာ၀င္ျဖစ္တာခ်ည္းပါပဲ။ ေကသီအခန္းတံခါးေသာ့ခတ္ၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အီဗန္ကာႏွင့္ အန္ကယ္ဖရက္ဒီက ဓါတ္ေလွကားထဲ ၀င္သြားၾကၿပီ။ အန္တီမာဂရက္က အျပင္မွန္တံခါးေသာ့ကိုခတ္ေနရင္းက ေကသီ့ကို ၿပံဳးရယ္ျပေလသည္။ အန္ကယ္ဖရက္ဒီ့ကို ေရးႀကီးသုတ္ျပာ လွမ္းေျပာပါ၏။
ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္အျမဲေတြ႕ရတတ္သည့္ အန္တီမာဂရက္က ကူညီတတ္သူလည္းျဖစ္ေသး၏။ ေကသီတို႔ အိမ္ခန္းေတြက အျပင္ဘက္မွာပါ ၀ရံတာလိုေနရာကို မွန္ေတြကာထားၿပီး အဲဒီအျပင္မွန္တံခါးမွာပါေသာ့ခတ္ရသည္။ အဲဒီမွန္တံခါးေသာ့ကိုဖြင့္၊ အတြင္းတံခါးေသာ့ကိုပါဖြင့္ၿပီးမွ အိမ္ထဲကို ေရာက္ႏိုင္ပါသည္။ ေကသီ အျပင္တံခါးေသာ့ခတ္ၿပီး ဓါတ္ေလွကားထဲ အျမန္ေျပး၀င္လိုက္သည္။
အီဗန္ကာ က ေကသီ့ကို တရင္းတႏွီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္၏။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ေကသီ့ဆီမွာေတာ့ ရွိမေနပါဘူး။ တစ္ခုခုကို ေတြးေနသလိုမ်ဳိး၊ တစ္ခုခုကို ၾကည့္ေနသလိုမ်ဳိးပဲ။ ေကသီ့ ေနာက္ဘက္ကို ေက်ာ္ၿပီး ၾကည့္ေနသလိုပဲ။ အီဗန္ကာ သတိေမ့တတ္တယ္ဆို၊ ခုေတာ့ အီဗန္ကာက မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းလိုက္တာမ်ား။ ေကသီ့အေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားတာပါပဲလား။
အန္ကယ္ဖရက္ဒီက ေျပာရင္းႏွင့္ပင္ ေဒါသထြက္လာသလို ရႈးရႈးရွားရွားျဖစ္လာေလသည္။ ေလသံျပင္းျပင္းႏွင့္ ေျပာျပ၏။
ေျပာရင္းနဲ႔ ဓါတ္ေလွကားထဲမွာ အန္ကယ္္ဖရက္ဒီ နဲ႔ အီဗန္ကာတို႔ ျငင္းခုန္ၾကေတာ့မလို ျဖစ္လာၾကျပန္ၿပီ။
အလြန္အမင္း သိခ်င္စိတ္လာသည့္စိတ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး အလ်င္စလိုမႏိုင္ေအာင္ ေကသီ ေမးလိုက္သည္။ အီဗန္ကာက ခပ္ကိုင္းကိုင္းခါးကို ပိုလို႔ ပိုလို႔ ခပ္ယို႔ယို႔ကုန္းကာ ေကသီ့အနားကပ္လာ၏။ ေကသီ့ေဘး ဘယ္ညာကို မ်က္စိေ၀့ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ ၿပီးမွ ေျဖေလ၏။ ေမးစိႏွင့္တစ္တန္းတည္း တိတိရိရိျဖတ္ထားသည့္ အီဗန္ကာ၏ ခဲေရာင္၊ အျဖဴေရာင္ဆံပင္ေတြက ၀ဲကနဲပဲ။ အီဗန္ကာ့ မ်က္၀န္းေတြက ၀ိုင္းစက္ေနတာပဲ။
အန္ကယ္ဖရက္ဒီက ေကသီ့ကို မ်က္စိတစ္ဘက္မွိတ္ျပၿပီး ေခါင္းကို ယမ္းလိုက္၏။
ဓါတ္ေလွကားက အီဗန္ကာ့ အခန္းရွိသည့္ အခန္း ၆ မွာရပ္ပါၿပီ။ အီဗန္ကာႏွင့္ အန္ကယ္္ဖရက္ဒီ တို႔ ဆက္ၿပီး ျငင္းခုန္ရင္း ဓါတ္ေလွကားထဲက ထြက္သြားၾကေလ၏။ ဓါတ္ေလွကားတံခါး ပိတ္လုပိတ္ခင္ေလးမွာ အီဗန္ကာတစ္ေယာက္ သုတ္ကနဲေနာက္ျပန္လွည့္လာျပန္သည္။ တံခါးၾကားေလးထဲကပင္ ေကသီ့ကို အငမ္းမရၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္ေသး၏။
အီဗန္ကာမ်က္လံုးေတြ၊ ဒီတစ္ႀကိမ္လည္း ေကသီ့မ်က္၀န္းတည့္တည့္မွာရွိမေနျပန္ပါဘူး။ ေကသီ့အေနာက္ကို ေဘးးကို၊ ဟိုဒီ ေ၀့၀ဲၿပီးၾကည့္ေနခဲ့ေလသည္။ ေကသီ့ေနာက္ေက်ာဘက္ကို ေက်ာ္ ေက်ာ္ၿပီးၾကည့္တတ့္သည့္ မ်က္၀န္း၀ိုင္း၀ိုင္းေတြရယ္ေပါ့။
ေကသီ ဒီတိုက္ကို ေျပာင္းလာခါစ အန္တီမာဂရက္တို႔ႏွင့္ တစ္ခါ ညစာအတူစားဖူးၾကေသးသည္။ အဲဒီတုန္းက အန္တီမာဂရက္ႏွင့္ စကားေတြေျပာျဖစ္ၾကတဲ့အေၾကာင္းေတြမွာ ဒီတိုက္က လူေတြအေၾကာင္းလည္းပါသည္။ အလုပ္အေၾကာင္း၊ မိသားစုေတြအေၾကာင္း ဟိုအေၾကာင္း၊ ဒီအေၾကာင္း၊ မ်ားျပားလွတဲ့အေၾကာင္းေတြမွာ အီဗန္ကာအေၾကာင္းလည္း မပါမျဖစ္ပါသည္ေပါ့။ အီဗန္ကာက အန္ကယ္ဖရက္ဒီႏွင့္ တစ္ရုံးတည္းအလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ။ အီဗန္ကာ အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္မွာပဲ ခင္ပြန္းသည္က ဆံုးခဲ့သည္တဲ့။ အီဗန္ကာ့မွာ သမီးတစ္ေယာက္ေတာ့ရွိခဲ့သည္။ အခုေတာ့ အဲဒီသမီးက အီတလီက ဖေလာရန္စ့္ၿမိဳ႕ေလးမွာေနၾကသည္။ အီဗန္ကာ့ကို သူတို႔ႏွင့္အတူေနၾကဖို႔ ေခၚေပမယ့္ အီဗန္ကာက အျမဲပဲ ျငင္းေနတာပဲ။ သူ ဒီကေန ခြာလို႔မျဖစ္ဘူးလို႔ပဲ ေျပာခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္တည္းပဲ အခ်ိန္ေတြ အၾကာႀကီးေနခဲ့ေလရဲ႕။ ေနာက္ပိုင္း အီဗန္ကာ မွတ္ဥာဏ္ခ်ဳိ႕ယြင္းလာခဲ့သည္တဲ့။ သတိေမ့တတ္လာခဲ့ၿပီ။ အဆိုးဆံုးက မာဆြန္ဆိုတဲ့ လွဴိ႕၀ွက္အဖြဲ႕အစည္းက လူေတြ သူ႔အိမ္ထဲကို ၀င္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္လို႔ အီဗန္ကာ အျမဲေျပာတတ္လာတာပါပဲတဲ့။ အန္တီမာဂရက္ဟာေလ၊ အဲဒီအေၾကာင္း ေျပာျပတုန္းကမ်ားဆို တခစ္ခစ္ရယ္ေမာလိုက္တာမ်ား။ အီဗန္ကာ ရုးေတာ့မည္။ ရုးေနၿပီ လို႔ တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြက ေျပာၾကသည္တဲ့။ အန္တီမာဂရက္က စကားပါးေလသည္။ ေကသီေတာ့ အီဗန္ကာ့ပုံစံကို မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ရင္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ မရယ္ေမာရက္ခဲ့ပါဘူး။
မာဆြန္(Masons)ဆိုတဲ့အဖြဲ႔အေၾကာင္း သတင္းေတြထဲမွာ ဖတ္ဖူးလို႔ ေကသီ သိေတာ့ သိခဲ့ပါရဲ႕။ ကမၻာတစ္၀ွမ္းမွာအဲဒီ အဖြဲ႕အစည္းကအဖြဲ႕၀င္ေတြ ၅ သန္းေလာက္ရွိၾကသတဲ့။ ယူအက္စ္မွာ ၃.၅သန္းေလာက္ရွိၿပီးေတာ့ သူတို႔ရုံးခ်ဳပ္က ဗာဂ်ီးနီးယားဘက္မွာလို႔ ဆိုသည္။ ဘုရားသခင္ကို အဖကဲ့သို႔ ယံုၾကည္ၾကၿပီး မာဆြန္ေတြရဲ႕ အမွတ္အသားက အိမ္ေဆာက္ပစၥည္း၊ လက္မႈပစၥည္းေတြလို႔ ေျပာၾကသည္။ သူတို႔အဖြဲ႕စတင္ခဲ့တုန္းက အိမ္ေဆာက္လုပ္ငန္းေတြမွာ လုပ္ကိုင္ၾကသည္။ သူတို႔က ဘုရားသခင္လို ႀကီးျမတ္တဲ့ဖခင္(Granddaddy)ေတြပါ၀င္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို တည္ေဆာက္ေစခ်င္တာေၾကာင့္ အိမ္ေဆာက္လုပ္ငန္းေတြမွာ စတင္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ၾကသည္တဲ့။ အလွဴအတန္းေတြကို အားေပးတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းမ်ဳိးပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္ေဆာက္လုပ္ငန္းေတြကေန အာဏာလုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြရႏိုင္မည့္ ႏိုင္ငံေရးေလာကထဲကိုပါ မာဆြန္ေတြ ေျခလွမ္းက်ဲလာခဲ့ေလသည္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ အီဗန္ကာ ဘာေၾကာင့္မ်ား မာဆြန္ေတြ ေရာက္လာၾကတယ္လို႔ ေျပာေနခဲ့ပါလိမ့္။ အီဗန္ကာဟာ ရူးသြပ္ေနသူတစ္ေယာက္လို႔ေတာ့ ေကသီ မထင္ပါဘူး။ ေကသီနဲ႔ ဓါတ္ေလွကားမွာ၊ ေလွကားအတက္အဆင္း၊ အိမ္အနီးအနားမွာ မၾကာခဏဆံုမိၾကပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ ေကသီ့ကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားေတြေျပာ၏။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ေကသီ့ကို ေစ့ေစ့ မၾကည့္၊ မ်က္ႏွာလႊဲကာ စကားေျပာေလ၏။ အဲဒီလိုအခ်ိန္ ေကသီက အတင္းကာေရာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္မည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ သူ ေကသီ့ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လာပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ေကသီ့အေနာက္ဘက္ကိုပဲ ေက်ာ္ၿပီးၾကည့္ေနျပန္ေရာ။ အဲဒီ မ်က္၀န္းမ်ဳိးကိုေပါ့ ေကသီ တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲ ခံစားမိတာ။ အီဗန္ကာရဲ႕ တစ္ခုခုကို ေျပာခ်င္ေနသလိုလို ဟန္ပန္က ရူးသြပ္ေနသူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ် မတူႏိုင္ပါဘူး။
အဲဒီေန႔က ရံုးကအျပန္ တိုက္ေရွ႕အေရာက္မွာေပါ့။ လႈပ္ရွားမႈရွိမွလင္းလာတဲ့ sensor မီးအလင္းေရာင္က ျဖတ္ကနဲ။ ေလညွင္းေသာ့ေသာ့အေတြ႕အထိက ေကသီ့ပါးျပင္ဘက္ဆီ သုတ္ကနဲ တိုးတိုက္လိုက္သလိုလို။
အေနာက္မွာ ...
ဘုရားေရ ... လူရိပ္တစ္ရိပ္က မားမားႀကီး ရုတ္ကနဲ ေပၚလာေလသည္။
ေသေတာ့မွာပဲ၊
အန္ကယ္ဖရက္ဒီရယ္ပါ... အန္ကယ္ဖရက္ဒီက အမႈိက္ခန္းဆီ အမႈိက္ပစ္ၿပီး ေသာ့ျပန္ခတ္ေနခဲ့တာေနမွာ။ ေကသီကကို အေတြးမ်ားၿပီး မျမင္လိုက္မိတာ။
ဓါတ္ေလွကားထဲေရာက္ေတာ့ အီဗန္ကာ့အေၾကာင္း ေကသီ စူးစမ္းမိသည္။
အန္ကယ္ဖရက္ဒီက ရုတ္တရက္ႀကီး ျငင္းဆန္လိုက္ၿပီးမွ ေလသံေလွ်ာ့ခ်လိုက္ေလသည္။ ဓါတ္ေလွကားက အခန္း ၆ မွာ ရပ္သြားခဲ့၏။ တံခါးအပြင့္မွာ အီဗန္ကာကို ရုတ္တရက္ ေတြ႔လိုက္ၾကသည္။ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ေကသီ့ကို စကားစေတာ့သည္။
ေကသီ .. ဘယ္လိုေျဖရပါ့မလဲ။ အီဗန္ကာရဲ႕ မ်က္၀န္း၀ိုင္း၀ိုင္းေတြကို နည္းနည္းထိတ္လန္႔မိေပမယ့္ တစ္ခုခုေပါ့၊ အဲဒီ တစ္ခုခုကို သိခ်င္တဲ့စိတ္ကလည္း ေကသီ့ကိုေခါင္းညိတ္ေစဖို႔ တြန္းကန္ေနၿပီ။ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ေကသီ အီဗန္ကာနဲ႔ စကားမ်ားမ်ားေျပာခြင့္ရႏိုင္မည့္အခြင့္အေရးပဲေလ။ ေခါင္းညိတ္လိုက္ေပါ့။
အီဗန္ကာ ေက်နပ္သြားသေယာင္ အားရပါးရၿပံဳးေနေလသည္။ ေကသီတို႔အခန္းထိ အီဗန္ကာ ဓါတ္ေလွကားနဲ႔ လိုက္လာခဲ့ၿပီးမွ ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းသြားခဲ့သည္။ ေကသီတို႔က အခန္း ၁၂ မွာေလ။
အီဗန္ကာ့အခန္းတံခါး ျဖတ္ကနဲပြင့္လာေလသည္။ အီဗန္ကာ့မ်က္၀န္းေတြက ေျပာစရာေတြျပည့္သိပ္ေနတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးပဲ။ ၿပီးေတာ့ တံခါးကို ေသေသခ်ာခ်ာပိတ္လိုက္သည္။ ေကသီတို႔ ဧည့္ခန္းထဲက ဆက္တီမွာထိုင္ၾကပါသည္။ ကိတ္မုန္႔ဖုတ္ထားတဲ့အနံ႔က တစ္ခန္းလံုး ေမႊးႀကိဳင္လို႔ ေနတာပဲ။ စားပြဲေပၚမွာလည္း စားခ်င္စရာ သြားရည္စာေလးေတြ။ အေစ့အဆန္ေလးေတြ။ ေျမပဲဆန္ေၾကာ္၊ ဗာဒံေစ့၊ သစ္က်ားသီး၊ သစ္အယ္သီးေလွာ္။ တိုတိုထြာထြာ စားစရာေလးေတြ ပန္းကန္ေလးေတြႏွင့္ ထည့္ထားတာမ်ား ဧည့္ခန္းထဲက စားပြဲေပၚမွာ ျပည့္လို႔ေနသည္။
ေျပာရင္းႏွင့္ပဲ ေကသီေတာ့ ဗာဒံေစ့ေတြ လက္တစ္ကုတ္ႏႈိက္ယူလိုက္ၿပီး ၀ါးေနလိုက္သည္။ အီဗန္ကာ့ အိမ္ခန္းထဲ ဟိုဒီလုိက္ၾကည့္မိေတာ့ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားရယ္လို႔ မရွိလွပါဘူး။ ဖတ္လက္စ သတင္းစာတစ္ေစာင္က လွန္ထားရက္သား ထိုင္ခံုေပၚမွာ။ စားပြဲေပၚမွာလည္း သတင္းစာေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြ အမ်ားႀကီး ပံုလို႔ေန၏။ အီဗန္ကာ က စာေတာ္ေတာ္ဖတ္ပံုရရဲ႕လို႔ ေကသီ ေတြးလိုက္မိပါသည္။ စာအုပ္ေတြ၊ စာေစာင္ေတြ ျပန္႔က်ဲေနတာကလြဲလို႔ အိမ္ခန္းေလးက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ။ လူႀကီးတစ္ေယာက္(လူအိုတစ္ေယာက္)တည္း ေနထိုင္တယ္လို႔ေတာင္ မထင္ရက္စရာ။ ပစၥည္းေတြ အားလံုး စနစ္တက်ရွိေနၾကသားပဲ။ ဖြင့္ထားတဲ့ တီဗီလိုင္းက သတင္းေတြ လႈပ္လႈပ္ခပ္ခပ္ျပေန၏။ အီဗန္ကာက သတင္းေတြ သိပ္ၿပီး သေဘာက်ပံုရေလသည္။ ခဏေနေတာ့ အီဗန္ကာ ကိတ္မုန္႔ဗန္းေလးကိုင္ၿပီး တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ လာပါၿပီ။ ေကသီ့ကို ဧည့္ခံေကၽြးေမြးေလေတာ့၏။
ေဟာ ... သူတို႔တဲ့။ လာၿပီ၊ အီဗန္ကာ စၿပီးေျပာေတာ့မည္ထင္သည္။ ေကသီကေတာ့ အီဗန္ကာနဲ႔ စကားေျပာရတာ ဘာမွ ေၾကာက္လန္႔စရာမေကာင္းပါဘူးလို႔ ေတြးေနလိုက္၏။ ေပ်ာ္စရာ၊ စိတ္၀င္စားစရာေတာင္ေကာင္းေနေသးရဲ႕၊
အီဗန္ကာက ေကသီ့ လက္ကို ဆြဲေခၚေလသည္။ အိမ္ခန္းထဲ လိုက္ျပမည္လို႔ ဆို၏။ အီဗန္ကာဆြဲေခၚရာေနာက္ ေကသီလိုက္သြားလိုက္ပါသည္။ ဧည့္ခန္းကေန ၀င္လိုက္ေတာ့ ဘယ္ဘက္မွာ စာဖတ္ခန္းတဲ့၊ စာအုပ္ေတြပိုၿပီးမ်ားေနတဲ့အခန္းတစ္ခု စားပြဲ၊ စာအုပ္စင္မွာ စာအုပ္ေတြရယ္ေပါ့။ ေနရာလပ္မရွိေအာင္ အျပည့္ပဲ။ ကုလားထိုင္ေလးေတြက အျဖဴေရာင္ေလးေတြရယ္၊ အျဖဴေရာင္ဇာခန္းဆီးျဖဴလြလြေလးက တလြင့္လြင့္နဲ႔၊ မက်ဥ္းလြန္း၊ မက်ယ္လြန္းတဲ့ စာဖတ္ခန္းေလးပါပဲ။ ျပဴတင္းေပါက္တံခါးေလးက ခပ္ဟဟ ပြင့္လို႔ေနသည္။ အီဗန္ကာ ဆတ္ကနဲ ပိတ္လိုက္ေလ၏။ စာဖတ္ခန္းရဲ႕ ညာဘက္မွာက မီးဖိုခန္း။ ပန္းကန္ေတြ၊ ေကာ္ဖီခြက္ေတြ တစ္ခ်ဳိ႕တစ္ေလေဆးစရာက်န္ေနတာကလြဲလို႔ အားလံုး သူ႔ေနရာနဲ႔သူေလးပါပဲ။ ေနာက္တစ္ခန္းမွာက အီဗန္ကာ့ သမီးရွိတုန္းက ေနခဲ့တဲ့ အခန္းတဲ့။ အခုေတာ့ အိပ္ခန္းအပိုတစ္ခုလိုပဲ။ နည္းနည္းေမွာင္ေနသည္။ ဒါေပမယ့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ပဲ။
အီဗန္ကာက ရုတ္ျခည္းဆိုသလို အခန္းတံခါးတစ္ခုကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ေလသည္။ ေရခ်ဳိးခန္းတဲ့။ .. ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ေကသီလွမ္း၀င္လိုက္၏။
အို .. ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွာ မ်ားလိုက္တဲ့ ေဆးေရာင္စံုအကြက္ေတြ။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ နံရံေတြေပၚမွာ ပံုသ႑ာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ျပန္႔က်ဲလို႔ေနပါသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ပံုစံေတြက လက္ရာေတြလို အစင္းလိုက္ အေၾကာင္းလိုက္ႀကီးေတြလည္းပါသည္။
ေျပာရင္းႏွင့္ အီဗန္ကာ့အသံ တိမ္၀င္သြားေတာ့သည္။ မ်က္၀န္း၀ိုင္း၀ိုင္းေတြဟာ ျပဴးက်ယ္၀ိုင္းစက္လို႔လာသည္။ ေကသီ တစ္ခုခုကို သိသြားခဲ့သလိုလိုနဲ႔၊ တကယ္တမ္း ဘာကိုမွလည္း နားမလည္ေတာ့သလိုလို၊ ေခါင္းထဲမွာ ရႈပ္ေထြးလို႔သြားခဲ့ၿပီ။ အီဗန္ကာ့ေလသံက ပိုၿပီး တုန္ရီခ်ိနဲ႔လို႔ လာသည္။ အသံကိုလည္း ပိုျမွင့္ၿပီး ေအာ္ဟစ္လိုက္ေတာ့မလို ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ခုနကလို ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္အီဗန္ကာ့ပံုစံနဲ႔ နည္းနည္းေလးမွ မတူေတာ့ပါဘူး။ ေကသီ အိမ္ျပန္ခ်င္လာၿပီ။ ဒီမွာ ဆက္ၿပီး ေနလိုစိတ္မရွိေတာ့ဘူး။ ေကသီ အီဗန္ကာ့အခန္းထဲက အျမန္ဆံုး ျပန္ထြက္မွျဖစ္ေတာ့မည္။
အီဗန္ကာ့ကို အသာအယာေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆိုၿပီး ဒီအခန္းထဲက ျပန္ထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့သည္။ ေအာ ... အီဗန္ကာရဲ႕ အိပ္ခန္း .. အဲဒီအခန္းေတာ့ လုိက္မျပခဲ့ဘူးလို႔ေတြးလိုက္မိေသး၏။ အတြင္းဘက္ဆံုးက တစ္ခန္းျဖစ္လိမ့္မည္။ အီဗန္ကာ့ရဲ႕ ေျခာက္ျခားတုန္လႈပ္ေနသည့္ပံုစံႏွင့္ေတာ့ ေကသီလည္း လိုက္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါဘူးေလ။ ေကသီ အတြင္းဘက္က အခန္းဆီလွမ္းၾကည့္မိသည္။ အခန္းတံခါးက ခပ္ဟဟပြင့္လို႔ ေနခဲ့ပါသည္။ ဘုရားေရ ...
တံခါးၾကားထဲမွာ လူရိပ္တစ္ခု ... မ်က္လံုးတစ္စံု။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အင္းေလ ... ျမင္လိုက္ရတဲ့မ်က္လံုးတစ္စံုဟာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ရဲ႕ ပံု ျဖစ္ေနႏိုင္ပါသည္။ ေကသီၿပံဳးလိုက္မိ၏။ သတိေကာင္းလွတဲ့ ခပ္စြာစြာမိန္းကေလး ေကသီလည္း ေၾကာက္တတ္လာၿပီပဲဟု ကိုယ့္ဘာသာေတြးရင္း ရယ္ခ်င္မိသည္။ အီဗန္ကာ့ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအးေအးသက္သာျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ ပံုမွန္လိုပဲ။
အီဗန္ကာ့ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ခုနက အတြင္းခန္းဘက္သို႔ ေကသီ လည္ျပန္ ၾကည့္လိုက္မိေသးသည္။ ေကသီ မထင္မွတ္တဲ့အရာဟာ တကယ္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီအခန္းရဲ႕ တံခါးဟာ အတိအက်ေစ့ပိတ္လို႔ ေနခဲ့ၿပီ။ ေကသီ ျမင္လိုက္ရတဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံု၊ အဲဒီသ႑ာန္ကို ျဗဳန္းကနဲ ျပန္သတိရသြားခဲ့သည္။ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ေတြက အလုအယက္တိုး၀င္လာေတာ့သည္။ အီဗန္ကာ့အခန္းထဲက ေကသီ အေျပးတစ္ပိုင္း ေျပးထြက္ခဲ့ေတာ့၏။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေက်ာမလံုစြာႏွင့္၊ မ်က္လံုးတစ္စံုကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။
အီဗန္ကာ့အခန္းက ျပန္လာခဲ့ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ေနာက္ေက်ာဘက္ကို ေက်ာ္ၾကည့္တတ္တဲ့ အီဗန္ကာ့မ်က္၀န္းတစ္စံုရယ္၊ ခပ္ဟဟေစ့ထားတဲ့တံခါးတစ္ခုၾကားက မ်က္၀န္းတစ္စံုရယ္ တစ္ခ်ိန္လံုးပဲ ေကသီ ပံုေဖာ္ၾကည့္ေနခဲ့ပါသည္။ ေၾကာက္ရြံ႔၊ စိုးထိတ္မႈ၊ ဖံုးကြယ္လိုမႈ၊ ဖြင့္ဟလိုမႈအရိပ္ေတြ ေျပးလႊားေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြ။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အီဗန္ကာႏွင့္ ဆံုမိခဲ့ရင္ တစ္ေယာက္တည္းမေနပါနဲ႔လားဆိုသည့္ စကားကို ေကသီက အရင္ဦးေအာင္ေျပာျပဦးမွျဖစ္မည္။ ။
Note : Freemasonry - free mason အေၾကာင္း ဖတ္ခ်င္ရင္
ၿဖိဳးၿဖိဳး
“ ------” “ ****** ”
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းက တံခါးပိတ္သံ၊ စကားေျပာသံေတြၾကားရသည္။ ရုံးသြားခါနီး အလုပ္ရႈပ္ေနသည့္ၾကားကပင္ ေကသီ့အက်င့္အတိုင္း စပ္စုလိုစိတ္ေလးက ေပၚလာျပန္ၿပီ။ ႏႈတ္ခမ္းနီ အနီရဲရဲကို ႏႈတ္ခမ္းအတြင္းသားေတြထဲ တို႔ထိဆိုးေနရင္းက နားစြင့္ထားလိုက္၏။ ေကသီ သိသားပဲ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က အင္ဂ်င္နီယာဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္အခန္းကေလ။ သူတို႔က ႏွစ္ေယာက္တည္းေနၾကသည္။ အန္ကယ္ဖရက္ဒီႏွင့္ အန္တီမာဂရက္တို႔က အၿငိမ္းစားယူၿပီးၾကၿပီ။ သူတို႔ အိမ္ကို လာလည္ေနၾက ဧည့္သည္ေတြေတာင္ ေကသီမ်က္မွန္းတန္းမိေနၿပီပဲ။ ေျပာၿပီးသားေလ။ ေကသီက စပ္စုပါတယ္လို႔။ အခု အသံေတြ မွန္းဆၾကည့္ရတာေတာ့ အီဗန္ကာပဲ ျဖစ္မွာ။ အီဗန္ကာက သူ႔ရဲ႕ အသံတုန္တုန္ကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေဆာင့္ၿပီး အသံျမွင့္ေျပာတတ္ေလသည္။ အီဗန္ကာ ႏွင့္ စကားေျပာတိုင္း အျမဲတမ္း ႏူးႏူးညံ့ည့ံစကားေျပာေလ့ရွိသည့္ အန္ကယ္္ ဖရက္ဒီ ၏ ေလသံက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ထြက္လာေလ့ရွိသည္။ အျမဲစိတ္မရွည္ျဖစ္တတ္၏။ ကၽြတ္ .. ကနဲ စုတ္သပ္ညီးတြားသံေတြ အႀကိမ္မ်ားမ်ား ျပဳလုပ္သည္။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ေကသီ အီဗန္ကာ့ကို ပိုၿပီး သတိထားမိခဲ့တာ။ အန္တီမာဂရက္ကေတာ့ ရယ္သံစြက္စြက္ႏွင့္ ေျပာေလ့ရွိသည္။ ရယ္ခ်လိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္ကို ခ်ဳပ္တည္းထားရသလိုမ်ဳိးပဲ။ ေကသီ အခန္းထဲက ဒေရာေသာပါးေျပးထြက္လိုက္သည္။ အလွျပင္စရာေလးေတြ လက္ႏွင့္ဆြဲယူလာခဲ့ၿပီး အ၀င္တံခါးေဘးက ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ေရွ႕မွာပဲ ဆက္ၿပီး အလွျပင္ေနလိုက္၏။ အ၀င္တံခါးမကို ဖြင့္ထားလုိက္သည္။ အဲဒီလိုဆိုရင္ ခပ္ဟဟပြင့္ေနသည့္ တံခါးၾကားကေန မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းကို ျမင္ေနရၿပီေပါ့။ စကားသံေတြလည္း သဲသဲကြဲကြဲ ၾကားရၿပီ။ “တကယ္၊ တကယ္ .. လိုက္ၾကည့္စမ္းပါ။ ဒီေန႔လည္း သူတို႔ေတြ ဖြသြားၾကျပန္ၿပီ။” “ေဆးေတြ၊ အေရာင္ေတြ ဖ်က္မရေတာ့ဘူး။ ေရခ်ဳိးခန္းက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ၊ မေန႔က မရွိဘူး” ... “ငါ မရွိတုန္းလာၾကတယ္။ ခဏခဏပဲ”။
အင္း အဲဒီလိုပဲ။ အီဗန္ကာလာတိုင္း ဒီလိုစကားေတြကို မရိုးေအာင္ေျပာတတ္ေလသည္။ ဘယ္သူေတြပါလိမ့္ပဲ။
ႏႈတ္ခမ္းအျပင္သားေတြကို ပုလဲမႈံတလက္လက္ပါတဲ့ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး ေကသီ ဆိုးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အေရာင္ ခပ္ေျပေျပျဖစ္သြားေအာင္ လက္ခလယ္ထိပ္ေလးနဲ႔ လိုက္ညိွသည္။ ႏႈတ္ခမ္းအတြင္းသားေလးေတြ အေသြးရဲရဲျဖစ္ေနရင္ က်န္းမာတဲ့ႏႈတ္ခမ္းသားအသြင္ေလးမို႔ ေကသီ သေဘာက်ေလသည္။ မိတ္ကပ္ကေတာ့ မလိုပါဘူး။ toner ေလာက္ပဲ အသားထဲစိမ့္၀င္ေအာင္လိမ္းၿပီး၊ cream puff ႏွင့္ မိတ္ကပ္ေပါင္ဒါေလးခပ္ပါးပါးသံုး။ မ်က္ခံုးထူတန္းတန္းေလး ႏွစ္ဘက္မွာတင္က်န္ေနတတ္တဲ့ ေပါင္ဒါမႈန္႔ေလးေတြကို ဘရပ္ရွ္ေလးနဲ႔ ဖယ္လိုက္ရင္ ၿပီးၿပီ။ အဲဒါ ေကသီ အလွျပင္တာ အကုန္ပဲ။ အလွျပင္ဖို႔ အခ်ိန္မယူတတ္တာကလည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက ေကသီ့အက်င့္တစ္ခုေပါ့။ ခုပိုၿပီး အလ်င္လိုေနၿပီ။ ကံေကာင္းရင္ အီဗန္ကာနဲ႔ ဓါတ္ေလွကားထဲ စကားေျပာခြင့္ရလိမ့္မည္။ လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြ ျမန္ျမန္စစ္။ ျမန္ျမန္၊ ျမန္ျမန္ေလး။ ဦးထုပ္၊ အိတ္၊ ဖုန္း၊ စာရြက္ေတြနဲ႔ ဖိုင္၊ တံခါးေသာ့၊ အားလံုးပါၿပီ။ ျမန္ျမန္ေလး။ အလ်င္လိုေနတာေတာင္ ကိုယ္လံုးေပၚမွန္ထဲ တစ္ခ်က္ေစြေစာင္းၾကည့္လိုက္မိေသးသည္။ ပန္းေရာင္ႏွင့္ အနီေရာင္ ခ်ည္သားအကြက္စိပ္စိပ္ ရွပ္အက်ီ၊ ဂ်င္းအသားေပ်ာ့ေပ်ာ့ အျဖဴေရာင္ေဘာင္းဘီ၊ ဦးထုပ္အျဖဴေရာင္ႏွင့္ ေကသီ့ပံုစံက လန္းလန္းဆန္းဆန္းပံုစံေပါက္သားပဲ။ မွန္ႏွင့္ နီးနီးေလးအထိ မ်က္ႏွာ တိုးကပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနည္းငယ္ မႈိင္းမႈိင္းညိဳ႕ညိဳ႕မ်က္၀န္းတစ္စံုေတြ႕ရ၏။ မ်က္ကြင္းသားေတြသိပ္မ်ားညိဳေနသလား။ ဦးထုပ္ျဖဴေလးရဲ႕အနားေတြကို ဖိဆြဲခ်လိုက္၏။ ညက ေကသီ အိပ္ရာ၀င္တာ ေနာက္က်ခဲ့သည္ပဲ။ မဟုတ္ေသးဘူး။ ေကသီ့အတြက္က ညတိုင္းေနာက္က်ၿပီးမွ အိပ္ရာ၀င္ျဖစ္တာခ်ည္းပါပဲ။ ေကသီအခန္းတံခါးေသာ့ခတ္ၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အီဗန္ကာႏွင့္ အန္ကယ္ဖရက္ဒီက ဓါတ္ေလွကားထဲ ၀င္သြားၾကၿပီ။ အန္တီမာဂရက္က အျပင္မွန္တံခါးေသာ့ကိုခတ္ေနရင္းက ေကသီ့ကို ၿပံဳးရယ္ျပေလသည္။ အန္ကယ္ဖရက္ဒီ့ကို ေရးႀကီးသုတ္ျပာ လွမ္းေျပာပါ၏။
“ဖရက္ဒီ ... ခဏေလး၊ ေကသီလိုက္မယ္ထင္တယ္။ ေစာင့္လိုက္ပါဦးလား။ ေကသီေရ လိုက္မယ္မဟုတ္လားကြယ္”
“ဟုတ္ကဲ့။ အပမ္းမႀကီးရင္ ေကသီ့ကို ခဏေလးေစာင့္ေပးပါ။”
ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္အျမဲေတြ႕ရတတ္သည့္ အန္တီမာဂရက္က ကူညီတတ္သူလည္းျဖစ္ေသး၏။ ေကသီတို႔ အိမ္ခန္းေတြက အျပင္ဘက္မွာပါ ၀ရံတာလိုေနရာကို မွန္ေတြကာထားၿပီး အဲဒီအျပင္မွန္တံခါးမွာပါေသာ့ခတ္ရသည္။ အဲဒီမွန္တံခါးေသာ့ကိုဖြင့္၊ အတြင္းတံခါးေသာ့ကိုပါဖြင့္ၿပီးမွ အိမ္ထဲကို ေရာက္ႏိုင္ပါသည္။ ေကသီ အျပင္တံခါးေသာ့ခတ္ၿပီး ဓါတ္ေလွကားထဲ အျမန္ေျပး၀င္လိုက္သည္။
“အန္တီမာဂရက္ေရ ၊ ေက်းဇူး၊ သမီးတို႔ သြားၿပီ”
“ေကာင္းေသာ မနက္ခင္းပါ၊ အန္ကယ္ဖရက္ဒီတို႔ ဘယ္သြားၾကမလို႔လဲ”
ေကသီကေတာ့ အခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္မခံပါဘူး။ ျမန္ျမန္ပဲ ေမးလိုက္ပါသည္။
“လာ လာ၊ ေကသီေလး မဟုတ္လား။ ငါ သိပါတယ္။ ဟိုေလ စာေရးဆရာမ၊ “အၾကည့္ေတြ” ဆို တဲ့ မဂၢဇင္းမွာ အယ္ဒီတာ အလုပ္လည္း လုပ္တယ္ေလ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လားကြဲ႔။”
အီဗန္ကာ က ေကသီ့ကို တရင္းတႏွီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္၏။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ေကသီ့ဆီမွာေတာ့ ရွိမေနပါဘူး။ တစ္ခုခုကို ေတြးေနသလိုမ်ဳိး၊ တစ္ခုခုကို ၾကည့္ေနသလိုမ်ဳိးပဲ။ ေကသီ့ ေနာက္ဘက္ကို ေက်ာ္ၿပီး ၾကည့္ေနသလိုပဲ။ အီဗန္ကာ သတိေမ့တတ္တယ္ဆို၊ ခုေတာ့ အီဗန္ကာက မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းလိုက္တာမ်ား။ ေကသီ့အေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားတာပါပဲလား။
“ဟုတ္ --------”
“အီဗန္ကာ့အခန္းကို သြားၾကည့္ေပးမလို႔၊ သူ႔ အခန္းထဲမွာ ေျခရာလက္ရာပ်က္ေနတယ္တဲ့၊ မဟုတ္ဘူး ေျခရာလက္ရာပိုတယ္ ေျပာရမလားပဲ။ အိမ္သုတ္ေဆးေတြ အကြက္လိုက္၊ အကြက္လိုက္ ေရခ်ဳိးခန္းထဲေတြ႕ေနသတဲ့။ ပစၥည္းေတြလည္း ေနရာေတြေရြ႕သတဲ့ သူေျပာတာပဲ။ သူ မရွိတုန္း အိမ္ခန္းထဲ ၀င္သူ၊ ထြက္သူေတြရွိသတဲ့။ လိုက္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္။ ေျပာရရင္ ဒီလို လိုက္ၾကည့္ရေပါင္းလည္း မ်ားလွပါၿပီ။ ”
အန္ကယ္ဖရက္ဒီက ေျပာရင္းႏွင့္ပင္ ေဒါသထြက္လာသလို ရႈးရႈးရွားရွားျဖစ္လာေလသည္။ ေလသံျပင္းျပင္းႏွင့္ ေျပာျပ၏။
“ေအးေလ၊ လိုက္ၾကည့္ရေပါင္းမ်ားမွာေပါ့။ သူတို႔ လာတဲ့အႀကိမ္ေတြလည္း မ်ားတာကိုး။ ဖရက္ဒီ နင္ ျမင္ေတြ႕ေနတာပဲေလ”
“ျမင္တယ္ေလ၊ ျမင္တယ္။ အဲဒါ နင့္ အခန္းထဲက ပစၥည္းေတြပဲ အီဗန္ကာ၊ နင္ လုပ္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ။ ဘယ္သူေတြက လာႏိုင္မွာလဲ။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးဆိုတာလည္း ေျပာမရပါဘူး။ ငါ့မ်က္စိထဲမေတာ့ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားမေတြ႕မိဘူး။ နင္ လိုက္ၾကည့္ ဆိုလို႔သာ၊ ငါ လိုက္ၾကည့္ရဦးမွာ။”
ေျပာရင္းနဲ႔ ဓါတ္ေလွကားထဲမွာ အန္ကယ္္ဖရက္ဒီ နဲ႔ အီဗန္ကာတို႔ ျငင္းခုန္ၾကေတာ့မလို ျဖစ္လာၾကျပန္ၿပီ။
“ဘယ္သူေတြမ်ားလဲဟင္”
အလြန္အမင္း သိခ်င္စိတ္လာသည့္စိတ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး အလ်င္စလိုမႏိုင္ေအာင္ ေကသီ ေမးလိုက္သည္။ အီဗန္ကာက ခပ္ကိုင္းကိုင္းခါးကို ပိုလို႔ ပိုလို႔ ခပ္ယို႔ယို႔ကုန္းကာ ေကသီ့အနားကပ္လာ၏။ ေကသီ့ေဘး ဘယ္ညာကို မ်က္စိေ၀့ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ ၿပီးမွ ေျဖေလ၏။ ေမးစိႏွင့္တစ္တန္းတည္း တိတိရိရိျဖတ္ထားသည့္ အီဗန္ကာ၏ ခဲေရာင္၊ အျဖဴေရာင္ဆံပင္ေတြက ၀ဲကနဲပဲ။ အီဗန္ကာ့ မ်က္၀န္းေတြက ၀ိုင္းစက္ေနတာပဲ။
“သူတို႔ေလ၊ စံုေထာက္ေတြ၊ မဟုတ္ဘူး လူဆိုးေတြ၊ မာဆြန္ေတြ၊ လွစ္ကနဲလွစ္ကနဲေနေအာင္ျမန္ၾကတဲ့သူေတြ၊ ငါ့ကို မလိုမုန္းထားစိတ္ရွိေနတဲ့သူေတြ၊ ငါ့ကို အရိပ္လို လိုက္လိုက္ေနၾကတဲ့သူေတြ၊ ငါ့ကို အလုပ္ရႈပ္ေအာင္အျမဲလုပ္ခ်င္ေနၾကတယ္။ မာဆြန္ေတြေလ၊ သိလား၊ ၿပီးေတာ့ ....”
အန္ကယ္ဖရက္ဒီက ေကသီ့ကို မ်က္စိတစ္ဘက္မွိတ္ျပၿပီး ေခါင္းကို ယမ္းလိုက္၏။
ဓါတ္ေလွကားက အီဗန္ကာ့ အခန္းရွိသည့္ အခန္း ၆ မွာရပ္ပါၿပီ။ အီဗန္ကာႏွင့္ အန္ကယ္္ဖရက္ဒီ တို႔ ဆက္ၿပီး ျငင္းခုန္ရင္း ဓါတ္ေလွကားထဲက ထြက္သြားၾကေလ၏။ ဓါတ္ေလွကားတံခါး ပိတ္လုပိတ္ခင္ေလးမွာ အီဗန္ကာတစ္ေယာက္ သုတ္ကနဲေနာက္ျပန္လွည့္လာျပန္သည္။ တံခါးၾကားေလးထဲကပင္ ေကသီ့ကို အငမ္းမရၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္ေသး၏။
“ေကသီ တစ္ေယာက္တည္းမေနနဲ႔ကြဲ႕ေနာ္၊ တစ္ေယာက္တည္းေနသလား”
အီဗန္ကာမ်က္လံုးေတြ၊ ဒီတစ္ႀကိမ္လည္း ေကသီ့မ်က္၀န္းတည့္တည့္မွာရွိမေနျပန္ပါဘူး။ ေကသီ့အေနာက္ကို ေဘးးကို၊ ဟိုဒီ ေ၀့၀ဲၿပီးၾကည့္ေနခဲ့ေလသည္။ ေကသီ့ေနာက္ေက်ာဘက္ကို ေက်ာ္ ေက်ာ္ၿပီးၾကည့္တတ့္သည့္ မ်က္၀န္း၀ိုင္း၀ိုင္းေတြရယ္ေပါ့။
ေကသီ ဒီတိုက္ကို ေျပာင္းလာခါစ အန္တီမာဂရက္တို႔ႏွင့္ တစ္ခါ ညစာအတူစားဖူးၾကေသးသည္။ အဲဒီတုန္းက အန္တီမာဂရက္ႏွင့္ စကားေတြေျပာျဖစ္ၾကတဲ့အေၾကာင္းေတြမွာ ဒီတိုက္က လူေတြအေၾကာင္းလည္းပါသည္။ အလုပ္အေၾကာင္း၊ မိသားစုေတြအေၾကာင္း ဟိုအေၾကာင္း၊ ဒီအေၾကာင္း၊ မ်ားျပားလွတဲ့အေၾကာင္းေတြမွာ အီဗန္ကာအေၾကာင္းလည္း မပါမျဖစ္ပါသည္ေပါ့။ အီဗန္ကာက အန္ကယ္ဖရက္ဒီႏွင့္ တစ္ရုံးတည္းအလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ။ အီဗန္ကာ အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္မွာပဲ ခင္ပြန္းသည္က ဆံုးခဲ့သည္တဲ့။ အီဗန္ကာ့မွာ သမီးတစ္ေယာက္ေတာ့ရွိခဲ့သည္။ အခုေတာ့ အဲဒီသမီးက အီတလီက ဖေလာရန္စ့္ၿမိဳ႕ေလးမွာေနၾကသည္။ အီဗန္ကာ့ကို သူတို႔ႏွင့္အတူေနၾကဖို႔ ေခၚေပမယ့္ အီဗန္ကာက အျမဲပဲ ျငင္းေနတာပဲ။ သူ ဒီကေန ခြာလို႔မျဖစ္ဘူးလို႔ပဲ ေျပာခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္တည္းပဲ အခ်ိန္ေတြ အၾကာႀကီးေနခဲ့ေလရဲ႕။ ေနာက္ပိုင္း အီဗန္ကာ မွတ္ဥာဏ္ခ်ဳိ႕ယြင္းလာခဲ့သည္တဲ့။ သတိေမ့တတ္လာခဲ့ၿပီ။ အဆိုးဆံုးက မာဆြန္ဆိုတဲ့ လွဴိ႕၀ွက္အဖြဲ႕အစည္းက လူေတြ သူ႔အိမ္ထဲကို ၀င္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္လို႔ အီဗန္ကာ အျမဲေျပာတတ္လာတာပါပဲတဲ့။ အန္တီမာဂရက္ဟာေလ၊ အဲဒီအေၾကာင္း ေျပာျပတုန္းကမ်ားဆို တခစ္ခစ္ရယ္ေမာလိုက္တာမ်ား။ အီဗန္ကာ ရုးေတာ့မည္။ ရုးေနၿပီ လို႔ တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြက ေျပာၾကသည္တဲ့။ အန္တီမာဂရက္က စကားပါးေလသည္။ ေကသီေတာ့ အီဗန္ကာ့ပုံစံကို မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ရင္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ မရယ္ေမာရက္ခဲ့ပါဘူး။
မာဆြန္(Masons)ဆိုတဲ့အဖြဲ႔အေၾကာင္း သတင္းေတြထဲမွာ ဖတ္ဖူးလို႔ ေကသီ သိေတာ့ သိခဲ့ပါရဲ႕။ ကမၻာတစ္၀ွမ္းမွာအဲဒီ အဖြဲ႕အစည္းကအဖြဲ႕၀င္ေတြ ၅ သန္းေလာက္ရွိၾကသတဲ့။ ယူအက္စ္မွာ ၃.၅သန္းေလာက္ရွိၿပီးေတာ့ သူတို႔ရုံးခ်ဳပ္က ဗာဂ်ီးနီးယားဘက္မွာလို႔ ဆိုသည္။ ဘုရားသခင္ကို အဖကဲ့သို႔ ယံုၾကည္ၾကၿပီး မာဆြန္ေတြရဲ႕ အမွတ္အသားက အိမ္ေဆာက္ပစၥည္း၊ လက္မႈပစၥည္းေတြလို႔ ေျပာၾကသည္။ သူတို႔အဖြဲ႕စတင္ခဲ့တုန္းက အိမ္ေဆာက္လုပ္ငန္းေတြမွာ လုပ္ကိုင္ၾကသည္။ သူတို႔က ဘုရားသခင္လို ႀကီးျမတ္တဲ့ဖခင္(Granddaddy)ေတြပါ၀င္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို တည္ေဆာက္ေစခ်င္တာေၾကာင့္ အိမ္ေဆာက္လုပ္ငန္းေတြမွာ စတင္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ၾကသည္တဲ့။ အလွဴအတန္းေတြကို အားေပးတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းမ်ဳိးပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္ေဆာက္လုပ္ငန္းေတြကေန အာဏာလုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြရႏိုင္မည့္ ႏိုင္ငံေရးေလာကထဲကိုပါ မာဆြန္ေတြ ေျခလွမ္းက်ဲလာခဲ့ေလသည္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ အီဗန္ကာ ဘာေၾကာင့္မ်ား မာဆြန္ေတြ ေရာက္လာၾကတယ္လို႔ ေျပာေနခဲ့ပါလိမ့္။ အီဗန္ကာဟာ ရူးသြပ္ေနသူတစ္ေယာက္လို႔ေတာ့ ေကသီ မထင္ပါဘူး။ ေကသီနဲ႔ ဓါတ္ေလွကားမွာ၊ ေလွကားအတက္အဆင္း၊ အိမ္အနီးအနားမွာ မၾကာခဏဆံုမိၾကပါသည္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ ေကသီ့ကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားေတြေျပာ၏။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ေကသီ့ကို ေစ့ေစ့ မၾကည့္၊ မ်က္ႏွာလႊဲကာ စကားေျပာေလ၏။ အဲဒီလိုအခ်ိန္ ေကသီက အတင္းကာေရာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္မည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ သူ ေကသီ့ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လာပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ေကသီ့အေနာက္ဘက္ကိုပဲ ေက်ာ္ၿပီးၾကည့္ေနျပန္ေရာ။ အဲဒီ မ်က္၀န္းမ်ဳိးကိုေပါ့ ေကသီ တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲ ခံစားမိတာ။ အီဗန္ကာရဲ႕ တစ္ခုခုကို ေျပာခ်င္ေနသလိုလို ဟန္ပန္က ရူးသြပ္ေနသူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ် မတူႏိုင္ပါဘူး။
*************
အဲဒီေန႔က ရံုးကအျပန္ တိုက္ေရွ႕အေရာက္မွာေပါ့။ လႈပ္ရွားမႈရွိမွလင္းလာတဲ့ sensor မီးအလင္းေရာင္က ျဖတ္ကနဲ။ ေလညွင္းေသာ့ေသာ့အေတြ႕အထိက ေကသီ့ပါးျပင္ဘက္ဆီ သုတ္ကနဲ တိုးတိုက္လိုက္သလိုလို။
အေနာက္မွာ ...
ဘုရားေရ ... လူရိပ္တစ္ရိပ္က မားမားႀကီး ရုတ္ကနဲ ေပၚလာေလသည္။
ေသေတာ့မွာပဲ၊
အန္ကယ္ဖရက္ဒီရယ္ပါ... အန္ကယ္ဖရက္ဒီက အမႈိက္ခန္းဆီ အမႈိက္ပစ္ၿပီး ေသာ့ျပန္ခတ္ေနခဲ့တာေနမွာ။ ေကသီကကို အေတြးမ်ားၿပီး မျမင္လိုက္မိတာ။
“ေကာင္းေသာညခင္းပါ”
“အန္ကယ္ဖရက္ဒီ .. အီဗန္ကာ့အခန္းထဲ ဘာေတြ ေတြ႔ခဲ့သလဲ ဟင္။ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ”
ဓါတ္ေလွကားထဲေရာက္ေတာ့ အီဗန္ကာ့အေၾကာင္း ေကသီ စူးစမ္းမိသည္။
“ဘာမ်ား ထူးထူးျခားျခား ေတြ႔ရမွာတဲ့လဲ။ ဘာမွမေတြ႔ဘူးေလ။ သမီးကသာ သူ႔အေၾကာင္းမသိေသးလို႔ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနတာ။ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ အိမ္သုတ္ေဆးကြက္ေတြေတာ့ ေတြ႕သား။ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါ မေန႔က ေဆးသုတ္မလို႔တဲ့။ သူ႔ဘာသာ ေဆးဗူးေတြနဲ႔ တစ္အိမ္လံုးအႏွ႔ံ သြားေနခဲ့တာပဲေနမွာ။ ေဆးေတြဖိတ္မွာေပါ့။ သူက တုန္ခ်ိခ်ိနဲ႔ကိုး။ ပစၥည္းတခ်ဳိ႕ ရႈပ္ရႈပ္ပြပြလည္း ေတြ႔ပါရဲ႕ကြယ္။ အဲဒါလည္း သူ႔ဘာသာ ပစၥည္းေတြရွင္းမယ္ဆို ထုတ္လာ၊ အကုန္ျပန္ရွင္းမၿပီးခင္ တျခားတစ္ခုခု လုပ္ျပန္ေရာ။ ေနာက္ ပစၥည္းေတြ ရႈပ္ေနတာကို ေမ့သြား။ အဲဒီလိုမ်ဳိးပါကြယ္ ခဏခဏပဲ။ အန္ကယ္က စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ လိုက္ၿပီး ၾကည့္ေပးရတာပဲ။ မဟုတ္ရင္ သူ အိမ္လာၿပီး အႀကီးအက်ယ္ ျငင္းခံုေတာ့မွာ”
“အီဗန္ကာက အန္ကယ္္ဖရက္ဒီ ကိုပဲ လာလာေခၚတာပဲလား။ တစ္ျခား ရဲဌာနကို အေၾကာင္းၾကားတာမ်ဳိးမလုပ္ဘူးလား”
“ဟင္ .... ရဲဌာန။ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။ မဟုတ္တာ၊ အီဗန္ကာ က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနတာ။ တကယ္မွ မဟုတ္တာ၊ ဘာကိစၥနဲ႔ ...”
အန္ကယ္ဖရက္ဒီက ရုတ္တရက္ႀကီး ျငင္းဆန္လိုက္ၿပီးမွ ေလသံေလွ်ာ့ခ်လိုက္ေလသည္။ ဓါတ္ေလွကားက အခန္း ၆ မွာ ရပ္သြားခဲ့၏။ တံခါးအပြင့္မွာ အီဗန္ကာကို ရုတ္တရက္ ေတြ႔လိုက္ၾကသည္။ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ေကသီ့ကို စကားစေတာ့သည္။
“ေဟာ .. အခုပဲ ေကသီ့ဆီ လာမလုိ႔။ ဒီည ငါ့အခန္းမွာ ညစာ လာစားပါလား။ ေပါင္မုန္႔ေကာင္းေကာင္းဖုတ္ထားတယ္။ ခ်ယ္ရီသီးကိတ္လည္းရွိတယ္။ လာမယ္ မဟုတ္လား ဟင္”
ေကသီ .. ဘယ္လိုေျဖရပါ့မလဲ။ အီဗန္ကာရဲ႕ မ်က္၀န္း၀ိုင္း၀ိုင္းေတြကို နည္းနည္းထိတ္လန္႔မိေပမယ့္ တစ္ခုခုေပါ့၊ အဲဒီ တစ္ခုခုကို သိခ်င္တဲ့စိတ္ကလည္း ေကသီ့ကိုေခါင္းညိတ္ေစဖို႔ တြန္းကန္ေနၿပီ။ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ေကသီ အီဗန္ကာနဲ႔ စကားမ်ားမ်ားေျပာခြင့္ရႏိုင္မည့္အခြင့္အေရးပဲေလ။ ေခါင္းညိတ္လိုက္ေပါ့။
“ဟုတ္ .. ေကသီလာခဲ့မယ္။ သိပ္ပူတာပဲ။ ေရခ်ဳိးၿပီး ခဏေန ေကသီလာခဲ့မွာေပါ့”
အီဗန္ကာ ေက်နပ္သြားသေယာင္ အားရပါးရၿပံဳးေနေလသည္။ ေကသီတို႔အခန္းထိ အီဗန္ကာ ဓါတ္ေလွကားနဲ႔ လိုက္လာခဲ့ၿပီးမွ ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းသြားခဲ့သည္။ ေကသီတို႔က အခန္း ၁၂ မွာေလ။
*************
အီဗန္ကာအခန္းေရွ႕အေရာက္ လူေခၚေခါင္းေလာင္းႏွိပ္ဖို႔ ဟန္ျပင္တုန္းမွာပဲ ...အီဗန္ကာ့အခန္းတံခါး ျဖတ္ကနဲပြင့္လာေလသည္။ အီဗန္ကာ့မ်က္၀န္းေတြက ေျပာစရာေတြျပည့္သိပ္ေနတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးပဲ။ ၿပီးေတာ့ တံခါးကို ေသေသခ်ာခ်ာပိတ္လိုက္သည္။ ေကသီတို႔ ဧည့္ခန္းထဲက ဆက္တီမွာထိုင္ၾကပါသည္။ ကိတ္မုန္႔ဖုတ္ထားတဲ့အနံ႔က တစ္ခန္းလံုး ေမႊးႀကိဳင္လို႔ ေနတာပဲ။ စားပြဲေပၚမွာလည္း စားခ်င္စရာ သြားရည္စာေလးေတြ။ အေစ့အဆန္ေလးေတြ။ ေျမပဲဆန္ေၾကာ္၊ ဗာဒံေစ့၊ သစ္က်ားသီး၊ သစ္အယ္သီးေလွာ္။ တိုတိုထြာထြာ စားစရာေလးေတြ ပန္းကန္ေလးေတြႏွင့္ ထည့္ထားတာမ်ား ဧည့္ခန္းထဲက စားပြဲေပၚမွာ ျပည့္လို႔ေနသည္။
“ေကသီ ႀကိဳက္သလား၊ စားကြဲ႔၊ ငါ ခ်ယ္ရီသီးကိတ္သြားယူခ်ည္ဦးမယ္။ sour cheery ခ်ယ္ရီသီးအခ်ဥ္မ်ဳိး နဲ႔ ဖုတ္ထားတဲ့ကိတ္မုန္႔ေလ၊ ႀကိဳက္ရဲ႕လား။ ၿပီးေတာ့ ေကာ္ဖီ၊ ၀ိုင္၊ ပန္းသီးအခ်ဳိရည္ ဘာေသာက္မလဲ”
“အခ်ဳိရည္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ရတာေပါ့၊ အီဗန္ကာ့ ခ်ယ္ရီသီးကိတ္ စားမယ္။ ေကသီ ႀကိဳက္တယ္။ ေတာ္ပီေလ။ စားခ်င္စရာေတြျဖင့္ မ်ားလွၿပီ၊ ေဟာ့ဒီမွာ အမ်ားႀကီးပဲဟာ”
ေျပာရင္းႏွင့္ပဲ ေကသီေတာ့ ဗာဒံေစ့ေတြ လက္တစ္ကုတ္ႏႈိက္ယူလိုက္ၿပီး ၀ါးေနလိုက္သည္။ အီဗန္ကာ့ အိမ္ခန္းထဲ ဟိုဒီလုိက္ၾကည့္မိေတာ့ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားရယ္လို႔ မရွိလွပါဘူး။ ဖတ္လက္စ သတင္းစာတစ္ေစာင္က လွန္ထားရက္သား ထိုင္ခံုေပၚမွာ။ စားပြဲေပၚမွာလည္း သတင္းစာေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြ အမ်ားႀကီး ပံုလို႔ေန၏။ အီဗန္ကာ က စာေတာ္ေတာ္ဖတ္ပံုရရဲ႕လို႔ ေကသီ ေတြးလိုက္မိပါသည္။ စာအုပ္ေတြ၊ စာေစာင္ေတြ ျပန္႔က်ဲေနတာကလြဲလို႔ အိမ္ခန္းေလးက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ။ လူႀကီးတစ္ေယာက္(လူအိုတစ္ေယာက္)တည္း ေနထိုင္တယ္လို႔ေတာင္ မထင္ရက္စရာ။ ပစၥည္းေတြ အားလံုး စနစ္တက်ရွိေနၾကသားပဲ။ ဖြင့္ထားတဲ့ တီဗီလိုင္းက သတင္းေတြ လႈပ္လႈပ္ခပ္ခပ္ျပေန၏။ အီဗန္ကာက သတင္းေတြ သိပ္ၿပီး သေဘာက်ပံုရေလသည္။ ခဏေနေတာ့ အီဗန္ကာ ကိတ္မုန္႔ဗန္းေလးကိုင္ၿပီး တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ လာပါၿပီ။ ေကသီ့ကို ဧည့္ခံေကၽြးေမြးေလေတာ့၏။
“အီဗန္ကာ ဘာေတြမ်ားေျပာခ်င္လို႔လဲ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေကသီ့ကိုေခၚၿပီး ေဟာဒီလို ကိတ္မုန္႔ေမႊးေမႊးညစာ ေကၽြးရတာတဲ့လဲ ဟင္”
“ေျပာမယ္။ ေျပာမယ္။ ေျပာမွာေပါ့။ ေကသီ ဘာေၾကာင့္တစ္ေယာက္တည္းေနသလဲ။ မိဘေတြေရာ၊ လက္မထပ္ဘူးလား။ ေယာက်္ားေလး မိတ္ေဆြမရွိဘူးလား”
“အိုး .. အီဗန္ကာ ကလည္း၊ ေကသီ့မိဘေတြက နယ္က ၿမိဳ႕ေလးမွာ၊ သူတို႔ဒီကို လာမေနႏိုင္ၾကဘူး။ လက္ထပ္ရမယ္။ ေကသီ့မွာမွ ေယာက်္ားေလးမိတ္ေဆြမရွိတာပဲ။ ေကသီ့လို လွလွပပ မေနတတ္၊ မျပင္မဆင္တတ္တဲ့သူ၊ ခပ္စြာစြာမိန္းကေလး ႀကိဳက္တဲ့ေယာက်္ားေလး အင္မတန္ရွားတယ္ အီဗန္ကာရယ္”
“အင္း .. ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေယာက္တည္းမေနေလနဲ႔၊ တစ္ေယာက္တည္းေနခ်င္လည္း ဘယ္ေတာ့မွတစ္ေယာက္တည္းမျဖစ္ဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းေနဖို႔ ဘယ္ေလာက္ႀကီးပဲ ႀကိဳးစားႀကိဳးစား၊ သူတို႔လာၾကလိမ့္မယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ့ လာလိမ့္မယ္”
ေဟာ ... သူတို႔တဲ့။ လာၿပီ၊ အီဗန္ကာ စၿပီးေျပာေတာ့မည္ထင္သည္။ ေကသီကေတာ့ အီဗန္ကာနဲ႔ စကားေျပာရတာ ဘာမွ ေၾကာက္လန္႔စရာမေကာင္းပါဘူးလို႔ ေတြးေနလိုက္၏။ ေပ်ာ္စရာ၊ စိတ္၀င္စားစရာေတာင္ေကာင္းေနေသးရဲ႕၊
“ေျပာပါဦး၊ သူတို႔က ဘယ္သူေတြလဲ”
“ကဲ .. လာ ”
အီဗန္ကာက ေကသီ့ လက္ကို ဆြဲေခၚေလသည္။ အိမ္ခန္းထဲ လိုက္ျပမည္လို႔ ဆို၏။ အီဗန္ကာဆြဲေခၚရာေနာက္ ေကသီလိုက္သြားလိုက္ပါသည္။ ဧည့္ခန္းကေန ၀င္လိုက္ေတာ့ ဘယ္ဘက္မွာ စာဖတ္ခန္းတဲ့၊ စာအုပ္ေတြပိုၿပီးမ်ားေနတဲ့အခန္းတစ္ခု စားပြဲ၊ စာအုပ္စင္မွာ စာအုပ္ေတြရယ္ေပါ့။ ေနရာလပ္မရွိေအာင္ အျပည့္ပဲ။ ကုလားထိုင္ေလးေတြက အျဖဴေရာင္ေလးေတြရယ္၊ အျဖဴေရာင္ဇာခန္းဆီးျဖဴလြလြေလးက တလြင့္လြင့္နဲ႔၊ မက်ဥ္းလြန္း၊ မက်ယ္လြန္းတဲ့ စာဖတ္ခန္းေလးပါပဲ။ ျပဴတင္းေပါက္တံခါးေလးက ခပ္ဟဟ ပြင့္လို႔ေနသည္။ အီဗန္ကာ ဆတ္ကနဲ ပိတ္လိုက္ေလ၏။ စာဖတ္ခန္းရဲ႕ ညာဘက္မွာက မီးဖိုခန္း။ ပန္းကန္ေတြ၊ ေကာ္ဖီခြက္ေတြ တစ္ခ်ဳိ႕တစ္ေလေဆးစရာက်န္ေနတာကလြဲလို႔ အားလံုး သူ႔ေနရာနဲ႔သူေလးပါပဲ။ ေနာက္တစ္ခန္းမွာက အီဗန္ကာ့ သမီးရွိတုန္းက ေနခဲ့တဲ့ အခန္းတဲ့။ အခုေတာ့ အိပ္ခန္းအပိုတစ္ခုလိုပဲ။ နည္းနည္းေမွာင္ေနသည္။ ဒါေပမယ့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ပဲ။
“ဒီမွာ .. ၾကည့္”
အီဗန္ကာက ရုတ္ျခည္းဆိုသလို အခန္းတံခါးတစ္ခုကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ေလသည္။ ေရခ်ဳိးခန္းတဲ့။ .. ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ေကသီလွမ္း၀င္လိုက္၏။
အို .. ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွာ မ်ားလိုက္တဲ့ ေဆးေရာင္စံုအကြက္ေတြ။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ နံရံေတြေပၚမွာ ပံုသ႑ာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ျပန္႔က်ဲလို႔ေနပါသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ပံုစံေတြက လက္ရာေတြလို အစင္းလိုက္ အေၾကာင္းလိုက္ႀကီးေတြလည္းပါသည္။
“အဲဒါေတြ.. ေတြ႕လားေကသီ၊ ေတြ႕လား ငါ .. လုပ္ထားတယ္လို႔ပဲ ေကသီကလည္း ေျပာဦးမွာပဲ။ ငါ မလုပ္ဘူး ေကသီ။ ငါ မလုပ္ဘူး။ သူတို႔ေတြလုပ္တာ။ ငါ ဘာမွမလုပ္ဘူး။ ငါ သူ႔ကို ဘာမွမလုပ္ခဲ့ဘူးပဲ။ သူ႔ဘာသာသူ ..”
“ဟင္ အီဗန္ကာ၊ ဘာေျပာတာလဲဟင္။ သူတို႔က ဘယ္သူေတြလဲ။ သူကေရာ”
“သူ .. ငါ့ ခင္ပြန္းေလ၊ ငါ .. တကယ္ .. ဘာမွမလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ဘာသာ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ... ရုတ္တရက္လဲၿပိဳက်ခဲ့တာ။ ငါေလ .. ငါ ..ဘာမွမလုပ္ဘူး။ ဘာမွကို မလုပ္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ကို လက္ကမ္းဖို႔ကိုေတာင္ ....”
“ရႈး .. တိတ္တိတ္ေန”
လက္ညိဳးေလးနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေရွ႕ကို တိုးကပ္ၿပီး တိတ္တိတ္ေနတဲ့၊ ေကသီ့ကိုေျပာေသး၏။
“သူတို႔ ဒီေန႔ လာဦးမလားပဲ။ ငါ အျပင္ထြက္စရာရွိတယ္။ အဲ ... ေနာက္တစ္ေယာက္ .... ရႈး ... သူလည္း ရွိတယ္”
“အီဗန္ကာ .. ည ေစာေစာအိပ္ေနာ္။ ေကသီျပန္မွျဖစ္မယ္။ စာေရးရမယ္။ ဒီည အဆံုးသတ္ရမယ့္ စာတစ္ပုဒ္ရွိေနတယ္။ ဒီည ၿပီးကိုၿပီးမွျဖစ္မွာ”
အီဗန္ကာ့ကို အသာအယာေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆိုၿပီး ဒီအခန္းထဲက ျပန္ထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့သည္။ ေအာ ... အီဗန္ကာရဲ႕ အိပ္ခန္း .. အဲဒီအခန္းေတာ့ လုိက္မျပခဲ့ဘူးလို႔ေတြးလိုက္မိေသး၏။ အတြင္းဘက္ဆံုးက တစ္ခန္းျဖစ္လိမ့္မည္။ အီဗန္ကာ့ရဲ႕ ေျခာက္ျခားတုန္လႈပ္ေနသည့္ပံုစံႏွင့္ေတာ့ ေကသီလည္း လိုက္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါဘူးေလ။ ေကသီ အတြင္းဘက္က အခန္းဆီလွမ္းၾကည့္မိသည္။ အခန္းတံခါးက ခပ္ဟဟပြင့္လို႔ ေနခဲ့ပါသည္။ ဘုရားေရ ...
တံခါးၾကားထဲမွာ လူရိပ္တစ္ခု ... မ်က္လံုးတစ္စံု။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အင္းေလ ... ျမင္လိုက္ရတဲ့မ်က္လံုးတစ္စံုဟာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ရဲ႕ ပံု ျဖစ္ေနႏိုင္ပါသည္။ ေကသီၿပံဳးလိုက္မိ၏။ သတိေကာင္းလွတဲ့ ခပ္စြာစြာမိန္းကေလး ေကသီလည္း ေၾကာက္တတ္လာၿပီပဲဟု ကိုယ့္ဘာသာေတြးရင္း ရယ္ခ်င္မိသည္။ အီဗန္ကာ့ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအးေအးသက္သာျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ ပံုမွန္လိုပဲ။
“ေအး ေအး ... ေကသီ ဒီည ၿပီးေအာင္ေရးကြဲ႕။ ၿပီးမွျဖစ္ရမယ့္အရာကို ၿပီးေအာင္ လက္စသတ္ပစ္လိုက္တာပဲေကာင္းတယ္။ သိလား။”
“ဟုတ္ ...”
“ၿပီးေတာ့ေလ ... တစ္ေယာက္တည္းမေနပါနဲ႔လား ..”
“ဟုတ္ ...”
“ၿပီးေတာ့ တံခါးေတြ ခပ္ဟဟ မထားေလနဲ႔။ လံုေအာင္ပိတ္ထား။ မဟုတ္ရင္ ..”
အီဗန္ကာ က ရယ္ေမာလိုက္ပါသည္။
“ငါလည္း ကေလးကို ဘာေတြေျပာေနမိပါလိမ့္ပဲ။ ေကသီ .. ေကာင္းေသာညပါကြယ္”
အီဗန္ကာ့ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ခုနက အတြင္းခန္းဘက္သို႔ ေကသီ လည္ျပန္ ၾကည့္လိုက္မိေသးသည္။ ေကသီ မထင္မွတ္တဲ့အရာဟာ တကယ္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီအခန္းရဲ႕ တံခါးဟာ အတိအက်ေစ့ပိတ္လို႔ ေနခဲ့ၿပီ။ ေကသီ ျမင္လိုက္ရတဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံု၊ အဲဒီသ႑ာန္ကို ျဗဳန္းကနဲ ျပန္သတိရသြားခဲ့သည္။ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ေတြက အလုအယက္တိုး၀င္လာေတာ့သည္။ အီဗန္ကာ့အခန္းထဲက ေကသီ အေျပးတစ္ပိုင္း ေျပးထြက္ခဲ့ေတာ့၏။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေက်ာမလံုစြာႏွင့္၊ မ်က္လံုးတစ္စံုကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။
အီဗန္ကာ့အခန္းက ျပန္လာခဲ့ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ေနာက္ေက်ာဘက္ကို ေက်ာ္ၾကည့္တတ္တဲ့ အီဗန္ကာ့မ်က္၀န္းတစ္စံုရယ္၊ ခပ္ဟဟေစ့ထားတဲ့တံခါးတစ္ခုၾကားက မ်က္၀န္းတစ္စံုရယ္ တစ္ခ်ိန္လံုးပဲ ေကသီ ပံုေဖာ္ၾကည့္ေနခဲ့ပါသည္။ ေၾကာက္ရြံ႔၊ စိုးထိတ္မႈ၊ ဖံုးကြယ္လိုမႈ၊ ဖြင့္ဟလိုမႈအရိပ္ေတြ ေျပးလႊားေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြ။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အီဗန္ကာႏွင့္ ဆံုမိခဲ့ရင္ တစ္ေယာက္တည္းမေနပါနဲ႔လားဆိုသည့္ စကားကို ေကသီက အရင္ဦးေအာင္ေျပာျပဦးမွျဖစ္မည္။ ။
ၿဖိဳးၿဖိဳး
2 comments:
ပေဟဠိဆန္ဆန္ ရင္ဖိုရတဲ့ဇာတ္လမ္းဝတၳဳတစ္ပုဒ္ပဲ ၿဖိဳးေရ။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
ျဖိဳးေရ
ဖတ္လို႕ေကာင္းလိုက္တာ
အသက္ေတာင္ ရွဴမိရဲ႕လား မသိပါဘူး..
တစ္ေယာက္တည္း ေနတာ တကယ္မေကာင္းဘူးလားဟင္..
ဒါဆို ၂ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မွထင္တယ္ေနာ္။ း)
တစ္ေယာက္တည္းေနတဲ႔သူကို ေၾကာက္ေအာင္ လုပ္ျပန္ျပီ။
Post a Comment