အာရပ္ကမၻာက ဒီမိုကေရစီ

Politic ဂ်ာနယ္
(ေမေမ့ရဲ႕ ဘာသာျပန္ေဆာင္းပါးေဟာင္းတစ္ပုဒ္ပါ)

အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသ ဒီမိုကေရစီခရီးစဥ္ကို ျပန္လည္သုံးသပ္ၾကည့္ဖို႔ ဆိုရင္ ၂၀ရာစု ေခတ္ဦးပိုင္း အေရွ ့ အလယ္ပိုင္းေဒသရဲ ့  သမိုင္းေနာက္ခံ ပံုရိပ္ေတြကို ျပန္လည္ ေဖၚထုတ္ ကိုးကားရေပလိမ့္မယ္။ ျဗိတိသွ် သို႔မဟုတ္ ျပင္သစ္ပိုင္နယ္ေျမထဲက  သို႔မဟုတ္ ေအာ္တိုမင္ အင္ပါယာထဲက ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးကို အလိုရွိသူ တစု ပါတီမ်ား ဖြဲ႔စည္းထူေထာင္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးလွဳပ္ရွားမွဴေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတာက စမယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ၁၉ရာစု ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္ကတည္းက  ဒီမိုကေရစီ လွဳပ္ရွာမွဴမ်ား စတင္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ အီဂ်စ္ဟာ ျဗိတိသွ်အေစာင့္အေရွာက္ခံ ဘ၀မွာ ေနခဲ့ ရၿပီး ေရွးဦးအက်ဆုံး ပါတီစုံပါလီမန္ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားကို လက္ခံက်င္းပခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ ပထမကမၻာစစ္အၿပီး လြတ္လပ္ေရးကို လိုလားၾကသူ အာရပ္မ်ိဳးခ်စ္မ်ားရဲ႕ လွဳပ္ရွားမွဳ အတြင္း ခံတပ္သဖြယ္ အီရစ္က ရပ္တည္ခဲ့တယ္။ 

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေအာ္တိုမင္ေတြကေတာ့ သူတို ့ရဲ ့ ကိုလိုနီ နယ္ပယ္ေတြကို ဂရိတ္ၿဗိတိန္နဲ ့ ျပင္သစ္တို ့ ပါးစပ္ေပါက္ထဲ အဟာရ အျဖစ္ ေႀကြးေမႊးလိုက္ရတာမို႔ စားျမိန္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လက္လြတ္ဆုံးရွုံးခဲ့ရပါတယ္။ ဆီးရီးယားနဲ႔ အီရတ္တို႔ဟာလည္း  ျပဌာန္းခံကိုလိုနီ နယ္ပယ္သစ္မ်ားျဖစ္လာတယ္။ ေျမာက္အာဖရိကကိုလဲ  ျပင္သစ္က အုပ္ခ်ဳပ္ ပိုင္္ခြင့္ရရွိခဲ့တယ္။ ေဒသတြင္း လစ္ဘရယ္ ပါတီလွဳပ္ရွားမွဳေတြဟာ အေနာက္တိုင္းဒီမိုကေရစီကို အားသြန္ေထာက္ခံလိုက္ႀကတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။၁၉၅၄ခုႏွစ္ ဒုတိယကမၻာစစ္ ျပီးဆုံးခ်ိန္တံုးက အင္အားႀကီး ပါတီစုံ ဒီမိုကေရစီစံနစ္ေအာက္ မွာ အီဂ်စ္ ။ ဆီးရီးယား နဲ႔ အီရတ္ တို႔ဟာ လြတ္လပ္ေရးရရွိသြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ၁၉၅၀ခုႏွစ္မွာေတာ့ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔တစ္စုက ဥိးေဆာင္ၿပီး အီဂ်စ္ကို သိမ္းပိုက္လိုက္ျပန္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီလိုလားသူ နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးလွဳပ္ရွားသူ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို တခ်ိဳ ့အက်ဥ္းခ်တယ္။ တခ်ိဳ ့ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်တယ္။ သတင္းစာနဲ ့ မဂၢဇင္းေတြ နိုင္ငံပိုင္ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ၁၉၅၂ခုႏွစ္ အီဂ်စ္ နိုင္ငံဟာ ဒီမိုကေရစီ စက္ယႏၱယား ရပ္ဆိုင္းသြားေတာ့တယ္။ ဒီမိုကရက္တစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္မဟုတ္တဲ့ အစိုးရ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ရပ္ ထူေထာင္လာတာေတြ႔ျမင္နိုင္ပါတယ္။ အမွန္က ၁၈၅၈ခုႏွစ္မွာပဲ သမၼတနာဆား (President Gamal  Abdul Nasser)က  ဆီးရီးယားနဲ ့အီဂ်စ္ကို တေပါင္းတည္းျပဳလုပ္ ၿပီး ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနသစ္တစ္ရပ္ ကို ေဖၚေဆာင္လိုက္တာပါ။

ဆီးရီးယားဟာ ေနာက္ဆုံးမွာ “တစ္၀က္တစ္ပ်က္ ‘ဒီမိုကေရစီ"  က်င့္သုံးးေနတဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္လာတယ္/ အီရတ္ဟာလဲ အဲဒီႏွစ္ကပဲ ဘုရင္စနစ္ ဖ်က္သိမ္းခံရၿပီး ပ်က္သုဥ္းသြားတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုက ေအာင္ ေအာင္ျမငျ္မင္ ေနရာယူလိုက္တယ္။ ပါတီအဖြဲ ့ အစည္းမ်ားကို တားျမစ္ ပိတ္ပင္လိုက္တယ္။ ဒီဥပမာလိုပဲ အေရွ ့အလယ္ပိုင္းေဒသ ဒီမိုကေရစီ      ခရီးစဥ္ဟာ  မေျဖာင့္ျဖဴးဘဲ ခ်ိနဲ ့့ ေခြယိုင္ေနျခင္း လို႔ဆိုရမွာပါ။  “ခေနာ္ခနဲ ့ ဒီမိုကေရစီ" လို ့ ကမၼည္း တြင္ေစပါတယ္။ ဒါဟာ လုပ္ဇတ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ ၊ ၁၉၆၀ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း တူနီးရွား ၊ ေမာ္ရိုကို ႏွင့္ အယ္လ္ဂ်ီးရီးယား တို႔ဟာ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့ပါတယ္။ တူနီးရွားနဲ႔ အယ္လ္ဂ်ီးယားတို႔ဟာ တပါတီစနစ္ေအာက္မွာ ရွင္သန္ခဲ့ၾကရတာပါ။ ဒါေပမဲ ့ အယ္လ္ဂ်ီးယားက ပါတီစုံ စနစ္ကို ေမြးျမဴခဲ့ၿပီး့ တူနီရွားကေတာ့ ရွိျမဲ အတိုင္း ရွိေနခဲ ့ပါတယ္။ တခါ ဒီမိုကေရစီခရီးစဥ္ဟာ အရွိန္အဟုန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေမာ္ရိုကို ႏိုင္ငံကို ဆက္လက္ ခရီးႏွင္ရာမွာေတာ့ ေမာ္ရိုကိုက ပါတီစုံ ဒီမိုကေရစီဘက္ အခြင့္အေရးပိုေပးခဲ့ပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲ ေတြကို  ၁၉၆၀ခုႏွစ္ ကေန ၁၉၉၀ခုႏွစ္ဆီအထိ ထိထိမိမိ ကိုင္တြယ္က်င္းပေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီ ၁၉၉၀ခုႏွစ္ဟာ  သိသာထင္ရွားတဲ့အျဖစ္အပ်က္တခု အစားထိုး ျဖစ္ထြန္းလာရာမွာ အတိုက္အခံပါတီတခု လြတ္လြတ္လပ္လပ္ဖြဲ ့စည္း တည္ေထာင္ ေအာင္ႏိုင္ခဲ ့တာျဖစ္ၿပီး ေဒသဆိုင္ရာ သမိုင္းပံုျပင္ေတြထဲမွာ လဲ  ပထမဦးဆုံး အတိုက္အခံမ်ား အစိုးရ ဖြဲ ့ႏိုင္ခဲ့ျခင္းလို ့ မွတ္တမ္းျပဳႏိုင္ခဲ ့တာပါ။ 

လက္ဘႏြန္ႏိုင္ငံဟာလဲ ပါတီစုံ ဂိုဏ္းဂနေပါင္းစုံနဲ႔ေရွ ့သို ့ ခရီးဆက္လ်က္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူက “ျခားနားတဲ့ ဒီမိုကေရစီ" လို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ ၂၀၀၅ခုႏွစ္ ထဲ မွာ ဒီမိုကေရစီ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျဖန္႔ျဖဴးစည္းရံုးမွူ ေပၚထြန္းလာတာေတြ ..၊ ပါတီစုံ ဒီမိုကေရစီကို အားေပးေထာက္ခံလာတာေတြ စတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမွူမ်ား ေပါက္ဖြားလာတာေတြ႔ျမင္ႏိုင္ေပမယ့္လည္း “ဒီမိုကေရစီ" လို႔ အမည္တပ္ဖို႔က ခက္တယ္ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ ေစာလြန္းလွပါေသးတယ္တဲ့။ ၁၉၅၉မွာက ကုလသမ၈ၢ လုံျခံဳေရးေကာင္စီ အစည္းအေ၀း ဆုံးျဖတ္ခ်က္အရ လက္ဘႏြန္ကေန ႏိုင္ငံျခားတပ္ဖြဲ ့မ်ား ရုပ္သိမ္းဆုတ္ခြာဖို႔ ဆီးရီယား ေျမျပင္တပ္ဖြဲ႔မ်ား ထြက္ခြာသြားၾကဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ တကယ့္ကို စိတ္လွဳပ္ရွားရင္ခုန္စရာမ်ားပါဘဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အီဂ်စ္၊ ေဂ်ာ္ဒန္၊ ၿပီးေတာ့ မၾကာေသးခင္ကမွ ပါတီစုံဒီမိုကေရစီ ကို ေရွ႕ရႈးခဲ့တဲ့အီရတ္ စသည္တို႔ဟာ ဆက္လက္တိုးတက္မွဳ ရွိခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရင္ရႏိုင္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရရင္ အာေရဗ်ကြ်န္းဆြယ္မွာ ၂၀ရာစုႏွစ္မ်ားအတြင္း အေမွာင္ လုံးလုံးဖံုးသြားမတတ္ အာဏာရွင္စနစ္က လႊမ္းမိုးသြားခဲ့ေသးတာပါ။ ေဆာ္ဒီအာေရဗ်၊ ရီမင္၊ အိုမန္ ႏိုင္ငံေတြမွာ အၾကြင္းမဲ့ အာဏာရွင္စံနစ္ကမင္းမူသိမ္းပိုက္ စိုးအုပ္ထားပါတယ္။ ပင္လယ္ေကြ႔ေဒသႏိုင္ငံမ်ားဟာ ဒီတုံးက ျဗိတိသွ်အစိုးရ ေစာင့္ေရွာက္မွဳေအာက္က ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ၁၉၆၀ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းကာလမွာ ကူ၀ိတ္ႏိုင္ငံက ေခတ္မီ ဖြဲ ့စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒ ေအာက္မွာ သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲ လြတ္လပ္ ခြင့္ရခဲ့ၿပီးေတာ့  ၂၀၀၅ႏွစ္ကပင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားဟာ မဲဆႏၵ ေပးခြင့္ကို ရရွိထားတာပါ။ 

ဒါေပမဲ့ ယေန႔ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ တားျမစ္ကန္႔သတ္မွဳေတြနဲ႔ ႀကံဳေနရျပန္ပါၿပီ တဲ့။ ဘာရိန္းႏိုင္ငံဟာလည္း ၁၉၇၁ခုႏွစ္က လြတ္လပ္ေရးရခဲ ့ၿပီးေရြးေကာက္ပြဲေတြ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုေပမဲ့ အကန္႔အသတ္ေတြက ရွိေနဆဲပါ။  ခုတခါ ဒီမိုကေရစီပုံသ႑ာန္ကို ျပန္လည္ အသက္သြင္းရန္ရွိတယ္လို႔ ဆိုေနပါတယ္။ အျပည့္အ၀ဒီမိုကေရစီကို ဦးလွည့္ေဖၚေဆာင္မွာပါ တဲ့။ ရီမင္ ႏွင့္အိုမန္ႏိုင္ငံေတြကေတာ့  ၁၈၇၀ခုႏွစ္လယ္ကေန ၁၉၉၀ခုႏွစ္တိုင္ေအာင္ ဥပေဒျပဳလႊတ္ေတာ္ကို ေဖၚေဆာင္ညႊန္ျပထားေပမယ့္ အိုမန္ဟာ ဒီကေန႔ ေရြးေကက္ပြဲ အစီအစဥ္မ်ားကို စံခ်ိန္စံညႊန္းနဲ႔ အညီ က်င္းပျပဳလုပ္ႏိုင္ဖို႔ သတိ ႀကီးစြာထားၿပီး နည္းသစ္ေတြနဲ႔ထိေတြ႕ဆက္ဆံႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ႏိုင္ငံေရးအသင္းအဖြဲ႕မ်ားဟာ ဥပေဒကို ေလးစားျခင္းမရွိႀကဘူး။ အၿမဲ ဆန့္က်င္ေနတယ္တဲ့။ ေတာင္ရီမင္နဲ႔ေျမာက္ရီမင္ မွာေတာ့ “ရီမင္ သမတႏိုင္ငံ" အျဖစ္ တေပါင္းတစီးတည္း တခုတည္း စုစည္းလိုက္ပါတယ္။ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံဥပေဒမွာလဲ ပါတီစုံစနစ္ကို ေဖၚညႊန္းခဲ့တယ္။ စာနယ္ဇင္း လြတ္လပ္ခြင့္၊ တန္းတူရည္တူ သာတူညီမွ် ရရွိခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ သြားလာခြင့္ စတဲ့ လူ႕အခြင့္အေရးမ်ား ျပည့္၀စြာရရွိေရးကို ရည္ညႊန္းပါတယ္။ 

ရီမင္ႏိုင္ငံဟာ အထက္လႊတ္ေတာ္၊ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ အပါအ၀င္ ပါလီမန္ေရြးေကာက္ပြဲ  ၃ခုကို ႏိုင္ငံတကာေစာင့္ႀကည့္ေလ့လာေရး အဖြဲ႔အစည္းေအာက္မွာ က်င္းပေပးမယ္လို႔ တရား၀င္ေၾကညာခဲ့တယ္။ ၁၉၉၉ခုႏွစ္မွာပဲ ရီမင္ႏိုင္ငံက ကမကထျပဳ အိမ္ရွင္လုပ္က်င္းပခဲ့တဲ့ forum  တခု ေပၚထြက္လာရာမွာ ၀ါရွင္တန္ဒီစီက   National Democratic Institute နဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္လို႔ စုစည္းက်င္းပခဲ့တယ္။ အဲဒီဖိုရမ္ကေန ဦးေဆာင္ဦးရြက္လုပ္ၿပီး ဒီမိုကေရစီလူ႕ေဘာင္အသိုင္းအ၀န္းတစ္ခု ေဖၚေဆာင္ခဲ့တယ္ ေဆာ္ဒီအာေရဗီးယားနဲ႔ ကာတာႏိုင္ငံကိုၾကည့္ရင္လည္း ဒီမိုကေရစီ လမ္းေၾကာင္းေပၚ စမ္းတ၀ါး၀ါး တိုး၀င္လာတဲ့  ဒါမွမဟုတ္  ဒီမိုကေရစီကို လက္ေတြ႔စမ္းသပ္ေလ့လာဖို႔ ေနာက္ဆုံး၀င္ေရာက္လာတဲ့နိုင္ငံေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာေတြ႕ျမင္ႏိုင္တယ္။ ဒီမိုကေရစီကို တစိတ္တပိုင္းျဖစ္ေစ မိတ္ဆက္ ျမည္းစမ္းၾကည့္ဖို ့ပါ၀င္လာတဲ့အေနနဲ႔ ျမဴနီစပယ္ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားကို အသီသီး က်င္းပခဲ့ၾကတယ္။  အခ်ုဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသဟာ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းေပၚကို မသိမသာ ခၽြတ္နင္း၀င္ေရာက္လာေနတာမို႔ (ရင့္က်က္မွဳမရွိေသးေသာ္လည္း) ဒီမိုကေရစီ၀ါဒ ရွင္သန္ထြန္းကားလာႏိုင္တယ္လို႔ ယူဆစရာရွိပါတယ္။ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီရရွိဖို႔ဆိုတာက နည္းစနစ္ေတြလိုေနပါတယ္။ ယေန႔ အေရွ ့အလယ္ပိုင္း ေဒသဟာ ျဖစ္စဥ္ေပါင္းစုံေတြနဲ႔ ထုံမႊန္းေနတာပါ။ လူမ်ိဳးတူေသာ္လည္း ဘာသာမတူၾကတာမို႔  ဆြန္နီ ရွီယိုက္ ပဋိပကၡလည္း ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ႀကီးထြားေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ 

မဲဆႏၵရွင္မ်ားကေတာ့  သူတို႔အလိုရွိရာ မဲပုံးမွာ မဲထည့္မိုို႔ မဲ ရံုေတြဆီ လြတ္လပ္စြာ သြားႏိုင္ႀကပါၿပီ။  ေနာက္တေၾကာ့မဲေပးရမယ္ဆိုလည္း မဲေပးၾကဖို႔ အသင့္ရွိေနၾကပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီလွဳိင္းလုံးၾကီးမ်ား ရိုက္ခတ္လာရာမွာ ဘယ္လိုပဲအင္အားနည္းနည္း၊ ဘယ္လိုပဲ ေႏွးေကြး ေႏွးေကြး၊ ဘယ္လိုပဲ ျခားနားျခားနား ဒါက ေနာက္ျပန္ဆုတ္မရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ တကယ္လို႔ ဒါဟာ ၾကား၀င္ေႏွာင့္ယွက္မွဳမရွိပဲ အားေပးေထာက္ခံမွုကအေလးသာရင္ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုႀကီး  အမွန္တကယ္ေပၚထြန္းလာမွာပါ။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ သြင္းကုန္မဟုတ္သလို  ပို႔ကုန္လည္း မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ရင့္က်က္တဲ့ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံျဖစ္ဖို႔ ဆိုတာ  တိုေတာင္းတဲ့ကာလအတြင္း ျပီးျပည့္စုံမွာ မဟုတ္ပါဘူး။အခ်ိန္လိုအပ္ေနမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသဟာ တည္ၿငိမ္ၿပီး ျပည့္၀တဲ့ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံျဖစ္ဖို႔ သူတို႔ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔  ဒီ ခရီးႀကမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းၾကမယ္ဆိုတာ ယေန ့   ကမၻာက  မ်က္ေျခမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။

လာေလာဆယ္ အာရပ္ကမၻာမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလဲ။  ဘာေတြ ေျပာင္းလဲသြားၿပီလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ လူတိုင္းသိရွိၾကပါမွာ။ သူတို႔တေတြ မ်က္စိပြင့္ နားပြင့္ လာေနတာပါ။ အာရပ္ကမၻာတခုလုံး ဆူပူအံုႀကြမွဳေတြနဲ႔ ပြက္ေလာရိုက္ေနပါၿပီ။ တူနီရွားက စလိုက္တဲ့ ဒီမိုကေရစီေတာင္းဆိုမွဳမ်ားဟာ အာရပ္ ကမၻာအႏွံ႔ျပန္႔လာေနတယ္။ (အီရန္ဟာလဲ ဆႏၵျပမွဳေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတာပါ)။ အီဂ်စ္မွာ မူဘာရပ္ ဆင္းေပးလိုက္ရပါၿပီ။ လစ္ဗ်ားက ဂဒါဗီ အညံ့မခံေသးပါဘူး။ ဆိုးတုံး မိုက္တုံး တြယ္ကပ္ေနတုံးဆိုေပမယ့္ ျျပဳတ္လုဆဲဆဲ အေျခအေနပါ။ သူဘယ္ေလာက္ေတာင့္ခံႏိုင္မလဲ ဘယ္သူေတြက သူ႔ကို ေထာက္ခံအားေပးေနအုံးမလဲဆိုတာ ကမၻာကမ်က္ေျခမျပတ္ ေစာင့္ႀကည့္ေနပါတယ္။

တူနီးရွား. ၊ အီဂ်စ္ ...ရီမင္ ။

အိုမန္။ ဘာရိန္း။ 

ဆီးရီးယား ..

ေဂ်ာ္ဒန္..

အယ္လ္ဂ်ီးရီးယား.. 

ေဆာ္ဒီအာေရးဗီးယား စတဲ ့ …

အာရပ္ကမၻာႀကီးတခုလံုးရဲ႕ ယေန႔ ျဖစ္စဥ္ေတြဟာျဖတ္ကနဲ ျဖတ္ကနဲ ေျပာင္းလဲ ေနတာမို ့ .. စိတ္၀င္စားဖို႔ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာခ်င္သူေတြ အႀကိဳက္ေတြ႔ေစမယ့္ အေနအထားမွာ ရွိေနပါတယ္္။ အတုယူခ်င္သူေတြအတြက္လဲ စိတ္၀င္စားစရာပါပဲ။         ။                                                                                                                                                                

ခင္ေမသစ္

Source - Democracy in the Arab World by Abdulkarim al- Eryani