လူသိရွင္ၾကား

Family Magazine, May, 2013

တစ္ခ်က္ကေလးမွမမွိတ္ခဲ့ရေသးတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ခႏၶာဟာ ခုတင္ေပၚကေန တစ္ေရးထ ႏုိးတယ္။ ၀ရန္တာမွာ ထြက္ရပ္တဲ့အခါ ေကာင္းကင္က သူ႔ရဲ႕မဟူရာမ်က္လံုး ေတာက္စူးစူးေတြနဲ႔ ကၽြန္မကုိ စုိက္ငုံ႔ၾကည့္ေနတာကၽြန္မျမင္တယ္။  ေကာင္း ကင္ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကလက္လက္ထ ေတာက္ရႊန္းေနေပမဲ့ တကယ္ေတာ့ သူဟာ ကၽြန္မကုိ သနားစဖြယ္ၾကည့္ေနခဲ့တာပါ။ ဟုတ္တယ္။ဒီကမၻာႀကီးမွာ ကၽြန္မဟာ သနားစရာအေကာင္းဆံုး မိန္းမ တစ္ေယာက္ပဲ။ ဒီေနရာ ဒီလုိအခ်ိန္ႀကီးမွာဒီလုိ လူ(မိန္းမ)တစ္ေယာက္ ဒီလုိ ျဖစ္ပ်က္ေနလိမ့္မယ္လုိ႔ ဘယ္သူ သိၾကမွာလဲ။ ဘယ္သူမွ မသိႏုိင္ဘူး။တစ္ေလာကလံုးဟာ ကၽြန္မလုိမဟုတ္ဘဲ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာႀကီး အိပ္ေမာက်ေနၾကတာပါ။ အိပ္မက္ကုိယ္စီမက္ရင္းနဲ႔လူသားမွန္သမွ် အိပ္ေမာက်ေနမယ့္ အခ်ိန္ႀကီးပါ။ ကၽြန္မ ဘာလုိ႔ မအိပ္ခဲ့ ေသးတာပါလိမ့္။

ခက္တယ္။ ကၽြန္မပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကလည္းေန႔ရွိသေရြ႕ ညရွိသေရြ႕ စြတ္စြတ္စုိလုိ႔။ သုတ္ေပးသူမရွိမယ့္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ေပါ့။ ပူေႏြးစြတ္စုိတဲ့ဥတုရာသီတစ္ခုက ကၽြန္မ ပါးျပင္၊ ကၽြန္မအရပ္အ၀န္းမွာပဲ ရွင္သန္ ေပါက္ေျမာက္ခဲ့တယ္။ အခုကၽြန္မ ျဖစ္ပ်က္ေနရတာ ေတြကုိ  ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ေတာင္မွျပန္ၿပီး အံ့အားသင့္မိပါရဲ႕။ ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္မ အခုရပ္ေနတဲ့ အိမ္ရဲ႕၀ရန္တာဟာ ခုိင္မွခုိင္ရဲ႕လားဆိုတာ ကၽြန္မ သံသယျဖစ္ေနေသးတာပါ။ တကယ္လုိ႔မ်ား မခုိင္ခံ့ခဲ့ရင္ေပါ့။ ကၽြန္မဟာ အခု ရပ္ေနတဲ့ဒီေနရာကေန ေသခ်ာေပါက္ ျပဳတ္က်သြားမွာပဲ။ ကၽြန္မခႏၶာကလည္း တစ္စစီ က်ဳိးပဲ့ေၾကမြ သြားမွာသိပ္ေသခ်ာခဲ့တယ္။

ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကၽြန္မရဲ႕၀ရန္တာေလးေရ…ကၽြန္မအတြက္ေတာင့္ခံေပးထားပါဦးလား။ ၀န္ထုပ္၀န္ပုိေတြနဲ႔ ေလးသထက္ ေလးလံလာတဲ့ ခႏၶာကုိ ထမ္းပိုးေပးထားရလုိ႔ မင္းကုိလည္း အားနာလွပါရဲ႕။ ကၽြန္မဟာ ကၽြန္မအေပၚမွာႀကိဳးစားပမ္းစား ရပ္တည္ေနရ တုန္း၊ ျမဲျမံေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ရပ္ေနတဲ့ၾကားက တစ္ခါတစ္ခါကၽြန္မ ရပ္ေနတဲ့ ေဟာဒီ့၀ရန္တာဟာ ဆတ္ခနဲ၊ လွပ္ခနဲ ျမင့္ျမင့္သြားၿပီး ခ်ီးမြမ္းျခင္းအျပည့္နဲ႔ပင့္ေျမွာက္ခ်ီတင္ေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း ကၽြန္မ ရပ္ေနတဲ့ ေဟာဒီ့၀ရန္တာဟာ သိမ့္ခနဲၿငိမ့္ခနဲ အိက်သြားၿပီး အၿငိဳးတႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မကို ဆြဲယူေခၚခ်ေနတယ္။

ညဟာ ရြံ႕မုန္းစရာေခြးအူသံေတြနဲ႔ ထိတ္လန္႔စရာ ညကင္းသံေခ်ာင္းေခါက္သံေတြကလြဲၿပီး တျခား ဘာအသံမွ ထြက္ေပၚမေနခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မ ျမင္သမွ် ကၽြန္မ ၀န္းက်င္ပတ္ပတ္လည္မွာ လူေတြ တစ္အံုတစ္ေထြးႀကီး ရွိေနၾကတယ္။ဒါေပမဲ့ အဲဒီလူေတြ ကၽြန္မ ဘာလုပ္လုိ႔ရမွာလဲ။ ကၽြန္မကုိ မသိတဲ့ ကၽြန္မကမသိတဲ့ လူေတြေလ။ေကာင္းကင္ကေတာ့ ကၽြန္မကို ကရုဏာမ်က္၀န္းအစံုစံုနဲ႔ ေစာေစာတုန္းကလုိပဲ ပိန္းပိန္းေမွာင္ေမွာင္စုိက္စုိက္ၾကည့္ေနတုန္းပဲ။

ကၽြန္မရဲ႕အတြင္းသားနက္နက္ထဲမွာေတာ့အသံတစ္သံတည္းကုိပဲ အဆက္မျပတ္ ေရရြတ္ေျပာဆုိေနတာ ကၽြန္မၾကားတယ္။ ကၽြန္မအသံနဲ႔ေတာ့ ဆင္တူသလုိလုိပဲ။

“ သိပ္မုန္းတာပဲ” 

“ သိပ္မုန္းတာပဲ”

“ သိပ္မုန္းတာပဲ”

ဆင္တူတာမဟုတ္ဘူး။ဟုတ္တယ္၊ ေသခ်ာတယ္ ဒါကၽြန္မအသံ။ တရြရြလႈပ္ခတ္ေနတဲ့ ကၽြန္မႏႈတ္ခမ္း၀က ထြက္ေပၚလာတဲ့ အသံေတြဟာကၽြန္မေရွ႕ ေကာင္းကင္ျပင္က်ယ္ထဲထိ တုန္ခါ ျမည္ဟီး ေပါက္ကြဲတယ္။ ခ်ဳပ္တည္း ေခ်ဖ်က္ထားတဲ့ၾကားကကၽြန္မရဲ႕ မုန္းတီးမႈေတြဟာ ကမၻာတစ္ဖက္စြန္းထိ ျပန္႔ကား တုိးပြားတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ကၽြန္မ ဘာမွ မၾကားခ်င္ဘူး။

“မုန္းစရာပဲ”  “သိပ္မုန္းတာပဲ” ဆိုတဲ့ ကၽြန္မအသံကလြဲၿပီး ကၽြန္မဘာမွ မၾကားခ်င္ေသးဘူး။

ကၽြန္မဟာ သတၱိဆုိလုိ႔ျမဴတစ္မႈန္စာမွ် မရွိေတာ့တဲ့ အရည္အေသြးက်က် မိန္းမ တစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္မဟာ ကၽြန္မရဲ႕အေနာက္ကုိလည္း တမ္းတမ္းတတ လွည့္မၾကည့္ရဲခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕ အေရွ႕ကုိလည္း လင့္လင့္ရည္ရည္ေမွ်ာ္မၾကည့္ရဲခဲ့ဘူး။ ကၽြန္္မကုိယ္ကၽြန္မ တည့္တည့္ဆီလည္း စစ္စစ္စီစီ ငုံ႔မၾကည့္ရဲခဲ့ဘူး။ဘယ္ဆီကုိမွ လင့္ေမွ်ာ္မၾကည့္ရဲတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မ အခု ရပ္ေနတယ္။

ကၽြန္မ အခု ရွိေနတဲ့ေနရာမွာပဲ  ကၽြန္မ ရွိေနခြင့္ရၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ အခု မုန္းေနတဲ့အရာကုိပဲကၽြန္မ မုန္းေနခြင့္ ရခ်င္ေသးတယ္။ အသက္ကုိေတာင္ မရွဴမိစတမ္းေပါ့။ အမုန္းစိတ္ဟာ ကၽြန္မတစ္ကုိယ္လံုးကုိ ဖံုးလႊမ္းလုိ႔ေနေတာ့တယ္။ ကမၻာမွာ ကၽြန္မရဲ႕အမုန္းေတြ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကုိမ်ားလွတယ္။

ႏုိ၀င္ဘာကုိကၽြန္မ မုန္းတယ္။

ကၽြန္မရင္ကုိေအးျမေစေအာင္ ႏွင္းပြင့္ေတြကို ေျခြမေပးလုိ႔။

၁၃ ဂဏန္းကုိကၽြန္မ မုန္းတယ္။

ကၽြန္မဘ၀ကုိကျပက္ကေခ်ာ္ျဖစ္ေအာင္ က်ီစားလုိ႔။

တနဂၤေႏြကိုကၽြန္မ မုန္းတယ္။

ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းေလးဆီေရာက္ေအာင္မသြားႏုိင္လုိ႔။

လူတခ်ိဳ႕ကုိကၽြန္မ မုန္းတယ္။

ကၽြန္မကုိသိကၽြမ္းေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္လုိ႔။

၅ နဲ႔စၿပီး၉ နဲ႔ဆံုးတဲ့ တယ္လီဖုန္းတစ္လံုးကုိ ကၽြန္မ မုန္းတယ္။

ဘယ္ေတာ့မွကၽြန္မကုိ ေထြးေထြးေႏြးေႏြး ျပန္မေျဖလုိ႔။

ဒါေပမဲ့ကၽြန္မဟာ အမ်ားႀကီးကုိ မ်ိဳသိပ္ေစာင့္စည္းေပးခဲ့တာပါ။ အခု ကၽြန္မ မုန္းတဲ့အရာေတြကုိကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ မုန္းေနတယ္ဆုိတာ ခုထိ ကၽြန္မ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ေျပာမျပရေသးဘူး။ ကၽြန္ကုိယ္ကၽြန္မပဲေျပာျပရေသးတယ္။ အဲဒီ သိပ္မုန္းတာပဲ သိပ္မုန္းတာပဲ ဆုိတဲ့ စကားလံုးေတြဟာ ကၽြန္မကုိ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔မႈိင္ေတြလဲက်သြားေစသလုိ၊ စိတ္လုိလက္ရ နဲ႔ နုိးၾကား ေစတဲ့ ေန႔စဥ္ခြန္အားေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။လူဟာ အခ်စ္ကုိ အားျပဳၿပီး ရပ္တည္ရတဲ့အခါေတြ ရွိသလုိ အမုန္းကို အားျပဳၿပီး ရပ္တည္ရတဲ့အခါေတြလည္းရွိတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေဟာ့ဒီ၀ရန္တာမွာ ေဟာ့ဒီလုိ အခ်ိန္အခါေတြမွာေပါ့။

တကယ္ဆုိကၽြန္မဟာ မေန႔တစ္ေန႔က ကတည္းက ဒါမွမဟုတ္ မနွစ္တစ္ႏွစ္က ကတည္းက၊ ဒါမွမဟုတ္ လြန္ခဲ့တဲ့၁၃ႏွစ္ကတည္းက လဲျပဳိက်ခဲ့ဖုိ႔ ေကာင္းတဲ့မိန္းမပါ။ ဒါေပမဲ့ လဲက်မသြားေအာင္ ကၽြန္မကုိယ္ကၽြန္မဆက္ရပ္ေနၿပီး စကားေတြ ခုလုိ ေျပာရင္းနဲ႔ပဲ ကၽြန္မကုိယ္ကၽြန္မ ေဖးမၾကည့္ရႈေနခဲ့ရတယ္။

ကၽြန္မတစ္ကုိယ္လံုးနာက်င္မႈေတြပတ္လည္၀ုိင္းရံတယ္။ အရုိးထဲမွာ နာတယ္။ အဆစ္ထဲမွာ နာတယ္။ စိတ္ထဲမွာ နာတယ္။ေခါင္းထဲမွာ နာတယ္။ ရင္ထဲမွာ နာတယ္။ အေရျပားထဲမွာ နာတယ္။  အေတြးထဲမွာ နာတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ နာ တယ္။ ေန႔ထဲမွာနာတယ္။ ညထဲမွာ နာတယ္။ နာေပမဲ့လည္း ကၽြန္မ ဆက္လက္က်န္းမာေနဖုိ႔လုိေသးတယ္။ ကၽြန္မ အခုလုပ္လက္စအလုပ္ကုိ ဆက္ၿပီး တက္တက္ၾကြၾကြလုပ္ႏုိင္ေအာင္၊ ကၽြန္မ အခု မုန္းလက္စအရာေတြကုိဆက္ၿပီး တက္တက္ ၾကြၾကြ မုန္းႏိုင္ေအာင္၊ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အသက္ဆက္ရွင္သန္ဖုိ႔လုိတယ္။

ေျပာရရင္ကၽြန္မကုိ ဘယ္သူကမွ အလုိမရွိသလုိ ကၽြန္မကလည္း ဘယ္သူ႔ကုိမွ အလုိမရွိခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မ လုိခ်င္တာခ်စ္ျခင္းေမတၱာအျပည့္နဲ႔ ခ်စ္ခင္စံုမက္ႏုိင္မယ့္ လုလင္ပ်ိဳတစ္ဦးပါ။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္ႏွင့္စပ္ဆုိင္သူကိုကုိယ္ႏွင့္အမွ်ခ်စ္ေလာ့ ဆုိတဲ့ ဘုရားသခင္ရဲ႕ မိန္႔ျမြက္စကားနဲ႔အညီ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျပႏုိင္မယ့္မိသားတစ္စုပါ။ ေလာကႀကီးက ကၽြန္မ မလုိခ်င္တဲ့အရာေတြကုိ ကၽြန္မဘ၀ထဲ အပုိအဆစ္ လာလာထည့္ေပးတတ္တယ္။သူ႔ဘာသာ အပုိအဆစ္ လာလာထည့္ေပးၿပီး ျပန္ေတာင္းေတာ့ ကၽြန္မ ပုိင္ဆုိင္သမွ် အရာေတြထဲကကၽြန္မရဲ႕တစ္ခုတည္းေသာ ပုိင္ဆုိင္မႈတစ္ခု။ အဲဒီတစ္ခုကုိမွ ကၽြန္မ ဘ၀ထဲကေန ျပန္ေတာင္းဦးမယ္ ဆုိေတာ့ ……ညေတြညေတြ ကၽြန္မ အိပ္စက္မရတာ နည္းေတာင္နည္းေသးတာေပါ့ကြယ္။

ရွင္သိလား၊ကၽြန္မက မိန္းမတစ္ေယာက္ပါ။ မိန္းမပီပီအလွအပေရးရာကိစၥေတြမွာ ထုိက္သင့္ သေလာက္ စိတ္၀င္စား တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕အလွအပက ေယာက္်ားတကာကုိျမွဴဆြယ္ျဖားေယာင္းႀကိဳက္ေစ်း လုိက္ေစ်းေခၚဖုိ႔မဟုတ္ဘူး။ လုပ္ငန္းခြင္မွာ smartက်ဖုိ႔နဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ယံုၾကည္မႈရွိေစဖုိ႔ ေန႔အသစ္ရဲ႕ေရာင္ျခည္နဲ႔အတူ ကၽြန္မခႏၶာ၊စိတ္ႏွလံုး အလံုးစံုမွာ အသစ္ အသစ္ေသာအေရာင္ေတြနဲ႔ တက္ၾကြကခုန္ေနဖုိ႔ ကၽြန္မကုိယ္ကၽြန္မအလွအပျဖည့္ဆည္းတယ္။ လမ္းေဘးက ဂ်ာနယ္ေရာင္း တဲ့မိန္းမေတြေတာင္မွ ဆံပင္ေတြေျဖာင့္တယ္၊ ေကာက္တယ္၊  ေဆးဆုိးတယ္။ေခတ္ကဒီလုိေခတ္။ ရွင္ မသိလုိ႔၊ ကၽြန္မက သိပ္သနားဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ မိန္းမ။ လမ္းေဘးကဂ်ာနယ္ထုိင္ေရာင္းတဲ့ မိန္းမေတြလုိ beauty saloon သြားၿပီး ေငြကုန္ခံ၊ အခ်ိန္ကုန္ခံ ဆံပင္ေတြ ေျဖာင့္၊ ေကာက္၊ ဆုိးတာ တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးခဲ့ဘူး။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္  အကုန္အက်နည္းတဲ့နည္းလမ္းေလးနဲ႔ တစ္ကုိယ္ေရသာ လွေအာင္ေနထုိင္တယ္။ မ်က္လံုးျခယ္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းဆုိးတယ္။လက္သည္းေျခသည္း ေဆးဆုိးတယ္။ ဒါေလာက္ပဲ။ အဲဒါဘာျဖစ္လဲ...မိန္းမတစ္ေယာက္က မိန္းမပီပီလွေအာင္ေနတာ ဘာဆန္းလဲ။ ခက္တာပဲ။ ကၽြန္မမွာ လူသိ ရွင္ၾကား အလွျပင္ခြင့္မရဘူး။ မိန္းမတစ္ေယာက္ကမိန္းမပီပီ မိန္းမေရးရာ ကိစၥေလးမွာေတာင္ လူသိရွင္ၾကား လုပ္ခြင့္မရတာ ေလာက္ လူ႔အခြင့္အေရး(woman'sright)ဆံုးရံႈးရတဲ့အျဖစ္ မရွိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မဟာ ေဟာဒီကမၻာမွာ သနားစရာအေကာင္းဆံုးလူမိန္းမတစ္ေယာက္ပါ။ ဘာမဆုိ လူသိရွင္ၾကား မလုပ္ရဲခဲ့ဘူး။

လူသိရွင္ၾကားထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိခြင့္ မရဘူး။ လူသိရွင္ၾကား ပြဲလမ္းသဘင္ဆင္ႏႊဲခြင့္ မရဘူး။ လူသိရွင္ၾကားေတးသီက်ဴးခြင့္ မရဘူး။ လူသိရွင္ၾကား ကခုန္ျမဴးထူးခြင့္ မရဘူး။ လူသိရွင္ၾကား စားသံုးျဖည့္တင္းခြင့္မရဘူး။ လူသိရွင္ၾကား စီမံ ခ်က္ျပဳတ္ခြင့္ မရဘူး။ လူသိရွင္ၾကား ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္မရဘူး။လူသိရွင္ၾကား… လူသိရွင္ၾကား………. လူသိရွင္ ၾကား……….။ ဘာမဆုိ ကၽြန္မမွာ တိတ္တဆိတ္ေလးပဲ။ညေတြညေတြမွာေတာင္ ၿငိမ္၀ပ္ေနၿပီးသား ကုိယ္ခႏၶာကုိ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ထပ္ဆင့္ၿငိမ္သက္လုိ႔။မွိတ္ၿပီးသား မ်က္လံုးကုိ ထပ္ကာထပ္ကာ ထပ္ဆင့္စံုမွိတ္လုိ႔။ တိတ္သထက္ တိတ္ဆိတ္စြာ ကၽြန္္မအိပ္ေနခဲ့တယ္။

ေစ့ေစ့ေသခ်ာေတြးၾကည့္မိတဲ့အခါက်မွ လူသိရွင္ၾကား လုပ္ခြင့္ရတဲ့အရာဆုိလုိ႔ ကၽြန္မမွာ တစ္ခုေတာ့ ရွိေနေသးတယ္လုိ႔ သိလုိက္ရတယ္။ လူသိရွင္ၾကားလုပ္ခြင့္ရတဲ့ အဲဒီနည္းကုိ သိလုိက္ရလုိ႔ ကၽြန္မေပ်ာ္သြားတယ္။အဲဒါဘာလဲ၊ ဘာျဖစ္မလဲ။ ရွင္သိလား။ အဲဒါ “ ေသဆံုးျခင္း ”ပဲ။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္မမွာ လူသိရွင္ၾကားလုပ္ခြင့္ရတာဆုိလုိ႔ "ေသဆံုးျခင္း"ပဲရွိတယ္။ ဘယ္သူဘယ္၀ါရဲ႕သမီး၊ဘယ္သူဘယ္၀ါရဲ႕ဇနီး စသျဖင့္ လူသိရွင္ၾကား ေသဆံုးခြင့္ ကၽြန္မမွာ မၾကာခင္ ရလာ ေတာ့မွာပါ။ကၽြန္မဟာ လူသိရွင္ၾကား ေသဆံုးခြင့္နဲ႔အတူ တစ္ႏုိင္ငံလံုးသိေအာင္ ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာေတြရဲ႕စာမ်က္ႏွာေတြ ေပၚကေန လူသိရွင္ၾကား နာေရးေၾကညာခြင့္ ရလာမွာပါ။

အခုဆုိကၽြန္မတစ္ကုိယ္လံုးမွာရွိတဲ့ အရုိးအဆစ္ေတြက မုန္းတီးခါးသက္နာက်င္ျခင္းနဲ႔အတူ ဂ်ိဳးဂ်ိဳးဂၽြတ္ဂၽြတ္ညည္း တြားသံျပဳလုိ႔ ျမည္တမ္းေပါက္ကြဲေနၾကၿပီ။ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ အက္ကြဲ ဆူညံ တုန္ယင္လာၾကၿပီ။ေသဆံုးျခင္းက ေသဆံုးျခင္းက တျခားသူအတြက္ ဘယ္လုိ ရွိမယ္မ ကၽြန္မ မသိ။ ကၽြန္မအတြက္ တကယ္ေတာ့ဘာမွ အဆန္းတၾကယ္ မရွိလွ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ သိပ္ၿပီးေတာ့လည္း ခက္ခဲလွမယ္ မထင္။ ေလာကရဲ႕ေတာင္းဆုိခ်က္တစ္ခုကုိ မျဖစ္မေန ေပးဆပ္ရမယ္ဆုိမွေတာ့ ကၽြန္မ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ လုိက္ေလ်ာခြင့္ျပဳဖုိ႔ပဲျပင္ဆင္ရေတာ့မွာေပါ့။

ဒီဘ၀ႀကီးထဲမွာကၽြန္မကုိ ျငင္းဆန္ခဲ့တာေတြေရာ၊ ကၽြန္မက ျငင္းဆန္ခဲ့ရတာေတြေရာ မခ်ိမဆံ႔ေအာင္ မ်ားျပားဆုိ႔နင့္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ဒီတစ္ႀကိမ္ေလးသာ ကၽြန္မ အသာတၾကည္ လုိက္ေလ်ာ ေသဆံုးရမွာပါ။

စဥ္းစားစရာေလးတစ္ခုေတာ့ကၽြန္မမွာ တင္က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီေပါ့။

ေမာင္ေရ…..ကၽြန္မတုိ႔ဘာကုိ စားသံုးခဲ့မိပါလိမ့္။ တကယ္ဆုိ ကၽြန္မတုိ႔ ဆာေလာင္ေနတဲ့ ပန္းသီးတစ္လံုးက ခုထိကၽြန္မတုိ႔ ဘ၀ထဲကုိ ေၾကြက်မလာခဲ့ဘူးေနာ္။

စုမီေအာင္