မင္းႏွစ္ပါး စီးခ်င္းထိုးျခင္း

ေမေမေျပာတဲ့ ပံုျပင္

တစ္ခါေတာ့ ကြ်န္မတို႕ ေမေမက စစ္ျဖစ္လို႔ ေျပးရ လႊားရတဲ့အခါ ျပည္သူျပည္သားမ်ား ဆင္းရဲ ပင္ပန္းႀကရတဲ့အေၾကာင္းေတြြ ေျပာရင္း ဟိုေရွးေရွးတုံးက မင္းႏွစ္ပါး စီးခ်င္းထိုး ႀကတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။ ဗုဒၼဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ကလဲ မင္းေယာက္်ားမ်ားဟာ ေသေဘးႀကံဳခဲ့ရင္ေတာင္ လုံ႔လ၀ီရိယမေလ်ာ့ရဘူး လို႔ မဟာဇနကၠျဖစ္စဥ္ကိုေဟာၿပီး ဆုံးမခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဇနကၠ၀တၳဳကို ေက်ာင္းသားတိုင္း သိႀကမွာပါ။  ခု ေမေမေျပာမယ့္ ပံုျပင္ကလဲ ဇနကၠမင္းသား အေၾကာင္းပါဘဲ။

ေမေမက ေျပာတယ္။

လက္ခုပ္တီးၾကမယ္ေနာ္

Special Thanks to my husband for sketch

ကၽြန္မ နဲ႔ သူ လက္ခ်င္းျမဲျမဲတြဲလို႔ ဓါတ္ရထားမွတ္တိုင္ဆီ ခပ္သုတ္သုတ္ေလး ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေႏြရာသီရဲ႕ လက္က်န္ အေငြ႔အသက္ေတြက ပူေႏြးတဲ့ေလေျပထဲမွာ ေျပးလႊားေနၾကတုန္းပဲ။ ကၽြန္မတို႔ကိုလည္း ထိေတြ႔ တိုးေ၀ွ႔သြားတာေပါ့။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီခြဲၿပီး ၁၀မိနစ္ ေတာင္ရွိလွၿပီ။ ကၽြန္မတို႔သြားရမယ့္ ပန္းခ်ီျပပြဲ ဖြင့္ပြဲအခ်ိန္က ၇နာရီမွာ စမွာ။ ဓါတ္ရထားေစာင့္ရမယ့္အခ်ိန္နည္းနည္းထည့္ေပါင္းရင္၊ လမ္းနည္းနည္းေလွ်ာက္ရမယ့္အခ်ိန္ေလး ထည့္ေပါင္းရင္ အခ်ိန္တိတိက်က်ေရာက္ပါ့မလားပဲ။ ေဟာ … ကၽြန္မတို႔ စီးရမယ့္ ဓါတ္ရထားနံပါတ္ ၇ ကားဂိတ္ကို ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။ ဓါတ္ရထားတံခါးအပြင့္ အေရာင္စံုလူႀကီး၊ လူငယ္တခ်ဳိ႕ ပလက္ေဖာင္းေပၚ အေျပးအလႊား လွ်ံက်လာၾကတယ္။ သုတ္ကနဲလွ်ံက်လာတဲ့လူေတြကို ေရွာင္ကာတိမ္းကာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ဓါတ္ရထားေပၚတက္လိုက္ၾကပါတယ္။ မွတ္တိုင္တစ္တိုင္စာပဲစီးရမွာဆိုေတာ့လည္း ေနရာရေပမယ့္ ထိုင္မေနၾကေတာ့ဘူး။ ဆာဗာျမစ္ကို ျဖတ္ၿပီး တစ္ဘက္ ကလဲမက္ဒန္ခံတပ္ေဘးက မွတ္တိုင္မွာရပ္ရင္ဆင္းရမယ္။ လမ္းနည္းနည္းေလွ်ာက္လိုက္ရင္ ကလဲမက္ဒန္ခံတပ္ပန္းျခံေဘးနားက ျပခန္းက်ဥ္းေလးဆီကို ေရာက္မယ္။ အဲဒီမွာေပါ့ ကၽြန္မတို႔ ၇ နာရီအေရာက္သြားရမယ့္ ျပပြဲဖြင့္ပြဲေလးေလ။

ေသြးဆာတဲ့ဘုရင္"ဒရက္ကူလာ" ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ဆီ အပိုင္း (၁)

ရန္သူေတြကို သတ္ျဖတ္တဲ့အခါ တံစို႔ နဲ႔
ခံတြင္းကေန အဆံုးထိ ထိုးသတ္တတ္သူ
ရက္စက္တဲ့ စစ္သူႀကီး ဒရက္ကူလာ (Vlad Ţepeș)

ထိတ္လန္႔သည္းဖိုအျဖစ္အပ်က္ေတြကို စိတ္၀င္တစားရွိတတ္ၾကတဲ့ လူေတြဟာ ကမၻာႀကီးရဲ႕ တစ္ေနရာရာက ေခ်ာက္ခ်ားစရာအျဖစ္အပ်က္ေတြကို သိလိုလွပါတယ္။ အဲဒီထိတ္လန္႔စရာေတြကို အျမဲတသသ အမွတ္ရေနတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုလူေတြထဲက တစ္ေယာက္ကေတာ့ ထိတ္လန္႔သည္းဖိုဇာတ္လမ္း ေရးသားမႈမွာ ထူးျခားတဲ့ပါရမီရွိသူ ဘရမ္စတုိကာပါ။ သူအျမဲ စိတ္စြဲလမ္း၊ ဥာဏ္ကြန္႔ျမဴးေနတတ္တဲ့ ထရန္ေဆးလ္ေဗးနီးယားေဒသရဲ႕ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္အေနအထားကို စာထဲမွာ ပံုေဖာ္တယ္။ ထရန္ေဆးလ္ေဗးနီးယားေဒသက ရိုေမးနီးယန္းလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ၾကမ္းၾကဳတ္ရက္စက္လွတဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၊ တစ္ဘက္က တိုင္းျပည္ခ်စ္တဲ့ သူရဲေကာင္း၊ ဘရန္းရဲတိုက္ပိုင္ရွင္ ဒရက္ကူလာရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ကို စာထဲမွာ ဖန္တီးလိုက္တယ္။ ဥေရာပေရွးရိုးစဥ္လာ ဒ႑ာရီပံုျပင္ေတြထဲက ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ေတြအေၾကာင္းကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူ .. သုေသသနျပဳခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီနယ္ေျမေဒသေတြမွာ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္လိုလိုေျပာဆိုေနၾကတဲ့ ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ရဲ႕ ... အစြယ္ျပဴးျပဴးနဲ႔ လည္ပင္းကို ကိုက္ေဖာက္ေသြးစုပ္တတ္တာ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴကို ေၾကာက္ရြံ႕တာ၊ လင္းႏို႔တစ္ေကာင္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္မႈရွိေနတာ၊ ရုပ္အေလာင္းရဲ႕ ရင္၀ကို စို႔နဲ႔ ထိုးစိုက္မွ တသက္စာ ေသဆံုးႏိုင္တာ စတဲ့ ဒဏၰာရီေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္ဖန္တီးၿပီး ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ ဒရက္ကူလာ အျဖစ္ ဘရမ္စတုိကာ သရုပ္ေဖာ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒဏၰာရီေတြကို တကယ့္အျဖစ္အပ်က္လိုပဲ ေအာင္ျမင္စြာဖန္တီးႏိုင္ခဲ့တယ္။ “ဒရက္ကူလာ”ဟာ “ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္”၊ “ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္” ဟာ “ဒရက္ကူလာ” လို႔ တစ္သားတည္းက်သြားတဲ့အထိ ဘရမ္စတုိကာ ရဲ႕ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းက ႀကီးက်ယ္ခဲ့ပါတယ္။

ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ ဒရက္ကူလာကို ဖန္တီးသူ
ဘရမ္စတုိကာ (Bram Stoker)

ဟိုး .. ငယ္ငယ္တုန္းက ပ်ဥ္းမနားက တေပါင္း ဘုရားပြဲမွာေပါ့၊ ပိတ္ကားျဖဴျဖဴမွာ ၃ ကားေပါင္း  ျပတဲ့ရုပ္ရွင္ကားေတြကို ကၽြန္မ ေဖေဖနဲ႔ သြားၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီထဲက ဒရက္ကူလာရုပ္ရွင္ကားဟာ ကၽြန္မကို ေခ်ာက္လွန္႔ေနလိုက္တာမ်ား။

မစၥစၥပီျမစ္ကို ေတြ႕ရွိျခင္း

သူမနာမည္ရင္းက မီစီဇီဘီ (MIsi-ziibi)ပါ။ အဓိပၸါယ္က ၿကီးျမတ္ေသာျမစ္ (Great River) သို႕မဟုတ္ ျမစ္ၿကီး မစၥစ္စစ္ပ္ပီ(Big River) ပါတဲ့။ ဌာေနတိုင္းရင္းသားမ်ားရဲ့ အသံုးအႏွဳံးပါ။ ကာလေရြ႕ေလ်ာလာေတာ့ မစၥစၥပီ လို႕ တြင္လာခဲ့တယ္။  ကမၻာ့ ရွိရွိသမွ် ျမစ္ႀကီးေတြထဲမွာ   စတုတၳေျမာက္ အရွည္ဆုံးျဖစ္ၿပီး ဆယ္ခုေျမာက္ အၿကီးဆုံးျဖစ္သတဲ့။သူမဟာ ၂, ၃၂၀ မိုင္ (ကီလိုမီတာ၃,၇၃၄)ရွည္လ်ားၿပီးေတာ့ ေျမာက္အေမရိကရဲ့ အရွည္ဆံုးျမစ္လဲ ျဖစ္တယ္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာဘဲ လုံးလံုးလ်ားလ်ား စီးဆင္းၿပီးေတာ့ ျပည္နယ္ေပါင္း၃၁ျပည္နယ္ကို ျဖတ္သန္းသြားတယ္။သူမဟာ မင္နီဆိုတာျပည္နယ္ အေနာက္ဘက္အရပ္မွ စတင္ထြက္ခြာလာၿပီး ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္ႏွင့္ု ၂,၅၃၀ မိုင္(ကီလိုမီတာ ၄,၀၇၀)ခရီး အကြာအေ၀းေရာက္ ေအာင္ စီးဆင္းသြားရာမွာ  မက္ဆီကိုပင္လယ္ေကြ႕က မစၥ္စစ္ပ္ပီ ျမစ္၀ွမ္းအထိပါဘဲ။ သူမဟာ ျမစ္လက္တက္ေပါင္းမ်ားစြာျခံရံၿပီးေတာ့ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္းရွိစြာ “ေရာ့ကီးေတာင္တန္း”ႏွင့္ “အပ္ပ္ပါလာခ်ိန္န္” ေတာင္တန္းႏွစ္သြယ္အၾကားကေန တျျဖည္းျဖည္းခ်င္းစီးဆင္းသြားပါတယ္ တဲ့။

ေဂ်လို နားခိုရာ၊ အိမ္ေဂဟာ

အေမရိကန္ သရုပ္ေဆာင္၊ အဆိုေတာ္ ဂ်နီဖာ(လင္း)လိုပက္ဇ္ ဟာ လက္တင္ အေမရိကန္ႏြယ္ဖြားေတြထဲမွာ ၀င္ေငြအေကာင္းဆံုးရွာေဖြႏိုင္တဲ့သူပါ။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဂီတနဲ႔ အက အျမဲတမ္းရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ေနတဲ့ မိသားစုမွာႀကီးျပင္းခဲ့ပါတယ္။ ကေလးအရြယ္ကတည္းက အကသင္တန္းေက်ာင္းတက္ခဲ့တယ္။ ေဂ်လိုရဲ႕အႏုပညာ၀ါသနာကို In Living Color ဆိုတဲ့ တီဗီအစီအစဥ္ေလးမွာ ဂ်ဲနက္ဂ်က္ဆင္အတြက္ ေနာက္ခံအကပညာရွင္ေလးအျဖစ္ ပါ၀င္ရင္း စတင္ခဲ့တာပါ။ အကပညာရွင္၊ အဆို၊ သရုပ္ေဆာင္ စတဲ့ အႏုပညာအလုပ္ေတြလုပ္ရင္းနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဖက္ရွင္၊ ေရေမႊး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကိုပါ လုပ္ကိုင္လာခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ မာခ့္အန္တိုနီလက္ထပ္ခဲ့ၿပီး လက္ရွိအခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ အမႊာကေလးမက္စ္နဲ႔ ေအမီတို႔ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ပဲ သူမရဲ႕ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းေနပါတယ္။ ေဂ်လိုရဲ႕ လန္းဆန္းတဲ့ဘ၀သစ္ကို The Hamptons  ပင္လယ္ကမ္းစပ္နားက သူမရဲ႕ ၿပည့္စံုလွပတဲ့ အိမ္ႀကီးမွာ ေနထိုင္ရင္း အခ်ိန္ေတြကို ကုန္ဆံုးေစမယ္လို႔ဆိုတယ္။ ဒီအိမ္မွာေတာ့ ပရိေဘာဂေတြေနရာခ် အလွမဆင္ရေသးပါဘူး။

ညႊန္းတဲ့ ရုပ္ရွင္

(ဘေလာဂ့္မွာ ကိုယ္ေရးခ်င္တာေတြ၊ ကိုယ္ေရးရတာေတြ၊ ကိုယ္ေရးျဖစ္တာေတြ အမ်ဳိးစံုတင္ေနလို႔ စာလာဖတ္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြကို အားနာပါတယ္။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တာေလးေတြခဲ့ရင္ ဖတ္သြားျဖစ္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေက်းဇူးပါေပါ့)

Beasts of the Southern Wild 

Fantasy Drama
ျပသခ်ိန္- ၉၁မိနစ္
Fox Searchrlights Pictures
ဒါရိုက္တာ - Benh Zeitlin
ထုတ္လုပ္သူ - Michael Gottwald, Dan Janvey, Josh Penn
ဇာတ္ညႊန္း - Benh Zeitlin, Lucy Alibar
သရုပ္ေဆာင္မ်ား - Quvenzhané Wallis(Hushpuppy), Dwight Henry and Levy Easterly

ရဲ၀ံ့တဲ့ ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးမေလး ဟက္ရွ္ပါ့ပီဟာ ဖခင္ျဖစ္သူ ၀င့္ခ္ နဲ႔ အတူေနထိုင္ပါတယ္။ Bathtub လို႔ေခၚေနၾကတဲ့ ကမၻာႀကီးရဲ႕အစြန္းအနား ေတာင္ပိုင္းေရစပ္စပ္ ကၽြန္းစပ္စပ္ေဒသေလးမွာေနၾကတယ္။ ဖခင္ ၀င့္ခ္ရဲ႕ ခက္ထန္မာေၾကာတဲ့ အခ်စ္ေၾကာင့္ ဖခင္အနားကေနခြာၿပီး စၾကာ၀ဠာႀကီးကို စူးစမ္းေလ့လာဖို႔ ျပင္ဆင္မိလာတယ္။ ဖခင္က သူမကို ကာကြယ္ဖို႔ အခ်ိန္မွ မေပးႏိုင္တာေလ။ ၿပီးေတာ့ ၀င့္ခ္မွာ ဆန္းၾကယ္တဲ့အဖ်ားအနာ ခံစားလာရျပန္တယ္။ အဲဒီေဒသေလးမွာ အပူခ်ိန္ေတြ ျဖတ္ကနဲ အဆမတန္ျမင့္တက္မႈေၾကာင့္ ပိုးေကာင္ေတြအလိုအေလ်ာက္ေပၚထြက္လာၾကတယ္။ ဖံုးအုပ္ေနတဲ့ ေရခဲေတြေပ်ာ္ၾကကုန္ၾကၿပီ။ ေအာရပ္စ္လို႔ေခၚတဲ့ သမိုင္းဦးေခတ္က သတၱ၀ါေတြ တပ္နဲ႔ခ်ီ လႊတ္ေပးလိုက္သလိုပဲ။ ေရေတြျမင့္တက္လာၿပီ။ ေအာရပ္စ္ေတြ လာၾကကုန္ၿပီ။ 

ကေလးေတြကို ျပံဳးေပ်ာ္ေစလိုသူ ဂ်ဳိကာ "Smiley"

"ကေလးေတြဟာ ေမြးကင္းစကေလးငယ္နီတာရဲေလးအရြယ္ကေန တျဖည္းျဖည္းခ်င္းအရြယ္ႀကီးလာခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ စကားေတြ တီတီတာတာ ေျပာလာခဲ့မယ္။ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ စတင္သင္ယူလာေတာ့မယ္။ အဲဒီကေန စလို႔ မဆံုးတဲ့ သင္ယူမႈေတြျပည့္ေနတဲ့ ေလာကႀကီးထဲ တိုး၀င္ရပါေတာ့မယ္။ ကေလးရဲ႔ သင္ယူမႈစတင္ေတာ့မယ့္ ပထမဆံုးအဆင့္မွာ အင္မတန္အေရးႀကီးပါတယ္။ မိဘရဲ႕လက္ကေန ျပင္ပေလာကဆီက အသစ္အသစ္ေသာလူေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုတဲ့အခါမွာ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔စိတ္၀င္မသြားေစဖို႔၊ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းေလးေတြကို ေၾကာက္လန္႔မသြားဖို႔ သတိထားသင့္ပါတယ္။ အတန္းပညာအတြက္ ေက်ာင္းစာတစ္ခုထဲသာမဟုတ္ဘဲ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစရာသီခ်င္းေလးေတြ၊ ကစားနည္းေလးေတြကို သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေလးေတြနဲ႔ အတူတူ သီဆို၊ ေဆာ့ကစားဖို႔လိုအပ္လွပါတယ္။ မိဘေတြကိုယ္တိုင္ လိုက္ပါေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္မယ့္ ကေလးငယ္ေလးေတြအတြက္ ျပဳလုပ္တဲ့အစီအစဥ္ေလးေတြမွာ သင္တို႔ရဲ႕ ခ်စ္စရာ ကေလးငယ္ေတြကို ပါ၀င္ဆင္ႏြဲဖို႔ တိုက္တြန္းေပးပါ။ ကေလးငယ္ေတြအတြက္ ပူေဖါင္းအဆင္တန္ဆာေလးေတြ ဖန္တီးေပးမယ့္ပြဲအတြက္ သင့္ကို ဖိတ္ၾကားလိုက္ပါတယ္"

သင္တို႔ရဲ႕
Clown Smiley (Klovn Smehuljko) 

ကၽြန္မ လက္ထဲကို ေရာက္လာခဲ့တဲ့ ဖိတ္စာေလးတစ္ေစာင္ပါ။ ဖိတ္စာမွာ ေရးထားတဲ့ စာသားေလးေတြက စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းေနတာနဲ႔ပဲ အဲဒီဖိတ္စာေလးမွာ ပါတဲ့ ေနရာ၊ အခ်ိန္အတိုင္း ကၽြန္မေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ အခန္းေလးထဲကို တံခါးဖြင့္ လွမ္း၀င္လိုက္တာနဲ႔ ကေလးေတြရဲ႕ ခိုးခုိးခစ္ခစ္ရယ္သံေလးေတြေပါ့၊ ကၽြန္မဆီအေျပး၀င္လာၾကတယ္။ သူတို႔ေလးေတြနဲ႔အတူ ကၽြန္မပါေရာေယာင္ေပ်ာ္ရႊင္လာခဲ့ၿပီ။ တလက္လက္ေတာက္ေနတဲ့မ်က္လံုးေလးေတြရဲ႕အၾကည့္ေတြက တစ္ေနရာတည္းမွာ ဆံုဆည္းေနၾကတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ အေရွ႕မွာ အ၀ါေရာင္ အက်ီဖားဖားပြပြႀကီးကို ၀တ္ဆင္ထားသူတစ္ေယာက္ ဂ်ဳိကာ(clown)တစ္ဦးရွိေနပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြဟာ စႏၵရားခလုတ္ေလးေတြေပၚမွာ ေျပးလႊားလႈပ္ရွားေနလိုက္တာ။ စႏၵရားတီးေနတဲ့ အဲဒီ ဂ်ဳိကာ ဟာ ကိုယ္ကို လႈပ္ခါလို႔ သီခ်င္းလည္း ဆိုေနပါတယ္။ ေရာင္စံုျခယ္ထားတဲ့သူရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ ျမင္လိုက္တာနဲ႔ပဲ ရႊင္ျမဴးစရာ၊ သူ႔ရဲ႕ ေတးသံဟာ ကခုန္ျမဴးတူးခ်င္စရာ ေကာင္းေနလိုက္တာ။ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ရွိလိုက္တာ။ ကေလးေတြလည္း ကခုန္ေနၾကၿပီေပါ့။  သီခ်င္းသံေလးလြင့္ပ်ံေနပါတယ္။

~ သဘာ၀ေလာကႀကီးမွာကြယ္ ~
အလွဆံုးအေရာင္ေလးေတြရွိတယ္ ~
အလွဆံုးငွက္ေလးေတြရွိတယ္ ~ အလွဆံုး ေရာင္စံုေဘာလံုးေလးေတြရွိတယ္~ အလွဆံုးသူငယ္ခ်င္းေတြရွိတယ္~
အဲဒီအလွဆံုးေတြ ... ငါ ... အားလံုးပိုင္ဆိုင္တယ္ ~ ငါ့အနားမွာ ၀ိုင္းပတ္ကခုန္ေနၾကတယ္ ~
ငါလည္း ကခုန္မိေတာ့မယ္ ~
ကဲ ကဲ ... ငါ အခုပဲ ကခုန္လိုက္ပါၿပီ ~

လမ္းေဘးမွာ အမွတ္တရေက်ာက္ျပားေလးေတြ ရွိတဲ့ၿမိဳ႕

ဒီဘက္ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ ေႏြရာသီဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလို ရြက္၀ါေၾကြတဲ့ေႏြမဟုတ္ဘဲ ရြက္သစ္ေတြေ၀ၿပီး ပန္းေရာင္စံုေတြဖူးပြင့္ၾကတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ေအးတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ေရခဲမွတ္ေအာက္ထိက်သြားၿပီး အပင္ေတြမွာ သစ္ရြက္တစ္ရြက္မွ မက်န္ႏိုင္ေအာင္ အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း အရိုင္းဆန္ဆန္အထီးက်န္သလိုခံစားရလြန္းလွလို႔ ပူေႏြးတဲ့ေႏြရာသီကို သေဘာက်ၾကပါတယ္။ ပူေႏြးတဲ့ႏိုင္ငံေတြကို ဆားရ္ဘီးယန္းေတြက ႏွစ္သက္ၾကတယ္။ ေႏြရာသီဆို ကေလးလူႀကီး အေရာင္အေသြးစံု အက်ီပါးေလးေတြ၀တ္ဆင္ၿပီး မိသားစုလိုက္ေရကူးကန္သြားၾကပါတယ္။ ကုန္းတြင္းပိတ္ႏိုင္ငံသားေတြေပမယ့္ ကေလးလူႀကီးနီးပါး ေရကူးတတ္ၾကတာမို႔ ေရမကူးတတ္တဲ့ ကၽြန္မကို သူတို႔က အံ့ၾသေနၾကေသးတယ္။ ကုန္းတြင္းပိတ္ႏိုင္ငံဆိုေတာ့လည္း ကမ္းေျခရွိတဲ့ႏိုင္ငံေတြကို အထင္ႀကီးအားက်ၾကပါတယ္။ သိပ္ၿပီး အလည္အပတ္သြားခ်င္ၾကတယ္။ ေႏြရာသီမွာ ဂရိကမ္းေျခေတြမွာ သြားၿပီး အပမ္းေျဖၾကေလ့ရိွပါတယ္။ ဘဲလ္ဂရိတ္မွာေတာ့ ၿမိဳ႕လယ္ပိုင္းေလာက္ျဖတ္စီးဆင္းလာၿပီး ဆာဗာျမစ္ရဲ႕ ညာဘက္ျမစ္လက္တက္မွာ ေပၚထြန္းလာတဲ့ ကၽြန္းေလးရွိေနတယ္။ အဲဒီကၽြန္းေလးကို ကမ္းေျခအတုပံုစံျပဳလုပ္ထားတဲ့ အာဒါကန္မွာ လာလည္ၾကသူေပါင္း ေႏြရာသီမွာဆိုရင္ ေန႔စဥ္ ၁ သိန္းေက်ာ္ေလာက္ရွိပါတယ္။ “ဘဲလ္ဂရိတ္ရဲ႕ ပင္လယ္” လို႔ သူတို႔က တင္စားၾကေလရဲ႕။