မေရြးေကာက္ဘဲ ၿဖိဳးေမာက္လာတဲ့ အနာဂတ္ေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
မဆြတ္ရဘဲ ညႊတ္က်ေနတဲ့ ကုလားထုိင္အုိေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
အာသီးမပါဘဲ ညာၿဖီးဆုိတဲ့ ဒီမိုသီခ်င္းေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ မက္ရရွာတဲ့ အိပ္မက္ဗလာေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
မတြက္ခ်က္ဘဲ ရုပ္ဖ်က္ေဟာတဲ့ နိမိတ္ဆိုးေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
တံခါးမေခါက္ဘဲ ေျဗာက္ေသာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေမ်ာက္ေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
တံဆိပ္မကပ္ဘဲ ျဖတ္၀င္လာတဲ့ စလယ္၀င္အုိးေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
မဖိတ္စဥ္ဘဲ ရႊဲစုိေနတဲ့ ၾကမၼာအၿငိဳးေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
အလြတ္မရဘဲ ဇြတ္ကေနတဲ့ ဒရာမာအသုိးေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
လုိက္သူမရွိဘဲ ထြက္ေျပးေနတဲ့ စိတ္ဆင္ရုိင္းေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
အသံမရွိဘဲ ဟန္မိေနတဲ့ လက္ခုပ္လက္၀ါးေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
စိတ္မရွိဘဲ အရိပ္ၿငိေနတဲ့ ေျခာက္ပီတိေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
မစုိက္ပ်ိဳးဘဲ ရိတ္သိမ္းေနတဲ့ အတိတ္သမုိင္းေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
ကုလားမႏုိင္ဘဲ ရခုိင္မဲေနတဲ့ အႏုိင္ဖဲေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
အေမးမရွိဘဲ အေျဖႀကိဳထုတ္တဲ့ သရုပ္သကန္ေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
လႊတ္ခ်လုိက္ လႊတ္ခ်လုိက္ အားလံုးကို လႊတ္ခ်လုိက္
ဒီကဗ်ာကုိ ဖတ္ၿပီးရင္ ခင္ဗ်ားမ်က္စိထဲက လႊတ္ခ်လုိက္
ေနာက္ဆံုး
ခင္ဗ်ားကုိယ္ခင္ဗ်ား
လႊတ္ခ်လုိက္
စုမီေအာင္
1 comment:
ျဖည္းျဖည္းေလး ... :)
Post a Comment