အနားမွာ ဘာမွ မရွိေတာ့တဲ့အခါ

ဘ၀မွာ လူသားပီပီ စား ၀တ္ေနေရး အတြက္ ရုန္းကန္ရမည္။ 

အလုပ္ရွိမည္၊ ေငြေၾကးရွိမည္၊ 

အိမ္ေထာင္မိသားစုရွိမည္၊ ဇနီး ခင္ပြန္း ခ်စ္သူ ရွိမည္၊ မိတ္ေဆြရွိမည္။ 

ဒါေတြ ဘာမွ မရွိေတာ့တဲ့အခါ ဒီလူအဖို႔ ဘယ္လုိေရွ႕ဆက္ရပါ့…..။ 

ဒီအေျဖကုိ နစ္ခ္ဟယ္လ္ ေဆး က ကၽြန္မကုိ ပါးပါးလ်ပ္လ်ပ္ေလး ခ်ျပခဲ့သည္။

xxxxxx

နစ္ခ္ဟယ္လ္ေဆး  စိတ္ေလေနသည္။ ကားကုိ ဘယ္ဆီေမာင္းရပါ့။ သူ အလုပ္လုပ္သည့္ ကုမၸဏီက အေျပာင္းအလဲလုပ္ဖုိ႔ စဥ္းစားသည့္အခါ သူ႔လုိ လခမ်ားမ်ား လူႀကီး၀န္ထမ္းထက္ လစာနည္းနည္း လူငယ္ ၀န္ထမ္းအသစ္ေတြကုိ အစားထုိးေတာ့မည္။ ၁၅ႏွစ္လံုးလံုးအခ်ိန္ေတြ ဒီကုမၸဏီကို ေပးဆပ္ခဲ့ျခင္း၏ရလဒ္က အလုပ္ထြက္ရျခင္းပဲလား။ နစ္ခ္စိတ္ထဲ ခံျပင္းလွသည္။ ပုိဆုိးတာက ရုိးရုိးသားသား ႏွင္ထုတ္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ ဘယ္ႏွခုႏွစ္က ဘယ္လုိျဖစ္ပ်က္ခဲ့ ဆုိၿပီး အရက္မူးလြန္စဥ္က အျပစ္ေတြကုိ ခုမွ ထုတ္ေဖာ္ေျပာခံ ရတာပါပဲ။ သူ႔အပိုင္ပစၥည္းေတြကုိ ပံုး သံုးပံုးႏွင့္ ယူသြားနုိင္သည္တဲ့။ ဒါဆုိလံုေလာက္ၿပီတဲ့။ ကားကုိေတာ့ အခုလ ေနာက္ဆံုးပတ္ထိ အသံုးျပဳႏုိင္ေသးသည္။ ဒီေတာ့လည္း ဒီကားတစ္စီးႏွင့္ပဲ စိတ္ဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားရေတာ့မည္။ ကားကုိ ရပ္လုိက္၊ ဘီယာ တစ္ဘူးေမာ့ေသာက္လုိက္။ နစ္ခ္အတြက္ ဒီဘီယာဘူးေတြက မိတ္ေဆြထက္ ရင္းႏွီးမႈပုိေနက် အေဖာ္ေတြျဖစ္သည္။

`မင္းရဲ႕ထုတ္ကုန္ကုိ သိရမယ္၊ အလုပ္ထဲမွာ ပါစင္နယ္ကြန္ပ်ဴတာျဖစ္ျဖစ္၊ စာရြက္တစ္ရြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လုိ အလုပ္လုပ္ေန တယ္ဆုိတာ သိရမယ္၊ ေဖာက္သည္ကုိ သိရမယ္၊ သူတုိ႔ဆီက ရသမွ် အကုန္ သင္ယူရမယ္။ သူတုိ႔ ဘာလုိခ်င္တယ္ ဘာမလုိခ်င္ဘူး ဆိုတာ နားေထာင္ႏုိင္ရမယ္၊ ကြက္ေက်ာ္ႀကိဳျမင္ေနရမယ္။ အေျဖမရွိရင္ အေျဖကုိ ရွာကိုရွာရမယ္၊ ရွင္းရွင္းေလးပဲ……´။

မေန႔ကအထိ ေတာ့ ေျပာခဲ့တဲ့စကားအတုိင္း တစ္သေ၀မတိမ္း နစ္ခ္ အလုပ္ေတြလုပ္ႏုိင္ခ့ဲသားပဲ။ အခု……။

နစ္ခ္သိလုိက္ၿပီ။ ေထြးရႈပ္လိမ္ရစ္တဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ အိမ္ကုိ ျပန္လာေတာ့ အံ့ၾသေၾကကြဲစရာ ျမင္ကြင္းတစ္ခုက ဆီးႀကိဳေနသည္။ အိမ္ထဲရွိသမွ် သူ႔ကုိယ္ပုိင္ပစၥည္းမွန္သမွ်က အိမ္ေရွ႕ ျမက္ခင္းျပင္မွာ ဖရုိဖရဲျပန္႔ၾကဲ ေနသည္။ အိမ္ကလည္း ေသာ့ေျပာင္းပိတ္ခံထားရၿပီ။ တံခါးရြက္က ေသာ့အိမ္က သူ႔ေသာ့တံကုိ မွတ္မိႏိုင္ ျခင္းမရွိေတာ့။ ကိုယ္ပုိင္လွ်ိဳ႕၀ွက္နံပါတ္ကုိလည္း သူ႔အိမ္တံခါးက ျငင္းဆန္ခဲ့ၿပီ။ ထူးဆန္းလွခ်ည့္။ မတတ္ႏိုင္။ ဇနီးသည္ ကက္သရင္းဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း ဖုန္းမကုိင္။ ဒီေန႔ ငါအလုပ္ျပဳတ္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာျပမယ့္ စကားတစ္ခြန္းကိုေတာင္ အခ်ိန္ေပး နားေထာင္မယ့္သူ မရွိ။ ပစၥည္းအစုအပံုေတြၾကားမွာ ဆက္တီတစ္ခံုကုိ ခ်ကာ အဲဒီခံုေပၚ ထိုင္လ်က္ အိပ္ရေတာ့သည္။ မနက္လင္းေတာ့ အိမ္ေရွ႕အိမ္မွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ ပစၥည္းေတြခ်ေနတာျမင္သည္။ အိမ္ေျပာင္းလာတာျဖစ္မည္။ ဗုိက္အနည္းငယ္စူထြက္ေနသည့္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိန္းမကုိ ပစၥည္းတခ်ိဳ႕နစ္ခ္ ကူသယ္ေပးလုိက္သည္။ သူမ နာမည္က စမန္သာ။ ဓာတ္ပံုဆရာမ တဲ့။

“မင္း ငါ့ပစၥည္းေတြ ခဏၾကည့္ေပးႏုိင္မလား စမန္သာ”

စမန္သာက ျမက္ခင္းေပၚျပန္႔ၾကဲေနသည့္ ပစၥည္းေတြကုိ လွမ္းၾကည့္ကာ “အိုေက”တဲ့။ ၿပီးမွ သူ႔၀မ္းဗုိက္ကုိ သတိရသြားဟန္ႏွင့္ ဆိုသည္။

“အို မျဖစ္ေသးဘူး။ ကၽြန္မ ဒီက ဆရာ၀န္အသစ္နဲ႔ သြားေတြ႕ရဖုိ႔ ရွိေသးတယ္ရွင့္”

xxxxx

သူ႔ပစၥည္းေတြအနားမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ စက္ဘီးတစ္စီးႏွင့္ ရိပ္သီရိပ္၀ွဲ လုပ္ေနတာ နစ္ခ္ ျမင္သည္။ ေကာင္ေလး နာမည္က ကင္နီ။ ကားေသာ့ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိ။ ေကာင္ေလး၏စက္ဘီးႏွင့္ စတုိးဆုိင္ေျပးရသည္။ ဆိုးတာက အေၾကြး၀ယ္ ကတ္ကလည္း အလုပ္မလုပ္ေတာ့။ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႔ကတ္ကုိ ပိတ္လုိက္ၿပီ၊ အျပင္လူလုပ္လုိ႔မရမွန္း နစ္ခ္ သိပါသည္။ ကတ္ေပၚမွာ လက္မွတ္အတူ ရွိေနသည့္လူ၊ ကက္သရင္းပဲေပါ့။ ရက္စက္ပါေပ့။ ျပန္လာခ်ိန္မွာ သူ႔ကားေပၚလူတစ္ေယာက္က တက္ထုိင္ကာ ေမာင္းထြက္သြားသည္။ ေသာ့ေပ်ာက္ေနတဲ့ၾကားက ဘာနဲ႔ဘယ္လုိ ဖြင့္ေမာင္းပါလိမ့္။ ေပၚေပၚထင္ထင္ပဲ သူ႔ကားကုိ ခုိးေမာင္းသြားသည္။ နစ္ခ္ ေျပးလုိက္ေပမဲ့ မမီ။ ကားထဲက သူ႔အက်ီတခ်ိဳ႕ လမ္းမေပၚျပန္႔ၾကဲလ်က္။ ေနာက္ဆံုး ဒီျမက္ခင္းျပင္ကုိပဲ ယာယီအိမ္ လုပ္ရေတာ့သည္။ သူ႔တစ္ကိုယ္စာ လွည့္သာ ထုိင္သာရွိေအာင္ ျပန္႔ၾကဲေနသည့္ပစၥည္းေတြကုိ အနည္းငယ္ ေနရာတက်ျဖစ္ ေအာင္ ေရႊ႕ေျပာင္းတပ္ဆင္ ေနရာခ်ရသည္။ ထုိင္စရာ အိပ္စရာ ထုိင္ခံုတစ္လံုး။ တပ္ဆင္ျခင္းအႏုပညာေအာက္မွာ ဘီယာတစ္ဘူး ထုိင္ေသာက္ေနခုိက္ ရဲတစ္ေပြ ေရာက္လာ သည္။ လူျမင္ကြင္းမွာ မဖြယ္မရာ မလုပ္ရဘူးတဲ့။ ေသာက္ ျပႆနာပဲ။

“ ကၽြတ္…ဒါ မဖြယ္မရာလား၊ က်ဳပ္အိမ္ေရွ႕ က်ဳပ္ဘာသာ ဘီယာထုိင္ေသာက္တာေလ”

မေက်မခ်မ္းနွင့္ အဲဒီရဲျပန္ထြက္သြားၿပီး ေနာက္ထပ္ ရဲတစ္ေပြေရာက္လာျပန္သည္။ ဒါက သူ႔မိတ္ေဆြ ဖရန္႔ခ္ ပါ။

“ငါ အလုပ္ျပဳတ္ခဲ့တယ္၊ ငါ့မိန္းမကလည္း ထြက္သြားၿပီ…”လို႔ ေျပာျပလုိက္ေတာ့ ဖရန္႔က အံ့ၾသပံုမရ။ တစ္ေန႔ ဒီလုိပဲ ျဖစ္မွာ ေပါ့ဆုိသည့္ အရာရာကုိ ႀကိဳသိေနသလုိ မ်က္လံုး၀ါ၀ါေတြႏွင့္ စိတ္ပ်က္သလုိ ႏွစ္သိမ့္ခ်င္သလုိ ၾကည့္သည္။ နစ္ခ္က သူ႔ သေဘာထား ကုိ ရွင္းျပလုိက္သည္။

 “ဒါ ငါ့အိမ္ေလ၊ ငါ့ျမက္ခင္းေလ၊ ဒီေနရာေလးက ငါ့ေနရာေလးပါကြာ၊ ငါ ဒီဟာေတြကုိ ခ်န္မထားခဲ့ႏုိင္ဘူး၊ ငါ ဒီကေန ခြာမသြားခ်င္ဘူး”

“ေကာင္းၿပီ၊ ဒီည ဘယ္သူမွ ဒီဘက္ ကင္းမလွည့္ေအာင္ ငါ ၾကည့္ၾကက္လုပ္လုိက္မယ္”

ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း ဖရန္႔ ကုိ ေက်းဇူးတင္စရာပဲ။ မနက္လင္းေတာ့ ဖရန္႔ ေရာက္လာသည္။ သူ႔လက္ထဲ စာရြက္တစ္ရြက္ လာထည့္သည္။

“ဒီမွာ ထိုင္ေနရင္ စုတ္တီးစုတ္ပဲ့ပဲ ျဖစ္ေနမွာပဲ၊ ေရာ့ ဒီမွာ ပုိင္ဆုိင္မႈမရွိသူေတြကုိ ၅ ရက္နဲ႔ေနရာျပန္ခ်ေပးတယ္၊ လက္မွတ္ထိုးလိုက္၊ မင္းဆုိ သံုးရက္နဲ႔ရမယ္”

တယ္ေတာ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းပဲ၊ အမ်ားသူငါထက္ အခြင့္အေရးပုိရေအာင္ လုပ္ေပးထားတယ္ေပါ့။ ခက္တာက ဒီေနရာေလး ကေန ခြာမသြားခ်င္။ အရာရာ ဒီေနရာမွာရွိသည္။ ကက္သရင္းခ်စ္သည့္ ငါးေလးေတြေမြးထားသည့္ ေရကန္လည္းရွိသည္။ ဒါ သူ႔အိမ္၊ အရာရာျမွဳပ္ႏွံရင္းႏွီး တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ အိမ္တစ္လံုးကုိ ခ်န္ရစ္ထားခဲ့ရမွာ မျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။

“ငါ့ဟာေတြ ဒီဟာေတြေရာင္းပစ္ခဲ့ရမွာလား၊ ထုိက္သင့္သေလာက္ပုိင္ဆုိင္ခဲ့ၿပီးမွ အရာရာကုိ ၿဖိဳဖ်က္ခဲ့ၿပီး ဘ၀ကုိ ငါ အသစ္ျပန္စရမွာလား”

”မင္းရဲ႕စုတ္တီးစုတ္ပဲ့ပစၥည္းေတြ ေရာင္း မေရာင္း ငါစိတ္မ၀င္စားဘူး၊ သံုးရက္နဲ႔ ဒီပစၥည္းေတြ အၿပီးရွင္းမလား၊ ေထာင္ထဲ သြားမလားဆိုတာလည္း  ငါ မေမးေတာ့ဘူး”

ဖရန္႔စိတ္ဆိုးသြားၿပီ။ ဆုိးေလ ဆုိးေပါ့။ အိမ္ကို အပိတ္ခံရေတာ့ေရာ ဘာအေရးလဲ ဒီလုိပဲ အိမ္ေရွ႕ ဒီျမက္ခင္းျပင္ေလးမွာ ေနလုိက္ရံုေပါ့။ ဒီမွာပဲ ေနဖိ႔ု နစ္ခ္ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔။ သူ႔ပစၥည္းေတြအတြက္ အေစာင့္သေဘာ ကန္နီဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကုိ ေခၚထားရသည္။ ေတာ္ေတာ္လာတဲ့ ခ်ာတိတ္၊ ဘာေတြလုပ္ရမွာလဲ အရင္ေမးသည္။ ၿပီးေတာ့ ေငြဘယ္ေလာက္ရမလဲတဲ့။ တစ္နာရီ ၄ေဒၚလာေပးမည္ ဆုိေတာ့ အရီဇုိးနားမွာ အလုပ္ေခၚေစ်းက အနိမ့္ဆံုး ၇ေဒၚလာနဲ႔ ၂၅ဆင့္ရွိတယ္တဲ့ ။ ၇ေဒၚလာနဲ႔တည့္သြားသည္။ နစ္ခ္ပုိင္ဆုိင္သည့္ ပစၥည္းေတြကို ကင္နီက ေရာင္းေပးရမည္၊ နစ္ခ္မရွိခ်ိန္မွာ အေစာင့္လုပ္ေပးရမည္။

“ဒါ ရွင့္ရဲ႕ ပထမဆံုး အေဟာင္းေရာင္းတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳလား”လုိ႔ စမန္သာက ေမးလာသည္။ စေနေန႔ဆုိ ေရာက္လာ တတ္တဲ့လူေတြကုိ သတိထား၊ သူတုိ႔ကေအာက္ေစ်းနဲ႔ မတရားေစ်းႏွိမ္ယူတတ္တယ္လုိ႔ သတိေပးလာသည္။ စမန္သာက အဲဒီလူေတြ ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရွိသည္၊ ေဟာင္းေပမဲ့ ေကာင္းေနဆဲ ကင္မရာေတြ သူတုိ႔ဆီက ျပန္၀ယ္သံုးသည္တဲ့။

“မင္းဓာတ္ပံုျပပြဲလုပ္ဖူးလား”

“တခ်ိဳ႕တေလ ေရာင္းရဖူးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒါနဲ႔ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ခ်မ္းသာလာမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ေျပာရဦးမယ္၊ ကၽြန္မ ေယာက္်ားက ကၽြန္မဆီက ဓာတ္ပံု၀ယ္ဖူးတယ္ရွင့္၊ ဒါနဲ႔ပဲ သူနဲ႔ဖူးစာဆံုတာ”

“ငါ့မွာ နေမာ္နမဲ့ အမွားေတြရွိခဲ့တယ္”လို႔ အစခ်ီကာ စမန္သာကုိ အတိတ္ဇာတ္လမ္းတစ္ခု ေျပာျပျဖစ္သည္။

“အလုပ္ကိစၥ အေရာင္းအ၀ယ္တစ္ခု ၿပီးဆံုးသြားလုိ႔ ေအာင္ပြဲခံပါတီလုပ္တုန္းက လူတုိင္းရွန္ပိန္ေသာက္ၾကတယ္၊ ငါလည္း ေသာက္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္ေသာက္မိလဲေတာ့ မသိဘူး၊ ရွယ္ရြန္ဆိုတဲ့ေကာင္မေလးအခန္းမွာ ငါတုိ႔ဆက္ေသာက္ျဖစ္တယ္၊ မိုးလင္း ေတာ့ ရွယ္ရြန္ထြက္သြားတယ္၊ မၾကာခင္ပဲ စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးသမားေတြေရာက္လာၿပီး…ဟာ..ငါ မေျပာခ်င္ေတာ့ ဘူး…..မင္းသိမွာပါ မင္းဘာသာေတြးၾကည့္ေတာ့…”

“ရွင္ တစ္ခုခု လုပ္မိခဲ့သလား…”

“မသိဘူး မသိဘူးကြာ၊ ငါသိတာက အဲဒီတုန္းက လူတုိင္းလက္ထဲမွာ ဖန္ခြက္တစ္လံုးစီရွိသလို င့ါလက္ထဲမွာလည္း ဖန္ခြက္တစ္လုးံရွိတယ္ဆိုတာပဲ”

ကၽြန္မ သြားသင့္ၿပီ ဆိုကာ စမန္သာ ထထြက္သြားသည္။ ပစၥည္းေတြ ေရာင္းကူေနသည့္ ကင္နီ႔ကိုၾကည့္ကာ နစ္ခ္ေမးသည္။

“မင္းကိုအသံုးမက်ဘူးလုိ႔ မင္းအိမ္က ဘာလုိ႔ထင္တာလဲ ငါမသိဘူး၊ တကယ္ေတာ့ လူတုိင္းမွာ `ငါ´ဆိုတာ မ်ားေနလုိ႔ပါ၊ `ငါ´နည္းနည္းပဲလုိၿပီး `ငါတုိ႔´ဆိုတာ မ်ားမ်ားလုိတာ ဒါကုိ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မသိၾကဘူး”

အေမသံုးခဲ့သည့္ ကင္မရာေလးကုိ နစ္ခ္မေရာင္းခ်င္။ စမန္သာ့ကုိ သတိရသြားသည္။ စမန္သာ့ကုိ ကင္မရာသြားေပးလုိက္ သည္။

“ေကာင္းေသးလားေတာ့မသိ”

“အို ဘုရားေရ အေကာင္းႀကီးပဲရွိေသးတယ္”

ကင္မရာေလးကုိ ႀကိဳက္ပံုရေပမဲ့ စမန္သာက ျငင္းသည္။ ငါမင္းကုိ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္လုိ႔ပါလုိ႔ ေျပာရသည္။ စမန္သာက နစ္ခ္ ဘက္ကုိလွည့္ခ်ိန္ကာ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုစမ္းရုိက္လုိက္သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္း ဒီလုိင္လာ့လိပ္စာကုိ စံုစမ္းကာ နစ္ခ္သြားလည္သည္။ ေလာေလာဆယ္ ငယ္ငယ္တုန္းကမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ေတြ႕ခ်င္စိတ္ေပၚေနသည္။ ခင္ပြန္းသည္က ပစ္ထားခဲ့လုိ႔ ကေလး သံုးေယာက္ႏွင့္ ဘ၀ကုိ ဆက္လက္ရင္ဆုိင္ေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းကုိ ၾကည့္ကာ နစ္ခ္ မ်ားစြာ အံ့အားသင့္ရသည္။

“မင္း ဒီဟာေလးေတြကုိ ဘယ္လုိေျဖရွင္းလဲ၊ ေကၽြးေမြးရတယ္၊ ျပဳစုရတယ္၊ ေထာက္ပံ့ရတယ္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ မဆံုးတဲ့ တာ၀န္ေတြေလ”

နစ္ခ္တကယ္အံ့ၾသေနသည္။ သူ႔မွာေတာ့ တစ္ကုိယ္စာပင္ တာ၀န္ယူႏုိင္ျခင္းမရွိ၊ အလုပ္ျပဳတ္၊ မိန္းမက အိမ္ကထြက္သြား၊ အိမ္က အပိတ္ခံရ။ အေရးအေၾကာင္းဆုိ မိန္းမေတြမွာ ေယာက္်ားေတြထက္ တာ၀န္ယူရဲတဲ့သတၱိ ပုိရွိေလသလားမဆိုႏုိင္။ ဒီလုိင္လာ ေျပာခဲ့တဲ့စကားက သူ႔အာရံုထဲ ကပ္ၿငိပါလာသည္။ `အဆုိးမရွိဘဲ တစ္ေလွ်ာက္လံုးေကာင္းေနတာဟာ အေကာင္း မဟုတ္ဘူး၊ အဆိုးေတြၾကံဳၿပီး အဆုိးေတြထဲမွာ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာကမွ တကယ့္ ျပည့္၀တဲ့ အေကာင္း´   တဲ့။

အဆိုးေတြထဲမွာ ေကာင္းေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ရပါ့။ ေလာေလာဆယ္ နစ္ခ္မွာ ဘီယာကုန္ေနၿပီ။ ညက ဘီယာေသာက္ဖုိ႔ ပုိက္ဆံမရွိေတာ့။ စတုိးဆုိင္ေရွ႕သြားၿပီး ေစ်း၀ယ္သူေတြဆီကေန ဘီယာတစ္ဘူးေလာက္ေပးဖုိ႔ မရွက္မေၾကာက္ ေတာင္းမိသည္။ ဘယ္သူမွလည္း သူ႔ကုိ အေရးမလုပ္ၾက။ သူ႔ေနရာေလးကုိ ျပန္လာခဲ့သည္။ ျမက္ခင္းေပၚျပန္႔ၾကဲေနသည့္ ပစၥည္းေတြကုိ ေဒါသထြက္ ထြက္ႏွင့္ ကန္ေက်ာက္ပစ္လုိက္သည္။ အိမ္ကေနလွမ္းျမင္ေနသည့္ စမန္သာက မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေဆးလာတုိက္သည္။ ငါ ဘီယာတစ္ ဘူးေလာက္ ေသာက္ဖုိ႔လုိေနတယ္ေျပာေတာ့ စမန္သာက ဒီေဆးပဲေသာက္ပါ ပင္ပန္းတာေတြေလ်ာ့က်သြားလိမ့္မယ္တဲ့။

ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈ၊ အထီးက်န္မႈနဲ႔အတူ ရႈပ္ေထြးေနတဲ့လက္ရွိခံစားခ်က္ေတြက စကားေတြ မွားယြင္းေအာင္ ေစ့ေဆာ္ေလ သလား နစ္ခ္ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ၿပီ။

“မင္းကုိ စေတြ႕ကတည္းက ငါးမိနစ္အတြင္း ငါနားလည္ခဲ့တယ္၊ မင္းကမင္းခင္ပြန္းအတြက္ မင္းျမတ္ႏုိးတဲ့ဓာတ္ပံုသမားဘ၀ ကုိ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံခ့ဲတာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ သူက တအားေသာက္တယ္မုိ႔လား၊ ငါ့လုိပဲေလ၊ သူ႔ကုိ စိတ္ေျပာင္းသြားေအာင္ ေနရာအသစ္ ၀န္းက်င္အသစ္ေတြ မင္းဖန္တီးေပးတယ္၊ အဲဒါက ပုိေကာင္းသြားေအာင္လား၊ ပုိဆုိးသြားေအာင္လား၊ ဘယ္လုိမိန္းမမ်ိဳးက ဒီလူနဲ႔ ေနထုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတာလဲ”

မခ်ိတင္ကဲခံစားခ်က္ေတြ ဖိတ္လွ်ံထြက္က်ကုန္သည္။

“ဘာ… ဘာေျပာတယ္ ဘယ္လုိမိန္းမ ဟုတ္လား ဒါဆုိ ကၽြန္မက ဘာလဲ ဘာကုိ ဆုိလိုတာလဲ”

မ်က္ႏွာေတြနီျမန္းေဒါသထြက္လာသည့္ စမန္သာကုိ ၾကည့္ကာ နစ္ခ္ ေျပာခ်လုိက္သည္။

“မင္းအိမ္ခန္းလုိက္ကာေတြဆြဲတင္ဖုိ႔လုိၿပီ”

“ဘာလဲ တစ္ေန႔လံုး ေငးၾကည့္ေနတဲ့ အမူးသမားတစ္ေယာက္ရွိလုိ႔လား”

ဘာေတြျဖစ္ကုန္သလဲ နစ္ခ္မသိေတာ့။ စမန္သာက သူ႔ကုိ ဘီယာဘူးခြံေတြႏွင့္ ေကာက္ေပါက္ကာ ျပန္သြားသည္။ နစ္ခ္ ၀မ္းနည္းထိခုိက္ကာ က်န္ရစ္ခ့ဲသည္။ သူ႔အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့။ ဘယ္အရာမွလည္း မရွိေတာ့၊ ေသာက္စရာ ဘီယာေလး တစ္ဘူးေတာင္မွ မရွိေတာ့၊ ရွိရင္ေကာ ေသာက္ခ်င္ဦးမွာလား မသိေတာ့။ ဘယ္လုိ ဘယ္ပံု အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိေတာ့။ ဘာမွ မသိေတာ့ဘဲ အိပ္ရာကႏိုးထလာခ်ိန္မွာ ကင္နီက သူ႔ပစၥည္းေတြကုိ မ်ိဳးတူတာ မ်ိဳးမတူတာ ခြဲျခားကာ စနစ္တက်ေနရာခ်ေပးထား သည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ၀ယ္တဲ့သူေတြအတြက္ လြယ္ကူေအာင္လုပ္ေပးထားတာလုိ႔ ကင္နီေျပာသည္။  ဖရန္႔ေရာက္လာကာ ပစၥည္းေတြကုိ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရႈ ၀ယ္ယူအားေပးေနၾကသည့္ လူေတြကို ၾကည့္ရင္း နစ္ခ္ကုိ ေျပာသည္။

“မင္း သူတုိ႔ကုိ သြားခြင့္ျပဳလုိက္ၿပီေပါ့…”

“ဒါေပါ့ အဆံုးေတာ့ အားလံုး သြားရမွာပဲေလ” ကၽြမ္းက်င္စြာ ေစ်းေရာင္းေပးေနသည့္ ကင္နီ႔ကို ေငးၾကည့္ကာ ကက္သရင္းဆီဖုန္းေခၚမိသည္။ ဖုန္းက ကိုင္မည့္သူမရွိ။ မက္ေဆ့ခ်္အသံထားခဲ့လုိက္သည္။ “ကက္သရင္း အခု ငါ ဒါေတြကုိ မစြဲလမ္းေတာ့ဘူး၊ အားလံုးကုိ သြားခြင့္ျပဳလုိက္ၿပီ၊ ဘယ္အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းအဆင္သင့္ျဖစ္ရင္ ငါ့ကို ေခၚလုိက္ပါကြာ”။

စမန္သာ့ဆီသြားကာ ညက စကားေတြကေတာက္ကဆတ္ျဖစ္ခဲ့တာကုိ ေတာင္းပန္ရသည္။ သူမခင္ပြန္း ေရာက္လာေတာ့ မည္လိ႔ု စမန္သာေျပာျပခဲ့သည္။ ၀မ္းသာစရာပဲ။ ကက္သရင္းေရာ သူ႔ဆီ ဘယ္ေတာ့ ေရာက္လာမွာလဲလို႔ ေတြးကာ နစ္ခ္ ရင္ေတြ ခုန္လႈပ္သည္။ စမန္သာက ကင္မရာစမ္းၾကည့္ရင္း ရုိက္ခဲ့သည့္ သူ႔ပံုကုိ ခုမွ ေပးလာသည္။ ပံုေအာက္မွာ စာတန္းတစ္ခုေတြ႕သည္။ အရာရာ မဆံုးရံႈးေသးပါဘူး တဲ့။ နစ္ခ္ အားတက္သြားသည္။ အလုပ္ကေတာ့ ဆံုးရံႈးခဲ့ၿပီ။ မဆံုးရံႈးေသးတာ ဒါျဖင့္ ..ကက္သရင္းျဖစ္မွာေပါ့။

ဖရန္႔အလုပ္ရွိရာ ရဲစခန္းကုိ လုိက္သြားသည္။ ဖရန္႔က ခဏေစာင့္ပါဆုိကာ အတြင္းခန္းထဲ ၀င္သြားသည္။ စားပြဲေပၚက ဖရန္႔ရဲ႕ဖုန္းျမည္လာသည္။ ၾကည့္မိသြားသည့္မ်က္လံုးေတြကုိ ေဖာက္ထုတ္ပစ္ခ်င္သည္အထိ မုန္းတီးစက္ဆုပ္သြားသည္။ ဖုန္းေခၚသူက ကက္သရင္း။ အရာရာအခုပဲ ဆံုးရံႈးသြားၿပီ။ စမန္သာ့စကား မမွန္ႏိုင္ေတာ့။ ဖရန္႔၀င္လာေတာ့ စိတ္ေတြထိန္းမရဘဲ လက္သီးႏွင့္ပစ္ထိုး မိသည္။ ဘယ္ရမလဲ ဖရန္႔က လူဆိုးေတြကုိ လွ်ပ္တစ္ျပက္ ဖမ္းဆီးႏုိင္သည့္ ရဲပဲ။ နစ္ခ္လက္သီးေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ေပါ့။ နစ္ခ္လက္ ေတြကုိ ျပန္ခ်ဳပ္ထားႏုိင္သည္။

“မိန္းမေတြက ေသာက္ၿပီး အလုပ္မလုပ္တဲ့သူနဲ႔ မေသာက္ဘဲ အလုပ္လုပ္တဲ့သူ ဘယ္သူ႔ကုိ ပုိေၾကြမယ္ထင္လဲ၊ ကက္သရင္း က ပုိေကာင္းတဲ့သူနဲ႔ ထုိက္တန္တာ”တဲ့။

ဖရန္႔စကားေတြက နစ္ခ္ရင္ကုိ ျမားနဲ႔တည့္တည့္ပစ္ခြင္းလုိက္သလုိ၊ ရင္တစ္ျပင္လံုး စူးနစ္ေအာင္ နာသည္။ ေတာ္ေသး တာေပါ့၊ `မင္းမိန္းမ ကက္သရင္းက မင္းထက္ပုိေကာင္းတဲ့ ငါ့လုိလူနဲ႔မွ ထုိက္တန္တာ´လုိ႔ တုိက္ရုိက္မေျပာတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရဦးမည္။ နာေနတဲ့သူ႔ရင္ကုိ ျဗန္းျဗန္းကြဲထြက္သြားေအာင္ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္ခဲ့ေသးသည္။

“မင္းနဲ႔ ကက္သရင္း အတူအိပ္ခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ၊ ၿပီးေတာ့ ကက္သရင္းကုိ ေပ်ာ္ရ႕ဲလားလုိ႔ မေမးခဲ့တာ ဘယ္ ေလာက္ ၾကာၿပီလဲ”တဲ့။

“မင္းက မူးဖုိ႔ပဲ သိတဲ့လူ၊ မူးၿပီး ရွယ္ရြန္နဲ႔အိပ္ခဲ့ဖူးတယ္၊ မင္းကုိ ခ်စ္ေနေသးတယ္လုိ႔ေတာ့ ကက္သရင္းက ေျပာပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူ အခု မင္းကုိ ကြာရွင္းခ်င္ၿပီတဲ့၊ ဒီမွာ စာရြက္စာတမ္းေတြ သူ႔လက္မွတ္ပါၿပီးသား..ေအာ္ ၿပီးေတာ့ အိမ္ကုိလည္း သူတစ္ ေယာက္တည္း အပုိင္လုိခ်င္တယ္တဲ့၊ ဒီထဲမွာ သံုးစြဲဖုိ႔ေငြတခ်ိဳ႕လည္း ရွိတယ္…”

xxxxxxxx

အရာအားလံုး ဆံုးရံႈးလုိက္ရသည့္အခါ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ရင္ထဲ ဘယ္ေလာက္ေျဗာင္းဆန္သြားမွာပါလိမ့္….ကၽြန္မ ေတြးထိတ္ ကာ နစ္ခ္ရဲ႕ေၾကကြဲမ်က္ႏွာကုိ ဘယ္လုိ ဆက္ၾကည့္ရမယ္မွန္း မသိတတ္ေတာ့ပါ။ မ်က္စိေရွ႕မွာ ျမင္ေနရသည့္ နစ္ခ္ ပံုစံကေတာ့ ဘာမွမရွိေတာ့သည့္ သူ႔ဘ၀အေျခအေနအေပၚ တည္ၿငိမ္စြာလက္ခံယူလုိက္ၿပီ ဆိုတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူက ေျပာလုိက္ေသးသည္။

“ေတာင္းပန္ပါတယ္ လုိ႔ ငါ့မိန္းမကို ေျပာလုိက္ပါ”တဲ့။ မိမိရဲ႕အားနည္းခ်က္ကုိ မိမိဘာသာ သိရွိသေဘာေပါက္သြားသူအဖုိ႔ ေတာင္းပန္စကားကလြဲၿပီး တျခားစကား ဆုိဖြယ္မရွိေတာ့ၿပီပဲ။

ဘီယာ၀ယ္ေနက် စတုိးဆိုင္ေလးေရွ႕ နစ္ခ္ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ဘာမွမရွိေတာ့သည့္ဘ၀ကုိ စိတ္နာနာႏွင့္ ဘီယာရည္ေတြထဲ ထပ္ကာထပ္ကာ ေရစုန္ေမ်ာ နစ္ျမွဳပ္ပစ္လုိက္ေတာ့မလား။

ေျခလွမ္းေတြ တစ္ခ်က္တုံ႔ခနဲျဖစ္သြားေပမဲ့ နစ္ခ္က စတုိးဆုိင္ကုိ လ်စ္လ်ဴရႈေက်ာခုိင္းကာ ဆက္ေလွ်ာက္သြားခဲ့သည္။ နစ္ခ္ရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ ကၽြန္မ စိတ္မပူေတာ့ပါ။ ေလာေလာဆယ္ သူ႔မွာ ဘာမွ မရွိေတာ့ေပမဲ့ တစ္ေန႔ အရာရာသူ႔ဆီ ျပန္ေရာက္လာေအာင္ နစ္ခ္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္လိမ့္မည္လုိ႔ ကၽြန္မ ယံုၾကည္လုိက္ပါသည္။ အခု သူ႔ဆီက ထြက္သြားၾကသည့္အရာေတြထက္ ပုိၿပီး သစ္လြင္ ေတာက္ပမည့္ အရာရာေတြေပါ့။

ဂ်ဴနီယုိ

Film – Everything Must Go

Cast – Will Ferrell ( Nick Halsey )

         Rebecca Hall( Samantha )

         Michael Pena ( Frank)

(Family မဂၢဇင္း၊ ဒီဇင္ဘာ)