အဲဒီအခန္းထဲမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ရွိတယ္

စုမီေအာင္

ႏို၀င္ဘာ ၁၃ (လူတကာက ကံမေကာင္းတဲ့နံပါတ္လုိ႔ စြဲထင္မွတ္တဲ့ေန႔)မွာ အဲဒီအခန္းထဲကို မိန္းမတစ္ေယာက္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေမွ်ာ္္လင့္ျခင္းေတြ တနင့္တပုိး သယ္ေဆာင္ရင္းနဲ႔ေပါ့။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ အဲဒီ အခန္းဟာ သူမအတြက္ ဘာေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမွ လင္းပြင့္မလာေတာ့မွန္း အေခ်ာက္ေခ်ာက္အခ်ားခ်ား သိလုိက္ရတယ္။ 

အဲဒီမိန္းမ ေၾကကြဲသြားတယ္။ 

ကံတရားက အထူးျပဳလုပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဒဏ္ခတ္လိုက္သလုိပဲ။

×××××

အဲဒီမိန္းမမွာ အံ့ၾသဖြယ္လိႈက္လွဲတဲ့ရယ္ေမာသံတစ္ခုရွိတယ္။ ရင္ေမာဖြယ္ပူေဆြးတဲ့ ငိုေၾကြးသံတစ္ခုလည္း ရွိ တယ္။ အဲဒီမိန္းမဟာ ဆန္႔က်င္ဘက္သေဘာတရားေတြေအာက္မွာ လူးလွိမ့္ရွင္သန္ေနတဲ့ လူမိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ သူမရယ္ေမာလုိက္ၿပီဆုိ အျခားဘယ္မိန္းမမွ လုိက္မမီႏုိင္၊ သူမ ငိုေၾကြးလုိက္ၿပီဆုိ အျခား ဘယ္သူမွလာၿပီး ေခ်ာ့ျမွဴ မရႏိုင္။

အဲဒီမိန္းမမွာ အံ့ၾသဖြယ္ လက္တစ္စံုလည္းရွိရဲ႕။ အဲဒီလက္ေတြက အရာရာကုိ အႏုပညာ အရာမွာ ဟန္က်ပန္က် ျဖစ္ေအာင္ ထုဆစ္ဖန္တီးႏိုင္တယ္။ ေက်ာက္သားထုကုိ ထုဆစ္ႏုိင္သလုိ၊ ေဖာ့ဖေယာင္းကို ပံုသြင္းႏုိင္တယ္။ သဲမြမြကုိ ပံုေဖာ္ ႏုိင္သလုိ၊ ေစးပ်စ္ပ်စ္ရႊ႕ံသားကုိ ကုိင္တြယ္ႏိုင္တယ္။ ေရလုိ အေရာင္အနံ႔အရသာ ထုထည္ ဘာမွမရွိတဲ့အရာကုိေတာင္ အဲဒီမိန္းမရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြက ခ်ိဳျမစြဲမက္ဖြယ္ ထုထည္တစ္ခုအျဖစ္ တီထြင္ဖန္တီးမႈ ျပဳႏိုင္တယ္။ ေနရာတုိင္းကုိ အလ်င္အဟုန္နဲ႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေရြ႕လ်ားေနတဲ့ ေလလုိအရာကုိေတာင္ ဘယ္ကုိမွ ပ်ံ႕ထြက္မသြားေစဘဲ တစ္ေနရာတည္း အံုဖြဲ႕ျဖစ္တည္္ေနေအာင္ အဲဒီလက္တစ္စံုက ထိန္းခ်ဳပ္ စုစည္းထားႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။

သူမလက္က ထုဆစ္လုိက္သမွ် အရာခပ္သိမ္းဟာ အမွန္တရားကုိ အေျခခံတဲ့အရာေတြသာ ျဖစ္တယ္။ဒါကုိ လူတခ်ိဳ႕က လက္မခံၾကဘူး။ အဲဒီမိန္းမမွာ တျခားမိန္းမေတြလုိ အဖိုးတန္လည္ဆြဲရတနာေတြမရွိဘူး၊ ေန႔စဥ္ဖတ္ရႈေနက် သမၼာက်မ္းစာထဲက The Truth Shall Make You Free ဆုိတဲ့က်မ္းပုိဒ္ကုိ သူမရဲ႕လည္မွာ လည္ဆြဲရတနာလုိ ဆင္ျမန္းထားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမ ဧကန္အမွန္ လြတ္ေျမာက္မႈ ရွိမရွိကုိေတာ့ ပုိင္းဆစိတ္ျမႊာဖုိ႔ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့သူပါ။ အဲဒီအခန္းထဲ ေရာက္တဲ့ေန႔က စၿပီး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ အနီေရာင္ကတၱီပါတစ္စလုိ အဲဒီမိန္းမအေပၚ ႏုိင့္ထက္စီးနင္းျခံဳလႊမ္းထားခဲ့တယ္။ ရဲရင့္ျခင္းအနီ၊ ေႏြးေထြးတဲ့ကတၱီပါ၊ သိမ္ေမြ႕တဲ့ အမည္နာမေလးနဲ႔ ဆုိေတာ့လည္း အဲဒီမိန္းမက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေပၚ သံသယတစ္စြန္း တစ္စမွ် မ၀င္ခဲ့မိဘူးေပါ့။

တကယ္ေတာ့ ခ်စ္ျခင္းဟာ ရုပ္ဖ်က္ထားတဲ့အုပ္စုိးမႈတစ္ခုျဖစ္တယ္၊ အဲဒီမိန္းမရဲ႕ အရာခပ္သိမ္းမွန္သမွ်ကုိ လြတ္လပ္စြာ ျဖန္႔က်က္ ဆန္႔ထြက္မသြားႏိုင္ေအာင္ ခ်ည္ေႏွာင္ တုပ္ဆုိင္းထားခဲ့တယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ က်မ္းစာလာ မိန္႔ျမြက္ စကား “အခ်င္းမိန္းမတုိ႔ မိမိခင္ပြန္း၏အုပ္စုိးျခင္းကုိ ၀န္ခံၾကကုန္ေလာ့”ဆုိတဲ့အတုိင္းပဲ။ ။ ဘုရားသခင္ကုိ ယံုၾကည္သက္၀င္တဲ့ အဲဒီမိန္းမဟာ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႔အုပ္စုိးျခင္းျခင္းမွာ ေစာဒကမတက္ဘဲ နာခံလုိက္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ နာမည္ေကာင္းေလးနဲ႔အတူ ကုိယ္ဟန္ေၾကာ့ေၾကာ့ေလးေတာ့ ပုိင္ဆုိင္ခဲ့တာေပါ့။ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ဆီသြားသြား၊ ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ေလး လွမ္းေလွ်ာက္ ေနတဲ့ အဲဒီမိန္းမရဲ႕ကုိယ္ေနဟန္ထားတစ္ခုကုိပဲ အျခားမိန္းမတကာတို႔က လိႈက္ဖုိအားက်ေနေလရဲ႕။ အဲဒီမိန္းမ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တဲ့ လမ္းကေလးက အျခားမိန္းမေတြ မနာလုိစိတ္ထန္ျပင္းရေလာက္ေအာင္ ေခ်ာမြတ္ေျဖာင့္ျဖဴးလြန္း လွတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီမိန္းမရဲ႕ေျခဖ၀ါးတစ္စံု အက္ကြဲၾကမ္းရွလို႔ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနခဲ့တာ ဘယ္သူမွ မျမင္မိၾကဘူး။

ဒါ ဘယ္လိုေၾကာင့္ပါလိမ့္လုိ႔ အဲဒီမိန္းမ အျမဲေတြးပါတယ္။ အေကာင္းဆံုးကုိ ႀကိဳးစားထုဆစ္ခဲ့တဲ့ၾကားက ထုထည္ တစ္ခုမွ အရာမထင္ဘဲ လက္တစ္စံုထဲကေန ေလွ်ာေလွ်ာထြက္က်ေနတဲ့အျဖစ္။ ၾကာလာေတာ့ ေသြးပ်က္လာတယ္။ အရာရာကို အေကာင္အထည္တစ္ခုေပၚထြက္ႏုိးႏုိး မွန္းဆေမွ်ာ္ရည္ထုဆစ္ေနတဲ့ လက္ေတြဆီက တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ နာက်င္တဲ့ေ၀ဒနာကုိသာ ခံစားလာရတဲ့အခါ အဲဒီအခန္းကုိ သံသယ၀င္ခဲ့ရၿပီ။ အလင္းလက္ဆံုးေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ လက္အစံုကုိ ပင့္ေျမွာက္ဆန္းစစ္ၾကည့္လုိက္မိတယ္။

“အုိ…ဘုရားသခင္… ပင့္ကူမွ်င္တမွ် ပါးလ်လြန္းတဲ့ႀကိဳးမွ်င္မြမြေတြ… အလုိေလးေလး …ကၽြန္မရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြမွာ အံုက်င္းဖြဲ႔လုိ႔၊ မ်ားျပားလြန္းလွခ်ည့္”

ၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ ေမွာ္ဘုရင္တစ္ပါးက ျပဳစားလုိက္သလို ႀကိဳးမွ်င္ေတြက တစ္စတစ္စ တုပ္ခိုင္ႀကီးရင့္လာခဲ့တယ္။

“အုိ အရွင္.. ကယ္မေတာ္မူပါ ၊ ကၽြန္မလက္ေတြ လႈပ္မရေတာ့ၿပီေကာ”

လူေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕က်ိန္စာတုိက္သံက အဲဒီအခန္းရဲ႕အတြင္းဘက္ဆံုး ေနရာတစ္ခုကေန ထြက္ေပၚ လာခဲ့တယ္။

            “အဲဒါ ဘုရားသခင္ မင္းကုိ ဒဏ္ခတ္လိုက္တာ၊ ဘုရားနဲ႔ ရွင္း”

မုိးႀကိဳးအစင္းစင္း ပစ္ခြင္းလုိက္သလုိ ၿခိမ္းေျခာက္သံတစ္စက အဲဒီမိန္းမရဲ႕ နားထဲကုိ ေခ်ာ္ရည္ပူေတြလုိ စီး၀င္လာခဲ့ တယ္။  မတုံ႔ျပန္စဖူး အဲဒီမိန္းမက အဲဒီၿခိမ္းေျခာက္သံကုိ အာခံတုံ႔ျပန္လုိက္တယ္။

“မဟုတ္ဘူး ဘုရားသခင္က ကယ္တင္ျခင္းအရွင္သခင္၊ အဲဒါ ရွင္လုပ္တာ။ စိတ္ႏွလံုး တစ္လံုးတစ္၀ ဆုိတာ က်မ္းစာအုပ္ထဲမွာပဲ ေသေနတဲ့စကားလံုး၊ ရွင္တို႔ လက္ေတြ႕က်က် ဘယ္ႏွခါ မွီျငမ္းသံုးစြဲဖူးသလဲ၊ အဆံုးသတ္မွာေတာ့ ကၽြန္မက ရွင္တုိ႔အားလံုးရဲ႕ အခန္းအျပင္ကလူ”

၁၃ ဂဏန္းဟာ ကံဆုိးမိုးေမွာင္က်ျခင္းေတြကုိ ကုိယ္စားျပဳေနသလား။ ၁၃ ဂဏန္းတစ္ခုရဲ႕ ျဖားေယာင္းမႈကုိ ေအာက္မွာ ငုပ္လွ်ိဳးကြယ္ေပ်ာက္ေနခဲ့တဲ့ ႏွလံုးသားတစ္စံုကုိ အဲဒီမိန္းမက အဲဒီေန႔မွာ တူးဆြေဖာ္ထုတ္ပစ္လုိက္တယ္။ ၁၃ႀကိမ္ေျမာက္ႏုိ၀င္ဘာရဲ႕ ၁၃ရက္ေျမာက္ ေန႔တစ္ေန႔မွာ။

××××××

အဲဒီအခန္းထဲမွာ လက္ေတြေသေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ (တစ္နည္းအားျဖင့္) အခန္းတံခါးကို ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ဖြင့္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ေပါ့။ လက္ေတြရဲ႕အကူအညီ တစ္စံုတစ္ရာ မပါလည္းပဲ ေျခေထာက္ေတြခ်ည္း သက္သက္နဲ႔ တံခါးတစ္ခ်ပ္ကို အေသအခ်ာဖြင့္လုိ႔ရတယ္ဆုိတာ အဲဒီမိန္းမက မေသခင္ သက္ေသျပခဲ့မလုိ႔။ အခုဆုိရင္ အဲဒီမိန္းမဟာ လြတ္လပ္ေနေသးတဲ့ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ အဲဒီအခန္းရဲ႕အျပင္ဘက္ကုိ ထြက္ခြင့္ရဖုိ႔ က်ားကုပ္က်ားခဲ ႀကိဳးစားေနရဲ႕။

ေနစမ္းပါဦး စကားျဖတ္ၿပီး ကၽြန္မ ေမးစမ္းပါရေစ…

ႏုိ၀င္ဘာဟာ ႏွင္းက်ဖုိ႔ တာ၀န္ယူထားတဲ့ ခပ္ေအးေအး လလား၊ အခန္းအျပင္ဘက္မွာ ႏွင္းေတြ က်ေနၿပီလား။ အဲဒီမိန္းမကေရာ အခန္းအျပင္ဘက္ဆီက ဘာကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနမွာလဲ။ လူေယာက္်ား တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဟန္ေဆာင္ျခင္းကင္းတဲ့ ရယ္ေမာသံံကုိ  ထာ၀ရၾကားခြင့္ရဖုိ႔လား၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီလူေယာက္်ားရဲ႕အနားမွာ သူမရဲ႕(၁၃ႏွစ္ၾကာ ေစ့ပိတ္ေနခဲ့ရတဲ့) ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုကေန ထာ၀ရ ခ်ိဳလြင္မယ့္ ရယ္သံစစ္စစ္ကုိ အခန္းအျပင္ဘက္က လူေယာက္်ားရဲ႕ ရယ္သံနဲ႔အတူ ျမဴးထူးစြာ ထုဆစ္ပစ္လုိက္ဖုိ႔လား…..။။။

ကၽြန္မ ေသလုေမ်ာပါး သိခ်င္တာက …

အခန္းအျပင္ဘက္ကုိ အဲဒီမိန္းမ တကယ္ပဲ ေရာက္သြားမွာလား၊

တစ္ေန႔ေသာအခါမွာ အင္မတန္ခ်ိဳလြင္တဲ့ရယ္ေမာသံတစ္စံုကုိ မုိးေျမတုန္ခါေအာင္ ကၽြန္မ ၾကားခြင့္ရမွာလား။

အဲဒီမိန္းမဟာ ဘယ္သူလဲ…..။

ကၽြန္မလား၊ ရွင္လား၊ The Ledge ရုပ္ရွင္ကားထဲက ရွယ္နာ ဆုိတဲ့မိန္းမလား၊ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း စႏၵာသူသူ၀င္း လား၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခား………။