Happy New Year for all friends !

We Wish You A Merry Christmas

Christmas is forever, not for just one day,
for loving, sharing, giving, are not to put away
like bells and lights and tinsel, in some box upon a shelf.
The good you do for others is good you do yourself...

~Norman Wesley Brooks, "Let Every Day Be Christmas,"

Congratulation David !

ခရစၥမတ္မွာ အဓိပၸါယ္ရွိစြာ

In Christmas Time

ပုံေဖာ္ၾကတဲ့အခါ

“ရွင္ .. ဘယ္ေနရာမွာလဲ၊ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ၊ ကၽြန္မတို႔ workshop အခ်ိန္ေလး နည္းနည္းေျပာင္းလိုက္ၾကတယ္၊ ေန႔လည္ ၂နာရီခြဲမဟုတ္ေတာ့ဘူး အခု ၁နာရီခြဲမွာ စခ်င္တယ္၊ သူတို႔ ဆရာမေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး ေက်ာင္းကိုျပန္၀င္ၾကရမွာမို႔ အခ်ိန္နည္းနည္းေရွ႕ကိုတိုးလိုက္ရတယ္၊ ရွင္ အဆင္ေျပမလားပဲ၊ ကၽြန္မတို႔ ကေလးေတြ စံုေနၾကၿပီ၊ သူတို႔ ရွင့္ကိုေစာင့္ေနၾကတယ္၊ ကၽြန္မတို႔ Art Caffe မွာပဲ ရွိေနၾကမယ္ေနာ္” အီဗန္နာက ဖုန္းထဲကေန ခပ္သြက္သြက္ေျပာတယ္၊

အကုတ္အျခစ္ေကာင္းတဲ့ေခြးေလးလဲ့ရာကို ေက်ာယားရင္ ကုတ္ခိုင္းရေကာင္းမလားပဲ ..

ငယ္ငယ္က တူေလးဆိုျပတဲ့ သီခ်င္းသတိရမိေသးတယ္၊

~ အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ကြယ္ .. က်ားေလးႏွစ္ေကာင္ကို၀ယ္ ~
~ ေယာကၡမအတြက္ တစ္ေကာင္ေပးမယ္ ~
~ တစ္ေကာင္ကို ေက်ာယားေတာ့ ကုတ္ခိုင္းမယ္ ~ တဲ့ .. ေတာ္ေတာ္ရယ္ရတယ္၊ သူဆိုျပတုန္းက။

Campaign To End Violence Against Children

Campaign To End Violence Against Children - Childhood Cartoo... - Care2 News Network
Change your Facebook profile picture to a cartoon from your childhood and invite your friends to do the same. There should be no human faces on Facebook but an invasion of memories to raise awareness to end Violence Against Children.

“ႀကိဳက္တဲ့ ကာတြန္းကားေတြ” ... က်န္ေနေသး ..

သံလိုက္စက္ကြင္းထဲက ေပ်ာ္ရႊင္က်န္းမာ .. က်ဳပ္ရဲ႕ လူးဘာ

ဒီရက္ပိုင္း လူးဘာနဲ႔ မေတြ႕ရတာ ေတာ္ေတာ့္ကိုၾကာေနၿပီ၊ မေန႔ကေတာ့ က်ဳပ္ဆီ သူ ဖုန္းဆက္တယ္။ ေတြ႔ၾကပါစို႔လို႔ သူက ေခၚတယ္။ လူးဘာကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မဆို ေပါ့ပါးသြက္လက္ေနတာပါပဲ၊ ဖုန္းထဲမွာလည္း သူ႔အသံက ရႊင္လန္းတက္ၾကြဆဲပဲ၊ က်ဳပ္ကိုလည္း ခင္ခင္မင္မင္ရွိဆဲ၊ လူးဘာက က်ဳပ္ကို အေတာ္ႀကီးခင္ရွာတယ္။ က်ဳပ္တို႔ အလုပ္ေတြကိုယ္စီနဲ႔ မအားလို႔ မေတြ႕ျဖစ္ၾကရင္ေတာင္ သူဘာလုပ္လုပ္ က်ဳပ္ဆီဖုန္းဆက္ၿပီးစီကာပတ္ကံုး ေျပာေျပာေနေတာ့တာ၊ သ႔ူ အမ်ဳိးသမီးဆံုးသြားၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္မျပည့္ခင္ မိန္းမထပ္ယူေတာ့မယ္ဆိုေတာ့လည္း က်ဳပ္ကိုအရင္ဆံုးေျပာျပတာပဲ၊ တိုင္ပင္တာေတာ့ မဟုတ္ေခ်ဘူး၊ အသိေပးရုံပဲ၊ သူက သူ႔စိတ္နဲ႔ သူ႔ဘာသာ သြက္သြက္လက္လက္ ဆံုးျဖတ္တတ္တဲ့သူမ်ဳိး၊ သူ႔ရဲ႕ က်န္းမာေရးလည္း အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ အေတာ့္ကိုဂရုစိုက္တာ။ Mala Krsna ရြာက Najdan circles မွာ မိနစ္၂၀ေလာက္ရပ္ရင္ ေလျဖတ္တာေပ်ာက္တယ္၊ အေၾကာအျခင္ေတြကိုက္ခဲတာ၊ အဖ်ားအနာေတြအေတာ္မ်ားမ်ား ေပ်ာက္ကင္းခ်မ္းသာႏိုင္တယ္။ အဲဒီရြာက စက္၀ိုင္းေတြမွာ ကမၻာမွာ အမဓါတ္ေရာင္ျခည္ အျပင္းဆံုးေနရာဆိုပဲ၊ တစ္ခါရပ္ၿပီးရင္ လိုအပ္မယ္ထင္ရင္ ေနာက္ႏွစ္ပတ္အၾကာ ျပန္ရပ္လို႔ရတယ္၊ ကိုယ့္အလွည့္က်ဖို႔ကို ႏွစ္ရက္ေလာက္ တန္းစီေစာင့္ရေသးတယ္တဲ့၊ သတင္းေတြမွာပါလာတာနဲ႔ သူ .. အဲဒီ ရြာကိုသြားဖို႔ စံုစမ္းၿပီးၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး အဲဒီဓါတ္ေရာင္ျခည္စက္၀ိုင္းေတြမွာ သြားရပ္ေတာ့တာပဲ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ သူ႔ေလာက္မသြက္ႏိုင္ဘူး၊ က်ဳပ္လို ႏွလံုးထဲ pacemaker ထည့္ထားရတဲ့သူကလည္း အဲဒီေနရာမွာရပ္လို႔ မျဖစ္ဘူးတဲ့၊ pacemaker တပ္မထားေတာင္ သူ႔လို အထူးအဆန္းတယ္လည္း စိတ္မ၀င္စားလွပါဘူး၊ က်ဳပ္ရဲ႔ ေန႔ေတြတိုင္းက ရိုးရိုးစင္းစင္းပဲ ကုန္ဆံုးသြားတာ၊ စားတဲ့အစားအစာ၊ ၀တ္တဲ့အ၀တ္အစား၊ ဖတ္တဲ့သတင္းစာ၊ နားေထာင္တဲ့ သတင္းလိုင္း၊ က်ဳပ္အိမ္ကိုလာလည္တဲ့ မိတ္ေဆြ၊ က်ဳပ္ကသြားလည္တတ္တဲ့မိတ္ေဆြ၊ မနက္မိုးလင္းလာတာနဲ႔ ေျပာျဖစ္တဲ့စကားေတြ တစ္ေန႔နဲ႔ တစ္ေန႔ အတူတူပဲ၊ ဘာမွကိုမကြဲျပားတာ၊ မိုးလင္းတာနဲ႔"ေကာင္းေသာမနက္ခင္းပါ" ဆိုတဲ့ ႏႈတ္ဆက္စကားကအစ ညအိပ္ရာ၀င္ခါနီး "ေကာင္းေသာညပါ" ဆိုတဲ့ စကားအဆံုး တစ္ေန႔တစ္ေန႔ေျပာျဖစ္တဲ့ စကားလံုးေတြက အဟုတ္ကိုပဲ သိပ္မကြာလွဘူး၊ ယုတ္စြအဆံုး က်ဳပ္ရဲ႔မိန္းမ၊ သူနဲ႔ေတာင္ အိုေအာင္မင္းေအာင္၊ တကယ့္ကို ရိုးေျမက်ေပါင္းရေတာ့မွာဗ်ဳိ႕၊ က်ဳပ္မိန္းမ မာရီယာကလည္း က်န္းမာလိုက္တာမွ ေခါင္းကိုက္ႏွာေစးေတာင္ အင္မတန္ျဖစ္ခဲတတ္တာကိုး၊ က်ဳပ္ကမွ ႏွလံုးမေကာင္းလို႔ တစ္တစ္ေတာက္ေတာက္ စက္ေလး ထည့္ထားရတာကလား၊ အဲဒီေတာ့ လူးဘာလို ေနာက္မိန္းမေလး အေျပာင္းအလဲေလးျဖစ္ျဖစ္ ယူဖို႔ ဘယ္လိုမွ အခြင့္မသာခဲ့ဘူး၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရိုးရိုးစင္းစင္းေန႔ရက္ေတြထဲ က်ဳပ္ ... မိန္းမအေဟာင္းနဲ႔ တလႈပ္လႈပ္ .. ခရီးဆက္ေနရတုန္းပဲ။

က်ဳပ္တို႔ လူးဘာအိမ္ေရွ႕ေရာက္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ သူက လမ္းမေပၚမွာ ေျခကားယား လက္ကားယားရပ္လို႔ ၾကိဳေနၿပီ၊ "ေဟး .. မီလန္ .. ငါ .. ဒီမွာေဟ့၊ လာေဟ့၊ လာၾကေဟ့၊ ကားကို ဒီဘက္မွာရပ္၊ ဟိုဘက္ကို ေခါင္းတည္" လို႔ ေျပာေျပာဆိုဆို ခရီးဦးႀကိဳျပဳတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ေဘးက ကားကို..." ဆိုၿပီး လူးဘာက အသံႏွိမ့္ၿပီး ဆက္ေျပာတယ္၊ "သတိထားဗ်ဳိ႕၊ ဒီကားက ေဘးအိမ္က ငဂ်စ္တစ္ေကာင္ရဲ႕ကား တန္ဘိုးႀကီးတယ္၊ ထိမိခိုက္မိရင္ေတာ့ မလြယ္ဘူး၊ ျပာၿပီသာမွတ္"  လို႔ လမ္းသရဲစကားလံုးဆန္ဆန္လည္း သံုးႏွဴန္းေသးရဲ႕၊ လူးဘာက အျမဲဒီလိုပါပဲ၊ က်ဳပ္ .. ခပ္ဖြဖြျပံဳးလိုက္မိေသးတယ္။ မာရီယာကေတာ့ တဟားဟားနဲ႔ လူးဘာကို သေဘာေတြက်ေနေတာ့တာ၊ က်ဳပ္ေတာင္ မနာလိုျဖစ္မိတယ္။ က်ဳပ္နဲ႔မ်ားဆို မာရီယာ ဒီေလာက္ဟက္ဟက္ပက္ပက္ႀကီးရယ္တာ မေတြ႔ဖူးပါဘူးဗ်ာ၊ မိန္းမေတြမ်ား အဲဒါခက္တာပဲ၊ အေျပာသြက္သြက္၊ အလွမ္းသြက္သြက္ေယာက်္ားမ်ားဆို အရည္လဲ့လဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ မ်က္စိတဆံုး လိုက္ၾကည့္ေနတတ္ၾကတာ။

လူးဘာက က်ဳပ္ပခံုးကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ၾကီးဖက္ၿပီး သူ႔ အိမ္ဆီဆြဲေခၚတယ္။ က်ဳပ္မလည္း သူ႔ လို႔ လိုက္သြက္ႏိုင္ေအာင္ မနည္း ႀကိဳးစားေနရတယ္။ က်ဳပ္က လႈပ္လွီလႈပ္လဲ့ရယ္၊ လမ္းၾကားေလးကေန သူ႔အိမ္ဆီ၀င္ရတယ္၊ က်ဳပ္တို႔လို႔ ကြန္ဒိုတိုက္ခန္းမဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ ျခံေလးထဲမွာ ပန္းျခံေလးလည္းရွိတယ္။ က်ဳပ္တစ္ေခါက္ေတာ့ေရာက္ဖူးပါေသးတယ္။ အခု အိမ္ကိုမြမ္းမံထားတယ္။ အခန္းေတြ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ အေတြ႕ဆံုးပံုစံျပင္ထားတယ္လို႔ ဖုန္းထဲမွာေျပာခဲ့ေသးတယ္။ ဟုတ္လည္းဟုတ္တယ္။ လူးဘာက ဆိုဖာဆက္တီေတြကိုလည္း တစ္ပတ္တစ္ခါ ေလာက္ေျပာင္းတတ္တယ္။ တသမတ္တည္းဘယ္ေတာ့မွ မထားဘူး။ တစ္မ်ဳိးတည္းၾကာၾကာျမင္ရရင္ စိတ္ၿငီးေငြ႔ၿပီး စိတ္ပ်င္းတယ္ဆိုပဲ၊ သူေျပာမွပဲ က်ဳပ္လည္း စိတ္ပ်င္းတယ္ဆိုတာၾကားဖူးေတာ့တာ၊ သူကေတာ့ စိတ္ေပ်ာ္ေနေအာင္ အျမဲ အသစ္အဆန္းေလးေတြနဲ႔ လႈပ္ရွားေနရမွ က်န္းမာသတဲ့၊ က်ဳပ္ဆို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ က်ဳပ္ဧည့္ခန္းမွာရွိတဲ့ ၀က္သစ္ခ်သား ဆက္တီအိုႀကီးဆို မာရီယာ့အေမ၊ က်ဳပ္ေယာကၡမႀကီးရွိကတည္းက အဲဒီေနရာမွာပဲ ဒီပံုစံအတိုင္းပဲ အပံုလိုက္ႀကီးခ်ထားတာ၊ အခုလည္း ဒီလိုပဲ၊ ေနာက္လည္း ေျပာင္းဖို႔ အစီအစဥ္မရွိဘူး။

အိမ္ေရွ႕ေရာက္လို႔ တံခါးလည္းဖြင့္ေရာ မတိုးမက်ယ္သီခ်င္းသံနဲ႔အတူ ေခြးေလးတစ္ေကာင္ ေျပးထြက္လာတယ္၊ အသံကလည္းစာေနတာပဲ၊ "၀ုတ္ ၀ုတ္" ေတာင္မဟုတ္ဘူး အသံက"အုတ္ အုတ္"  လို႔ အသံေသးေသးေလးနဲ႔ ေဟာင္တယ္။ က်ဳပ္တို႔ကိုႏႈတ္ဆက္လိုက္တာ တစ္ကိုယ္လံုးကိုခါေနတာပဲကိုး၊ အဲဒီေခြးေလးခါလိုက္တိုင္း သူ႔ကိုယ္ေသးေသးေလးက အေပၚကိုေျမာက္ေျမာက္တက္သြားေသးတာ၊ ခါလိုက္ အေပၚေျမာက္တက္လိုက္နဲ႔၊ က်ဳပ္တို႔ကိုယ္ေပၚကိုလည္း ခုန္တက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေသးတယ္။ ေခြးမေလး နာမည္က လဲ့ရာ တဲ့၊ လူးဘာက သူ႔ျမင္ကြင္းမွာ ခပ္လႈပ္လႈပ္ အရာေတြရွိမွ သေဘာက်တာ အဲဒါကိုၾကည့္ပါလား၊ ခပ္လႈပ္လႈပ္ ေခြးတစ္ေကာင္ေတာ့ေမြးထားလိုက္ေသးတယ္။ က်ဳပ္မိန္းမ မာရီယာကေတာ့ ေျပာပါရဲ႕၊ ေခြးေလးေမြးရေအာင္ ေၾကာင္ေလးေမြးရေအာင္နဲ႔၊ ပူဆာဖူးတယ္၊ က်ဳပ္ကလည္း မ်က္စိအင္မတန္ ေနာက္တတ္တာ၊ မ်က္စိထဲ လႈပ္လႈပ္ေတြ ျမင္ေနရရင္ကို ေဒါသကထြက္လာေတာ့ မျဖစ္ဘူး၊ က်ဳပ္စိတ္တိုရင္ အျမီးကကိုင္ၿပီး လႊင့္ပစ္မိမွာ၊ ႏွလံုးထဲထည့္ထားတဲ့ စက္လည္း က်ဳပ္ကိုကယ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါနဲ႔ပဲ က်ဳပ္ႏွလံုးေရာဂါထၾကြမွာ စိုးရိမ္လို႔ပဲလား၊ ေခြးေတြေၾကာင္ေတြ အျမီးက ကိုင္ေပါက္လႊင့္ပစ္မွာ ေၾကာက္လို႔လားေတာ့မသိဘူး၊ မာရီယာလည္း ေနာက္ေတာ့ မပူဆာေတာ့ပါဘူး။ အသံတိတ္သြားတယ္။

လူးဘာက အျပင္အဆင္ေျပာင္းထားတဲ့ အခန္းေတြကိုလုိက္ျပတယ္။ သစ္လြင္ေတာက္ပေနတာပါပဲ၊ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ျပင္ဆင္ထားတယ္ လို႔ေတာင္ မထင္ရဘူး။ နံရံမွာသုတ္ထားတဲ့ေဆးေရာင္ေတြကအစ၊ အသံုးအေဆာင္ေတြ၊ ပန္းခ်ီကား၊ ပန္းအိုး၊ ဆက္တီအကုန္လံုး စတိုင္က်က် လတ္ဆတ္ေနတာပဲ၊ သူ႔အိမ္က ႏွစ္ထပ္အိမ္ေလး၊ အေပၚထပ္ကိုလည္းလိုက္ျပတယ္။ အဲဒီမွာ အခက္ေတြ႔တာပဲ၊ လူးဘာကေတာ့ လဲ့ရာကို ေပြ႔ခ်ီၿပီး တဒုန္း ဒုန္းနဲ႔ အိမ္ေပၚထပ္ကိုတက္သြားလိုက္တာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္လို၊ က်ဳပ္မွာ လက္တန္းကို ကိုင္ၿပီး က်ဳပ္ရဲ႔ႏွလံုးကို အသာအယာေခ်ာေမာ့ၿပီး လႈပ္လီလႈပ္လဲ့တက္ရတာ၊ သူကေတာ့ အိမ္ေပၚကေန ျပံဳးျပံဳးႀကီး က်ဳပ္တို႔ကို စီးမိုး ၾကည့္ေနေလရဲ႕၊ မာရီယာလည္း လူးဘာေလာက္ေတာ့ မသြက္ႏိုင္ဘူး၊ မာရီယာ့ကိုယ္လံုးက က်ဳပ္တို႔လက္ထပ္ခါစကအခ်ိန္က ကိုယ္လံုးထက္ သံုးဆမကဘူး အခ်ဳိးအဆကြာျခားသြားၿပီပဲကိုး၊ အေပၚထပ္မွာလည္း တစ္ခန္း၀င္တစ္ခန္းထြက္ မနားတမ္း လိုက္ၾကည့္ရတယ္။ က်ဳပ္လည္း.. ေရာက္ကတည္းက ခုထိ နားနားေနေနမထိုင္ရေသးဘူး၊ လူးဘာ အိမ္အခင္းအက်င္းလိုက္ၾကည့္ေနရတာ အေတာ့္ကိုေမာတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ေအာက္ထပ္ကိုျပန္ဆင္း၊ ေအာက္ထပ္ အ၀င္ ပန္းျခံေလးေရွ႕က ဆက္တီမွာထိုင္ၾကတယ္၊ အမိုးမွာ မွန္ခ်ပ္ေတြတပ္ထားတယ္။ အလင္းေရာင္ကလည္းရ၊ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းတဲ့ေနရာေလးပဲ၊ ေနရာမွာ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ထိုင္ၾကမွပဲ လူးဘာကို ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့တယ္၊ ေဘာင္းဘီက ဒူးအထက္နားအထိအတို၊ တီရွပ္အေရာင္လြင္လြင္၊ ရင္ဘတ္မွာ ဒီဇိုင္းလွလွနဲ႔၊ အလို .. ခုမွ ေတြ႔မိရဲ႕ .. လူးဘာက ေငြေရာင္ေရႊေရာင္စပ္ လက္ေကာက္နဲ႔ပါလား၊ ေတာ္ေတာ္ဟုတ္တဲ့လူ၊ အဲ .. လည္ပင္းမွာလည္း ဆြဲႀကိဳး .. ဆြဲၾကိဳးလိုအေပ်ာ့လည္းမဟုတ္၊ လက္ေကာက္လို အမာအကြင္းလိုက္၊ လည္ေကာက္လို႔ေခၚရမယ္၊ ဒါကိုလည္း ခပ္ႀကီးႀကီး ၀တ္ထားေသးတယ္။ အသားအရည္ကလည္း ရႊန္းရႊန္းစိုစိုနဲ႔ လူးဘာႀကီးက အသက္သာႀကီးေရာ၊ တကယ့္ကိုႏုႏုဖတ္ဖတ္ႀကီးပဲ၊ က်ဳပ္နဲ႔မ်ားေတာ့ ကြာျခားပါေပ့၊ မာရီယာဆို တခ်ိန္လံုး ပါးစပ္မပိတ္ဘူး၊ သူ႔အသက္အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ပဲ ခုိးခိုးခစ္ခစ္နဲ႔ရယ္ေမာလို႔ လူးဘာ ဘာေျပာေျပာသေဘာအက်ႀကီး က်ေနတာမ်ားဗ်ာ .. က်ဳပ္ေတာင္ၾကည့္မရခ်င္ေတာ့ဘူး။

"ေကာ္ဖီ လုပ္ေဟ့၊ ဘရန္ဒီလည္းလာ၊ ရွိတာအကုန္သာခ်၊ ဘာဧည္ခံမွာလည္း၊ ေဂၚဒါနာေရာ လူးဘာ"

က်ဳပ္လည္း ရႈသိုးသိုး ေမးပစ္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ လူးဘာႀကီး ျပဴးျပဴးျပာျပာ ေကာ္ဖီသြားႏွပ္တယ္။ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္ၿပီး ေျပာျပေသးတယ္။ တဟီးဟီးနဲ႔လည္းရယ္တယ္။ ေဂၚဒါနာစိတ္ေကာက္ၿပီး သူ႔သားအိမ္သြားေနတယ္ တဲ့၊ အဲဒါပဲ ေဂၚဒါနာကိုလည္း အျမဲျမင္ေနရေတာ့ ရိုးလာလို႔ တမင္စိတ္မဆိုး ဆိုးေအာင္ လုပ္လႊတ္လိုက္တာေနမွာ၊ လူးဘာက ေရခဲေသတၱာထဲကရွိသမွ် အသီးအႏွံေတြယူခ်လာတယ္။ က်ဳပ္မွ အသီးအႏွံမႀကိဳက္ပဲ၊ ေနာက္ေတာ့ က်ဳပ္အသီးအႏွံ မႀကိဳက္တတ္တာ သူသတိရသြားၿပီး အသားျပားေတြ။ ၾကက္ဥျပဳတ္ျခမ္းေတြပါတဲ့ ပန္းကန္ေတြဆြဲခ်လာတယ္၊ က်ဳပ္လည္း စားေတာ့တာပဲ၊ လူးဘာကေတာ့ ေကာ္ဖီမေသာက္ဘူး၊ ေရတစ္ခြက္ ဖန္ခြက္ႀကီးနဲ႔ ယူလာတယ္။ ပန္းသီးတစ္လံုး ဂြ်တ္ကနဲ ေကာက္၀ါးတယ္။ ေရဖန္ခြက္ထဲကို ထိပ္ကအလံုးေလးနဲ႔ စတီးတံတစ္ေခ်ာင္းထည့္ေမႊေနတယ္။ ပန္းသီ၀ါးေနရင္းနဲ႔ "ဒါ သံလိုက္ေခ်ာင္းေလကြာ၊ ေရဖန္ခြက္ထဲကို ဒီသံလိုက္ေခ်ာင္း ၁၀ စကၠန္႔ေလာက္စိမ္ထား၊ ေမႊခ်င္လည္းေမႊေပါ့၊ ၿပီးမွ ေသာက္ရင္ ေရထဲက ဓါတုဓါတ္ေတြ ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္တယ္။ ေရေအးျဖစ္ျဖစ္၊ ေရေႏြးေႏြးျဖစ္ျဖစ္ရတယ္။ ဆူေနတဲ့ေရေတာ့မသံုးရဘူး၊ သံလိုက္ဓါတ္ေပ်ာ္၀င္ေနတဲ့ေရကို ေသာက္ရင္ ေသြးလည္ပတ္မႈေကာင္းၿပီး အကိုက္အခဲေတြေပ်ာက္၊ က်န္းမာအသက္ရွည္တယ္ေဟ့" လို႔ တဆက္တည္းရွင္းျပလိုက္ေသးတယ္။

နားထဲမွာ လူးဘာဖြင့္ထားတဲ့ သီခ်င္းသံ သဲ့သဲ့၀င္လာတယ္။ သီခ်င္းနားေထာင္ရတာ သီခ်င္းဆိုရတာလည္း အင္မတန္ႀကိဳက္တဲ့လူးဘာ၊ သူဖြင့္ထားတဲ့သီခ်င္းက .. ဘာတဲ့ မက္ေဒါနားသီခ်င္း Everybody.. "လူတိုင္း.. လာကၾကစို႔ရဲ႕၊ သီခ်င္းေတြဆိုၾကစို႔ရဲ႕၊ လူတိုင္းပဲ .. ႏိုးထစမ္းပါ၊ မင္းတို႔ရဲ႕ ကိစၥ၀ိစၥ လုပ္ပါေတာ့" တဲ့၊ သံစဥ္ျမဴးျမဴး စာသားျမဴးျမဴးက .. ခပ္ျမဴးျမဴး လူးဘာနဲ႔ အစပ္အဟပ္တည့္ေနေတာ့တာပဲ၊ သီခ်င္းသံနဲ႔အတူ က်ဳပ္ေတာင္ အေတာ္ေလး ျမဴးျမဴးၾကြၾကြျဖစ္လာေသးရဲ႕၊ က်ဳပ္က သီခ်င္းေတာ့အႀကိဳက္သား၊ မက္ေဒါနားဆို အသည္းစြဲ၊ မက္ေဒါနားရဲ႕ La Isla Bonita သီခ်င္းကိုႀကိဳက္လြန္းလို႔ အခါခါနားေထာင္ရင္းနဲ႔ တျခားသီခ်င္းေတြပါ အားလံုးလိုလို မွတ္မိကုန္တာေလ၊ ေနာက္ေတာ့ သူ စာရြက္ေတြတစ္ထပ္ႀကီး ဆြဲထုတ္လာတယ္။လူ႔ကိုယ္ခႏၶာမွာရွိတဲ့ သံလိုက္စက္ကြင္းေတြအေၾကာင္းရွင္းျပထားတဲ့ ပံုေတြပါတယ္။ သံလိုက္အသံုးအေဆာင္ေတြအေၾကာင္းေတြလည္းေရးထားတယ္။ စာရြက္ေတြဖတ္ၾကည့္ေနရင္းက လူးဘာ က ဂုတ္ပိုးဘက္ လက္ႏွစ္ဘက္ႏႈိက္လိုက္တယ္။လက္ထဲ စတီးတုံးေလးႏွစ္တံုးပါလာတယ္။ သံလိုက္တံုးေလးေတြတဲ့၊ အဲဒါေတြ ဂုတ္ပိုးနားမွာ အက်ီအတြင္းအျပင္ကပ္ထားရင္ ဇက္ေၾကာတက္တာေတြ သက္သာေစတယ္လို႔လည္း ေျပာတယ္။ က်ဳပ္ကိုေပးတယ္။ စမ္းၾကည့္ပါဦးတဲ့၊ ဗိုက္နားဆီ အက်ီထဲကိုလည္းႏႈိက္တယ္။ သံလိုက္တုံးေလးႏွစ္ခု အတြင္းတစ္ခု အက်ီအျပင္ကတစ္ခုကပ္ထားတယ္။ ေဘာင္းဘီ ဒူးေခါင္းနားမွာလည္း သံလိုက္တံုးေလးေတြ၊ အိုး .. သံလိုက္တံုးေတြ ဟုိကဒီကထြက္လာပါေရာ့လား၊ ေနာက္ လည္ပင္းကဆြဲႀကိဳးကိုလည္း ျဖဳတ္တယ္၊ က်ဳပ္ကို စိတ္မ၀င္စားဘူးလားတဲ့ ျပတယ္။ အဲ ဆြဲႀကိဳးမဟုတ္ဘူး၊ လည္ေကာက္ေပါ့၊ အဲဒါကလဲ တိုက္ေတနီယမ္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ သံလိုက္လည္ေကာက္ဆိုပဲ၊ နားထဲ သီခ်င္းေနာက္ထပ္တစ္ပုဒ္ စာသားၾကားလိုက္မိေသးရဲ႔၊ "မင္းက ငါ့ရဲ႕ကံေကာင္းတဲ့ၾကယ္ေလးျဖစ္ရမယ္၊ မင္း ဘယ္ေနရာကပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ကိုအလင္းေတြေပး၊ ေတာက္ပလင္းလက္ေစတာေၾကာင့္ေပါ့" တဲ့၊ Lucky Star ဆိုတဲ့သီခ်င္း၊ က်ဳပ္လည္း ပိုျမဴးလာတယ္၊ လူးဘာဧည့္ခံတဲ့ ဘရန္ဒီကလည္း အစြမ္းျပစျပဳလာၿပီ။ လူးဘာက ဘာအရက္ေသစာမွ မေသာက္ဘူး၊ အယ္လကိုေဟာနည္းနည္းေလးပါတာေတာင္ မေသာက္တတ္တဲ့သူၾကီးပါ၊ သူအႀကိဳက္ဆံုး အရည္ က "ေရ" တဲ့၊ သူ ခဏခဏေျပာဖူးတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုၾကတိုင္း ဘရန္ဒီ၊ ၀ီစကီ၊ ရမ္၊ ဘီယာ အယ္လ္ကိုေဟာမ်ဳိးစံုနဲ႔ မူးယစ္ေ၀သီေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ လူးဘာကေတာ့ ေရတစ္ဖန္ခြက္ၿပီး တစ္ဖန္ခြက္ေသာက္ရင္း အျမဲ လန္းဆန္းတက္ၾကြစြာရွိေနတတ္တာပါပဲ။

က်ဳပ္လည္း သံလိုက္တံုးေတြအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ စာရြက္ေတြဖတ္တယ္။ ဇီ၀လွ်ပ္စီးသံလိုက္ကုထံုးတဲ့၊ သံလိုက္အသံုးအေဆာင္ေတြက ကိုယ္ခႏၶာမွာ နာက်င္ကိုက္ခဲမႈေတြကို ကုသဖို႔အသံုးျပဳတဲ့ ကုသနည္းျဖစ္တယ္လို႔ဆိုတယ္။ အဲဒီ ဇီ၀လွ်ပ္စီးသံလိုက္ကုထံုးဟာ က်ဳပ္တို႔ကိုယ္ခႏၶာက ကိုယ္ပိုင္လွ်ပ္စစ္ဓါတ္နဲ႔ လူ႔အေရျပားမ်က္ႏွာျပင္ေပၚက အပ္စိုက္ကုၾကတဲ့အမွတ္အသား ေနရာတေလွ်ာက္ သံလိုက္စက္ကြင္းေတြေပၚမွာ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး အလုပ္လုပ္တယ္ဆိုပဲ၊ ဖ်ားနာျခင္းေတြနဲ႔ နာက်င္ကိုက္ခဲမႈေတြက လူ႔ကိုယ္ကလွ်ပ္စစ္ဓါတ္ေတြနဲ႔ သံလိုက္စက္ကြင္းေတြ အဆီအေငၚမတည့္တာနဲ႔ျဖစ္တယ္လို႔ေရးထားေသးရဲ႕၊ ဒီ သံလိုက္ကုထံုးကေတာ့ အဆီအေငၚမတည့္တာေတြကို ျပန္ၿပီးထိန္းညိွေပးတယ္။ လွ်စ္စစ္ဓါတ္ေတြ ပံုမွန္ျဖစ္ေအာင္ ကူညီေပးတယ္တဲ့၊ ေအာက္စီဂ်င္သယ္ေပးတဲ့ ေသြးပရိုတိန္း ေဟမိုဂလိုဘင္ရဲ႕ သံလိုက္စက္ကြင္းယႏၱရားအားနည္းလာၿပီဆို ဒီလိုသံလုိက္ကုထံုးကို အသံုးျပဳရတယ္။ ေသြးလည္ပတ္စီးဆင္းမႈကို တိုင္းတာၿပီး အေထာက္အပံ့ေပးေသးတယ္ ဆိုပဲ၊ က်ဳပ္ေတာ့ နားလည္ေအာင္မနည္းၾကီး ဖတ္မွတ္ေနရတယ္။ က်ဳပ္နားထဲမေတာ့ ေနာက္ထပ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္က တိုး၀င္ျပန္တယ္။ Express yourself ဆိုတဲ့သီခ်င္း၊ စာသားေတြက သိပ္ေကာင္းေပါ့၊ "မင္း ... စိန္လက္စြပ္ေတြမလိုပါဘူးကြယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ၁၈ကာရက္ေရႊေတြလည္းမလိုပါဘူး၊ ဖန္စီကားေတြဆိုတာလည္း သိပ္ျမန္တာပဲ၊ မင္းသိပါတယ္၊ အဲဒါေတြက ဘယ္ေတာ့မွကို အဆံုးသတ္တယ္ရယ္မရွိဘူး၊ မင္းလိုတာဘာလဲဆိုေတာ့ ၾကံ႕ခိုင္သန္မာတဲ့လက္တစ္စံုပါပဲ၊ မင္းကိုမင္းျမွင့္တင္ဖို႔၊ မင္းကိုမင္း ပလႅင္ထက္က ဘုရင္မေလးအသြင္ခံစားႏိုင္မိေစဖို႔၊ သူ .. မင္းကို ခ်စ္ပါေစကြယ္" ၿပီးေတာ့ စာသားေလးက သိပ္ေကာင္းတာဗ်ဳိ႕၊ "သူ .. ဘယ္လိုခံစားရတယ္ဆိုတာ ေဖာ္ျပပါေစလား၊ ၿပီးေတာ့ မင္းသိလာႏိုင္တာပဲ၊ မင္းအခ်စ္က ဘယ္ေလာက္စစ္မွန္သလဲဆိုတာကိုေပါ့" အိုး က်ဳပ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ စာသားေတြ၊ သီခ်င္းေတြက လူကို အားျဖစ္ေစတယ္၊ က်ဳပ္က တျခားဘယ္ကမွ အားမယူႏိုင္ေတာ့ ဒီလို သီခ်င္းအမိုက္စားေလးေတြနားေထာင္ၿပီး အားယူ အသက္ဆက္ေနရတာဗ်ဳိ႕၊ လူးဘာကေတာ့ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ သူ႔က်န္းမာေရးအတြက္ ပိုးေမြးသလို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေနတာကလား။

က်ဳပ္လည္း ဗဟုသုတရေအာင္ေတာ့ ေလ့လာထားဦးမွ၊ လူးဘာကိုေမးရတယ္။ ဒီ သံလုိက္ကုထံုးသမိုင္းေၾကာင္းစာရြက္ေပးပါဦး ဆိုေတာ့ သူ အိမ္ထဲ၀င္သြားျပန္တယ္။ ေနာက္ထပ္ ေရာင္စံုစာရြက္တစ္ထပ္ ဆြဲထုတ္လာျပန္တယ္။ "သမိုင္းေၾကာင္းကေတာ့ ႏွစ္မ်ဳိး သံုးမ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီမွာဖတ္ၾကည့္တစ္မ်ဳိး" လို႔ လူးဘာကဆိုတယ္၊ လူးဘာေပးတဲ့စာရြက္မွာေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၅၀၀ေက်ာ္ခန္႔(၁၅ရာစု)က ဆြဇ္ေဆးဆရာ၊ ၀ိဇၨာေဇာ္ဂ်ီ ပါရာဆဲလ္စာ့ဟာ သံလိုက္ေက်ာက္ ဒါမွမဟုတ္ သံလိုက္ဓါတ္ရွိေနတဲ့ သဘာ၀သတၳဳအပိုင္းအစေတြကိုအသံုးျပဳၿပီး ၀က္ရုးျပန္ေရာဂါ၊ ၀မ္းသြား၊ ေသြးယိုစီးေရာဂါေတြ ကုသေပးခဲ့တယ္လို႔ေရးထားတယ္။ သံလိုက္ရဲ႕အစြမ္းအစဟာ သံဓါတ္ကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တယ္လို႔ သိရွိခဲ့တယ္။ လူ႔ကိုယ္ခႏၶာကေန ေရာဂါေတြကို အေ၀းကို ဆြဲငင္ယူပစ္ႏုိင္တယ္ လို႔ အဲဒီေဆးဆရာ ပါရာဆဲလ္စာ့က ယံုၾကည္ခဲ့တယ္ တဲ့။ ၁၈ရာစုမွာေတာ့ ၾသစၾတီးယန္းေဆးဆရာ ဖရန္႔ဇ္အန္တြန္မက္စ္မာ က လူနာေတြရဲ႕ပြင့္ေနတဲ့ေသြးျပန္ေၾကာမွာ သံလိုက္ကိုျဖတ္သန္းေစၿပီး ေရာဂါေတြကို ကုသႏိုင္တဲ့ "သံလိုက္ဓါတ္ပညာရပ္"ကို စတင္ခဲ့တယ္။ ပါရီၿမိဳ႔မွာ သံလိုက္နဲ႔ကုသေပးတဲ့ ေဆးခန္းစတင္ဖြင့္ခဲ့တယ္ လို႔ဆိုတယ္။ ၁၉ရာစု အလယ္ပိုင္းမွာ သံလိုက္ဓါတ္ပါတဲ့လိမ္းေဆးတစ္မ်ဳိး နယူးေယာက္ေစ်းကြက္မွာ စတင္မိတ္ဆက္ခဲ့တယ္ဆိုပဲ၊ အဲဒီလိမ္းေဆးဟာ ေခါင္းကိုက္၊ အူမႀကီးေယာင္၊ အဆစ္အျမစ္အေၾကာအျခင္ေရာင္ရမ္း၊ ႏွာေစး၊ ေဂါက္ေရာဂါနဲ႔ သြားကိုက္တာေတြေတာင္ ေပ်ာက္ကင္းတယ္လို႔ ေရးထား ေသးတယ္။ အိုး .. ဒီသံလိုက္တံုးေတြနဲ႔ ေပ်ာက္ကင္းတဲ့ေရာဂါေတြကလည္း မ်ားပဲမ်ားလွခ်ည့္။

ေနာက္ေတာ့ ၁၈၄၁ခုႏွစ္မွာ အရိုးကုထံုးအတြက္ တစ္ဆင့္တက္ေလ့လာခဲ့တယ္။ ၁၉၅၀ခန္႔မွာ ဂ်ပန္ေဆးပညာရွင္ ဖူကာဒါ၊ ယာဆူဒါတို႔က အရိုးႀကီးထြားမႈနဲ႔ လွ်ပ္စစ္သံလိုက္ဓါတ္ေတြ ေထာက္ပံ့ေပးတဲ့အေၾကာင္းေတြ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေလ့လာခဲ့ၾကတယ္ လို႔ ဆိုတယ္။ ၁၉၇၄ခုႏွစ္မွာ ၾသစၾတီးယန္းဆရာ၀န္အလန္ဒြိဳင္းယာက အရိုးေ၀ဒနာရွင္ ၁၂ဦးခန္႔ကိုသံလိုက္ကုထံုးနဲ႔ ကုသေပးခဲ့တယ္တဲ့၊ အရိုးၾကီးထြားမႈအတြက္လည္း သံလိုက္တံုးေတြ သံုးၾကေသးသတဲ့၊ ပညာရွင္ေတြမ်ား အဲသလို ၾကံၾကံဖန္ဖန္ တီထြင္ၾကံဆေနၾကတာပဲကိုး။ ၁၉၇၉ခုႏွစ္မွာ FDA က အတည္ျပဳေပးခဲ့ၿပီး အခုလက္ရွိ ဂ်ပန္၊ တရုတ္၊ ၾသစေၾတးလ်နဲ႔ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံေတြမွာ သံလိုက္ကုထံုးကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသံုးျပဳေနတယ္ဆိုပဲ၊ ယူအက္စ္နဲ႔ မက္ဆီကိုမွာလည္း ထိခိုက္ဒဏ္ရာရတာေတြကိုေတာင္ သံလိုက္ကုထံုးနဲ႔ ကုသေနၾကၿပီး ေအာင္ျမင္မႈႏႈန္းကလည္းျမင့္တယ္လို႔ အဲဒီေၾကာ္ျငာစာရြက္ေတြမွာ ေရးသားထားၾကတယ္။ နားထဲ သီခ်င္းသံ တိုး၀င္ျပန္တယ္။ အိုး .. က်ဳပ္အႀကိဳက္ La Isla Bonita သီခ်င္း "ငါ မေန႔က ဆန္ပက္ဒရိုအေၾကာင္းအိပ္မက္ မက္တယ္" တဲ့၊ ဆန္ပက္ဒရိုက ဒ႑ရီထဲက စပိန္ကၽြန္းေလးတစ္ကၽြန္းေပါ့၊ “အပူပိုင္းေဒသကၽြန္းေလးမွာ ေလျပည္ညွင္းေတြက တျဖဴးျဖဴး၊ အရိုင္းဆန္တဲ့သဘာ၀နဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရွိလိုက္ပါဘိရဲ႕၊ အဲဒီေနရာက ငါ တမ္းတေနခဲ့ရတဲ့ေနရာေလးပဲ .. ကၽြန္းငယ္ေလးရယ္၊ ၿပီးေတာ့ စန္ဘာအက ျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ကၾကတဲ့အခါ၊ ေနမင္းႀကီးလည္း ျမင့္သထက္ျမင့္လာဦးမွာ၊ အသံသာသာေတြ ငါ့နားတေလွ်ာက္ တိုး၀င္ျဖတ္သန္းသြားၿပီး မ်က္စိထဲအထိ ခရီးဆန္႔ၾကၿပီ၊ မင္းရဲ႕ စပိန္သားေခ်ာ့ေတးသံေလးေပါ့" တဲ့၊ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္သလဲ၊ အိမ္မွာဆို က်ဳပ္ဒီလိုသီခ်င္း ေအးေအးေဆးေဆး နားမေထာင္ရဘူး၊ က်ဳပ္ကလည္းဖြင့္ၿပီဆိုမွေတာ့ ၾကားသာေအာင္ ခပ္လြင္လြင္ေလးဖြင့္ခ်င္တာ၊ မာရီယာက သီခ်င္းရယ္လို႔လည္းမႀကိဳက္၊ သူက နားမခံႏိုင္တာနဲ႔ပဲ က်ဳပ္မလည္း မဖြင့္ရဘူး၊ ဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္ .. တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ရိုးရိုးစင္းစင္းႀကီးကို အိုမင္းလာတာေပါ့၊ မဟုတ္ဘူးလား။

"ဒီသံလိုက္တံုးေတြက တကယ္ ထူးျခားဆန္းျပားပဲ ကိုယ့္လူေရ၊ ငါ့ကိုၾကည့္ေလ၊ ငါ့ကို ဒီလို က်န္းက်န္းမာမာၾကီးေတြ႔ေနရတာ မင္း သေဘာက်ရဲ႕မလား၊ ဘယ္လိုလည္း .. မာရီယာအတြက္ ၀ယ္ေပးဖို႔ေလ၊ မာရီယာ ဒူးကိုက္တယ္၊ ခါးနာတယ္ မၾကာခဏညီးျငဴေနသလားပဲ" လို႔ လူးဘာကေမးတယ္။

က်ဳပ္ ပုခံုးကိုပဲ တြန္႔ျပလိုက္တယ္။ လူးဘာက ဟက္ကနဲ တစ္ခ်က္ရယ္တယ္။

တကယ္တမ္း ဒီသံလိုက္တံုးေတြ အစြမ္းထက္မထက္ က်ဳပ္ .. မသိပါဘူး၊ လူးဘာဆီ လာလည္တဲ့ တခဏေလးမွာပဲ က်ဳပ္ စိတ္ေတြ လန္းဆန္းလာတာေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာႀကီးကို သိလိုက္တယ္။ သီခ်င္းသံေတြနဲ႔ လူးဘာပတ္၀န္းက်င္က ခပ္လႈပ္လႈပ္ေတြေၾကာင့္ေလ။

လူးဘာရဲ႕ကိုယ္ေပၚက သံလိုက္တံုးေတြ ... သံလိုက္တံုးေတြက က်ဳပ္ရဲ႕စိတ္ကို ည်ိ႕ငင္ႏိုင္စြမ္းမရွိၾကပါဘူး၊ က်ဳပ္ကို ရုန္းမရေအာင္ ဆြဲငင္ေနခဲ့ၾကတဲ့ သံလိုက္ဓါတ္ေတြကေတာ့ လူးဘာရဲ႕ကိုယ္ပိုင္သံလိုက္စက္ကြင္းဆီက ထြက္ေပၚေနၾကတာ။

ပံုစံမ်ဳိးစံုနဲ႔ သံလိုက္တံုးေတြ အစြမ္းထက္မထက္ဆိုတာထက္ လူးဘာရဲ႕ပံုစံကိုပဲ အားက်မိေနတယ္၊ လူးဘာရဲ႕ ေနထိုင္မႈပံုစံ၊ အစားအေသာက္၊ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္မႈေတြ .. အဲဒါေတြ အားလံုး ဟန္ခ်က္ညီညီ စည္း၀ါးတက်ရွိေနတာေၾကာင့္ သူ .. ႏုပ်ဳိက်န္းမာေနတာလို႔ပဲ က်ဳပ္ကေတာ့ ထင္မိတာပါပဲ။      ။
 

ၿဖိဳးၿဖိဳး(လႈိင္းသစ္မဂၢဇင္း၊ ဇြန္လ ၂၀၁၁)

ၿ။

Mala Krsna (မာလာခရက္စ္နာ) - ဆားရ္ဘီးယားၿမိဳ႔ေတာ္ဘဲဂရိတ္ကေန တစ္နာရီခန္႔ေမာင္းရၿပီး ဆားရ္ဘီးယားအဓိက မီးရထားလမ္းမႀကီးရဲ႕အခ်က္အခ်ာေနရာမွာရွိတဲ့ ရြာငယ္ေလး၊ ကမၻာမွာ အမဓါတ္ေရာင္ျခည္ အျပင္းဆံုးေနရာရွိတယ္လို႔ လူေတြကယံုၾကည္ေနၾကပါတယ္၊ အဲဒီ ဓါတ္ေရာင္ျခည္ရွိတဲ့ စက္၀ိုင္းေတြဟာ အခ်င္း ၇မီတာခန္႔က်ယ္တယ္၊ Dry Spa လို႔လည္း ေခၚၾကၿပီး အဲဒီစက္၀ိုင္းေလးေတြမွာ မိနစ္၂၀ခန္႔ရပ္ေနရဖို႔ လူေတြအမ်ားႀကီးတန္းစီေစာင့္ေနၾကတယ္လို႔ ဆိုတယ္

Ref : http://en.tixik.com/mala-krsna-1971401.htm

လႈိင္းသစ္မဂၢဇင္း၊ ဇြန္လ ၂၀၁၁

Silent Night - Boney M

အန္တီစု ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္

 အရင္က မိတ္ေဆြအသစ္တစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕လို႔ မိတ္ဆက္တဲ့အခါတိုင္း ဘယ္ႏိုင္ငံကလည္းေမးရင္ “ျမန္းမာ(Myanmar) ဘူးရ္မာ(Burma)”-သူတို႔အသံထြက္အတိုင္း ေျပာလည္း “ေအာ္” ဆိုၿပီး ေယာင္၀ါး၀ါးျဖစ္သြားၿပီး သူတို႔မသိတဲ့ႏိုင္ငံအေၾကာင္း ေရွ႕ဆက္ၿပီး စကားဆက္လို႔မရတဲ့အခ်ိန္ေတြတိုင္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္မိတယ္၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအေၾကာင္းေတြဆက္ေျပာျပခ်င္ေပမဲ့ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြရဲ႔ နာမည္ကိုတပ္ၿပီး မိတ္ဆက္ရတိုင္း စိတ္မေကာင္းဘူး၊ ဒီေန႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္မိတယ္၊ အျမဲေတြ႔ေနက် ကြ်န္မရဲ႕ဆရာ၀န္မေလးက “မင္းရဲ႔နာမည္မွာ ေအာင္ ပါတယ္၊ မင္းတို႔ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္လြတ္ၿပီေနာ္၊ ငါ သတင္းထဲေတြ႕လိုက္တယ္၊ မင္းရဲ႕ ပရဲဇီးမဲ(Last name)နဲ႔တူတယ္၊ မင္း ကို ခ်က္ခ်င္းသတိရလိုက္တယ္၊ ဒါ မင္းရဲ႕ႏိုင္ငံပဲဆိုၿပီး၊ သူက ႏိုဘယ္ဆုလည္းရထားတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ရဲရင့္တာပဲ၊ သူ႔အသြင္အျပင္ကလည္း က်က္သေရရွိတယ္၊ (ဂေရစ့္)ျဖစ္တယ္” တဲ့၊ ကြ်န္မမွာ ေပ်ာ္လိုက္တာ၊ ခ်က္ခ်င္းပဲ “တိုင္းသူျပည္သားေတြက သိပ္ခ်စ္ၾကတယ္၊ ငါလည္းပဲ သိပ္ခ်စ္တယ္”လို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္၊

မေန႔ကလည္း မိတ္ေဆြအသစ္တစ္ေယာက္ေတြ႔တယ္၊ သူကလည္း ျမန္းမာ လို႔ေျပာလိုက္တာနဲ႔ “အိုး .. ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ေလ၊ ႏိုဘယ္ဆုရွင္ သူ .. ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ကလြတ္ၿပီပဲ၊ သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ မင္းကို ေတြ႔ရတာသိပ္၀မ္းသာတယ္”  လို႔ ထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာတယ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ ဒႆနိကေဗဒပေရာ္ဖက္ဆာတစ္ဦး၊ ေနာက္မွ ပေရာ္ဖက္ဆာမွန္းသိလိုက္တာပါ၊ သူကေတာ့ အာရွယဥ္ေက်းမႈေတြ စာေရးဖူးတဲ့သူ၊ ဇင္၀ါဒအေၾကာင္းလည္း စာအုပ္ထုတ္ဖူးတယ္တဲ့၊ နဲေရွာအနားမွာမရွိတုန္း ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးျပပြဲ http://www.greenscreenfest.org/ က နဲေရွာရဲ႕စားပြဲေလးမွာထိုင္ေနခ်ိန္မွာ သူက လာႏႈတ္ဆက္တယ္၊၊ ျမန္းမာဆိုတာနဲ႔ အန္တီစုလြတ္တာကိုေျပာတယ္၊ အန္တီစုအေၾကာင္းေတြေမးတယ္၊  ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္းေမးတယ္၊ ခ်က္ခ်င္းပဲ သိေဟာင္းကြ်မ္းေဟာင္းလိုပဲ စကားေတြအက်ယ္ၾကီးအားရပါးရေျပာေတာ့တယ္၊ ေဘးကလူေတြေတာင္ စိတ္၀င္တစားနားစြင့္လာၾကတယ္၊ ဒီမိုကေရစီအေၾကာင္းေတြေျပာတယ္၊ သူကလည္း အန္တီစုအေၾကာင္းေတာ္ေတာ္သိထားပါတယ္၊ ကိုယ့္လူမ်ဳိးေတြမရွိသေလာက္နည္းတဲ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ အရင္က မိတ္ေဆြအသစ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ရတိုင္း အားငယ္မိတယ္၊ ကြ်န္မႏိုင္ငံကို ဘယ္လိုေျပာေျပာသိပ္မသိၾကဘူး၊ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ဗဟုသုတအားနည္းတာလည္းပါပါတယ္၊

အခုေတာ့ အန္တီစုေၾကာင့္ ဘာသိဘာသာေနတဲ့သူေတြေတာင္ ကြ်န္မရဲ႕ႏိုင္ငံကို သတိထားမိလာၾကၿပီ၊ စိတ္၀င္တစားေစာင့္ၾကည့္ေနၾကၿပီ၊ ကြ်န္မ အားငယ္တာေတြလည္း ေပ်ာက္သြားမိတယ္၊ ဘ၀မွာ ပိုပိုၿပီး ႀကိဳးစားရပ္တည္ဖို႔ အန္တီစုက အားေတြေပးလိုက္တယ္ လို႔ ခံစားရတယ္၊ ဒီေန႔ ကြ်န္မသိပ္ေပ်ာ္ပါတယ္၊ အန္တီစု ေၾကာင့္ သိပ္ေပ်ာ္ပါတယ္၊ ကြ်န္မ ေျပာျပခ်င္မိတယ္၊

“အန္တီစု ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္” ...

မွတ္ခ်က္ - အခုပဲ သတင္းမွာလာေနတယ္၊ အန္တီစုလြတ္တဲ့ေန႔ညေနက ဗီဒီယိုပါ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က်န္းမာပါေစ၊ စည္းကမ္းရွိပါ” ဆိုတဲ့ အန္တီစုကို ႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္ေနၾကတဲ့စကားသံေတြ စာေရးေနတဲ့အခ်ိန္ၾကားေနရတယ္။

Be Peaceful Aunty Su and Myanmar Civilians !!

အန္တီစုနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြအားလံုး ျငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ !!

Mary's Boy - Boney M Christmas song

♫ Mary's boy child Jesus Christ, was born on Christmas Day. ♪
♪ And man will live for evermore, because of Christmas Day. ♫

ေႏြဦး၊ ေဆာင္းဦးနဲ႔ အသြင္ေျပာင္းအပင္ေလးေတြ

၀က္သစ္ခ်ပင္(oak tree) ေႏြဦးမွာ စိမ္းစိမ္းစိုစိုနဲ႔	၀က္သစ္ခ်ပင္အရြက္ကေျခာက္သြားရင္ေတာင္ေၾကြမက်ပဲ ေတာ္ေတာ္ခိုင္တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ Saint ေတြကို ဆုေတာင္းပြဲလုပ္တဲ့အခါၾကရင္၀က္သစ္ခ်ပင္ အခက္ေတြနဲ႔ ဂ်ဳံႏွံေလးေတြစည္းထားတဲ့သစ္ခက္ေတြကို ဘုရားေက်ာင္းမွာေ၀ၾကတယ္၊ အိမ္ေတြမွာ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးထားၾကတယ္၊ က်န္းမာတယ္၊ လာဘ္ရႊင္တယ္အယူအဆနဲ႔ပါ	ေဆာင္းဦးမွာ အရြက္ေတြေျခာက္သြားၿပီ
သစ္ၾကားသီးပင္ (walnut)	စကဲလာျခံထဲကအပင္ေတြက သိပ္ေတာ့မသီးဘူး၊ ေနပူဒဏ္ကိုသိပ္မႀကိဳက္ဘူး၊	အဲဒီမွာ ကြင္းျပင္ၾကီးလိုျဖစ္ေနေတာ့ အသီးသိပ္မရွိဘူး၊ ရွိသေလာက္ခူးရတာေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္၊ ခူးၿပီးသားေျခာက္ၿပီးသားသစ္ၾကားသီးစားရတာထက္ ေအာက္မွာေၾကြက်ေနတာ လိုက္ရွာၿပီး ထုစားရတာ၊ ပိုခ်ဳိတယ္၊ ပိုလတ္ဆတ္သလိုပဲ
Hazalnut ျမန္မာလိုေတာ့ ဘာနတ္ေခၚမွန္းမသိပါဘူး		Hazalnut ကိုေတာင္ သစ္ၾကားသီးထက္ပိုၾကိဳက္တယ္၊ oven ထဲထည့္ .. ၿပီးေတာ့ ကိတ္မုန္႔ထဲထည့္ဖုတ္တယ္၊ အရမ္းေမႊးတာပဲ
	Hazalnut ေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲခူးလို႔ရတယ္	ကိုယ္ကေတာ့ငယ္ငယ္ကတည္းက ဗာဒံသီးထုစားလာတာဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းထုစားရတဲ့အရသာကိုပဲ ပိုႀကိဳက္တယ္ :D
ခ်ယ္ရီသီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခ်ဳိတယ္	ပန္းသီးေတြကေတာ့ သိပ္မခ်ဳိဘူး၊ ခ်ဳိတာ ၂ ပင္ေလာက္ပဲရွိတယ္၊ ဂရုစိုက္မယ့္သူလည္းမရွိ ပစ္ထားရေတာ့ အသီးေတြသိပ္လည္းမႀကီးသလို အခ်ိန္မတန္ခင္ေၾကြေၾကြက်ကုန္တယ္၊ အဲဒီပန္းသီးေတြကိုႀကိတ္ၿပီး ပန္းသီးဗီနီဂါေလာက္ပဲလုပ္ၾကတယ္၊
စေတာ္ဘယ္ရီပင္ေလး၊ သံုးေလးလံုးသီးလို႔ ခူးစားၾကည့္တာ ေတာ္ေတာ္ခ်ဳိတယ္၊ ငွက္ခ်ီၿပီး သူ႔ဘာသာအေစ့က် ေပါက္ေနတာတဲ့	၀က္သစ္ခ်ပင္	ထင္းရႈးတို႔၊ ႏွင္းဆီတို႔ ဟိုဟိုဒီဒီပင္ေတြ

BONEY M SOMEWHERE IN THE WORLD

Time, changer of seasons, time will see another flower growing.

Climb over the mountains, there you'll find warm winds blowing.

♫ Somewhere in the world there is peace of mind.

Somewhere in the world that's what I must find.

Somewhere in the world there's a place for me in this world. ♪

I cannot believe it, everywhere I see lonely faces.

Why have we no answers, just some more empty places?

 ♪ Somewhere in the world there is peace of mind.

Somewhere in the world that's what I must find.

Somewhere in the world there's a place for me in this world. ♫

Time, changer of seasons, time will see another flower growing.

Climb over the mountains, there you'll find warm winds blowing.

♫ Somewhere in the world there is peace of mind.

Somewhere in the world that's what I must find.

Somewhere in the world there's a place for me in this world. ♪

Let It Snow! Let It Snow! Let It Snow!

 

အကို“ရရ”က သီခ်င္းဆိုတာ အားႀကီး၀ါသနာပါတယ္၊ သူဆိုထားတဲ့ သီခ်င္းေတြ ခဏခဏပို႔ေပးတတ္တယ္၊
ဂေရဟမ္၊ ၀ိုင္၀ိုင္းသီခ်င္းေတြ တျခားအဆိုေတာ္ေတြရဲ႕ သီခ်င္းေတြလည္းပါတယ္၊ အဂၤလိပ္သီခ်င္းေတြလည္းပါတယ္၊ ကိုယ္ကမအားတဲ့အခါ “ဘယ္သီခ်င္းက ဘယ္လိုေကာင္းပါတယ္” ခ်ီးမြမ္းဖို႔ ေမ့သြားတတ္တယ္၊ အိမ္မွာေတာ့ တစ္ခုခုလုပ္ေနလည္း သူ႔သီခ်င္းေတြ ဖြင့္နားေထာင္ပါတယ္၊ ခဏခဏလည္းနားေထာင္တယ္၊ ႀကိဳက္လည္းႀကိဳက္ပါတယ္၊ သူ႔ကိုေတာ့ မေျပာမိဘူး၊
သူက အဲဒါကို စိတ္ေကာက္မယ္ထင္ပါတယ္၊
ဒီ ဖိုင္ေလးနဲ႔ သူ စိတ္ေကာက္ေျပေကာင္းပါရဲ႕ ...
Let It Snow ကိုေတာ့ အႀကိဳက္ဆံုးပဲ

Oh the weather outside is frightful,
But the fire is so delightful,
And since we've no place to go,
Let It Snow! Let It Snow! Let It Snow!

It doesn't show signs of stopping,
And I've bought some corn for popping,
The lights are turned way down low,
Let It Snow! Let It Snow! Let It Snow!

When we finally kiss goodnight,
How I'll hate going out in the storm!
But if you'll really hold me tight,
All the way home I'll be warm.

The fire is slowly dying,
And, my dear, we're still good-bying,
But as long as you love me so,
Let It Snow! Let It Snow! Let It Snow! 

ျမန္မာႏိုင္ငံေရာ၊ ႏိုင္ငံတိုင္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွိၾကပါေစ
ဆုေတာင္းပါတယ္။

လမ္းေပၚက အိမ္၊ အိမ္ထဲက ပိုင္ရွင္မဲ့ကြ်န္ေတာ္တို႔

ကၽြန္ေတာ္တို႔အေၾကာင္း ဖတ္ခ်င္ရင္ပါ !!!
လမ္းေပၚက အိမ္၊ အိမ္ထဲက ပိုင္ရွင္မဲ့ကြ်န္ေတာ္တို႔

ပုံျပင္ထဲက ကၽြန္မတို႔ေတြ ( အရိယာဒ့္နဲ႔ခ်ည္မွ်င္)

ပံုျပင္ ၉

ၿပီးေတာ့ ဂရိပံုျပင္တစ္ပုဒ္လည္း ေျပာျပဖူးပါတယ္၊ “အရိယာဒ့္နဲ႔ခ်ည္မွ်င္”  တဲ့

ဂရိပံုျပင္ထဲက ခရိတ္ကၽြန္း(Kait)မွာ လာဘရင့္ဆိုတဲ့ ရဲတိုက္ႀကီးတစ္ခုရွိတယ္၊ ရဲတိုက္ႀကီးအနီးမွာ ရြာတစ္ရြာရွိတယ္တဲ့၊ အဲဒီရြာက လူေတြဟာ လာဘရင့္ဆိုတဲ့ ရဲတိုက္ႀကီးကို သိပ္ၿပီးေၾကာက္လန္႔ေနၾကရတယ္၊ လာဘရင့္လို႔ အသံထြက္ၿပီး မေျပာရဲေလာက္ေအာင္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေနၾကတယ္တဲ့၊ အဲဒီရဲတိုက္ႀကီး က လူတိုင္းအတြက္ အင္မတန္အႏၱရာယ္ႀကီးတယ္၊ ရဲတိုက္ထဲမ်ားေရာက္လိုက္ၿပီဆို အျပင္ျပန္ၿပီးထြက္လို႔ မလြယ္ေအာင္ လမ္းသြယ္ေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတယ္၊ အတြင္းမွာ ၀ကၤပါႀကီးရွိတယ္၊ လာဘရင့္ရဲတိုက္ႀကီးကို ပိုင္ဆိုင္တဲ့သူက လူစင္စစ္မဟုတ္ဘူး၊ မီႏိုတားရ္လို႔ေခၚတဲ့ လူတစ္ပိုင္း၊ ႏြားရိုင္းတစ္ပိုင္း သတၱ၀ါႀကီးတဲ့၊ လူစင္စစ္မဟုတ္လို႔လည္း ရြာသားေတြအားလံုးက ေၾကာက္လန္႔ေနၾကရတာေပါ့၊ ကုိယ္ခႏၶာကေတာ့ လူအတိုင္းပါပဲ၊ ေျခလက္ေတြက ပံုမွန္လူသားလိုပဲ၊ ဦးေခါင္းႀကီးကသာ ႏြားရိုင္းႀကီးရဲ႕ ဦးေခါင္းအႀကီးႀကီးနဲ႔ ေၾကာက္စရာသိပ္ေကာင္းတယ္တဲ့၊ ရဲတိုက္ထဲကေနမ်ား သူ ဟိန္း ေဟာက္လိုက္ၿပီဆို ရြာသားေတြချမာ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ေၾကာက္လန္႔ၾကတယ္၊ အိမ္ထဲမွာ ပုန္းၿပီးေနၾကရတယ္၊ သူ႔ကိုလည္း အခြန္မွန္မွန္ ေပးရေသးတယ္ဆိုပဲ၊ အခြန္အခကလည္း တယ္ၿပီး ႀကီးတယ္တဲ့၊ အဖိုးတန္ေရႊေတြနဲ႔ လူေတြပါ ေပးရသတဲ့၊ ေရႊကိုယူတယ္ လူေတြကိုေတာ့ ကိုက္၀ါးစားေသာက္ပစ္တာေပါ့။

ပုံျပင္ထဲက ကၽြန္မတို႔ေတြ (ပုတ္သင္ညိဳေလးနဲ႔ အသံုးမ၀င္တဲ့ရတနာ)

ပံုျပင္ ၈

တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ ကက္သလစ္ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးရွိတယ္၊ အဲဒီရြာေလးမွာက အမ်ားစုကဆင္းရဲၾကတယ္တဲ့၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ ရြာသူရြာသားေတြကို ေန႔တိုင္း ေပါင္မုန္႔ေတြ ေ၀ငွေပးကမ္းတာေပါ့၊ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔က်ေတာ့ အ၀တ္အစားႏြမ္းႏြမ္းလ်လ် ၀တ္ထားတဲ့ ရြာသားတစ္ဦးက ဘုန္းေတာ္ႀကီးအေရွ႕ေရာက္လာၿပီး ေျခအစံုရပ္လို႔ “အကူအညီေတာင္းပါရေစ ဘုန္းေတာ္ႀကီးခင္ဗ်ား” လို႔ ေျပာသတဲ့၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ေျပာပါေပါ့၊ အဲဒီ ရြာသားက “ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ဳံစိုက္တဲ့သူတစ္ဦးပါ ဒီႏွစ္မွာ ဂ်ဳံစိုက္ခင္းေတြလည္း မေအာင္ျမင္၊ အိမ္မွာကလည္း ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ဖ်ားနာေနပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကေလးေတြလည္း စားစရာ ေပါင္မုန္႔၊ ႏြားႏို႔မရွိတာနဲ႔ ဒီလိုသာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငတ္ၿပီး ေသရပါေတာ့မယ္၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ကူညီပါဦး” လို႔ ငိုေၾကြးၿပီးေျပာတယ္၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ေအးေဆးေဆးေဆးပါပဲ၊ အနီးအနား လမ္းေပၚမွာသြားေနတဲ့ ပုတ္သင္ညဳိတစ္ေကာင္ကို ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး အဲဒီရြာသားရဲ႕ လက္၀ါးကိုတင္ေပးလိုက္တယ္တဲ့၊ ပုတ္သင္ညဳိေလးက ခ်က္ခ်င္းပဲ အဖိုးတန္ေက်ာက္မ်က္ရတနာျဖစ္သြားတယ္၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ေျပာရွာတယ္၊ အဲဒီ ရတနာကိုထုခြဲေရာင္းခ်ၿပီး လိုသလို သံုးခ်ည္ပါ လို႔ ေျပာၿပီးေပးလိုက္တယ္တဲ့၊ ရြာသားေလးလည္း ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းထုခြဲေရာင္းခ်ၿပီး ေပါင္မုန္႔ေတြ ႏြားႏို႔ေတြ၀ယ္ျခမ္းတယ္၊ ဆရာ၀န္တစ္ဦးကိုလည္း အျမန္ပင့္ၿပီး အိမ္ကို အေျပးျပန္တာေပါ့၊ “သားတို႔ သမီးတို႔ေရ ေဟာဒီမွာ အေဖ ေပါင္မုန္႔ရလာၿပီကြဲ႔၊ မိန္းမေရ ငါေတာ့ ဆရာ၀န္ ပင့္လာတယ္ကြဲ႕၊ မင္း .. ေနေကာင္းေတာ့မကြဲ႕” လို႔ ၀မ္းသာအားရ ေျပာရွာတာေပါ့၊ ကေလးေတြလည္း ဆာေလာင္မြတ္သိပ္စြာနဲ႔ စားၾကေသာက္ၾက၊ မိန္းမလည္း ေနာက္ေတာ့ေနေကာင္းသြားတယ္တဲ့၊ က်န္တဲ့ ေငြေၾကးေတြကိုလည္း ႏြားေတြ၊ ဆိတ္ေတြ၀ယ္၊ ဂ်ဳံေစ့ေတြထပ္၀ယ္လို႔ ဂ်ဳံပင္ေတြ စိုက္ၾကပ်ဳိးၾကနဲ႔ အလုပ္ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လုပ္ကိုင္ၾကတယ္။

ပုံျပင္ထဲက ကၽြန္မတို႔ေတြ (ငွက္ေတာင္သံုးေခ်ာင္းနဲ႔ မိုင္းတူးသမားေလး)

နဲေရွာေျပာျပတဲ့ “ငွက္ေတာင္သံုးေခ်ာင္းနဲ႔ မိုင္းတူးသမားေလး”

ရြာတစ္ရြာမွာ မိုင္းတူးသမားေလးတစ္ေယာက္ရိွေရာတဲ့၊ သူ႔မွာ မိဘေတြကမရွိၾကေတာ့ဘူး။ အဖြားနဲ႔ပဲ ေနတယ္တဲ့၊ (ဘာလို႔မိဘေတြမရွိေတာ့တာလည္း မေမးေတာ့ပါဘူး၊ ပံုျပင္ေရွ႕ကိုမေရာက္မွာစိုးလို႔) အဖြားနဲ႔ မိုင္းသမားေလးက သိပ္ၿပီး ဆင္းရဲၾကတယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ အိမ္ဆိုတာကလည္း လံုလံုျခံဳျခံဳႀကီးမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီရြာေလးမွာ ေနေနက်မို႔လိုသာပဲ၊ မိုင္းသမားေလးက တစ္ေနကုန္ အိမ္နဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀း မိုင္းတြင္းကိုသြားရၿပီး ညေနမိုးစုပ္စုပ္ခ်ဳပ္မွ အိမ္ကိုျပန္ရတယ္။ မိုင္းသမားေလးက ဆင္းရဲလြန္းလွေပမဲ့ အင္မတန္ရိုးသားတယ္။ အဖြားကိုလည္း သိပ္ခ်စ္ရွာတာ၊ အဖြားကလည္း ေျမးေလးကို သိပ္ဂရုစိုက္တာပဲ၊ မိုင္းတူးသမားေလးမွာ သူ႔လိုပဲ ပိုက္ဆံမရွိပဲ ရုိးသားတဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔လည္း ခ်စ္ႀကိဳက္ေနသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က လက္မထပ္ႏိုင္ၾကေသးဘူး၊ ေနစရာကလည္းအဆင္မေျပၾကဘူး၊ ငါတို႔ေတြ ပိုက္ဆံစုၾကဦးစိုရဲ႕လို႔ ႏွစ္ဦးသား သေဘာတူ ပိုက္ဆံစုေနၾကတဲ့အခ်ိန္ေပါ့၊ တစ္ေန႔ေတာ့ မိုင္းသမားေလး မိုင္းတြင္းအလုပ္မွာ ရွိေနတဲ့အခ်ိန္ အဖြားက အိမ္မွာဆံုးပါးသြားေရာ၊ အဖြားရွိေနတုန္းကေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြက သိေနေတာ့ ဘာမွမလုပ္ၾကေပမဲ့ အဖြားလည္း  အသက္မရွိေတာ့ဘူးလည္းဆိုေရာ၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြက ရွိသမွ်ပစၥည္းေတြ အကုန္သယ္မကုန္ၾကတယ္။ မိုင္းသမားေလးလည္း ညမိုးခ်ဳပ္အလုပ္ၿပီးလို႔ အိမ္လည္းျပန္လာပါေလေရာ .. အိမ္မွာ ပစၥည္းေတြ ဘာတစ္ခုမွမရွိေတာ့ဘူး အဖြားကလည္း အိပ္ယာေလးထဲမွာ အသက္ေပ်ာက္ေနရွာၿပီ။ မိုင္းသမားေလးက ပူေဆြးေသာကေရာက္ၿပီး ငိုေၾကြးမိေပမဲ့ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္ဆိုရမွန္းလည္း မသိေတာ့ဘူးတဲ့၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြကလည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး အဖြားရဲ႕ ေခါင္းအံုးေအာက္က ငွက္ေတာင္ေလး ၃ ေတာင္ကိုေတြ႕သတဲ့၊ အဖြားကိုသိပ္ခ်စ္ေတာ့ အဖြား အျမတ္တႏိုးသိမ္းထားတဲ့ ငွက္ေတာင္ေလးေတြကို မိုင္းတူးသမားေလးက တယုတယကိုင္တြယ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ ဦးထုပ္ေလးထဲ ထိုးစိုက္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဖြားကို ေကာင္းမြန္စြာ သၿဂိဳဟ္ရတာေပါ့၊ အစကတည္းက ဆင္းရဲလြန္းတဲ့မိုင္းသမားေလးချမာ ခုဆို ဘာတစ္ခုမွကို မရွိေတာ့တဲ့ဘ၀မွာ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္တဲ့သူေလးနဲ႔ လက္ထပ္ရဖို႔လည္းေ၀းရၿပီ ဆိုၿပီး အဲ့ဒီအတြက္လည္း ၀မ္းနည္းေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ရိုးသားႀကိဳးစားလိုတဲ့ လူငယ္ေလးက ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ ပူေဆြးေသာကေတြေမ့ေဖ်ာက္ၿပီး မနက္ေစာေစာထ၊ အလုပ္သြားဖို႔ ျပင္ရေတာ့တာေပါ့၊ အလုပ္ကိုပံုမွန္သြားခဲ့တယ္။

ပုံျပင္ထဲက ကၽြန္မတို႔ေတြ (ဒုတ္ေထာက္မင္းသား)

ပံုျပင္ ၆

ေဖေဖ့ရဲ႕ “ဒုတ္ေထာက္မင္းသား ပံုျပင္”

ေရွးေရွးတုံးက  တကၠသိုလ္ျပည္မွာ အတိုင္းတိုင္း အျပည္ျပည္က ေရာက္လာၾကတဲ့ မင္းညီမင္းသားေတြကို မင္းတို႔ တတ္အပ္တဲ့ အ႒ာရႆ (၁၈)ပါး သင္ၾကားေပးတဲ့ ဒီႆာပါေမာကၡဆရာၾကီးတဦးရွိတယ္တဲ့၊ သူ ့မွာ ေကာင္းျခင္းငါးျဖာ  ၾကန္အင္လကၡဏာနဲ ့ျပည့္စုံတဲ့ သမီးေတာ္ တစ္ပါးလည္း ရွိသတဲ့၊ နကၡတ္အလိုအရေရာ၊ ဇာတာအလိုအရပါ  မိဖုရားၾကီးတစ္ပါးျဖစ္မယ္ဆိုတာ ယုံၾကည္ထားတဲ့အတြက္ သမီးေတာ္ကို မင္းသား တစ္ပါးပါးနဲ႔ လက္ထပ္ထိမ္းျမားေပးလိုတဲ့ ဆႏၵလည္းသူ႔မွာရွိတယ္၊ ပညာသင္ႏွစ္ကုန္ဆုံးလို႔ ျပည္ေတာ္ျပန္ကာနီးမွာ ဆရာႀကီးက မင္းညီမင္းသားမ်ားအားလုံး ေရွ႕ေတာ္မွာစုရံုးေစျပီး  ေၾကညာခ်က္တစ္ရပ္ ထုတ္ျပန္သတဲ့၊ အဲ့ဒီေၾကညာခ်က္က ငါ့သမီးေတာ္ကို အလိုရွိသူ ဘယ္မင္းသားမဆို  ဓါးလွံလက္နက္သားရဲတြင္းထဲ ခုန္ဆင္းႏိုင္စြမ္းရွိရင္  လက္ထပ္ထိမ္းျမားေပးစားမယ္ ဆိုတာပါပဲ။

ပုံျပင္ထဲက ကၽြန္မတို႔ေတြ (ေျမြမင္းသား)

 ပံုျပင္ ၅

ၿပီးေတာ့ ေျမြမင္းသားပံုျပင္ေပါ့၊ ဒီပံုျပင္ေလးကိုလည္း ေမေမ ခဏခဏေျပာျပရတာပါပဲ၊

ေရွးေရွးတုံးက  ရြာတစ္ရြာမွာ ခ၀ါသည္ အဖိုးႀကီးအဖြားႀကီး ႏွစ္ေယာက္ရွိသတဲ့၊ သူတို႔မွာ မႀကီး မလတ္ မေထြးေလးဆိုၿပီး သမီး ၃ ေယာက္ရွိသတဲ့၊ သူတို႔ႏွစ္ဦးဟာ ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္း  ျမစ္ဆိပ္ကို အ၀တ္ေလွ်ာ္ထြက္ရသတဲ့၊ တစ္ေန႔ေတာ့  သူတို႔ႏွစ္ဦး ျမစ္ထဲမွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေနတုန္း ေရထဲမွာ .. သဖန္းခိုင္ႀကီးတစ္ခိုင္ ေမ်ာလာတာကိုး၊ အဖြားက “အဖိုးရယ္ .. ဆင္းဆယ္လိုက္ပါ” ဆိုေတာ့ အဖိုးက ထံုေပေပနဲ ့ ျငိမ္ေနသတဲ့၊ ဒါနဲ႔ စိတ္မရွည္တဲ့ အဖြားက ျဗတ္ .. ျဗတ္ .. နဲ႔ ဆင္းဆယ္လိုက္ေတာ့  သဖန္းသီးခိုင္ႀကီး လက္ထဲ ပါလာတာေပါ့၊ သဖန္းသီးႀကီးေတြက ၀င္းအိေနတာပဲ တဲ့၊ အိမ္ေရာက္မွ သမီးေတြကို ေကၽြးရမယ္ ဆိုၿပီး   အဖြားက တစ္လုံး ဆြတ္ျမည္းလိုက္တယ္၊ “အဖိုးရယ္ .. ခ်ဳိလွခ်ည္ရဲ႕ .. ေရာ့ .. တစ္လံုး၊ ျမည္းႀကည့္စမး္” ဆိုၿပီး ေပးသတဲ့၊ အဖိုးလဲ ခ်ိဳ လွ .. ခ်ိဳ လွနဲ ့ စားလို႔တစ္ခိုင္လည္းကုန္ေရာ ျဗဳန္းဆို ေရထဲက ေျမြႀကီးတေကာင္ ဧရာမႀကီး ေရကူးလိုက္လာတာျမင္ေရာတဲ့၊ ဒါနဲ႔ အဖိုးေရာ အဖြားေရာ အ၀တ္ေတြ ကျပာကရာ စုထုပ္ၿပီး အျမန္ အိမ္ျပန္ေျပးၾကတာေပါ့၊ ေျမြႀကီးက သူတို႔ႏွစ္ဦးကို မဲ လိုက္ေနတယ္ဆိုတာ သူတို႔ သိေနတာကိုး၊ ေျမြႀကီးကလိုက္ သူတို႔က ေျပး  နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ အေ၀းေရာက္ေတာ့  သစ္ငုတ္တိုတစ္ခု နဲ႔ ေတြ ့သတဲ့၊ ဒါနဲ႔ အဖိုးက “သစ္ငုတ္တိုႀကီးရယ္ ေျမြႀကီးမ်ားလိုက္လာရင္ က်ုပ္တို ့ ဒီလမ္းက သြားတယ္လို႔ မေျပာလိုက္ပါနဲ႔၊ ေရာ့ နင္စားဖို ့ သဖန္းသီးတစ္လုံး” လို႔ ေပးလဲ ေပး ေျပးလဲ ေျပးၾကတာေပါ့၊ ေရွ့မွာတစ္ခါ ေတြ႔တဲ့ သူတိုင္းကို သဖန္းသီး တစ္လံုးက်ေပးရင္း သူတို႔ ဒီလမ္းက မသြားဘူးဆိုတာေျပာဖို႔ မွာခဲ့တာေပါ့၊ ဒါနဲ႔ သူတို႔ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ သမီး ၃ ေယာက္ကိုေခၚၿပီး ေ၀စားဖို ့ေျပာရင္း သဖန္းခိုင္ႀကီးကိုေပးသတဲ့၊ မႀကီး၊ မလတ္နဲ ့ မေထြးေလးတို႔လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စားေနၾကတာေပါ့၊ သဖန္းသီးကလည္း သိပ္ခ်ိဳတာကိုး၊

ပုံျပင္ထဲက ကၽြန္မတို႔ေတြ (ေမာင္နီနဲ႔မစီ)

ပံုျပင္ ၄

ေနာက္ၿပီး ေမာင္နီနဲ႔မစီပံုျပင္ .. ေၾကးဖလားေလးေခါင္းေဆာင္းတာဆို ခဏခဏအမွတ္ရမိတယ္၊ သနားလည္း သနားလို႔၊ ေမာင္နီေလးက နဂါးေလးျဖစ္သြားရွာတာ ...

“ႏွမမံု႔ေရာင္း ေမာင္မံု႔ေထာင္း။ ေၾကးဖလားေလးေဆာင္း”  တဲ့၊ အဲဒီလို ေမေမက သီခ်င္းေလးလို ရြတ္ျပတတ္ေသးတယ္၊ ဟိုး ..  ေရွးေရွးတုံးက  ရြာတရြာမွာ အဖိုး အဖြား  ဇနီးေမာင္ႏွံ ၂ ေယာက္ ရွိၾကတယ္၊ သူတို ့မွာအရြယ္္မေရာက္ေသးတဲ့ ေမာင္နီဆိုတဲ့ သားတစ္ေယာက္နဲ႔ မစီဆိုတဲ့ သမီးတစ္ေယာက္လည္းရွိတယ္၊ တစ္ေန႔မွာ မေမ်ွာ္လင့္ပဲဇနီးျဖစ္သူ ကြယ္လြန္သြားပါတယ္၊ ကေလး ၂ေယာက္နဲ ့ က်န္ရစ္ခဲ့ရာမွာ  အလုပ္အေကၽြးျပဳစုမယ့္ သူလိုေနတာေၾကာင့္ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ထူေထာင္လိုက္ပါေရာ ကြယ္၊ ေနာက္မိန္းမက ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို မၾကည္ျဖဴႏိုင္ပါဘူး .. တဲ့၊ အျမဲပဲ တက်ီက်ီနဲ႔၊ ေတာထဲ သြားစြန္႔ပစ္ဖို႔ ဆူဆူပူပူလုပ္လိုက္၊ ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ ေျပာလိုက္နဲ ့တိုက္တြန္းု  နားသြင္းေနေလ့ရွိတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ အဖိုးလည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ခေလးႏွစ္ေယာက္ကို လွည့္ဖ်ားေခၚသြားၿပီး ... ေတာထဲေရာက္ေတာ့ “သားတို ့ သမီးတို ့ ဒီမွာ နားေနၾကအံုး .. ခဏေနရင္ လာေခၚမယ္” ဆိုၿပီး သူ႔မိန္းမရွိရာ အိမ္ကို ျပန္ေျပးပါေလေရာ၊ မိုးခ်ဳပ္ခါနီးတဲ့ တိုင္ေအာင္ လာမေခၚေတာ့ ေမာင္လုပ္သူက ေၾကာက္လာတာေပါ့၊

ပုံျပင္ထဲက ကၽြန္မတို႔ေတြ (ဟန္ဆဲလ္ နဲ႔ ဂရဲတဲလ္)

ပုံျပင္ ၃

ေမေမေျပာျပတဲ့ ဟန္ဆဲလ္ နဲ႔ ဂရဲတဲလ္ ...

ဟိုေရွးေရွးတံုးက ..

ေတာရြာေလးတရြာမွာ အေဖရယ္ အေမရယ္  သားေလး Hansel ရယ္ သမီးေလး   Gretelရယ္ရွိၾကတယ္ကြဲ႔၊ ေအာ္... အခုေျပာျပမွာက ျပဇာတ္ကြဲ႔၊ (အဲဒီတုန္းက ေမေမက သူ .. ငယ္ငယ္က သင္ခဲ့တဲ့ ျပဇာတ္တိုေလးေတြကို အပိုင္းလိုက္ေျပာျပခဲ့တာ)၊ ေမေမ ငယ္ငယ္က  Wesley ေက်ာင္းမွာေနစဥ္ သင္ရတဲ ့ reader 1 လား  2 လား  မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊  စာအုပ္ထဲ က  ျပဇာတ္တိုေလးေပါ့။ Hansel & Gretel  တဲ့၊ (အဲဒီလိုလဲ ရွင္းျပခဲ့ေသးတယ္)

အဲဒါနဲ႔ ေျပာရရင္ ျပကြက္ ( ၁) ဟန္ဆဲလ္တို႔ အေမက မီးဖိုနားမွာ ခုံကေလးနဲ႔ ထိုင္ၿပီး အပ္ခ်ဳပ္ေနတယ္၊  ဟန္ဆဲလ္ က ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနတယ္၊ ဂရဲတဲလ္က တေယာက္တည္း လွည့္ပတ္ကေနရာကေန  “ေမာင္ေလးေရ  မမနဲ ့ လာကပါလား၊ ေပ်ာ္စရာပါကြယ္ လာပါ”  လို႔ ေခၚေနတာကိုး၊ ဟန္ဆဲလ္လည္း သူ႔အမကိုၾကည့္ရင္း စိတ္ပါလာတာနဲ ့ .. ”ေအးပါ မမရဲ ့ ကမွာေပါ့” ဆိုၿပီး  အေျပးကေလး တြဲကေတာ့တာေပါ့။

ပုံျပင္ထဲက ကၽြန္မတို႔ေတြ (ေရႊယုန္ေရႊက်ား)

ပုံျပင္ ၂

ေနာက္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္က ေရႊယုန္ေရႊက်ားပါ၊

ေရွးေရွးတံုးက  ေရႊယုန္နဲ႔ ေရႊက်ား ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အေကာင္ ၂ေကာင္ရွိၾကတယ္ တဲ့၊   ေရႊယုန္က ပညာဥာဏ္အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးၿပီး ေကာက္က်စ္တဲ့ စိတ္ရွိတယ္၊ ေရႊက်ားႀကီးကေတာ့ သိပ္ရိုး သိပ္အ သတဲ့၊ သူက ဘာမွ မစဥ္းစားဘူး၊  သူမ်ားေျပာတိုင္း ယံုတတ္တယ္၊ တစ္ေန႔ေတာ့ ....ေရႊယုန္နဲ ့ ေရႊက်ား တို႔ ႏွစ္ေကာင္သား လမ္းမွာဆံုၾကသတဲ့၊ ဒီေတာ့ “မိတ္ေဆြ ယုန္ကေလးေရ... အသင္ ဘယ္ကိုမ်ားသြားမလို႔ လဲ” လို ့ႏွုဳတ္ဆက္ေမးျမန္းသတဲ့၊ ဒီအခါမွာ  အလြန္အႀကံႀကီးၿပီး သူတပါးကို ခ်ေလ့ရွိတဲ့ ေရႊယုန္က   “သက္ကယ္ရိတ္သြားမလို႔၊ မိတ္ေဆြ က်ားႀကီးေရ ... လိုက္ခဲ့ပါလားဗ်” လို႔ ေသြးေဆာင္ေခၚငင္သတ့ဲ၊ ေရ႔ႊက်ားလဲ  မေနသာပဲ လိုက္ရတာေပါ့၊  ထမင္းထုပ္္ကေလးေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ေပါ၊ သက္ကယ္ရိတ္ထြက္လာၾကေရာ ဆိုပါေေတာ့၊  ဒါနဲ ့ သက္ကယ္ေတာထဲ ေရာက္ေရာ၊ ေရႊက်ားကေတာ့  ေနမပူခင္ အလုပ္ပီးေအာင္ဆိုပီး ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လုပ္သတဲ့၊ ထမင္းလဲ မစားေသးဘူး၊ အထုပ္ကေလးေဘးမွာခ်ပီး သက္ကယ္ရိတ္ေနတာကြဲ႕၊ ေရႊယုန္ကေတာ့  ဘယ္ဒီလိုဟုတ္မလဲ၊ သူ႔ကိုယ္သူ ပညာရွိဆိုပီးေတာ့  ေရႊက်ားအေပၚ  အၿမဲ အသာစီးယူတယ္၊ ေနာက္ပီး ထမင္းထုပ္ေတြျဖည္စားေတာ့တာပဲ၊ ေရႊက်ားအထုပ္ကိုပါ ေျပာင္သလင္းခါေအာင္စားတာ၊ စားၿပီး ေရႊက်ားထမင္းထုပ္ထဲကို  ေနာက္ေခ်းေတြရယ္  သလဲ ေတြရယ္ ထည့္ထားသတဲ့၊ ထည့္ၿပီး  ေနာက္က်ရင္ ေနာက္ေခ်းနဲ ့သလဲပဲ စားရမယ္ဗ်ိဳ ့လို ့ ေအာ္ဟစ္ေျပာလိုက္ေသးတာကြဲ ့၊ ေရႊက်ားတို ့အ ပုံမ်ား .. ေရႊယုန္က သူ ့ကို က်ီစယ္တယ္ထင္ေနတာ။

ပုံျပင္ထဲက ကၽြန္မတို႔ေတြ (လိပ္ကမၻာမႀကီး)

ပံုျပင္ ၁

ကၽြန္မငယ္ငယ္က ပံုျပင္ေတြနားေထာင္ရတာ သိပ္ႀကိဳက္ပါတယ္၊ ကၽြန္မေမေမ က ပံုေျပာသိပ္ေကာင္းတယ္၊ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မက ပံုျပင္နားေထာင္သူေပါ့၊ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မမွာ တူေလးတစ္ေယာက္ရလာခဲ့တယ္၊ တူေလးအတြက္ေတာ့ ကၽြန္မက ပံုျပင္ေျပာတဲ့သူ ျဖစ္သြားျပန္ေရာ၊ ကၽြန္မေျပာတဲ့ ပံုျပင္ေတြက ေမေမေျပာျပဖူးတဲ့ ဖားမရုပ္ဆိုးေလး၊ ေျမႊမင္းသား၊ ေမာင္နီ မစီ၊ လိပ္ကမၻာမႀကီး အဲဒီပံုျပင္ေတြေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္မက တူေလးႀကိဳက္တဲ့ စူပါမင္း၅ေယာက္ကို၊ ကာတြန္းေအာင္ရွိန္ ဇာတ္ေကာင္ တီထြင္ပါရဂူဖိုးဆိတ္ျဖဴ၊ ကိုပူစီ၊ ေမာင္စူပါ၊ ဦးစိတ္တို ေမ်ာက္ညိဳ၊ သူတို႔ ေတြအားလံုးနဲ႔ ေပါင္းၿပီး ႀကံဳသလိုဇာတ္လမ္းဆင္ေျပာျပလိုက္တာ၊ တူေလးက ရယ္စရာ အင္မတန္ႀကိဳက္တယ္၊ ကၽြန္မလိုပဲ ၿဂိဳဟ္သားေတြ ပန္းကန္ျပားပ်ံေတြလည္း သိပ္ႀကိဳက္တယ္၊ အဲဒါေတြအကုန္လံုးကို ေပါင္းထည့္ၿပီး ရယ္စရာျဖစ္ေအာင္ေျပာရတာပါပဲ၊ “ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ေရွးေရွးႀကီးတစ္ေကာင္ရွိတယ္”  လို႔ စေျပာတာနဲ႔၊ တူေလးက “အန္တီပကလည္း လုပ္ၿပီ” ဆိုၿပီး တခြီးခြီးရယ္ေတာ့တာ၊ ကၽြန္မက ေလွ်ာက္ေျပာလည္း တူေလးကေတာ့ သေဘာေတြက်၊ အိပ္ရာ၀င္ခါနီး မအိပ္ႏိုင္ပဲ တခြိခြိလုပ္ေနလို႔ တူေလး ေမေမက “သားေလး အိပ္ေတာ၊့ အိပ္ေတာ့” လို႔ သတိေပးရတဲ့ ညေတြလည္းမနည္းပါဘူး၊ တူေလးနဲ႔ ပံုေျပာျပဖူးတဲ့ ညေတြအေၾကာင္းျပန္စဥ္းစားမိေတာ့ ကၽြန္မနားေထာင္ခဲ့ရဖူးတဲ့ ေမေမ့ရဲ႕ပံုျပင္ေျပာတဲ့ညေတြဆီကို အေတြးေတြက ေရာက္သြားလိုက္တာ ...

ေတာ္လွန္ေရးသမား၊ အၾကမ္းဖက္သမား .. ဘယ္လုိကြာျခား

ေတာ္လွန္ေရးသမားတစ္ဦးနဲ႔ အၾကမ္းဖက္သမားတစ္ဦးရဲ႕ကြာျခားခ်က္အစစ္အမွန္ေတြကို လူနည္းနည္းကပဲ နားလည္ ၾကပါတယ္၊ ျဖစ္ရပ္ေတြအမ်ားႀကီးမွာ ေတာ္လွန္ေရးသမားကို အၾကမ္းဖက္သမားတစ္ေယာက္လို႔ တံဆိပ္တပ္လိုက္ၾက တယ္၊ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ အၾကမ္းဖက္သမားကို ေတာ္လွန္ေရးသမားလို႔ ထင္ျမင္ယူဆၾကတယ္၊ တကယ္တမ္းမွာ အဲဒီအေခၚအေ၀ၚႏွစ္ခုအခ်င္းခ်င္း ကြာျခားခ်က္ကဆန္႔က်င္ဘက္ပါ၊ ေတာ္လွန္၊ အၾကမ္းဖက္ ဒီအမ်ဳိးအစားႏွစ္ခုလံုးရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေတြကိုအဆံုးအျဖတ္ေပးတဲ့ အေျခခံစည္းမ်ဥ္းေတြဟာ အင္မတန္ကြဲျပားေနၾကပါတယ္။

ရိုးရိုးရွင္းရွင္း အဓိပၸါယ္ဖြင့္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အၾကမ္းဖက္သမားတစ္ဦးဟာ တျခားလူေတြ၊ ဂိုဏ္း၊ အဖြဲ႔အစည္း၊ အစိုးရေတြကို သူတို႔ရဲ႕ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရးရည္မွန္းခ်က္ေတြအတိုင္း လက္ခံလိုက္နာလာေအာင္ တရားဥပေဒနဲ႔ မညီတဲ့ အားကိုသံုးမယ္၊ အၾကမ္းဖက္တိုက္ခိုက္တယ္၊ အတင္းအဓမၼတိုက္တြန္းတယ္၊ အၾကမ္းဖက္သမားတစ္ဦးဟာ သူလက္ခံထားတဲ့အဆင့္ကိုရဖို႔ လႈပ္ရွားမႈအမ်ဳိးမ်ဳိးထဲက နည္းတစ္ခုခုနဲ႔ႀကိဳးစားတယ္၊ က်ဳးလြန္တယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြရဲ႕အခ်ိန္အမ်ားစုမွာ ဥပေဒကေန ဆန္႔က်င္ေဖာက္ထြက္ေနၾကတယ္။

အဓိကရုဏ္းဖန္တီးခ်င္သူေတြအတြက္ ဆင္ေျခတစ္ခု (သို႔မဟုတ္)ေဂးမ်ားရဲ႕စီတန္းလွည့္လည္မႈ

ေခတ္ေတြ စနစ္ေတြ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာေျပာင္းလဲလာၾကတယ္၊ ေျပာင္းလဲဖို႔ႀကိဳးစားလာၾကပါတယ္၊ လူတိုင္း ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ ရွိသင့္ၾကပါတယ္၊ တစ္ခုခုကို “ေၾကာက္လို႔လုပ္ရျခင္း၊ ေၾကာက္လို႔ မလုပ္ရျခင္းေတြက” ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ေခတ္မွီကမၻာႀကီးထဲမွာ မရွိသင့္ေတာ့ပါဘူး၊ လူသားေတြမွာ ေယာက်္ား၊ မိန္းမ၊ homosexual ဆိုတာေတြ ေယဘူယ် ရွိေနပါတယ္၊ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ ရွိေနၾကတယ္၊ ေဂး(ေယာက်္ားခ်င္းသာစိတ္၀င္စားသူ)ေတြလည္း လူပါပဲ၊ ေနာက္ အမ်ဳိးသမီးခ်င္းသာစိတ္၀င္စားၾကသူေတြ၊ သူတို႔ေတြဟာ တကယ္တမ္းေတာ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အားနည္းမႈရွိေနၾကသူေတြပါ၊ သူတို႔ရဲ႕ ရပ္တည္မႈကို လူသားထဲက လူသားေတြ အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳသင့္ၾကပါတယ္၊ တန္းတူ အခြင့္အေရးေပးသင့္ၾကပါတယ္၊ ေနာက္ဆံုး အသိအမွတ္ မျပဳခ်င္ရင္ေတာင္မွ ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္ဖို႔ မလုပ္သင့္ပါဘူး၊ တစ္ဦးတည္းအျမင္နဲ႔ အသိအမွတ္မျပဳခ်င္ရင္ ကိုယ္တစ္ဦးတည္း အျမင္နဲ႔ ႀကိဳက္သလို ေနႏိုင္ၾကပါတယ္၊ ဒီမိုကေရစီဘက္ကို ေျခဦးလွည့္ေနၾကပါၿပီဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာေတာင္ သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္အစိုးရက သူတို႔ေတြရဲ႕ တည္ရွိမႈကိုတရား၀င္ ခြင့္ျပဳထားေပမဲ့ အစြန္းေရာက္ဘာသာေရးသမားေတြနဲ႔ တစ္ခ်ဳိ႕ အၾကမ္းဖက္ တိုက္ခိုက္လိုသူေတြက ဆန္႔က်င္လိုၾကတယ္၊ ေအာက္တိုဘာ ၁၀ရက္တနဂၤေႏြေန႔မွာ ဆားရ္ဘီးယားႏိုင္ငံ၊ ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ၿမိဳ႕လည္ City Center ရင္ျပင္တ၀ိုက္ ေဂးမ်ားစီတန္းလွည့္လည္ျခင္း (ေဂးပရိတ္) ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္၊ ဒီ စီတန္းလွည့္လည္မႈကို ဆန္႔က်င္တဲ့ဘာသာေရးအစြန္းေရာက္လြန္းသူေတြနဲ႔ မိသားစုတန္းဘိုးထားသူေတြက အန္တီေဂးပရိတ္ တစ္ခုကိုလည္း စေနေန႔မွာတစ္ရက္ေစာၿပီး ဆန္႔က်င္ဆႏၵျပလိုက္တယ္။

“ေဂးေတြ ၿမိဳ႕ထဲ စီတန္းမလွည့္ႏိုင္ဘူး” တဲ့

John Lennon Google Doodle

လမ္းေပၚက အိမ္၊ အိမ္ထဲက ပိုင္ရွင္မဲ့ကြ်န္ေတာ္တို႔

ဒီေကာင္ေတြက ခပ္ဆိုးဆိုးပါ၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း လိမၼာတဲ့သူေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ဆိုးတာထက္ သူတို႔က ပိုဆိုးတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ လူ ဆိုေတာ့၊ “လူ”ဆိုး ဆိုးတယ္ေပါ့ဗ်ာ၊ သူတို႔က ေခြးေတြ၊ လမ္းေပၚကေခြးေတြ၊ ဆိုေတာ့ “ေခြး”ဆိုး ဆိုးတယ္၊ ေခြးဆိုတဲ့ အတိုင္း ကိုက္တယ္၊ ဆြဲတယ္၊ ေဟာင္ တယ္၊ ၀ရုန္းသုန္းကားျဖစ္ေအာင္လုပ္တယ္၊ သူတို႔ကို လူေတြကမုန္းၾကတယ္၊ သူတို႔ကိုမုန္းတဲ့သူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကမုန္းတယ္၊ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုးကိုမုန္းတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ အမုန္းသံသရာေန႔ရက္ေတြထဲ ဗရုတ္ဗရက္ျဖတ္သန္းေနၾကတုန္းပဲ၊ ေျပးတဲ့အခါေျပးတယ္၊ လိုက္တဲ့အခါ လိုက္တယ္၊ ေျခာက္တဲ့အခါေျခာက္တယ္၊ ေငါက္တဲ့အခါေငါက္တယ္၊ ေတာက္ေခါက္တဲ့လူေတြ၊ တုတ္ဆြဲတဲ့သူေတြ၊ မ်က္စိျပဴးျပေလ့ရွိတဲ့ ျပဴးျပဴးၿပဲၿပဲလူေတြ၊ စက္ေသနတ္ကက်ည္ေတြလႊတ္သလို စကားလံုးေတြ တဒုတ္ဒုတ္ ပစ္လႊတ္တဲ့သူေတြ ဒီလိုလူေတြကို သူတို႔ ခါးခါးသီးသီးမုန္းတယ္။

ဆံုမွတ္

ကမာၻစိုးမင္း (Kabar Soe Min)ရဲ႕ကဗ်ာေလးပါ၊ facebook မွာတင္ထားတာဖတ္ရရင္း သေဘာက်လြန္းလို႔ ျပန္ၿပီး ေ၀မွ်ပါတယ္။

အေမ...

ေနေကာင္းပါရဲ႕လား အေမ...

ျခံနံပတ္ ၅၄ ကို

အေမ့လက္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ဖြင့္မယ့္တေန႔ကို

တကၠသိုလ္ရိပ္သာက သစၥာေတာ္မပ်က္

ေစာင့္ေနဆဲပါ အေမ...

ရိွပါတယ္အေမ...

ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရိွပါေသးတယ္...

သူတို႔လည္း ေနေကာင္းၾကပါရဲ႕

တခ်ဳိ႕ကေတာ့

ႏိုင္ငံသားေျပာင္းလဲခံယူရင္း

ျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္ေနၾကတုန္းပဲ အေမ

ဇာတိေျမကို အလည္အပတ္ျပန္တိုင္း

“အရင္အတိုင္းပဲေနာ္” လို႔

ဝတ္ေက်တန္းေက်ႏႈတ္ဆက္

ေစ်းဝယ္မပ်က္ၾကပါဘူး

တခ်ဳိ႕ကေတာ့

ဒုကၡသည္ေယာင္ေဆာင္ရင္း

(သူတို႔အေရးအတြက္) ဒို႔အေရး ဒို႔အေရးနဲ႔

နယူးေယာက္ကေန

အေမ့ လြတ္ေျမာက္ေရး ႀကိဳးပမ္းေနၾကပါသတဲ့။

အေမ့ပါတီလည္း ရိွပါေသးတယ္ အေမ...

တခ်ဳိ႕က မဲဆြယ္တုန္းမွာ တခ်ဳိ႕က မဲမေပးဖို႔ေျပာ

ပါတီဖ်က္သိမ္းခိုင္းကာမွ ေမြးေန႔ပြဲလုပ္နဲ႔

ေၾကညာခ်က္မထုတ္ေတာ့တာကလြဲရင္

အရင္လို ခမ္းခမ္းနားနားပါပဲ အေမ...

ရန္ကုန္ကေတာ့ ျခဴခ်ာရွာတယ္အေမ...

ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈကို ကုစားတုန္း ေအအိုင္ဒီအက္စ္ျဖစ္

မီးစက္ေမာင္းသံေတြၾကားက “စခန္းခဏလိုက္ခဲ့ပါ” ေခၚလုိေခၚ

ဆယ္တန္းသမားေတြက အႏွိပ္ခန္းမွာစာက်က္

တခ်ဳိ႕က ထမင္းမခ်က္ႏိုင္ေတာ့

ထမင္းရည္ဝယ္ေသာက္ၾကရတယ္ အေမ

ဘာပဲေျပာေျပာ အေမ

ရန္ကုန္မွာ ေက်ာ္သူနဲ႔ ေထာင္မွဴး

သူတို႔ႏွစ္ဦးေလာက္ေတာ့

ဘယ္သူမွ အလုပ္မမ်ားဘူးေလ

အေမ

အေမမရိွတုန္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ နာဂစ္ကို သိသြားတယ္

ေရႊဝါေရာင္၊ အီလက္ထေရာနစ္ဥပေဒ၊ နယ္ျခားေစာင့္တပ္၊

ေရြးေကာက္ပြဲ၊ ေနျပည္ေတာ္ - ဒါေတြနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးသြားတယ္

အေျပာင္းအလဲေတြကေတာ့

အမ်ားႀကီးေပါ့အေမရယ္

ရန္ကုန္မွာ ေမြးခဲ့တဲ့လူေတြက

ႏိုင္ငံျခားသားလုပ္ၿပီး ျပန္လာ

ဇာတိကို ရြံရွာသလိုလိုနဲ႔ျပန္ၾကည့္

မခ်ိေပမယ့္ မေျပာသာပါဘူး အေမ

ကၽြန္ေတာ္တို႔က နိမ့္ပါးခ်ိန္ကို။

အေမ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ပြဲမွာ

ခဏခဏက်ဆံုးေပးေနရတာက

ျပကၡဒိန္စာရြက္ေတြပါ အေမ

ေဟာတစ္ရြက္ ေဟာတစ္ရြက္နဲ႔

ဆုတ္ၿဖဲပစ္ေနလိုက္ၾကတာ ...

အဲဒါ ရက္ရာဇာေတြခ်ည္းပဲဆိုတာ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသိေနာက္က်ခဲ့ပါတယ္ အေမ

အေမ

ေျပာၾကည့္ပါရေစ

ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ေနတာကေလ

ဒီမိုကေရစီလည္း ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မယ္

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလည္း ပါခ်င္မွပါမယ္

အစည္းအေဝးလည္း တက္ခ်င္မွတက္ရပါလိမ့္မယ္ အေမ

ဒါေပမယ့္

ႏိုင္ငံသားေတြ ႏိုင္ငံျခားသား ျဖစ္စရာမလိုေတာ့တဲ့ေန႔

ဒုကၡသည္ေတြ ဒုကၡသယ္စရာမလိုေတာ့တဲ့ေန႔

ႏွစ္ေယာက္ရိွရင္ သံုးဖြဲ႔မကြဲေတာ့တဲ့ေန႔

ပညာတတ္ရင္ ထမင္းမငတ္တဲ့ေန႔

အေရာင္မတူတာကို ရန္သူလို႔ မသတ္မွတ္တဲ့ေန႔

အဲဒီေန႔ကိုပါ အေမ

ကၽြန္ေတာ္လဲသြားရင္ အေမထူေပးပါ

အေမ့အားနဲ႔ မေနမနားႀကိဳစားစမ္းပါ့မယ္

ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ရန္ကုန္မွာ ျပန္ဆံုၾကဖို႔ေလ။

(ကမာၻစိုးမင္း)

ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျဖဴျဖဴ႕ကို စလို႔မရေတာ့ဘူး

 စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ၊ ျဖဴျဖဴ ဒီေန႔႔ပဲ ေသသြားၿပီ၊

ေနာက္တစ္ႀကိမ္ စလို႔လည္း မရေတာ့ပါဘူး၊

ညက တစ္ညလံုး အသံ အဆန္းနဲ႔ ေအာ္ေနတာ၊ ကြီ ကြီနဲ႔၊ ေဆးခန္းသြားျပေတာ့ အဆုတ္မေကာင္းလို႔၊ ေကြ်းရမယ့္ေဆးေတြေပးလိုက္ၿပီး အျပန္လမ္းမွာပဲ ေသသြားတယ္။

RIP Phyu Phyu !!

ျဖဴျဖဴ မတိုင္ခင္ နဲေရွာ တူေလးရဲ႕ ေခြးမေလး မက္ဂီလည္း ေသသြားျပန္တယ္၊ ခုတစ္ေလာ ေသျခင္းတရားေတြနဲ႔ေတြ႕ေနရတယ္၊ အေကာင္ပေလာင္ေလးေတြရဲ႕ ေသျခင္းတရားေတြေပါ့၊

မက္ဂီ မေသခင္ရက္ပိုင္းကပဲ အခန္းထဲအိပ္ရာေပၚတက္ေဆာ့ေနလို႔ ဓါတ္ပံုရိုက္ျဖစ္လုိက္ေသးတယ္။

RIP Maggi !!

ျဖဴျဖဴ႕အေၾကာင္း

ေသျခင္းတရားေတြ ခုတေလာေတြ႕ေနရတာနဲ႔ “ကၽြန္ေတာ္ေသတဲ့အခါ” ဆိုၿပီး ငါေသရင္ေတာ့ ဟုိလုိလုပ္မယ္၊ ဒီလိုလုပ္မယ္နဲ႔ ေလွ်ာက္ေရးခဲ့ဖူးတာ ျပန္အမွတ္ရမိတယ္၊ တကယ္ႀကီး အဲလို လုပ္ခ်င္မိပါတယ္၊ တကယ္ ေသရင္သာ ဘယ္လိုေသရမယ္မသိဘူး၊

က်န္တဲ့သူေတြက ဘယ္လိုလုပ္ေပးၾကမယ္ေတာ့မသိႏိုင္ဘူး။

ပိုစ့္အေဟာင္းကို ဒီမွာ ျပန္တင္ပါတယ္၊ ေသတာေတြ စုထားတဲ့ သေဘာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ေသတဲ့အခါ

I have no choice - I hear ...your ... voice

~ I have no choice ~I hear your voice ~



Like a prayer နားေထာင္တိုင္း၊ ျပန္ၾကည့္တိုင္း ႀကိဳက္တုန္းပဲ၊ မက္ေဒါနားပဲႀကိဳက္ပါတယ္၊ Mad' House  Like a prayer  ေတာ့ မႀကိဳက္ဘူး၊ မက္ေဒါနားလည္း အျဖဴ၊ အမဲ သင့္ျမတ္ေရး လုပ္ခဲ့တာပဲေနာ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ခြိဳင္ယာဆိုရင္ လူမဲ ေတြက ပိုၿပီး အဆိုေကာင္းလို႔ထင္တယ္။

ခ်ားခ်ပ္ခ္ ဒိုင္ယာရီ

ခ်ားခ်ပ္ခ္(Čačak) က နဲေရွာသူငယ္ခ်င္း မာကို ဖုန္းဆက္၊ အဲ့ဒီမွာ မာရသြန္အေျပးျပိဳင္ပြဲရွိတယ္ေျပာ၊ ႏွစ္တိုင္းလုပ္ေနက်တဲ့၊ လာခဲ့ဖို႔ဖိတ္၊ တစ္ညအိပ္ရမယ္၊ မနက္အေစာ ၄ နာရီခြဲ သံပတ္ေပး အိပ္ရာထၾက၊ ညကတည္းက လူၾကီး ၂ေယာက္က ၾကိဳႏႈတ္ဆက္ထား၊ အက်ၤ ီအနက္၀တ္ေတာ့၊ ဘာရယ္မဟုတ္ နဲေရွာကလည္း အနက္လိုက္၀တ္၊ အိတ္ေတြထဲ လိုတာေတြထည့္၊ မနက္အေစာၾကီး ေအးလာၿပီ၊ ဘတ္စ္နဲ႔ခရီးမသြားဖူးေသးလို႔ ေပ်ာ္ေန၊ ကားဂိတ္ကို ရထားစီးသြား၊ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ လက္မွတ္၀ယ္ဖို႔ ၅ မိနစ္ပဲက်န္၊ ေျခာက္နာရီတိတိ ကားစထြက္၊ ကား က အၾကီးၾကီးမဟုတ္ ေသးေသးပဲ၊ ေနာက္ဆံုးမွာ ေဘးက လူႏွစ္ေယာက္ရွိ၊ ၃ နာရီေလာက္ေမာင္းရ၊ နဲေရွာ က တိမ္ျမင္ရင္ ဓါတ္ပံုမရိုက္ရမေနႏိုင္၊ သံလံုးပစ္ေနတဲ့ ရုပ္တု မည္းမည္းၾကီးေတြ႔လို႔ ဓါတ္ပံုရိုက္ခိုင္း၊ လမ္းမွာ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္နား၊

 ကိုးနာရီေလာက္ ခ်ားခ်ပ္ခ္ ေရာက္၊ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ မာကို ကိုေစာင့္ေန၊ သူလာေတာ့ စကား ခဏထိုင္ေျပာ၊ မိတ္ဆက္ မေတာက္တေခါက္စရပ္ပ္စကီ(Srpskiဆားရ္ဘီးယန္း)စကားေျပာ၊ မာကို အေဖနဲ႔အေမက ရြာက အိမ္ကိုသြားၿပီ၊ သူ႔အိမ္မွာပဲ တစ္ညအိပ္ၾကမယ္တဲ့၊ မာကို႔အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္သြားၾက နီးနီးေလးပဲ၊ ခ်ားခ်ပ္ခ္က လူသိပ္မရႈပ္၊ မရႈပ္တာကိုမဟုတ္ ရွိကိုမရွိတာ၊ ဒါ ျမိဳ႔လယ္ေခါင္တဲ့ျပတယ္၊ ဆိုင္ေတြေတာ့ ရွိ၊ လူ နည္းနည္းပဲေတြ႕၊ လမ္းေတြက က်ယ္က်ယ္ၾကီးေတြ၊  မာရသြန္ေျပးတဲ့သူေတြလည္း ရင္ျပင္ေရွ႕ကတာထြက္သြားၾကၿပီ၊ မြန္းလြဲ ၃ နာရီေလာက္ေတာ့ ပန္းတိုင္မွာ သြားေစာင့္ၾကည့္ၾကမယ္တဲ့၊ မာကို က လည္း အစက စကားနည္းမလိုနဲ႔ ေနာက္ေတာ့ စကားေျပာတာ စေပ့စ္လဲ မရိုက္၊ အန္းတားလည္းမေခါက္ဘူး၊ လူက ေနပူထဲ၊ မ်က္ေမွာင္ကအဆံုးထိၾကဳံ႕ထားလည္း သူကေတာ့ မသိဘူး၊ သူ႔ၿမိုဳ႕အေၾကာင္းရွင္းျပတာ သူ႔ေလယူေလသိမ္းနဲ႔ နားမလည္တစ္ခ်က္ လည္တစ္ခ်က္၊ ေခါင္းကေတာ့ ေအာ္တိုကို ျငိမ့္ၿပီးသား ၁ စကၠန္႔တစ္ခါေလာက္၊ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ဟုတ္၊

ေရာမေခတ္က spa ရွိတယ္တဲ့ နက္ျဖန္သြားၾကည့္ၾကမယ္တဲ့၊ အိမ္ေတြေဆာက္မလို႔ တူးရင္းနဲ႔ပဲ ေတြ႕တာဆိုပဲ၊ ဒါနဲ႔ အဲဒီေနရာကို ခ်န္ၿပီး ပတ္ပတ္လည္ အိမ္ေတြေဆာက္ထားၾကတယ္တဲ့၊ ခရီးသြားေတြဆြဲေဆာင္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့ေနရာေပမဲ့၊ အခုထိ အဲဒီမွာ ဘာမွမလုပ္ၾကေသး၊ ဒီအတိုင္း ျခံခတ္ထား၊ မာကို က အားမလိုအားမရျဖစ္ေန၊ ၿမိဳ႔ေတာ္၀န္ဆီ စာပို႔လို႔ရတယ္ေျပာ၊ သူလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ပို႔ၿပီး၊
ဒါနဲ႔ မာကိုအိမ္ကိုသြား၊ တိုက္ခန္းေတြပါပဲ၊အစက ခ်ားခ်ပ္ခ္ဆိုေတာ့ ရြာမွတ္လို႔ ရြာကအိမ္ေလးလို ျခံနဲ႔ အပင္နဲ႔၊

မ်က္ႏွာသစ္ေျခလက္ေဆးၿပီး အခန္းထဲ၀င္နား၊ သူတို႔က မနက္စာျပင္ၾက၊ မာကို အေမရွိေသးတယ္၊ အခုမွ ရြာကိုသြားမွာ၊ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္၊ မာကို အေဖနဲ႔ အေမက တိဘက္လည္းေရာက္ဖူးၾက ထိုင္းကိုလည္း သြားလည္ဖူးၾက၊  တိဘက္အေၾကာင္း စာအုပ္အၾကီးၾကီးလာေပး၊ မနက္စာစား စကားေျပာျပန္၊ ၁၂ နာရီေလာက္က်ေတာ့ အိမ္ကထြက္ဖို႔ျပင္ၾက၊ ကားဂိတ္ကိုသြား ေတာင္ႏွစ္ခုၾကားက စီးသြားတဲ့ ျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္း ကားနဲ႔သြားၾက၊ Between the mountains of Ovcar (985m) and Kablar (889m), the river Zapdna Morava shaped and formed the Ovcar-Kablar gorge, one of the most beautiful gorges in Serbia. လို႔ေျပာတာပဲ၊

 တူရကီေတြ စစ္ျပဳတုန္းက ဘုရားေက်ာင္းေတြကို ဒီေတာင္ၾကားေတြထဲမွာ ပုန္းေအာင္းရင္းေဆာက္ထား၊ လြတ္ခဲ့ၾက၊ အဲဒီေတာင္ၾကားမွာတင္ ဘုရားေက်ာင္းေတြ ၁၁ ေက်ာင္းေလာက္ရွိ၊ ဒီ ခ်ားခ်ပ္ခ္ကေတာ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီဗိုနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္၊ ေတာင္ေတြ၊ အဖုဖု၊ အထစ္ထစ္နဲ႔၊ ကားလမ္း ဘယ္ညာ ေတာင္ေတြ၊ ေတာင္ေတြၾကားထဲ၊ ျမစ္ရယ္ ကားလမ္းရယ္က အၿပိဳင္၊ ကားရပ္ေတာ့ မာရသြန္ပန္းတိုင္ဘယ္နားလည္းေမး၊ ေခြးေလးေတြ ၃ ၄ ေကာင္ ကလည္းေတြ႕ျပန္၊ ေနရာတကာ အေကာင္ပေလာင္ေတြကခင္၊ ေခြးတစ္ေကာင္က ေရွ႕ကလမ္းျပသြား၊ ခဏခဏရပ္ၿပီး ေနာက္လွည့္ၾကည့္၊ ပါလာတဲ့ ဘီစကစ္ခ်ေကြ်း၊ ဒီေခြးကနဲနဲပိန္၊ မာရသြန္ေျပးတဲ့သူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပန္း၀င္ကုန္ၾကၿပီ၊ ေမာေနတဲ့ သူေတြ ျမက္ခင္းေတြေပၚမွာ ပစ္လွဲ၊ သီခ်င္းေတြအက်ယ္ၾကီးဖြင့္၊ ခဏေနဆုေပး၊ ၿပီးေတာ့၊ ေတာင္ၾကားေတြထဲက ဘုရားေက်ာင္းေတြသြားမလို႔ ျပင္၊ ေတာင္တစ္ခုေပၚကိုတက္၊ လမ္းေတြကေတာ့ ခင္းထားပါၿပီ၊ ေဆာင္းတြင္းႏွင္းေတြက်ရင္ ဒီဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြ ဘယ္လိုေနၾကလဲ ေတြးမိ၊ ဘယ္လို ေတာင္ေအာက္ဆင္းၾကမလဲ နဲေရွာေမးမိ၊ သူက ေတာင္ေတြေပၚကေန sleigh ေတြစီးၿပီးဆင္းလာၾကမွာေပါ့တဲ့၊ လာေနာက္ေန၊ အဲလိုသာစီးရင္ ေအာက္က ျမစ္ထဲတန္းေနမွာပဲ၊

အရင္တုန္းကလက္ရာအတိုင္းထားသလို၊ အေဆာက္အသစ္ေလးေတြလဲရွိ၊ ပန္းေတြအလွစိုက္ထား၊ ဘုရားေက်ာင္းထဲ၀င္ေတာ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္က ဂ်ီးဆပ္ပံုကားခ်ပ္ေလးနဲ႔ အျပာေရာင္ပန္းကိုင္ထားတဲ့ ကေလးငယ္ပံုလက္ေဆာင္လာေပး၊ ဓါတ္ပံုရိုက္ခြင့္ျပဳ၊ ေနာက္ ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခု၊ ေနာက္ ေတာင္တစ္ေတာင္၊ စက္ဘီးစီးျပိဳင္ပြဲေတြလည္းလုပ္ေန၊ မာကို အသိ တစ္ခ်ဳိ႕ စက္ဘီးေတြနဲ႔အနားကျဖတ္သြား၊ တခ်ဳိ႕ အသက္ၾကီးၾကီးအမ်ဳိးသမီးေတြ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာဆို အဲဒီအရြယ္ အိမ္ထဲမွာ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ေနေနၾကၿပီ၊ ခုေတာ့သူတို႔က စက္ဘီးစီးျပိဳင္တုန္း၊

ေနာက္ဘုရားေက်ာင္းက နဲနဲပိုၾကီး၊ ဘုရားေက်ာင္းက ေသာ့ပိတ္ထား၊ ေနာက္ဘက္မွာ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ၂ ပါး စပ်စ္သီးစားေန၊ မာက႔ိုကို ဘုန္းေတာ္ၾကီးတစ္ပါးထလာၿပီး ႏႈတ္ဆက္၊ ထိုင္ေနတဲ့ ဘုန္းၾကီးက စပ်စ္သီးစားရင္ မ်က္လံုးက လူကိုေ၀့ၾကည့္၊ မ်က္လံုးျပာျပာက စူးစူးေတာက္ေတာက္ၾကီး၊ မာကိုက ေျပာျပ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံကလို႔ေျပာ၊ အဲဒီ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြက ေရွးက်၊ ေဘာင္းဘီရွည္ေတာင္ ေပးမ၀င္ခ်င္၊ အ၀တ္ပိုင္းေရွ႕မွာ စည္းကာၿပီးမွေပး၀င္ခ်င္၊ ဒါေပမဲ့ ရပါတယ္ေလ လို႔ ေျပာ၊ ေသာ့လိုက္ဖြင့္ေပး၊ မာကိုက အဂၤလိပ္လို သမိုင္းကားခ်ပ္ေလးလာေပးဖတ္၊ မာကို ဘုရား၀တ္ျပဳတုန္း၊ နဲေရွာနဲ႔ အျပင္ဘက္မွာေစာင့္ေန၊

က်န္ခဲ့တဲ့ မ်က္လံုးျပာျပာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက နဲေရွာကို စကားလာေျပာ၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ရုရွားဘုန္းၾကီး၊ ေမာ္စကိုကတဲ့ စကားေျပာသံေျပာင္းသြားပါတယ္ထင္ေန၊ ရုရွားလိုေျပာေနၾက၊ နဲေရွာလည္းရုရွားလိုေျပာ၊ ဘယ္ႏိုင္ငံကလည္းေမး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဘူးရ္မာ(Burma) ယူ ကို အူးသံထြက္၊ ဘူးရ္မာလို႔ေျပာေတာ့ ရွရွားဘုန္းၾကီးက ေကာင္းေကာင္းသိ၊ ျမန္မာအစိုးရအေၾကာင္းကို သိတယ္လို႔ဆို၊ ရုရွားနဲ႔ ဆက္သြယ္မႈေတြ ဘယ္လိုဆိုတာေတြသိ၊ ျပန္ေဆြးေႏြးေန၊ အခ်ိန္သာရရင္ ႏိုင္ငံေရးေတာင္ေျပာခ်င္၊ စကားေျပာသံနားေထာင္ေတာ့မွ ႏူးႏူးညံ့ညံ့နဲ႔၊ ၾကည့္ရတာ ျငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းရွိ၊ တစ္ခုပဲ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြ မုတ္ဆိတ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးၾကီးေတြထားၾက၊ မ်က္စိထဲရႈပ္၊

ဘုန္းၾကီး၂ပါးပဲရွိတယ္ထင္၊ ေနာက္ေတာ့ ပန္းအိုးလွလွအိမ္ထဲက သီလရွင္အမ်ဳိးသမီးၾကီးထြက္လာ၊ ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ၀မ္းသာအားရႏႈတ္ဆက္၊ ခ်ားအို(ေခ်ာင္း)၊ ေဒၚဘီဂ်ိန္းညာ ႏႈတ္ဆက္စကားအကုန္နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ၾက၊ ရိုးရာဂါ၀န္၀တ္စံုျပည့္၀တ္ထားတဲ့အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးက ႏူးႏူးညံ့ညံ့ျပံဳးလို႔ ဘုရားသခင္ ေကာင္းခ်ီေပးပါေစလို႔ ႏႈတ္ဆက္၊ စရပ္ပ္စကီနဲ႔ မၾကားဘူးေသးေတာ့ မသိလိုက္၊ နဲေရွာျပန္ေမး၊ ဘယ္ဘာသာ၀င္မဆို ဘုရားေက်ာင္းကန္၀န္းထဲမွာ တျခားေနရာေတြထက္ ပိုေအးခ်မ္း၊ လူေတြကလည္း ပိုေအးခ်မ္း၊ အေျပာအဆို၊ အမူအက်င့္ေတြပါ သာမန္လူေတြနဲ႔မတူ၊ ေနာက္ေတာ့ ရုရားဘုန္းေတာ္ၾကီး ကို ေခၚတယ္၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီး၀တ္ရုံနက္ၾကီး တလႊားလႊားနဲ႔ ကားဆီကိုသြား၊ သူက ဧည့္သည္ကိုး၊ ျပန္ေတာ့မလို႔ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းႏႈတ္ဆက္၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြရဲ႔ လည္ဆြဲ ခေရာစ့္ေတြက ေရႊေရာင္အၾကီးၾကီး၊ တခမ္းတနားၾကီးေတြ၊ ေတာ္ေတာ္ၾကီး၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြလည္း ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္လိုသလားပဲ၊ တခ်ဳိ႕ဘုန္းၾကီးေတြမဆြဲ၊ တခ်ဳိ႕ကဆြဲထား၊ ၀ါၾကီးတာနဲ႔ ဆိုင္မလားပဲ၊ အေတြးကေရာက္၊ မေတြးနဲ႔၊ အဲလိုမေတြးတာပိုေကာင္း၊  ပန္းသီးၾကိတ္စက္အၾကီးၾကီး ကားေနာက္ခန္းထဲထည့္၊ ထပ္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ၾက၊

ဘယ္နားၾကည့္ၾကည္ေတာင္ေတြက အျမင့္ၾကီး၊ ေအာက္ကေနလွမ္းျမင္ရတဲ့ ေတာင္ေပၚက ခေရာစ့္ပံုဘုရားေက်ာင္းကို zoom ဆြဲၿပီး ဓါတ္ပံုရိုက္၊ သဘာ၀အေလွ်ာက္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့  ဂူေပါက္ၾကီးေတြလည္း လွမ္းျမင္ရ၊ ခ်ားခ်ပ္ခ္က ေတာင္တက္သမား (အေဖကလည္း နာမည္ၾကီးေတာင္တက္သမားတဲ့) ေတာင္တက္ရင္းျပဳတ္က်ဖူး၊ ဒါဏ္ရာရတာေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့၊ မာကိုေျပာ၊ ေနာက္ထပ္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ အမ်ားၾကီးပဲက်န္ေသး၊ ဆက္မသြားႏိုင္ေတာ့၊ ၂ ေက်ာင္းပဲ သြားခဲ့ရ၊ ေနာက္တစ္ေခါက္ ၂ရက္၊ ၃ ရက္ေလာက္ေနမွ အကုန္ႏွံ႔မယ္ထင္၊ ျပန္ေတာ့ ဘတ္စ္ကားေစာင့္ဖို႔ၾကာမွာစိုးလို႔ မာကိုက ခ်ားခ်ပ္ခ္ကို ျပန္မယ့္ကားတစ္စီးကိုေမး၊ စံုတြဲတစ္တြဲ အသက္ၾကီးၾကပါၿပီ၊ အဖုိးအဖြားအရြယ္ပဲ၊ သူတို႔က ၀မ္းသာအားရ၊ လမ္းၾကံဳလိုက္ခဲ့ၾကတဲ့၊ ကားေမာင္းတဲ့လူအဖိုးၾကီးက ဖုန္း၃လံုး တစ္လံုးက လာလိုက္၊ တစ္လံုးေျပာလိုက္၊ သံုးခုလံုး လွည့္ေျပာ၊ ဖုန္းေတြကလည္းတခ်ိန္လံုးလာေန၊ သူ႔အမ်ဳိးသမီးၾကီးက ေဆးလိပ္ေသာက္မလို႔ မီးျခစ္ကို သူကထုတ္ေပး၊ တားလဲ မတားတဲ့အျပင္၊ သူကေတာင္ မီးျခစ္ေပးလိုက္ေသးလို႔ ေတြးလိုက္ျပန္၊ ေဆးလိပ္နံ႔မခံႏိုင္၊ ဒါနဲ႔ ခ်ားခ်ပ္ခ္ေရာက္၊ အျပန္က ပိုျမန္သလိုထင္၊

ခ်ားခ်ပ္ခ္ေရာက္ေတာ့ ညေနငါးနာရီထိုးခါနီး၊ ျပပြဲတစ္ခုဖြင့္ပြဲတဲ့၊ နဲေရွာ၊ မာကို အေျပးသြားၾက၊ ကိုယ္ကေတာ့ စိတ္မ၀င္စား၊ ပန္းခ်ီျပပြဲဖြင့္ပြဲေတြရဲ႕သေဘာအတုိင္း ကိန္းခမ္းႀကီးႀကီး၊ စကားဆန္းဆန္းေတြနဲ႔ ကိုယ့္အႏုပညာေတြ အစြမ္းကုန္ အမႊန္းတင္ၾက၊ ဖြင့္ပြဲေတြထက္ ပန္းခ်ီကားလွလွေလးေတြပဲသေဘာက်၊ ဖြင့္ပြဲၿပီး ၀င္ၾကည့္၊ ၀င္၀င္ခ်င္းမွာ လက္ေကာက္၀တ္ကို အစိမ္းေရာင္စကၠဴစေလး လာစည္းေပး၊ ကိုယ္ကေတာ့ လက္ခံလိုက္၊ အသာတၾကည္၊ နဲေရွာလက္ကို အျပာေရာင္၊ နဲေရွာက မႀကိဳက္၊ ဘာအတြက္လည္းေမး၊ အတြင္းမွာ သိရပါမယ္လို႔ေျပာ၊ အတြင္းမွာ လူေတြ သိပ္ရႈပ္၊ နဲေရွာက စကၠဴစေလး ၿဗိကနဲ ဆုတ္ျဖဲ၊ ဒါကို လက္ခံမွ ဒီထဲ၀င္ရမယ္၊ ဒီထဲမွာ လူေတြကို ခြဲျခားကန္႔သတ္၊ မႀကိဳက္ပါဘူးတဲ့၊ ကိုယ္ကေတာ့ ဂ်ဴးေတြကိုခြဲခြဲျခားျခားသိရေအာင္ လက္ေမာင္းမွာအမွတ္အသား၀တ္ဆင္ခိုင္းတာ သြားသတိရ၊ အတြင္းမွာ အဲဒီ artist တစ္ဦးရဲ႕ သုေတသန အျပာ၊ အစိမ္းလက္စည္း စကၠဴစေတြအေၾကာင္း ရွင္းျပထား ဖတ္ၾကည့္ နားမလည္ပါ၊ အင္တာဗ်ဴးေတြလုပ္ေနၾက၊ ဟုိနားဒီနား၊ ပလပ္စတစ္ဇလံုေသးေသး ၂လံုးမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၂ခုထပ္ၿပီး အေပါက္ေလးဟထား၊ အတြင္းမွာ တီဗီေသးေသးေလးထည့္ထား နားက်ပ္ကိုအျပင္ထုတ္တား၊ တခ်ဳိ႕အထဲမွာ နားက်ပ္ပဲထား၊ အသံစမ္းနားေထာင္ႏိုင္၊ artist ေတြကိုနားမလည္၊ သူတို႔စိတ္ကူးေတြနားမလည္၊ ကိုယ္ကေတြးရတာမႀကိဳက္၊
အျပန္လမ္းမွာ မာကိုက ဒီျပပြဲဘယ္လိုျမင္လဲတဲ့၊ ႀကိဳက္လားတဲ့၊ ဘယ္လိုမွ မျမင္ပါဘူး၊ ဟုတ္တယ္၊ တကယ္ပဲ၊ နဲေရွာက အဲဒီ ပလပ္စတစ္ဇလံုနဲ႔၊ ေကာေဇာကိုလိပ္ၿပီး ေခါင္မိုးနဲ႔ ခ်ိတ္ထားတဲ့ အင္စေတာ္ေလးရွင္းႀကိဳက္တယ္ဆိုပဲ၊ ေအးကလည္းေအး၊ ေခါင္းလဲကိုက္၊ ေျခေတြလက္ေတြမသယ္ခ်င္ေတာ့၊

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေျခလက္ေဆး ၊ နဲေရွာနဲ႔ မာကိုတို႔ ဧည့္ခန္းထဲမွာ၊ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ေရခ်ဳိးခန္း၊ အိပ္ခန္း၊ ဒီ ၂ ခန္းနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္၊ ေရခ်ဳိးခန္းေထာင့္နားက အသံ တေတာက္ေတာက္ၾကား၊ ေရက်သံလဲျဖစ္မယ္ထင္၊ ေရကလဲက်မေန၊ ေတာ္ေတာ္နီးနီးက အသံ၊ ဘာရယ္မသိ ေက်ာထဲက စိမ့္ကနဲ ေၾကာက္လိုက္ေသး၊ သရဲေျခာက္တာလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာ၊ ခေရာစ့္ကေတာ့ လည္ပင္းဆြဲထားသား၊ တစ္ခါတစ္ရံ သရဲေျခာက္လို႔ ေျခာက္ေနမွန္း ကိုယ္ကမသိလိုက္တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးေတြရွိေနႏိုင္တာပဲလို႔ စဥ္းစား၊ ပိုေၾကာက္၊ ေရခ်ဳိးခန္းထဲက ေျပးထြက္၊ အိပ္ခန္းထဲ ပစၥည္းေတြရွင္း၊ အက်ၤ ီလဲ၊ အလွနည္းနည္းျပင္၊ တကယ္နည္းနည္းေလး၊

သူတို႔ ၂ေယာက္ညစာျပင္၊ နဲေရွာက ၾကက္ဥကို ၾကက္သြန္ ထည့္ေၾကာ္ေပး၊ ၾကက္သြန္ထည့္ေၾကာ္မွၾကိဳက္၊ ေနာက္ေခါက္ဆြဲျပဳတ္၊ ေဆာ့စ္၊ ခ်ိစ့္၊ အသားျပား၊ အသားလံုး၊ အသားေခ်ာင္း၊ ဒါေတြမႀကိဳက္၊ ၾကက္ဥေၾကာ္ပဲစား၊ ဒိန္ခ်ဥ္ေသာက္၊ ၿပီးေတာ့ မာကိုက သူ႔ပန္းခ်ီကားေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ဆြဲထုတ္လာ၊ နဲေရွာက ထင္ျမင္ခ်က္ေတြေပး၊ ကိုယ္ကလည္း ေလွ်ာက္ေျပာ၊ ေကာင္းတာေလး မ်ားမ်ားေျပာ၊ အေကာင္းခ်ည္းပဲေျပာေနလည္း ေလေပါလြန္းတယ္ထင္မွာစိုး၊ တကယ္လည္း စ္တ္၀င္တစားၾကည့္၊ abstract ေတြလည္း မႀကိဳက္၊ ပံုတူဆြဲထားတာေတြ တကယ္တူရင္ ႀကိဳက္၊ ၁၀ ကားေလာက္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ မ်က္စိကဖြင့္မရေတာ့၊ နဲေရွာေပါင္ေပၚ ေခါင္းတင္အိပ္၊ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ၀င္ေျပာ၊ ၿပီးေတာ့ တကယ္ အိပ္ေပ်ာ္၊

မိုးလင္းေတာ့ အခန္းဆီးဆြဲမၾကည့္၊ မေန႔က သြားခဲ့ၾကတဲ့ ေတာင္ေတြက ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ၊ မႈိင္းျပာျပာ မႈန္ရီရီ၊
မနက္စာစား ၿပီး ပစၥည္းေတြတစ္ခါတည္းယူ၊ ေရာမေခတ္က ေရကူးကန္တဲ့၊ အဲဒါကို သြားၾကည့္၊ ၿမိဳ႔ထဲက ဘုရားေက်ာင္းသြား၊ မဂၤလာေဆာင္တစ္ခုရွိ၊ ကိုယ္ပါဧည္သည့္ေတြေနာက္ကေနရာ၀င္ယူၾကည့္ၾက၊ ၿမိဳ႔ေလးက လူလည္း သိပ္မရွိဘူး၊ အဲလိုပဲလားဆိုေတာ့ အဲလိုပဲတဲ့၊ ရာသီဥတုကလည္း အပူ၊ အေအး သိပ္ျမန္၊ ေနၾကီးျပင္းၿပီး ပူလို႔ ၊အကၤ် ီခြ်တ္၊ ၿပီး မိုးကအံု႔လာ၊ စိမ့္ေနေအာင္ေအးလာျပန္၊ ပန္းပြင့္ေတြက အ၀ါ၊ ခရမ္း၊ ပန္းေရာင္၊ အေရာင္ေတြခပ္မ်ားမ်ား၊ အိမ္ပံုစံေလးေတြသေဘာက်၊ စိတ္ကူးနဲ႔ တစ္အိမ္ၿပီးတစ္အိမ္ေရြး၊ ဒါေတာ့ႀကိဳက္တယ္၊ ဒါေတာ့မႀကိဳက္၊

ေနတိုးဗံုးၾကဲခဲ့တဲ့ေနရာ အထိမ္းအမွတ္ေက်ာက္တိုင္ကစာ ဖတ္ၾကည့္၊ သူတို႔စာနဲ႔ပဲ ေရးထား၊ နားလည္မလား ၾကိဳးစားဖတ္ၾကည့္ ဘယ္လိုဖတ္ဖတ္နားမလည္ေသး၊ အျပန္ ကားလက္မွတ္၀ယ္ဖို႔ ကားဂိတ္သြား၊ ကားက ေစာင့္ရဦးမယ္၊ မေစာင့္ခ်င္၊ လူတစ္ဦးက ဘဲလ္ဂရိတ္သြားမယ့္ကားရွိတယ္၊ လိုက္မလားတဲ့၊ ဒီလို ဆြဲတဲ့ကားေတြလည္းရွိ၊ အဲဒီကားနဲ႔ပဲ ျပန္ခဲ့၊ မိုးေတြရြာလာ၊ ကားေမာင္းတဲ့သူ စကားမ်ားမ်ားေျပာ၊ နားမခံႏိုင္၊ သည္းမခံႏိုင္လြန္းလို႔ ေခါင္းစြပ္နဲ႔ကာထား၊ သူ႔အသံၾကီးက ၀ရုန္းသုန္းကားနားထဲ၀င္၊ သူနဲ႔ ခရီးသည္အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး အာေပါင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ေျပာ၊ အမ်ဳိးသမီးက ဘဏ္မွာလုပ္၊ ဒါေတာ့ နားလည္လိုက္ေသး၊ ကားေမာင္းတဲ့သူက ပင္စင္ယူၿပီး ခ်ားခ်ပ္ခ္နဲ႔ ဘဲလ္ဂရိတ္ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔မ်ဳိးမွာ ဒီလို ခရီးသည္ေတြရွာ၊ နဲေရွာကိုေမးၾကည့္ေတာ့ အစိုးရအေၾကာင္းျပစ္တင္ေျပာဆိုေနၾကတယ္တဲ့၊
ေအာ္ ... ဒီလိုေၾကာင့္ကိုး .... ၊
ၾကားရတာ ေခါင္းကိုက္၊
---------------------------------
ဒီလိုနဲ႔ ခ်ားခ်ပ္ခ္ ခရီးစဥ္တစ္ခု ၿပီးခဲ့လိုက္။

ဓါတ္ပံုေတြၾကည့္ခ်င္ရင္ ...

ေမတၱာရိပ္မွာ နားခိုေစသူ ေမာ္နီကာဘရုခ္နာ

ဆားရ္ဘီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ေျမာက္ပိုင္း ဘဲလ္ဂရိတ္ျမိဳ႕ကေန ၆၅ ကီလိုမီတာေလာက္ေ၀းတဲ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီဗိုရြာ(Đurđevo)ေလးဆီသြားၾကမလို႔ စက္တင္ဘာ ၁၁ရက္ေန႔ ေစာေစာအိမ္ကထြက္ခဲ့ၾကတယ္၊ အဲဒီမွာ SOCIETY FOR THE PROTECTION OF ANIMALS AND NATURE  ျခံတစ္ခုရွိတယ္၊ အဲ့ဒီျခံမွာ ပြဲေတာ္ေန႔ေလးလုပ္ဖို႔ရွိတယ္တဲ့၊  ကေလး၊ လူၾကီးစိတ္၀င္စားသူအားလံုး လာၾကဖို႔ ဖိတ္တယ္၊ ေခြး၊ ေၾကာင္ အေကာင္ပေလာင္ခ်စ္တဲ့ ကြ်န္မကို နဲေရွာက အဲဒီအေကာင္ေလးေတြအေၾကာင္းေျပာၿပီး စည္းရုံး ပါတယ္၊ ကြ်န္မတို႔လည္းသြားဖို႔ျပင္ေတာ့ နဲေရွာသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ညကတည္းက ဖုန္းဆက္တယ္၊ သူလည္း လိုက္ခဲ့မယ္ ေျပာတယ္၊ တိရစၦာန္အေကာင္ပေလာင္ေတြ ေသးေသးကေန ျမည္း၊ ျမင္းအထိ ရွိတယ္ ဆိုေတာ့ အဲ့ဒီသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သားေလးကလည္းလိုက္ခ်င္တယ္တဲ့၊ ေနာက္ မာရီယာဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လည္း လိုက္မယ္၊ အားလံုး ငါးေယာက္ ေပါ့၊ ဗလာဒန္နဲ႔ သားေလးအမည္က လာဇာ့ (ခရစ္ယာန္ က်မ္းစာထဲကအမည္ လာဇရု)သူတို႔အေခၚေ၀ၚက လာဇာ့လို႔ေခၚၾကတယ္။

ေမေမ ... ေၾကာက္တယ္ !!

ခ်စ္စရာ .. သနားစရာ .. ရယ္စရာ


fb မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ share ထားတာေတြ႕လို႔ပါ။

ခဏေလးပါ .. ရပ္ပါဦးလို႔ .. ကြ်န္မအိမ္ေရွ႕မွာ

စစ္ပြဲေတြအေၾကာင္းဖတ္ရတာ ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ ေခါင္းမူးလာတယ္။
အဲဒါနဲ႔ပဲ ... သီခ်င္းနားေထာင္ရျပန္ေရာ



ငယ္ငယ္ကၾကားဖူးတာ .... အဲဒီလို

♫ ခဏေလးပါ ရပ္ပါဦးလို႔ ကြ်န္မအိမ္ေရွ႕မွာ.. (ရပ္)
ပိုစ့္ကတ္စာေလးေတြေ၀တဲ့အခါ ..
ဒီလိုေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း ေစာင့္စားေန .. (လြမ္းေဆြး)
သနား သနား ရင္မွာ သနား ..
စာေတြစစ္ၾကည့္ပါဦးေနာ္ မွားသြားမွာ သိပ္ေၾကာက္ ♫

♫ စာေရာက္မယ့္ရက္ ေစာင့္ေနရင္း  ..
စိတ္မွာတုန္လႈပ္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ ..
ဘယ္ေတာ့မွ မပါဘူး..
သိ္ပ္ကိုဆိုးတယ္ မျဖစ္ႏိုင္ ..
ေစာင့္ခဲ့ ရက္လ ႏွစ္မ်ား ၾကာေညာင္း ♫

♫ ေဟ .. ဒီမွာ မင္းစာ ေရာက္လာၿပီ ..
ဒီလို ေျပာမလား ... ♫

♫ စက္ဘီး ကို ခဏေလာက္ရပ္လို႔ .. ခဏေလာက္ရပ္လို႔  ♫
ေဟး .. ေဟး .. ေဟး  Mr.Postman ♫

ဘယ္သူဆိုတာလည္း မသိေတာ့ပါဘူး၊ ငယ္ငယ္ကေတာ္ေတာ္ နာမည္ၾကီးခဲ့တာ။

ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ ဘ၀မ်ား

Missing Lives Photo Exhibition Kalemegdan Fortress, in front of Cvijeta Zuzoric Gallery

International Committee of the Red Cross (ICRC) က စီစဥ္ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ Missing Lives ဓါတ္ပံုျပပြဲကို အခုအခါ ပန္းျခံအျဖစ္ျပသဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ကလဲမက္ဂ္ဒန္ခံတပ္(Kalemegdan) မွာ ၾသဂုတ္လ ၂၃ ရက္ေန႔ကစတင္ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္၊ ၾသဂုတ္လ ၃၀ ရက္ေန႔ - အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေပ်ာက္ဆံုးသူမ်ားေန႔ (International day of Disappeared) အတြက္ျပသခဲ့တယ္၊

Missing Lives ဓါတ္ပံုျပပြဲအစီအစဥ္မ်ား
ဘဲလ္ဂရိတ္ -    ၂၃ ၾသဂုတ္ - ၆ စက္တင္ဘာ – Kalemegdan Fortress, in front of Cvijeta Zuzoric Gallery
ဆာရာေရဗို -    ၃၀ ၾသဂုတ္ - ၁၂ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၀ – Trg Djece Sarajeva
ပရစ္တီးနား -    ၁၄ - ၂၄ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၀ - Mother Theresa square
မိုစတား -    ၂၀ စက္တင္ဘာ - ၄ ေအာက္တိုဘာ – Spanski Trg
ဘန္ရာလူကာ -    ၁၁ - ၂၅ ေအာက္တိုဘာ – Bana Milosavljevica
ဇာဂရက္ဘ္ -    ၁ - ၁၅ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၁၀ – Trg Strossmayer
စထရပ္စ္ေဘာ့ဂ္ - ၄ - ၈ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၀ – Building of the Council of Europe
ဘရပ္ဆဲလ္စ္ -     ၂၅ ေအာက္တိုဘာ - ၆ ႏို၀င္ဘာ – Place du Luxembourg (in front of the European Parliament)
ေအာ့တ၀ါ -     ဇန္န၀ါရီ - ဧၿပီ ၂၀၁၁ – Canadian War Museum
ဘန္း -         ၾသဂုတ္ - စက္တင္ဘာ ၂၀၁၁ *
အဲဒီဓါတ္ပံုျပပြဲကေျပာျပတဲ့ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာဘ၀မ်ားအေၾကာင္းေတြကို ျပန္လည္မွ်ေငေပးလိုက္ပါတယ္။

တီတိုရဲ႕ ဂူဗိမာန္- House of Flowers (mausoleum)

ပန္းခ်ီျပခန္းကေန နီးတယ္ဆိုၿပီးသြားၾကည့္ေတာ့ ၊အခ်ိန္က နာရီ၀က္ေလာက္ပဲရေတာ့တယ္၊ ညေန ၄နာရီခြဲမွာ ပိတ္ေတာ့မွာတဲ့၊ ပန္းခ်ီျပပြဲမွာ ေန႔လည္ပိုင္းေလာက္ထဲက ေရာက္ေနၾကေပမဲ့ အဲဒီမွာပဲ ပန္းခ်ီကားေတြ ေသခ်ာလိုက္ၾကည့္ေနတာနဲ႔ အခ်ိန္ကေတာ္ေတာ္ကုန္သြားတာၾကတယ္၊ တီတို ကို ဒီတိုင္းျပည္ကလူေတြက ဆလိုေဘာ္ဒန္ မီလိုရွဗစ္ခ်္ ထက္ပိုၿပီး အေလးထားၾကတယ္၊ သူရဲေကာင္းတစ္ဦးလိုခ်စ္ၾကတယ္၊ တီတိုအေၾကာင္းတသသ ေျပာၾကပါတယ္၊ တီတို အသက္ထင္ရွားရွိစဥ္တုန္းက ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားကို ခ်စ္ၾကည္ေရးေတြသြားခဲ့တယ္၊ ႏိုင္ငံေတြအမ်ားၾကီးက လက္ေဆာင္ေတြလဲ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္၊ အခ်ိန္က မရေတာ့ အျမန္ေျပးၾကည့္ရင္း၊ အျမန္ရိုက္ရင္း ပတၱလားေတြ႕ေတာ့.. ဟာ .. အဲဒါ ျမန္မာမွာလဲရွိတယ္၊ ပတၱလားလို႔ေခၚတယ္၊ ျမန္မာတူရိယာတစ္မ်ဳိးလို႔ နဲေရွာကိုေျပာျပေနရင္းမွ .. တကယ္ၾကီး ျမန္မာ့ပတၱလားျဖစ္ေတာ့တာကိုး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံကလက္ေဆာင္ေပးထားတာမွန္းသိလိုက္ရတယ္၊ အခ်ိန္မရလို႔ အျမန္ အျမန္ၾကည့္ရလို႔ပါ၊ စာကိုအရင္မဖတ္ျဖစ္လိုက္တာ၊ ေျပာလို႔မရဘူးေလ၊ တခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံေတြလည္း ပတၱလားလို လုပ္ၿပီးတီးရင္တီးမွာေပါ့၊ မဟုတ္ဘူးလား။