ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္လို႔ေျပာတဲ့အခါ

ကိုယ္ဟာ ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္လို့ ေျပာတဲ့အခါ
“ငါဟာ လံုျခံဳေနပါျပီလို့”ေအာ္ဟစ္ၾကံဳးဝါးမေနပါဘူး
တိုးတိုးေလးသာဆိုပါရေစ “ငါဟာ အရံႈးကိုျမတ္နိုးခဲ့သူပါ”
ဒါေၾကာင့္ပဲ ဒီလမ္းကိုေရြးခ်ယ္ပါတယ္။

ကိုယ္ဟာ ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္လို့ ေျပာတဲ့အခါ
မာနေထာင္လႊားဝံ့ၾကြားလိုစိတ္နဲ့မေျပာပါဘူး
ငါဟာခြ်တ္ေခ်ာ္မွားယြင္းမႈကို ဝန္ခံလိုစိတ္ရိွေနပါတယ္
ငါ့အတြက္လမ္းျပေပးမယ့္သူ တစ္ဦးဦးကိုလဲ အလိုရိွပါတယ္။

ကိုယ္ဟာ ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္လို့ ေျပာတဲ့အခါ
ငါဟာ သန္မာၾကံ႕ခိုင္သူျဖစ္ဖို့ၾကိဳးစားေနမွာမဟုတ္ဘူး
ငါ့ရဲ့အားနည္းမႈကို ကိုယ့္ဘာသာသင္ၾကားေလ့လာေနမယ္၊
ျပီးေတာ့ဆုေတာင္းပါတယ္၊ ခြန္အားေတြနဲ့ေရွ့ဆက္ဖို့အတြက္ေပါ့။

ကိုယ္ဟာ ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္လို့ ေျပာတဲ့အခါ
ေအာင္ျမင္မႈကို ျကြားဝါမေနပါဘူး
ငါဟာရံႈးနိမ့္တာကို လက္ခံေနမွာပါ
ငါဟာ အျပစ္အေၾကြးေတြအျမဲေပးမေနနိုင္ပါဘူး၊

ကိုယ္ဟာ ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္လို့ ေျပာတဲ့အခါ
ငါ့ကိုယ္ကိုျပည့္စံုေနဖို့ ေတာင္းဆိုမေနပါဘူး
ငါ့ရဲ့အျပစ္အနာအဆာေတြက အထင္းသားနဲ႔
ဒါေပမဲ့ ဘုရားသခင္ကယံုၾကည္ပါတယ္ ငါဟာဘုရားသခင္နဲ့ ထိုက္တန္တဲ့သူျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုေပါ့၊

ကိုယ္ဟာ ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္လို့ ေျပာတဲ့အခါ
နာက်င္မႈေတြက စူးစူးရွရွရိွေနဆဲပဲ
ငါ့နွလံုးသားကကိုက္ခဲနာက်င္မႈေတြ ေဝငွေျပာျပဖို့ရိွေနေသးတယ္
ဒါေျကာင့္ ငါ သူ့(ဘုရားသခင္)နာမည္ကိုေျပာျပတာေပါ့၊

ကိုယ္ဟာ ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္လို့ ေျပာတဲ့အခါ
ငါတရားစီရင္လိုစိတ္ အလ်ဥ္းမရိွပါဘူး
ငါ့မွာ ဒီလိုအခြင့္အာဏာမရိွပါဘူး
ငါက ခ်စ္ခင္ဖို့ပဲ သိတာပါ။ ။

by Carol S.Wimmer
ref: http://www.promiseofgod.com/iamachristian/

အနိမ့္အျမင့္အတက္အက် အီတလီျပဇာတ္အက

 all images from

ကြ်န္မက အသက္သာၾကီးလာေရာ စတိတ္ရႈိးဆိုရင္ေတာင္ ဆံပင္ေတြဖားဖားလ်ားလ်ားနဲ႔ စင္ေပၚ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲ၊ ဟိုဒီေျပးေနတဲ့ သီခ်င္းမ်ဳိးေတြဆိုတဲ့ စတိတ္ရႈိးမ်ဳိးမွၾကိဳက္တာ၊ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာတုန္းကဆိုရင္ စတိတ္ရႈိးလက္မွတ္ေတြေစ်းၾကီးလြန္းေတာ့ ေလးျဖဴတို႕ မ်ဳိးၾကီးတို႔ သူတို႔ေဖ်ာ္ေျဖတဲ့ပြဲေတြတစ္ခါမွ မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ဘူး၊ အစ္မကကပ္ေစးနည္း ကြ်န္မကလဲ တူတူပါပဲကပ္ေစးကခပ္နည္းနည္း၊ အဲဒီလို ပိုက္ဆံကုန္မခံခ်င္တာနဲ႔ပဲ ကန္ေတာ္ၾကီးေမွ်ာ္စင္ကြ်န္းမွာ စေန၊ တနဂၤေႏြ free show ရွိတဲ့ေန႔ပဲ စံုစမ္း၊ ရွိတယ္ဆိုသြားၾကည့္ရင္းနဲ႔  Nine Planet underground အဖြဲ႔ေတြ ဆိုတာၾကည့္ျဖစ္တယ္၊ အဲဒီအဖြဲ႔ေတြကို သိပ္ၾကိဳက္သြားတယ္၊ Reviver ကပံု႔ပံု႔ တို႔သီခ်င္းေတြလဲသိပ္ ၾကိဳက္တယ္၊ ဒါေတာင္ ပံု႔ပံု႔က တခ်က္တခ်က္ခပ္ျငိမ္ျငိမ္ ျဖစ္သြားတတ္လို႔ အားမလိုအားမရျဖစ္မိေသးတယ္၊ လူနဲ႔ စတိုင္လဲလွလို႔ၾကိဳက္ေပမဲ့ ပိုလႈပ္ေစခ်င္မိေသးတယ္၊ ေနာက္ပိုင္း အဲဒီအဖြဲ႔ေတြဆိုမယ္ဆိုရင္ ေရာက္ေအာင္သြားၾကည့္ျဖစ္တယ္၊ အေဖရယ္ အမရယ္၊ ကြ်န္မရယ္၊ အေဖကေတာ့ ကြ်န္မတို႔ဘယ္ေခၚေခၚလိုက္တယ္၊ သီခ်င္းေတြက နားကြဲေအာင္ဆူညံလြန္းေနပေစ ခပ္ျပံုးျပံဳးပဲ၊ သမီးေတြအၾကိဳက္ကို မရအရလိုက္နားေထာင္ေပးတယ္၊

ဒီမွာေတာ့ အီတလီ ျပင္သစ္ယဥ္ေက်းမႈမ်ဳိးေတြလႊမ္းမိုးေနတယ္ ဘဲလ္ဂရိတ္သားေတြကလဲ ျပဇာတ္ရုံေတြမွာ ဘဲေလးကဇာတ္မ်ဳိး၊ ဆိုပရာႏို(အျမင့္သံ)အဆိုရွင္ေတြ အဆိုနဲ႔သာသရုပ္ေဖာ္ကျပတဲ့ ကဇာတ္မ်ဳိးေတြ ၾကည့္ဖို႔၀ါသနာၾကီးၾကတယ္၊ ပင္စင္စားအဖိုးအဖြားေတြလဲ အစိုးရအေထာက္အပံ့ေတြရွိေနၾကေတာ့ ဘ၀ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေတြမွာ ေအးေအးလူလူ ေနႏိုင္ၾကတယ္၊ ျပဇာတ္ၾကည့္ၾကတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီအိမ္လည္သြားၾကတယ္၊ အဖိုးအဖြားေတြ တစ္ေယာက္လက္တစ္ေယာက္တြဲလို႔ တလႈပ္လႈပ္သြားေနၾကတာ ဘယ္ေနရာမဆိုျမင္ေတြ႔ႏိုင္တယ္၊ ကြ်န္မအမ်ဳိးသားနဲေရွာရဲ႔ အေဖအေမလဲ သူငယ္ခ်င္းကေခၚလို႔ သြားတဲ့အခါသြား၊ သူတို႔ကသူငယ္ခ်င္းကို လွမ္းေခၚၿပီး ခ်ိန္းတဲ့အခါခ်ိန္းနဲ႔၊ နဲနဲမွ ျငိမ္ျငိမ္မေနၾကဘူး၊ သူတို႔ဘာသာ ျပဇာတ္ၾကည့္ရုံမဟုတ္ဘူး၊ ကြ်န္မတို႔ကိုပါ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းက ျပဇာတ္ျပခ်င္တယ္ လိုက္ၾကည့္ပါလို႔ေခၚတယ္၊ ကြ်န္မကအဲဒီလိုျပဇာတ္မ်ဳိးမွ မၾကိဳက္တာ၊ တစ္ခါျငင္းတယ္ ႏွစ္ခါျငင္းတယ္၊ သံုးခါျငင္းတယ္၊ ေလး ငါးခါေရာက္ေတာ့ မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ အဲဒီ လူၾကီး၂ေယာက္ရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကစိတ္ဆိုးေတာ့မွာမို႔ နဲေရွာက သြားၾကည့္ရေအာင္ပါလို႔ ေခၚတယ္၊ ဒါနဲ႔ပဲ တနဂၤေႏြေန႔ တစ္ေန႔မွာ လူၾကီးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ကြ်န္မရယ္ နဲေရွာရယ္ပါ သြားၾကည့္ျဖစ္ၾကတယ္၊

အမ်ဳိးသားျပဇာတ္ရုံ (Narodno Pozoriste)  ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ တာတာမာမာတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကမေရာက္ေသးဘူး၊ ျပဇာတ္ရံုက ဘဲလ္ဂရိတ္ရင္ျပင္ေရွ႔နား ျမိဳ႔လယ္မွာ၊ ဟိုဟုိဒီဒီလမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္၊ အဲဒီေန႔က မတ္လ ၂၁ရက္ေန႔ ေႏြဦးရာသီစတဲ့ေန႔ပါ၊ ရာသီဥတုက သိသိသာသာၾကီးေႏြးလာတယ္၊ မိန္းကေလးေတြရဲ႔
စကတ္ေလးေတြတိုလာၾကၿပီ အေႏြးထည္ေတြပါးလာၾကၿပီ၊ ရင္ျပင္ေရွ႕နားမွာ ဆႏၵျပေနတဲ့လူတစ္အုပ္စုကို ေတြ႕လိုက္ရေသးတယ္၊ ရဲက ၂ ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ေတြ႕လိုက္တယ္၊ မၾကာခဏ ဆႏၵျပၾကတဲ့ လူစုေတြ ေတြ႔ရတတ္တယ္၊ ဥပေဒေက်ာင္းသားေတြ scholarship ကိစၥနဲ႔ မေက်နပ္တာေတြရွိေတာ့ ဆႏၵျပၾကေသးတယ္၊ ၂ရက္ေလာက္ ဆႏၵျပၾကၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္က အာမခံေပးတယ္၊ အစိုးရကလဲသေဘာတူလိုက္ေတာ့ အဲဒီဆႏၵျပပြဲေအးေအးေဆးေဆးပဲ ၿပီးသြားခဲ့ေသးတယ္၊ ကြ်န္မတို႔ဟုိနားဒီနား လမ္းေလွ်ာက္ၾကၿပီးေတာ့ အမ်ဳိးသားျပဇာတ္ရုံကိုသြားၾကပါတယ္၊ တာတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာက္ေနၿပီ၊ အခ်င္းခ်င္းလက္ျပ အခ်က္ေပးၾကတယ္၊ အနားေရာက္ေတာ့ တာတာ့သူငယ္ခ်င္းအဖိုးၾကီး ဒရာဂီးရွာတဲ့၊ သူက မာမားကို ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ ကြ်န္မကိုႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ေပးတယ္၊ ႏွင္းဆီပန္းလက္လွမ္းတာကို လက္ေတြက တုန္တုန္ရီရီ၊ တုတ္ေကာက္တစ္ေခ်ာင္းကို အားျပဳလို႔၊ ဒရာဂီးရွာ ရဲ႔အမ်ဳိးသမီးၾကီး လူးဘရီးဆာလဲ ခါးေလးနည္းနည္းကိုင္းခ်င္ေနၿပီ၊ “ဒီကရာသီဥတုေတြနဲ႔ ေနသားက်ၿပီလား”လို႔ ဒရာဂီးရွာကေမးပါတယ္၊ ကြ်န္မကနားမလည္လို႔ အမ်ဳိးသားကိုေမးရတယ္၊ ကြ်န္မတို႔အတြက္လက္မွတ္ ၂ ေစာင္ ထုတ္ေပးတယ္၊ ကြ်န္မတို႔လိုက္ၾကည့္တာကိုပဲ အေတာ့္ကို၀မ္းသာအားရျဖစ္ေနၾကတယ္၊ ျပဇာတ္ရုံေရွ႕မွာ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအရြယ္ေလးေတြ ဆူဆူညံညံ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးလို႔၊ ဆရာျဖစ္ဟန္တူရဲ႔၊ သူက ကေလးတစ္ေယာက္စီကုိလက္မွတ္ေတြ ေ၀ေပးေနတာေတြ႔လိုက္ေသးေတာ့ ကြ်န္မကသာ ဂႏၱ၀င္ျပဇာတ္ေတြမၾကိဳက္ေပမဲ့ ကေလးေတြကေတာ့ စိတ္၀င္တစားရွိေနၾကသလိုပါပဲ၊ ရုံထဲကို၀င္ေတာ့ ၀င္၀င္ခ်င္းခန္းမမွာ ေရႊေရာင္ကႏုတ္ပန္းခက္ေတြ အမိုးမွာျပည့္ေနတယ္၊ ေရႊေရာင္ကႏုတ္ေတြကေတာ့ ရန္ကုန္ကဘုရားေတြမွာ ေရႊေရာင္တ၀င္း၀င္းၾကည္ညိဳဖူးထားတဲ့ ကြ်န္မအတြက္ သိပ္မဆန္းေတာ့ပါဘူး၊ မီးဆိုင္းအၾကီးၾကီးေတြကေတာ့ေတာ္ေတာ္ၾကီးပါတယ္၊ သံုးခုက ၀င္၀င္ခ်င္းအခန္းမွာ၊ မီးဆိုင္းၾကီးေတြလွတယ္၊ မွန္ေတြ ေနရာတကာေတြ႕ရတယ္၊ ကြ်န္မကမွန္ေၾကာက္တတ္သူဆိုေတာ့မွန္ျမင္ရင္ မ်က္ႏွာခ်က္ခ်င္းလႊဲလိုက္တာပဲ၊ ကြ်န္မဘာသာဘယ္ေတာ့မွမၾကိဳက္ဘူး၊ မွန္ေတြေတြ႕ရင္လဲ မၾကည့္ဘူး၊ ၿပီးမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းျပန္ၾကည့္တာ၊ အဲဒါလဲစိတၱဇတစ္ခုလိုပဲ၊ အထဲမွာ ကုတ္အက်ီေတြေကာင္တာမွာအပ္ခ်င္တဲ့သူအပ္ၾကတယ္၊ အျပင္မွာပဲအက်ီအထူၾကီးေတြ ၀တ္ဖို႔လိုတာကိုး၊

ကြ်န္မတို႔၀င္လာၾကေတာ့ အခန္း ၂ တဲ့ နဲေရွာကေျပာတယ္၊ အခန္း ၂ ေရွ႔အေရာက္ တံခါးကိုဖြင့္၀င္လိုက္ေတာ့ ကဇာတ္ရုံေဘးပတ္ပတ္လည္က အခန္းေလးေတြထဲကတစ္ခန္းျဖစ္ေနတယ္၊ ဒရာဂီးရွာနဲ႔ လူးဘရီးဆာက တစ္ခန္း၊ တာတာနဲ႔မာမာက တစ္ခန္း၊ ကြ်န္မတို႔ကတစ္ခန္း၊ တစ္ခန္းမွာခံုေလးေတြ ၂လံုးတစ္တန္း ၄လံုးရွိတယ္၊ ကြ်န္မေတာ့ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ဒရက္ကူလာရုပ္ရွင္ကိုခ်က္ခ်င္း သြားသတိရလုိက္မိေသးတယ္၊ ဒရက္ကူလာရုပ္ရွင္ထဲက ေကာင့္ဒရက္ကူလာ လန္ဒန္ကိုသေဘၤာနဲ႔ပါလာၿပီးေနာက္ပိုင္း မီနာတို႔ေလးေယာက္သား ကဇာတ္ရုံထဲၾကည့္ေနတုန္း ဒီလိုအခန္းေလးထဲကို၀င္လာတာ ျပန္ေတြးမိၿပီး အခုေနတံခါးကိုဖြင့္ “အိုင္မမ္ေကာင့္ဒရက္ကူလာ”လို႔လာမိတ္ဆက္မွျဖင့္၊ ေက်ာေတာင္တြန္႔ခနဲ႔ျဖစ္သြားတယ္၊ ေဘးအခန္းေလးေတြကေလးထပ္ရွိတယ္၊ ခန္းမၾကီးကအလယ္မွာ တဆင့္တည္းပါပဲ၊ ေဘးကအခန္းေလးေတြရဲ႔ အေပၚဆံုးအထပ္မွာေတာ့ ၾကည့္တဲ့သူမရွိဘူး၊ ျပဇာတ္စင္ေရွ႔ပရိသတ္ေတြေရွ႔မွာ တဆင့္နိမ္႔ထားၿပီး orchestra တီးတဲ့အတီးအမႈတ္ပညာရွင္ေတြက ပရိတ္သတ္ဘက္လွည့္ၿပီးေနရာယူထားၾကပါတယ္၊ ခန္းမအလယ္ကၾကည့္တဲ့သူေတြက တီးတဲ့သူေတြကို မျမင္ရပါဘူး ကာထားတယ္၊ ကြ်န္မတို႔ဘက္အျခမ္း ေနာက္အခန္း ၁ အၿပီး စင္နဲ႔ကပ္လွ်က္အခန္းေလးမွာ ကီးဘုတ္တီးမယ့္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ ကီးဘုတ္လဲသံုးတာပဲလို႔ေတာင္ ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္၊ ျပဇာတ္မျပခင္ နဲေရွာက လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာဖတ္ၿပီး ရွင္းျပလို႔ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းကိုေတာ ့သိထားၿပီးပါၿပီ၊ ဇာတ္လမ္းက ပီယေဆးအေၾကာင္းအခ်စ္ဇာတ္လမ္းပါ၊ Love potion (ljubavni napitak,doniceti)  တဲ့၊ composer က အီတလီလူမ်ဳိးေဒၚနီဆက္တီ၊ conductor က ဆားဘီးယားလူမ်ဳိး ဇိုရစ္ဆာမီတာ့ေဗာ္ရီနိုဗစ္ခ်္၊ director က ဘူလ္ေဂးရီးယားလူမ်ဳိး ပလာမန္းကာတာလိုဗ့္၊ သရုပ္ေဆာင္ေတြက ဆားဘီးယန္းေတြပါ၊ အဓိကအမ်ဳိးသမီးသရုပ္ေဆာင္က စနဲရြာနာဆာဗစ္ခ်္ဆာကူလစ္ခ်္(ဇာတ္လမ္းထဲမွာ သေဌးသမီး အဲလ္ဘီနာ)၊ အဓိကအမ်ဳိးသားသရုပ္ေဆာင္က ဒဲရန္မက္ဆီးမိုးဗစ္ခ်္(သေဌးသမီးရဲ႔ ခ်စ္သူ နဲေမာ္ရီနို)၊ ရဲအုပ္
ဘဲလ္ေကာ္ရဲ နဲ႔ ပီယေဆးေရာင္းသူ ဒူကာေမာ္ရာတို႔ပါ၀င္ကျပၾကမယ္တဲ့၊ ဇာတ္ေၾကာင္းကအီတလီျမိဳ႔ငယ္ေလး တစ္ခုမွာအေျခခံထားပါတယ္၊

ခဏေနေတာ့မီးေတြမွိတ္လိုက္ၿပီး conductor  အမ်ဳိးသမီးစင္ေရွ႕မွာေပၚလာတယ္၊ ပရိတ္သတ္ဘက္လွည့္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္၊ အနက္ေရာင္၀တ္စံုမွာ အျဖဴေရာင္ေငြမႈန္ေတြတျဖတ္ျဖတ္လက္ေနတဲ့ ၀တ္စံု၀တ္ထားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ခ်က္ခ်င္းပဲ လက္ေတြေလထဲလႈပ္ရွားၿပီး အတီးအမႈတ္အဖြဲ႔သားေတြကို ဦးေဆာင္ေတာ့တယ္၊ ကားလိပ္အနီၾကီးလဲ ခပ္ျမန္ျမန္ေလးပဲဖြင့္ပါတယ္၊ အခမ္းအနားအျပင္အဆင္က စင္အလယ္မွာ ေခါင္မိုးလံုးလံုး တိုင္လံုးေတြနဲ႔အေဆာက္အဦးတစ္ခု၊ ေကာက္စိုက္ပ်ဳိးႏႈတ္လုပ္ေနသူ ေလးေယာက္ေလာက္အျဖဴေရာင္အ၀တ္အစား၊ ၾတိဂံေဇာက္ထုိးပံုေခါင္းေဆာင္း၊ ေကာက္ရိုးထည့္တားတဲ့ပလိုင္းေတြလြယ္လို႔၊ အီတလီေတာျမိဳ႔ေလးကအ၀တ္အစား ဂါ၀န္ဖားဖားနဲ႔အမ်ဳိးသမီးေလးေတြ ဟိုဒီေျပးလႊားလို႔ ကေလးထိန္းအမ်ဳိးသမီးေတြ၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္အမ်ဳိးသမီးေလးတစ္ခ်ဳိ႔၊ ျမိဳ႔သားေယာက်္ားေလးေတြတစ္ခ်ဳိ႔ သြားလာေနၾကပံုကိုျပထားတယ္၊ အဓိကအမ်ဳိးသားသရုပ္ေဆာင္က သီခ်င္းဆိုပါတယ္၊ ဆိုဟန္ကေတာ့ အျမင့္သံဆိုပရာႏိုေတြနဲ႔ ဥေရာပသားေတြသိပ္ၾကိဳက္တဲ့ဆိုနည္းမ်ဳိးေတြ၊ ကြ်န္မနားထဲေတာ့ ဟီဟီ ဟိုဟိုပဲၾကားေနမိတယ္၊ ဘာလို႔မွန္းမသိပါဘူး၊ နိမ့္ရာကေနအျမင့္ဆံုးေရာက္သြားတဲ့အထိ ဆိုတဲ့အသံကို နားေထာင္ရတာၾကိဳက္ၿပီး အျမင့္သံကေန ဟို--ဟို ဆိုၿပီးျမန္ျမန္ၾကီးနိမ့္ခ်လိုက္တဲ့အခါ ကြ်န္မနားထဲ နားေထာင္ရသိပ္ခက္ထာပဲ မၾကိဳက္ဘူး၊ အီတလီစကားနဲ႔ပဲဆိုၾကတယ္၊ စင္ေပၚအထက္နားမွာ စာတမ္းထုိးေပးထားတဲ့လွ်ပ္စစ္boxေလးရွိတယ္၊ ကြ်န္မမွာ စာတမ္းထိုးေပးထားလဲ နားမလည္၊ ဆိုတာလဲ နားမလည္ေတာ့ နဲေရွာကပဲ တခ်ိန္လံုးရွင္းျပေပးေနရတယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါ သူ႔အသံက်ယ္သြားမွာစိုးလို႔ ရႈး တိုးတိုး နဲ႔လုပ္ရေသးတယ္၊ သူေဌးသမီးရဲ႔ခ်စ္သူ နဲေမာရီနို ဆိုေနတဲ့အခ်ိန္မွာျမိဳ႔သားေတြက သြားလာလႈပ္ရွားရင္း နားစိုက္ေထာင္ၾကတယ္၊ နဲေမာရီနိုဆိုလို႔ၿပီးေတာ့ အမ်ဳိးသမီးခပ္ရြယ္ရြယ္ေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္ သူကစာအုပ္တစ္အုပ္ကိုင္လို႔၊ သီခ်င္းနဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ ဟီဟီဟိုဟိုဆိုသံနဲ႔ ဆိုပါတယ္၊ သူက သူေဌးသမီးေလးအဲလ္ဘီနာတဲ့၊ အဲဒီၿမိဳ႔ကအေခ်ာဆံုးအသြက္ဆံုး ပညာတတ္မိန္းကေလးေပါ့၊ အဲလ္ဘီနာက ဂ်ာမန္ပီယေဆးအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့စာအုပ္ကိုဖတ္ျပေနပါတယ္၊ အခ်စ္နဲ႔ပီယေဆးအေၾကာင္း စာအုပ္ေပါ့၊ စာအုပ္ဖတ္ျပေနတုန္း အဲလ္ဘီနာရဲ႔အနား ဆယ္ေက်ာ္သက္မိန္းမရြယ္ေလးေတြ၀ိုင္းၿပီး အခ်စ္အေၾကာင္းစပ္စုေနၾကတယ္၊ သူတို႔ကလဲ ျပန္ေမးတယ္ အားလံုးက unplug  ဆိုၾကတာပါ၊ စင္ေပၚမွာကအသံဖမ္းစနစ္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ထားၾကၿပီး အသံေလ့က်င့္မႈအားလဲေကာင္းၾကေတာ့ အသံေတြကဟိန္းထြက္ေနၾကတယ္၊ သံၿပိဳင္ဆိုၾကတဲ့အခါ အင္မတန္ နားေထာင္ေကာင္းပါတယ္၊ အဲလ္ဘီနာဆိုၿပီး အမိုးလံုးအေဆာက္အဦးေပၚက ရဟတ္ယာဥ္တစ္စင္းဆင္းလာတယ္၊ အမိုးေပၚမွာနားလိုက္ၿပီး ရဲအုပ္ဘဲလ္ေကာ္ရဲ က ေခါင္းမိုးေပၚကေနျဗဳန္းဆို ေလွ်ာစင္းလာတယ္၊ ေၾကင္လိမ္ေလွ်ာစင္ေလးရွိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႔တပ္သားေတြကစင္ေဘးက ၅ ေယာက္ ၆ေယာက္ေလာက္ထြက္လာတယ္ ေသနတ္ၾကီးထုတ္ကိုင္ၿပီး သီခ်င္းဆိုပါတယ္၊ ရဲအုပ္လာေတာ့ျမဳိ႔သားေတြအားလံုး ျပာျပာသလဲေျမေပၚမွာ၀ပ္လွဲၾကတယ္၊ ေၾကာက္ေနၾကတယ္၊ ေၾကာက္တာေတာင္ အဆိုနဲ႔ ေၾကာက္ၾကတယ္၊ သီခ်င္းအျပန္အလွန္ဆိုၿပီးမွ ရဲအုပ္နဲ႔ရင္းႏွီးသြားၾကေတာ့ ပံုစံမပ်က္သြားလာလႈပ္ရွားပံုကိုျပတယ္၊ ၿပီးေတာ့အဲဒီအခန္းရပ္လိုက္တယ္၊ လက္ခုပ္သံေတြတေျဖာင္းေျဖာင္းတီးၾကတယ္၊

ေနာက္တခန္းမွာ လူဆြဲတဲ့လွည္းနဲ႔ပီယေဆးေရာင္းမယ့္ေဆးဆရာဒူကာေမာ္ရာေရာက္လာတယ္၊ အ၀တ္အစားက တရုတ္ေဆးဆရာေတြပံုစံမ်ဳိးလိုပါပဲ၊ ေဆးဆရာက ျမိဳ႔ထဲလွည့္ၿပီးေဆးကို ညာၿပီးေရာင္းတယ္၊ ပီယေဆးဆိုၿပီး အရက္လို ၀ုိင္လိုမူးယစ္ေစတဲ့အရည္ေတြကို ပုလင္းေလးထဲ ထည့္ၿပီးေရာင္းတယ္၊ အမ်ဳိးသမီးေလးေတြ ေယာက်္ားေလးေတြ ၀ယ္ၾကတယ္၊ နဲေမာရီနို လဲ တစ္ပုလင္း၀ယ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီပုလင္းေလးကို ဖြင့္ ဖြင့္ၿပီးေသာက္တယ္၊ သီခ်င္းေတြဆိုပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ မူးမူးရူးရူးျဖစ္လာၿပီး အဲလ္ဘီနာကို ဂရုမစိုက္ေတာ့ပါဘူး၊ တျခားမိန္းကေလးေတြနဲ႔ ပေရာပရီလုပ္ေနတယ္၊ အဲဒီေတာ့ အဲလ္ဘီနာက စိတ္ဆိုးစိတ္နာသြားၿပီး ရဲအုပ္နဲ႔ အေရာတ၀င္ေနတယ္၊ အဲလ္ဘီနာက အဲဒီျမိဳ႔ေလးက အေခ်ာဆံုးအမ်ဳိးသမီးေလး ဆိုေတာ့ ရဲအုပ္ကလဲ ျမင္ျမင္ခ်င္းသေဘာက်သြားေတာ့တယ္၊ ရဲအုပ္က အမ်ဳိးသမီးေလးကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းလိုက္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ နဲေမာရီနို နဲ႔လဲ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနေတာ့ အဲလ္ဘီနာ ရဲအုပ္ကိုလက္ထပ္ဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္၊ အဲဒီမွာပထမပိုင္းၿပီးသြားၿပီး ၁၅မိနစ္ေလာက္ အားလပ္ခ်ိန္ေပးတယ္၊

ဒုတိယပိုင္းစတဲ့အခါ နဲေမာရီနို ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႔သီဆိုေနပံုနဲ႔စပါတယ္၊ နဲေမာရီနိုလဲ စိတ္နာသြားျပန္တယ္၊ သူ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားၾကီးခ်မ္းသာခ်င္လာတယ္၊ ရဲအုပ္ကလည္း နဲေမာရီနိုကို အဲလ္ဘီနာအနားကေနေ၀းေ၀းေနေစဖို႔ အၾကံေတြထုတ္၊ ေနာက္ေတာ့ ရိုးသားတဲ့ နဲေမာရီနိုကို ရဲအုပ္က ေသြးေဆာင္ႏိုင္လိုက္တယ္၊ နဲေမာရီနိုလဲ ရဲအုပ္လိုပဲ အမႈထမ္းဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္၊ နဲေမာရီနိုအတြက္၀တ္စံုကို တပ္သားေတြကယူလာၾကတယ္၊ နဲေမာရီနိုပိုက္ဆံေတြရသြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့နဲေမာရီနိုရဲ႕ဦးေလးကလဲ ဆံုးပါးသြားေတာ့ ဦးေလးဆီကအေမြေတြလဲရလိုက္ပါတယ္၊ ေဆးဆရာဒူကာေမာ္ရာဆီမွာ နဲေမာရီနို ပီယေဆးထပ္၀ယ္ျပန္တယ္၊ ပီယေဆးအရက္ေတြ ထပ္ေသာက္ၿပီး ပိုပိုၿပီး မူးမူးရူးရူးျဖစ္လာတယ္၊ ျမိဳ႔ကမိန္းမရြယ္ေလးေတြက နဲေမာရီႏိုကိုသည္းသည္းလႈပ္ၾကိဳက္လာၾကတယ္၊ နဲေမာရိႏိုေျခေထာက္ကိုဆြဲလိုက္တဲ့သူနဲ႔၊ အေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လိုက္တဲ့သူကလိုက္နဲ႔နဲေမာရီႏိုကို မိန္းကေလးတိုင္းကသေဘာက်ကုန္ၾကတယ္၊ အဲလ္ဘီနာကေဘးကလိုက္လိုက္ၾကည့္ေနၿပီး ပိုၿပီး၀မ္းနည္းလာဟန္နဲ႔သီဆိုတယ္၊ အဲဒီအခန္းၿပီးေတာ့ကားလိပ္ခ်ထားၿပီး ကားလိပ္ေရွ႕မွာအဲလ္ဘီနာ ေခြေခြေလးလက္ေထာက္ထိုင္ခ်ရင္း ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ ဆိုတယ္၊ အဲဒီအခန္းမွာမွ ၀တ္စုံေနာက္တစ္စံုေျပာင္းပါတယ္၊ ဒီေနရာမွာ orchestra တီးမႈတ္သူေတြနားေနၾကတယ္၊ ကီးဘုတ္တစ္ခုထဲနဲ႔သီဆိုၾကပါတယ္၊ ၾကည္ျပာေရာင္လည္ဟုိက္ ဖဲသားဂါ၀န္ရွည္၀တ္ထားတယ္၊ အဲလ္ဘီနာအျဖစ္သရုပ္ေဆာင္တဲ့ စနဲရြာနာဆာဗစ္ခ်္က ထြားထြားက်ဳိင္းက်ဳိင္း၊ နဲေမာရီနိုသရုပ္ေဆာင္ကလဲ ျပည့္ၿပီး၀တယ္၊ အသက္လဲသိပ္မငယ္ေတာ့ဘူးလို႔ထင္ပါတယ္၊ မင္းသားကသြယ္သြယ္လ်လ်ဆိုရင္ ပိုၿပီးၾကည့္ေကာင္းမယ္လို႔ ထင္မိေသးတယ္၊  ေဆးဆရာဒူကာေမာ္ရာေရာက္လာၿပီး အဲလ္ဘီနာက ေဆးဆရာကို အျပစ္တင္တယ္၊ ေဆးဆရာကလဲ ဟန္ပါပါ အသံ၀ါၾကီးနဲ႔ ျပန္လည္ေခ်ပတယ္၊ သံျပိဳင္လဲဆိုၾကတယ္၊ ေနာက္ပိုင္း ရဲအုပ္ကၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္း ေယာက်္ားေလးမ်ဳိး ဆိုေတာ့ အဲလ္ဘီနာကမခ်စ္ပါဘူး၊ နဲေမာရီနိုကလဲ အဲလ္ဘီနာကိုပဲခ်စ္တာပါ၊ အဲလ္ဘီနာက ရဲအုပ္ဆီကိုနဲေမာရီနိုတပ္သားစာခ်ဳပ္ ဖ်က္သိမ္းေပးဖို႔ ပိုက္ဆံေတြေပးတယ္၊ နဲေမာရီနိုလဲလြတ္လပ္သြားၿပီး သာမန္ျပည္သူျပည္သားဘ၀ျပန္ေရာက္သြားတယ္၊ သူတို႔ အတူတူသံၿပိဳင္သီဆိုၾကတယ္၊ အဲလ္ဘီနာနဲ႔ နဲေမာရီနိုတို႔ျပန္ၿပီးအဆင္ေျပသြားၾကပါတယ္၊

ျပဇာတ္လဲၿပီးေရာ ျပဇာတ္မွာ ပါ၀င္တဲ့သရုပ္ေဆာင္ေတြ ပရိတ္သတ္ကိုႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါ အရံသရုပ္ေဆာင္ေတြက အရင္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ့ေဆးဆရာ၊ ရဲအုပ္၊ နဲေမာရီႏို၊ အဲလ္ဘီနာ ႏႈတ္ဆက္တယ္၊  ေနာက္ဆံုးမွာမွ conductor  ဇိုရစ္ဆာမီတာ့ေဗာ္ရီနိုဗစ္ခ်္ ပရိတ္သတ္ေတြကို ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္၊ လက္ခုတ္သံေတြ တခ်ိန္လံုးၾကားေနရတယ္၊ မရပ္မနားလက္ခုပ္တီးၾကပါတယ္၊ ကြ်န္မလဲလက္ေညာင္းတဲ့အထိ မရပ္မနားတီးလိုက္ရတယ္၊

အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ နားထဲမွာ တက္လိုက္က်လိုက္ သီခ်င္းသံေတြပဲၾကားေနမိတယ္၊ ဒီလိုသီခ်င္းသံေတြနဲ႔ပဲ စကားေျပာၾကရရင္ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္၊ ဟုိ ဟုိ ဟို … ဟီ ဟီ ဟီ.. အသံအနိမ့္အျမင့္၊ အတက္အက် ခပ္တိုးတိုးဆိုၾကည့္မိတယ္၊ နဲေရွာကေျပာတယ္၊ “ဆိုလို႔ရတယ္၊ ျဖစ္မယ့္ပံုပဲ ေသခ်ာဆိုျပပါလား” တဲ့ သူကပဲြေတာင္းေနေသးတယ္၊

ဒီေန႔လား မနက္ျဖန္လား

ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြက သခ်ဳိင္းကိုေရာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္၊
အဖိုးအဖြားေတြကို ကန္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ တာတာ၊ မာမား တို႔နဲ႔ သြားျဖစ္ၾကတယ္၊
အုတ္ဂူမွာ ပန္းအသစ္လဲၾကတယ္၊ မွန္ပံုးေလးထဲက ဆီမီးခြက္အေဟာင္းကိုျပန္ထုတ္တယ္၊
ဆီအျပည့္ထည့္ထားတဲ့ဖန္ခြက္ေလးထဲ သတၱဳကြပ္ထားတဲ့မီးစာေလးကို မီးရႈိ႔ၿပီး မွန္ပံုးေလးထဲျပန္ထည့္လိုက္တယ္၊ ႏွင္းေတြဖံုးေနလို႔ ေကာ္ျပားေလးနဲ႔ နည္းနည္းခဲၿပီး ကပ္ေနတဲ့ႏွင္းေတြကိုခြဲရင္း အုတ္ဂူကိုရွင္းၾကတယ္၊ ကြယ္လြန္သြားတဲ့အဖိုးအဖြားေတြ ဦးေလးေတြ ဘယ္သူက ဘယ္သူဆိုတာေျပာျပၾကတယ္၊ အုတ္ဂူက ေက်ာက္ျပားမွာ အဖိုးအဖြားဓါတ္ပံု ဦးေလး၊ အေဒၚ မိသားစု၀င္ေတြရဲ႔နာမည္ေတြ အစဥ္လိုက္ေရးထားၾကတယ္၊ တခ်ဳိ႔ အသက္ရွင္ေနဆဲ ဦးေလး ေတြပါ နာမည္ေရးထားတာေတြလိုက္ေသးတယ္၊ ေမြးဖြားတဲ့ခုႏွစ္ပဲထည့္ထားၾကတာေပါ့၊ တာတာက သူ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕ရဲ႔ အုတ္ဂူေတြဆီ ပန္းေတြသြားထားတယ္၊
တာတာ နဲ႔ မာမားႏွစ္ေယာက္သား အေရွ႔မွာ တလႈပ္လႈပ္သြားေနၾကတာၾကည့္ရင္း ေနာက္က ဓါတ္ပံုရိုက္ယူထားလိုက္တယ္၊ ဓါတ္ပံုရိုက္မလို႔ ဆိုေတာ့ လူၾကီးႏွစ္ေယာက္က လွည့္ၾကည့္ပါတယ္၊
သခ်ဳိင္းမွာ ရုပ္တုေတြထားၾကတယ္၊ ေဘာလံုးကိုကိုင္ထားတဲ့ကေလးငယ္ေလးပံု၊ ဂစ္တာတီးေနတဲ့ ဂီတသမားပံု၊ ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားျဖစ္မယ္(မေျပာတတ္ပါဘူး မိန္႔ခြန္းေျပာေနတဲ့ပံုစံလိုရုပ္တုေတြ႕လို႔)၊ ဇနီးေမာင္ႏွံစံုတြဲရုပ္တုေတြလဲ ေတြ႔ရတယ္၊ လက္၀ါးကတ္တိုင္ေတြကို အုတ္ဂူေခါင္းရင္းပိုင္းမွာ စိုက္ထားၾကတယ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ေတြၾကီးစိုးတဲ့ေခတ္တုန္းကေတာ့ သခ်ဳိင္းေတြမွာ လက္၀ါးကပ္တိုင္ကို လူျမင္သူျမင္မစိုက္ရဲၾကဘူး၊ ခရစ္ယာန္မွန္းသိသြားတဲ့အခါ အလုပ္မွာရာထူးတိုးမေပးတာတို႕ ဖမ္းဆီးဖို႔ၾကိဳးစားၾကတာေတြရွိခဲ့တယ္လို႔ ဆိုတယ္၊ ဆုေတာင္းပြဲေတြ ၾကီးၾကီးမားမားလုပ္လို႔မရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ေတြ ကိုယ့္အိမ္ထဲမွာပဲ မိသားစုဆုေတာင္းပြဲေတြျပဳလုပ္ၾကရတယ္၊ မိသားစုတိုင္းမွာ စိန္႔(သူေတာ္စင္)တစ္ပါးစီ ေစာင့္ေရွာက္ေနတယ္လို႔ အယူရွိတယ္၊ စိန္႔ေတြကို သူ႔ေန႔နဲ႔ သူ အိမ္ေတြမွာ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းတာလုပ္ၾကတယ္၊

အုတ္ဂူေတြကိုၾကည့္ရင္ ကြ်န္မအလွည့္ဘယ္ေတာ့လဲ ... ေတြးေနမိခဲ့ေသးတယ္၊
ကြ်န္မေသရင္ ဘယ္ေနရာမွာျမွပ္ျဖစ္မလဲ ဘဲလ္ဂရိတ္ေျမၾကီးမွာလား ရန္ကုန္မွာပဲလား၊
အနာဂါတ္ဆိုတာ ၾကိဳမွမသိႏိုင္ပဲ ..
ဒီေန႔လား ... နက္ျဖန္လား ..

ဒီေန႔ညည္းမိတဲ့သီခ်င္း

မိုးလင္းတာနဲ႔ ဒီသီခ်င္းကစိတ္ထဲအလိုလိုေပၚလာတယ္၊
ကိုင္ဇာသီခ်င္းလားမသိပါဘူး၊ အမေတြေခတ္က နာမည္ၾကီးတယ္၊
ဒီေန႔ေတာ့ တခ်ိန္လံုးဒီသီခ်င္းပဲ ညဥ္းမိေနတယ္ ..

~ အေဆာင္မွာထမင္းဟင္းေတြ စားမေကာင္းရင္စိတ္မညစ္နဲ႔ ~
အတူေနရေတာ့မွ မင္းကိုခ်က္ခိုင္းမွာ ~

~ အေဆာင္မွာထမင္းဟင္းေတြ စားမေကာင္းရင္စိတ္မညစ္နဲ႔ ~
အတူေနရေတာ့မွ မင္းကိုခ်က္ခိုင္းမွာ ~

ဘုရားသခင္ရဲ႔လက္ေဆာင္ ပင့္ကူေလးတစ္ေကာင္

စစ္ပြဲအတြင္းေရွ႕တန္းတစ္ေနရာမွာ  . . .

အေမရိကန္မရိန္းတပ္သားေလးတစ္ဦးဟာ သူရဲ႔တပ္ဖြဲ႔နဲ႔ တကြဲတျပားျဖစ္ခဲ့တယ္၊ တိုက္ပြဲက ပိုပိုၿပီးျပင္းထန္လာေနၿပီ၊
ယမ္းမႈံေတြမီခိုးေညွာ္နံ႔ေတြကလဲသိပ္သည္းလို႔ ေသနတ္သံေတြ၊ ဗုံးဆံအေျမာက္သံေတြကလဲ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားခပ္စိပ္စိပ္တိုက္ခိုက္ေနၾကၿပီ၊
မရိန္းတပ္သားေလးဟာ သူ႔ရဲ႔အဖြဲ႔သားေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္လံုး၀ျပတ္ေတာက္ခဲ့ရၿပီ၊

တိုက္ပြဲမ်က္ႏွာစာတြင္းက ကုန္းကမူေလးေတြမွာ ဗုံးဆံထိမွန္ထားလို႔အရာအားလံုးယိုယြင္းလို႔၊ ေတာင္ကုန္းေလးေတြၾကားထဲ မရိန္းတပ္သားေလးတစ္ဦးတည္းရွိေနခ်ိန္မွာ ရန္သူစစ္သားေတြအလံုးအရင္း မရိန္းတပ္သားေလးရွိရာအရပ္ဆီလာေနၾကၿပီ၊ တပ္သားေလးဟာ အကာအကြယ္တစ္ခုခုေတြ႔လိုေတြ႔ျငား ကိုယ္ကိုတြန္႔လိမ္ေလွ်ာဆင္းရင္းနဲ႔ ခပ္ျမင့္ျမင့္ေတာင္ကုန္းတစ္ခုမွာ လႈိဏ္ကမူေလးေတြအေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနတာေတြ႔လုိက္ရတယ္၊ သူ အလွ်င္အျမန္ပဲ လႈိဏ္ဂူေလးတစ္ခုဆီ တြားၿပီးသြားလိုက္တယ္၊ အခိုက္အတန္႔အားျဖင့္ သူ႕ဘာသာ ကာကြယ္ႏိုင္လိုက္ေပမဲ့ သိပ္မၾကာမီ ဒီေနရာတစ္၀ိုက္က ေတာင္ကုန္းေတြအားလံုး ပိုက္စိတ္တုိက္ သူတို႔ရွာေဖြၾကေတာ့မယ္၊ အဲဒီလိုသာဆိုရင္ မရိန္းတပ္သားေလးဟာ ဖမ္းမိသြားေတာ့မယ္၊ အသတ္ခံရေတာ့မယ္ဆိုတာ သူ သိေနလိုက္ပါၿပီ၊ အသက္ကိုခပ္ျပင္းျပင္းရႈလိုက္ရင္း ဘုရားသခင္ထံဆုေတာင္းဖို႔ျပင္ေတာ့တယ္၊ အခုအခ်ိန္မွာ မရိပ္တပ္သားေလးအတြက္ ဘုရားသခင္သာ အကာအကြယ္ေပးႏိုင္ေတာ့မယ္၊ သူ ဆုေတာင္းလိုက္တယ္၊
“ဘုရားသခင္ .. ဆႏၵရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ဳပ္အတြက္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ၊ အသင္ ကြ်န္ဳပ္္အတြက္ ဘာကိုပဲဆႏၵရွိခဲ့ပေစ .. သင့္ကိုကြ်န္ဳပ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္၊ အို အဖ သင့္ကိုကြ်န္ဳပ္္ယံုၾကည္တယ္၊ အာမင္” လို႔ ဆုေတာင္းခဲ့ပါတယ္၊

မရိန္းတပ္သားေလးဆုေတာင္းၿပီးတဲ့အခါ ဂူေလးထဲမွာျငိမ္ျငိမ္ဆိတ္ဆိတ္လဲေလ်ာင္းရင္း ရန္သူေတြရဲ႔ ေျခသံေတြတစ္စထက္တစ္စပိုပိုနီးကပ္လာေနတာကို နားေထာင္ေနလိုက္တယ္၊ ဘုရားသခင္ေတာ့ သူ႔အတြက္ကူညီဖို႔ဆႏၵရွိပံုမရေတာ့ဘူးလို႔  သူ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့စြာ ေတြးေနခဲ့မိတယ္၊
အဲ့ဒီေနာက္ မရိန္းတပ္သားေလးဟာ ေထာင့္တစ္ေထာင့္က ပင့္ကူေလးတစ္ေကာင္ခပ္လႈပ္လႈပ္ေျပး လာေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္၊ ပင့္ကူေလးဟာ လႈိဏ္ဂူအရွ႕ မွာ အိမ္စတင္ယက္လုပ္ေတာ့တယ္၊ သူ ေစာင့္ၾကည့္ေနပါတယ္၊ ရန္သူေတြရဲ႔ ေျခသံေတြပိုပိုၿပီး နီးကပ္လာတာကို လဲ နားစြင့္ေနမိတယ္၊ ပင့္ကူေလးက ခပ္သြက္သြက္အလုပ္ေတြရႈပ္ေနပါတယ္၊ မရိန္းတပ္သားေလးက ++အိုး .. ငါအတြက္ အခုအခ်ိန္မွာလိုအပ္တာက အုတ္နံရံတစ္ခုလို အကူအညီမ်ဳိးေပါ့၊ ဘုရားသခင္ ငါ့အတြက္ပို႔လုိက္တာက ပင့္ကူအိမ္ေလးတစ္ခုပဲ၊ အို အဖ .. ကြ်န္ဳပ္ကို က်ီစားေလသလား++ လို႔ ေတြးမိလုိက္တယ္၊

ရန္သူေတြရဲ႔ ေျခသံေတြအနီးကပ္ဆံုးျဖစ္လာခဲ့တဲ့အခါ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္လႈိက္ဂူေထာင့္ေလး မွာ ပုန္းကြယ္ေနလိုက္တယ္၊ လႈိဏ္ဂူရဲ႔ အေမွာင္ထုေလးအတြင္းက အျပင္ဘက္ကိုေငးၾကည့္ေနမိတယ္၊ အျပင္ဘက္မွာ လႈိဏ္ဂူေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခု ရန္သူေတြခ်ဥ္းနင္းရွာေဖြေနၾကတယ္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ လႈိဏ္ဂူေလးရွိရာ ရန္သူေတြေရာက္လာၾကၿပီ၊ မရိန္းတပ္သားေလးဟာ မၾကာခင္ေတြ႔ၾကံဳရေတာ့မဲ့ ေသမင္းကို ေၾကာက္လန္႔တၾကားေတြးရင္း အသက္ကိုေအာင့္ထားလိုက္တယ္၊ သူ ေသရေတာ့မယ္၊
ဒါေပမဲ့ ေျခသံေတြဟာ လႈိဏ္ဂူထဲကို ေရာက္မလာခဲ့ပဲ တျဖည္းျဖည္းေ၀းသြားၾကတယ္၊
မရိန္းတပ္သားေလး သေဘာေပါက္လိုက္ပါၿပီ၊ ပင့္ကူအိမ္ေတြဖုံးကြယ္ေနတဲ့ လႈိဏ္ဂူထဲမွာ လူမရွိႏိုင္ဘူးလို႔ ရန္သူေတြကယူဆခဲ့ၾကတယ္၊
မရိန္းတပ္သားေလးဟာ အင္မတန္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္၊ ဘုရားသခင္ရဲ႔ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မႈကို သူနားမလည္ခဲ့မိလိုက္ဘူး၊
“အို .. အဖ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ၊ အဖဘုရားသခင္ခ်ေပးလိုက္တဲ့ ပင့္ကူေလးဟာ အုတ္နံရံထက္ ပိုၿပီးစြမ္းအားၾကီးတယ္ဆိုတာ ေမ့သြားခဲ့ပါတယ္” လို႔ ဘုရားသခင္ထံ သူ ေတာင္းပန္ေနခဲ့တယ္၊

ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး တစ္ၾကိမ္ၾကိမ္မွာေတာ့ ၾကီးက်ယ္တဲ့အခက္အခဲေတြၾကံဳေတြၾကမွာပါပဲ၊ အခက္အခဲေတြၾကံဳေတြ႕လာတဲ့အခါ တစ္ခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈေတြကို အလြယ္တကူေမ့သြားၾကၿပီး ေသြးပ်က္ေျခာက္ျခားၾကေတာ့တယ္၊ ဘုရားသခင္ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို တစ္ခါတစ္ရံ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ရိုးရွင္းတဲ့နည္းလမ္းေတြနဲ႔ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္၊ ဘုရားသခင္ေပးအပ္လိုက္တဲ့ အင္မတန္ရိုးရွင္းတဲ့နည္းလမ္းေတြဟာ တကယ့္ၾကီးမားတဲ့အခက္အခဲကိုေက်ာ္လႊားႏိုင္ပါတယ္၊

ေဂ်ရုဆလင္ကို ျပန္လည္တည္ေထာင္ခဲ့သူ ေခါင္းေဆာင္နီအဲမာယာ (Nehemiah)  ရဲ႔စကားတစ္ခြန္းဟာ အစၥေရးတစ္မ်ဳိးသားလံုးကို အမွတ္ရေနေစတယ္၊
နီအဲမာယာ ရဲ႔ စကားက “ဘုရားသခင္နဲ႔ နီးကပ္ေနရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေအာင္ျမင္လိမ့္မယ္” [Nehemiah 2:20]

Ref : http://www.promiseofgod.com/godspider/

ေမရီစလဲ့စ္ဆား သို႔မဟုတ္ “အာဖရိကရဲ႔ အျဖဴေရာင္မိခင္”

image from

အာဖရိကရဲ႔ အျဖဴေရာင္မိခင္လို႔ တင္စားၾကတဲ့ ေမရီစလဲ့စ္ဆားကို ၁၈၄၈ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ၂ရက္ မွာေမြးဖြားခဲ့ၿပီး ၁၉၁၅ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီ၁၃မွာ ဆံုးပါးခဲ့ပါတယ္။ ေမရီဟာ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားကို သြားေရာက္သာသနာျပဳခဲ့တဲ့ စေကာ့သာသနာျပဳအဖြဲ႔၀င္တစ္ဦးပါ၊ ေမရီရဲ႔အလုပ္မွာ အဆံုးအျဖတ္ေပးႏိုင္မႈနဲ႔ ျပတ္သားရဲ႔ရင့္မႈေပၚလြင္ေနတဲ့ ရုပ္သြင္တို႔ေၾကာင့္ ေဒသခံေတြရဲ႔ယံုၾကည္ကိုးစားမႈကို ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ေမရီေဆာင္ရြက္တဲ့ခရစ္ယာန္သာသနာမႈလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးအခြင့္အေရးေတြကို တပ္လွန္႔ျမင့္တင္ဖို႔  စြမ္းေဆာင္မႈေတြမွာ အထူးအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။

စေကာ့တလန္ႏိုင္ငံ အမ္ဘာဒီးန္ၿမိဳ႔မွာေမြးဖြားခဲ့ၿပီး အသက္ ၁၁ႏွစ္အရြယ္မွာ ေမရီရဲ႔မိဘေတြ အလုပ္ရွာဖို႔ ဒန္ဒီးၿမိဳ႔ကို ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ပါတယ္၊ ေမရီရဲ႔ဖခင္က ရႈးဖိနပ္အလုပ္သမားျဖစ္ၿပီး အလုပ္ကျဖဳတ္ခံရၿပီး အရက္စြဲေနခဲ့ေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ စက္ရုံအလုပ္သမားအျဖစ္ အလုပ္ရသြားပါတယ္၊ ေမရီရဲ႔မိခင္ကဂံုေလွ်ာ္စက္ရုံမွာေမရီ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္ဖို႔တိုက္တြန္းခဲ့တယ္။ ဖခင္ရဲ႔အေထာက္အပံ့မရခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ ေမရီ႕ပိုၿပီးရဲ႔ရင့္ေစခဲ့တယ္၊ ေမရီဂ်ဳံစက္မွာ ေန႔တစ္၀က္ အလုပ္လုပ္ၿပီးမိသားစုကို ေထာက္ပံ့ခဲ့သလို ေန႔တစ္၀က္က စက္ရုံအလုပ္သမားေတြအတြက္ ဖြင့္ေပးတဲ့ေက်ာင္းကို တက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ေမရီဟာ အလုပ္လုပ္ရင္း၊ ေက်ာင္းတက္ရင္း မိသားစုအတြက္သူမရဲ႔ပူပင္ေသာကေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျငိမ္းေအးေစဖို႔ ဘုရားေက်ာင္းကိုမွန္မွန္သြားခဲ့တယ္၊ ဘုရားသခင္ကို ေမရီ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ယံုၾကည္ခဲ့တယ္၊ ေဒသခံသာသနာျပဳအဖြဲ႔ထဲ ၀င္လိုက္တယ္။ ေဒသခံေတြအၾကား ေမရီရဲ႔ေခါင္းေဆာင္းနီမိန္ကေလး တံဆိပ္တပ္ခံရမယ့္ အျဖစ္အပ်က္အျဖစ္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ ဒန္းဒီးေဒသတစ္၀ိုက္က နာမည္ၾကီးဆိုးသြမ္းလူငယ္အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔နဲ႔ ေမရီထိပ္တိုက္ေတြ႕ခဲ့တယ္။ ဘုရားေက်ာင္းမွန္မွန္သြား သာသနာျပဳအဖြဲ႕အတြက္ အကူအညီေပးေနတဲ့ေမရီကိုအျမင္မၾကည္ေတာ့တဲ့ အဲဒီလူငယ္ေလးေတြက တစ္ေန႔ သတၱဳေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းကိုလႊဲရင္း ေမရီမ်က္ႏွာနား တိုးသထက္တိုးကပ္လာခဲ့တယ္။ အရွိန္ျပင္းျပင္း ေမရီကမ်က္ႏွာကို ေျပးရိုက္ေတာ့မယ့္ အေနအထားမွာ ေမရီကေတာ့ ေျခလွမ္းတခ်က္မွ ေနာက္မဆုတ္ပဲေနရာမွာ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ပဲ ရပ္ေနခဲ့တယ္၊ တကယ္တမ္း ေသြးပ်က္သြားတာက လူငယ္ေလးေတြပါ၊ ေနာက္ေတာ့ ေမရီကိုအထင္ၾကီးေလးစားသြားၾကတဲ့ အဲဒီလူဆိုးေလးေတြဟာ တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာဘုရားေက်ာင္းကို ေရာက္ေနတတ္တယ္၊ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းေတြမွာ သူတို႔အလိုလို ပါ၀င္လာၾကပါတယ္၊ ေမရီ ဘာမွမတိုက္တြန္းလိုက္ရပါပဲ လူငယ္ေလးေတြေျပာင္းလဲသြားၾကတယ္။ ေမရီကိုယ္တိုင္ အဲဒါကို အံ့ၾသ ၀မ္းေျမာက္စြာသတိျပဳမိလိုက္ပါတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းကေမရီ႔ ကိုသင္ၾကားျပသေပးတဲ့ ဓမၼမိတ္ေဆြေတြကပါ သာသနာျပဳပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ တိုက္တြန္းခဲၾကတယ္၊ “ဘုရားသခင္ကအလိုရွိခဲ့ၿပီဆိုရင္ ဘယ္ေနရာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူသြားမယ္”လို႔ ဆိုခဲ့တဲ့ ေမရီေလးစားလွတဲ့ သာသနာျပဳသူရဲေကာင္း ေဒးဗစ္လင္းဗင္းစတုန္းရဲ႔ စကားအတုိင္း ေမရီလည္း ၂ႏွစ္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ အာဖရိကကို သာသနာျပဳခရီးစတင္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။

အခက္အခဲေတြၾကားက စိန္႔ဆာဗာဘုရားေက်ာင္း

ေအာ္သိုေဒါ့စ္ခရစ္ယာန္ေတြအမ်ားစုရွိၾကတဲ့ ဆားဘီးယားႏိုင္ငံ ဘဲလ္ဂရိတ္ၿမိဳ႔က ဆာဗာဘုရားေက်ာင္းဟာ ေအာ္သိုေဒါ့စ္ဘုရားေက်ာင္းေတြထဲမွာ အၾကီးဆံုးလို႔လူသိမ်ားၾကတယ္၊ အဲဒီဘုရားေက်ာင္းကို စိန္႔ဆာဗာ(St.Sava) အတြက္ရည္ညႊန္းတည္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္၊ ဆားဘီယားေခတ္လယ္ပိုင္းမွာထင္ရွားတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းပါ၊ တူရကီေအာ္တမန္အင္ပါယာစစ္သူရဲ စီနန္ပါရွားက ၁၅၉၅ခုႏွစ္မွာ ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းေတြမီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီးခဲ့ရာက ဆာဗာဘုရားေက်ာင္းလဲပ်က္စီးခဲ့တယ္၊ ဘဲလ္ဂရိတ္ျမိဳ႔သားေတြရဲ႔ အလွဴေငြနဲ႔တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ေမာ္ကြန္း၀င္အေဆာက္အဦးတစ္ခုပါ၊

အခ်ိန္ဖဲ့စား သူငယ္ခ်င္းမ်ား

image from

အခ်ိန္ေတြကို ၀ိုင္းဖြဲ႔ ဖဲ့ရြဲ႕စားေသာက္လိုက္ၾကတာ..
ကိုယ့္ရဲ႔အခ်ိန္ေတြ ကိုယ့္ဘာသာစိမ္ေျပနေျပဖဲ့ဖဲ့၀ါးလိုက္..
မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြကကိုက္၀ါးလိုကၾ္ကနဲ႔ ေန႔တိုင္းဟာ တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ကုန္.. ကုန္သြားလိုက္တာ..

မနက္ျဖန္ တနဂၤေႏြ ရိုစီသိပ္ေပ်ာ္တယ္၊ နီယိုနဲ႔ ဟုိဟိုဒီဒီေလွ်ာက္လည္ၾကမယ္၊ အဲဒီလိုအေတြးေတြနဲ႔ ရိုစီ တစ္ျပံဳးျပံဳး၊ နီယိုကေတာင္ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနေသးတယ္၊

တနဂၤေႏြေန႔ မနက္ ၅နာရီေလာက္ၾကီးမွာေတာ့ နီယိုဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္၀င္လာေရာ .. သူလဲ မထခ်င္ထခ်င္ထၿပီးၾကည့္ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အလြန္စိတ္မေကာင္းဟန္ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ “ရုိစီေရ ကိုယ္ အခုပဲ အျပင္သြားရမယ္၊ ဗင္းဆင့္ရဲ႔ ေကာင္မေလး ဒီေန႔မနက္ပဲ ဆံုးသြားတယ္၊ မွတ္မိလား ကင္ဆာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေလ .. တစ္ခါ အြန္လိုင္းက ကင္ဆာနဲ႔ပတ္သက္တာေတြရွာၿပီး ဖိုင္ေတြ ပရင့္ထုတ္ခ်င္လို႔ လာေသးတာေလ” .. တဲ့၊ ရိုစီလဲ “အင္း အင္း မွတ္မိတယ္” ဆိုၿပီး “ဘယ္သြားရမွာလဲ ေဆးရုံလား”လို႔ေမးေတာ့ “ေဆးရုံေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ ဗင္းဆင့္အိမ္ကိုပဲ သူေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရွာတယ္၊ သူ႔မွာ သူငယ္ခ်င္း အရင္းအခ်ာဆိုလို႔ ကိုယ္ပဲ ရွိတာ” တဲ့ နီယိုက ေျဖေျပာေျပာရင္း အိပ္ယာထဲက  အျမန္လူးလဲထဖို႔ျပင္တယ္၊ ရိုစီလဲ သူ႔ အတြက္ ေခါင္းစြပ္ လက္အိတ္ေတြယူေပးရတယ၊္ သူလဲမ်က္ႏွာျမန္ျမန္ေျပးသစ္ေတာ့တယ္၊ “ကဲ ကဲ သြားမွ ရိုစီေရ .. ကိုယ္မၾကာဘူး သူ႔ကို နည္းနည္းပါးပါးႏွစ္သိမ့္ေပးၿပီး ျပန္လာခဲ့မယ္၊ ျပန္အိပ္ဦး အိပ္ရာထဲမွာပဲေန၊ သိပ္ေအးတယ္” လို႔ေျပာၿပီး ျမန္ျမန္ပဲျပင္ဆင္ၿပီး အျပင္သြားၿပီ၊ နီယိုလဲ အေစာၾကီးပဲ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးၾကီး အျပင္ထြက္ရေတာ့တယ္၊

International Women's Day

International women's day တဲ့ အိမ္နီးခ်င္းက ႏွင္းဆီပန္း လာေပးတယ္ ..
happy woman day လို႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္၊
မားမားအတြက္ ... ကြ်န္မအတြက္
ေအာ္ woman ၾကီးျဖစ္ေနၿပီေပါ့ !!

ခ်စ္တဲ့ေမေမနဲ႔ ေမေမတိုင္းအတြက္

 

 

ေမြးေန႔ တစ္ေန႔ေတာ့ၿပီးသြားျပန္ပါၿပီ၊ အသက္တစ္ႏွစ္ၾကီးျပန္ၿပီေပါ့၊ ဘာေတြတိုးတက္လဲ ဘာေတြဆုတ္ယုတ္လဲ၊ အားလံုးက ဘုရားသခင္ အလိုေတာ္အတိုင္းပါပဲ၊

ေမြးေန႔ မတိုင္ခင္ ၂ ရက္ေလာက္တည္းက ေမေမက အြန္လိုင္းကေန သူကိုယ္တိုင္လုပ္ထားတဲ့ကတ္ေလး ပို႔ေပးတယ္၊ ေမေမက ေျပာပါေသးတယ္ ဒါ အစမ္းပို႔တာေနာ္ တကယ္ပို႔မွာက ေမြးေန႔က်မွ ၾကည့္တဲ့၊ ေမြးေန႔ ေတြမွာ ကြ်န္မ ေထြေထြထူးထူးဘာမွ လုပ္ေလ့မရွိပါဘူး၊ မာမားကေတာ့ ေမြးေန႔မတိုင္ခင္တစ္ရက္ေလာက္တည္းက ကိတ္မုန္႔ဖုတ္ မလို႔ ျပင္ပါတယ္၊ မီးဖိုထဲကကို မထြက္ပါဘူး၊ ေဟဇယ္နပ္(hazel nut)ေတြကို ဘိတ္ကာထဲမွာေလွာ္တယ္၊ အနံ႔ ကေမႊးေနတာပဲ၊ ကြ်န္မက နတ္(nut) မွန္သမွ် အကုန္ၾကိဳက္တယ္၊ စားလို႔ရေတာ့ မာမားကကြ်န္မတို႔ကို ယူစားဖို႔ေျပာပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ မ်ားမ်ားစားလို႔ မရဘူး၊ ကိတ္မုန္႔ ဖုတ္မလို႔ကိုး၊ ကြ်န္မကေတာ့ လက္တစ္ဆုတ္ေလာက္ ဗန္းၾကီးထဲကႏိႈက္ယူ တဂြ်တ္ဂြ်တ္နဲ႔ ၀ါးေတာ့တာပဲ၊ မာမားက ေျပာပါတယ္၊ "ေမြးေန႔အတြက္ေလ၊ ကိတ္မုန္႔ဖုတ္ရမယ္"တဲ့၊ ကြ်န္မက ရွက္ေတာင္ရွက္သြားတယ္၊ ကြ်န္မအတြက္ သီးသီးသန္႔သန္႔ၾကီးဂရုစိုက္တာမ်ဳိးေတြမၾကိဳက္ဘူး၊ မေနတတ္ဘူး၊ "မာမားကလဲ မလုပ္ပါနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ပါတယ္"လို႔ ကြ်န္မက အားနာပါးနာေျပာေတာ့ သူက မိန္႔မိန္႔ၾကီးၿပံဳးပါတယ္၊ အလက္ဇ္ဇန္းဒါးက ၁ရက္ေန႔ သူ႔ေမြးေန႔အတြက္လဲ ကိတ္မုန္႔တစ္ခုထပ္လုပ္ဦးမယ္၊ ဗက္စ္နာ(သူ႔ရဲ႔ ေခြ်းမအၾကီး)က လာမယ့္ မတ္ ၁၅ရက္ေန႔၊ ေမြးေန႔ကိတ္ေတြလုပ္ဦးမွာပဲ”တဲ့၊ ဒါနဲ႔ ကြ်န္မလဲ မတားေတာ့ပါဘူး၊ ခပ္ျပံဳးျပံဳးလုပ္ၿပီး ပခံုးပဲ တြန္႔ျပလိုက္ေတာ့တယ္၊ ဒီေလာက္ကေတာ့ ကြ်န္မ သူတို႔လို႔ အက်င့္ပါလာၿပီ တြန္႔တတ္လာၿပီ၊ စကားေျပာရင္ လက္ေတြ ရႈပ္တတ္လာၿပီ၊ ေရာက္ခါစကေတာ့ သူတို႔စကားေျပာတာနားေထာင္ရရင္ မ်က္စိသိပ္ေနာက္တာပဲ၊ လက္ေတြကလဲရႈပ္ရွက္ခတ္လို႔၊ မ်က္ခံုးမ်က္လံုးေတြလဲ တြန္႔၊ ပခံုးကလဲ ခဏခဏတြန္႔၊ ေတာ္ေတာ္တြန္႔ႏိုင္တဲ့သူေတြပါပဲ၊

ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မ တခါတခါ အိမ္သိပ္လြမ္းတယ္၊ တခါတခါမဟုတ္ပါဘူး၊ အခ်ိန္တိုင္းပဲ ရန္ကုန္ကိုသတိရတယ္၊ အလုပ္ကသူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ေမေမ့ကို၊ ရုံးဆင္းရင္ ၀ရံတာက ေစာင့္ေစာင့္ေနတတ္တဲ့ ေမေမ့ကိုသတိရတယ္၊ ေမေမက မိုးရြာလဲ ၀ရံတာကထြက္ထြက္ရပ္ေနတတ္တယ္၊ ကြ်န္မက ရုံးက ျပန္လာ ေမေမၾကိဳက္တတ္တဲ့ ေျမပဲျပဳတ္ေလး ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ေလး ၀ယ္လာ အိမ္ေရာက္လို႔ ေမေမ့လက္ထဲ မုန္႔ထုတ္တခုခုထည့္ေပးလိုက္ရ ကြ်န္မသိပ္ေပ်ာ္တာ၊ ေမေမကလဲ အထုတ္ေလးျဖည္ ေျမပဲျပဳတ္ဆို ခ်က္ခ်င္းထိုင္ၿပီးခြာစားေတာ့တာပဲ၊ ပန္းကန္ထဲေတာင္ မထည့္ဘူး၊ အဲဒီလို ျမင္ရတာ ကြ်န္မကလဲ သိပ္သေဘာက်တယ္၊ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ဆိုလဲ ကြ်န္မ အမကသိပ္ၾကိဳက္တာ၊ ေရခဲမုန္႔လဲ ေမေမက ၾကိဳက္တယ္၊ ေဖေဖပါရန္ကုန္အိမ္မွာ ရွိရင္ ေမေမ့အတြက္ ဒူးရင္းေရခဲမုန္႔၊ ေဖေဖ့အတြက္ က စထေရာ္ဘယ္ရီ အဲဒီဗူးေလးေတြ၀ယ္သြားျဖစ္တယ္၊ လူၾကီးေတြက ကေလးေတြလိုပဲ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္၊

 ရုံးပိတ္ရက္ေတြဆိုလဲ ကြ်န္မက အျပင္ထြက္ခဲပါတယ္၊ ကြ်န္မ အမခိုင္းတဲ့ စာေတြထိုင္ေရးေနတာ၊ ေမေမကလဲ တစ္ေနရာ သူ႔ဘာသာ စာထုိင္ေရးလို႔၊ အဲဒီအခ်ိန္ေတြဆို ေမေမက ေကာ္ဖီခြက္ေလး အနားလာခ်၊ လဘက္တစ္ပံုစီပံုထားတဲ့ပန္းကန္ေလး လာခ်ေပးတတ္တယ္၊ ကြ်န္မကလည္း ေကာ္ဖီေသာက္လိုက္ လဘက္စားလိုက္ စာေရးလိုက္ အဲဒီလိုပဲ ရုံးပိတ္ရက္ေတြကုန္ခဲ့တာ၊ တခါတခါ ကြ်န္မက ဘာရယ္မဟုတ္ ပါးစပ္က ... စားခ်င္လိုက္တာလို႔ လႊတ္ကနဲ႔ ေျပာလိုက္မိရင္ ကြ်န္မက ကိုယ့္ဘာသာေမ့လို႔ ေမေမက ေတာ့ ေအာက္ကိုဆင္းၿပီး မုန္႔ဆိုင္ကသြား၀ယ္ေတာ့တာ၊ ရုံးသြားမယ့္မနက္ေတြဆို ကြ်န္မ ဟင္းလဲ မခ်က္ရပါပဲနဲ႔ အလွျပင္တာနဲ႔ ဟုိေျပးဒီေျပး ၀ုန္းဒုိင္းၾကဲေနတာပါပဲ၊ ေမေမက မိုင္လိုတခြက္ အျမဲေဖ်ာ္ေပးထားတတ္တယ္၊ အဲဒါကိုေတာင္ ကြ်န္မက မေသာက္ျဖစ္ပဲ ေမ့က်န္ခဲ့တာ အခါခါ၊ ေမေမကလဲ ကြ်န္မကိုေတာ့ အခ်စ္ပိုလားေတာ့မသိပါဘူး၊ (ကိုယ္ထင္ရာဆြဲေျပာတာလဲျဖစ္မွာ)၊ ကြ်န္မက နားေအးပါးေအးေနတတ္တယ္္၊ ေတာ္ရုံတန္ရုံ လူၾကီးေတြကို အတိုက္အခံမေျပာဘူး၊ ပစိပစပ္မမ်ားဘူးထင္တယ္၊ ေမေမဘာလုပ္လုပ္ ကြ်န္မက လုပ္ပဲ၊ ကြ်န္မမ်က္စိထဲ ေမေမက ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတာကိုး၊ ေရခ်ဳိးၿပီးကာစ နံသာျဖဴသနပ္ခါးေလး က်ဳိးတိုးက်ဲတဲပြတ္၊ မ်က္ခံုးေပၚမွာပဲ သနပ္ခါးက မ်ားမ်ား၊ ေမေမက သူ႔ဆံပင္တိုေလးကို လက္နဲ႔သပ္တင္ ဆံလံုးေသးၿပီး ႏြယ္တဲ့ေမေမ့ဆံပင္ေလးေတြ မ်က္ႏွာေရွ႔ ဟုိဟိုဒီဒီ ၀ဲက်လို႔၊ အဲဒီ သနပ္ခါးနံ႔ေလးကို ကြ်န္မသိပ္ၾကိဳက္တာ၊ ေမေမ့မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးရွိေနရင္ ကြ်န္မသိပ္သေဘာက်တာပဲ၊ ေမေမ့ဆီက ရတဲ့ အဲ့ဒီ သနပ္ခါးနံ႔ သိပ္ခ်စ္တာ၊

ကြ်န္မ ငယ္ငယ္ ေျခာက္တန္းေလာက္တုန္းက အျဖစ္ကို ခုထိသတိရေနတုန္းပဲ၊ နယ္ကလူေတြရဲ႔ဓေလ့ေပါ့၊ ကြ်န္မတို႔ေဘးအိမ္နဲ႔ ဟင္းေတြအျပန္အလွန္ပို႔ေပးၾကတယ္၊ သူတို႔ကလာေပးလိုက္ ေမေမက ေပးခိုင္းလိုက္နဲ႔၊ တရက္ ေဘးအိမ္မွာ အိမ္ကပန္းကန္ေတြအမ်ားၾကီးပဲ၊ ကြ်န္မအဲဒီအိမ္သြားရင္းအျပန္ေတာ့ ကြ်န္မကို ပန္းကန္ေတြျပန္ေပးလိုက္တယ္၊ ကြ်န္မလဲ ပန္းကန္ေတြတစ္ထပ္ၾကီးကိုင္လာ လမ္းမွာပဲ အကုန္က်ကြဲကုန္ေရာ၊ ကြ်န္မက ေၾကာက္လို႔ ေမေမ့ကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မေျပာဘူး၊ အဲဒီေန႔မွာပါပဲ ကြ်န္မ ေမေမ့ကို အရဲစြန္႔ၿပီး “ေမေမ ပန္းကန္ေတြအကုန္က်ကြဲကုန္ၿပီ္” လို႔ ေျပာျပလိုက္တယ္၊ ကြ်န္မထင္ထားတာက ေမေမကဆူေတာ့မွာပဲ လို႔၊ ေမေမ က “ဟုတ္လား၊ ကြဲကုန္ေရာလား” လို႔ ျပံဳးၿပီးေမးတယ္၊ ေမေမ့မ်က္ႏွာကျပံဳးေနတာပဲ၊ ေမေမက အဲလို သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္၊

ကြ်န္မက ေမေမဂရုစိုက္တာေတာ္ေတာ္ခံရသလို၊ အဲဒီကံေတာ့ ပါလားသလားပဲ၊ ဒီမွာလဲ ေယာကၡမနဲ႔ အမ်ဳိးသားက ရန္ကုန္မွာတုန္းကလို ေမေမ့လိုပဲ၊ ကြ်န္မ ဖ်ားေနတုန္းက ေဆးေသာက္ရမယ့္ အခ်ိန္ဆို “ျဖိဳးျဖိဳးေရ၊ ေဆးေသာက္ရမယ္”ဆိုၿပီး အသံထြက္လာေတာ့တာ၊ ကြ်န္မကေတာ့ ေမ့တုန္းပဲ၊ ကိုယ္ေသာက္ရမယ့္ေဆးေတာင္ေမ့တာ၊  အသီးအႏွံမ်ားမ်ားစားဖို႔ တခ်ိန္လံုးသတိေပးေနရတယ္၊ တာတာ(အေဖ)ဆို လိေမၼာ္သီးအခြံခြာၿပီးလာလာေပးတယ္၊ အဲဒါမွပဲ ကြ်န္မက စားျဖစ္ေတာ့တယ္၊ ဒီကလူၾကီးေတြက သူတို႔အတြက္ ဘာမွလဲ လုပ္ေပးစရာမလိုဘူး၊ သူတို႔ဘာသာ ပဲ အကုန္လုပ္ေနၾကတာပဲ၊ ကြ်န္မကလည္း လူေတြကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တတ္ပါတယ္၊ လူေတြရဲ႔ မေကာင္းတာကိုသိပ္မျမင္တတ္ဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္လို႔ထင္မိတယ္၊ ကြ်န္မရဲ႕ေျခလွမ္းတိုင္းမွာ အခက္အခဲေတြေတြ႕ရေပမဲ့ လူဆိုးေတြေတာ့ သိပ္မေတြ႔ခဲ့ရဘူး၊ စိတ္ဓါတ္ေတြအရမ္းက်ေနတဲ့အခ်ိန္ အားေပးမယ့္ အမ်ဳိးသားရွိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ေတာ့ စိတ္ေပ်ာ့တယ္လို႔ ေျပာဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကလည္း အားေပးတဲ့ေနရာမွာ အင္မတန္ေတာ္တယ္၊ စကားလံုးအမ်ဳိးစံုနဲ႔ အားေပးတတ္တယ္ တကယ့္ကိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါ၊ သူငယ္ခ်င္းကဂ်ီေတာ့ခ္ကေန အားေပးစကားေတြေျပာမွပဲ ျပန္ၿပီးရယ္ႏိုင္ျပံဳးႏိုင္ေနာက္ႏိုင္ေျပာင္ႏိုင္ျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္ေတြ လည္းမနည္းဘူး၊ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက ေျပာေသးတယ္ သူမ်ားသာ အားေပးတတ္တာ ကိုယ့္ဘာသာက်ေတာ့ အားကိုမရွိတာတဲ့၊ (သူကနာမည္ထည့္မေရးရဘူးလို႔ ဆင္ဆာျဖတ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းလို႔ပဲ ျပင္ထားလိုက္ရတယ္)

၂၈ ရက္ေန႔ေမြးေန႔ မတိုင္ခင္ကတည္းက ေမေမ့မွာအလုပ္ေတြရႈပ္လို႔ အစမ္းလုပ္ထားတဲ့ ေမြးေန႔ကတ္ေလးကို အရင္ပို႔ေသးတယ္၊ ကြ်န္မက မုန္႔ဟင္းခါးစားခ်င္တယ္ လဘက္စားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ေနျပည္ေတာ္က စာတိုက္ၾကီးကေန ပစၥည္းပို႔ဖို႔ စံုစမ္းတာ ၁သိန္းေျခာက္ေသာင္းတဲ့ ပြဲစားေတြက၊ ေမေမကေတာ့ စိတ္မေကာင္းေတြျဖစ္လို႔၊ ပစၥည္းပို႔ခ်င္လို႔တဲ့ ေစ်းေတြဒီေလာက္ၾကီးေနတာ မတန္မွမတန္ပဲ၊  ကြ်န္မက လဲ ျပန္ေျပာရတယ္ မပို႔ပါနဲ႔လို႔၊ ကြ်န္မက တကယ္တမ္းေျပာသာေျပာတာ အစားအေသာက္လဲ ဂ်ီးမမ်ားတတ္ပါဘူး၊ စားလိုက္တာပဲ၊ ေမြးေန႔ေရာက္ေတာ့ ေမေမ ဂ်ီေတာခ့္မွာ ေရာက္လာျပန္တယ္၊ ေမေမက ဆုေတြေပးရွာတယ္၊ ကြ်န္မက “လိပ္ပုကို ေမြးေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ဒီကပဲ ကန္ေတာ့ပါတယ္” ဆိုေတာ့ ေမေမက ok တဲ့ .. က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ေနာ္ဆိုေတာ့ Thank you တဲ့ ေမေမက အဲလို .. ခပ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ ေယာက်္ားေလးလိုပဲ၊ အဲလိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာ၊

(ကြ်န္မက အရပ္ပုၿပီး ေနရာတကာေနာက္က်တတ္လို႔ အမ က လိပ္ပုလို႔နာမည္ေျပာင္ေပးထားတယ္)၊

ေမြးေန႔မနက္ကြ်န္မမ်က္ႏွာသစ္ေရခ်ဳိး မာမားကို ေဒၚဘေရာယူးသေရာ့(good morning) လို႔ႏႈတ္ဆက္တာနဲ႔ ေမြးေန႔ကစ္လုပ္ၾကေတာ့တယ္၊ တာတာကလဲ အနားေရာက္လာေရာ၊ တာတာက နားရြက္ႏွစ္ဘက္အေပၚေလးကိုေထာင္ၿပီး ခပ္ဖြဖြဆြဲတယ္၊ ကေလးေတြကိုလဲ အဲလိုလုပ္ေပးၾကတယ္၊ က်န္းမာတယ္လို႔ အယူရွိၾကတယ္တဲ့၊ ေမြးေန႔ညေနေရာက္ေတာ့ နဲ႔နတ္ရဲ႔ အကိုမိသားစုေရာက္လာၾကတယ္ တူေလးရယ္ တူမေလးရယ္၊ မာမာ လုပ္ထားတဲ့ ကိတ္မုန္႔ၾကီးမိသားစုေတြ စားၾကရင္း ရန္ကုန္မွာ ကြ်န္မရဲ႔ ေမြးေန႔ ေတြ ဘယ္လိုက်င္းပလဲတဲ့ စပ္စုၾကတယ္၊ ကြ်န္မကလဲ ေျပာျပတယ္ “ဘာမွ ေထြေထြမလုပ္ပါဘူး၊ ေမေမ့ကိုကန္ေတာ့ဖို႔ ရုံးအဆင္း ကိတ္မုန္႔ဆိုင္က၀ယ္သြားတယ္၊ စာအိတ္ေလးထဲ ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္သေလာက္ထည့္ၿပီးကန္ေတာ့တယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို မုန္႔ေကြ်းတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြျပန္ေပးၾကတယ္၊ ဘုန္းၾကီးကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး လွဴတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဘုရားသြားျဖစ္ရင္ သြားျဖစ္တယ္" လို႔ ေျပာျပေတာ့ သူတို႔ အားလံုး စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနၾကတယ္၊ အံ့ၾသၾကတယ္၊ ဘဲလ္ဂရိတ္မွာေတာ့ လံုး၀မတူဘူးတဲ့ ေမြးေန႔ရွင္က ဘာမွ ကုန္စရာမလိုဘူးတဲ့၊ မာမားက ေလာကတ္ေလး ဘံုေက်ာင္းလိုပံုစံေလး လက္ေဆာင္ေပးတယ္၊ နာနတ္သီးကေတာ့ အလွျပင္ပစၥည္းတို႔တို႔တိတိေတြ ၀ယ္ေပးပါတယ္၊ မာမားက ပန္းစည္း၊ နာနတ္သီးက ႏွင္းဆီ တပြင့္၊ ဒီေလာက္ပါပဲ၊ ေမြးေန႔ဆုေတာင္းေပးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးကိုလဲ ျပန္ၿပီးဆုေတာင္းေပးပါတယ္၊ အားလံုးေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔ၾကပါေစေပါ့၊ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကိုလဲ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္၊ ေမေမ့ကိုလည္း အျမဲခ်စ္လွ်က္ သတိရလွ်က္၊ ေမေမလဲ က်န္းမာခ်မ္းသာေစဖို႔ ဆုေတာင္းေပးလွ်က္ပါ၊ ကမၻာၾကီးထဲက ေမေမတိုင္းလဲ က်န္းမာခ်မ္းသာေစဖို႔ ဆုေတာင္းေပးလွ်က္ ...

သားသမီးေတြ အခ်စ္ၾကီးတဲ့ ေမေမ့ကိုသတိရၿပီး ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ေရးျဖစ္တဲ့စာတစ္ပုဒ္ေပါ့၊

ခ်စ္တဲ့ေမေမနဲ႔ ေမေမတိုင္းအတြက္ ....

ကိုယ့္ရဲ႔ဇနီးမို႔လို႔ေပါ့

အိပ္မရတဲ့ညေတြ မရွိတာၾကာခဲ့ပါၿပီ။
ဒီေန႔ ေတာ့ အေစာၾကီးပဲ မနက္ ေတာ္ေတာ္ေစာေစာၾကီး မ်က္စိကျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ ျပန္အိပ္လို႔မရ ..
ခန္းဆီးစေနာက္ကြယ္က ပါးလ်ားလ်ား ေကာင္းကင္ရဲ႔အလင္းက ေဆာင္းအကုန္ေန႔ေတြထဲမွာ ထူးထူးကဲကဲ ပိုလင္းလို႔ေနရဲ႔ .. ႏွင္းေတြမ်ား က်ေနျပန္ၿပီလား ..
ႏွင္းက်တဲ့ညေတြဆို ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုးက လင္းထိန္ေနတတ္တယ္။
ႏွင္းမက်တဲ့ညေတြအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ရင္ ညလယ္တစ္ေရးႏိုးခ်ိန္ ေကာင္းကင္ၾကီးကအလင္းေတြပိုကဲေနၿပီဆို ႏွင္းက်ေနၿပီဆိုတာ သိႏိုင္တယ္။
ခန္းဆီးစကို ဆြဲဖြင့္ရင္း ေကာင္းကင္ၾကီးကို ခိုးအၾကည့္ .. အိုး .. ျမဴေတြ ..
ျမဴေတြ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုးျပည့္လို႔ ..
ႏွင္းကေတာ့ မက်ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ ေႏြဦးရာသီထဲျဖည္းျဖည္းတိုး၀င္ေနၿပီကိုး ..

ခန္းဆီးစကို အဆံုးထိဆြဲဖြင့္ထားၿပီ အိပ္ရာထဲက ေငးရင္း သူ႔ကို ေျပာျပတယ္။ ၾကည့္ပါဦး ဟိုမွာ ျမဴေတြဆိုေတာ့ အဆံုးထိပိက်ေနတဲ့သူ႔ရဲ႔ မ်က္ခြံေတြ အႏိုင္ႏိုင္ဆြဲဖြင့္ရင္း လွမ္းၾကည့္တယ္။ “အင္း ဟုတ္ပါရဲ႔ ျမဴေတြ”တဲ့ .. ၿပီးေတာ့ စကၠန္႔မဆိုင္းျပန္အိပ္ဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ေနျပန္ၿပီ။
ကြ်န္မက “ျပန္အိပ္လို႔မရဘူး” လို႔ ထပ္ေျပာေတာ့ မ်က္ခြံေတြကိုမဖြင့္ခ်င္ဖြင့္ခ်င္ ေမွးစင္းစင္းနဲ႔ ကြ်န္မကို ၾကည့္ရင္း “ပံုေျပာျပရမလား”တဲ့၊ ေလသံက ဗလံုးဗေထြးနဲ႔၊ ဒီလိုေလသံမ်ဳိးနဲ႔ ဘာပံုျပင္ကို ဘယ္လိုနားေထာင္ခ်င္ေအာင္ေျပာမွာတဲ့လဲ၊ နားမေထာင္ခ်င္ပါဘူး။
ကြ်န္မက “ဟင့္အင္း”လို႔ ဆိုေတာ့ သူ၀မ္းသာသြားပံုနဲ႔ ခပ္ဆိတ္ဆိတ္ေနတယ္၊
ဒါနဲ႔ပဲ ကြ်န္မ သူ႔ကို စခ်င္ေနာက္ခ်င္လာေရာ ..
“နဲ႔နတ္ဒဲ့ .. ကြ်န္မကိုခ်စ္လား”လို႔ ေမးလိုက္တယ္။
သူေျဖပါတယ္ .. “ခ်စ္တယ္၊ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္” တဲ့
ဒါနဲ႔ ကြ်န္မ ထပ္ေမးတယ္၊ “ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တာလဲ” လို႔
သူလဲ ထပ္ေျဖပါတယ္၊ “ဟိုး .. အေပၚထပ္က ပန္းပြင့္ေလးေတြကေန ကုိယ္တို႕ပန္းအိုးထဲကို တိုက္ရိုက္က်ေတာင့္က်ခဲ မ်ဳိးေစ့ေလးေတြက်လာတယ္မလား၊ အဲဒီလို မ်ဳိးေစ့ေတြက ပန္းပင္ေတြထပ္ေပါက္လာၿပီး .. ပန္းပြင့္ျဖဴျဖဴေလးေတြပြင့္လာတာေလ .. ဟန္နီ သိတယ္မဟုတ္လား.. အဲဒီပန္းပြင့္ေလးေတြကေန ပန္းပင္ေတြအမ်ားၾကီး ပြားလာဦးမွာ ပန္းပြင့္ေတြပြင့္လာဦးမွာ .. အဲဒီေလာက္ခ်စ္တယ္” တဲ့ .. အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနေပမဲ့ စီကာပတ္ကံုးရွင္းျပေနတဲ့ သူ႔ကို ၾကည့္ရင္း တဟီးဟီး ကြ်န္မကရယ္ေတာ့ သူကလဲ ရယ္တယ္။
ကြ်န္မက ဒီေလာက္နဲ႔ မရပ္ေသးဘူး .. “ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာခ်စ္မွာလဲ” လို႔ ထပ္ေမးလိုက္တယ္။
သူက သူ႔ဘ၀ေနာက္ဆံုးခ်ိန္ထိခ်စ္မွာပါ တဲ့ .. စဥ္းစားဟန္ျပဳၿပီး ခပ္ျဖည္းျဖည္းေျဖတယ္၊ အမွန္က သူ အရမ္းကိုအိပ္ခ်င္ေနတဲ့ပံုစံပါ။
ေနာက္ ကြ်န္မ ထပ္ေမးျပန္ပါတယ္၊ “ဘာျဖစ္လို႔ ခ်စ္တာလဲ”ဆိုေတာ့ ...
သူ ေျဖတယ္ .. “ကိုယ့္ရဲ႔ဇနီးမို႔လိုေပါ့” တဲ့ ..
ကြ်န္မျဖင့္ ဘာဆက္ေမးလိုက္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး၊ ကြ်န္မက ဘာေမးရမလဲ၊ ဘာေမးခြန္းနဲ႔ ဆက္ေနာက္ရမလဲ စဥ္းစားရင္းခဏေလးပဲ ျငိမ္ေနမိေသးတယ္၊ သူ က ..ရႈး... ရႈး...နဲ႔ ခပ္တိုးတိုး ေဟာက္သံျပဳတယ္၊ သူ တကယ့္ကို ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ၊ ကြ်န္မ ထပ္ေမးလဲ ေျဖမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ဒါနဲ႔ပဲ ကြ်န္မလဲ ျပန္အိပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားရေတာ့တယ္။

ေမေမ့ရဲ႕ ေမြးေန႔ကတ္

ေဖေဖၚ၀ါရီ ၂၈ ရက္ေန႔က အသက္တႏွစ္ၾကီးျပန္ပါၿပီ၊
ေမြးေန႔မတိုင္ခင္က ေနမေကာင္းတာနဲ႔ စာလဲ မေရးျဖစ္ဘူး၊

ဘေလာဂ့္ကိုအလည္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုးေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔ၾကပါေစ

~ ငါ့အေတြးမွာ မင္းရွိရင္ ေကာ္ဖီဆိုင္သြားဖို႔ သိပ္မလိုဘူး ~

အခုတေလာ မ်ဳိးၾကီးသီခ်င္းေတြ စာသားနဲ႔ထြဲၿပီး ျပန္နားေထာင္မိရင္း သေဘာက်လို႔