ေသြးဆာတဲ့ဘုရင္ဒရက္ကူလာ ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ဆီ အပိုင္း (၂)

"ဆီဂီရႊားရားၿမိဳ႕ နဲ႔ ဘရာေရွာ့ဗ္ၿမိဳ႕ထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကမယ္ေနာ္"

  

ဆီဂီရႊားရားကို ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ခုေခတ္အေဆာက္အဦးေတြရဲ႕အလယ္ သစ္ရြက္စိမ္းေတြေ၀ေနတဲ့ အပင္ေတြၾကားမွာ ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦးႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ရပါၿပီ။ ေတာင္ကုန္းျမင့္ျမင့္ေပၚမွာ ၀ါ၀ါညိဳေရာင္၊ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ပန္းေရာင္ေျပး အုတ္သားအဂၤေတ အခ်ပ္အခ်ပ္ေတြ ဟိုမွာဒီမွာလစ္ဟာလို႔ေနတဲ့  ျမင့္ျမင့္မားမားအေဆာက္အဦးေပါ့။ မိုးသားေတြအလိပ္လိပ္ထေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးရဲ႕ေအာက္က ျပသာဒ္အိုးလံုးလံုး၀န္း၀န္း၊ ခၽြန္တက္ေနတဲ့ထိပ္ဖ်ားပံုပါရွိတဲ့ Clock Tower နဲ႔ ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦးကိုေတြ႕လုိက္ၾကရတယ္။ ကားေပၚကလူေတြအားလံုး ကားမရပ္ေသးခင္မွာကိုပဲ ဓါတ္ပံုေတြ အမိအရ ရိုက္ယူၾကပါတယ္။ tour bus ေတြရပ္တဲ့ေနရာမွာ ရပ္လုိက္ၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ အေဆာက္အဦးရွိရာဆီသြားၾကမယ္လို႔ tour guide က ေျပာပါတယ္။ လူေတြအားလံုးကိုစုတယ္။ သူနဲ႔ပဲအတူလိုက္ခဲ့ဖို႔ ေျပာပါတယ္။ ေဘးက အေဆာက္အဦးသစ္ေတြၾကားထဲမွာ ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦးႀကီးက မျပဳမျပင္ေရွးေခတ္လက္ရာအတိုင္းရွိေနဆဲပါ။ ဦးတည္ရာေပါင္းစံုကေန ခ်ိတ္ဆက္ေနၾကတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးႀကိဳးေတြ၊ ဖုန္းလိုင္းေတြႀကိဳးေတြကေတာ့ ေရွးေဟာင္းအေဆာက္ႀကီးကို ၾကက္ေျခခတ္ေတြမ်ားမ်ားျခစ္ကာ ဖုံးကာထားသလိုပါပဲ။ ေက်ာက္တံုးေလးေထာင့္ကြက္ေတြ ျမွဳပ္ၿပီးခင္းထား၊ ေဆာက္ထားတဲ့ ေလွကားထစ္ေတြအတိုင္း ေတာင္ကုန္းေပၚကိုတက္လာခဲ့ၾကတယ္။

သိပ္ၿပီးေတာ့ မက်ယ္လွတဲ့ အဝင္ဂိတ္တံခါး၀ကိုျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကၿပီး အတြင္းဘက္ကို ေျခလွမ္းလိုက္တာနဲ႔ ထူးဆန္းတဲ့ကမၻာတစ္ခုထဲကို ေရာက္သြားရသလိုပါပဲ။ အေဆာက္အဦးေတြမွာ ေဆးေရာင္ေဆးသားေတြ သစ္လြင္ေအာင္ျပန္သုတ္ထားေပမယ့္ ျမင္ေနၾကမဟုတ္တဲ့ အေဆာက္အဦးပံုစံေတြက စိတ္၀င္စားစရာပါ။ အေရာင္စံု ကေလးလူႀကီး ခရီးသြားေတြလည္း အစုလိုက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနၾကပါတယ္။ အေဆာက္အဦးေတြၾကားက ျမင္ျမင္သမွ်လမ္းေတြဟာ ေက်ာက္လံုးေတြကို အကြက္ေဖာ္ၿပီး ျပန္႔ျပန္႔ျပဴးျပဴးခင္းထားၾကတယ္။ လူေတြျဖတ္သြားျဖတ္လာလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာက္လံုးေတြဟာ အနက္ေရာင္၊ မီးခိုးေရာင္ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာေတြပါပဲ။ အဲဒီလမ္းမ်ဳိးေတြကို ေလွ်ာက္ရတိုင္း ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထိန္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ အျမဲေတြးမိတယ္။ ဒီလိုလမ္းေတြကိုခင္းခဲ့ၾကတဲ့အခ်ိန္ အသံုးျပဳခဲ့ရတဲ့ လုပ္သားအင္အား၊ ကုန္ဆံုးခဲ့ရမယ့္အခ်ိန္ေတြကို ပံုေဖာ္ၾကည့္ရင္း အမ်ဳိးအမည္မသိခံစားမႈတစ္ခု ကၽြန္မဆီ အျမဲလို တိုးေ၀့၀င္လာတတ္စျမဲပဲ။

ျပတိုက္အျဖစ္ေျပာင္းလဲဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ နာရီစင္ က မဖြင့္ေသးပါဘူး။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္မတို႔ အနီးအနားက ဘုရားေက်ာင္းေတြ ခဏလွည့္ၾကည့္ၾကတယ္။ tour guide က ျပတိုက္ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း၀င္ၾကမွာမို႔ သိပ္ေ၀းေ၀းမသြားေစခ်င္တာနဲ႔ပဲ ျပတိုက္ ေရွ႕နားက ဘုရားေက်ာင္းအေရွ႕နား ဓါတ္ပံုရိုက္သူရိုက္ အသားကင္ဆိုင္၊ ေပါင္မုန္႔ဆိုင္ေလးေတြမွာ မုန္႔၀ယ္စားသူစားၾကပါတယ္။ ကားေပၚမွာကတည္းက tour guide ဆီက ရိုေမးနီးယားပိုက္ဆံကို ကိုယ္လိုခ်င္သေလာက္ႀကိဳတင္လဲထားၾကတယ္။ အဲဒီမွာလည္း ေငြလဲေကာင္တာေလးေတြရွိပါတယ္။ ျပတိုက္က တနလၤာေန႔ပိတ္ၿပီး က်န္ရက္ေတြမွာ မနက္ ၉ နာရီကေန ညေန ၄ နာရီအထိ ဖြင့္တယ္။ ေကာင္စီေမွ်ာ္စင္လို႔လည္း ဟိုးအရင္က ေခၚခဲ့ၾကတဲ့ နာရီစင္ ကို ၁၄ရာစုတစ္၀က္ေလာက္မွာ စတင္ေဆာက္လုပ္ခဲ့ၿပီး ၁၆ရာစုမွာ ထပ္ၿပီးခ်ဲ႕ထြင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေမွ်ာ္စင္ထိပ္ ေထာင့္ေလးေထာင့္မွာရွိတဲ့ ျပသာဒ္အိုးေတြဟာ ဆီဂီရႊားရားၿမိဳ႕ရဲ႕ ေသဒဏ္စီရင္ႏိုင္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္တရားစီရင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို အမွတ္အသားျပဳေဆာက္လုပ္ထားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

အဲဒီေခတ္က လူဆိုးေတြကို ေသဒဏ္စီရင္တဲ့အခန္းတဲ့ အနံ႔ႀကီးကတစ္မ်ဳိးပဲ

အသက္ေအာင့္ထားလုိက္တယ္

ျမန္ျမန္ျပန္ထြက္

၁၆၇၆ခုႏွစ္မွာ မီးအႀကီးအက်ယ္ေလာင္ကၽြမ္းခဲ့ေတာ့ အပ္ခ်ဳပ္သမားေတြရဲ႕ေမွ်ာ္စင္ဟာေပါက္ကြဲခဲ့ၿပီး ယမ္းမႈန္႔ေတြ ႏုန္းတင္က်န္ရစ္ေနခဲ့တယ္။ ၾသစႀတီးယန္း Artrist တစ္ဦးက ေမွ်ာ္စင္ရဲ႕ ေခါင္မိုးေတြကို ျပန္လည္ေဆာက္လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ၁၇-၁၈ရာစုႏွစ္ေတြက ဥေရာပအေဆာက္အဦးေတြရဲ႕ ဗိသုကာပညာမ်ဳိးကိုယ္စားျပဳတဲ့စတိုင္လ္ျဖစ္ခဲ့တယ္တဲ့။ အေရာင္အေသြးစံုအကြက္ေလးေတြ ေပါင္းစပ္ျပဳျပင္ခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။ 

၁၇ရာစုမွာ နာရီကို လင္ဒန္သစ္သားနဲ႔ ရုပ္ပံုေတြထုလုပ္မြမ္းမံခဲ့ပါတယ္။ အထပ္ႏွစ္ထပ္မွာရွိတဲ့ ရုပ္ပံုေတြကို နာရီစက္သြားေတြနဲ႔အတူ လည္ပတ္ေအာင္ လုပ္ထားၾကေသးတယ္။ ၿမိဳ႕ရိုးခံတပ္ဘက္မွာ သံလြင္ကိုင္းကိုင္ထားတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုယ္စားျပဳတဲ့အရုပ္၊ ေဘးမွာ နာရီေတြေျပာင္းတိုင္း ေၾကးဗံုကိုတီးခတ္ေနတဲ့ ဗံုသမားတစ္ဦးက၀န္းရံထားတယ္။ အဲဒီအေပၚမွာ နတ္သမီးႏွစ္ပါး၀န္းရံထားတဲ့ တရားမွ်တမႈကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ဓားရွည္ကိုင္အရုပ္ရွိပါတယ္။ မနက္ ၆ နာရီမွာ ေန႔တစ္ေန႔ကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ နတ္သမီးတစ္ပါးက ထြက္ေပၚလာၿပီး၊ ညေန ေျခာက္နာရီမွာ အလုပ္ခ်ိန္ကုန္ဆံုးတဲ့ သေဘာနဲ႔ ဖေယာင္းတိုင္ႏွစ္တိုင္ကိုယ္ထားတဲ့ နတ္သမီးရုပ္ပံုထြက္ေပၚလာေအာင္ တပ္ဆင္ထားတယ္။ ေအာက္အထပ္မွာေတာ့ ေန႔ေတြကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ဗာဟီရနတ္ဘုရား ၇ ပါး၊  တနလၤာေန႔ - Diane၊ အဂၤါေန႔ - Mars၊ ဗုဒၶဟူးေန႔ - Mercury၊ ၾကာသပေတးေန႔ - Jupiter၊ ေသာၾကာေန႔ - Venus၊ စေနေန႔ - Saturn နဲ႔ တနဂၤေႏြေန႔ ဆိုရင္ The Sun ဆိုၿပီး ရုပ္ပံုေတြ ရွိၾကတယ္။ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာေတာ့ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕မွာ ကၽြန္မငယ္ငယ္က ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ ကထိန္ခင္းတဲ့ပြဲေတာ္ရက္ေတြမွာ ျပထားတဲ့ အရုပ္စံုေလးေတြလည္ၿပီး ထြက္လာသလိုပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။ ကထိန္ပြဲေတာ္ရက္ေတြမွာ ပ်ဥ္းမနားက ပေဒသာပင္ေတြစီတန္းလို႔ျပထားေလ့ရွိတဲ့ ညေစ်းတန္းပြဲေတာ္ကို စိတ္ထဲမွာ အမွတ္ရေနမိေတာ့တယ္။

 ဆီဂီရႊားရားပံုစံငယ္ေလး

သူတို႔ရဲ႕ ေသာ့ႀကီး

 ျပတိုက္ေပၚကၾကည့္ရင္

ေမွ်ာ္စင္ရဲ႕ထိပ္ စုလစ္မြန္းခၽြန္းမွာ ေရႊေရာင္အ၀န္းအ၀ိုင္းပံုရွိေနၿပီးေတာ့ မိုးေလ၀သခန္႔မွန္႔ႏိုင္တဲ့ ၾကက္ရုပ္ပံုေလးပါရွိတယ္။ ၁၈၉၉ ခုႏွစ္အထိေတာ့ ဒီနာရီစင္ႀကီးဟာ ၿမိဳ႕ေတာ္သူၿမိဳ႕ေတာ္သားေတြ စုရုံးၾကတဲ့ေကာင္စီရုံးေနရာျဖစ္ခဲ့သတဲ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာမွ ျပတိုက္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းလိုက္တာပါ။ အခုေတာ့ ေလွ်ာက္လမ္းလိုက္တိုင္း တကၽြီကၽြီျမည္သံေတြ ထြက္ေပၚေနတဲ့ ျပတိုက္အိုေလးျဖစ္လို႔ေနၿပီ။ အထပ္တိုင္းမွာ ေရွးေခတ္ရာစုေတြထဲက ေရွးလူေတြအသံုးျပဳခဲ့တဲ့ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္း အမယ္စံု ျပသထားပါၿပီ။ ဓါတ္ပံုမရိုက္ဖို႔ စာကပ္ထားသလို အထပ္တိုင္းမွာ အေစာင့္တစ္ဦးစီက စိတ္မခ်လို႔ထင္ပါရဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာကို လိုက္ၿပီးၾကည့္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ရိုက္တဲ့သူကေတာ့ အခြင့္အေရးရရင္ ရိုက္ယူၾကတာေပါ့။ (ကၽြန္မလည္းရိုက္တာပါပဲ) ေမွ်ာ္စင္ထိပ္ကေနၿမိဳ႕ေလးကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၿမိဳ႕ေဟာင္းဟာ အနီေရာင္အမိုးေလးေတြ စီရရီနဲ႔  ျမင္ရမွာပါ။ ၁၆ရာစုက Saxon ေတြ႕ရဲ႕အိမ္ေတြကို လမ္းခင္းေက်ာက္လံုးေတြခင္းထားတဲ့ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းလမ္းေလးေတြအနားသတ္လို႔ ျမင္ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီေန႔အထိပဲ ကုန္သည္ေတြ၊ လက္မႈပစၥည္းျပဳလုပ္တဲ့သူေတြဟာ ဘိုးဘြားေတြလက္ထက္က စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကိုပဲ ၿပီးခဲ့တဲ့ရာစုႏွစ္ေတြကအတိုင္းပဲ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားေနၾကဆဲပါပဲ။

Tourist ေတြစိတ္၀င္စားၾကတဲ့ ေနာက္တစ္ေနရာက Gothic style ဘုရားေက်ာင္းပါ။ နာရီစင္နဲ႔ မေ၀းပါဘူး။ ၁၂၉၈ ခုႏွစ္မွာ ဒိုမီနီကန္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ၁၅၅၆ ခုႏွစ္ေလာက္မွာေတာ့ Saxon ေတြရဲ႕ ပင္မခရစ္ယာန္လူသာရန္ ဘုရားေက်ာင္းျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ၁၈၈၈ ခုႏွစ္မွာ ေက်ာင္း၀င္းကို ၿဖိဳခ်ဖ်က္ဆီးတာေတြျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေဆာက္လုပ္ခဲ့တယ္။ ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခုပဲ မူလအတိုင္းက်န္ရစ္ခဲ့တာပါ။ ဘုရားေက်ာင္းအတြင္းမွာ ေရွးက်တဲ့ Gothic style ပံုစံက်က်နန ဘုရားေက်ာင္းအတြင္းအ၀န္းအခံုး ႏွစ္ခု တိုင္လံုးေတြက ႏွစ္တန္းစီၿပီးေဆာက္လုပ္ထားတယ္လို႔ဆိုတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘုရားေက်ာင္းမဖြင့္ေသးေတာ့ ၀င္ၾကည့္ခြင့္မသာခဲ့ပါဘူး။ tour guide ရွင္းျပတာကေတာ့ တန္ဖိုးႀကီးတဲ့အႏုပညာလက္ရာေတြအတြင္းမွာရွိတယ္။ ၁၄၄၀ ခုႏွစ္ဆီကို ရည္ညႊန္းထားတဲ့ ေၾကးနီစာလံုးေတြ၊ ၁၅၇၀ ခုႏွစ္က ထရန္ေဆးလ္ေဗးနီးယန္းေခတ္ဆန္းစတိုင္လ္ ေက်ာက္သားတံခါးေဘာင္ေတြရယ္၊ ၁၆-၁၇ ရာစုႏွစ္က ေကာေဇာေတြ၊ pipe organ တူရိယာရယ္၊ ၁၆၈၀ ခုႏွစ္က ပြဲေတာ္အခမ္းအနားေတြမွာ မုန္႔၊ စပ်စ္၀ိုင္ဆက္ကပ္ရာမွာသံုးတဲ့ စားပြဲေတြရယ္ရွိေနတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

Tour guide က တျခားအစုအဖြဲ႔ေလးနဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မတို႔လည္း ကိုယ့္ဘာသာပဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္ၾကေတာ့တယ္။ ေနာက္ထပ္ သြားစရာေတြရွိေနေသးတာမို႔ ကားရပ္ထားတဲ့ကြင္းမွာ အတိအက်ျပန္ေရာက္ရမယ့္ အခ်ိန္ကို tour guide ကေျပာပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ လမ္းခင္းေက်ာက္လံုးေခ်ာေျပာင္ေျပာင္ေတြမွာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ကၽြန္မတို႔အဖြဲ႕ထဲမွာပါတဲ့ သူေတြရယ္ တျခား tourist ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား အ၀ါေရာင္စားေသာက္ဆိုင္ေရွ႕မွာ ဓါတ္ပံုရိုက္ေနၾကတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔အားလံုးရဲ႕အလယ္မွာ ၀တ္ရုံအနက္ဖားဖားႀကီး၀တ္လို႔ သြားစြယ္ေဖြးေဖြးတပ္ထားတဲ့ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ႀကီးဟာ ဟိုဘက္ေျပးလိုက္ ဒီဘက္ေျပးလိုက္ ဓါတ္ပံုအရိုက္ခံလို႔ေနပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္မလည္း tour guide ေျပာျပထားတဲ့ ဒရက္ကူလာေမြးတဲ့အိမ္ကို ျပန္ၿပီး သတိရလို္က္မိတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့ ဒရက္ကူလာက အဲဒီ အ၀ါေရာင္အိမ္မွာ ေမြးဖြားခဲ့သတဲ့။ နာရီစင္အနီးမွာပဲ ရွိေနတာပါ။ ၁၄၃၁ ခုႏွစ္မွာေမြးဖြားခဲ့ၿပီး ဖခင္ ဗလာ့ဒ္ဒရာကူးလ္(Vlad Dracul) နဲ႔ ၁၄၃၅ အထိေနထိုင္ခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီေနာက္မွာ တာဂိုဗီရွ္တဲ ကို ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ၾကတယ္။ ဖခင္မ်ဳိးရိုးအမည္ဟာ Dracul နဂါးျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒရက္ကူလာ Drăculea(Drakulya) နဂါးရဲ႕သားလို႔ ေခၚၾကတာပါ။ ဒရက္ကူလာမိသားစုရဲ႕အထိမ္းအမွတ္နဂါးရုပ္ကို အ၀င္၀မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားပါတယ္။ အခုေတာ့ ေျမညီထပ္မွာ စားေသာက္ဆိုင္ျဖစ္လို႔ ေနပါၿပီ။ ပထမထပ္ကေတာ့ လက္နက္ျပတိုက္ဖြင့္ထားသတဲ့။ အလယ္ေခတ္မွာ နဂါးေတြရဲ႕ သေကၤတကို လြတ္လပ္ျခင္း၊ ေခါင္းေဆာင္မႈ၊ ခြန္အား နဲ႔ အသိပညာရွိတဲ့သေဘာမွတ္ယူၾကေလတယ္။ ဒရာကူးလ္မိသားစုရဲ႕ စြမ္းအားဟာ အဲဒီေခတ္မွာ ႀကီးျမင့္ခဲ့တဲ့သေဘာပါပဲ။ လက္တင္ဘာသာမွာ Dracul ကို နဂါးလို႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုၾကသလို ရိုေမနီးယန္းစကားလံုးမွာေတာ့ နဂါးအျပင္ မေကာင္းဆိုး၀ါးမိစၦာလို႔ပါ ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးအဓိပၸါယ္ရတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ဒရက္ကူလာေသြးစုပ္တဲ့ပံုစံဓာတ္ပံုအရိုက္ခံၾကတဲ့ မိန္းကေလးေတြလည္း တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ဟန္ျပဒရက္ကူလာႀကီးဟာ အနားမေနရရွာပါဘူး။ ကၽြန္မေတာ့ ဓာတ္ပံုအရိုက္မခံရဲပါဘူး။ အသည္းယားစရာႀကီးရယ္။

အဲဒီကေန ေနာက္တစ္ေနရာသြားျဖစ္တာက Saxon မိသားစုေတြရဲ႕ အဲဒီေခတ္ကအေရးပါတဲ့ ေတာင္ထိပ္ေပၚက စာသင္ေက်ာင္း၊ ဘုရားေက်ာင္းပါ။ စာသင္ေက်ာင္း၊ ဘုရားေက်ာင္းဆီ ေဆာင္းတြင္း ႏွင္းေတြပိန္းပိတ္ေအာင္က်တဲ့အခ်ိန္မ်ဳိးေတြမွာပါ မပ်က္မကြက္သြားႏိုင္ေအာင္ သစ္သား ေလွကားထစ္ေတြမွာ အမိုးပါထည့္သြင္း ေဆာက္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေလွကားထစ္ေလးေတြ ဟာလည္း ဆီဂီရႊားရားရဲ႕သမိုင္းထဲမွာ အေရးအပါဆံုးေနရာပါပဲ။

အလယ္ေခတ္က ဗိသုကာပညာရပ္ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ၁၆၄၂ ခုႏွစ္မွာ ေဆာက္လုပ္ထားခဲ့တယ္တဲ့။ ေလွကားထစ္ေပါင္း ၃၀၀ ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေလးေတြဟာ ေလွကားထစ္ေတြကို ေန႔စဥ္ မနက္၊ ညေနျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၿပီးမွ ေက်ာင္းကိုေရာက္ၾကရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ဆီဂီရႊားရားက အဲဒီေလွကားထစ္ေတြကို “စာသင္သားတို႔ရဲ႕ေလွကားထစ္ေတြ” လို႔ ေခၚဆိုၾကပါတယ္။ အဲဒီသစ္သားေလွကားထစ္ေတြအတုိင္း တက္သြားၿပီးအေပၚကိုေရာက္တဲ့အခါ ေတာင္ကုန္းက အျမင့္ေပ ၁၃၇၃ ရွိသြားပါၿပီ။ ေလွကားထစ္ေတြအဆံုးမွာ Gothic style ဘုရားေက်ာင္းထပ္ေတြ႔ရမွာပါ။ “ေတာင္ကုန္းေပၚကဘုရားေက်ာင္းေလး” လို႔ပဲ နာမည္ေပးထားၾကတယ္။ ၁၃၄၅ ခုႏွစ္မွာေဆာက္လုပ္ခဲ့တယ္လို႔ အခ်က္အလက္ေတြမွာေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အစပိုင္းမွာ ကက္သလစ္ဘုရားေက်ာင္းပါ။ ေနာက္ပိုင္း Saxon ဂ်ာမန္အေျခခ်ေနႏိုင္သူေတြက ရိုမန္ကက္သလစ္ဘာသာအယူ၀ါဒကေန ၁၆ရာစုက ထင္ရွားတဲ့ ဂ်ာမန္ဘာသာေရးဆရာ မာတင္လူသာရဲ႕လူသာရန္အယူ၀ါဒ(Lutheranism)ကိုလိုက္နာတဲ့ဘုရားေက်ာင္းအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။

ဟန္ေဂရီနဲ႔ ခရိုေအးရွားဘုရင္ Mathias Corvin နဲ႔ ဇနီး Beatrix ၊ ထရန္ေဆးလ္ေဗးနီးယန္းမင္းသား Stephen Bathory of Nyir နဲ႔ ၃ ေယာက္ေျမာက္ ပိုလန္၊ ဟန္ေဂရီဘုရင္ Wladislav တို႔ရဲ႕ သစ္သားနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ စစ္ခ်ီစစ္တက္ကုတ္၀တ္စံုေတြရယ္၊ သူတို႔ကိုင္စြဲအသံုးျပဳၾကတဲ့ လက္နက္ေတြကို ဘုရားေက်ာင္းအထဲက အခန္းငယ္ထဲမွာေတြ႔ရွိခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းေဘးမွာေတာ့ သစ္ပင္ေတြက စိမ္းစိမ္းစိုစို၊ သစ္ပင္သစ္ရြက္ေတြရဲ႕အရိပ္ ခပ္စိတ္စိတ္ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ သင္းခ်ဳိင္းတစ္ခု ၿငိမ္၀ပ္စြာတည္ရွိေနခဲ့ပါတယ္။

“စာသင္သားေတြရဲ႕ ေလွကားထစ္ေတြ” ကေန ျပန္ဆင္းလာခဲ့ၾကေတာ့ လူျပန္စုၾကဖို႔ အခ်ိန္က သိပ္မလိုေတာ့ပါဘူး။ လက္မႈပစၥည္းေလးေတြ ဟိုဒီအျမန္ၾကည့္ၾကရတယ္။ လက္ျဖစ္ မိန္းကေလးအသံုးအေဆာင္ နားဆြဲ၊ လက္ေကာက္၊ ဆြဲႀကိဳး အိတ္ဆိုင္ေလးေတြ ဟိုနားဒီနား ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ေႏြရာသီကာလမို႔ ေရခဲမုန္႔ဆိုင္ေလးေတြကလည္း ေနရာမလပ္ ေတြ႕ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ပါ။ ေဆာင္းတြင္းႏွင္းက်တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ေရခဲမုန္႔ဆိုင္ေလးေတြ အသီးသီးေပ်ာက္ကုန္ၾကတာေပါ့။ မဖြင့္ၾကေတာ့ဘူး။ ရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ေတာင္ကုန္းျမင့္ျမင့္ေပၚက ရႈခင္းကိုၾကည့္ၾကဖို႔ ခံုတန္းေလးမွာထိုင္ရင္း ေအာက္ေျခကို ေငးေနတဲ့အခ်ိန္ ေဘးမွာ ၀တ္ရုံအနက္ဖားဖား ျဖတ္ကနဲေတြ႕လိုက္တာနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒရက္ကူလာသရုပ္ေဆာင္ႀကီးေပါ့။ သူက ေတာင္ကုန္းေအာက္ေျခကို ဆင္းသြားၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကို လက္ျပေနေလရဲ႕။

ဟန္ျပဒရက္ကူလာႀကီး သူ႔မိတ္ေဆြေတြကို ႏႈတ္ဆက္ရွာတယ္

ဆီဂီရႊားရားမွာ ႀကိဳးက်စ္သူေတြရဲ႕ေမွ်ာ္စင္၊ အပ္ခ်ဳပ္သမားေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္စင္၊ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားေတြရဲ႕ ေမွ်ာ္စင္ေတြဆိုၿပီး ေမွ်ာ္စင္ေတြ ၁၄ ခုခန္႔ရွိပါတယ္။ မိုင္၀က္ရွည္လ်ားတဲ့ ခံတပ္နံရံ နဲ႔ အဲဒီေမွ်ာ္စင္ေတြဆက္သြယ္တည္ေဆာက္ထားၾကတယ္။ အခုေတာ့ ေမွ်ာ္စင္ ၉ ခုပဲ ျမင္ေတြ႕ႏိုင္ၿပီး တျခားေမွ်ာ္စင္ေတြ ၿပိဳက်ပ်က္စီးသြားခဲ့ၿပီလို႔ ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဆီးဂီရႊားရားၿမိဳ႕ေဟာင္းထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီးၾကတဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ မြန္းလြဲပိုင္းေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီ။

ေနာက္တစ္ေနရာက ဘရာ့ေရွာ့ဗ္(Brașov)ၿမိဳ႕ပါ။ 

ရိုေမးနီးယားၿမိဳ႕ေတာ္ ဘူခါရက္ရွ္ ေျမာက္ပိုင္း ၁၆၆ ကီလိုမီတာအကြာ ရိုေမးနီးယားႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္းမွာရွိေနတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ပါတယ္။ ဘရာေရွာ့ဗ္ၿမိဳ႕ဟာ ရိုေမးနီးယားၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ အမ်ဳိးသားသီခ်င္း “ႏိုးထေလာ့ ရိုေမးနီးယန္းေတြရယ္” ေပၚထြက္ခဲ့ရာၿမိဳ႕အျဖစ္ နာမည္ႀကီးခဲ့တာပါ။ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ႏိုးၾကားတက္ၾကြေစတဲ့ စာသားေတြနဲ႔ စပ္ဆိုထားတယ္။ ၁၈၄၈ ခုႏွစ္ ကြန္ျမဴနစ္ေခတ္ကို ဆန္႔က်င္တဲ့လႈပ္ရွားမႈေတြေပၚေပါက္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ကြန္ျမဴနစ္ေခတ္က အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသားသီခ်င္း “သံုးေရာင္ျခယ္” သီခ်င္းကို ဖယ္ရွားပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ႏိုးထေလာ့ ဆိုတဲ့ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ႏိုးၾကားတက္ၾကြေစတဲ့သီခ်င္းကို ေျပာင္းလဲအသံုးျပဳႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီလိုမ်က္စိႏွစ္လံုးနဲ႔ အိမ္ေတြက ကိုယ့္ကိုပဲၾကည့္ေနသလိုလို

ဘရာ့ေရွာဗ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ထူးျခားမႈတစ္ခုက Golden Stag International Music Festival ကို အိမ္ရွင္အျဖစ္ ႏွစ္စဥ္ေဆာင္းဦးကာလေတြမွာ က်င္းပတာပါ။ ရစ္ကီမာတင္၊ ပင့္ခ္၊ ရွဲရီခရုိး၊ စင္ဒီေလာ့ပါး၊ ဒိုင္ယာနာရိုစ့္၊ ခရစ္တီးနားအဂြီလီရာ၊ စေကာ္ပီဟန္စ္၊ ေရးခ်ားလ္ အစရွိတဲ့ ဂီတပညာရွင္ေတြ ဆင္ႏြဲခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ ရင္ျပင္မွာ က်င္းပေလ့ရွိတယ္။ ၂၀၁၀ နဲ႔ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္မွာေတာ့ က်င္းပႏိုင္ခဲ့ျခင္းမရွိပါဘူး။ ရင္ျပင္ေဘးဘက္ေတြမွာ ေတာင္ကုန္းျမင့္ေတြ ရွိေနၿပီး ေဟာလိ၀ုဒ္စတိုင္လ္အတုယူၿပီး ေတာင္နံရံေတြေပၚမွာ Brașov ဆိုတဲ့ စာလံုးေတြေဖာ္ထားၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ မိုးရြာေနတာေၾကာင့္ ေနေရာင္မျမင္ရပဲ ၾကည့္လိုက္သမွ်ေနရာတိုင္းက မႈိင္းမိႈင္းညိဳ႕ညိဳ႕ ျမဴေတြ အံု႔ဆိုင္းလို႔ ေနတာပါပဲ။ ေန႔လည္စာကိုေတာ့ tour ကလည္း စီစဥ္မေပးပါဘူး၊ အခ်ိန္ကလည္း မရတာေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ေတြ tour guide ေကာင္းတယ္လို႔ ညႊန္းလိုက္တဲ့ ကိတ္မုန္႔ဆိုင္ေလးဆီကို သြားၾကရတာေပါ့။ ဗိုက္လည္း ဆာၾကၿပီေလ။ တစ္ညလံုးခရီးေ၀း ကားစီးလာၾကရၿပီး တစ္မနက္လံုး မနားတမ္း လမ္းေတြေလွ်ာက္လိုက္ရတာဆိုေတာ့ ဗိုက္ဆာၾကၿပီေပါ့။

သစၥာပန္းေလးေတြရွိတယ္

ကၽြန္မတို႔ ဆိုင္ေလးထဲလည္း ထိုင္ၾကေရာ မိုးကလည္း ခပ္ဖြဲဖြဲကေန တခ်က္တခ်က္ ပိုပိုၿပီး သည္းလာပါၿပီ။ ကိတ္မုန္႔ဆိုင္ေလးထဲမွာ လူေတြျပည့္ေနတာပါပဲ။ စားပြဲေပၚမွာ ႏွင္းဆီပန္းတစ္ပြင့္စီပန္းအိုးေလးေတြနဲ႔ ဆိုင္ေလးက ခ်စ္စရာပါ။ သစၥာပန္းေတြလည္း ေကာင္တာဘက္ပန္းအိုးေလးေတြမွာ ထိုးထားတာေတြ႕ရေသးတယ္။ မွာထားတဲ့မုန္႔ေစာင့္ေနရင္းနဲ႔မွ ရိုေမးနီးယားပိုက္ဆံဆီကို အၾကည့္က ေရာက္မိေတာ့တယ္။ ယူအက္စ္ေဒၚလာ ၁၀၀ ကို ရိုေမးနီးယားေငြ ၃၅၀ လဲ (Lei) နဲ႔ဆိုေတာ့  ဆယ္ဂဏန္း ရာဂဏန္းေငြေတြနဲ႔ အသံုးျပဳေနႏိုင္ေသးတယ္။ ေငြေစ်းျမင့္တယ္ေျပာရမွာပါ။ ရုိေမးနီယားပိုက္ဆံမွာ ေနၾကတ္တာကိုၾကည့္ႏိုင္တဲ့ပလတ္စတစ္ျပားေလး ပိုက္ဆံတန္ဖိုးအလိုက္ ခြဲျခားၿပီး ပံုစံမ်ဳိးစံု ထည့္ထားတယ္။ ၂၀၀၀ခုႏွစ္ ေနၾကတ္တုန္းကထုတ္ခဲ့တာလို႔ tour guide ကေျပာျပပါတယ္။ အဲဒါေလးကပိုက္ဆံကိုလည္း မပ်က္စီးေအာင္ကာကြယ္ေပးတာေတြ႕ရလို႔ ခုေနာက္ပိုင္းစကၠဴတိုင္းထည့္ထားတယ္လို႔လည္း ဆိုတယ္။

 ဒီဘက္မွာ ဆားဘီးယားေရာ၊ ရိုေမနီးယားမွာပါ အလုပ္လုပ္ေနၾကသူေတြၾကည့္လိုက္ရင္ အသက္ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့အထိ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ ရွိေနၾကပါေသးတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဆိုရင္ သားသမီးေတြက အိမ္ဦးခန္းထားၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ၾကတဲ့အရြယ္မ်ဳိးေတြက ဒီဘက္ေတြက အလုပ္ခြင္ထဲမွာ ေနရာတိုင္းေတြ႕ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မေတြ႔မိသေလာက္ေတာ့ Mc Donald ဆိုင္နဲ႔ တခ်ဳိ႕ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးေတြကလြဲလို႔ အစိုးရရုံးေတြနဲ႔ ေဆးရုံေဆးခန္းေတြမွာ ၀န္ထမ္းေတြကအသက္ႀကီးႀကီး အမ်ဳိးသမီး အမ်ဳိးသားေတြပါ။ အခု ဒီကိတ္မုန္႔ဆိုင္ေလးမွာလည္း ေကာင္တာက အမ်ဳိးသမီးေတြရယ္၊ စားပြဲထိုးအမ်ဳိးသားရယ္ အားလံုးက အသက္ငယ္ငယ္တစ္ေယာက္မွ မပါပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ေကာ္ဖီေသာက္ မုန္႔စားၿပီးၾကတာနဲ႔ Brașov က Black Church ဘုရားေက်ာင္းဆီကို ေျခဦးလွည့္ၾကျပန္ပါတယ္။

ဒီဘုရားေက်ာင္းကလည္း Gothic Style အထိမ္းအမွတ္ဘုရားေက်ာင္းပါပဲ။ ဘူဒါပက္စ္၊ အီစတန္ဘူလ္မွာရွိတဲ့ Gothic Church ေတြထဲမွာ အႀကီးဆံုး ဘုရားေက်ာင္းလို႔ဆိုတယ္။ ဆီဂီရႊားရားက ဘုရားေက်ာင္းေတြလိုပါပဲ မူလက ရိုမန္ကက္သလစ္ဘုရားေက်ာင္းတည္ေဆာက္ပံုမ်ဳိးပါ စိန္႔ေမရီဘုရားေက်ာင္းလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ၁၃၈၃ ခုႏွစ္ေလာက္က စတင္ေဆာက္လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘူလ္ေဂးရီးယန္းအလုပ္သမားေတြနဲ႔ လက္မႈပညာရွင္ေတြက ဘူလ္ေဂးရီးယန္းအစုအဖြဲ႕တည္ေထာင္ခ်င္လို႔ စတင္ခဲ့ၾကတယ္တဲ့။ လူသိမ်ားတဲ့ ဒ႑ာရီမွာေတာ့ နံရံတစ္ခုကယိုင္ေနပါတယ္လို႔ သြားေျပာခဲ့တဲ့ ဂ်ာမန္ကေလးငယ္တစ္ဦးကို ေဒါသထြက္သြားတဲ့ ဘူလ္ေဂးရီးယန္းအလုပ္သမားတစ္ဦးဟာ ကေလးကို ဘုရားေက်ာင္းေမွ်ာ္စင္ထဲ တြန္းထိုးထည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အုတ္ေတြနဲ႔ ကာရံပိတ္ထားခဲ့တယ္တဲ့။

၁၆ရာစုမွာ မီးစြဲေလာင္ခဲ့ပါတယ္။ ျပန္လည္ျပင္ဆင္မႈေတြျပဳလုပ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ Black Church လို႔ အမည္တြင္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဝင္ေၾကးက တစ္ဦးကို ၆ လဲ (lei) ပါ။ ဘုရားေက်ာင္းထဲ၀င္ၾကေတာ့ အထဲမွာ အသက္ ၁၅၊ ၁၆ အရြယ္မိန္းကေလးငယ္ေလးေတြက လာေမးပါတယ္။ guide ယူမလားေပါ့။ ဘယ္ဘာသာစကားနဲ႔ guide မ်ဳိးလိုခ်င္သလဲလုိ႔ ေမးပါတယ္။ guide လုပ္ေပးမယ္ ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံအဆမတန္ေတာင္းမွာလန္႔ၿပီး ကၽြန္မက အင္တင္တင္စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ သူတို႔က ဝင္ေၾကးထဲမွာ guide အတြက္ ဝန္ေဆာင္ခပါၿပီးသားပါ။ ထပ္ေပးစရာမလိုပါဘူးလို႔ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ေလးေတြ ရွင္းျပၾကပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္မတို႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာလိုခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ မိန္းကေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္က သူပါ ဆိုၿပီး ထြက္လာၿပီး မိတ္ဆက္ပါတယ္။ ေလယူေလသိမ္းက သူတို႔ေလသံေလးေပါက္ေနေပမယ့္ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ပါပဲ။ ခပ္သြက္သြက္ေလးရွင္းျပပါတယ္။ ကၽြန္မမွာျဖင့္  နားလည္ေအာင္ မနည္းလိုက္နားေထာင္ေနရေသးတာပါ။ ကၽြန္မအတြက္ ဒီလိုဘုရားေက်ာင္းေတြေရာက္ဖူးတာမဟုတ္ေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ အဲဒီဘက္က ဘုရားေက်ာင္းေတြမွာ ထားတဲ့ pipe organ တူရိယာကိုပါ။ Black Church မွာရွိတဲ့ pipe organ မွာ ပုိက္ေပါင္း ၄၀၀၀ေက်ာ္ရွိတယ္။ ကီးဘုတ္က ၄ ခုရွိပါတယ္။ ကီးဘုတ္ကခလုတ္ေတြကို ဖိႏွိပ္လိုက္တဲ့အခါ ေလဖိအားနဲ႔ ပိုက္လံုးေတြကို ရိုက္ခတ္ၿပီး ထြက္ေပၚလာတဲ့ဂီတသံေတြဟာ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းလွတယ္။ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္တူရိယာသံမ်ဳိးပါ။ Black Church မွာေတာ့ နားမေထာင္ခဲ့ရပါဘူး။ Choir ဆိုၾကတဲ့အခ်ိန္၊ ဂီတပြဲေတြရွိတဲ့သီးသန္႔အခ်ိန္မွာပဲ အသုံးျပဳၾကတယ္တဲ့။ (ေနာက္မွ youtube မွာျပန္ရွာၿပီး နားေထာင္ၾကည့္လို႔ pipe organ တူရိယာရဲ႕ အသံထြက္သိလိုက္တာပါ။)

စကားျပန္မေလးက စကားေျပာေနရင္းနဲ႔ ေဟာဒီမွာၾကည့္ပါဦးဆိုၿပီး ဘုရားေက်ာင္းထဲက ခံုတန္းေတြမွာထိုင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းအတြင္းဘက္ ကိုလွည့္ထားတဲ့ခံုတန္းကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး တစ္ဘက္ကိုလွန္လိုက္ေတာ့ ၀င္ေပါက္အေပၚဘက္မွာရွိေနတဲ့ pipe organ ဘက္ကို လွည့္ၿပီးသားျဖစ္သြားတယ္။ ဂီတပြဲေတြရွိတဲ့အခါဆိုရင္ လာၾကတဲ့ပရိတ္သတ္ေတြက pipe organ ဘက္ကို လွည့္ၿပီး ထိုင္ၾကတယ္။ ၾကည့္ၾကတယ္တဲ့။ ဘုရားေက်ာင္းတရားနာလာတဲ့အခါဆိုရင္ေတာ့ အတြင္းဘက္ စင္ျမင့္ဘက္ကို လွည့္ထိုင္ၾကတာေပါ့ လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီေတြအေၾကာင္းရွင္းျပတဲ့ဘက္ေရာက္သြားျပန္ေရာ။ အဲဒီမွာ ခံုတန္းေတြရဲ႕ ညာဘက္အျခမ္းက မယ္ေတာ္မာရီနဲ႔ ဂ်ီးဆပ္နံရံေဆးပန္းခ်ီဟာ မူလကေတာ့ အနီေရာင္ေဆးနဲ႔ေရးထားခဲ့တာပါ။ မီးသင့္ခဲ့ေတာ့ ၀တ္ရုံေနရာတစ္ခုပဲ အနက္ေရာင္ေျပာင္းသြားခဲ့ပါတယ္လို႕ မိန္ကေလးက နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီကားရွိရာ ညႊန္ျပရင္းနဲ႔ ေျပာျပတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းမတည္ခဲ့သူေတြ လွဴဒါန္းထားတဲ့ တူရကီလက္ရာ ေကာေဇာေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္ကို အခုထက္တိမူလအတိုင္း ထိမ္းသိမ္းထားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းမွာေတာ့ ေဘးဘက္ ၀ဲယာ အေရအတြက္အနည္းသာ ျပသထားတယ္။ ညာဘက္အလယ္ပိုင္းေလာက္မွာ ခ်ိတ္ျပထားတဲ့ ေကာေဇာတစ္ခုရဲ႕ အလယ္မွာ အပ္ခ်ဳပ္ရာအေၾကာင္းကိုလည္း ခုထိျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒ႑ာရီကေတာ့ ဖခင္တစ္ဦးက အေမြအျဖစ္ သားႏွစ္ေယာက္ကို တစ္၀က္စီပိုင္းၿပီးေပးခဲ့သတဲ့။ သားေတြကလည္း ေနာက္ပိုင္း ဘုရားေက်ာင္းကို အတူတူလွဴဒါန္းခဲ့ၾကတယ္တဲ့။ အဲဒီလို ေကာေဇာေတြကို အျမတ္တႏိုးတန္ဖိုးထားၿပီး အသံုးျပဳခဲ့ၾကတဲ့ေခတ္ကာလကလည္း အထူးအဆန္းပါပဲ။ ၾကမ္းခင္းေတြမွာ ထူးျခားတာက ၾကမ္းခင္းေအာက္ေျခမွာ အေႏြးဓာတ္လႊတ္ေပးႏိုင္တဲ့စနစ္ထည့္သြင္းတည္ေဆာက္ထားတာပါ။ မွန္ကူကြက္လို႔ေခၚမလားပဲ မွန္နဲ႔မဟုတ္ေပမယ့္ သစ္သားအကြက္အတံုးေလးေတြေအာက္ကေန ပူေႏြးတဲ့ေလကို ေဆာင္းတြင္းေတြမွာ လႊတ္ေပးႏိုင္တယ္ လို႔ဆိုတယ္။ ယံုၾကည္သူေတြကေတာ့ အဲဒီၾကမ္းခင္းကြက္ေလးေတြထဲ ပိုက္ဆံဒဂၤါးျပားေလးေတြပစ္ထည့္ၾကေလ့ရွိတယ္။ ကံေကာင္းျခင္းေတြပိုင္ဆိုင္ႏိုင္လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ပါပဲ။ ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ တိုင္လံုးေတြမွာ ဒီေန႔အတြက္ရြတ္ဆိုမယ့္ က်မ္းစာနံပါတ္ကို ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း လက္နဲ႔ ေျပာင္းလဲ ခ်ိတ္ဆြဲေပးၾကတဲ့ ဓေလ့ကိုလည္း အခုထိက်င့္သံုးေနၾကဆဲပါလို႔ မိန္းကေလးက ရွင္းျပပါတယ္။

အတြင္းဘက္ တံခါးေတြရဲ႕ အေပၚက ရုပ္တုေလးခုဟာ မီးသင့္ေလာင္ကၽြမ္းခဲ့တာေၾကာင့္ အမဲေရာင္ေျပာင္းေနတာျမင္ေတြ႔ခဲ့ရေသးတယ္။ အရင္ကေတာ့ ဒီရုပ္တုေတြက ဘုရားေက်ာင္းအျပင္ဘက္ကရုပ္တုေတြပါ။ မီးစြဲေလာင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ဘုရားေက်ာင္းအတြင္းပိုင္းမွာ ျပန္လည္ထားရွိခဲ့ၾကတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ ေဘး ဘယ္ညာ၀ဲယာမွာ ေသတၱာႀကီးေတြစီရီခ်ထားသလို သစ္သားစင္ျမင့္ေတြေတြ႕ရေသးတယ္။ စကားျပန္မိန္းကေလး ေျပာျပတာကို နားေထာင္ၾကည့္ုရေတာ့ ဟိုးအရင္ေခတ္ေတြက လူမ်ဳိး၊ ဇာတ္ခြဲျခားမႈေတြ အင္မတန္ျပင္းထန္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရျပန္ပါတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းကို တရားေတာ္အဆံုးအမနာခံဖို႔ေရာက္လာခဲ့ၾကသူေတြမွာေတာင္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ၊ ရာထူးအနိမ့္အျမင့္အတိုင္း ေနရာယူထိုင္ေစၾကတာေၾကာင့္ပါ။ ပံုမွန္ဆင္းရဲသား သာမန္လူတန္းစားေတြအတြက္ အလယ္မွာရွိေနတဲ့ခံုတန္းေတြမွာပဲ ထိုင္ေစၿပီး၊ ခုနက ေသတၱာလို စင္ျမင့္ေတြမွာ (VIP အခန္းလို႔ေခၚၾကတဲ့ ေနရာမွာ)အပ္ခ်ဳပ္သမား၊ ေငြထည္လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္သူ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရာရွိ၊ မုဆိုးမ်ား စသျဖင့္ အမွတ္အသားနဲ႔ စင္ျမင့္မွာ ထိုင္ႏိုင္ၾကတယ္။ ၀င္ေပါက္ကေန အတြင္းဘက္လွည့္ထားတဲ့ VIP စင္ျမင့္ေတြမွာေတာ့ လံု႔လ၀ီရီယ၊ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း၊ ပညာ၊ တရားမွ်တျခင္း၊ သီလစင္ၾကယ္ျခင္း၊ သည္းခံျခင္း၊ ေစတနာထက္သန္ျခင္း၊  အခ်စ္၊ သနားၾကင္နာမႈ နဲ႔ သံေယာဇဥ္ႀကီးျမတ္မႈ ဆိုၿပီး နာမည္ေတြတစ္ခုစီေရးထားတာကို မိန္းကေလးက ရွင္းျပေပးပါတယ္။ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘယ္သူကမ်ား ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လိုဆိုၿပီး သတ္မွတ္ေပးထားႏိုင္ခဲ့ပါသလဲလို႔ စိတ္ထဲကပဲ ေစာဒကတက္လိုက္မိတယ္။ ဘယ္လိုလူေတြက ဒီေနရာကို ေရြးခ်ယ္ထိုင္ခဲ့ၾကသလဲ စဥ္းစားေနမိေတာ့တယ္။ တရားမွ်တျခင္း၊ သီလစင္ၾကယ္ျခင္းဆိုတဲ့ေနရာမွာ ဘယ္သူေတြကမ်ား မက္မက္ေမာေမာ ထိုင္ႏိုင္ခဲ့ၾကသလဲ အံ့အားတသင့္ ေတြေ၀မွင္သက္ခဲ့ရတဲ့အထိပါပဲ။

Black Church ကေနအျပန္ ခဏနားခိုရမယ့္ဟိုတယ္ရွိရာ ခရီးဆက္ၾကေတာ့ ေဘးပတ္၀န္းက်င္တစ္ခြင္ အေဆာက္အဦးေတြရဲ႕ ၾကားထဲက ျဖတ္ကနဲျဖတ္ကနဲျမင္ေနရတဲ့ ေတာင္တန္းေတြမွာ ျမဴခိုးေတြ လြင့္ကာေမ်ာကာ ဖံုးကာေနလိုက္တာမ်ား မႈံမႈိင္းေ၀သီလို႔ … 

ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ထဲမွာလည္း …..

ဟိုး အရင္ေခတ္ေတြဆီက ဘုရားေက်ာင္းထဲက လူသားေတြရဲ႕ အဆင့္အတန္းခြဲျခားခံရမႈေတြကို သနားၾကင္နာမိရင္း ကၽြန္မအေတြးေတြလည္း အံု႔ဆိုင္းမႈိုင္းညိဳ႕လို႔ ေနခဲ့ရတာေပါ့။ ။

 ဘတ္စ္ကားထဲက အျပင္ကိုရိုက္ေတာ့ ... ဒီလုိ မႈန္ရီေ၀ ၀ိုးတ၀ါး ...

(ေနာက္တစ္ပိုင္းမွာ ဒရက္ကူလာရဲတိုက္ႀကီးဆီသြားၾကမယ္ေနာ္။ ဟိုဟိုဒီဒီ အလုပ္ရႈပ္ေနတာနဲ႔ပဲ ခရီးကျပန္ေရာက္တာၾကာပဲၾကာၿပီ မေရးႏိုင္ခဲ့တာ။ ေရးျပန္ေတာ့လည္း ရွည္လ်ား၊ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္အတြက္လည္း မွတ္တမ္းလို သိမ္းထားခ်င္တာနဲ႔ ရွည္သြားလို႔ ဖတ္ရတာမ်က္စိေညာင္းရင္ ခြင့္လႊတ္ပါေပါ့။ ဒီ့ထက္အသက္ပိုႀကီးလာရင္ ကၽြန္မက ပိုေမ့ဦးမွာ။ ေမ့တတ္လြန္းလို႔ပါ။ :D တခ်ဳိ႕ပံုေတြကို wiki က ယူထားပါတယ္။)

ေသြးဆာတဲ့ဘုရင္"ဒရက္ကူလာ" ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ဆီ 
အပိုင္း (၁)
အပိုင္း (၂)
အပိုင္း (၃)

ၿဖိဳးၿဖိဳး