ဆရာပါရဂူ ၏ မင္းႏွင့္ျပည္သူ စာအုပ္မွ ေကာက္ႏွဳတ္ခ်က္မ်ား

“ျပည္သူျပည္သားဆိုတာ မီးခဏခဏေလာင္တဲ့ေတာျဖစ္တယ္။ ငါတို႕ဟာ အခါခပ္သိမ္း မီးႀကားထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနႀကရတယ္ ။”
(အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေျပာစကား။ ပါရဂူ၏ မင္းႏွင့္ျပည္သူ စာမ်က္ႏွာ၉၈)

“ႏိုင္ငံေရးရဲ့ အေရာင္အေသြးဟာ ဘယ္အခါရင့္ၿပီး ဘယ္အခါအေရာင္ေဖ်ာ့ေမွးမွိန္မယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ အတပ္မေျပာႏိုင္ဘူး။အေျခအေနရဲ႔ ေက်းကြ်န္ျဖစ္မသြားပဲ အေျခအေနကို ထိန္းကြပ္အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ တကယ့္ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ တကယ့္ႏိုင္ငံေရးသုခမိန္ျဖစ္တယ္။”

(စာမ်က္ႏွာ ၇၄ ပါရဂူ၏ မင္းႏွင့္ျပည္သူ)

ၿမိဳ႔ေတာ္၀န္သည္ျပည္သူျပည္သူမ်ား၏လူျဖစ္သည္။

ပဥၥလက္ဆရာျဖစ္သည္။ႏိုင္ငံေရးသုခမိန္ျဖစ္သည္။ ျပည္သူ႔အလိုဆႏၵကို အကဲခတ္တတ္သူျဖစ္သည္။

ျပည္သူျပည္သားတို႔သာ ယုံႀကည္မွဳကင္းမဲ့သြားလွ်င္ သူ႔ကို ဘုရားေသာ္မွ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္မည္မဟုတ္။

(စာမ်က္ႏွာ ၁၄၆..ပါရဂူ၏ မင္းႏွင့္ျပည္သူ)

လက္နက္ျဖင့္အႏိုင္ရရွိသည့္ေအာင္ျမင္မွဳကို “ရရွိထိုက္သည့္ ေအာင္ျမင္မွဳ” ဟု မယူဆသင့္။ျငိမ္းခ်မ္းမွဳႏွင့္ အျပစ္ဒါဏ္ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေပးမွဳတို႔တြင္ စိတ္၀င္စား၍ တရားဓမၼျဖင့္အႏိုင္ရျခင္းသည္သာ ေအာင္ျမင္မွဳဟု ယူဆပါ။ သို႔မွသာ မ်က္ေမွာက္တမလြန္ႏွစ္ျဖာအက်ိဳးျဖစ္ထြန္းမည္။ 

(စာမ်က္ႏွာ ၁၄ ပါရဂူ၏ မင္းႏွင့္ျပည္သူ)

“ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ႔ စြမ္းအားကို အႏိုင္ရဖို႔ ဆိုတာ မလြယ္ဘူး။ ျပည္သူျပည္သားေတြဟာ မိမိတို႔ကိုယ္ကို မိမိတို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ႀကတယ္။ မိမိတို႔အတြက္ မိမိတို႔ တရားဥပေဒကို ျပဌာန္းအတည္ၿပဳတယ္။ ေမာင္ေတာ္တို႔ ဘုရင္ဆိုတာက ျပရုပ္ေလာက္သာျဖစ္တယ္။ ႏွမေတာ္ အဲဒီအခ်က္ေတြကို နားလည္သေဘာေပါက္သင့္တယ္။”

 (အာေသာကေျပာ။ ပါရဂူ ၏ မင္းႏွင့္ျပည္သူ မွ။ စာမ်က္ႏွာ ၁၅၀)

“အရွင္မင္းႀကီးဘယ္ႏုိင္ငံက အမတ္ခ်ဳပ္ျဖစ္ျဖစ္ လႊတ္ေတာ္နဲ႔ အၿမဲတေစ နီးစပ္မွဳ ဆက္သြယ္မွဳ ရွိေနသင့္ပါတယ္။ ျပည္သူ႔ဆႏၵဆိုတာတသမတ္တည္းရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ေျပာင္းလဲေနတယ္။ျပည္သူျပည္သားဆိုတာ ဒီေန႔ တမ်ိဳး ကို လိုလားတယ္ဆိုရင္ ေနာက္တေန႔ တမ်ိဳးကို လိုလားတတ္ႀကတယ္။ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ဆက္စပ္မွဳမရွိရင္ ျပည္သူ႔ဆႏၵကို သိနားလည္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ က်ဳပ္အေပၚမွာ ျပည္သူျပည္သားေတြက ယုံႀကည္မွဳ ရွိေသးရဲ႔လားဆိုတာလည္း တႀကိမ္တခါေလာက္ အကဲခတ္ႀကည့္ဖို႔ လိုတယ္။” 

(အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီး ရာဓဂုတၳ ေျပာ)

(စာမ်က္ႏွာ ၁၆၇ ပါရဂူ ၏ မင္းႏွင့္ျပည္သူ။) 

“ေမာင္ေတာ္အရွင္မင္းႀကီး တကယ္လို႔ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀းက ေမာင္ေတာ့္ကို နန္းဆင္းေပးရမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္မယ္ဆိုရင္ ေမာင္ေတာ္ ဘယ္ႏွယ္လုပ္မလဲ။”
(မိဖုရားႀကီး တိႆရကၡိတာ ေျပာ။ ပါရဂူ ၏ မင္းႏွင့္ ျပည္သူ စာမ်က္ႏွာ ၁၆၉)

“လႊတ္ေတာ္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ တရားမွ်တမွဳမရွိတဲ့ အဆုံးအျဖတ္မ်ိဳးကို ဆုံးျဖတ္မွာ မဟုတ္ဘူး။လႊတ္ေတာ္က တစုံတခု ဆုံးျဖတ္အတည္ၿပဳလိုက္ရင္ အဲဒီ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို အားလုံး လိုက္နာႀကရမွာပဲ။” 

“ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဘယ္သူအုပ္ခ်ဳပ္သလဲ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စည္းမ်ဥ္းဥပေဒအရ  ဘုရင့္လက္ထဲမွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာရွိတယ္။ဒါေပမဲ့ ဘုရင္ဟာ မူးမတ္၀န္ႀကီးမ်ားရဲ႔ အလိုဆႏၵ နယ္နမိတ္ကို ေက်ာ္သြားလို႔ မျဖစ္ဘူး။ မူးမတ္မ်ား ၀န္ႀကီးမ်ားကလည္း လႊတ္ေတာ္ရဲ႔ ညႊန္ႀကားခ်က္ကို နာယူရတယ္။ လႊတ္ေတာ္ဟာ ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းလုံးလုံးျဖစ္တယ္။ အင္မတန္ ထူးျခားဆန္းႀကယ္တဲ့ စက္၀န္းျဖစ္တယ္။ ေရွးေရွးပညာရွိသုခမိန္မ်ား တီထြင္ဖန္တီးထားတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စည္းမ်ဥ္းဥပေဒဟာ အ၀န္းအ၀ိုင္းတခုျဖစ္တယ္။ အဲဒီ အ၀န္းအ၀ိုင္းရဲ႔ အျပင္ဘက္ကို ထြက္လို႔ မရဘူး။”

(အာေသာကဘုရင္ ေျပာ ပါရဂူ၏ မင္းႏွင့္ျပည္သူ  စာမ်က္ႏွာ ၁၆၉)

“မဟာဘာရတက်မ္း”အလိုအရ သို႔မဟုတ္ ကြယ္လြန္သူ နာမည္ေက်ာ္ သမိုင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာ ဂ်ယဆာ၀ါလ၏ “ဟိႏၵဴအုပ္ခ်ဳပ္ေရးက်မ္း”စာအရ ဘုရင္သည္ အကယ္စင္စစ္ ျပည္သူ၏ ႏွိမ့္ခ်ရိုက်ိဳးေသာ အေစအပါး သို႔မဟုတ္အက်ိဳးေဆာင္ သာျဖစ္သည္။ သက္ဦးဆံပိုင္ မဟုတ္။ဘုရင္၏လက္ထဲတြင္ အလြန္တရာနည္းပါးသည့္ အာဏာသာရွိသည္။ ျပည္သူကို ဦးေဆာင္သူမွာ မူးမတ္ႀကီးမ်ားျဖစ္၏။ ျပည္သူ႔အားသည္လည္း မူးမတ္မ်ားႏွင့္အတူတကြ ရွိေနသည္။ ထို႔ေႀကာင့္ မူးမတ္မ်ားသည္ ဘုရင္ထက္ အာဏာရွိသည္။
(စာမ်က္ႏွာ ၆ ပါရဂူ၏ မင္းႏွင့္ျပည္သူ)

အာေသာကမင္းႀကီးသည္ တရားဓမၼႏွင့္ပတ္သက္၍ ျငင္းခုံ ရန္ျဖစ္သည္ကို မလိုလားေခ်။ မိမိတရားဓမၼကို မိမိဘာသာတရားကို သိဒၶိတင္လို၍ အျခားဘာသာတရားဓမၼကို စကားလုံးႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္သုံးၿပီး ေ၀ဖန္ရွဳံ႔ခ်သည္ကိုလည္း  မႏွစ္မ်ိဳ႔ေပ။ ထိုသို႔ ေ၀ဖန္ ရွဳံ႔ခ်ျခင္း၏ အက်ိဳးမွာ ျကင္နာမွဳ ကိုယ္ခ်င္းစာမွဳ ေစတနာထားမွဳ စသည့္ မြန္ျမတ္ေသာတရားမ်ားေပါက္ဖြားမည့္အစား ေဒါသ မစၦရိယ မလိုမုန္းထားမွဳမ်ာသာေပါက္ပြားေစသည္ဟု အေသာကဘုရင္က ေကာင္းေကာင္း နားလည္သေဘာေပါက္သည္။ ယင္းကို ေထာက္၍ မည္သည့္ဘာသာတရားကိုမွ် မင္းႀကီးသည္ ပစ္ပယ္ေလ့မရွိ။တယူသန္မူ၀ါဒမရွိ။ မိမိဘာသာတရားကို ျဖန္႔ျဖဴးရန္ အျခားဘာသာကို ဆန္႔က်င္ဘက္မၿပဳလုပ္။ အာေသာကေက်ာက္စာ ၁၂ တြင္ “ဘာသာတရားအသီးသီးကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ႀကသူ အားလုံးသည္ ညာဏ္ပညာႏွင့္ ယွဥ္ေသာ ေကာင္းက်ိဳးၿပဳေသာ အလုပ္မ်ားကို ၿပဳလုပ္သူမ်ား ျဖစ္ႀကေစ" ေရးထိုးခဲ့သည္။

(စာမ်က္ႏွာ ၁၉ ,၂၁ ပါရဂူ ၏ မင္းႏွင့္ျပည္သူ)

အေသာကမင္းႀကီးသည္ ကလိဂၤ တိုင္းကို စစ္ခ်ီတက္စဥ္က ဖ်က္ဆီးခဲ့ေသာ ဗုဒၶဂယာေစတီပ်က္မ်ားကို ျပဳျပင္တည္ေဆာက္ရန္ ေရႊဒဂၤါး သိန္း၂၀ လိုအပ္ေနျပန္ရာ ႏိုင္ငံေတာ္ဘ႑ာေငြကို ထုတ္ယူသုံးစြဲလိုစိတ္မရွိေပ။ အေႀကာင္းမူကား ျပည္သူ႔အက်ိဳးအတြက္ လုပ္ရန္ကိစၥ မ်ားစြာ က်န္ရွိေသးသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ ဦးစားေပးကိစၥရပ္မ်ားစဥ္းစားရမည္ျဖစ္သည္။(စာမ်က္ႏွာ ၂၆၂ ) ဘုရင္မင္းႀကီးသည္ မိဖုရားႀကီးကို ေခၚၿပီး “ ႏွမေတာ္ရဲ႔ လက္၀တ္ရတနာမ်ား ေမာင္ေတာ့္ကိုေပးပါ ထုခြဲေရာင္းခ်ၿပီး ဗုဒၶဂယာက ပ်က္စီးသြားတဲ့ ေစတီေတြ ေက်ာင္းတိုက္ေတြ ကို ျပဳျပင္တည္ေဆာက္လိုပါတယ္။အားလုံးရဲ႔ အက်ိဳးရွိရာ အက်ိဳးရွိေႀကာင္းအတြက္ အသုံးၿပဳမွသာ ဥစၥာဓနဆိုတာ တန္ဖိုးရွိပါတယ္ ။”
( စာမ်က္ႏွာ ၂၆၉ ပါရဂူ ၏ မင္းႏွင့္ျပည္သူ)

ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ နည္းနည္းေလး ေျခလွမ္းမမွားလိုက္နဲ႔ မွားလိုက္တာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ မိမိကို ႀကိဳးကိုင္ထားတဲ့သူကို နင္းေျခပစ္ရံုသာလွ်င္ မကဘူး။ ကိစၥတုံး သြားေအာင္ လည္း လုပ္တတ္တယ္။
(ပါရဂူ ၏ မင္းႏွင့္ျပည္သူ စာမ်က္ႏွာ ၂၃၆)

“မဂဓထိပ္ေခါင္တင္ မိဖုရားႀကီး က်ဳပ္တို႔ဟာျပည္သူျပည္သားေတြရဲ႔ အေစအပါးသာျဖစ္တယ္။အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီးကေတာ့ ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ႔ လမ္းျပလမ္းညႊန္ျဖစ္တယ္။ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခ်က္ကို သင္မိဖုရားႀကီး ေမ့မထားသင့္ဘူး။ ျပည္သူနဲ႔ ဘုရင့္အႀကားက ျခားနားခ်က္ ကြာဟခ်က္ကိုအမတ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ေပါင္းကူးေပးထားတယ္ ႏွမေတာ္” 

( ပါရဂူ ၏ မင္းႏွင့္ ျပည္သူ စာမ်က္ႏွာ ၂၄၄ )

သံတိုင္ၾကားက ကဆုန္လျပည့္
(ေမေမ ပို႔ေပးတဲ့ ဒါ့ပံုပါ)

ခင္ေမသစ္ ေ၀မွ်သည္။