ညႊန္းတဲ့ ရုပ္ရွင္

As Above, so below

Horror / Thriller 

Universal Pictures

ဒါရိုက္တာ - John Erick Dowdle

ထုတ္လုပ္သူ - Patrick Aiello, Alec Hedlund

ဇာတ္ညႊန္း - Drew Dowdle, John Erick Dowdle

သရုပ္ေဆာင္မ်ား - Ben Feldman, Edwin Hodge, Perdita Weeks

ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ၊ ပါရီၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ လမ္းမေတြရဲ႕ေအာက္မွာ အေကြ႕အခ်ဳိးမိုင္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေျမေအာက္လိုဏ္ေခါင္းေတြရွိလို႔ေနတယ္။ မေရမတြက္ႏိုင္တဲ့ဝိညာဥ္ေတြရဲ႕ ထာဝရအိမ္က ပါရီၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ လမ္းမေတြေအာက္မွာပဲလား။ အေမရိကန္-အဂၤလိပ္ရွာေဖြစူးစမ္းအဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕က လူငယ္ေတြ အရင့္အရင္က မေတြ႔မၾကံဳခဲ့ရဖူးေသးတဲ့ အရိုးဝကၤပါတစ္ခုကို ေတြ႔သြားတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးအတြင္းမွာ တည္ရွိေနတဲ့ေသျခင္း၊ ပုန္းကြယ္ေမွာင္မိုက္ေနခဲဲ့တဲ့ လွဳိ႕ဝွက္ခ်က္ကိုေဖာ္ထုတ္မိလ်က္သားျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။ ၁၇၈၅ ခုႏွစ္ကတည္ေဆာက္ခဲ့သတဲ့။ ကမၻာ့အႀကီးဆံုးဂူသခ်ဳႋင္းတစ္ခုမွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့စႏၵရားအို၊ ရုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာတဲ့ လွဳိ႕ဝွက္တံခါး၊ အဲဒီတံခါးပြင့္သြားခဲ့တာနဲ႔ပဲ။ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ အတိတ္ေတြ ရုန္းၾကြတြန္းကန္လာေတာ့တယ္။ Mad Men သရုပ္ေဆာင္ Ben Feldman ၊ The Purge: Anarchy သရုပ္ေဆာင္ Edwin Hodge နဲ႔ The Invisible Woman က သရုပ္ေဆာင္မိန္းကေလး Perdita Weeks တို႔ ပါဝင္ထားၾကတယ္။ ထိတ္လန္႔သည္းဖိုရုပ္ရွင္ႏွစ္သက္ၾကသူေတြအတြက္ေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာရုပ္ရွင္ျဖစ္ေနမွာပါ။  As Above, so below ရဲ႕ ရုပ္ရွင္ပိုစတာမွာပဲ ဆြဲေဆာင္မႈအားႀကီးေနေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ရမယ့္ရုပ္ရွင္ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ "The only way out is down" တဲ့။

The Hundred-Foot Journey

Comedy

Walt Disney Studios, Motion Pictures

ဒါရိုက္တာ - Lasse Hallström

ထုတ္လုပ္သူ - Steven Spielberg, Oprah Winfrey, Juliet Blake 

ဇာတ္ညႊန္း - Steven Knight

သရုပ္ေဆာင္မ်ား - Helen Mirren, Om Puri, Manish Dayal, Charlotte Le Bon

ဒါရိုက္တာက ABBA အဖြဲ႕ရဲ႕ သီခ်င္းဗီဒီယိုေတြအားလံုးနီးပါး ရိုက္ကူးခဲ့တဲ့ ဆြီဒစ္ရွ္ ဒါရိုက္တာ Lasse Hallström ပါ။ Steven Spielberg နဲ႔ Oprah Winfrey တို႔ကလည္းထုတ္လုပ္သူအျဖစ္ပူးေပါင္းပါဝင္ထားၾကတယ္။ ဟာ့စန္ကာဒမ္(Manish Dayal) ဟာ စားခ်င္စဖြယ္ဟင္းအမယ္ေတြ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာခ်က္ျပဳတ္ရာမွာ တကယ့္ကိုကၽြမ္းက်င္လွတဲ့စားဖိုမွဴးတစ္ဦးပါ။ ဟာ့စန္အပါအဝင္ ကာဒမ္မိသားစု၊ သူတို႔ရဲ႕ဇာတိရပ္ေျမ အိႏၵိယကေန ျပင္သစ္ေတာင္ပိုင္း၊ ေရွးဆန္ဆန္ ၿမိဳ႕ေလး Saint-Antonin-Noble-Val ဆီ ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်ဖို႔ျဖစ္လာတယ္။ ကာဒန္မိသားစုကို ဦးေဆာင္တာက ပါပါး (Om Puri) ပါ။ ျပင္သစ္ၿမိဳ႕ေလးမွာ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာေတြျပည့္ႏွက္ေနတယ္။ မ်က္စိပသာဒျဖစ္စရာေတြလည္းရွိတယ္။ အဲဒီ ေဖာ္ေရြရည္မြန္တဲ့ၿမိဳ႕ေလးမွာ အိႏၵိယအစားအစာေတြေရာင္းခ်မယ့္ စားေသာက္ဆိုင္ဖြင့္ဖို႔ႀကိဳးစားၾကတယ္။ နာမည္က Maison Mumbai တဲ့။ လမ္းတစ္ဘက္မွာက Le Saule Pleureur ဆိုတဲ့ ျပင္သစ္စားေသာက္ဆိုင္ရွိေနတယ္။ ပိုင္ရွင္က ေရခဲဘုရင္မလို႔ေတာင္တင္စားေခၚရဦးမယ့္ ေအးစက္မာေၾကာအမ်ဳိးသမီး မဒမ္မယ္လိုရီ(Helen Mirren)။ မယ္လိုရီက အိႏၵိယန္းစားေသာက္ဆိုင္အသစ္ေလးကို ဆန္႔က်င္ဖို႔ စားသံုးသူေတြကို အရွိန္ျမွင့္ၿပီး ဆြဲေဆာင္ေနတယ္။ အိႏိၵယန္းေတးသံတခ်က္တခ်က္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ၾကားရရင္ မယ္လိုရီတားျမစ္တယ္။ ပါပါးကေတာ့ ၾကံဳးဝါးတာပဲ။ "သီခ်င္းသံကို ေလွ်ာ့ေပးလို႔ရတယ္၊ ေဖာက္သည္ေတြကိုေတာ့ ပိုၿပီးျမင့္တက္ေအာင္လုပ္ျပဦးမယ္" တဲ့။ ဟာ့စန္ကေတာ့လူငယ္ပီပီ ျပင္သစ္အဆင့္ျမင့္အစားအစာေတြေပၚမွာလည္း ႏွစ္သက္တယ္။ အရသာကို ျမည္းစမ္းဖို႔ စိက္ထက္သန္ျပင္းျပေနတယ္။ မယ္လိုရီရဲ႕ ဆိုင္က စားဖိုမွဴးမေလး မာဂူရီ(Charlotte Le Bon))ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးကလည္း ခ်ဳိျမျမမ်က္ႏွာေပးေလးနဲ႔၊ ဟာ့စန္စိတ္ႏွလံုးကို ညိွဳ႕ယူဆြဲေဆာင္ႏိုင္လိုက္တာကိုး။ ျပင္သစ္အစားအစာေတြမွာ ဟာ့စန္က အိႏိၵယရိုးရာဟင္းခတ္အေမႊးအႀကိဳင္ေတြေပါင္းထည့္၊ သူ႔ရဲ႕ စားဖိုမွဴးအရည္အေသြးေတြလည္းေပါင္းထည့္လိုက္ေတာ့ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္တစ္ပန္းကန္ကေတာင္ စားခ်င္စဖြယ္ေကာင္းလြန္းလွၿပီ။ ယဥ္ေက်းမႈႏွစ္ခုေပါင္းစပ္ ရက္ဖြဲ႕လိုက္တဲ့ အစားအစာကို မယ္လိုရီ ႏွစ္ၿခိဳက္သြားေတာ့တယ္။ မယ္လိုရီ မသိက်ဳိးကၽြံျပဳမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဟာ့စန္ကို သူမရဲ႕ စားဖိုမွဴးအျဖစ္ ဆြဲေဆာင္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းၾကည့္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္။

Guardians of the Galaxy

Action / Adventure / Sci-Fi

Walt Disney Studios, Motion Pictures

ဒါရိုက္တာ - James Gunn

ထုတ္လုပ္သူ - Kevin Feige

ဇာတ္ညႊန္း - James Gunn, Nicole Perlman

ဝတၳဳ - Based on Guardians of the Galaxy by Dan Abnett, Andy Lanning

သရုပ္ေဆာင္မ်ား - Chris Pratt, Vin Diesel(voice), Bradley Cooper

Marvel Comics စူပါဟီးရိုး ကာတြန္းအေျခခံထားတဲ့ Marvel Cinematic Universe ရဲ႕ ၁၀ ကားေျမာက္ရုပ္ရွင္ပါ။ 3D ေရာ IMAX 3D နဲ႔ပါ ျပသပါလိမ့္မယ္။ Ironman, Captain America, Thor နဲ႔ Avengers Assemble ရုပ္ရွင္ေတြေနာက္ပိုင္း နဝါးေငြ႔တန္းအသစ္တစ္ခုဆီေခၚေဆာင္သြားမယ့္ သိပၸံဆန္းၾကယ္ရုပ္ရွင္ပါ။ အေမရိကန္ေလယာဥ္မွဴး ပီတာေကြးလ္(Chris Pratt) ဟာ အာကာသတြင္း အင္မတန္ေဝးလံတဲ့ေနရာမွာေရာက္ရွိေနတယ္။ လူသားတစ္ဝက္၊ ၿဂိဳဟ္သားတစ္ဝက္ ပီတာေကြးလ္ဟာ ကေလးအရြယ္ကတည္းက ေျမကမၻာကိုစြန္႔ခြာခဲ့ရသူပါ။ ရာဇဝတ္သားရွိရာလိုက္လံေခ်ာင္းေျမာင္းႏိုင္တဲ့ သိပၸံေဘာလံုးငယ္ခိုးယူခံလိုက္ၿပီး ေကြးလ္ဟာ ဗီလိန္ႀကီး ရိုနန္ Ronan -The Accuser ရဲ႕ အဓိကပစ္မွတ္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ရိုနန္နဲ႔ ဆိုးသြမ္းၾကမ္းတမ္းအဖြဲ႔ကို တိုက္ခိုက္ဖို႔၊ ရိုနန္ရဲ႕ အဖ်က္စြမ္းအားကေန သူတို႔ေနထိုင္ရာ နဝါးေငြ႔တန္းၾကယ္စုေလးကိုကာကြယ္ဖို႔ ေကြးလ္က အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕စုစည္းတယ္။ "သူရဲေကာင္းေတြအားလံုးဟာ ေနရာတိုင္းမွာစတင္ႏိုင္တာပဲ" တဲ့။ ေကြးလ္ ရဲ႕ အဖြဲ႕နာမည္က "Guardians of the Galaxy" ပါ။ စစ္ေျပၿငိမ္းဖို႔မလြယ္ကူေပမဲ့ အင္တိုက္အားတိုက္ႀကိဳးစားၾကည့္ေနတယ္။ ေကြးလ္ရဲ႕ အဖြဲ႕ဝင္ေတြကလည္း ဂြက်က်အဖြဲ႕သားေတြပါ။ ဂါမိုရာ ဆိုတဲ့ၿဂိဳဟ္သားမိန္းကေလး၊ ေရာ့ကက္ ဆိုတဲ့ ရက္ကြန္းဝက္ဝံ၊ ဒရက္ဇ္ The Destroyer နဲ႔ ဂရုထ္ တို႔ ပါဝင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သိပၸံေဘာလံုးရဲ႕ စြမ္းအားအစစ္အမွန္နဲ႔ ေၾကာက္မက္ဖြယ္အႏၱရာယ္ကို ေကြးလ္ရွာေဖြသိရွိလိုက္ေတာ့ ဝရုန္းသံုးကားၿပိဳင္ဘက္အုပ္စုေတြကို ဟန္႔တားတိုက္ခိုက္ရေတာ့မယ္။ စၾကာဝဠာႀကီးထဲ ေကြးလ္တို႔ရဲ႕ ၾကယ္စုေလး ဟန္ခ်က္ညီညီ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ပါ။

Hercules

Action / Adventure

Paramount Pictures, Metro-Goldwyn-Mayer Pictures

ဒါရိုက္တာ - Brett Ratner

ထုတ္လုပ္သူ - Brett Ratner, Barry Levine, Beau Flynn

ဇာတ္ညႊန္း - Ryan Condal, Evan Spiliotopoulos

ဝတၳဳ - Based on Hercules (Radical Comics) by Steve Moore, Admira Wijaya

သရုပ္ေဆာင္မ်ား - Dwayne Johnson, Ian McShane, Rufus Sewell, Joseph Fiennes, Peter Mullan, John Hurt

Prison Break နဲ႔ Fox Drama ဇာတ္လမ္းတြဲေတြထုတ္လုပ္သူ၊ Rush Hour ဒါရိုက္တာ Brett Ratner ရိုက္ကူး၊ ထုတ္လုပ္ထားပါတယ္။ Hercules : The Thracian Wars ကာတြန္းကို အေျခခံရိုက္ကူးတားတာပါ။ 14000 BC မွာ  လူသားတစ္ဦးေရာ ဘုရားသခင္ပါ ဘယ္သူမွမရွိႏို္င္တဲ့ ကုန္းေျမႀကီးတစ္ခုေပၚမွာ ႏွိပ္စက္ညဥ္းဆဲခံဝိညာဥ္တစ္ဦး တစ္ကိုယ္တည္းသြားလာေနတယ္။ ဟာက်ဴလီဟာ God King "ဇု" ရဲ႕ စြမ္းအားႀကီးလွတဲ့ သားပါ။ သူရဲ႕ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးဆင္းရဲဒုကၡေတြကလြဲလို႔ ဘာမွ မရရွိခဲ့ဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ထင္ရွားတဲ့အလုပ္သမား ၁၂ ဦးနဲ႔ မိသားစု ဆံုးရႈံးခဲ့ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ေမာပန္းႏြမ္းလ်ေနတဲ့ဝိညာဥ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲေဝးေဝးေျပးေစဦးေတာ့ ေတာေကာင္ႀကီးေတြ လိုက္လံရန္ျပဳတာကိုမလြတ္တမ္းခံေနရတယ္။ King of Thrace နဲ႔ သမီးဟာ ႏိုင္လိုမင္းထက္ဖိႏွိပ္ညွဥ္းပန္းတဲ့ စစ္ဘီလူးကို အႏိုင္ယူဖို႔ ဟာက်ဴလီရဲ႕ အကူအညီကိုေတာင္းခံၾကတယ္။ ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးလို႔ နာမည္ႀကီးလွတဲ့ မင္းသား Dwayne Johnson ဟာ ဒီရုပ္ရွင္မရိုက္ခင္ ၈ လ ခန္႔ အင္မတန္ခက္ခဲျပင္းထန္တဲ့ေလ့က်င့္မႈေတြယူခဲ့တယ္။ ဘူဒါပက္စ္မွာ ရုပ္ရွင္ရိုက္ကူးေနစဥ္အေတာအတြင္း ေပါင္ ၂၆၀ လူသန္ႀကီးဟာ တစ္ဦးတည္းေနၿပီး Hercules ရုပ္ရွင္ အာရုံစူးစိုက္မႈအျပည့္နဲ႔ သရုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုတယ္။

ၿဖိဳးၿဖိဳး

(Yati Magazine, August, 2014)

ဂါဇာမွ ေနာက္ဆုတ္လွည့္ေျပးသြားခဲ့တဲ့ ဒီမိုကရက္တစ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး

ဒီမိုကရက္ေတြဟာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အစၥေရးဆီကေနေနာက္ဆုတ္လွည့္ေျပးရၿပီတဲ့။ ဒီတစ္ႀကိမ္ဟာ သူတို႔စြမ္းေဆာင္ခဲ့သမွ်ရဲ႕ အျပင္းထန္ဆံုးအခ်ိန္ပါ။ အစၥေရး-ပါလက္စတိုင္းေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရး ယူအက္စ္ အထူးသံတမန္ မာတင္ အင္ဒိုက္ခ္ ဟာ ႏႈတ္ထြက္ရၿပီ၊ သူ႔ရဲ႕ think-tank အဖြဲ႕အစည္းဆီ အိပ္တန္းျပန္ဖို႔ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ Brookings Institutions အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာသူေတြကလည္း သေဘာတူလက္ခံလိုက္ၾကတယ္။ အာရပ္-အစၥေရးၿငိမ္းခ်မ္းမွာ တက္တက္ၾကြၾကြရွိေနခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ပါဝင္ပတ္သက္မႈဟာ အဆံုးသတ္သြားရပါၿပီ။  ယူႏိုက္တက္စတိတ္အတြင္းေရးမွဴး ဂၽြန္ကယ္ရီရဲ႕ အတိအလင္းထုတ္ျပန္တဲ့ေၾကညာခ်က္ေတြမွာ "ယူႏိုက္တက္စတိတ္ဟာ ပါတီေတြက ေလးေလးနက္နက္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးလမ္းေၾကာင္းျပန္ရွာေတြ႔ၿပီဆိုရင္ လုပ္ငန္းစဥ္ကို ျပန္စတင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားဆဲပါ" လို႔ ပါရွိေနေပမဲ့ ေနာက္ဘာျဖစ္လာမလဲ ဘယ္သူမွ မမွန္းဆႏိုင္ၾကဘူး။ အဲဒီရည္ညႊန္းခ်က္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းစဥ္ကိုပဲ ဦးတည္တာမဟုတ္ဘဲ ယူႏိုက္တက္စတိတ္နဲ႔ အစၥေရးၾကားက ကာလရွည္အေႏွာင္အဖြဲ႕ဆက္ဆံေရးကိုပါ ေျပာခ်င္တာပါ။ 

ေျမျပင္နဲ႔လြတ္ရံုသာ ပ်ံသန္းေနတဲ့ငွက္တစ္ေကာင္

စုမီေအာင္
(ေဗာဓိရိပ္၊ ၾသဂုတ္)

 စာေပေလာကထဲကုိ ဘယ္ႏွခုႏွစ္က စတင္၀င္ေရာက္ခဲ့လဲ လုိ႔ က်မကုိ ေမးရင္ က်မစိတ္နည္းနည္းညစ္ခ်င္တယ္။ “ပုိင္ရွင္” ဆုိတဲ့ ပထမဆံုး၀တၳဳတုိေလး စပါလာတဲ့ “ေရာင္စံု” မဂၢဇင္းကုိ ျပန္ၾကည့္ရင္ ၁၉၉၂ လုိ႔ေတာ့ ေတြ႔ရတာပဲ။ ပထမဆံုး၀တၳဳေလး ပါလာတဲ့ အဲဒီ ေရာင္စံုမဂၢဇင္းကို တကိုင္ကိုင္နဲ႔ ေျမာက္ၾကြ ေျမာက္ၾကြျဖစ္ ေနခဲ့ဖူးတယ္။ ျဖစ္မွာေပါ့။ စာအုပ္စာမူခေတြနဲ႔အတူ အဲဒီ ေရာင္စံု မဂၢဇင္းက အယ္ဒီတာဆီက “ စာေရးလက္ ရွိသူတစ္ဦးဟု ယူဆမိပါသည္၊ စာမ်ား ဆက္လက္ေရးသားေပးပုိ႔ပါရန္ အထူးတုိက္တြန္း လုိက္ပါသည္”လုိ႔ ေရးထားတဲ့ စာတုိတစ္ေစာင္ပါ ပူးတြဲပါလာခဲ့တာကုိး။

ဒါေပမဲ့ တစုိက္မတ္မတ္ မေရးျဖစ္ေသးဘူး။ စိတ္ကူးရမွပဲ ေရးျဖစ္ပုိ႔ျဖစ္တာ။ အဲဒီတုန္းက က်မရဲ႕အဓိက၀ါသနာက သီခ်င္းေရးဖုိ႔/ဆုိဖုိ႔၊ ဂစ္တာတီးဖုိ႔၊ တစ္ေန႔မွာ ကုိယ္တုိင္ေရး/ဆုိ/တီးတဲ့ musicianတစ္ဦးျဖစ္ဖုိ႔။ အဲဒီ အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ဂီတေလာက ထဲကုိ ပဲ ၀င္ဖုိ႔ ဆႏၵေတြ ျပင္းျပေနခဲ့တာပါ။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အဲဒီဂီတအိပ္မက္ေတြ တစ္စစီၿပိဳကြဲလြင့္စဥ္ ေပ်ာက္ရွသြားတဲ့ေနာက္ပုိင္းက်မွ လြင့္စဥ္ သြားတဲ့ဂီတအိပ္မက္ေတြအေၾကာင္းကစလုိ႔ ခံစားျဖစ္ပ်က္သမွ် စိတ္မင္ရည္ေတြကုိ စာရြက္ျဖဴျဖဴေပၚ မျခြင္းမခ်န္ ေမွာက္သြန္ၾကဲပက္မိ ရာကေန စာေပေလာကထဲကုိ ေျခစံုပစ္ရံုမက တစ္ကုိယ္လံုးပစ္၀င္ၿပီး ၀င္ေရာက္သြားေတာ့တာ။ အဲဒီခုႏွစ္ကုိ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ေပါ့။ အစပုိင္းတုန္းက စုမီေအာင္(ပ်ဥ္းမနား)ဆုိတဲ့ကေလာင္နဲ႔။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ပ်ဥ္းမနား ျပဳတ္သြားၿပီး စုမီေအာင္လုိ႔ပဲ ေရးခဲ့တယ္။ ခရစ္ယာန္စာေပေတြမွာ ေရးတဲ့ ကေလာင္အမည္က“ဂ်ဴနီယုိ”။

`          ကၽြန္မတုိ႔ေခတ္တုန္းက ခုေခတ္လိုမဟုတ္ဘူး။ စာမူေတြအိတ္ထဲထည့္ၿပီး တစ္တုိက္၀င္တစ္တုိက္ထြက္ နဲ႔ ေျခတုိေအာင္ လုိက္လွည့္ေပးရတာ။ ရန္ကုန္မေရာက္ခင္ ပ်ဥး္မနားမွာ ရွိစဥ္ကဆုိရင္ စာတုိက္ကေန လွမ္းပုိ႔ရတာ။ စာမူ တစ္ပုဒ္ ပါဖုိ႔ သိပ္ခက္ခဲတယ္။ အဆင့္ေတြ အမ်ားႀကီးျဖတ္သန္းရတယ္။ အယ္ဒီတာေတြလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကံဳရတယ္။ “စားပြဲေပၚကလူေတြ”ဆုိၿပီး ၾကံဳရတဲ့ အယ္ဒီတာ ေတြအေၾကာင္း ၀တၳဳေရးဖူးတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အေရးအသားပံုစံက မ်ားေသာအားျဖင့္“ဟန္သစ္”နဲ႔ keyကိုက္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေရးသမွ်ေတြ ဟန္သစ္မွာ ဆက္တုိက္ဆက္တုိက္ပါခဲ့တယ္။ ျမားနတ္ေမာင္၊ ကလ်ာ၊ ဖူးပြင့္ေ၀ေ၀၊ ဖက္ရွင္၊ ျမင္ကြင္း၊ အပ်ိဳစင္၊ မေဟသီ၊ ထြက္သမွ် မဂၢဇင္းေတြ အကုန္ေလွ်ာက္ပုိ႔တာပဲ။ ကၽြန္မက ကုိယ္တုိင္ၾကံဳရတာကုိ အေျခခံၿပီး ေရးေလ့ရွိတယ္၊ အိပ္မက္အဆန္းေတြ လည္း မက္ေလ့ရွိေတာ့ အဲဒါေတြကုိ ေရးမိၿပီဆုိရင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ဆန္းၾကယ္ လုိ မဂၢဇင္းမ်ိဳးမွာ ပါခဲ့တယ္။ ပုိ႔သမွ် ၀တၳဳေတြ ပယ္ခံရတာ မၾကံဳဖူးဘူး။ ျမန္ျမန္တာနဲ႔ ၾကာတာပဲ ကြာျခားပါတယ္။ ဆင္ဆာခြင့္မျပဳလုိ႔ ျဖဳတ္ခံရတဲ့၀တၳဳဆုိရင္လည္း လနည္းနည္းျခားၿပီး တျခားမဂၢဇင္း ေျပာင္းပုိ႔လုိက္ေတာ့ သံုးေလးခါ ေျပာင္းၿပီးရင္ ပါလာေတာ့တာပါပဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက လက္တြဲခဲ့ တဲ့ အပ်ိဳစင္ကေတာ့ ခုထိလည္း တြဲမိေနတုန္းပဲ။ ထူးျခားတဲ့ ေရစက္ေပါ့။ ခု ေလာေလာဆယ္ထိ ကၽြန္မရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္အခန္းဆက္ ၀တၳဳရွည္ အပ်ိဳစင္မွာ ပါေနတုန္းပဲ။

အယ္ဒီတာဘ၀ျဖတ္သန္းမႈကုိ စဥ္းစားရင္ ခုထိေတြးမိတုိင္းရယ္စရာျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥတစ္ခု ရွိတယ္။ “ရုပ္ရွင္သစၥာ”မဂၢဇင္းမွာ အယ္ဒီတာ စလုပ္ခါစကေပါ့။ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္က တစ္မနက္မွာ ဖုန္းဆက္တယ္။ “ေစာေစာလာပါ။ ေဆာင္း--ကို အင္တာဗ်ဴးလုပ္ရမယ္ ”လုိ႔ ေျပာတာကုိ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ဖုန္းထဲမွာ ၾကားတာက ေဆာင္းဦးလိႈင္ကို လုပ္ရမယ္လုိ႔ၾကားတာ။ ေအးေဆးပဲေပါ့။ ကုိယ္ကၽြမ္း က်င္တဲ့ဘာသာရပ္ပဲဆုိၿပီး။ မဂၢဇင္းတုိက္လည္းေရာက္ေရာ ဧည့္ခန္းမွာ မျမင္ဖူးတဲ့စာေရးဆရာတစ္ေယာက္၊ ဘုရားသခင္၊ ေဆာင္း၀င္း လတ္ တဲ့။ စာေပဆုရထားတဲ့ ဆရာႀကီး။ ေသတာပဲ။ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြေအးစက္ ႏွလံုးခုန္သံေတြ တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔။ ေနာက္မွ စိတ္ၿငိမ္ ၿငိမ္ထားၿပီး စကားစျမည္ဆုိရတယ္။ “သူမ်ားေတြေတာ့ အင္တာဗ်ဴးဘယ္လုိလုပ္လဲမသိဘူး ကၽြန္မကေတာ့ မသိေသးတာ ေလးေတြ သိခ်င္လုိ႔ ေမးၾကည့္ခ်င္တာပါ” လုိ႔ ခပ္တည္တည္ အစပ်ိဳးေျပာရတယ္။ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုစီ ဦးတည္ၿပီး ေဆြးေႏြးဖလွယ္ေျပာဆုိရ ေတာ့တယ္။ ေရာက္တတ္ရာရာေတြေျပာတာဆုိေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အကုန္ေျပာခဲ့သမွ် ျပန္ခ်ေရးတဲ့အခါ A4စာရြက္ ေတြမွ အမ်ားႀကီးပဲ။ စာရြက္ေတြ ဗံုတီးသလုိ ပတ္ပတ္လည္၀ုိင္းခ်၊ တူရာတူရာေတြ ေပါင္း၊ ေခါင္းစဥ္ေတြ အခြဲတပ္၊ အေရွ႕အေနာက္ အထားအသုိ အစီအစဥ္က်ေအာင္ ျပန္စီ၊ မင္နီေတြ မင္စိမ္းေတြ အေရာင္စံုနဲ႔၊ အ၀ိုင္းေတြ ေလးေထာင့္ေတြ ခေရပြင့္အမွတ္အသားေတြ ရႈပ္ပြလုိ႔။ ဒါေတြကုိ ေကာက္ႏုတ္၊ က်စ္ေနေအာင္ တည္းျဖတ္ေရး၊ အေခ်ာသတ္ျပန္ေရး။ အဲဒီေဆာင္းပါး ပါလာေတာ့ စာေရးဆရာ ျမဆင့္ခ်ယ္ ဆုိသူက “စုမီေအာင္ေမးထားတဲ့ ေဆာင္း၀င္းလတ္အင္တာဗ်ဴးကုိ ဖတ္ၾကည့္ဖုိ႔ ”လုိ႔ညႊန္းလုိ႔ အလဲ့ တယ္ဟုတ္တဲ့ငါပါလား လုိ႔ ေသြးနားထင္ ေရာက္သြားေသးတာေပါ့။ စာေပသမားေတြ၊ ဂီတသမားေတြကုိ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ၿပီး feature writing ေဆာင္းပါးေတြ ေရးတယ္။ ေနာက္ Family မ၈ၢဇင္းလုပ္ျဖစ္ေတာ့ “ကဗ်ာထဲကမိသားစု”လုိ႔ ကုိယ့္ဘာသာ က႑သစ္ဖြင့္ၿပီး ကဗ်ာသမားေတြရဲ႕ family life ကုိ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးခဲ့တယ္။ တုိ႔တုိ႔ထိထိေ၀ဖန္ေရးတာလည္း ၀ါသနာပါတယ္။ တစ္ခါ ေရပန္းစားေနတဲ့ မင္းသီးတစ္ေယာက္ကို တုိ႔ထိေရးဖူးတယ္။ တီဗီဖန္သားျပင္မွာ အံသြားေပၚေအာင္ျပံဳးရယ္ေလ့ရွိတဲ့မင္းသမီးက အျပင္မွာ ပရိသတ္ေတြကုိ စူစူေအာင့္ေအာင့္ ဆက္ဆံေနတာ ျမင္မိလုိ႔ “ အျပံဳးကို ေခၽြတာသူမင္းသမီး”လုိ႔ ေရးမိလုိက္တာ အဲဒီမင္းသမီးကစိတ္ဆုိးၿပီး စာမူပါတဲ့ဂ်ာနယ္တုိက္ကုိ `ဇုိယာ´ဆုိတာ ဘယ္သူလဲ၊ ထုတ္ေပး၊ ဘာညာကိြကြ ျပႆနာလာလုပ္လုိ႔ စိတ္ရႈပ္ၿပီး “ဇုိယာ”ဆုိတဲ့ကေလာင္ခြဲနဲ႔ ေရးတာေတြ  ရပ္ပစ္လုိက္ေတာ့တယ္။ ၀တၳဳေတြေရးရတာ လြတ္လပ္သလုိ စာေပသမား၊ ဂီတသမားေတြနဲ႔ အင္တာဗ်ဳးေဆာင္းပါးေတြ ေတြ႔ေမး၊ ျပန္ေရးရတာလည္း စိတ္၀င္စားဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မက ဘာစာေရးေရး ကုိယ့္စာကုိယ္ ပထမအႀကိမ္ စုမီေအာင္ side ကေန စုမီေအာင္မ်က္လံုးနဲ႔ အရင္ဆံုးဖတ္ တယ္။ ဒုတိယ အယ္ဒီတာside ကေန အယ္ဒီတာမ်က္လံုးနဲ႔ဖတ္တယ္။ တတိယ ဘာမွမသိတဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္မ်က္လံုးနဲ႔ ဖတ္တယ္။ ရႈေထာင့္ သံုးဖက္လံုးကေန ဖတ္ရတာ အဆင္ေျပမွ အဲဒီစာကို ပို႔ပါတယ္။ အဲဒါ ခုထိပဲ။

ကၽြန္မရဲ႕စာေပျဖတ္သန္းမႈမွာ စာေရးဆရာဘ၀နဲ႔ အယ္ဒီတာဘ၀ ႏွစ္ပုိင္းရွိတယ္။ စာေရးဆရာဘ၀က ကုိယ့္စိတ္ခံစားမႈပံုစံ အတုိင္းသြားရလုိ႔ လြတ္လပ္မႈအျပည့္ရွိၿပီး အယ္ဒီတာဘ၀က သက္ဆုိင္ရာမဂၢဇင္းရဲ႕trendေအာက္မွာ သူ႔ပံုစံအတုိင္း သြားရတာမုိ႔ လြတ္လပ္မႈမရွိ က်ဥ္းက်ပ္ပါတယ္။ အယ္ဒီတာဘ၀ျဖတ္သန္းရာမွာ အႀကီးစားအားသာခ်က္တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္၊ အဲဒါက စာမူေတြ သတ္ပံုမွန္ ျပင္ဆင္ေပးရင္းနဲ႔ ျမန္မာစာလံုးေတြကုိ ပုိၿပီးခ်စ္ျမတ္ႏိုးလာတယ္။ ျမန္မာစာလံုးေတြရဲ႕ အတိမ္အနက္နဲ႔ ေ၀ါဟာရၾကြယ္၀မႈကုိ အထူးတလည္ စိတ္၀င္စားလာတယ္။

            “ဆရာမရဲ႕စာေရးဆရာဘ၀ျဖတ္သန္းမႈအစပုိင္းမွာ ဘာစာအုပ္ေတြဖတ္ခဲ့လဲ”ဆုိတဲ့အေမးမ်ိဳး ေမးခဲ့ရင္ ကၽြန္မမွာ တိက်ေရရာ တဲ့ အေျဖမရွိႏိုင္ဘူး။ “ အေဖနဲ႔ ဆုိင္ကယ္စီးရင္း လမ္းေဘး၀ဲယာ ျမင္ျမင္သမွ် ဆုိင္းဘုတ္ေတြလုိက္ဖတ္တယ္”လုိ႔ပဲ ရုိးစင္းစြာေျဖရ လိမ့္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ “စာအုပ္ေတြက ေစ်းႀကီးလြန္းလို႔ အလကားရေနတဲ့ လူမ်က္ႏွာေတြပဲ လုိက္ဖတ္ပါတယ္”လုိ႔ေျဖရင္ ဘယ္သူယံုမွာလဲ။

            စာေရးဆရာျဖစ္ခါစကေတာ့ ငါစာေရးဆရာ၊ စာမ်ားမ်ားဖတ္ရမယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ၿပီး ကၽြန္မ စာအုပ္ေတြ မ်ားျပားစြာ ၀ယ္ယူစု ေဆာင္းေနမိပါေသးတယ္။ အျပင္ထြက္တုိင္းလည္း လက္ထဲမွာ ဖတ္လက္စ စာအုပ္တစ္အုပ္ဆြဲ ယူလာၿပီး ဘတ္စ္ကားစီးရင္း၊ လက္ဖက္ ရည္ဆုိင္ထိုင္ရင္း အျမဲဖတ္ေလ့ရွိတယ္။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ဒါဟာ မွားယြင္းတယ္လို႔ ကၽြန္မ သိျမင္လာတယ္။ ဘာလုိ႔ဆုိ စာအုပ္ထဲ ေခါင္းစုိက္နစ္၀င္ေနတာနဲ႔ ၀န္းက်င္ကလူေတြနဲ႔ ကၽြန္မဟာ ကင္းကြာလာတယ္လို႔ ခံစားရလုိ႔ပါပဲ။ စာအုပ္ထဲပါတာေတြက တကယ္ဆုိ တစ္ဆင့္ခံအေၾကာင္းအရာေတြပါ၊ တကယ့္ျပင္ပကလူေတြကမွ မူရင္းအစစ္အမွန္ေတြ။ ဒီေတာ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ အလကား ရေနတဲ့ လူမ်က္ႏွာေတြကိုပဲ လုိက္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔မ်က္နွာမွာ ထင္ဟပ္ေနတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြနဲ႔ သူတုိ႔ပံုပန္းသဏၴာန္ေတြကို မွတ္သား တယ္။ အမူအက်င့္၊ လႈပ္ရွားသြားလာပံုေတြကတစ္ဆင့္ သူတုိ႔ရဲ႕အတြင္းသႏၱာန္ထဲကုိ တုိး၀င္ၾကည့္တယ္။ အဲဒီမွာ တစ္ႀကိမ္နဲ႔တစ္ႀကိမ္ ၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဘယ္ေတာ့မွမတူတဲ့ ထူးျခားဆန္းျပားေနတဲ့ စိတ္၀င္စားဖြယ္ မူရင္းဘ၀ေတြကုိ ကၽြန္မဖမ္းဆုပ္မိလုိက္တယ္။ လူတုိင္းမွာ ေျပာျပစရာပံုျပင္ေတြ တစ္ပုဒ္ထက္မက ရွိေနၾကတယ္ လုိ႔ ကၽြန္မ ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားတယ္။ စာအုပ္ေတြကုိ ဖတ္တာထက္ အခုလုိ လူေတြရဲ႕ ဘ၀အစစ္ေတြကို လုိက္ဖတ္တာကမွ စာေရးဖုိ႔အတြက္ အေကာင္းဆံုး အေထာက္အကူတစ္ခုလို႔ ကၽြန္မယံုၾကည္ သြားတဲ့အခါ စာအုပ္ဖတ္ခ်င္ရင္ အိမ္မွာပဲ ထုိင္ဖတ္တယ္၊ အိပ္ဖတ္တယ္။ အျပင္ထြက္တာနဲ႔ လူေတြကုိပဲ သဲႀကီးမဲႀကီး လုိက္လုိက္ၾကည့္ ေတာ့တာပဲ။ မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ေတြ႕လာတဲ့ ပံုရိပ္စစ္ေတြ၊ နားနဲ႔ၾကားသိလာတဲ့ စကားလံုးအမွန္ေတြ အားလံုးကို မွတ္သားထားၿပီး ကၽြန္မအေသြးအသားထဲက စာနာမႈတရားနဲ႔ ျဖည့္စြက္ကာ စာေတြကို ေရးပါတယ္။

“ငယ္ငယ္ကတည္းက စာေရးဆရာလုပ္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာ၊ အေဖက ဘာစာအုပ္ေတြ ၀ယ္ေပးလုိ႔ ဘယ္အရြယ္ကတည္းက ဘယ္လုိဂႏၳ၀င္စာအုပ္ႀကီးေတြ ဖတ္ၿပီးၿပီ”ဆုိၿပီး ခမ္းခမ္းနားနား ေျဖေလ့ရွိတဲ့ စာေရးဆရာေတြရဲ႕မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ ကၽြန္မက ပိစိေကြး ရယ္စရာ ႏွံျပည္စုတ္ေလး ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ကၽြန္မရဲ႕လက္ရွိစာေပဘ၀ျဖတ္သန္းမႈကလည္း သိပ္ကုိ ရုိးစင္းလွပါတယ္။ အခု ကၽြန္မလက္ရွိ ေရာက္ေနတဲ့ ေခတ္ကုိပဲ စူးစမ္းေလ့လာတယ္၊ သဘာ၀ထဲကုိ တုိး၀င္တယ္။ လူေတြရဲ႔မ်က္နွာကုိ လုိက္ဖတ္တယ္။ လူေတြရဲ႕ အသံကို နားစြင့္တယ္။ လူေတြရဲ႕ခံစားခ်က္ကုိ ရွာေဖြတယ္။ ၿပီးေတာ့ အတူလုိက္ၿပီး ခံစားတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာနာနားလည္ႏိုင္ေအာင္လုပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ဆင့္ မွ်ေ၀ေျပာျပခ်င္စိတ္နဲ႔ စာအျဖစ္ ဖြဲ႔သီ ခ်ေရးတယ္ ဒီေလာက္ပါပဲ။ စာေရးၿပီဆုိရင္ သဘာ၀က ေျပာျပေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ မ်က္ျမင္ေတြ႔ရွိခံစားရမႈေတြကသာ စာေရးဖုိ႔အတြက္ အေကာင္းဆံုး ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ေတြပဲျဖစ္တယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ယံုၾကည္သလုိ အဲဒီယုံၾကည္ခ်က္အတုိင္းပဲ ျဖတ္သန္းေနပါတယ္။

စာေပျဖတ္သန္းမႈကုိ စာရင္းနဲ႔ အတိအက်တြက္ဆျပရမယ္ဆုိရင္လည္း သိပ္ေလာက္ေလာက္လားလား မရွိေသးပါဘူး။ မဂၢဇင္း၀တၳဳတုိေတြ ပုဒ္ေရ ၆၀၀ ေက်ာ္၊ ေဆာင္းပါး ၁၀၀ေက်ာ္၊ ကဗ်ာ နည္းနည္း ဒီေလာက္ပါပဲ။ လံုးခ်င္းအရွည္ေတြေရးေပမဲ့ မထုတ္ျဖစ္ဘူး။ အတုိေပါင္းခ်ဳပ္အျဖစ္ အစိမ္းေရာင္ကန္႔လန္႔ကာ(၂၀၀၄)၊ မိန္းမႏွင့္အျခား၀တၳဳတုိမ်ား(၂၀၀၈)၊ ျပတုိက္ထဲက လူ(၂၀၁၂)၊ အေမ ခင္ေမသစ္၊ ညီမၿဖိဳးၿဖိဳးတုိ႔နဲ႔ ေပါင္းထုတ္တဲ့ ၀တၳဳတုိသံုးေယာက္(၂၀၁၃)ထြက္ခဲ့တယ္။ ကေလာင္စံုအေနနဲ႔ ပါ၀င္ေရးသားတာ ေတြေတာ့ မမွတ္မိဘူး။

            အခု ေနာက္ပုိင္း ကၽြန္မရဲ႕စာေပျဖတ္သန္းမႈပံုစံကုိ ေျပာရရင္ နည္းနည္းေတာ့ ႀကီးက်ယ္လာမလားပဲ။ အရင္က ကၽြန္မဟာ ကုိယ့္ကမၻာေသးေသးေလးထဲမွာ ကြက္ကြက္ကေလးပဲ ျဖတ္သန္းေနထုိင္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုး ကၽြန္မနဲ႔ သက္ဆုိင္ တယ္လို႔ ယံုၾကည္ၿပီး အေသးစိတ္ ေလ့လာစူးစမ္းရင္း ျဖတ္သန္းေနတာပါ။ ၀န္းက်င္မွာ ရွိတဲ့ သက္ရွိသက္မဲ့ အရာ ခပ္သိမ္းကို မ်က္ျခည္ မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ၿပီး ရင္အားလံုးကုိ ကၽြန္မရဲ႕အတြင္းသားထဲထိ ေရျမွဳပ္တစ္ခုလုိ စုပ္ယူထည့္သုိ လုိက္တယ္။ တစ္သက္လံုး ေတာ့ ထည့္သုိ ၀ွက္သိမ္းထားမွာမဟုတ္ဘူးေပါ့။ သူတုိ႔နဲ႔ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္တဲ့ အေျခအေနအခ်ိန္အခါ တစ္ခု ေပၚေပါက္ လာတဲ့ အခါတုိင္း အခါတုိင္းမွာ အားလံုးကုိ အစီအစဥ္တက် ျပန္လည္ ညွစ္ထုတ္ စီးဆင္းေစမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ စီးဆင္းေစတဲ့အခါ သူတုိ႔ အမွန္တကယ္ ျဖစ္တည္ခဲ့တဲ့ ပကတိအရွိအတုိင္း ဆက္လက္စီးဆင္းသြားေစဖုိ႔ကို ကၽြန္မသတိႀကီးစြာ ထားရမွာပါ။ ဘာလုိ႔ဆုိ ဒီကမၻာ ေျမမွာ အမွန္တရားေတြ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး ျဖစ္ေနမွာ ကၽြန္မ မလုိလားသလုိ အရွိတရားေတြဟာလည္း အေမ့အေလ်ာ့ ခံရာကေန တျဖည္းျဖည္း မႈန္၀ါးသြားၿပီး တစ္ေန႔မွာ လံုး၀ကြယ္ေပ်ာက္သြားမွာ ကၽြန္မ စုိးေၾကာက္လုိ႔ပါပဲ။

စာေရးဆရာတုိင္းဟာ ကုိယ့္ႏိုင္ငံကုိ ကုိယ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဖုိ႔၊ ကုိယ္ဘယ္သူလဲ  ဆုိတာကို ကုိယ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဖုိ႔၊ ကုိယ္ေရးသင့္တဲ့စာေတြကုိ ကုိယ္ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဖုိ႔ ကၽြန္မအပါ၀င္ အျခားစာေရးဆရာအားလံုးကို သိေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဟာ ခုခ်ိန္မွာ က်ိက်ိတက္ခ်မ္းသာတဲ့ အေရာင္းရဆံုးစာရင္း၀င္ ႏိုင္ငံေက်ာ္/ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာမတစ္ဦးမဟုတ္ပါဘူး၊ ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွလည္း အဲဒီလုိ ေက်ာ္ၾကားလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာလုိ႔ဆုိ လူႀကိဳက္မ်ားေစမယ့္စာမ်ိဳး ကၽြန္မရဲ႕စာေပျဖတ္သန္းမႈမွာ ဘယ္ ေတာ့မွ အရာထင္က်န္ေအာင္ လုပ္မွာ မဟုတ္လုိ႔ပါပဲ။ ကၽြန္မက ကုိယ္ေရးခ်င္တာကိုပဲ ေရးတဲ့သူ၊ ဟုိလုိေရးေပးပါ ဒီလုိေလးေရးေပးပါ စာမူေတာင္းခံလာရင္ မေရးတတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ daily newspaperေတြ မ်ားျပားစြာထြက္ေပၚေနေပမဲ့ ကၽြန္မ မေရးျဖစ္ဘူး။ အမ်ားအျမင္မွာလည္း ေျမျပင္နဲ႔လြတ္ရံုသာ ပ်ံႏိုင္တဲ့ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ပါ။ စာေပဟာ the truth အမွန္တရားျဖစ္တယ္၊ the way လမ္းခရီးျဖစ္တယ္၊ the light အလင္းေရာင္ျဖစ္တယ္၊ the life အသက္ဘ၀ျဖစ္တယ္လုိ႔ ခံယူၿပီး ကၽြန္မ ျဖတ္သန္းေနပါတယ္။

စုမီေအာင္

ငယ္ငယ္တုန္းက ပံုရိပ္ေတြ

ေမေမ့ရဲ႕စာ
(ေဗာဓိရိပ္၊ ၾသဂုတ္)

                                                        

            ကြ်န္မငယ္ငယ္တုံးက အစ္ကိုေတြက စၾကတယ္ ။ လွည္းလမ္းေၾကာင္းက ေကာက္ရၿပီးေမြးစားထားတာတဲ့။ ေခါက္ဆြဲေရာင္းတဲ့ တရုတ္ရွင္းမႀကီးက မလိုခ်င္လို ့စြန္ ့ပစ္လိုက္တာလို ့ ဆိုတယ္။ တရုပ္ေတြက သမီးမိန္းခေလးကို တန္ဘိုးမထားဘူး။ ေမြးလာရင္ စြန္ ့ျပစ္ၾကရိုးထုံးစံေတာင္ ရွိသတဲ့။ အကိုေတြက အဲလိုမ်ားစလိုက္ရင္ ေဖေဖကပါ သူ ့သားေတြဘက္ကေပါ့။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူး မေျပာ ဘဲ ဟုတ္သလိုလို ၿပံဳးစိစိႀကီးလုပ္ေနတယ္။ ခုတိုင ္ေဖေဖ့ပံုႀကီးကို ျမင္ေယာင္ၿပီး တကယ္ဘဲ လြမ္းမိပါရဲ့။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မကို ေခၚတာ ၾကည့္ဦး ”အရွင္းမ”တဲ ့။ ေခၚလဲေခၚခ်င္စရာ ။ကြ်န္မက အားလုံးထက္ အသားပိုျဖဴတာကိုး။ တရုတ္အရွင္းမနဲ့လဲ ခပ္ဆင္ဆင္။ အညာသူ ေတြက အသားညိဳတာမ်ားတယ္ေလ။ ကြ်န္မက ျဖဴဥေနေတာ့ တခ်ိဳ ့က “ပိုးဟပ္ျဖူေလးအတိုင္းဘဲ “ တဲ့့။တခ်ိဳ ့ကလဲ “ ဂြမ္းေတာင့္ေလး “ နဲ ့ တူသတဲ့။ သိပါဘူး။ ကြ်န္မျဖင့္။ လူေတြက သူတို ့ စိတ္ကူးတဲ့ရာ ေျပာေနၾကတာမို ့ ၾကာေတာ့လဲ ကြ်န္မဘယ္လိုမွ အမွတ္မထားမိ ေတာ့ဘူး။ ငယ္ငယ္တံုးကေတာ့ “အရွင္းမ‘ ေခၚရင္ ဘယ္ႀကိဳက္မလဲ။ ေနာက္ေတာ့လဲ သူတို ့ စတာ ေနာက္တာ ခ်စ္စႏိုးေလးေခၚ တာလို ့သတ္မွတ္ၿပီး ေခၚခ်င္သလိုေခၚ အေရးမလုပ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မငယ္ငယ္တံုးက ေဖေဖ့ကို ပိုၿပီးတြယ္တာဟန္ ရွိတယ္။ ေဖေဖကလဲ သားေတြထက္ ပိုခ်စ္တယ္ ကြ်န္မကို အခ်စ္ဆံုးလို ့ထင္တာဘဲ။ ေဖေဖသြားေလရာ ကြ်န္မက တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနတတ္ တယ္။ ေဖေဖကလဲ သူသြားေလရာကြ်န္မကို  ေခၚသြားဖို ့ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့တတ္ဘူး။သားေတြက ေယာက္်ၤားေလး ေတြဆိုေတာ့ သူတို ့ ဘာသာ သူတို ့ သြားလာေနၾကလို ့ ရင္လဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေမေမကေတာ့  အားရင္  စာအုပ္ေကာက္ကိုင္ေတာ့တာ။

ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မက  ငယ္ငယ္တုံးက “ငေၾကာက္မေလး” ေပါ့ ။ ဘာမဆို ေၾကာက္ေနေတာ့တာဘဲ။ဘုတလင္က ေရကန္ႀကီး ထဲမွာ ဂ်ပန္ေတြ ေရခ်ိဳးေနတာျမင္လဲ ဂ်ပန္ေတြဆိုတာနဲ ့ ေၾကာက္ၿပီ။ ညက်ေတာ့ ဖ်ားေရာ။ ဂ်ပန္စစ္သားေတြ သံုးေခ်ာင္းေထာက္ စက္ေသနတ္ႀကီးေတြနဲ ့ ေျမမွာ၀ပ္ေနတာျမင္လဲ ေၾကာက္တာဘဲ ။အဲဒီည ဖ်ားတာဘဲ။ ေၾကာက္တိုင္းဖ်ားေနေတာ့ ဘုန္းႀကီးဆီက အဖ်ား ျဖတ္ေဆးလံုးကိုတခါေသာက္ ႏွစ္ခါေသာက္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေဖေဖက ပုလင္းလိုက္ကို္ ယူထားေပးရတယ္။ အဲဒေလာက္ အျဖစ္သဲသဲ ရယ္။ ကြ်န္မက သရဲ လဲ ေၾကာက္တတ္တယ္။ တခါကေပါ့ ။ကြ်န္မအကိုက( ေမာင္ၾကည္ရွင္)မ်က္လွည့္ျပမယ္ ၾကည့္မလား တဲ ့။ “ၾကည့္မွာေပါ”့လို ့ ကြ်န္မအကိုေခၚရာ လိုက္သြားတယ္။ အိမ္ေပၚထပ္မွာရွိတဲ ့ ပစၥည္းနည္းနည္းပါးပါး   သိုေလွာင္တဲ ့ ထပ္ခိုး ကေလးပါ။ အဲဒီမွာအခန္းက  ေမွာင္ပိန္းေနတယ္။အကိုက နံရံကို ပိတ္စအမဲႀကီးကပ္လိုက္တယ္။ ပိတ္စေပၚမွာ အရိုးေျခာက္ျဖဴျဖဴ ေလးတေကာင္ပံု က ေနရာယူထားတယ္ေလ။ အကိုက ကြ်န္မကို ပိတ္စနဲ ့့ သုံးကိုက္ေလာက္အကြာမွာ အထိုင္ခိုင္းၿပီး “ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနာ္ ျငိမ္ျငိမ္ ေလးလွဲေန “ တဲ ့။ ကြ်န္မလည္း မ်က္စိကို ျပဴးထြက္ေနေအာင္ၾကည့္တာပဲ။ တုတ္တုတ္မွမလွဳပ္ဘူး။ အဲဒီမွာ  အကိုက ဂါထာလိုလို ဘာလို လို စာေတြ ရြတ္တယ္။ဘာေတြရြတ္သလဲ မသိဘူး။ အသံမက်ယ္ဘူး။ တိုးတိုးဘဲ။ လက္ထဲမွာလဲ စုံးမေတြကိုင္တဲ့ ႏွင္တံလိုလို  နတ္သမီး ႏွင္တံလိုလို တုတ္တေခ်ာင္းကိုင္ထားတယ္။ သူအမိန္ ့ ေပးေနတာ။ တုတ္နဲ ့ၾကမ္းျပင္ကိုလဲ တခ်က္ရိုက္တယ္။ မၾကာဘူး။ အရိုးေျခာက္က ေျခကားယား လက္ကားယားလွဳပ္ပါေလေရာ။ လွဳပ္တာဘဲ ရွိတယ္ ။ ဒီ ့ထက္မပိုဘူး။ ဒီေတာ့မွ အကိုက ဖေနာifh တခ်က္ေပါက္လိုက္ၿပီး  “ငါအမိ္န္ ့ေပးေနတယ္ေနာ္ “ လို ့လဲ ေငါက္လိုက္ေရာ .အရုိးေျခာက္က ခုန္ေပါက္ၿပီး က ေတာ့ တာပဲ။ ကိုးရုိး ကားရားႏိုင္လြန္းလို ့ ရယ္စရာႀကီး။ ဒါေပမဲ ့ အခ်ိန္က လူေျခတိတ္ခ်ိန္။ဘာမီးခြက္မွ မထြန္းေတာ့ ေမွာင္ပိန္းေနတယ္။ အရိုးေျခာက္ ကလြဲလို ့ ဘာကိုမွ မျမင္ရဘူး.ဆိုေတာ့ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနတာေ႔ပါ့။ အကို ့ ပံုစံကလဲ မွန္ကုတ္ကုတ္ ပံုဆိုးဆို္းေလ ေငါက္ဆတ္ ဆတ္နဲ ့။ ကြ်န္မရယ္ခ်င္ေပမဲ ့ မရယ္ရဲပါဘူး။ ခီြးကနဲ ရယ္မိေတာ့မလို ။့ ၿပီးမွ အီလယ္လယ္ႀကီးျဖစ္ ေၾကာက္သြားျပန္္ သြားေရာ။ အစိမ္းမ်ားတိုက္သလားဆိုၿပီး ေၾကာက္ေသြးေတြ ၀င္လာတာေလ။ သူမ်ားေတြ ေျပာတာ အစိမ္းတိုက္တယ္ အစိမ္းတိုက္ တယ္နဲ့။ ဘာ အစိမ္းမွန္းမသိဘဲ ေၾကာက္တာ။ ေမေမကေတာ့ ဘာမွ ေၾကာက္စရာမရွိဘူး ဘုရားသာမွန္မွန္ကံေတာ့တဲ့ ။ေၾကာက္ျခင္း ေၾကာက္ မိမိကိုယ္ကိုသာ ေၾကာက္ရမွာ တဲ့။ ဒီတံုးက တရားသေဘာနဲ ့ ေျပာတဲ ့ေမေမ့စကားကို ကြ်န္မငယ္ေသးေတာ့ ဘယ္နားလည္ႏိုင္မလဲ ေနာ္။

အဲဒီတုံးက အကို ဘယ္လို  မ်က္လွည့္ျပလိုက္သလဲ ဆိုတာ ကြ်န္မစဥ္းစားလို ့မရဘူး။ ခုထိ ပေဟဠိျဖစ္ေနဆဲပါဲ။ အရိုး ေျခာက္ ကိုလွဳပ္ေအာင္ဘယ္လိုလုပ္သလဲဆိုတာရဲ ့အေျဖကိုခု စဥ္းစားလဲ အေျဖမထြက္ခဲ့ပါဘူး။အကိုနဲ ့ ပိတ္စအနက္စႀကီး က သံုးကိုက္ ေလာက္ ေ၀းေနတာပါ။ မ်က္လွည့္နဲ ့ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာခ်င္တာရွိပါေသးတယ္။ ကြ်န္မတို ့ငယ္ငယ္က  ဘုတလင္မွာ ဇတ္ပြဲကတဲ့ ဇတ္ရံုႀကီးတစ္ခုရွိတယ္။ တေန့ ့ ေတာ့ နာမည္မမွတ္မိပါဘူး။ ကုလားလိုလို ဘိုလိုလိုမ်က္လွည့္ဆရာတေယာက္ အဲဒီဇာတ္ရံုမွာ မ်က္ လွည့္ျပတယ္။ကြ်န္မအသက္က ငယ္ငယ္ ၅ႏွစ္ ၆ႏွစ္ေလာက္ဆိုေတာ့ တကြက္တေလဘဲ မွတ္မိတာပါ။ ဘယ္သူနဲ ့သြားၾကည့္တယ္ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ေပးရတယ္ဆိုတာလဲ မသိပါဘူး။ မ်က္လွည့္ဆရာက ဂါ၀န္လွလွေလးနဲ ့ ဗိုလ္မေခ်ာေခ်ာေလးကို ျခင္းႀကားႀကီး တလုံးထဲ ထည့္ ေစာင္နဲ ့အုပ္ၿပီး ေခါင္းေပၚတည့္တည့္ ဓါးနဲ ့စိုက္ထိုးပါတယ္ ။ ေလးငါးေျခာက္ခ်က္ ထပ္ခါထပ္ခါ တိုးစိုက္တာပါ။ ေသြးေတြ ပန္းထြက္ပါတယ္။ ေစာင္ကိုလွပ္လိုက္ေတာ့ ဗိုလ္မကေလးက ဘာဒါဏ္ရာမွ မရွိဘဲ ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ေလး ျခင္းထဲက ထြက္လာတယ္။ ဂါ၀န္စေလးကို တဘက္ကကိုင္ လက္တဘက္က လက္၀ါးေလးျဖန့္ၿပီး ၾကည့္ပါ ရွဳပါ ကြ်န္မဘာမွမျဖစ္ပါဘူးေပါ။့ ျပတယ္ ။ ၿပီးမွ ေခါင္းကေလးညႊတ္ ၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးေလး ေနာက္ထဲ ၀င္သြားတယ္။အသဲ တထိတ္ထိတ္ ရင္ တခုန္ခုန္နဲ ့ၾကည့္ရတဲ ့ ျပကြက္ ေတြပါပဲ။ ကြ်န္မျဖင့္ ခုထိျမင္ေနဆဲပါ။ ေနာက္တကြက္ကေတာ့ ဒါးေပါက္ခန္းေပါ့ ။ပ်ဥ္ျပားႀကီးတခ်ပ္မွာ မိန္းမေခ်ာေလးက ေက်ာမွီ ကပ္အိပ္လိုက္စဥ္ မ်က္လညွ့္ဆရာက လက္မွာ  ယပ္ေတာင္လို ကိုင္ထားတဲ့ ဒါးေတြနဲ ့  တေခ်ာင္းၿပီးတေခ်ာင္း ေပါက္တဲ ့ ့ျပကြက္ပါ။ ဒါလဲၾကည့္ရတဲ့သူေတြ ဘုရားတေနရတဲ့ ျပကြက္ေတြမို ့လား။ ကြ်န္မျဖင့္ ရင္၀ဘဲ စိုက္ပလား။ဗိုက္ဘဲစိုက္ပလားနဲ ့ ။ မႀကည့္လဲ မၾကည့္ ရဲ။ ၾကည့္လဲ ၾကည့္ခ်င္။ ဒီ့ထက္ဆိုးတာက ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ထဲက တေနရာမွာ ၆ေပအရွည္၃ေပအက်ယ္ ေျမတြင္းႀကီး တစ္ခု   တူးၿပီး လူကို အရွင္ လတ္လတ္ျမွဳပ္ျပမတဲ့။ ေနာက္ေန ့ မနက္မွအရွင္လတ္လတ္ျပန္ေဖၚျပမယ္လို ့ ဆိုတယ္။ ကြ်န္မ ေၾကာက္ေၾကာက္ နဲ ့ ဖေနာင့္နဲ ့တင္ပါး တသားတည္း က်ေအာင္တခ်ိဳးထဲ ေျပးမိပါေတာ့တယ္။ အစိမ္းတိုက္တယ္ ဘာရယ္ညာရယ္ ေျပာသံလဲ ၾကားၿပီး ေတာ့ေလ။ လူႀကီးေတြပါသလား မပါဘူးလားဆိုတာေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။

ငယ္ငယ္တုန္းကေလ..စစ္ေျပးၾကရမယ္တဲ ့ ။ဘယ္သူနဲ ့ဘယ္သူနဲ ့ စစ္ျဖစ္ေနမွန္း မသိဘူး။ေျပးမယ္ဆို လွည္းေပၚေရာက္ ေနၿပီ။ လွည္းစီးရတာ ေပ်ာ္လို ့ေလ။ ကြ်န္မတို ့” ေႏွာယင္း “ ဆိုတဲ ့ ရြာကေလးကို ေျပးၾကတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ ခိုလွဳံရတာ ဆိုေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက အဲဒီညက ကြ်န္မကုိမုံ ့ဆီေၾကာ္နဲ ့ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ ေပးတာ ခုထိျမင္ေယာင္တုံး။ ၿပီးေတာ့ လူႀကီးေတြ တရားထိုင္တဲ ့ ဂူေလးေတြထဲ ၀င္လိုက္ ထြက္လိုက္ ေဆာ့ၾကတာ ခုထိမွတ္မိေနပါတယ္။ေန ့လည္ဘက္မ်ားဆို ဘယ္သူေတြ လွမ္းထား မွန္း မသိတဲ့ ႏွမ္းသီးေတြကိုခူးၿပီး စားလားစားရဲ့ ။ႏွမ္းသီးေတြက အပင္လိုက္ျဖတ္ လွမ္းထားတာ။မခါရေသးဘူး။ စိုစိစိေလး အရမ္းစားလ႔ို ေကာင္းတယ္ ဆိမ့္တယ္။  ေက်ာင္းလာတဲ ့ ခေလးေတြနဲ ့ အသိျဖစ္ၿပီး ရွပ္ထိုး ျပစ္တမ္းလဲ ကစားႀကတယ္။ ထုတ္ဆီးတိုးတမ္းလဲ ကစားၾကတယ္။ ေညာင္ပင္တေစၦလဲ ကစားၾကတယ္။ ေညာင္ပင္တေစၦကစားရတာက တဒိတ္ဒိတ္ရင္ခုန္ရေပမဲ ့တကယ္ဆိုရင္ ေပ်ာ္ဖို ့ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ျပီးရင္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းက်န္ကြမ္းက်န္တြယ္ႀကေတာ့တာဘဲေလ။ ဆြမ္းက်န္ ကြမ္းက်န္လို ့သာ ေျပာတာ။ ဘုန္းႀကီးက ဟင္းခြက္ေတြမ်ား အခ်ိဳပြဲေတြမ်ားလြန္းလို ့ တို ့ဂနန္း ဆိတ္ဂနန္းဘဲ စားသြားတာ ။လူေတြြစားမွ့ ေျပာင္တာပဲလို ့ ကြ်န္မ ထင္တာဘဲ။ ကြ်န္မ့ငယ္ငယ္က ရန္ေအာင္ျမင္ဘုရားကို ေဖေဖနဲ ့ သြားတာေတြဘဲ မွတ္မိခဲ့တယ္။ ဥပမာ တန္ခူးလမွာ ဘုရားေရ သပၸါယ္တာတို ့။ ကဆုန္လမွာ ေညာင္ေရသြန္းတာတို ့၊ တပိုတြဲမွာ သနပ္ခါးတုံးမီးပူေဇာ္တာတို ့ ေဖေဖနဲ ့ သြားခဲ့ၾကတာပါ။ ေမေမနဲ ့ သြားဖူးတယ္လို ့ တခါမွ မမွတ္မိဘူး။ ေမေမနဲ ့က လျပည့္လကြယ္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို မိသားစုလိုက္ ဆြမ္းအုပ္သြားပို ့တာပဲ မွတ္မိတယ္။ဒီတံုးက ကြ်န္မတို ့ ့ေေမေမကသိပ္ေခ်ာတာဘဲ။  ဒူးေလာက္မကရွည္တဲ ့ပု၀ါႀကီးစုံခ်လို ့။ ဇာနားတပ္ အက်ၤ ီဖါးဖါးနဲ့ ့။ ေယာဂီေရာင္မွာ အျဖဴလုံးေလးေတြ ပါတဲ ့ စူလတီ ထမီနဲ ့။( ၾကားဖူးတယ္ေနာ္။ စူလတီေငြနားနဲ ့ ေရႊပါးက နံ ့သာခ်ယ္ လွပါေပ့ကြယ္ ..ယဥ္ပါေပ့ ကင္းစင္ကြာတယ္ အဆင္းအဂၤါက အမွန္မလႊဲ  မင္းလွလို ့ဘဲ ။ဆိုတာ) အဲဒီသီခ်င္းအတိုင္းဘဲ ။

ကြ်န္မတို ့ေမေမက ကတၱီပါပိန္းတန္းဖိနပ္လဲစီးတယ္ ။တခါတေလ တရုပ္ျပည္ထြက္ ကတၱီပါကြင္းထိုးေက်ာက္စီ ေရွ ့ထို းဦးခြ်န္ ဖိနပ္ေလးေတြလဲ စီးတယ္။သိပ္လွတာဘဲ။ (ခုေခတ္ဖိနပ္ေတြ ဆန္းတယ္ဆိုတာ ဘာဟုတ္ေသးလို ့လဲ ေမေမတို ့ ေခတ္ကမွ တကယ္ ဆန္းတာပါ။ဆန္းလဲဆန္းယဥ္လဲ ယဥ္တယ္ သိကၡာလဲရွိတယ္။ )လည္ပင္းမွာလဲ ေရႊဆြဲႀကိဳးႀကီးေတြက ၂ကံုးသံုးကံုး ထပ္၀တ္ တာမွာ အရွည္က ဗိုက္ေခါက္ေရာက္တယ္။ လက္မွာလဲ လက္ေကာက္ေတြ ကတခြ်င္ခ်ြင္ျမည္လို့။ စိန္နားကပ္နဲ ့ စိန္လက္စြပ္ ေတြက တျဖတ္ျဖတ္လက္ခါလို ့။ ပုဂံေညာင္ဦးထြက္ ဆြမ္းအုပ္နီနီႀကီးပိုက္ထားတဲ ့ေမေမဟာ ခုမ်ားဓါတ္ပံုရွိေနရင္ ေရွးေဟာင္းပန္းခ်ီကား တစ္ ခ်ပ္လို တင့္တယ္လွပေနမွာ ၾကက္သေရရွိေနမွာ အမွန္ပါဘဲ။  ေမေမတင္ ေခ်ာတာမဟုတ္ပါဘူး။ကြ်န္မတို ့ေဖေဖက ပိုၿပီးေတာင္ ေခ်ာ ေသး ခန္ ့ေသးတာပါ။တိုက္ပံုအက်ၤ ီနဲ ့ ပုဆိုးနဲ့ ဆိုလဲ ခန္ ့။ ရွမ္းေဘာင္းဘီ ရွမ္းအက်ၤ ီနဲ ့ဆိုလဲ ခန္ ့။ သကၤန္း၀တ္နဲ ့ဆိုလဲ ခန္ ့ တကယ့္ ၀ါရင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားအလား ၾကည္ညိုဖြယ္အရမ္းေကာင္းေနေသးတာပါ။  ( ခုေတာ့လဲ သက္ေသျပစရာ ဓါတ္ပံု တစ္ပံု တေလမွ မက်န္ေအာင္ မီးအ၀ါးခံ လိုက္ရလို ့ ဘာမွမရွိေတာ့ပါဘူး။) ကြ်န္မတို ့ ခေလးေတြကိုလည္း ေဖေဖ ေမေမ တို့လိုဘဲ ၀တ္စား ဆင္ယင္ေပး ထားတာပါ။ ကြ်န္မကိုဆိုရင္ ဆံရစ္၀ိုင္းကေလးနဲ ့။ ပန္းေလးေတြ ေ၀ေနေအာင္ပန္ထားေပး တယ္။ခုေခတ္လူေတြ ကေတာ့ ရယ္လိမ့္ မယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ လား မင္းသု၀ဏ္ထင္တယ္။ ကဗ်ာ တပုဒ္ရွိတယ္။ ဆြမ္းအုပ္နီနီ အေမရြက္လို ့ နက္ျဖန္မနက္ ေက်ာင္းတက္မယ္ ဆိုတာေလ။ ဒါေပမဲ ့ ကြ်န္မတို ့ေမေမက ေတာ့ ေခါင္းေပၚမရြက္ပါဘူး ။ ရင္မွာပိုက္ထားတာပါ။ဆံထုံးျမင့္ျမင့္မွာ ေက်ာက္စီ ဆံထိုးေတြ ထိုးထားတာပါ။ အက်ၤ ီမွာလဲ ရင္ထိုးတခုက ထိုးထားေသးတာပါ။ ဒါ ေမေမမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း လာသမွ် မင္းမိန္းမေတြ အားလံုး သူ ့ေခတ္နဲ ့ သူ ့အခါ သူတို ့ယဥ္ေက်းမွဳအတိုင္း ကိုယ့္အဆင့္အတန္းကို ေဖၚျပရင္း  ၀တ္စား ဆင္ယင္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္္။  ငယ္ငယ္တုံးက အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာင္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္မရွိပါဘူး။ ဒိလို ေျပာျပရတိုင္း ေဖေဖ ေမေမကိုသာ  အလြမ္းေတြ ထပ္ဆင့္ ထပ္ဆင့္ပြားပြား ေနရေတာ့တာပါဘဲ ။  

ခင္ေမသစ္

ကၽြန္မကုိ ထာ၀ရေဆြးျမည့္ေစဖုိ႔ စာတန္၀ွက္ထားခဲ့တဲ့ အ၀ါေရာင္

စုမီေအာင္
(လိႈင္းသစ္ ၾသဂုတ္)

အ၀ါေရာင္ကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းလုိ႔ ဘယ္သူကမ်ား အစဦး သတ္မွတ္ခဲ့ပါသလဲ။ ဘယ္သူရယ္လုိ႔ အတိအက်မသိေပမဲ့ “ေပ်ာ္ရႊင္ ျခင္းဟာ အ၀ါ” ဆုိတာကုိ လူအေတာ္မ်ာမး်ား လက္ခံထားၾကတယ္။ ဒီလုိသာဆုိရင္ျဖင့္ အ၀ါေရာင္ႏွင္းဆီေတြ ျပဳတ္က်လာခဲ့ တဲ့ အိပ္မက္က ႏုိးထလာခဲ့တဲ့က်မ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႀကီးကို ေပ်ာ္ရႊင္ေနရမွာေပါ့။ အခု ကၽြန္မ မေပ်ာ္ရႊင္ပါဘူး။ မေပ်ာ္ရႊင္ရျခင္း အေၾကာင္း ရင္းကိုလည္း ရွာလုိ႔မေတြ႔ခဲ့ဘူး။ ညည အိပ္စက္လုိက္တုိင္း အိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္မ ခႏၶာေပၚ ျပဳတ္ျပဳတ္က်ေနတဲ့ ႏွင္းဆီ ေတြကေတာ့ ခုထိ ..အျမဲထာ၀ရ …အ၀ါေရာ္။

ေဆြးလည္း ေဆြးျမည့္စရာ ေကာင္းလွခ်ည့္ ၊ ေဆြးျမည့္ျခင္း အ၀ါေရာင္။

ၿပီးေတာ့ …ေအးလည္း ေအးစက္လွခ်ည့္ ၊ ေရခဲရုိက္ထားတဲ့ အ၀ါေရာင္။

ၿပီးေတာ့ …သုိလည္း သုိ၀ွက္လွခ်ည့္ ၊ စာတန္ ၀ွက္ထားခဲ့တဲ့ အ၀ါေရာင္……..။

Brother Louie ~ Louie ~ Louie

ရြာကိုသြားၾကတဲ့တစ္ရက္ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္မေမွ်ာ္လင့္ပဲေတြ႕၊ ေသးေသးေကြးေကြးေလး ဟိုေျပးဒီေျပး နဲ႔၊ ဂ်က္ကီက အသည္းေတြယား သူက ဒီေလာက္ေသးတဲ့ေၾကာင္ေလးမျမင္ဖူးေသးဘူး။ ေၾကာင္ခပ္ႀကီးႀကီးေတြေတာ့ ေတြ႕တိုင္းလိုက္လိုက္ ဖမ္း စေနၾကဆိုေတာ့ သူက သိတယ္။

ေၾကာင္အေမနဲ႔ ေနရဦးမယ့္ အရြယ္ေလးမို႔ ေခၚထားလိုက္ၾကတယ္။ အစကေတာ့ ေၾကာင္မေလးမွတ္လို႔ လူစီ လူစီ နဲ႔ ေခၚေနရင္း ေၾကာင္ထီးေလးျဖစ္ေနေတာ့ လူဝီလို႔ ေျပာင္းေခၚလိုက္ေရာ။ ငယ္ငယ္က အစ္မေတြ သိပ္နားေထာင္ၾကတဲ့ Morden Talking ရဲ႕ Brother Louie သီခ်င္းကို အဲဒီအခ်ိန္ သြားသတိရလိုက္ေသးတယ္။ Brother Louie  Louie Louie လို႔ေတာင္ ခပ္တိုးတိုး သီခ်င္းညည္းလိုက္မိသလားပဲ။

ေရာက္ခါစကေတာ့ ေသးေကြးေပ်ာ့စိေလးလိုပဲ အခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေဆာ့လာၿပီ။ အစားလည္းေတာ္ေတာ္မက္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ေကၽြးေကၽြး စားတာပဲ။ ဗိုက္ေလးကလည္း ပူတင္းကားေနေရာ။ ဂ်က္ကီက သေဘာက်ေပမဲ့ သူ႔အရြယ္ကႀကီးေနေတာ့ ေဆာ့ရင္ ၾကမး္တယ္။ တခါတခါ ဂ်က္ကီ ႏႈတ္သီးနဲ႔ ထိုးေဆာ့လိုက္ရင္ လူဝီချမာ ကားခနဲ တျခားေနရာလြင့္သြားေတာ့တာပဲ။ "ဂ်က္ကီ ျဖည္းျဖည္း ျဖည္းျဖည္း"နဲ႔ ေအာ္ေနရတယ္။ တခါတေလ ဂ်က္ကီကိုယ္လံုးနဲ႔ လွဲၿပီးဖိခ်တတ္တယ္။ အဲဒီအခါ ေညာင့္ ခနဲ ေအာ္၊ လူဝီ စိတ္တိုေရာ၊ ဂ်က္ကီကို ကုန္းကိုက္တတ္တယ္။ စြာမယ့္ပံုေလး။ ကုတ္လည္းကုတ္တယ္။ ဂ်က္ကီအိပ္ေနရင္ အၿမီးကို သြားသြားကိုက္ၿပီးေဆာ့တယ္။ အိပ္ငိုက္ၾကၿပီဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္ေကာင္လံုး နီးနီးကပ္ကပ္ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ တခါတေလလည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းအေနအထားနဲ႔ အိပ္ၾကတာပဲ။

အေကာင္ေလးေတြက ကိုယ့္အခ်ိန္ေတြကို ဖဲ့ဖဲ့ယူၾကတယ္။ မိုးလင္းတာနဲ႔ ခုိေလး ပီဂ်ီ၊ ဂ်က္ကီ၊ လူဝီ သူတို႔ ကို ေကၽြးဖို႔ သန္႔ရွင္းေပးဖို႔ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို အားရပါးရ ၿဖိဳဖဲ့ယူၾကေပမဲ့ မၿငိဳျငင္ရက္ဘူး။ သူတို႔အားလံုး က်မတို႔ရဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္မႈလိုေနတယ္။ သူတို႔ သံုးေကာင္လံုး ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက မိဘနဲ႔ ေဝးခဲ့ၾကသူေလးေတြမဟုတ္လား။ 

သူတို႔ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေဆာ့ေနၾကရင္ က်မတို႔လည္း ေပ်ာ္ရတာပါပဲ။

ပီဂ်ီ ဂ်က္ကီ လူဝီ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။

က်မ ခ်စ္ရတဲ့သူေတြအားလံုးလည္း က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။

အားလံုးေသာသူမ်ား က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစေပါ့။

Dear, love is a burning fire

Stay, cause then the flames grow higher

Babe, don't let him steel your heart

It's easy, easy

Girl, this game can't last forever

Why we cannot live together

Try, don't let him take your love from me

You're no good, can't you see Brother Louie, Louie, Louie

I'm in love, set you free

Oh, she's only looking to me

Only love breaks her heart Brother Louie, Louie, Louie

Only love's paradise

Oh, she's only looking to me 

Brother Louie, Louie, Louie

Oh, she's only looking to me

Oh, let it Louie

She is undercover

Brother Louie, Louie, Louie

Oh, doing what he's doing

So, leave it Louie

Cause I'm her lover

Stay, cause this boy wants to gamble 

Stay, love is more than he can handle, girl

Oh, come on stay by me forever, ever

Why does he go on pretending

That, his love is never ending fate

Babe, don't let him steel your love from me

ညႊန္းတဲ့ ရုပ္ရွင္

The Signal

Sci-Fi / Thriller 

Entertainment One, Focus Features

ဒါရိုက္တာ - William Eubank

ထုတ္လုပ္သူ - Brian Kavanaugh-Jones, Tyler Davidson

ဇာတ္ညႊန္း - Carlyle Eubank, David Frigerio, William Eubank

သရုပ္ေဆာင္မ်ား - Laurence Fishburne, Brenton Thwaites, Olivia Cooke, Lin Shaye

နစ္ခ္ (Brenton Thwaites) နဲ႔ ဂ်ဳိနာ(Beau Knapp) တို႔ဟာ မန္ဆာခ်ဳးဆက္နည္းပညာတကၠသိုလ္က ဂ်ဳနီယာေက်ာင္းသားေလးေတြပါ။ သူတို႔အလြန္အမင္းစိတ္ဝင္စားတာက ကြန္ပ်ဳတာနဲ႔ တျခားကြန္ပ်ဳတာေတြဆီက အခ်က္အလက္ေတြႏိႈက္ယူ hack လုပ္ရတာကိုျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ေန႔ နစ္ခ္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ခ်စ္သူမိန္းကေလး ေဟးေလ(Olivia Cooke) ပါ အပါအဝင္ ကားေလးတစ္စီးရဲ႕ နီဗားဒါးတစ္ေလွ်ာက္ တဆန္႔တလ်ားခရီးထြက္ၾကတယ္။ သူတို႔ မိုင္ ၁၈၀ အကြာအေဝးက ေနရာတစ္ခုမွာ ၿပိဳင္ဘက္ hacker ႏိုမက္စ္ရဲ႕ သဲလြန္စေတြရွိရာဆီကို လိုက္ရွားစူးစမ္းၾကတယ္။ အဲဒီ ကႏၱာရကြင္းလယ္ေခါင္ထဲမွာ ႏိုမက္ဒ္နဲ႔ ေၾကာက္လန္႔စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ပဲ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ကုန္ၾကတယ္။ အရာအားလံုးရုတ္တရက္ႀကီး ေမွာင္မိုက္မည္းသိပ္သြားၿပီ။ "ဒါဟာ အခ်က္ေပးျခင္းပဲ။ မင္းၾကားရင္ မင္းေရြးခ်ယ္ခံရၿပီးသားျဖစ္သြားၿပီ" တဲ့။ သူတို႔သံုးဦးသား အိပ္မက္ဆိုးကေန သတိျပန္ရလာတဲ့အခ်ိန္မွာ အက်ဥ္းထဲအက်ပ္ထဲေရာက္ေနၾကၿပီ။ ထိန္းခ်ဳပ္ခံထားလိုက္ရၿပီ။ နစ္ခ္ လက္ဖ်ံမွာေပၚေနတဲ့ နံပါတ္က ၂.၃.၅.၄၁ တဲ့။ နစ္ခ္ ကိုယ္ခႏၶာႀကီးပါ hack ခံလိုက္ရၿပီလားပဲ။ ကန္႔သတ္ထိန္းခ်ဳပ္ခံလိုက္ရတဲ့ တကယ့္အျဖစ္မွန္ကို နားလည္သေဘာေပါက္ဖို႔ ႀကိဳးစားရုန္းကန္ေနဆဲမွာ ရွာေဖြေတြ႕လိုက္ရတာက သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေခ်ာက္ခ်ားစရာကိစၥႀကီးတစ္ခုရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္ေနၾကၿပီတဲ့။ The Signal ကို ၂၀၁၄ Sundance ရုပ္ရွင္ပြဲေတာ္မွာ အစမ္းပြဲျပသခဲ့ပါတယ္။ Fishburne ႀကီးရဲ႕သရုပ္ေဆာင္မႈပီျပင္လြန္းတာက လန္႔စရာႀကီးပဲလို႔ ေဝဖန္ၾကတယ္။ သရုပ္ေဆာင္ေတြအကုန္လံုးအသက္ဝင္လွတယ္လို႔ဆိုတယ္။ hacker type ရုပ္ရွင္မ်ဳိးႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့သူဆိုရင္ ဒီရုပ္ရွင္ကို အေသအခ်ာၾကည့္ရလိမ့္ဦးမယ္။ နည္းပညာစကားလံုးေတြဟာလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးအမွားကင္းၿပီး လက္ခံခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အာရုံစိုက္ရိုက္ကူးထားၾကတယ္လို႔ နည္းပညာကၽြမ္းက်င္သူရုပ္ရွင္ဝါသနာအိုးေတြက ေဝဖန္အားေပးခဲ့ၾကပါတယ္။

Jupiter Ascending

Action / Adventure/ Sci-Fi

Warner Bros.

ဒါရိုက္တာ - The Wachowskis

ထုတ္လုပ္သူ - Grant Hill, Lana Wachowski, Andy Wachowski

ဇာတ္ညႊန္း - The Wachowskis

သရုပ္ေဆာင္မ်ား - Mila Kunis, Channing Tatum, Sean Bean, Eddie Redmayne

အနာဂတ္အခ်ိန္ကာလ စၾကဝဠာႀကီးကိုဇာတ္အိမ္တည္ရိုက္ကူးထားပါတယ္။ ေျမကမၻာႀကီးမွာေနထိုင္သူေတြထဲက တခ်ဳိ႕မိသားစုေတြဟာ ၾကြယ္ဝခ်မ္းသာလြန္းလွတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြလုပ္ကိုင္ဖို႔ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္ၿဂိဳဟ္ေတြ ပိုင္ဆိုင္ထားၾကတယ္။ အာကာသအျပင္ဘက္မွာ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္လႈပ္ရွားေနၾကတယ္။ အဲဒီထဲက လူေတြလစ္လ်ဴရႈခံရတဲ့ မိန္းကေလး ဂ်ဴပီတာဂ်ဳံးစ္ (Mila Kunis) ကေတာ့ ေျမကမၻာေပၚမွာရွင္သန္ေနထိုင္တယ္။ ဂ်ဴပီတာဂ်ဳံးစ္ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ညတစ္ညက ေကာင္းကင္မွာ ႀကီးျမတ္တဲ့အရာ၊ ဆန္းျပားတဲ့ၾကယ္ေတြရွိေနေတာ့  ထူးထူးျခားျခားမိန္းကေလးလုိ႔ ေဟာကိန္းထုတ္ၾကတယ္။ ဂ်ဴပီတာလည္း အဲဒီထူးျခားဆန္းျပားတဲ့ၾကယ္ေတြအေၾကာင္း အိပ္မက္ မက္ေနခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အိပ္ရာကႏိုးတာနဲ႔ ေအးစက္စက္ အစစ္အမွန္ဘဝထဲမွာ အိပ္သာေတြေဆးေၾကာေနရတာပဲ။ မရပ္မနားေျပးလႊား အလုပ္လုပ္ေနရတယ္။ ကံမေကာင္းလွတဲ့မိန္းကေလးဂ်ဴပီတာက ၾကြယ္ပိုးၾကြယ္ဝလူခ်မ္းသာေတြရဲ႕ အိမ္ေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးရသူေလးပါ။ ဂ်ဴပီတာ နဲ႔ ၿဂိဳဟ္ေတြမွာမ်ဳိးဗီဇစစ္ေဆးေရးအင္ဂ်င္နီယာတပ္သား ကိန္းဝိုက္စ္ (Channing Tatum) ပက္ပင္းၾကံဳေတြ႕ေတာ့တယ္။ ကိန္းဝိုက္စ္ ေျမကမၻာကိုလာတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က ဂ်ဴပီတာရဲ႕မ်ဳိးဗီဇကိုယ္ပိုင္လကၡဏာအရ ႀကီးျမတ္သူ၊ ေျမကမၻာကိုပါ ငွားရမ္းႏိုင္သူျဖစ္ေနတာကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ဖို႔ပါ။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဘာလန္အက္ဘေရဆက္စ္ (Eddie Redmayne) ဆိုတဲ့ ၿဂိဳဟ္သားအမ်ဳိးအႏြယ္ရဲ႕ ရန္ကလည္း ဂ်ဴပီတာကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးရဦးမယ္။ ဘာလန္ဟာ စၾကာဝဠာထဲမွာေတာ့ စြမ္းအားအႀကီးဆံုးမ်ဳိးဆက္ထဲက ၿဂိဳဟ္သားမ်ဳိးႏြယ္ရဲ႕ အရွင္သခင္ေပါ့။ သူက ဂ်ဴပီတာရဲ႕ ဦးေခါင္းထဲကို ဆုေၾကးတဲ့၊ ထည့္သြင္းလိုက္တယ္။ ေျမကမၻာကို ရိတ္သိမ္းခူးဆြတ္ခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေၾကာင့္မ်ားလားပဲ။ Jupiter Ascending ဟာ The Matrix Reloaded ၊ The Matirx Revolutions နဲ႔ Cloud Atlas တို႔လို သိပၸံဆန္းၾကယ္ရုပ္ရွင္ ရိုက္ကူးထုတ္လုပ္သူေတြျဖစ္တဲ့The Wachowskis တို႔ရဲ႕ ေနာက္ထပ္ဖန္တီးမႈတစ္ခုပါ။

Jersy Boys

Biography / Drama / Musical

Warner Bros.

ဒါရိုက္တာ - Clint Eastwood

ထုတ္လုပ္သူ - Clint Eastwood, Graham King, Robert Lorenz

ဇာတ္ညႊန္း - Marshall Brickman & Rick Elice

ဝတၳဳ - Jersey Boys by Marshall Brickman & Rick Elice

သရုပ္ေဆာင္မ်ား - John Lloyd Young, Erich Bergen, Michael Lamenda, Vincent Piazza, Christopher Walken

Jersey Boys ဟာ Clint Eastwood ထုတ္လုပ္၊ ရိုက္ကူးတဲ့ ဂီတဒရာမာရုပ္ရွင္ပါ။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ေတြက ေက်ာ္ၾကားခဲ့ၾကတဲ့ အေမရိကန္ေရာ့ခ္/ ေပါ့ပ္အဖြဲ႕ The Four Seasons ရဲ႕ jukebox musical အေခြ Jersey Boys ကို အေျခခံရိုက္ကူးထားပါတယ္။ The Four Seasons ရဲ႕ Jersey Boys ဟာ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ Tony Awards မွာ အေကာင္းဆံုး musical အပါအဝင္ ဆု ၆ ဆုရရွိခဲ့ၾကတယ္။ Clint Eastwood ရဲ႕ Jersey Boys မွာလည္း ဂီတအဖြဲ႕ The Four Seasons ရဲ႕ အတၳဳပတၱိမွတ္တမ္းကားဆန္ဆန္ရိုက္ကူးထားတာပါ။ ရုပ္ရွင္ရဲ႕အစမွာ Four Seasons ေတြဟာ လမ္းမီးေရာင္ လင္းတလဲ့လဲ့ေအာက္မွာပဲ သူတို႔ကိုသေဘာက်တဲ့ပရိသတ္တခ်ဳိ႕နဲ႔ သီခ်င္းဆိုေနတာနဲ႔စထားတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အစမ္းသပ္ခံေဖ်ာ္ေျဖမႈေလးေတြကေန ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈေတြရလာၾကတယ္။ သီခ်င္းေတြ hit ျဖစ္လာတယ္။ မ်ဳိးဆက္တစ္ဆက္ကို သူတို႔ရဲ႕ သီခ်င္းေတြနဲ႔ လႊမ္းမိုးႏိုင္လာတယ္။ လမ္းမီးတိုင္ေလးေအာက္က စခဲ့ၾကတဲ့ New Jersey က ဂီတသမားေလးေတြ ထိန္ထိန္းညီးေနတဲ့မီးအလင္းေတြရွိရာ စင္ျမင့္ေပၚမွာ ေနရာယူႏိုင္လာၾကၿပီ။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္က ဂီတသမားေတြရဲ႕ သီဆိုဟန္စတိုင္လ္ေတြရယ္ လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့ၾကတဲ့ သီခ်င္းေတြရယ္ေပါင္းစပ္ၿပီး Clint Eastwood ကရိုက္ကူးထားတာေၾကာင့္ ဂီတခ်စ္သူေတြမလြတ္တမ္းေစာင့္ၾကည့္ရမယ့္ ရုပ္ရွင္တစ္ကားပါပဲ။ အေမရိကန္မင္းသားႀကီး Clint Eastwood ဟာ Mystic River, Million Dollar Baby, Gran Torino, Invictus, Hereafter, J.Edgar ရုပ္ရွင္ေတြလည္းရိုက္ကူးခဲ့ပါတယ္။

Earth to Echo

Adventure / Sci-Fi

Relativity Media

ဒါရိုက္တာ - Dave Green

ထုတ္လုပ္သူ - Ryan Kavanaugh, Andrew Panay

ဇာတ္ညႊန္း - Henry Gaydene

ဝတၳဳ - Henry Gayden, Andrew Panay

သရုပ္ေဆာင္မ်ား - Teo Halm, Brian "Astro" Bradley, Reese C. Hartwig, Ella Wahlestedt, Jason Grey-Stanford, Cassius Willis, Drake Kemper

Relativity ရဲ႕ ကေလးငယ္ေတြၾကည့္ရႈႏိုင္မယ့္အဆင့္ သိပၸံဆန္းၾကယ္စြန္႔စားခန္းရုပ္ရွင္ေလးပါ။ တာ့ခ္ (Brian "Astro" Bradley ၊ မန္႔ခ်္ (Reese C. Hartwig) နဲ႔ အဲလက္စ္(Teo Halm) တို႔ဟာ ဘယ္သြားသြား၊ ဘာလုပ္လုပ္အျမဲတပူးတြဲတြဲ ခြဲမရတဲ့သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ေပါ့။ သူတို႔ရဲ႕ဘဝမွာ အေျပာင္းအလဲၾကံဳဆံုရဖို႔ျဖစ္လာၾကတယ္။ အနီးဝန္းက်င္မွာ အေဝးေျပးလမ္းမေဆာက္လုပ္ေရးစီမံကိန္းစတင္လာေတာ့ မိသားစုေတြကိုဖယ္ရွားေပးဖို႔ ဖိအားေပးႏွင္ထုတ္ၾကတယ္။ အဲဒီစီမံကိန္းစတင္ေတာ့မယ့္ရက္မတိုင္ခင္ ႏွစ္ရက္အလုိမွာေပါ့။ တာ့ခ္၊ မန္႔ခ်္ နဲ႔ အဲလက္စ္တို႔ရဲ႕ ဖုန္းထဲမွာ ထူးဆန္းတဲ့အခ်က္ျပမႈေတြ တသီတတန္းႀကီးဝင္လာတယ္။ ဘာရယ္အတိအက်မသိႏိုင္ေသးတဲ့ ကိစၥႀကီးတစ္ခု စတင္လာေတာ့မယ့္ပံုစံမ်ဳိးပဲ။ လူငယ္ေလးသံုးေယာက္ဟာ သူတုိ႔ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းမေလး အဲမာ(Ella Wahlestedt) ပါ အတူေပါင္းမိၾကၿပီး သူတို႔ဖုန္းေတြထဲက အခ်က္ျပေနရာ အတိအက်သိရေအာင္ရွာေဖြၾကေတာ့တယ္။ သူတို႔ေတြ႕လိုက္ရတာက သူတို႔အရူးအမူးစိတ္ကူး ေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုမ်ဳိးပဲ။ ေသးေသးေကြးေကြး ၿဂိဳဟ္သားေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအေကာင္ငယ္ေလးဟာ ေျမကမၻာေပၚမွာ ေသာင္တင္ေနတယ္။ အားကိုးရာမဲ့ေနရွာသတဲ့။ ကေလးေတြရဲ႕အကူအညီကို သူေလးက လိုအပ္တယ္။ သူေလးရဲ႕ နာမည္ကို Echo လို႔ေပးလိုက္ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္က Echo ကို ကာကြယ္ေပးလိုၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ Echo ရဲ႕အိမ္ ျပန္ရာလမ္းအမွန္ဆီ ကူညီပို႔ေဆာင္ေပးၾကမွာေပါ့။ အံ့ၾသဖြယ္ရာေတြ၊ စြန္႔စားခန္းေတြ ျပည့္သိပ္ေနတဲ့ အဲဒီခရီးဟာ သူတို႔ရဲ႕ ပံုျပင္ဇာတ္လမ္း၊ သူတို႔ရဲ႕ လွဳိ႕ဝွက္ခ်က္ေတြျဖစ္လာၾကေတာ့တယ္။ ။

ၿဖိဳးၿဖိဳး

(Yati Magazine, July, 2014)

ခရီးသြားမယ္ မိုးရာသီမွာကြယ္

မိုးရာသီမွာ ခရီးသြားတယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ "ခရီးသြားရာသီ"မဟုတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခရီးသြားတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခရီးသြားေတြနည္းပါးသြားေတာ့ လူေတြအမ်ားႀကီးျပည့္က်ပ္မေနေတာ့ဘဲ ေအးေအးေဆးေဆးခရီးစဥ္ေလးျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ခရီးသြားနည္းတဲ့အခ်ိန္ဆို ဟိုတယ္ေတြမွာ ေလွ်ာ့ေစ်းေပး/ ေစ်းခ်ေပးတတ္တာေၾကာင့္လည္း ကုန္က်စရိတ္ကိုေခၽြတာႏိုင္ေသးတယ္။ အားလပ္ရက္ရွိမယ္ဆိုရင္ မိုးရာသီထဲခရီးသြားတာဟာ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္သဘာဝနဲ႔ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ခရီးစဥ္ေလးျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ စိုစြတ္ေနတတ္တာကလည္း တမ်ဳိးေတာ့သေဘာက်စရာပါပဲ။ ဂရုစိုက္ျပင္ဆင္သြားသင့္တာေလးေတြေတာ့ ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ေလးေတြျပင္ဆင္သြားရင္ သိပ္ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ မိုးရြာသီခရီးေလးျဖစ္သြားမွာပဲေပါ့။

• က်စ္က်စ္လစ္လစ္ေသးငယ္ေပါ့ပါးတဲ့ ထီးယူပါ။ ေသးငယ္ၿပီးေပါ့ပါးဖို႔အဓိကက်တာကေတာ့ ခရီးသြားေနတဲ့အခ်ိန္ ဒီထီးကိုသယ္ေဆာင္ေနရတာကို အာရုံစိုက္ေနစရာမလိုေအာင္လို႔ပါ။

• မိုးကာအက်ႌလိုအပ္ပါတယ္။ မိုးကာေက်ာပိုးအိတ္ႀကီးႀကီးလည္း လိုေသးတာပါပဲ။ ziploc တံဆိပ္မ်ဳိး ဇစ္ပါပလတ္စတစ္အိတ္ (အရြယ္အစားအမ်ဳိးစံုရွိႏိုင္ပါတယ္) ေလးေတြ ႏွစ္ဘူးေလာက္ေဆာင္ထားပါ။ ကင္မရာအတြက္လည္း အဲဒီ ziploc အိတ္ေလးေတြက အသံုးတည့္လွတယ္။

• ခရီးသြားရင္ေတာ့ ဓာတ္မီး၊ ကိုယ္သြားမယ့္ခရီးေပၚမူတည္ၿပီး headlamp ပါလိုအပ္သလို ယူသြားပါ။ ဆပ္ျပာ၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ ဒါေတြလည္း ခရီးစဥ္တိုင္းအတြက္ လိုအပ္တာေၾကာင့္ မယူမျဖစ္ယူေဆာင္ရဦးမွာပါပဲ။

• မိုးရာသီအခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေစ်းႀကီးႀကီးအဝတ္အထည္ေတြမယူပါနဲ႔။ အျဖဴေရာင္အဝတ္အစားေလးေတြလည္းမယူဘဲ အေရာင္ရင့္ရင့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးအဝတ္အထည္ေလးေတြပဲယူသြားပါ။ လိုအပ္ရင္ အလႊာလႊာအထပ္ထပ္ဝတ္တာလည္း အဆင္ေျပလွတယ္။ မိုးစက္မိုးမႈန္ေလးေတြ ခပ္ပါးပါးရိုက္ခတ္ထားရင္ အေပၚတစ္ထပ္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ေလးခၽြတ္ၿပီး အေျခာက္ခံလို႔ရေသးတယ္။ ေပါ့ပါးတဲ့အဝတ္အစားမ်ဳိးပဲ သယ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ အေရအတြက္ပိုၿပီးမ်ားမ်ားယူပါ။ စိုတဲ့အခ်ိန္တိုင္း အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ လဲေပးပါ။

• ေရစိုခံတဲ့ ရႈးဖိနပ္၊ ေရစိုခံဖိနပ္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းမ်ဳိးသာ စီးပါ။ မဟုတ္ရင္ တန္ဘိုးႀကီးႀကီးဖိနပ္ေတြပ်က္စီးခဲ့ရရင္ စိတ္ဆင္းရဲစရာခရီးစဥ္ျဖစ္သြားမွာေပါ့။

• ဒီအခ်ိန္မ်ဳိးဟာ ေရပုလင္းကိုယ္နဲ႔မကြာေဆာင္ထားသင့္တဲ့အခ်ိန္ပါ။ ဗိုက္ထဲမအီမသာနဲ႔ စိတ္ပ်က္စရာအေျခအေနမ်ုိးေတာ့ ဘယ္သူမဆို ၾကံဳခ်င္ၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး။

• ပန္းနာရင္က်ပ္ရွိသူ နဲ႔ ဓာတ္မတည့္မႈျပႆနာရွိတတ္တဲ့ ကေလး လူႀကီးပါမယ္ဆိုရင္ ဆရာဝန္နဲ႔ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၿပီး လိုအပ္တဲ့ေဆးဝါး ပိုပိုလွ်ံလွ်ံယူသြားေပးပါ။ စိုစြတ္တဲ့ရာသီဥတုမွာ အဲဒီက်န္းမာေရးအေျခအေနေတြ ပိုၿပီးဆိုးဝါးေစတတ္တာေၾကာင့္ပါ။ ပိုးေကာင္မႊားေကာင္ ကာကြယ္ႏိုင္တဲ့ spray ေတြလည္း ယူသြားေပးဖို႔ လိုအပ္လွတယ္။ မိုးရာသီမွာက ကိုယ္ခရီးသြားတဲ့ေနရာေပၚမူတည္ၿပီး ျခင္ေတြ အနည္းနဲ႔အမ်ား ရွိေနတတ္ၾကတာေၾကာင့္ပါ။ 

မိုးရာသီေလးထဲ ခရီးသြားရရင္ ဘာေတြမ်ားလုပ္ႏိုင္မလဲဆိုရင္

ျပတိုက္ ဒါမွမဟုတ္ ျပခန္းေတြ လည္ပတ္ႏိုင္တာေပါ့။

ရုပ္ရွင္ၾကည့္ႏိုင္ေသးတယ္။ ေစ်းဝယ္စင္တာေတြ ေစ်းတန္းေလးေတြ ေလွ်ာက္ၿပီးၾကည့္ႏိုင္တယ္။ ဓာတ္ပံုလွလွရိုက္ယူႏိုင္မယ့္ ေနရာေလးေတြသြားႏိုင္မယ္။ ကမ္းေျခနားဆိုရင္ ခ်စ္စရာေကာ္ဖီဆိုင္ေလးရဲ႕ ထီးလွလွေလးေအာက္မွာထိုင္ၿပီး ေရလႈိင္းခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေတြ စိတ္လႈပ္ရွားစြာၾကည့္ႏိုင္မယ္။ indoor ငါးျပတိုက္မွာလည္း ေရသတၱဝါေတြ စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ႏိုင္ေသးတယ္။ သိပ္ၿပီးမေအးလွတဲ့ႏုိင္ငံဆိုရင္ မိုးေရစက္ေလးေတြေအာက္ ထီးမေဆာင္းဘဲ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း မိုးစက္မိုးေပါက္ေလးေတြရဲ႕ အရသာကို ေနရာအသစ္တစ္ခုမွာ ခံစားႏိုင္မယ္။ 

လူေတြ ရႈပ္ေထြးမ်ားျပားမေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ရဲ႕ စိတ္ကို အရွင္းဆံုးဖြင့္ထားၿပီး ေအးေအးသက္သာ အနားယူႏိုင္တယ္ေလ။ မိုးဟာ ပစၥည္းပိုေလးေတြမပါမျဖစ္ယူေဆာင္ရတာေၾကာင့္ အလုပ္မ်ားလွသလိုပဲ။ မိုးေရစက္ေလးေတြဟာ Romantic ဆန္လွတယ္။ မိုးဟာ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္စရာလိုပဲ။ မိုးဟာ ကဗ်ာဆန္ဆန္လွေနႏိုင္ေသးတယ္။ လွပတဲ့အရာျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ ဘဝဆိုတာက ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြျပည့္ႏွက္ေနတာပါ။ ဒါဟာ ဘဝထဲက ခရီးသြားျခင္း တစ္ခုပါပဲ။ ဘယ္လိုျပင္ဆင္သြားမလဲဆိုတာကိုသာမူတည္တာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ မိုးေရထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာရွာေဖြႏိုင္ဖို႔ ခရီးစဥ္ေလးအတြက္လိုအပ္တာေတြ အသင့္ျပင္ထားလိုက္ေတာ့ေနာ္။      ။

ၿဖိဳးၿဖိဳး

(Living Fashion Magazine, July, 2014)

ေသျခင္း၏ အျခားတစ္ဖက္

(သို႕မဟုတ္)
 ေနာင္တမလြန္

(ေမေမ့ရဲ႕ စာ)

Family Magazine, April, 2014

သရုပ္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ ဒါရုိက္တာ

Directed by Clint Eastwood

Produced by Clint Eastwood, Kathleen Kennedy, Robert Lorenz, Steven Spielberg (executive)

Written by Peter Morgan

Starring Matt Damon, Cécile de France

Music by Clint Eastwood
Cinematography Tom Stern

Editing by Joel Cox, Gary D. Roach

Studio Kennedy/ Marshall, Malpaso Productions, Amblin Entertainment (uncredited)

Distributed by Warner Bros. Pictures

Release dates October 22, 2010

Running time 129 minutes, Country United States

Language English, French

Budget $50 million, Box office $105,197,635

ေဒၚလာသန္း၅၀ ရင္းႏွီးၿမဳပ္ႏွံ ရံုနဲ႔  ေဒၚလာ သန္းေပါင္း  105, 197, 635  ၀င္ေငြ စံခ်ိန္ခ်ိဳးရရွိခဲ့တာပါ။ကလင့္အိစ္၀ု ဒ္ဟာ ဒါရိုက္တာအျဖစ္ စီစဥ္ညႊန္ႀကားျပသသူ အျဖစ္သာမက ေတးဂီတကိုပါ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းရွိသူ ျဖစ္ပါတယ္ တဲ့။ ဒီကားကို ၀ါနာဘရားသား ရုပ္ရွင္ က ျဖန္႔ခ်ီခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။၀တၳဳဇာတ္လမ္းေရးသူဟာ  ၂၀၀၄ခုႏွစ္ အိႏၵိယ သမု ဒၵရာအတြင္း ငလ်င္ လွဳပ္ခတ္ရာက ဆူနာမီ ေရလွဳိင္းမ်ား ထႀကြ ႏွိပ္စက္စဥ္ ကာလကို ထူးထူးျခားျခား ေနာက္ခံထားၿပီး ဇတ္လမ္းဖြဲ႔ ေရးသားခဲ့တာပါ။ေသမင္းႏွင့္ ေခတၱခဏ ထိေတြ႔ လိုက္ရစဥ္ လူသုံးဦးတို႔ရဲ႔ တူညီေသာ ခံစားရမွဳ အျဖစ္အပ်က္ ဇတ္လမ္းအခ်ိတ္အဆက္ကို အျပိဳင္  တင္ျပထားျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒါရိုက္တာဟာ ဒီကားကို စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႕ေလး ႏူးႏူးည့ံည့ံေလး ရိုက္ကူးထားတယ္။

စီစီ လီ ဒီ ဖရဲ ့စ္  Cécile de Franceရဲ႔ သရုပ္ေဆာင္  က႑

စီစီလီ ဒီ ဖရဲ႔စ္ က ထိုင္းအေျခစိုက္ ျပင္သစ္ ရုပ္သံ သတင္းေထာက္မကေလး ေမရီ ေနရာမွာ  သရုပ္ေဆာင္ထားပါတယ္။ ေမရီဟာ သူမမိတ္ေဆြ ရဲ႔ ခေလးေတြအတြက္ အမွတ္တရ ပစၥည္းကေလးေတြ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ ေစ်း၀ယ္ျပန္အလာ ..။ သူမရဲ႔ အတူေန ခ်စ္သူ Didier ကေတာ့ ဟိုတယ္ လသာေဆာင္ကေန ပင္လယ္ႀကီးဆီ ေမွ်ာ္ေငးေနတယ္ ။ ေရလွဳိင္းေတြ က ခါတိုင္းနဲ့မတူ မို႔ေမာက္လြန္းလွခ်ည့္။ ေျပးလာပုံက ဖရိုဖရဲ သဲႀကီးမဲႀကီး။ တစုံတရာကို ေဒါသတႀကီး ႀကိတ္ေခ် ဖိနင္း ၀ါးမ်ိဳမဲ့ဟန္။ ေမရီလည္းဒါကို  သတိထားမိတာေပါ့။ အေဖၚမိန္းခေလးနဲ့ အတူ ေဘးလြတ္ရာ ေျပးႀကတယ္။ ေရလွဳိင္းေတြကလည္း  အေျပး လိုက္လာေနပါၿပီ။ ေနာက္တစ္လုံး လွိမ့္အ၀င္ ေမရီ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ၿပိဳလဲသြားတယ္။ အေဖၚမိန္းခေလးေရာ ေမရီေရာကို လွဳိင္းလုးံေတြက ၀ါးမ်ိဳ သြားတယ္။ 

ရုပ္ရွင္ ျပကြက္ဟာ ျဖတ္ကနဲ ျဖတ္ကနဲ ျပသြားပါတယ္။

ေရနစ္ေနတဲ့ ေမရီ ႔ကို  လူႏွစ္ေယာက္က ကယ္တင္ခဲ့ေပမဲ့  အသက္ကိုေတာ့ မရလိုက္ပဲ ေနာက္ဆုံးသူတို႕ လက္ေလ်ာ့ သြားတယ္။ ဒါဟာ အိႏၵိယသမုဒၵရာေအာက္ ေျမငလ်င္ အႀကီးအက်ယ္လွဳပ္ခတ္လိုက္ျခင္းေျကာင့္ ဆူနာမီေရလွဳိင္းမ်ားတုံ႔ျပန္ထႀကြခဲ့ရာမွာ  လူ သိန္းခ်ီ ေသဆုံးခဲ့ရတာကို ေနာက္ခံၿပဳ ရိုက္ကူးထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေမရီဟာ ေသအံ့မူးမူး ေသလုနီးပါး အေျခအေနကေန တကယ့္ ေသမင္းေရွ႔ ေရာက္သြားတာပါ။ ေသမင္းထံပါး စကၠန့္ပိုင္းေလာက္ သာႀကာေပမဲ့ သူမအျဖစ္က ဆန္းပါတယ္ တဲ့။ သတိလစ္ၿပီးေမ်ာသြားတဲ့အခါ သူမ အာရံုထဲ ၀င္လာတာက  ၀ိုးတ၀ါး နဲ႕ လူသားပုံရိပ္ ပါးပါးလွပ္လွပ္ကေလးေတြ အလင္းျဖာေနတဲ့ ဘံုဗိမာန္တခု။ သူတို႕အႀကားမွာ အနက္ထည္ ၀တ္စုံနဲ႔ မိန္းမတေယာက္။

ဒါ ဘယ္သူျဖစ္ႏိုင္သလဲ။ ေမရီ႔ မိခင္ကလည္း  ေမရီ့လက္ကို တင္းတင္း ဆုတ္ကိုင္ထားသတဲ့။

ေမရီ အသက္ ျပန္ရွဴႏိုင္လာတယ္။လို႔ ဆိုတယ္။ သူမေကာင္းေကာင္း သတိလည္လာခ်ိန္မွာေတာ့ အရိပ္ျဖဴျဖဴ ေတြက ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့ပီေပါ့။

သဘာ၀ေဘးအႏၱရယ္ ကင္းရွင္းသြားခ်ိန္မွာေတာ့ ေမရီ Didier နဲ့အတူ ျပင္သစ္ကို ျပန္သြားႏိုင္ခဲ့တယ္။

ေမရီ ႔ အထက္အရာရွိ ညႊန္ႀကားေရးမွဴးက ေမရီ ့ကို အလုပ္မွ အနားယူဖို႕ အႀကံေပးပါတယ္။

 ေမရီဟာလည္း  တနင့္တပိုး သူမေတြ႔ႀကံဳ ခံစား ခဲ့ရတဲ့ ေသလုေမ်ာပါး တမလြန္ဘ၀ျဖစ္စဥ္ကို စာအုပ္ေရးသားထုတ္ေ၀ဖို႔ စူးစိုက္ ႀကိဳးစားပါေတာ့တယ္။

စာတစ္အုပ္ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ထုတ္ေ၀ရေလာက္ေအာင္ သူမ ဘာေတြ ေတြ႔ႀကံဳ ခဲ့သလဲ။ တမလြန္ဘ၀ဆိုတာဘာလဲ။ ေသျခင္းရဲ႔ အျခားတဘက္မွာ ဘာေတြျမင္ေတြ႔ရႏိုင္သလဲ။

ဂူသခ်ိဳင္းေတြရဲ႔ အေနာက္ဘက္မွာ ဘယ္သူေတြ ရွိေနသလဲ။ ဘယ္လို ေနထိုင္ႀကသလဲ။ သူတို႔နဲ့ ဘယ္လို ဆက္သြယ္ႏိုင္မလဲ။ ေမရီက ဒါေတြ ေဖၚထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာပါ။ သူမခ်စ္သူ Didier ကို ေသျခင္းရဲ႔ အျခားတဘက္မွာ ဘာမ်ားရွိေနမလဲ ေမးေတာ့ 

“အလင္းေရာင္ဆိတ္သုဥ္းၿပီးအေမွာင္ဖုံးေနတာေပါ့ကြာ တျခား ဘာရွိရမလဲ" လို႔ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ေနာက္သလို   ေျဖတယ္။ ေမရီ က မေက်နပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဆူနာမီ ေရလွဳိင္းေအာက္ ေရာက္ခဲ့စဥ္ ကိုယ္တိုင္ခံစားခဲ့ရတာမို႔  ေနာင္ဘ၀တစ္ခု တကယ္ရွိေနတယ္လို႔ ခိုင္ခိုင္မာမာ ေမရီက ယုံႀကည္ထားတာပါ။

သူမ  ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံကို စတင္ ခရီးထြက္ပါတယ္။ နာမည္ေက်ာ္ နာတာရွည္ ေဆးရံုတခုက ေသအံ့ဆဲဆဲ ေသခါနီး လူနာေတြရဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြကို ေမးျမန္းစူးစမ္းတယ္။ ႀကားနာတယ္။ မွ်ေ၀ခံစားတယ္။ ညွိႏွဳွိုင္းတယ္။ ေမ်ာေနတဲ့ ခေလးတေယာက္က ကြ်န္ေတာ္ ေလထဲမွာ နတ္သားေလးကို ပ်ံ၀ဲေနတာ ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္လို႔ သတိ၀င္လာခိုက္မွာ ေျပာဆိုခဲ့ၿပီး တံငါသည္ တေယာက္ကေတာ့ က်ဳပ္ေရနက္ထဲမွာ ငါးေတြလိုက္ကိုက္လို႔ ေျပးေနရတယ္လို႕ ေျပာခဲ့တယ္။ ဆရာ၀န္မွတ္ခ်က္ကို ေတာင္းေတာ့ ဆရာ၀န္က ဘာသာမဲ့ ျဖစ္ေနၿပီး သိပၸံနည္းက်က် ေတြးေခၚတတ္ဖို႔ လိုေႀကာင္းကိုသာ  အဆိုၿပဳပါတယ္။ ေမရီဟာ သူမရဲ႕ စာအုပ္ အမည္ကို 

 “Hereafter: A Conspiracy of Silence".လို႔ အမည္ေပးခဲ့တယ္။ ပထမေတာ့ ထုတ္ေ၀သူေတြက သဘာ၀မက်ဘူး မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုၿပီး ပယ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ေမရီဟာ မနားမေန ထပ္တလဲလဲ ႀကိဳးစားပါတယ္။ သူမစာမူကို စိတ္၀င္စားတဲ့ ထုတ္ေ၀သူ ႏွစ္ဦးရရွိခဲ့ပါတယ္။ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။တဲ့။ အႀကိဳက္ေတြ႕ သြားပါၿပီ။

ဒီစာအုပ္မွာ ေမရီ ဘာေတြ ေရးထားမလဲ။ စာတစ္အုပ္ ျဖစ္ေျမာက္ေလာက္ေအာင္ေရးဖို႔ အခ်က္အလက္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား စုေဆာင္းမိခဲ့သလဲ။ ေမရီ ဘာေတြ ေတြ႔ႀကံဳ ဳခံစားခဲ့ရသလဲ။ ေမရီ ေမ်ာသြားတဲ့ စကၠန္႔ပိုင္း အခ်ိန္ကေလးမွာပဲ ဒါရိုက္တာက ဘယ္လိုမ်ိဳး ျဖစ္စဥ္ေတြ ရိုက္ခ်က္ ဆန္းဆန္း တင္ျပထားပါလိမ့္။  

ဒီအေျဖကိုေတာ့ Hereafter ရုပ္ရွင္ကားႀကီးက သာ အေျဖေပးႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ (လိုင္းေကာင္းရင္ youtubeမွာ ႀကည့္ႏိုင္)  2010 Toronto International Film Festival မွာ အထူးပြဲ ျပသခဲ့ရတာပါ။                                

                             

                                မက္ ဒမြန္ Matt Damon ရဲ႔ သရုပ္ေဆာင္ အခန္းက႑

ဆန္ဖရန္စစၥကို ၿမိဳံ႔က စက္ရံု အလုပ္သမားကေလး ေ၈်ာ့ခ်္ ေလာင္းဂန္ ပါ။ဟို ငယ္စဥ္တုံးကေတာ့ ၀ိဥာဥ္ေရးရာ စိတ္နယ္လြန္ သမားေတြနဲ ့ ဆက္သြယ္ေပါင္းကူးေပးႏိုင္သူ အႀကားအျမင္ရ နတ္၀င္သည္ ပေရာ္ဖယ္ရွင္နယ္ အႀကီးစားႀကီးေပါ့။ အခုေတာ့ ဒါေတြ စြန္႔ျပစ္ထားခဲ့ပါၿပီ။ တဲ့။ ဒါေပမဲ့လည္း အထုံပါရမီက ရွိေနေတာ့ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ ့ ကိစၥေတြကိုေျဖရွင္း ဖတ္ႀကားေပးေနရတယ္။ေသသူေတြ ေျပာတဲ့ စကားကို ျပန္ႀကားေပးေနရတယ္။ ဘုရားရဟႏ ၱာမ်ားမွာေတာ့ ဒိဗၺစကၡဳဥာဏ္ ရတယ္ေပါ့.။ ေဂ်ာ့ကေတာ့  ျဒပ္မဲ့ ရုပ္နာမ္ခႏၶာ ေတြရဲ့ သြားလာလွဳပ္ရွားပုံ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ေတြကို ႀကိဳတင္ သိျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိေနတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။

တေန႔မွာ 

ဆန္ဖရန္စစၥကို ၿမိဳ႔ က နာမည္ႀကီးစားဖိုမွဴးႀကီး တဦးရဲ႔ သင္တန္းေက်ာင္းမွာ ေဂ်ာ့ သင္တန္း တက္ေရာက္ပါတယ္။ ပါတနာမိန္းခေလးက မီလဲန္နီ တဲ့။ အီတာလွ်ံညေနခင္း  အစားအစာ တခုကို သူတို႔ႏွစ္ဦး  ကြ်မ္းက်င္ စြာ ခ်က္ၿပဳတ္ႏိုင္ခဲ့ႀကတယ္။ မၾကာမီ ေန႔တေန႕မွာ မေတာ္တဆ သူတို႔ႏွစ္ဦး ထိပ္တိုက္တိုးဖို႔  ျဖစ္ရပ္တခုနဲ႔ ရင္ဆိုင္မိႀကပါေလေရာ။ ဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ မီလဲန္နီ ရဲ႕ ဘခင္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေဂ်ာ့အာရံုမွာ ျမင္ကြင္းတခု ေပၚလာတာပါ။ စိတ္ထိခိုက္လြယ္သူ မိန္းခေလးအဖို႕ ငိုေႀကြးျခင္းကိုပဲ အားကိုးႏိုင္ပါသတဲ့။ ဘယ္လို အျဖစ္နဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရပါသလဲ။

ေဂ်ာ့ က သူ ငယ္ငယ္တုံးက ဦးေႏွာက္ ထိခိုက္မွဳ ျဖစ္ရာက ဆရာ၀န္က ေရာဂါ ရွာတဲ့အခါ ေရာဂါ ရွာမေတြ႔ေႀကာင္း စိတ္ကစဥ္႕ကလ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း  ခြဲစိတ္ဖို႔ မလိုေႀကာင္းနဲ႔ ထူးထူးဆန္းဆန္း လူတဦးတေယာက္ရဲ႔ ကံႀကမၼာကို သူက ႀကိဳသိ ႀကိဳျမင္ေနတတ္ေႀကာင္း မီလဲနီကို ေျပာျပပါတယ္။ မီလဲနီက သူမရဲ႕ မိခင္အေႀကာင္းကို သိခ်င္ေႀကာင္း ေခၚေပးဖို႔ ပူဆာပါတယ္။ ေဂ်ာ့ က သေဘာတူလိုက္တယ္။

Ghost ရုပ္ရွင္ ကားထဲက နတ္၀င္သည္မႀကီးနဲ့ ေဂ်ာ့ ဘာမ်ားကြာျခားပါသလဲ။

လန္ဒန္ၿမိဳ႔က မားကပ္စ္ နဲ႔ ဂ်က္ဆင္ ၁၂ႏွစ္သားအရြယ္  အၿမႊာညီေနာင္ကေရာ  ဘာမ်ားျဖစ္ပါလိမ့္။ သူတို႔ မိခင္က ေဆးေျခာက္ျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသူတဲ့။ သူမသား ဂ်က္ဆင္ ကို ေဆးခန္းလႊတ္ေဆးယူခိုင္းသတဲ့။လမ္းမွာ ဓါးျပေတြက ဗင္ကားနဲ့ တိုက္သတ္လို႔ သူ ေသၿပီလို႔ ဂ်က္ဆင္က မားကပ္စ္ထံ  ဆဲလ္ဖုန္းကေန သတင္းေပးပို႔ခဲ့တယ္ တဲ့။ဒါ့ေႀကာင့္ မားကပ္စ္ ဟာ ေသသူေတြနဲ့ ဆက္သြယ္ႏိုင္တဲ့ အႀကားအျမင္ဆရာတေယာက္  အရွာထြက္ခဲ့တယ္။မားကပ္နဲ႔  ေဂ်ာ့ ေတြ႕ဆုံမိႀကသလား ဆိုတာ..။

ရိုက္ခ်က္ ျပင္းျပင္းနဲ့ မ်က္စိလွည့္စားမွဳ ကင္မရာ လွည့္စားမႈ ေျမာက္မ်ားစြာ နဲ႔  ကလင့္အိစ္၀ုဒ္ရဲ့ Hereafter  ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားကို ၾကည့္ရႈၾကည့္ပါဦး။             ။

Florist

Refer: wikipedia

စိတၱဇ လူသတ္သမား

 ေမေမ့ရဲ႕စာ

(Family Magazine, February, 2014)

1958 ခုႏွစ္က စာေရးဆရာ Alec Coppel နဲ႔ Samuel A.Taylor တို႔ ပူးတြဲ ေရးသားေပးတဲ့ ဇာတ္ညႊန္းကို ဒါရိုက္တာ အဲဖရက္ ဟစ္ခ်္ေကာ့ က  အသက္သြင္း ရိုက္ကူးထားျခင္းျဖစ္တယ္။ ေဟာလီ၀ုဒ္က ရိုက္ကူးခဲ့သမွ်ရုပ္ရွင္ကားေတြထဲမွာ ထိပ္တန္း ကားေကာင္း ၅၀၀ စာရင္း၀င္ ျဖစ္ၿပီး  ယေန႕အထိ အဆင့္မေလ်ာပဲ ကမၻာတ၀ွမ္း လွည့္လည္ျပသေနရဆဲ  နာမည္ႀကီးေက်ာ္ႀကားေနဆဲ ကားေပါ့။

စူပရီမီႀကီး  ဟစ္ခ်္ေကာ့ ဟာ ဒီလို ခက္ခဲ နက္နဲၿပီး ရွဳပ္ေထြးတဲ့ ဇတ္လမ္းေတြကို ဖန္တီးရိုက္ကူးရာမွာ အလြန္ ေျပာင္ေျမာက္တယ္လို႔ နာမည္ႀကီးသူပါ။ ဒါရိုက္တာ ဟစ္ခ်္ေကာ့နဲ႔ သရုပ္ေဆာင္မင္းသား စတီး၀ပ္ တို႔ဟာ San Sebastian international Flim Festival မွာ ဒါရိုက္တာဆုနဲ႔ သရုပ္ေဆာင္ဆုကို ဆုလက္ခံရရွိခဲ့ႀကတယ္။

အျပန္လမ္း

ေမေမ့ရဲ႕စာ

(Family Magazine, June, 2014)

သူတို႔ႏွစ္ဦး စတင္ ဆုံေတြ႕ႀကစဥ္ ……

 ၂၀၀၃ခုႏွစ္က ေဟာလိ၀ုဒ္ အေက်ာ္အေမာ္ သရုပ္ေဆာင္  ဂ်ဴဒ္ ေလာ (Jude Law) ဦးေဆာင္ ပါ၀င္  ရိုက္ကူးခဲ့တ့ ဲ ကားေကာင္းတခုပါ။ Cold Mountain  တဲ့။ အလြန္ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ကားပါပဲ။ အေမရိကန္ ျပည္တြင္းစစ္ကို အေျခခံၿပီး ဒါဏ္ရာရ တပ္ေျပးတေယာက္ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ရပုံ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စရိုက္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတ ႔ြႀကံဳ႔ရပုံနဲ႔ စစ္ရဲ႔ အနိ႒ာရံု ေတြကို ထိထိမိမိ ရိုက္ကူးတင္ဆက္ထားျခင္းျဖစ္တယ္။  စစ္ကို ၿငီးေငြ႔ လာသည္ႏွင့္အမွ် အိမ္သူ မိန္းခေလးနဲ႔  ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေပါင္းစည္း ေနထိုင္ႀကဖို႔အခြင့္ကို ေမွ်ာ္လင့္ရင္း  တပ္ကို သူက အၿပီးတိုင္ စြန္႔ခြာခဲ့တာပါ။ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း။တမ္းတျခင္း နဲ႔ သစၥာတရားတို႔ျဖင့္လည္း ထုံမႊန္းထားတဲ့ အခ်စ္ဇတ္လမ္းကေလး တခု ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။ ၿမဴးႀကြ သြက္လက္တဲ့ ေတာင္ပၚသားတို႔ရဲဲ အက အလွ ဂီတကိုလည္း ျမင္ရ ႀကားရ ႏိုင္သလို The Scarlet Tide နဲ႔    You Will be My Aim True Love စတဲ့ ဇတ္၀င္ ေတးသီခ်င္းေတြဟာ ၿမဴးႀကြၿပီး လူႀကိဳက္ အမ်ားဆုံးျဖစ္ခဲ့တာမို႔  အကယ္ဒမီီအတြက္လည္း ရာထားခံခဲ့ရတယ္ တဲ့။

အိပ္မက္ရထား

စုမီေအာင္ရဲ႕စာ(Idea Magazine, May, 2014)

သူ ဒီရထားဘူတာရံုႀကီးထဲမွာ ေရာက္ေနတာၾကာၿပီ။ စၾကၤံအမွတ္ ၆ ရဲ႕ခံုတန္းတစ္ခုမွာ ထိုင္ၿပီး ဘူတာစဥ္ေတြ အခ်ိန္ ေတြနဲ႔ သြားနိုင္တဲ့ နယ္ေျမေတြ အတိအက်စာရင္းျပဳစုထားတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ပတ္အခ်ိန္စာရင္းနဲ႔ေျမပံုအညႊန္းစာရြက္ကုိပဲ ခဏခဏ ျဖန္႔ျဖန္႔ၾကည့္ေနမိတယ္။ ည ၆း၃၀ နာရီ အထူးျမိဳ႔ပတ္ရထားကုိ သူ ေစာင့္တယ္။ ဟုိဟုိသည္သည္ မ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ထဲက ေခါက္ကုိင္ထားတဲ့ ရထားစဥ္ လမ္းညႊန္ စာရြက္ကုိ  ျပန္ျဖန္႔ၾကည့္ ျပန္တယ္။ RBE aircon ရထား လက္၀ဲရစ္/ လက္ယာရစ္ အေခၚအေ၀ၚေတြနဲ႔ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတဲ့ စာရြက္ကုိ စာေျဖဖုိ႔ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းစာအလြတ္က်က္မွတ္သလုိမ်ိဳး အခ်ိန္နာရီေတြ၊ ဘူတာခရီးစဥ္ေတြ စသျဖင့္သူ႔မွတ္ဥာဏ္ထဲ ရုိက္သြင္းေနမိျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီစာရြက္ကို ျပန္ေခါက္ၿပီး ရွပ္အက်ီအိတ္ကပ္ထဲ ထုိးထည့္ သိမ္းလုိက္ျပန္တယ္။ ဟုိဟုိသည္ သည္ၾကည့္တယ္။ နာရီကိုၾကည့္တယ္။ အခုမွ ၆နာရီပဲ ရွိေသးတယ္။ ရထားမလာေသးဘူး။ မလာေသးတာပဲ ေကာင္းတယ္လုိ႔ သူ ေဖာ့ၿပီးေတြးတယ္။ လာရင္ ခရီးစဥ္က ျမန္ျမန္ၿပီးဆုံးသြားၿပီး အိမ္ကုိ သူ ျမန္ျမန္္ျပန္ေရာက္သြားလိမ့္မယ္။ ဒါကိုလည္း သူ မလုိလားဘူး။ ဒါေပမဲ့ ရထားကိုလည္း ျမန္ျမန္ ေရာက္လာေစခ်င္ေနတယ္။ သူ႔ စိတ္ထဲ လႈပ္ရွား ေနတယ္။ မလုပ္ဖူးတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကုိ အခုပဲ စလုပ္ၾကည့္ရမွာ။