ဘယ္ေရွးကံငယ္

(ေမေမပို႔ေပးတဲ့ စာကို ေမေမပို႔ေပးတဲ့ ႏွင္းဆီေလးေတြနဲ႔ပဲ အတူတြဲထားလိုက္တယ္)

ပါရဂူေရးတဲ့ “ဓမၼ၀တၳဳတိုမ်ား" စာအုပ္ ဒီကေန႔ ေမေမ၀ယ္လာလို႔ ဖတ္ႀကည့္ရင္း  “အရိယာလမ္းစဥ္“ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ကို ၿဖိဳးၿဖိဳးဖတ္ဖို႔ ေျပာျပခ်င္စိတ္ေပၚလာတယ္။

ဟို ေရွးေရွး ဘုရားရွင္ ပြင့္ေတာ္မူစဥ္ကာလမွာ အရိယာသူျမတ္တို႔ဟာမိမိအသက္ ဘယ္မွ် အဖိုးအနဂၢ ထိုက္တန္ပါေစ အျခားေသးႏုတ္သိမ္ဖ်င္းတဲ့ မည္သို႕ေသာ သတၱ၀ါတို႔ရဲ႔ အသက္အတြက္ပင္ျဖစ္ပါေစ စြန္႔လ႔ႊတ္အနစ္နာခံဖို႔ ၀န္မေလး မေႀကာက္ရြံ႔ႀကဘူး တဲ့။

ပုထုဇဥ္လူသားဆိုတာ မႀကာခဏ အမ်က္ေဒါသ ေပါက္ကြဲလြယ္တတ္ႀကတယ္။တခါတရံ ကိုယ့္ပစၥည္းဘယ္ထားမွန္းမသိ အထားမွားလို႔ အလြယ္တကူ ရွာမေတြ႕ရင္ ဘယ္သူယူတယ္ ဘယ္၀ါယူတယ္လုပ္တတ္ႀကတယ္။သူပိုင္အိမ္ခန္းစသည္ ဘီရို ကိုေတာင္ က်ဴးက်ဴးေက်ာ္ ေက်ာ္ ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ဖြင့္ရွာတဲ့အထိ ေလာဘေဇာေတြ မႊန္တတ္ႀကတယ္။ဒါဟာ လူ႔ ဓမၼတာပါဘဲ။ အခုေျပာျပမဲ့ ၀တၳဳက ၅၅၀ ဇတ္ေတာ္မွာ မဟာသုတေသာမဇတ္လို႔ အမည္ရပါတယ္။ ပိဋကတ္က်မ္းစာမ်ားမွာ  ”ဓမၼအတြက္” အသက္ေပးသြားႀကတဲ့ အရိယာသူေတာ္စဥ္ေတြ အမ်ားအျပား ေပၚထြန္းခဲ့ပါတယ္။၀တၳဳဇတ္လမ္းေလးက ေတာ္ေတာ္ေလး ေႀကကြဲ ရင္နင့္စရာပါဘဲ။

ဘုရားရွင္ေဟာႀကားေတာ္မူတာက မိမိကို အေၿကာင္းျပဳၿပီး မိမိ ပေရာဂေႀကာင့္ တပါးသူ ဒုကၡမေရာက္ပါေစနဲ့႔ တဲ့။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္က သာ၀တၳိမင္းေနျပည္မွာ ရတနာကုန္သည္ေက်ာက္ေသြးသမားတေယာက္ရွိသတဲ့။ ေတာ္သုံးနန္းသုံး ေပါ့ကြယ္။ ဘုရင္ ပေသနဒီေကာသလမင္းႀကီး ရဲ့ ေတာ္၀င္မိသားစု လက္သုံးဆိုပါေတာ့။ တေန႕ေတာ့ ဘုရင့္နန္းေတာ္က တန္ဘိုးအလြန္ႀကီးတဲ့ ေက်ာက္မ်က္ရတနာတလုံးအကြက္က်က် ေသြးဖို႔အပို႔ေရာက္လာတယ္။ေက်ာက္ေသြးသမားလဲ ရတနာေသတၱာေပၚမွာ ေခတၱတင္ထားၿပီး လက္ေဆးသန႔့္စင္ဖို႕ေရအိုးရွိရာ ေခတၱသြားသတဲ့။ သူ့အနားမွာ အိမ္ေမြးတိရိစၦာန္ ႀကိဳးႀကာတေကာင္ကလဲ ဟိုဟိုဒီဒီ လွည့္ပတ္သြားလာေနသတဲ့။ အဲလို သြားလာေနရာက ရဲရဲနီေထြးေနတဲ့ ပတၱျမားေက်ာက္ကို သားတစ္မွတ္ၿပီး ျဖတ္ကနဲ ေကာက္ယူ မ်ိဳခ်လိုက္သတဲ့ကြဲ႔။ 

ေက်ာက္ေသြးသမားရဲ႕ အိမ္မွာလဲ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မိုး ဆြမ္းခံလာၿပီး မိမိတို႔ သားသဖြယ္ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ေနတဲ့ တိႆမေထရ္ဆိုတာ ရွိတယ္။ ရတနာ ေက်ာက္ကို နန္းေတာ္က အပို႔လာစဥ္ တိႆမေထရ္ လဲဆြမ္းအလွဴ ေရာက္ရွိေနခိုက္ နဲ႔  ႀကံဳႀကိဳက္ေနတာေပါ့။ ႀကိဳးႀကာငွက္က မ်ိဳခ်လိုက္တာကို  တိႆမေထရ္ ျမင္လိုက္ေပမဲ့ ေက်ာက္ကုန္သည္က လက္ေရေဆးေနခိုက္မို႔ မျမင္လိုက္ဘူးေပါ့။ ရတနာကုန္သည္ လက္ေဆးျပန္လာေတာ့ ေက်ာက္က မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ့ အိမ္ရွိလူကုန္ စစ္တာေပါ့။ ဇနီးသားသမီးအကုန္စစ္ မယူဘူးဘဲ။ ယူမွ မယူတာကိုး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆြမ္းခံ ေရာက္ေနတဲ့ ရဟန္းကို ညိဳးေတာ့တာေပါ့။ 

“ကိုယ္ေတာ္ ဒီအနားမွာ ကိုယ္ေတာ္တပါးဘဲရွိတာ မျမင္ဘူးလား ေက်ာက္ကို” ဆိုေတာ့ မေထရ္က “ျမင္တယ္ေပါ့” ဒါျဖင့္ “ဘယ္သူယူတယ္ ကိုယ္ေတာ္သိမွာေပါ့" ေမးေတာ့ “မသိဘူး” ေျဖတယ္။

“ကိုယ္ေတာ့္ ေရွ႔မွာျဖစ္ပ်က္တာ ကိုယ္ေတာ္မျမင္ဘူးလား" ဆိုေတာ့ ”မျမင္ဘူး" ဘဲ။ “ဒါျဖင့္  ကိုယ္ေတာ္ယူထားတာမို႔လား မွန္မွန္ေျဖ” လို႔ေမးေတာ့ “မယူဘူး" ဘဲ။ ဒါနဲ႔ ေက်ာက္ေသြးသမားဟာ သူံ ဇနီးကို ေျပာတာေပါ့။ “မင္းသားကို မင္းေမးစမ္း ေမးလို႔ မရရင္ ရိုက္ပုတ္စစ္ မဟုတ္ရင္ ဘုရင္က ငါတို႔ေခါင္းကို ျဖတ္သတ္မွာေနာ။ မင္း ေပၚေအာင္စစ္" လို႕ ဆိုသတဲ့။ 

သူ႕ဇနီးက  ‘ဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႕ ဒီရဟန္း မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မိုး ဆြမ္းရပ္လာတာ အပ္တိုတေခ်ာင္းမေပ်ာက္ပါဘူး။ ငရဲႀကီးေနပါမယ္" လို႔ အတန္တန္တားသတဲ့။ မရပါဘူး။ ဘုရင့္ ရာဇ၀တ္ အသင့္ခံရမွာ အလြန္ေႀကာက္ေနတဲ့ ရတနာကုန္သည္ဟာ ဘာမွ မစဥ္းစား မဆင္ခ်င္ ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရိုက္ပုတ္ညွင္းဆဲ စစ္ေမးေတာ့တာေပါ့။ တုတ္တိုနဲ႕ရိုက္စစ္လို႔ ရဟန္းရဲ့ ေခါင္းက ေသြးေတြ ျဖာထြက္လာတယ္။ဒါကို ႀကိဳးၿကာက လာေသာက္တယ္။ စိတ္တိုေနတဲ့ ေက်ာက္ေသြးသမားဟာ 

“ဟာ ဒီအေကာင္က တေမွာင့္  ရွဳပ္လိုက္တာ"

ဆိုၿပီးေတာ့ ဖေနွာင့္နဲ႔ တခ်က္တည္း ေပါက္လိုက္တာ ပြဲခ်င္းၿပီးေသရွာပါေရာလား။ လည္မ်ိဳကို ေပါက္မိတယ္ထင္ပါရဲ႔။ဒီေတာ့မွ မေထရ္ က “ဒကာႀကီး .ႀကိဳးႀကာငွက္ ေသသြားပလား"

“ေသသြားပီ နားေအးတယ္"

“ေသေသခ်ာခ်ာႀကည့္ပါအုံး အသက္ရွိေသးတယ္ထင္တယ္"

“မရွိပါဘူး ကိုယ္ေတာ္ လည္ေခ်ာင္းက ေသြးေတြ ဒလေဟာ ထြက္ေနတာ မျမင္လား။ ဇက္လိမ္ေနၿပီ”

“ဒါျဖင့္ က်ုပ္အမွန္ကို ေျပာပါမယ္"

“ဟင္ ေျပာ ေျပာ  ကိုယ္ေတာ္ယူထားတယ္မို႔လား ေပး ျမန္ျမန္" ေလာဘေဇာ တိုက္ေနတဲ့ ေက်ာက္ကုန္သည္ဟာ ခုထိ မေထျမတ္ကို သူခိုးမွတ္္တံုး။ 

“ဒကာႀကီး စိတ္ျငိမ္ျငိမ္ထားပါ။ ပတၱျမားေက်ာက္ကို ဒီႀကိဳးႀကာ မ်ိခ်လိုက္တာ က်ဳပ္ျမင္တယ္။က်ဳပ္ျမင္တာခ်က္ျခင္းေျပာရင္း ဒကာႀကီးက ႀကိဳးႀကာကို သတ္မယ္။က်ဳပ္ေသခ်င္ေသပေစ က်ဳပ္ပေရာဂနဲ႕ျကိဳးႀကာေသသြားရမွာ က်ဳပ္မလိုလားဘူး။ဒါ့ေႀကာင့္ က်ဳပ္မေျပာတာျဖစ္တယ္ ခုေတာ့ သူ႔ ႀကမၼာနဲ႔ သူေရွးဘဝက ၀ဋ္ေႀကြးရွိလို႔ ႀကိဳးႀကာေသရတယ္ဘဲ မွတ္ပါ။” လို႕ မေထရ္ျမတ္က ရွင္းလင္းေဟာေျပာလိုက္တယ္။

ဒီေတာ့ ေက်ာက္ကုန္သည္ဟာ ပတၱျမားေက်ာက္ လက္ထဲ ျပန္မေရာက္ေသးေတာ့ ဘယ္စိတ္ျငိမ္အံုးမလဲ။ သူခ်စ္လွပါတယ္ဆိုၿပီး အျမတ္တႏိုးေမြးထားတဲ့ ႀကိဳးႀကာႀကီးကို ရင္ခြဲ လို႔ ဒလႀကမ္းရွာေတာ့ ရဟန္းေျပာတဲ့အတိုင္း ပတၱာျမားအရိုင္းတုံးကိုရွာေတြ႕သြားတာေပါ့။ဒီေတာ့မွ ေနာင္တရၿပီး မေထျမတ္ရဲ႔ ေျခအစုံမွာ ပစ္လွဲ  ၀ပ္စင္း ဖက္တြယ္ၿပီး ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါဘုရား လို႔  ငိုေႀကြးေတာင္းပန္သတဲ့။ 

မေထရ္ျမတ္က ဒါဏ္ရာ ဒါဏ္ခ်က္ေတြ ဗလပြနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ဘဲ နာက်င္ ခံစားေနရပါေစ မိမိၿပဳခဲ့သမွ် ကုသိုလ္ အကုသိုလ္အတိုင္းဘဲရွိပါေစ လို႔ အျပစ္မယူခဲ့ပါဘူး။ ေက်ာက္ကုန္သည္ ညွင္းဆဲ ႏိွပ္စက္တဲ့ ေ၀ဒနာနဲ႔ သက္ဇီ၀ိန္ ခ်ဳပ္ျငိမ္းၿပီး နိဗၺာန္၀င္သြားတယ္ ဆိုပါတယ္။

ဒီအေႀကာင္း ရုပ္ရွင္ ရိုက္ထားတယ္ေလ။   ၿဖိဳးၿဖိဳး မွတ္မိမလား မဆိုႏိုင္ဘူး ေမေမတို႔ ဒါရိုက္တာ သုခ ရိုက္တဲ့ ရုပ္ရွင္ ရန္ကုန္မွာ ႀကည့္ဖူးတယ္ထင္တယ္။ ျမတ္သစ္က ရဟန္း။ ေက်ာက္ကုန္သည္က ဘယ္သူတဲ့  ေအာ္  ..ေဇာ္လင္း 

ေသၿပီးမွ အကယ္ဒမီ ရတယ္ ဆိုတဲ့လူ။

ရုပ္ရွင္ကားရဲ့ နာမည္ေတာ့ အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ရဟန္းစားရေသာ ဆြမ္းတစ္နပ္ ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ထင္တယ္။

 ဒီ၀တၳဳကို ပါရဂူက သီ၇ိလကၤာႏိုင္ငံ မဟာေဗာဓိ အသင္းႀကီးက လစဥ္ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ထုတ္ေ၀တဲ့က “မဟာေဗာဓိ" ဂ်ာနယ္က ေန ဘာသာျပန္ဆိုထားတာပါ။ မူရင္းစာေရးသူက သီရိလကၤာ ရဟန္းေတာ္ “ဘိကၡဴေမေတၱယ်" လို႕  သိရပါတယ္။ ေမေတၱယ် အမည္ဟာ အမွန္ဆိုရင္  ဒီဘဒၵကမၼာမွာ ေနာက္ဆုံး ပြင့္လာမဲ့ ဘုရားေလာင္းရဲ႕ အမည္ပါ။ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ေတြ မွည့္ေခၚေလ့မရွိပါဘူး။ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး မစၥတာဘီးနက္ဟာ ၁၉၀၁ခုႏွစ္က ကိုလန္ဘိုၿမိဳ႕မွာရဟန္းခံစဥ္ “ဘိကၡဴ အာနႏၵာေမေတၱယ်" လို႔ ဘြဲ႔ခံယူခဲ့ပါတယ္ တဲ့။ သီရိလကၤာဆရာေတာ္နဲ႕ ဆို ႏွစ္ပါးဘဲ ရွိတယ္လို႔ ဆရာႀကီး ပါရဂူက ရွင္းျပထားတယ္။ ၿဖိဳးၿဖိဳး ရဲ႔။ 

ေရွးေရွးအခါက လကၤာဒီပ ေတာင္ပိုင္းအစြန္းေဒသကေနဥေရာပတိုက္  အိုင္အို နီယန္ကမ္းေျခအထိ ျငိမ္းခ်မ္း ရႊင္လန္းေသာနယ္ေျမလို႔ လူသိမ်ားခဲ့ဲပီးအာေသာကမင္းႀကီး စိုက္ထူေရးထိုးခဲ့တဲ့ ေက်ာက္စာမ်ားအရ ခရစ္ေတာ္မဖြားျမင္မီ ရာေပါင္းမ်ားစြာကပင္ဆီးရီးယား အီဂ်စ္။ ဆိုင္းရပ္စ္။မက္ဆီဒိုးနီးယား။ အယ္လ္ေဘးနီးယား။ အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံမ်ားဟာ အေသာက မင္းႀကီးရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မွဳေအာက္မွာ ဗုဒၶ၀ါဒ ထြန္းကားခဲ့တယ္လို႕ သိရတယ္။ 

စာေရးဆရာ အိပ္ခ်္ ဘီ ဟာဗဲလ္ ရဲ႔ History of Aryan Rule in India အမည္ရွိ စာအုပ္မွာ အေသာကမင္းၿကီးအုပ္ခ်ဳပ္စဥ္ အိႏၵိယယဥ္ေက်းမဳွု အျမင့္မားဆုံး မွတ္တိုင္ စိုက္ထူရေလာက္ေအာင္ ထြန္းကားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္ ၿဖိဳးၿဖိဳးေရ..။ အီဂ်စ္ျပည္မွာ အာေသာကမင္းႀကီးဗုဒၶ သာသနာ ၿဖန့္ေ၀ခဲ့ေႀကာင္း မႀကာမီက တူးေဖၚရရွိတဲ့ကမၺည္းေက်ာက္စာမ်ားအရ သိရွိရတယ္လို႕ ပါရဂူ က တင္ျပထားတယ္။          ။

ခင္ေမသစ္