ဘယ္သူကအျခားတစ္ေယာက္လဲ

ဘယ္သူကအျခားတစ္ေယာက္လဲ

၀ီလ်ံ၀ုဖ္ကုိ အမ္မီလီရာ ဂရင္းလိဖ္ လာႀကိဳခ်ိန္ သူ႔လုိပဲ ကေလးလာႀကိဳသည့္ အသစ္ေရာက္လာသည့္ မိခင္အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးႏွင့္ေတြ႕ သည္။ ကေလးေတြကုိေစာင့္ရင္း အျပန္အလွန္မိတ္ဆက္ စကားေတြဆုိၾကသည္။ လူေတြက ဘာလုိ႔ စူးစမ္းတဲ့မ်က္လံုုး ေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကပါလိမ့္။

            “အင္း ရွင္က အသစ္ေရာက္လာတဲ့သူမုိ႔ အားလံုးကစူးစမ္းေနၾကတာ၊ ၿပီးေတာ့ ရွင္နဲ႔စကားေျပာေနတဲ့ကၽြန္မက ဒုတိယမယား ျဖစ္ေန လုိ႔ေပါ့၊ က်န္တဲ့မိခင္ေတြက စကားတင္းဆုိၾကတယ္၊ မိသားစုၿဖိဳခြဲသူဆုိၿပီး.. ”

            “ ေအာ္ေအာ္ ကယ္လီဖုိးနီုးယားမွာ ဒီလုိပဲလား”

“ ရွင္စိတ္ရႈပ္သြားလုိ႔လား..”

အသစ္ေရာက္လာတဲ့ကေလးရဲ႔မိခင္က ေခါင္းယမ္းသည္။ ကေလးေတြေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္၊ ၀ီလ်ံ၀ုဖ္ က ေျပးထြက္လာေပမဲ့ လာႀကိဳတဲ့မိေထြးျဖစ္သူ အမ္မီလီရာဆီ မလာ။ အနားမွာရပ္ေနတဲ့ကေလးထိန္း ဆုိနီယာ့ကိုသာေျပးဖက္ႏႈတ္ဆက္သည္။ အမ္မီလီရာ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ဒီေန႔က ၀ီလ်ံေလးက မိေထြးအိမ္ကုိ လုိက္ပါရမည့္ေန႔။ ဆုိနီယာက ကေလးကုိ ေဆးတုိက္ဖို႔၊ အ၀တ္ေတြ ေလွ်ာ္ဖြတ္ျပင္ဆင္ေပးဖုိ႔မွာေတာ့ အမ္မီလီရာ စိတ္ထဲစႏုိးစေနာင့္ျဖစ္ရသည္။ ငါက ဂရုမစုိက္လုိ႔လား၊ သြား အပုိစကားလံုးေတြ။ ဆုိနီယာက ေျပာေသးသည္။ အဲဒါ ၀ီလ်ံအေမက ေျပာခုိင္းတာ၊ ကၽြန္မ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေျပလည္ေအာင္ ဟုတ္ကဲ့ကၽြန္မ ဂရုစုိက္ပါ့မယ္လုိ႔ က်ိဳးက်ိဳးႏြံႏံံြပံုစံနဲ႔ အမ္မီလီရာေျပာရသည္။ လူတစ္ေယာက္ကုိခ်စ္မိမွေတာ့ သူ႔ကေလးနဲ႔အတူ အရာရာကုိ စိတ္ရွည္ သည္းခံရေတာ့မေပါ့။

ေက်ာင္းအဆင္းမွာ မုိးရြာေတာ့ ၀ီလ်ံက “ ဘာလုိ႔ဖုန္းဆက္ၿပီး ကားမငွားတာလဲ အားလံုး ဒီလုိပဲလုပ္တဲ့ဟာ”တဲ့။ အားလံုးေတာ့ မငွားႏုိင္ၾကပါဘူးလုိ႔ အမ္မီလီရာေျပာေပမဲ့ ၀ီလ်ံကတစ္ဇြတ္ထုိး။ `ကၽြန္ေတာ့္အေဖငွားႏုိင္တယ္´တဲ့။

“အခု ဒီနားမွာ မိခင္ေတြပဲရွိတယ္။ သူတုိ႔ကုိၾကည့္လုိက္ ငွားလုိ႔လားကြဲ႕”

အမ္မီလီရာ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ ၀ီလ်ံက ရပံုမေပၚ။ `မုိးရြာရင္ ဆုိနီယာကကေတာ့ အျမဲကားငွားတာပဲ´လုိ႔ ေစာဒက တက္ေနျပန္သည္။

“ ၈ႏွစ္သားကေလးက ကားငွားဖုိ႔ကိစၥေျပာေနတာ ထပ္မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး”လုိ႔ ေျပာရသည္အထိ။ေခါင္းမာလွတဲ့ ဒီကေလးကုိ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းညြတ္ႏူးလာေအာင္ ဘယ္လုိပံုသြင္းျပဳျပင္ယူရပါ့။ အမ္မီလီရာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကားငွားရသည္။ ကားငွားဖုိ႔ကိစၥႏွင့္ အေခ် အတင္စကားေတြဆုိရသလုိ အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း ပစၥည္းေဟာင္းေတြေရာင္းဖုိ႔ကိစၥနဲ႔ စကားထပ္မ်ားသည္။

ဖခင္ ဂ်က္ျပန္လာေတာ့ ၀ီလ်ံက ဦးေအာင္တုိင္သည္။ ပစၥည္းေဟာင္းေတြ မသံုးေတာ့တဲ့ပစၥည္းေတြ ေရာင္းပစ္ဖုိ႔ ၀ီလ်ံက ေျပာခဲ့သည္။ သူေရာင္းခုိင္းသည့္ပစၥည္းေတြက အမ္မီလီရာ အသက္တမွ် မပစ္ရက္လို႔သိမ္းထားခဲ့သည့္ ပစၥည္းေတြ ျဖစ္ေန သည္ကုိး။ ၈ရက္သားအရြယ္မွာ ဆံုးပါးသြားသည့္သမီးေလး အစ္ဇဘဲလ္၊ ဂ်က္နဲ႔ အမ္မီလီရာတုိ႔ရဲ႕ ကေလး၊ ဒီကေလးရဲ႕ပုခက္၊ တြန္းလွည္း စတာေတြကုိ ပစၥည္းေဟာင္းေရာင္းသည့္ အီေဘးရပ္ကြက္မွာ သြားေရာင္းပစ္ဖုိ႔ ၀ီလ်ံက တုိက္တြန္းခဲ့သည္။ ၀ီလ်ံက ကေလးအေတြးႏွင့္ အပုိပစၥည္းေတြလုိ႔ျမင္သည္။ ဂ်က္က စကားကိုထိန္းေျပာရသည္။ အမ္မီလီရာ့ခံစားခ်က္ကုိလည္းနားလည္သည္။ ၀ီလ်ံသေဘာထား ကုိလည္း သိသည္။ ၀ီလ်ံပခံုးကို ေဖးမဆုပ္ကုိင္ကာ နား၀င္ေအာင္ေျပာရသည္။

“အမ္မီလီရာက သူ႔သမီးေလးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အရမ္း၀မ္းနည္းေနတာ၊ သူဘယ္ေရာင္းခ်င္မလဲသားရဲ႕၊ သားဘက္ကလည္း မွန္ပါတယ္၊ အေဖတုိ႔က ဒီပစၥည္းေတြ သံုးမွမသံုးေတာ့တာ၊ ဒါေပမဲ့ အ အမ္မီလီရာ့ဘက္ကလည္း မွန္တာပဲ၊ ကေလးပစၥည္းေတြ အေဖတုိ႔ ေရာင္းလုိ႔မျဖစ္ဘူးေနာ္ သား အုိေကတယ္ေနာ္”

၀ီလံ်က ေဆာရီးအေဖ တဲ့။ ညအိပ္ရာ၀င္ၾကေတာ့ အမ္မီလီရာက ဂ်က္ကုိ ရင္ဖြင့္သည္။

“ ကေလးရဲ႕အခန္းကုိ ကၽြန္မရွင္းသင့္ၿပီလုိ႔ သိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြရွင္းလင္းပစ္ဖုိ႔ ခြန္အားမရွိေသးလုိ႔ပါ၊ ကၽြန္မ အကဲပိုတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ စိတ္ထဲထိခုိက္လြန္းလို႔ ၀ီ့လ္ကုိ ပါးစပ္ပိတ္ထားေတာ့လုိ႔ ေအာ္မိခဲ့တာ ေတာင္းပန္ပါတယ္”

စာအုပ္ဖတ္ဦးမယ္လုိ႔ ေျပာၿပီး စာအုပ္ကိုမဖတ္ႏုိင္ေတာ့။ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္ ဂ်က္ကုိၾကည့္ကာ ဂ်က္ႏွင့္စတင္ေတြ႕ဆံုခဲ့သည့္ အတိတ္ဆီသုိ႔ စိတ္ေတြ ရြက္လႊင့္မိေတာ့သည္။

xxxxx

တကယ္ေတာ့ ဂ်က္မွာ အိမ္ေထာင္မိသားစုရွိႏွင့္တာ အမ္မီလီရာသိခဲ့ပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ဂ်က္က ဇနီးျဖစ္သူ ကယ္ရုိလင္းႏွင့္ သေဘာခ်င္းမတုိက္ဆုိင္လုိ႔ အစြန္းႏွစ္ဖက္လုိ ေ၀းကြာေနခဲ့ၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အလုပ္ကိစၥျဖင့္ ခရီးတစ္ခုအတူထြက္ဖုိ႔ၾကံဳသည္။ အိမ္ေထာင္ေရးအဆင္မေျပသူ ဂ်က္ကုိ အမ္မီလီရာက ကရုဏာႀကီးစြာသက္၀င္ကာ ဒီခရီးမွာပဲ ခ်စ္စခန္းဖြင့္မိခဲ့ၾကသည္။ ခရီးက ျပန္လာ၊ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ အမ္မီလီရာက “ကၽြန္မတုိ႔အတူေနရေအာင္ ဂ်က္၊ ကၽြန္မ ရွင့္ကုိခ်စ္တယ္၊ ရွင္ကၽြန္မကုိ ခ်စ္တာလည္း ေကာင္းေကာင္းသိတယ္”ဆုိၿပီ။

“ဟုတ္တယ္ ခ်စ္တယ္ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္အမ္မီလီ၊ ဒါေပမဲ့ ငါ့မွာ မိသားစုကရွိေနတယ္”

“ ရွင္ပဲေျပာတယ္ေလ၊ သားတစ္ေယာက္ပဲရွိတာပါ၊ အိမ္ေထာင္တစ္ခု ရွိတာမဟုတ္ေတာ့ဘူးဆုိ”

“ ေကာင္းၿပီ ဒီသားေလးက အိမ္ေထာင္တစ္ခုဆုိတာထက္ပုိတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သားေလးက အေပ်ာ္ရႊင္ရဆံုးကေလး မျဖစ္ခဲ့ရွာဘူး၊ သေဘာခ်င္းမမွ်တဲ့ ငါတုိ႔မိဘေတြေၾကာင့္ သူအထိီးက်န္ခဲ့ရတယ္၊ ကေလးတစ္ယာက္ အထီးက်န္တာထက္ ဘ၀မွာ ဆုိးတာမရွိေတာ့ဘူး”

အထီးက်န္စိတ္ေၾကာင့္ သိမ္ေမြ႕ျခင္းကင္းကာ တစ္ေဇာက္ကန္းပံုစံေပါက္ေနသည့္ ၀ီလ်ံကုိ အမ္မီလီရာ အႏြံအတာခံကာ ခ်ဥ္းကပ္ရသည္။ ပထမဆံုးဆံုသည့္ေန႔က ဒိုင္ႏုိေဆာရုပ္ေလး ၀ယ္ခဲ့ေပးေတာ့ အမ္မီလီရာ့လက္ထဲက အ၀ါေရာင္အရုပ္ကိုၾကည့္ကာ “ဒုိင္ႏုိေဆာေတြမွာ အ၀ါေရာင္ရွိမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္မထင္ပါဘူး”တဲ့၊ ၿပီးေတာ့ အရုပ္၀ယ္ေပးရေလာက္ေအာင္ သူကေလးမဟုတ္ေတာ့ ပါဘူးလုိ႔ ေျပာေသးသည္။

“ၿမိဳ႕ေတာ္ပန္းျခံအေၾကာင္းေရးထားတဲ့စာအုပ္လည္းပါတယ္၊ အဲဒီေနရာက ငါမင္းအရြယ္ေလာက္တုန္းက သိပ္သေဘာက်ခဲ့တဲ့ ေနရာေပါ့”

“ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”လုိ႔ေတာ့ ၀ီလ်ံက ေျပာသည္။

xxxxxxx

စာအုပ္ကိုင္ရင္း ဂ်က္ကုိ ေငးကာ အတိတ္ကုိ အမ္မီလီရာျပန္သြားေနမိသည္။ အခုေတာ့လည္း ဂ်က္က ကယ္ရုိလင္းႏွင့္ ျပတ္စဲကာ သူမကို လက္ထပ္ခဲ့ၿပီးၿပီပဲ။ ၀ီလ်ံကေတာ့ မိခင္ဆီမွာ တစ္လွည့္၊ ဖခင္ႏွင့္မိေထြး အမ္မီလီရာဆီမွာ တစ္လွည့္ ေနသည္။ ၀ီလ်ံကုိ ေက်ာင္းသြားႀကိဳကာ ညစာအတူလုပ္စားၾကသည္။ ၀ီလ်ံက တစ္ေန႔ စကားအဆန္းေျပာသည္။

“ ခင္ဗ်ားသိလား၊ အစ္ဇဘဲလ္က ဘယ္တုန္းကမွ လူတစ္ေယာက္ မျဖစ္ခဲ့ရဘူး၊ ဂ်ဴးဥပေဒမွာ ကေလးတစ္ေယာက္ ၈ရက္မျပည့္ေသးရင္ လူလုိ႔ မသတ္မွတ္ဘူးတဲ့၊ သူေသေတာ့ ၃ရက္ပဲ ရွိေသးတာ။ ဒီေတာ့ သူ လူမျဖစ္ခဲ့ဘူး”

အဲဒါဘယ္ကၾကားလဲ အမ္မီလီရာေမးေတာ့ ၀ီလ်ံက အေမ့ဆီကတဲ့။

“ ကၽြန္ေတာ္ အစ္ဇဘဲလ္အတြက္ နည္းနည္းပဲ ၀မ္းနည္းတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလးအျဖစ္ အခ်ိန္အၾကာႀကီးအနားမွာရွိခဲ့တာ မဟုတ္ေတာ့သိပ္၀မ္းမနည္းမိဘူး၊ အဲဒီမွာ သူ လူမျဖစ္ခဲ့ဘူးဆုိတာ အေမက ေျပာျပခဲ့ေတာ့ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူ႔အတြက္ ၀မ္းမနည္းမိတာ အျပစ္မရွိဘူးေပါ့”

“ မဟုတ္ဘူး၊ အစ္ဇဘဲလ္က လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ လူ႔ေလာကထဲ အေသအခ်ာ ေရာက္ခဲ့တယ္၊ မင္းလုိ လူတစ္ေယာက္ပဲ”

စကားက မရည္ရြယ္ဘဲ အေခ်အတင္ေျပာျဖစ္ျပန္ၿပီ။ ၀ီလ်ံက ေခါင္းမာမာျဖင့္ ထပ္ေျပာလုိက္ေသးသည္။

“ အေမကေတာ့ သူေသတုန္းက အသုဘလုပ္ခြင့္ျပဳတာကိုပဲ အံ့ၾသမဆံုးျဖစ္ေနတယ္တဲ့”

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီခ်ာတိတ္ကေလး သူမအေပၚ အေကာင္းျမင္ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးလာေစဖုိ႔ အမ္မီလီရာ ေမွ်ာ္လင့္ေနပါ္သည္။

အမ္မီလီရာက ၀ီလ်ံ႕မိခင္ရင္းထက္ ၀ီလ်ံကုိ အခ်ိန္ပုိေပးႏုိင္သည္။ ဒီေတာ့လည္း မသိမသာ သံေယာဇဥ္တြယ္လာပါၿပီ။

“အေမနဲ႔ အခုလုိ ေနခ်င္တာ”တဲ့။ မညာဘဲေျပာခ်လုိက္သည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕စကားက အမ္မီလီရာ့စိတ္ကုိ ခၽြတ္ခ်ံဳက် ေစသည္။ ေက်ာင္းအျပန္လမ္းမွာ သူမကို လက္တြဲလာသည့္ ၀ီလ်ံအျပဳအမူေၾကာင့္ အမ္မီလီရာအံ့ၾသ၀မ္းသာရသည္။

၀ီလ်ံ႕အတြက္ ဂ်က္ ႏွင့္ ကယ္ရုိလင္းတုိ႔ကို ေက်ာင္းဆရာမက ေခၚေတြ႕သည္။ ေက်ာင္းခန္းနံရံမွာ ကေလးေတြရဲ႕လက္ရာ ပန္းခ်ီပံုေတြ ကပ္ထားသည္ကုိျမင္လွ်င္ ၀ီလ်ံဆြဲတဲ့ပံုေကာ လုိ႔ ကယ္ရုိလင္းကေမးသည္။ ဆရာမက နံရံထက္က ဆြဲျဖဳတ္ျပလာသည့္ ပံုကိုၾကည့္ကာ ကယ္ရုိလင္းက“ဒါသူ႔မိသားစု မဟုတ္ဘူး”ေအာ္ရင္း စာရြက္ကုိ စိတ္လုိက္မာန္ပါဆြဲျဖဲပစ္မိသည္။ “မင္းဒါဘာလုပ္တာ လဲကြ”ဂ်က္က လုယူလုိက္လုိ႔ အစိတ္စိတ္အျမႊာျမႊာေတာ့ျဖစ္မသြားခဲ့။

“ ကၽြန္မေက်ာင္းအခန္းထဲက ပစၥည္းတစ္ခုကုိ ဖ်က္ဆီးတာ ကၽြန္မလက္မခံဘူး”ဆရာမ စိတ္ဆုိးသြားသည္။ ဂ်က္ကပဲ ေတာင္းပန္ကာ ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားသည့္စာရြက္ကုိ ျပန္ဆက္ေပးရသည္။ ၀ီလ်ံဆြဲသည့္ပံုထဲမွာ လူ ၅ေယာက္၊ ဒယ္ဒီ မာမီေရးထုိးထားသည့္ လူႏွစ္ဦးပံု ျခံရံကာ ၀ီလ်ံကအလယ္က တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ လက္ေတြ ခ်ိတ္ထားသည္။ မလွမ္းမကမ္းမွာ အမ္မီလီလုိ႔ေရးထားသည့္ပံု၊ အစ္ဇဘဲလ္ ကိုေတာ့ နတ္သမီးေလးပံုစံ ေကာင္းကင္မွာ အေတာင္ပံ ေလးေတြႏွင့္။ ကယ္ရုိလင္းကုိ ဂ်က္အႀကီးအက်ယ္စိတ္ပ်က္ သြားခဲ့ၿပီ။ ဒါ ေဒါသထြက္စရာလား၊ ဒါမိသားစု၀င္ေတြပဲဟာ၊ ၀ီလ်ံလုိ ကေလးကေတာင္ မိသားစုကုိ အတိအက်ပံုေဖာ္ႏုိင္စြမ္းရွိပါလ်က္နဲ႔ ကယ္ရုိလင္းက ပစ္ပစ္ခါခါ ဘာျဖစ္ရတာလဲ။  ဂ်က္ မေက်နပ္။

တစ္ည အမ္မီလီရာ မအိပ္ဘဲ ဓာတ္ပံုတခ်ိဳ႕ကုိ ထုတ္ၾကည့္ေနတာ ဂ်က္ျမင္သြားသည္။ အစ္ဇဘဲလ္ေလးရဲ႕ ပံုေတြ။

“အစ္ဇဘဲလ္ကုိ ေမြးတဲ့ေန႔နဲ႔ ၀ီလ်ံကိုေမြးတဲ့ေန႔ေတြက ငါ့အတြက္အေပ်ာ္ဆံုးေန႔ေတြပဲ”လုိ႔ ဂ်က္ကေျပာသည္။ မနက္ျဖန္ ၀ီလ်ံ႕ေက်ာင္းကုိ လာခဲ့ဖုိ႔ ဂ်က္ကေျပာသည္။ မ်က္ရည္ေတြႏွင့္ အမ္မီလီရာ ေခါင္းညိတ္ခဲ့သည္။

ေက်ာင္းဂိတ္မွာပဲ ကယ္ရုိလင္းႏွင့္ဆံုသည္။ ကယ္ရုိလင္းက စက္ေသနတ္ႏွင့္ပစ္သလုိ တရစပ္ အျပစ္ဖုိ႔သည္။

“ ဒီကုိ ဘာလာလုပ္တာလဲ၊ တန္းစီေစာင့္လုိ႔ရတဲ့စာရင္းမွာေတာင္ နင္မပါဘူး၊ နင့္ေၾကာင့္ အားလံုးပ်က္စီးခဲ့တာ၊ ငါ့သား ၀ီလ်ံ မွာ စိတ္ဒဏ္ရာရေနၿပီ”

“ စိတ္ထိန္းစမ္းပါကယ္ရုိလင္း၊ ကမၻာပ်က္ေတာ့မွာမွ မဟုတ္တာ”လုိ႔ ဂ်က္၀င္ေျပာမွ ပုိဆုိးၿပီ။

“ ေအာ္ေအာ္ ဟုတ္ပါ့ဟုတ္္ပါ့၊ ရွင့္ကမၻာပ်က္တာမွ မဟုတ္တာပဲ”လုိ႔ ကယ္ရုိလင္းက ပက္ခနဲတံု႔ျပန္သည္။

အေျခအေနက လံုး၀မလွ။ လူႀကီးေတြမ်က္ႏွာကုိ တစ္ေယာက္ခ်င္း လုိက္ေငးၾကည့္ေနသည့္ ၀ီလ်ံ႕ကုိ ေခၚကာ “အရင္ျပန္ႏွင့္ မယ္”ေျပာရင္း ေရွာင္ထြက္ရသည္။ အိမ္မျပန္ၾကေသးဘဲ ေရခဲျပင္စကိတ္ ၀င္စီးၾကသည္။ ခဏနားခ်ိန္မွာ ၀ီလ်ံက ပန္းျခံဘယ္ေလာက္ က်ယ္ဆုိတာကုိ အတိအက်ေျပာျပလုိ႔ အမ္မီလီရာအံ့ၾသရသည္။

“ ခင္ဗ်ားေပးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ပါတာပဲေလ”

“ အုိ..ဒါျဖင့္ ငါေပးတဲ့အဲဒီစာအုပ္ မင္းဖတ္ခဲ့တယ္ေပါ့၊ ေခ်ာင္မထုိးခဲ့ဘူးေပါ့”အမ္မီလီရာ ေပ်ာ္သြားၿပီ။

၀ီလ်ံ႕မ်က္ႏွာကရႈတည္တည္ႏွင့္။“ အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေဒါသထြက္ေနတယ္”လုိ႔ စကားလႊဲေျပာင္းသည္။ “ အဲဒါ မင္းကုိ ထြက္တာမဟုတ္ဘူး၊ မင္းအေဖ ဂ်က္နဲ႔ ငါ့ကုိပဲ သူ ေဒါသထြက္တာပါ”လုိ႔ ႏွစ္သိမ့္ရသည္။

            ၀ီလ်ံႏွင့္ အမ္မီလီရာတုုိ႔ ရင္းႏွီးလာခ်ိန္မွာ ကယ္ရုိလင္းက ပြဲၾကမ္းေနၿပီ။ ၀ီလ်ံ႕ကုိ ေက်ာင္းသြားႀကိဳသည့္အမ္မီလိရာကုိ ကယ္ရုိလင္းက ႏိုင္ထက္စီးနင္းေျပာသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးႏွင့္ နားလည္မႈယူထားႏွင့္ခဲ့ၿပီ။ ကေလးကုိ အမ္မီလီရာေခၚခြင့္မရ။ ဒီေန႔ ကၽြန္မေခၚရမယ့္ေန႔ေလ ”ေျပာတာလည္းမရ။ ဖခင္ ဂ်က္ကုိယ္တုိင္လာေခၚရင္ေတာ့ ရမည္တဲ့။ “နင္ ငါ့သားကုိ ေခၚခြင့္မရွိဘူး၊ တရားရံုး မွာ အဲဒါကုိ ငါရွင္းမယ္၊ နင္သူ႔အေဖန႔ဲပဲ ပတ္သက္လုိ႔႔ရမယ္၊ သူနဲ႔ပတ္သက္ဖုိ႔ ေနာင္ မစဥ္းစားနဲ႔ေတာ့၊ နင္ ကေလးကုိ ၀မ္းပ်က္ေအာင္ ေရခဲမုန္႔ေတြေကၽြးတယ္၊ ေရခဲျပင္စကိတ္္ကို ေခါင္းေဆာင္းဦးထုပ္မပါဘဲ စီးခုိင္းတယ္”

            “သူဒုကၡေရာက္ေအာင္လုပ္ပါ့မလား၊ ကၽြန္မ သူ႔ကုိခ်စ္ပ္ါတယ္၊ ကၽြန္မက သူ႔မိေထြးပဲေလ”

            “ အဲဒါ ဘာလုပ္ရမွာလဲ၊ ဘာမွမဆုိင္ဘူး၊ နင္သူ႔ကို ထိခိုက္ေအာင္ထပ္လုပ္မယ္ဆုိရင္ တရားစြဲမယ္၊ နင္ ငါ့သားနဲ႔ ကင္းကင္း ေန”

စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းေနသည့္ အမ္မီလီရာ့ကို သူငယ္ခ်င္းေတြက အားေပးစကားေျပာသည္။ ဒါေတြကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ဖုိ႔အခ်ိန္ပဲ လုိသည္တဲ့။ တက္တက္ၾကြၾကြေနဖုိ႔၊ လမ္းေလွ်ာက္ဆုေတာင္းပြဲမွာပါ၀င္ဖုိ႔ ေဖ်ာင္းဖ်ၾကသည္။

“ ၿမိဳ႕ေတာ္ပန္းျခံမွာ၊ ကေလးဆံုးရံႈးခဲ့ရတဲ့မိဘေတြ စုေ၀းၿပီး၊ ဖေယာင္းတုိင္ေလးေတြ ကုိယ္စီကုိင္ထြန္းညွိၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾက တာ၊ ငါ့ဘ၀ကိုလည္း ဒီလမ္းေလွ်ာက္ပြဲက ကယ္တင္ေပးခဲ့တာ၊ ငါ့စိတ္ေတြျပန္လည္ထူမတ္လာႏိုင္တာ၊ ဒီလမ္းေလွ်ာက္ပြဲေၾကာင့္ပဲ၊ ဒဏ္ရာခံစားခ်က္ေတြကုိ ေျဖေဖ်ာက္ႏုိင္ခဲ့တယ္”စာနာမႈအျပည့္ုႏွင့္ေျပာလာသည့္ သူငယ္ခ်င္းကုိ အမ္မီလီရာ ခပ္စိမ္းစိမ္းသာ ၾကည့္ေနခဲ့ သည္။

ဂ်က္ကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြလုိပဲ အမ္မီလီရာ့ကုိ ဖိအားေပးသည္။

“လမ္းေလွ်ာက္ပြဲ မင္း ၀င္ေလွ်ာက္ရမယ္၊ ငါေရာမင္းေရာ ၀ီလ်ံေရာ၊ အစ္ဇဘဲလ္က ငါတုိ႔ရဲ႕ကေလး၊ ၀ီလ်ံရဲ႕ညီမေလးပဲ၊ မိသားစုဆုိတာ ဒါပဲေလ”

`         

            လမ္းေလွ်ာက္ပြဲေန႔ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ တာ၀န္ခံအမ်ိဳးသမီးကုိ “အြန္လုိင္းကေန ကၽြန္မတုိ႔စာရင္း ေပးသြင္းၿပီးပါၿပီ၊ ဂ်က္၀ုဖ္၊ ၀ီလ်ံ၀ုဖ္၊ အမ္မီလီရာဂရင္းလိဖ္”လုိ႔ေျပာသည္ႏွင့္တာ၀န္ခံက “ နတ္သမီးေလးရဲ႕အမည္ကေရာ”လုိ႔ျပန္ေမးသည္။ ေသဆံုးသူရဲ႕အမည္ေပါ့။

            “ အစ္ဇဘဲလ္ဂရင္းလိဖ္၀ုဖ္”

            “ ေကာင္းပါၿပီ၊ ဖေယာင္းတုိင္နဲ႔ မီးပံုးေလးေတြက ေရမွာေမွ်ာဖုိ႔ပါ၊ ဘယ္ခ်ိန္ မီးထြန္းညွိရမယ္ ဆုိတာ ကၽြန္မတုိ႔ေျပာပါမယ္၊ အတူတူထြန္းညွိၾကမယ္”

            လမ္းေလွ်ာက္ပြဲစတင္ၿပီ။ လူတစ္ေယာက္က ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာသည္။

“ မိသားစုေတြ အားလံုးကို လမ္းေလွ်ာက္ပြဲက ႀကိဳဆုိပါတယ္၊ မိသားစု၀င္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ဘာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆံုး ရံႈးခဲ့ရင္ ကၽြန္မတုိ႔ကို အခ်ိန္မေရြး လာေရာက္ေတြ႕ဆံုႏိုင္ပါတယ္၊ ပန္းတုိင္ေရာက္တဲ့အထိ တိတ္ဆိတ္စြာနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရမွာပါ၊ ခက္ခဲမယ္ဆုိတာ သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထုိက္တန္တဲ့ရလဒ္ ခံစားရမွာပါ၊ ေသျခင္းတရားဆုိတာ ဘာမွ မဆန္းပါဘူး၊ တျခားအခန္းတစ္ခု ထဲကုိ ေရာက္ရွိသြားျခင္းပါပဲ၊ ကၽြႏု္ပ္က ကၽြႏု္ပ္၊ သင္က သင္၊ ဘာမွထူးျခားမသြားပါဘူး၊ အဲဒီအတြက္ ၀မ္းနည္းပူ ေဆြးတာေတြ မျဖစ္ၾက ပါနဲ႔၊ ျပံဳးပါ၊ ရယ္ပါ၊ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ ဘ၀ထဲက လုပ္စရာရွိတာေတြကုိ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္သြားပါ”

`                                              xxxxxx

ဂ်က္ရဲ႕ ဇနီးေဟာင္း ကယ္ရုိလင္းက အျခားေယာက္်ားတစ္ေယာက္ႏွင့္ဖူးစာဆံုသြားခဲ့ၿပီ။ အဆံုးသတ္မွာ ဂ်က္အတြက္ ကယ္ရုိလင္းက အျခားမိန္းမတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားခဲ့သလား။ ဒါမွမဟုတ္ အမ္မီလီရာက ဂ်က္အတြက္ ကယ္ရုိလင္းအျပင္ ထပ္မံဆံုစည္းရတဲ့ အျခားမိန္းမတစ္ေယာက္ပဲလား။ ၀ီလ်ံ႕ေနရာက ၀င္ၾကည့္ပါဦး။ ၀ီလ်ံ႕အတြက္ မိခင္ရင္း ကယ္ရုိလင္းက အျခားမိန္းမ တစ္ေယာက္ျဖစ္သြားမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ အမ္မီလီရာကပဲ ၀ီလ်ံ႕အတြက္ အျခားမိန္းမတစ္ေယာက္လား။ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔အတြက္ အျခားမိန္းမတစ္ေယာက္လဲ။ ေသဆံုးသူမိသားစု၀င္အတြက္ ရည္ရြယ္ျပဳလုပ္တဲ့ လမ္းေလွ်ာက္ပြဲအခမ္းအနားမွာေတာ့ “ကၽြႏု္ပ္ကကၽြႏု္ပ္”၊ “သင္က သင္” လုိ႔ ေျပာသံ ကၽြန္မၾကားခဲ့သည္။

ကၽြန္မက ကၽြန္မ၊ ရွင္က ရွင္။

 ရွင္က ကၽြန္မအတြက္ အျခားေယာက္်ားတစ္ေယာက္လား၊ ကၽြန္မက ရွင့္အတြက္ အျခားမိန္းမတစ္ေယာက္လား။ ဘယ္သူက ဘယ္သ႔ူအတြက္ အျခားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစမွာလဲ…။

Movie : The Other Woman

Director –Don Roos

Casting – Natalie Portman as Emilia Greenleaf

Scott Cohen as Jack Woolf

Lisa Kudrow as Dr.Carolyn Sowle

Charlie Tahan as William Woolfဲ

ဂ်ဴနီယုိ

(Family Magazine, October, 2013)

ညႊန္းတဲ့ ရုပ္ရွင္

Metallica: Through the Never

Action / Music

Picturehouse

ဒါရိုက္တာ - Nimród Antal

ထုတ္လုပ္သူ - Charlotte Huggins

ဇာတ္ညႊန္း - Nimród Antal

သရုပ္ေဆာင္မ်ား - Dane DeHaan, Metallica

“အလင္းကေန ဆုတ္ခြာ၊ ညအေမွာင္ထဲကို တိုးေဝွ႕၊ ငါ့ရဲ႕ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ပါ။ ငါတုိ႔ စိတ္ကူးယဥ္ကမၻာဆီ သြားေနၾကၿပီ” သီခ်င္းသံေတြၾကမ္းတမ္းျပင္းရွ၊ လူငယ္ေလး Trip ရဲ႕နားထဲ အေျပးဝင္လာခဲဲ့ၿပီ။ သီခ်င္းသံေတြ လြတ္လပ္ျပန္႔က်ဲ၊ လူေတြ ျမဴးတူးေပ်ာ္ေမြ႕ေနလိုက္ၾကတာမ်ား Trip (Dane DeHaan) ဟာ ေသြးၾကြေနတဲ့သီခ်င္းေတြၾကားထဲ မလူးသာမလြန္႔သာ။ အေမရိကန္ Heavy Metal အဖြဲ႕ Metallica ရဲ႕ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲျပဳလုပ္ရာခန္းမႀကီးမွာ လူေတြ ဆူေဝအံုခဲေနကာ ကြင္းေရွ႕လမ္းမႀကီးေပၚ ျပည့္လွ်ံအန္က်လာခဲ့တယ္။ Trip က Metallica အဖြဲ႕ရဲ႕ tour ခရီးမွာလိုအပ္တဲ့ ဂီတပစၥည္းေတြကားေမာင္းသယ္ပိုး၊ ျပင္ဆင္ေပးရတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ဦးပါ။ အဲဒီေန႔က Metallical ရဲ႕ live ေဖ်ာ္ေျဖေနတဲ့အခ်ိန္ေရာက္သြားေတာ့။ ေပါက္ကြဲဆူေဝသံေတြ လမ္းမေပၚမွာ … Trip ရဲ႕ တစ္ဘက္မွာ လက္နက္အျပည့္အစံုကိုင္ေဆာင္ထားတဲ့ရဲေတြ၊ တစ္ဘက္ကေတာ့ ဂီတကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေပါက္ကြဲရူးသြပ္သူေတြရဲ႕ မေက်မလည္ျဖစ္မႈ သူတို႔ေတြထိပ္တိုက္ေတြ႕ၾကတဲ့အခါ Trip က ဒီပဋိပကၡၾကားထဲ ဘယ္ေနရာကေနပါဝင္ခံစားမွာလဲ။ Metallica ရဲ႕ ပထမဆံုးအယ္လ္ဘမ္ Metallica ထဲက သီခ်င္း Enter Sandman သီခ်င္း Exit light ~ Enter night ~Take my hand ~ We're off to never never-land တဲ့။ သီခ်င္းသံေတြက အင္အားအျပည့္ျမဴးၾကြလႈပ္ရွားေနတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းဟာ ကေလးငယ္ရဲ႕ အိပ္မက္ဆိုးေတြကိုစကားလံုးအျဖစ္ေရးခ်ခဲ့တယ္လို႔ Metallica အဖြဲ႕သား Hetfield က ဆိုတယ္။ ဒါရိုက္တာက Predators နဲ႔ Kontroll ရုပ္ရွင္ေတြရိုက္ကူးခဲ့တဲ့ ဟန္ေဂရီယန္း-အေမရိကန္ဒါရိုက္တာ Nimród Antal ပါ။ Metallica အသည္းစြဲ Heavy Metal ဂီတပရိတ္သတ္ေတြ လက္မလႊတ္သင့္တဲ့ရုပ္ရွင္ပါပဲ။

Runner Runner

Crime / Drama / Thriller

20th Century Fox

ဒါရိုက္တာ - Brad Furman

ထုတ္လုပ္သူ - Arnon Milchan, Jennifer Davisson Killoran, Leonardo DiCaprio, Michael Shamberg, Stacey Sher

ဇာတ္ညႊန္း - Brian Koppelman, David Levien

သရုပ္ေဆာင္မ်ား - Ben Affleck, Justin Timberlake, Gemma Arterton

လီယိုနာဒို ဒီကာပရီယို အပါအဝင္ ရုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္သူ အစၥေရးလူမ်ဳိး Arnon Milchan နဲ႔ တျခား ထုတ္လုပ္သူေတြပူးေပါင္းထုတ္လုပ္ၾကတဲ့ ရုပ္ရွင္ပါ။ ရစ္ခ်ီဖာစ့္ (Justin Timberlake) ဟာ နယူးဂ်ာစီ၊ ပရင္စီတန္တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားတစ္ဦးပါ။ အြန္လိုင္းပိုကာကစားနည္းကစားရင္း တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႔ရဲ႕ေက်ာင္းလခေတြကို လိမ္ညာလွည့္စားယူေဆာင္သြားတယ္။ ရစ္ခ်ီ အဲဒီအြန္လိုင္းေလာင္းကစား site အေၾကာင္းစူးစမ္းရွာေဖြတယ္။ ေဝးလံေခါင္ဖ်ားတဲ့ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းက host လုပ္/ လႊင့္တင္ထားမွန္းသိလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီ site ပိုင္ရွင္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ဖို႔ ရစ္ခ်ီ အပူတျပင္းရွာေဖြေတာ့တယ္။ အဲဒီလူက အီဗန္ဘေလာခ့္ (Ben Affleck) တဲ့။ အက်င့္ပ်က္ျခစားလြန္းသူအျဖစ္ နာမည္ႀကီးေနမွန္း ရစ္ခ်ီသိလုိက္ရၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အီဗန္ရဲ႕ ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္မႈႏြံမွာ ရစ္ခ်ီ နစ္သထက္နစ္သြားတယ္။ အီဗန္႔ညာလက္ရုံးတစ္ဆူတပည့္ရင္းခ်ာလိုပဲ အသြင္းေျပာင္းခံလိုက္ရတယ္။ ရစ္ခ်ီ ယူဆလိုက္တာက အေကာင္းဆံုးအခြင့္အေရး၊ အျပစ္ဆိုဖြယ္မရွိတဲ့ မိတ္ေဆြျဖစ္တည္မႈတဲ့။ အျပည့္စံုဆံုး ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ထဲမွာ ရစ္ခ်ီ နဲ႔ အီဗန္တို႔ရဲ႕ ဆက္ႏြယ္မႈခိုင္ျမဲလာခဲ့ၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ FBI ေအးဂ်င့္ ဇဘီစကို (Anthony Mackie) က ရစ္ခ်ီကို အသံုးခ်ဖို႔ႀကိဳးစားလာတယ္။ အီဗန္႔လို လွည့္စားဥာဏ္မ်ားတတ္တဲ့ စီးပြားေရးသမားကို ၿပိဳလဲက်ေစဖို႔ ရစ္ခ်ီက စြမ္းေဆာင္ေပးရမယ္တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ရစ္ခ်ီ နဲ႔ အီဗန္တို႔ရဲ႕ ဆက္ႏြယ္မႈ ပြက္ပြက္ဆူအေနအထားေရာက္လာခဲ့ရၿပီ။

Gravity

Drama / Sci-Fi / Thriller

Warner Bros. Pictures

ဒါရိုက္တာ - Alfonso Cuarón

ထုတ္လုပ္သူ - Alfonso Cuarón, David Heyman

ဇာတ္ညႊန္း - Alfonso Cuarón, Jonás Cuarón

သရုပ္ေဆာင္မ်ား - Sandra Bullock, George Clooney, Eric Michels

Great Expectations နဲ႔ Harry Potter and the Prisoner of Azkaban ရုပ္ရ်င္ေတြရိုက္ကူးခဲ့တဲ့ မကၠဆီကန္ ဒါရိုက္တာ Alfonso Cuarón ရဲ႕ 3D techno-thriller ရုပ္ရွင္ပါ။ Cuarón ဟာ ဇာတ္ညႊန္းကို သားျဖစ္သူ Jonás နဲ႔ ေရးေနခဲ့ၿပီး ထုတ္လုပ္မယ့္သူရွာေနခဲ့တယ္။ Universal Pictures နဲ႔ ရိုက္ကူးျဖစ္ဖို႔ စီစဥ္ခဲ့ေပမယ့္ Warner Bros. ဆီ ေရာင္းခ်ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ သရုပ္ေဆာင္ေတြကို အမ်ားႀကီးပဲခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တယ္။ အင္ဂ်လီနာဂ်ဳိလီကို သရုပ္ေဆာင္ဖို႔ကမ္းလွမ္းခဲ့ေပမယ့္ Wanted ရုပ္ရွင္ကို ရိုက္ကူးေနတဲ့ ဂ်ဳိလီကျငင္းဆန္ပါတယ္။ အဲဒီ Wanted ရုပ္ရွင္ၿပီးသြားခဲ့ေတာ့လည္း စတူဒီယိုက ဂ်ဳီလီရဲ႕ သရုပ္ေဆာင္ေၾကး ေဒၚလာ သန္း ၂၀ မေပးခ်င္ခဲ့ဘူး။ ဂ်ဳိလီက The Tourist နဲ႔ Salt မွာ ေဒၚလာ ၁၉ သန္း နဲ႔ သန္း ၂၀ ေက်ာ္ေတာင္ရထားခဲ့တာပါ။ ဂ်ဳိလီကလည္း အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပိုၿပီးစိတ္အားထက္သန္ေနခဲ့တာက ေဘာ့စနီးယားစစ္ပြဲရုပ္ရွင္ In the Land of Blood and Honey ရိုက္ကူးဖို႔ပါပဲ။ စကားလက္ဂ်ဳိဟန္ဆန္၊ ဘလိတ္လိုက္ဖလီ၊ နာတာလီပို႔ထ္မန္း တို႔ကိုလည္း ရိုက္ကူးဖို႔လ်ာထားခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာမွ ဆန္ဒရာဘူးေလာ့ခ္ နဲ႔ ရိုက္ကူးျဖစ္ၾကတယ္။ ကမၻာေျမႀကီးရဲ႕ ဆြဲအားအလြန္က အာကာသထဲမွာ အာကာသလြန္းျပန္ယာဥ္ Explorer ရွိေနတယ္။ ေဆးပညာဆိုင္ရာအင္ဂ်င္နီယာ ေဒါက္တာရိုင္ယန္စတုန္း (Sandra Bullock) ဟာ သူမရဲ႕ ပထမဆံုးအာကာသခရီးအျဖစ္ Explorer မွာရွိေနတယ္။ ေဒါက္တာရိုင္ယန္နဲ႔ အတူ စစ္ျပန္အာကာသယဥ္မႈး မက္ထ္ကိုဝဲလ္စကီ (George Clooney) လိုက္ပါခဲ့တယ္။ အာကာသထဲ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့တစ္ေန႔ ၿဂိဳဟ္တုဆီက အက်ဳိးအပဲ့၊ အစအနေတြဟာ Explorer ကို တိုးတိုက္ထိခိုက္မိခဲ့တယ္။ ကမၻာႀကီးနဲ႔အေဝး၊ ကမၻာႀကီးရဲ႕ ဆြဲအားနဲ႔ အေဝးႀကီးမွာ အကန္႔အသတ္နဲ႔ ေလနည္းနည္းကိုရႈရႈိက္ရင္း ေဒါက္တာရိုင္ယန္ ခိုကိုးရာမဲ့ လြင့္ေမ်ာေနခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ရွင္သန္လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္တဲ့။ Gravity ဟာ ၂၀၁၃ ၾသဂုတ္လက က်င္းပခဲ့တဲ့ ၇၀ ႀကိမ္ေျမာက္ ဗင္းနစ္ႏိုင္ငံတကာရုပ္ရွင္ပြဲေတာ္မွာ ဖြင့္ပြဲရုပ္ရွင္တစ္ကားအျဖစ္ ျပသခဲ့ပါတယ္။

The Fifth Estate

Biography / Drama

Walt Disney Studios, Motion Pictures (Domestic) / Mister Smith Entertainment (International)

ဒါရိုက္တာ - Bill Condon

ထုတ္လုပ္သူ - Steve Golin, Michael Sugar, Jeff Skoll, Jonathan King, Richard Sharkey

ဇာတ္ညႊန္း - Josh Singer

သရုပ္ေဆာင္မ်ား - Benedict Cumberbatch, Daniel Brühl, Carice van Houten, Anthony Mackie, David Thewlis, Alicia Vikander, Stanley Tucci, Laura Linney

၂၁ ရာစုမွာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ျငင္းခံုေဆြးေႏြးမႈေတြ ဂယက္ထေစခဲ့တဲ့အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုက WikiLeaks ပါ။ သတင္းေတြစီးေျမာေပါက္ၾကားမႈနဲ႔အတူ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြကိုပါ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေစခဲ့တဲ့ WikiLeaks  ကို တည္ေထာင္သူ ၾသစေၾတးလ်သား အယ္ဒီတာ/ တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူ/ စာနယ္ဇင္းသမား ဂ်ဴလီယန္ေပါလ္အက္ဆန္းဂ္ ရဲ႕ ကိုယ္ေရးအတၳဳပၸတၱိပံုစံ ရိုက္ကူးထားတဲ့ ရုပ္ရွင္ပါ။ WikiLeaks ရဲ႕ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူျဖစ္ခဲ့တဲ့ နည္းပညာဆိုင္ရာတက္ၾကြလႈပ္ရွားသူ ဂ်ာမန္လူမ်ဳိး Daniel Domscheit-Berg ေရးသားခဲ့တဲ့ Inside WikiLeaks: My Time with Julian Assange at the World's Most Dangerous Website ကို အေျခခံရိုက္ကူးခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၁၃ ဇန္နဝါရီ ၂၄ ေန႔က ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ေအာက္စဖို႔ဒ္တကၠသိုလ္ Sam Adams ဆုေပးပြဲမွာ အက္ဆန္းဂ္က The Fifth Estate ရုပ္ရွင္ဇာတ္ညႊန္းကို ဖတ္ျပလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ WikiLeaks ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္တိုက္ခိုက္ဝါဒျဖန္႔တဲ့ ရုပ္ရွင္ပါလို႔ဆိုပါတယ္။ “အလိမ္အညာကို ထပ္ဆင့္လိမ္ညာလိုက္သမ်ဳိး” “အီရန္မွာ စစ္ပြဲေပၚ မီးေတာက္မီးစေတြျဖန္႔က်ဲ/ မီးေလာင္ရာေလပင့္လုိက္သလိုမ်ဳိး” လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့တယ္။ ရုပ္ရွင္ရဲ႕ အဖြင့္ျပကြက္မွာ အီရန္က စစ္ဌာနခ်ဳပ္လို႔လူသိမ်ားတဲ့အေဆာက္အဦ အတြင္းပိုင္းကိုျပတယ္။ ယူအက္စ္စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြရဲ႕ေတြ႕ရွိခ်က္နဲ႔ကြဲလြဲေနတဲ့ အီရန္မွာ ႏ်ဴကလီးယားလက္နက္တည္ေဆာက္ေနပံုမ်ဳိး ရိုက္ကူးျပထားတယ္လို႔ အက္ဆန္းဂ္က ေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အက္ဆန္းဂ္ကပဲ The Fifth Estate ဟာ “ရန္လိုတဲ့ႀကိဳးပမ္းမႈ” လို႔ဆိုတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အက္ဆန္းဂ္အျဖစ္သရုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္မင္းသား Cumberbatch ကိုေတာ့ WikiLeaks ကို အေထာက္အပံ့ေပးႏိုင္သူ၊ အေကာင္းဆံုးသရုပ္ေဆာင္သြားႏိုင္သူပါလို႔ ခ်ီးက်ဴးခဲ့ပါတယ္။

ၿဖိဳးၿဖိဳး
(Yati Magazine, October, 2013)

မြန္တို႔ဌာနီရာမည သာစြေနျပည္

သုညမရွိတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္ကမၻာ

Living Fashion Magazine, October, 2013

ကိုယ္တို႔ရဲ႕ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ အမႈိက္ပံုးထဲကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလႊင့္ျပစ္ေနရၿပီဆိုရင္ အေလအလြင့္ေတြမ်ားေနၿပီေပါ့။ အသံုးျပဳလို႔မရတဲ့သုညေလးေတြဟာ ေငြယိုေပါက္ကို ပိုၿပီးႀကီးမားေအာင္ဖ်က္ဆီးၾကလိမ့္မယ္။ အလဟသျဖဳန္းတီးမႈေတြနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္ေလးကို မနစ္မြန္းေစသင့္ပါဘူး။ ေလွ်ာ့သံုး / ျပန္သံုး အေလ့အက်င့္ေလးေတြနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္ကမၻာေလးကို ရွင္သန္သြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလိုနည္းလမ္းေလးေတြက ကူညီပါလိမ့္မယ္။

၁. ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ ျပန္လည္ရွင္သန္ေအာင္

ဒီလိုေျပာရင္ ထူးဆန္းသလိုျဖစ္ေနမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ပါ။ ၾကက္သြန္မိတ္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ အျဖဴသားအဆံုးေနရာကေန ျပန္လည္ႀကီးထြားလာတတ္ပါတယ္။ သူတို႔ကို ေရတစ္ဖန္ခြက္ထဲမွာထည့္ထားေပးပါ။ ၿပီးေတာ့ ေနေရာင္ျပထားေပးေပါ့။ အစိမ္းေရာင္အပိုင္းနားအထိ ရက္အနည္းငယ္ၾကာတိုင္းျဖတ္ၿပီး စားသံုးႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီနည္းနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ရာသီကုန္ဆံုးခ်ိန္အထိ ရွင္သန္လတ္ဆတ္စြာေနႏိုင္ၾကတယ္။

Poetry After Politics By Cathrine Traywick

Poetry After Politics By Cathrine Traywick, September-2013

ေျမႀကီးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ

ေျမႀကီးေတြဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ
တျပန္႔တေျပာ စိမ္းစုိေ၀ျဖာေနတဲ့ မိသားစုဥယ်ာဥ္ေျမမွာ
ငါ့ကုိ ေမြးဖြားခဲ့တယ္။
အရာရာသင္ယူက်က္မွတ္ခ်ိန္
ကေလးဘ၀ငါ့ႏႈတ္ဖ်ားက ဦးဆံုးပထမထြက္က်လာတဲ့
စကားတစ္လံုးးက အမ်ားတကာ ကေလးေတြလုိ
`ေဖ´`ေမ´`Dad´ `Mom´မဟုတ္
`အစိမ္း´ `green´ဆိုတဲ့စကားလံုးသာ။
မထူးဆန္းလုိက္ပါနဲ႔၊ မအံ့ၾသလုိက္ၾကပါနဲ႔။
အေမ ငါ့ကုိေခ်ာျမွဴခ်ီပုိးထားတဲ့အခ်ိန္ကာလပတ္လံုး
ျပတင္း၀ကေန ငါလွမ္းျမင္ဖူးတာ `အစိမ္း´ ပါ။

ငါေတာက္တိေတာက္တက္ ေျပးလႊားတတ္ခ်ိန္မွာ
အရင္ဆံုး တုိး၀င္ခ်ဥ္းကပ္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ရတာက
စိမ္းစုိလတ္ဆတ္တဲ့ အေဖ့ရဲ႕ဥယ်ာဥ္ေျမ။
အေဖ့ရဲ႕ ေခၽြးေတြ၊ အခ်ိန္ေတြ၊ စိတ္ကူးေတြေပၚမွာ
သူ႔ရဲ႕ ၾကမ္းရွလွတဲ့လက္ေတြနဲ႔
ေရာေမႊထုဆစ္လုိက္တဲ့အခါ အဲဒီဥယ်ာဥ္ဟာ
ကမၻာမွာ တုႏိႈင္းမမီတဲ့ ဥယ်ာဥ္ျခံေျမႀကီးေပါ့။
ကမၻာဦးအစ ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ထက္ သာတယ္လုိ႔ ငါေျပာရဲတယ္။

အဲဒီဥယ်ာဥ္မွာ အေမက အေဖ့ရဲ႕ ေခၽြးေတြကုိ သုတ္ေပးခဲ့တယ္။
အေဖ့ရဲ႕အခ်ိန္ေတြ တုိးပြားေအာင္ အေမက သူ႔ဘ၀ကုိ ဖဲ့ေခၽြေပးတယ္။
အေဖ့ရဲ႕စိတ္ကူးေတြ ကြန္႔ျမဴးဆန္းၾကယ္ေအာင္
အေမက သူ႔လုိအင္ဆႏၵေတြ၀ွက္သုိလုိ႔ အေဖ့အနား ေဖးမ ကူတယ္။
ေျမႀကီးေစာ္နံေနတဲ့ လက္တစ္စံုကုိ တမက္တေမာေပြ႔ယူနမ္းရိႈက္ေနခဲ့တာေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ပဲ အေဖက လွ်ိဳ႕၀ွက္တဲ့စြမ္းအားေတြနဲ႔ အလွဆံုးဥယ်ာဥ္ကုိ ဖန္တီးႏုိင္တယ္။
အေဖဟာ တကယ့္ပါရမီရွင္ေပါ့။ ဧဒင္ကို ဖန္ဆင္းတဲ့ ဘုရားသခင္ထက္ သာတယ္ လုိ႔ ငါေျပာရဲတယ္။

အေဖ့ရဲ႕ဥယ်ာဥ္စိမ္းစိမ္းမွာ ေတာက္တက္ေတာက္တက္ေျပးလႊားရင္း ငါႀကီးျပင္းခဲ့တယ္။
အေမက နာမည္ေပးေတာ္တယ္။ ငါတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြမွာ လွပတဲ့နာမည္ေတြ ကုိယ္စီ ရွိသလုိ
ငါတုိ႔ျခံမွာ လွပတဲ့နာမည္ရွိတယ္။ ခရမ္းျပာ…တဲ့။
အေဖ့ရဲ႕ စိမ္းျမျမဥယ်ာဥ္မွာ ေနထုိင္ၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ငါတုိ႔ဟာ အစိမ္းေရာင္ကုိ ေကာင္းေကာင္းသိသလုိ သူ႔အေပၚ ခ်စ္မက္ရေကာင္းမွန္းလည္း ေကာင္းေကာင္းသိခဲ့ၾကတယ္။
အခုဆုိ
ငါ့အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္၊ အေဖက ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္၊ အေမက ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္။
ဘ၀ေတြ ၿပိဳးျပိဳးျပက္ျပက္ဆုိသလုိ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီ။ ေမေမက ေျမႀကီးေပၚ မဆင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ အခ်ိန္ျပည့္ အြန္လုိင္းေပၚမွာ။ ေျမႀကီးေတြထုိးဆြလုိ႔ သစ္တစ္ပင္စုိက္ပ်ိဳးဖုိ႔ကိုလည္း ေမေမ ေမ့ခဲ့ပါၿပီ။
ေမ့ဆုိ …ေမေမ့မွာ ထိုးဆြစရာ၊ စုိက္ပ်ိဳးစရာ ေျမႀကီးေတြမွ မရွိေတာ့တာပဲ။

ညေနညေနေတြဆုိ အေဖက ခါးကေလး ကုိင္းကုိင္းကုိင္းကိုင္းနဲ႔ လႈပ္စိလႈပ္စိ ေရြ႕ေရြ႕သြားရင္း
ျပတင္းမွာရပ္လုိ႔ ေ၀ေ၀သီသီ မႈန္မႈန္ရီရီ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ အျပင္ကုိ ေငးေငးၾကည့္တယ္။
ေဖေဖ့ျမင္ကြင္းထဲ ေပၚလာတာက ကားဂုိေဒါင္တစ္လံုး၊ ေရကူးကန္တစ္ကန္၊ သံုးထပ္တုိက္တစ္လံုး၊ ျခံ၀င္းအႏွံ႔ ေနရာလြတ္မက်န္ေအာင္ ျခယ္လွယ္ထားတဲ့ ေၾကြေရာင္ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္အခင္းအက်င္းေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ေရေလာင္းစရာမလုိဘဲ လွပငြားစြင့္ေနတဲ့ ပလတ္စတစ္ပန္းပင္တခ်ိဳ႕…၊
အေဖက ခါးေလးကိုင္းေနသလုိ နားေလး ထုိင္းေနခဲ့ၿပီ။
ၿပီးေတာ့ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သူငယ္ျပန္ခ်င္ေနသလုိပဲ..
ေျမႀကီးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္လဲလုိ႔ ခဏခဏ သူေမးတယ္။

ခမ္းခမ္းနားနား ျမင့္ျမင့္မားမား ေနရေပမဲ့ အေတြးထဲမွာ ငါလန္႔လန္႔ေနတယ္။
အထူးသျဖင့္ ေဟာ့ဒီ ၀ရန္တာထက္ကေန ငံု႔ငုံ႔ၾကည့္မိေလတုိင္းေပါ့။
ငါတုိ႔ဟာ အေဖပုိင္ဆုိင္သမွ်ေျမႀကီးေတြကုိ တတိတိနဲ႔ အသံတိတ္ ခုိးယူခဲ့တာလား …..။
ၿပီးေတာ့ ငါ့သားသမီးေတြကုိ ေဖ့ေဖ့တုန္းကလုိ စိမ္းျမျမဥယ်ာဥ္တစ္လံုး ဖန္ဆင္းေပးႏုိင္ပါဦးမလား။
ငါကသာ စုိးထိတ္ေနတာပါ ။
ငါ့ကေလးေတြကျဖင့္ ကိန္းခန္းႀကီးႀကီးနဲ႔ အ၀ါေရာင္ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြၾကားမွာ ငါခ်စ္ဖူးတဲ့ အစိမ္းေရာင္ကုိ အေမ့ႀကီးေမ့လုိ႔……..။
ေဖေဖကေတာ့ ေတြ႕သမွ်လူေတြကို လုိက္လုိက္ေမးေနတုန္းပဲ။
ေျမႀကီးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ…
ေျမႀကီးေတြဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ
ေျမၿကီးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ…တဲ့။

စုမီေအာင္

မႏၱေလးကုိ ရန္ကုန္လုိ ေရြ႕ေစခ်င္သူ ပန္းခ်ီ ေနေဇာ္

၁၉၈၃၊ စက္တင္ဘာ ၁၄ရက္ေန႔မွာ အဖ ဦးေဖသန္း၊ အမိ ေဒၚခင္အုန္းတုိ႔က သူ႔ကုိ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာ ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ သူ႔အေဖက အထက္ျမန္မာျပည္လက္ေရြးစင္ ေဘာလံုးသမားတစ္ဦးျဖစ္ေပမဲ့ သူက အေဖနဲ႔မတူခဲ့ဘူး။ သူ႔အဖိုး Commercial Art ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးဘရင္လုိပဲ ပန္းခ်ီေရးဆြဲဖုိ႔သာ ငယ္စဥ္ကတည္းက စိတ္အားထက္သန္ခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္စိတ္အားထက္သန္ခဲ့သလဲဆုိရင္…

            “ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က မီးပ်က္လည္းပဲ၊ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္းထြနး္ၿပီး ညစဥ္ညတုိင္း ပံုေရးဆြဲေလ့ရွိတယ္၊ အဲဒါကို အေမက အျမဲပဲ အမွတ္တရ ေျပာေျပာျပတတ္တယ္”လုိ႔ ပန္းခ်ီေနေဇာ္က သူ႔ရဲ႕ ငယ္ဘ၀ေကာက္ေၾကာင္းကုိ စတင္ေျပာျပခဲ့တယ္။

သူ႔အဖိုးက သူ ငယ္ငယ္ကတည္းက အနီးကပ္ျမင္ေတြ႕ရင္းႏွီးလာသူမို႔ သူ႔ရဲ႕ ပန္းခ်ီေရးဟန္ေတြက သူ႔အဖိုး ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးဘရင္ဆီက ကူးလူးလာတာျဖစ္မွာပဲလုိ႔ ကၽြန္မက ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္မိေပမဲ့ သူ႔အေျဖစကားေၾကာင့္ ကၽြန္မအံ့အားသင့္သြားတယ္။

“ငယ္ငယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တကယ္ႀကိဳက္တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးေပၚဦးသက္နဲ႔ ေတြ႕ခဲ့တယ္၊ ဆရာေပၚဦးသက္က ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလး ပန္းခ်ီညႊန္႔ေ၀သစ္ဆီလာတတ္တယ္ဗ်။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာေပၚဦးသက္ရဲ႕ စကားေျပာဟန္၊ ပန္းခ်ီေရးဟန္၊ သူ႔ရဲ႕ဘ၀ေနထိုင္မႈ ဟန္ပန္ကို အနီးကပ္ေတြ႕လုိက္ရေတာ့တာပဲ။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ ၁၀ႏွစ္သားအရြယ္ကေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ခုလုိ ေရးဆြဲေန တဲ့ ပန္းခ်ီဟန္ေတြ၊ အေရာင္ေတြ၊ ပန္းခ်ီကားဖြဲ႔စည္းပံုေတြက ဆရာေပၚဦးသက္ဆီက ကူးလူးလာခဲ့တာ၊ အခုလုိ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္လာတဲ့ အတြက္ ဆရာေပၚဦးသက္ကုိ ငယ္ဘ၀ကတည္းက မျဖစ္မေနေတြ႔ရွိလုိက္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ရဲ႕ ေရးဟန္၊ ကားဖြဲ႔စည္းမႈ၊ အေရာင္ေတြကုိ သိပ္ကုိႏွစ္သက္ခဲ့တာ၊ အဖိုးေရးတာေတြကုိ ေန႔စဥ္ျမင္ေတြ႕မိေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္ တုန္းကေတာ့ ကေလးဆုိ ေတာ့။ သိပ္ၿပီးတန္ဖုိးမထားတတ္ခဲ့ဘူ၊ ခုက်မွ ႏွေျမာမိတယ္၊ အဖိုးက မင္း ဟုိလုိေရး၊ ဒီလုိဆြဲ လုိ႔ေတာ့ မသင္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ငယ္ေသးေတာ့ ဒီေလာက္မရူးသြပ္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ၁၀ႏွစ္သားအရြယ္ေလာက္ ရူးစျပဳခ်ိန္မွာ ဆရာေပၚဦးသက္ကုိ အာရံုထဲ ျငိသြားတာ”

ပန္းခ်ီကုိ ၿငိတြယ္ ရူးသြပ္သြားခဲ့သလုိ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အခါ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္က ပန္းခ်ီေက်ာင္း တက္ဖုိ႔ကလြဲၿပီး တျခား ဘာမွမရွိခဲ့ဘူး။ အရင္က ယဥ္ေက်းမႈတကၠသုိလ္၊ အခု “အမ်ိဳးသားယဥ္ေက်းမႈနွင့္ အႏုပညာတကၠသုိလ္”လို႔ေခၚတြင္တဲ့ ေက်ာင္းမွာ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္က စတက္ခဲ့ၿပီး ၂၀၀၅ခုႏွစ္မွာ ေက်ာင္းၿပီးခဲ့တယ္။ ၄ႏွစ္တက္ၿပီး ဘီေအပန္းခ်ီဘြဲ႔ကုိသူပုိင္ဆုိင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ ထပ္ ဒီပလုိမာ ဆက္တက္ၿပီး ၂၀၀၆မွာ ဘြဲ႔လြန္ဒီပလုိမာ(ပန္းခ်ီ)ရခဲ့တယ္လုိ႔ သိရတယ္။

“ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က မေ၀ႏွင္းခုိင္တုိးက ရန္ကုန္ပန္းခ်ီေက်ာင္းတက္ၿပီး ျပန္လာတယ္၊ သူက သူေရးထား တဲ့ ပံုေတြျပတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္ဗ်။ ဒီမွာပဲ ငါေရးေနတာေတြ ဘာမွမဟုတ္ေသးပါလားလုိ႔ ျမင္လာတယ္၊ စနစ္တက် သင္ယူဖုိ႔လည္း လုိေသးတယ္လုိ႔ သေဘာေပါက္သြားတယ္၊ အဖိုးကလည္း သူ႔အေမြကို ဆက္ခံသူ ျဖစ္ေစခ်င္ပံုရတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ တျခား ဘယ္တကၠသုိလ္မွ မတက္ေတာ့ဘဲ ယံုၾကည္စြာနဲ႔ပဲ ပန္းခ်ီေက်ာင္းတက္ခဲ့တယ္။ အခုအခ်ိန္ထိ ကၽြန္တာ္ေက်ာင္းဆင္းခဲ့တဲ့ မႏၱေလး ယဥ္ေက်းမႈ တကၠသုိလ္မွာပဲ နည္းျပဆရာဘ၀နဲ႔ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း အႏုပညာေလာကထဲကုိ ေျခစံုပစ္၀င္လုိက္ေတာ့တယ္”

အႏုပညာေလာကထဲကုိ ေျခစံုပစ္၀င္လုိက္သူ၊ သူဟာ အခုအခ်ိန္မွာ မႏၱေလးက ယဥ္ေက်းမႈေက်ာငး္မွာ နည္းျပဆရာတစ္ေယာက္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကုိ အေျခခံကစလုိ႔ ခက္ခဲနက္နဲတဲ့ ပန္းခ်ီပညာေတြထိ အဆင့္ဆင့္ နည္းပညာေတြ ျဖန္႔ေ၀ လက္ဆင့္ကမ္းေပးခဲ့သူ ဆရာမ်ားစြာကုိ သူ႔ရင္မွာ ေန႔ရက္အစဥ္အတုိင္း အမည္နာမနဲ႔တကြ မွတ္မိသိရွိေနဆဲ။

“ကၽြန္ေတာ့္အဖုိး ဦးဘရင္ဆီက ေလ့လာခဲ့တာေတြလည္းရွိသလုိ အျခား ဆရာေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ အမ်ားႀကီးပဲ ရွိၾကတယ္။ မႏၱေလးာယဥ္ေက်းမႈတကၠသုိလ္ က ဆရာဦးေဇာ္၀င္း၊ ဦးၾကည္သိန္း၊ ဦးျမတ္ထြန္းေအာင္၊ ဦးစုိင္းေမာင္ေမာင္၊ ဦးေအာင္စည္သူလိႈင္၊ ဦးမင္းလြင္၊ ေဒၚျမခက္၊ ေဒၚလြင္လြင္လိႈင္ေရႊ၊ ေဒၚႏြယ္နီေလး၀င္း နဲ႔ ေဒၚစႏၵာ၀င္းထြန္း တုိ႔ဆီကေနလည္း ေလ့လာ သင္ယူခဲ့တယ္။ ကၽြန္တာ့္ဦးေလး ပန္းခ်ီညြန္႔ေ၀သစ္ ဆီကလည္း သင္ယူခဲ့တယ္။ ေမာ္ဒန္ အေတြးေအခၚ အယူအဆေတြနဲ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း ဦးေက်ာ္မုိးသာ၊ ဦးၾကည္၀င္း(မႏၱေလးတုိ႔ဆီကလည္း ေလ့လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္တာ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုး ခ်န္ထားလုိ႔ မရတဲ့ ဆရာတစ္ဦးလည္းရွိေသးတယ္။ သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေလးေလးၿငိမ္းလို႔ေခးတဲ့ ပန္းခ်ီဦးခ်စ္ျငိမ္းပါ။ ဆရာႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ၂၀၀၄ ေက်ာင္းမဆင္းခင္က စၿပီး တြ႕ခဲ့တာ၊ သူ႔ဆီကုိ အစဥ္တစ္စုိက္ သြားေရာက္ေလ့လာခဲ့တယ္။ ဆရာႀကီးက ကၽြန္ေတာ့ကုိ ေခတ္သစ္ပန္းခ်ိ/ရ႕ဲ အေတြးအေခၚတြ၊ အယူအဆေတြကုိ စနစ္တက် သင္ၾကား၊ ေျပာျပခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ ေခတ္သစ္ပန္းခ်ီလမ္းေၾကာင္းထဲေရာက္ေအာင္ သူက ပို႔ေဆာငသ္ေပးခဲ့တာလုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္ဗ် ”

သူက ျပည္တြင္းကပန္းခ်ီဆရာေတြမွာ ဦးဘသက္၊ ဦးခင္ေမာင္(ဘဏ္)၊ ဦးေပၚဦးသက္၊ ဦးစိန္ျမင့္ ႏွင့္ ပန္းခ်ီ ဦးခ်စ္ၿငိမ္း (သူ႔အေခၚေလးေလးၿငိမ္း)တုိ႔ကို အားက်ႏွူစ္သက္သူ။ ျပည္ပအႏုပညာရွင္တြမွာေတာ့ ကမၻာေက်ာ္ ပန္းခ်ီသမားႀကီးေတြ ျဖစ္တဲ့ မားတီးစ္၊ ဗန္ဂုိး၊ ပီကာဆုိတုိ႔ကုိ ရူးရူးမူးမူးသေဘာက်တယ္လုိ႔ေျပာျပခဲ့တယ္။ လူေတြကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ပန္းခ်ီေရးတဲ့ မီဒီယမ္ေတြထဲမွာေရာ သူ႔အႀကိဳက္ေတြက ဘယ္ဟာေတြလဲမသိ။

“ မဒီယမ္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးအေထြေထြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ acrylic ရယ္၊ water colorရယ္၊  oil pastel ရယ္ ပိုႏွစ္သက္လို႔ ဒေတြ ပဲ ခပ္မ်ားမ်ား ေ/းျဖစ္တယ္။အခု လတ္တေလာမွာ  oil pastel ကို ပုိၿပီး အာရံုက်ေနတယ္၊ ပိုၿပီး ေရးျဖစ္ေတယ္၊ စိတ္ထဲမွာ ေရးလုိက္ရင္ တျခားဟာနဲ႔မတူဘဲ ပိုၿပးိ လြတ္လပ္တယ္၊ ပုိၿပီးေပ်ာ္တယ္ လုိ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ထူးထူးျခားျခား ခံစားမိတယ္”

သူ႔ရဲ႕ပန္းခွ်ီကားတခ်ိဳ႕မွာ အျမင္အာရံုကုိ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ သိမ္းၾကံဳး ဖမ္းစားလုိက္သလုိ၊ အရသာတစ္မ်ိဳး ေပးစြမ္းႏုိင္တာကို သတိျပဳမိခဲ့တယ။ အထူးျဖင့္ ေရႊတိဂံု ၊ တုိ႔ေက်ာင္း၊ ဘယ္အခ်ိနရွိၿပီလဲ….ဆုိတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြ။ ၾကည့္မိသူဘက္ကေန လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေစတဲ့ space ေန/ာလြတ္ ျပင္က်ယ္ ေတြကို ကားတခ်ိဳ႕မွာ ျမင္ရတယ္။ ဒီကားေတြကုိ သူူဘယ္လုိ စတ္ကူးနဲ႔ ဖန္တီးခဲ့တာပါလိမ့္။

“တကယ္ေတာ့ အဲဒီလုိ space ေတြ လႊတ္တာကလည္း ရုိးရုိးေလးပါ၊ ကၽြန္တာ္ကုိယ္တုိင္ကလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ အသက္ရွဴေ်ခ်ာင္ေခ်ာင္ ေနခ်င္မိတယ္၊ ကၽြန္တာ္တုိ႔က်င္လည္ရတဲ့ လက္/ရွိဘ၀က လူတြကို အသက္ရွဴက်ပ္ေစတဲ့အရာေတြ ျပည့္န်က္ေနတယ္မို႔လား။လ အသက္ရွဴေခ်ာင္ေခ်ာင္လညလည္ ေနခ်င္မိတဲ့ စိတ္ခံစားမႈက ကၽြန္ေတာ္ေ/းလုိက္တဲ့ ပနး္ခ်ီကားေတြထဲမွာ သြားၿပီး ပံုရိပ္ထင္ကုန္တာဗ်။ ပန္း်ခွကားေတြမွ ာ ေရာင္ျပန္ဟပ္လာတယ္ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ၾကည့္သူကိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္လုိ ျဖစ္ေစခ်င္၊ ခံစားေစခ်င္၊ လြတ္လပ္ေစခ်င္၊ အသက္ရွဴေခ်ာင္ေစခ်င္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ရွိေသးတယ္ ေစ်းခ်ိဳတစ္ေခါက္၊ က်ံုးေတာ္ပတ္လည္ ေနာက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပဲရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပန္းခ်ီေ/းေတာ့မယ္ဆုိရင္ sketch ေတြအရင္ထုတ္တယ္။ cropping လုပ္တယ္။ ကားဖြဲ႔စည္းပံုမွာ စိတ္ႀကိဳက္ဖြဲ႔စည္းတယ္၊ အေရာင္ေတြေရာ စိတ္ႀကိဳက္ဖြဲ႔စညး္ၿပီးမွ ေရးဆြဲတယ္။ ဓာတ္ပံုအတုိင္း ဘယ္ေတာ့မွ မေရးဘူး။ ကၽြန္တာ္က sketch ကုိ အားကုိးတယ္။ ဒါကလည္း ဒီဇုိင္းသမ္ားေတြရဲ႕ အားသာခ်က္တစ္ခုေပါ့ဗ်ာ”

ေျပာရရင္ သုက ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့ ပန္းခ်ီသမားတစ္ေယာက္ပါ။ ငယ္ရြယ္ေပမဲ့ ပန္းခ်ီအရာမွာ ေနရာတစ္ခု စုိက္စိုက္မတ္မတ္္ ထူေထာင္ၿပီးခဲ့သူ။ အႏုပညာေလာကမွက ဟုိဟာေကာင္းႏိုး၊ ဒီဟာဟုတ္ႏိုးနဲ႔ စမ္းတ၀ါး၀ါး ေလွ်ာက္လွမ္းေန သူေတြလည္း အပံုအပင္/ရွိေနတယ္ ဆုိေတာ့…အဲဒီလုိ မ်က္ႏွာသစ္ပန္းခ်ီသမားႏုႏုနယ္နယ္ေတြအတြက္ သူ အၾကံညဏ္ေကာင္းေတြ ေပးႏိုင္မယ္ထင္/ရဲ႕။

“ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတ္လည္း အခုအခ်ိန္ထိ ဘယ္အဆင့္မွ မေရာက္ေသးပါဘူး၊ ကုိယ္ယံုၾကည္တာကုိပဲ တစုိက္မတ္မတ္ လုပ္ေနတဲ့သူပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္တာ့္လုိ ၀ါသနာပါသူ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမအားလံုးကို ပန္းခ်ီပညာရဲ႕ အေျခခံ ေသေဘာတရားေတြ၊ ပန္းခ်ီသီအုိရီေတြကုိ စနစ္တက် ေလ့လာပါ။ ေနာက္ၿပီး ပန္းခ်ီမွာလည္ း ဂီတလုိပဲ အကိုင္းအရြက္အခက္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ကုိယ္ဘာကို ယံုၾကည္တာလဲ၊ အရငသ္ /ရွာေဖြရမယ္၊ သိေအာင္လုပ္/ရမယ္။ ကုိ္ယ္ဘာကို ယံုၾကည္တာလဲသိမွ ကိုယ္ယံုၾကည္တာကုိ တစိုက္မတ္မတ္လုပ္ႏိုင္မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္ယံုၾကည္တာကို ခုိင္ခိုင္မာမာနဲ႔ အစဥ္တစ္စုိက္လုိက္ပါ လို႔ ေျပာခ်င္တာပါပဲ။ ေနာုက္တစ္ခု ဆရာႀကီး ဦးခင္ေမာင္သန္းစကားကုိ လက္ဆင့္ကမ္းရမယ္ဆုိရင္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အေကာင္ဆံုးလုပ္ပါ၊ တံျမက္လွည္းရင္ေတာင္ အေျပာင္ဆံုး လွဥ္းက်င္းလုိက္ပါ ဆိုတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီလုိပဲ ခံယူထားတယ္ဗ်ာ… ”

ဘာပဲလုပ္လုပ္အေကာင္းဆံုးလုပ္၊ တံျမက္စည္းလွည္းရင္ေတာင္ အေျပာင္ဆံုးလွည္း ဆုိတဲ့စကားက မွတ္သာစရာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ လူသားအားလံုး ဒီလုိစတ္ထားၿပီး လုပ္ေဆာင္ၾကမယ္ဆုိရင္ ဘယေလာက္ေကာင္းမွာပါလိမ့္လို႔ အေတြးေတြ ဆန္႔ထြက္ ေနမိတယ္။ ပုိေကာင္းတာကုိ မျမင္တတ္ေသးသေရြ႕ေတာ့ ကုိယ္လုပ္တာကိုပဲ အေကာင္းဆံုးလုိ႔ အထင္ေရာက္ေနမွာ အေသအါခ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ ပုိေကာင္းတာကုိ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ဖုိ႔ သင္ခန္းစာရလုိက္မိတယ္။ ရန္ကုန္နဲ႔မႏၱေလး မွာေရာ ဘယ္ဟာပုိေကာင္းေနၿပီလဲ။ ရန္ကုန္ပန္းခ်ီေလာက နဲ႔ မႏၱေလးပန္းခ်ီေလာက၊ ဘာက ပုိေကာင္းလုိ႔ ဘယ္ဟာက အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေနၿပိလဲ။သိခ်င္လာျပန္တယ္။

“ မႏၱလးပန္းခ်ီေလာကုိ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ သိပ္ၿပီးေတာ့ ေက်နပ္မႈမရ/ွိလွဘူး။ ဘာလုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ျပခန္းေတြ ေကာင္ေးေကာင္းမရွိဘူး။ ေနာက္ၿပီး ၀ယ္ယူစုေဆာင္းသူ၊ ၾကည့္ရႈသူ သိပ္ကုိနည္းပါးတယ္။ေျပာရမယ္ဆုိရင္ လႈပ္ရွားမႈေတာ္ေတာ္ေလး နည္းတယ္(ကၽြန္တာ္တုိ႔အပါအ၀င္ေပါ့) ရန္ကုန္မွာဆုိ ျပပြဲခန္းေတြ အမ်ားႀကီးရ်ွိတယ္။ ျပခန္းေတြက အႀကိဳင္အဆုိင္ ျပပြဲေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ႏွစ္ပတ္လည္ပြဲတုိ႔၊ ၿမိဳ႕နယ္ပြံတို႔၊ grouop ပြဲတုိ႔ လုပ္ၾကတယ္။ အသစ္ေတြရွိလာတယ္၊ အျမဲတမ္းလႈပ္ရွားေနတာဆုိေတာ့ ေရွ႕ကိုေရာက္တာေပါ့ဗ်ာ။ မႏၱေလးမွာက ျပန္ခန္းေတါေကာင္းေကာင္းမရွိလုိ႔ မလႈပ္ရွားနိုင္ဘူး။ တခ်ိဳ႕ မႏၱေလးပန္းခ်ီဆရာေတြကေတာ့ ရန္ကုန္ဆင္းၿပီး ျပပြဲလုပ္ၾက လႈပ္ရ်ားၾကတာေတြ႕ရ/တယ္။ သူတုိ႔လည္း ေရွ႕ကို ေရာက္သြားၾကတယ္။ တကယ္ေရာက္သြားၾကတယ္။ ရန္ကုန္က အရာရပုိက်ယ္ျပန္႔တယ္ေလ။ ဒီလုိမ်ိဳး မႏၱေလးပန္းခ်ီေလာကကို ေ၀ဖန္မိတာေတာ့ သိပ္မေကာင္းလွဘူးေပါ့ဗ်ာ။ မင္းက ဘာေကာင္လဲ မင္းကေရာ ဘာလုပ္ေပးႏုိင္လုိ႔လဲ ထင္သြားႏိုင္တယ္။ ဒါကလည္း ကၽြန္တာ္ ပန္းခ်ီမ်ိဳးဆက္သူစ္တစ္ဦးအေနနဲ႔ ျမင္တဲ့အတုိင္း ေျပာၾကည့္လုိက္တာပါ။ ဆႏၵအမွန္က မႏၱေလးပနး္်ီေလာကကို ဒါ့ထက္ပိုတုိးတက္ေစခ်င္တာပါပဲ။ အဘက္ဘက္ကေပါ့။ ပန္းခ်ီဆရာေတြကိုလည္း လါတ္လပ္စြာဖန္တီးခြင့္နဲ႔အတူ၊ အားလံုးကို လက္ရွိ အေနအထားထက္ ပုိၿပီး အဆင္ေျပေစခ်င္တယ္။ ရန္ကုန္လုိပဲ မႏၱေလးပန္းခ်ီေူလာကကိုလည္း ျပခန္းေတြ၊ အေရာင္းအ၀ယ္ေတြ၊ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္နဲ႔ လႈပ္ရွားမႈေတြ အမ်ားႀကျီးနဲ႔အသက္၀င္ၿပီး ရန္ကုန္လုိ ေရြ႕ေနေစခ်င္တယ္”

အားမလုိအားမရစိတ္၊ မႏၱေလးကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႔အတူ သူေနတဲ့မႏၱေလးကုိ ၿမိဳ႕ျပရန္ကုုန္လုိ ခပ္လွလွျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ သူ႔သေဘာကုိ စာနာနားလည္မိလုိက္တယ္။ မႏၱေလးဟာ ရန္ကုန္လုိ ပန္းခ်ီေရးရာလႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ လွလွပပျဖစ္ပါေစလုိအသံတိတ္ဆုေတာင္းေပးလုိက္တယ္။ ပန္းခ်ီလႈပ္ရွားမႈအပိုင္းမွာ ရန္ကုန္ေလာက္ သိပ္မေရြ႕တဲ့ မႏၱေလး၊ အဲဒီမႏၱေလးွာ သူကေရာ ဘယ္လုိဆက္ၿပီး စီးေမာ်ာသြားမွာလဲ…..။

“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္တဲ့ ေရးဟန္စတုိင္ကုိ ခုိင္ခုိင္မာမာ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ဆက္ေရးသြာူးမယ္။ ဘာ္ပဲလုပ္လုပ္အေကာင္းဆံုးလုပ္မယ္ လုိ႔စိတ္ထဲမွာထားၿပီး လုပ္ကုိင္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ပန္းခ်ီကားေတြ ေရာင္းရသည္ျဖစ္ေစ၊ မေရာင္းရဘဲ က်န္ေနသည္ျဖစ္ေစ ကုိယ္ယံုၾကည္တာကို အစဥ္တစ္စုိက္ ေရးဆြဲသြားမယ္။ လြတ္လပ္ သန္႔ရွင္းတဲ့ စိတ္နဲ႔ပဲ ပးန္းခ်ီကုိ အားထုတ္ ဖန္တီးသြားမယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဟိတ္ဟန္ေတြထုတ္ၿပီး မျဖတ္သန္းခ်င္ဘူး၊ ရုိးရုိးေလးပဲ ျဖတ္သန္းခ်င္တယ္”

Nay Zaw (Biography of Brief)

Born in 1983 Mandalay

Obtained B.A(Painting),University of Culture, Mandalay in 2005

2004 – New Grneration art exhibition Kuthodaw art gallery,Mandalay

2006 – Pan Zan art exhibition Kuthodaw art gallery ,Mandalay

2006 – New Generation 2 art exhibition Kuthodaw art gallery ,Mandalay

2006 – Tear’s Color art exhibition, Lawkanat art gallery,Mandalay

2006 – Five Series art exhibition,Kuthodaw art gallery,Mandalay

2006 – Classic and Conetmporary fine art show,Yadanapon art gallery,Yangon

2006 – All Myanmar art exhibition ,City Hall,Mandalay

2008 – Art for Help, donation art exhibition ,Panthusandar art gallery,Mandalay

2008 – Nargis donation art exhibition,Lawkanat art gallery,Yangon

2009 – Direction Three art exhibition, Mandalay

2010 – Unity art exhibition Kuthodaw art gallery,Mandalay

2010 – Kathain donation art exhibition, Sinphyudaw art gallery,Mandalay

2010 – My Friends Mandalay art exhibition, Yangon

2011 – The Seeder art exhibition ,Thiriwuttsa,Mandalay

2011 – Six Senses art exhibition,Yangon

2011 – Our Beloved Mandalay art exhibition, Damatharla Hall, Mandalay

2012 – Rhythm art exhibition ,Sinphyudaw art gallery,Mandalay

2013 – Winner Travel art exhibition, Myanmar Ink art gallery, Yangon

2013 – Feburary Dearum art exhibition,Kuthodaw art gallery, Mandalay

address – No.168/1 ,84th  Street, 32nd  s x 33rd  st,Mandalay,Myanmar

ph – 09 43003340, mail – nayzawartist@gmail.com

ဂ်ဴနီယုိ

(Living Fashion-Oct'13)

ေရႊဝါေရာင္လႊမ္းျခံဳခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာမိုးလမ္းမမ်ား

Photo :

အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္း ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ စစ္အာဏာရွင္ေတြကိုဆန္႔က်င္တဲ့ လမ္းမေပၚက အႀကီးဆံုးဆႏၵျပပြဲေတြဟာ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာလ ၂၃၊ တနဂၤေႏြေန႔မွာေတာ့ အရွိန္အဟုန္ရလာခဲ့ေတာ့တယ္။ လမ္းမေတြရဲ႕ တစ္ဘက္ဆီက ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသူေတြရဲ႕ အားေပးေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား ညံလာခဲ့ၾကတယ္။ စက္တင္ဘာမိုးစက္ေတြျဖန္႔က်ဲေနတဲ့ လမ္းမထက္က ေျခဖဝါးဗလာက်င္း ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္ေတြဟာ တည္ၾကည္ၿငိမ္သက္တဲ့မ်က္ႏွာအမူအရာနဲ႔အတူ ေလွ်ာက္လမ္းေနခဲ့ပါတယ္။ ၾကည့္ရႈသူေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ စစ္အာဏာရွင္အစိုးရရဲ႕ဖိႏွိပ္မႈေတြ တစ္ခုခ်င္းဆီမွတ္မိသိရွိရင္းကပဲ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ခံထားတဲ့ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေထာက္ပံ့အားေပးတဲ့အသံေတြနဲ႔ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ၆ ရက္ေလာက္ မိုး အဆက္မျပတ္ရြာသြန္းခဲ့ေတာ့ လမ္းမေတြမွာ စက္တင္ဘာမိုးေရစက္ေတြဟာ ျပည့္လွ်ံလို႔ေနတယ္။ ဆႏၵျပပြဲေတြမွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က သံဃာ ၁၀၀၀၀ ခန္႔ အထိ အင္အားမ်ားမ်ားပါဝင္လာခဲ့ၾကတယ္။ မ်က္ျမင္သက္ေသေတြ ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိးရိုက္ကူး၊ ၿပီးေတာ့ မွတ္တမ္းဗီဒီယိုေတြကို သတင္းဌာနေတြအထိ ေရာက္ရွိသြားႏိုင္ေအာင္ေပးပို႔ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဟိုးအရင္ႏွစ္ေတြမွာ သီးျခားရပ္တည္ေနခဲ့တဲ့ႏိုင္ငံတစ္ခုအတြင္းကအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ကမၻာကၾကည့္ရႈသြားႏိုင္ခဲ့ၾကပါၿပီ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ အိမ္တံခါးဝဆီကို ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ သံဃာေတာ္ေတြသြားေရာက္ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ သူမေနအိမ္ျပင္ပက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ပဲမ်က္ဝါးထင္ထင္ေတြ႕ျမင္လိုက္ရေတာ့တယ္။ အိမ္တံခါးဝမွာ သူမကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရတာဟာ ၄ ႏွစ္ေက်ာ္ကာလမွာ အဲဒီတစ္ႀကိမ္က ပထမဆံုးပါပဲ။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေထာက္ခံအားေပးတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးနဲ႔ ဗုဒၵဘာသာဝင္ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕ ဆက္သြယ္မႈဟာ ျပည္သူလူထုပမာဏမ်ားမ်ားကို ခ်ီတက္လမ္းေလွ်ာက္မႈေတြထဲ ပါဝင္လာႏိုင္ေအာင္ အစပ်ဳိးခဲ့တာပါပဲ။ 

ဖ်က္မရတဲ့ႏွလံုးသားအစြန္းအထင္းက မင္း

အလုပ္ေတြမွာ coffee break ယူၾကသလိုပဲ၊
ကိုယ္လည္း စိတ္ပင္ပမ္းလာတဲ့အခါ song break ယူရတာပါပဲ။
Backstreet back alright ေပါ့။ Backstreet Boys ရဲ႕ Permanent Stain သီခ်င္းေလးက အစအဆံုး ခပ္ညံညံ ခပ္ေသာေသာေလးဆိုသြားသလိုပဲ။ စာသားေလးေတြက ခ်ဳိခ်ဳိေလး။ ႏူးညံ့ေနလိုက္တာ။


BSB သီခ်င္းနားေထာင္ရင္းနဲ႔ ဟိုးငယ္ငယ္က NKOTB -  New Kids on the Block အဖြဲ႕ရဲ႕ Please Don't go girl ေလးကို ျပန္သတိရသြားတယ္။ ဒီႏွစ္ဖြဲ႕ေတာင္ ေရာသြားမိေသး။ Please don't go girl ကို BSB သီခ်င္းဆိုၿပီး ျပန္သတိရသြားမိတာ။ အမွတ္ေတြလည္း လြဲကုန္ပါၿပီ။

မူဂါဘီ ရွက္ဖြယ္

Mugabe

ရိုးရိုးကေလးၾကည့္မယ္ဆိုရင္  ေရာဘတ္မူဂါဘီ  တေယာက္ နန္းစံသက္ သုံးဆယ္နဲ႔ သုံးႏွစ္ အလြန္မွာ တကယ့္ကို  သူ႔ကိုယ္သူ ကူကယ္ႏိုင္ဖို႔ လမ္းမျမင္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ေတာင္  ဇူလိုင္ ၃၁ရက္မွာ က်င္းပခဲ့တဲ႔  ေရြးေကာက္ပြဲမွာ သူအႏိုင္ရပံုက ပမာျပရရင္ ကင္းၿမီးေကာက္နဲ႔ ဖါးလိုပါပဲ။ရက္စက္မွဳေတြ ခက္ထန္မာေႀကာမွဳေတြ  အာဏာရွင္ဆန္မွဳေတြ အဂတိလိုက္စားမွဳေတြ သူ႔ ပင္ကိုယ္စရိုက္အတိုင္း ေပၚလြင္ ထင္ရွားခဲ့တယ္။

ေရွးလြန္ေလၿပီးေသာ ၁၉၈၀ခုႏွစ္မ်ားဆီက ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ရိုဒီးရွား ( Rhodesia ) ရယ္လို႔ နာမည္တြင္ခဲ့တာပါ။ မူဂါဘီ ဟာ ဇင္ဘာေဘြႏိုင္ငံရဲ႔ ပထမေျမာက္ တဦးတည္းေသာ သမၼတပါပဲ။သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္ စံနစ္မ်ိဳးနဲ႔ သူ႔ႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္။ဖမ္းဆီး ေထာင္ခ်မွဳေတြ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မွဳေတြ သုတ္သင္သတ္ျဖတ္မွဳေတြ ျပည့္နက္ခဲ့တယ။္ တခ်ိန္က စီးပြားေရးေကာင္းေနတဲ့ ႏိုင္ငံဟာ သူ႔လက္ထက္မွာ ေလ်ာက် ထိုးဆင္းသြားတယ္။ေရြးေကာက္ပြဲ သုံးခုမွာ အားလုံး သူက အဂတိလိုက္စားၿပီး  မဲခိုးခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေႀကကြဲ ၀မ္းနည္းဖြယ္ ျဖစ္ရပ္ေတြနဲ႔ ႀကံဳဆုံခဲ့ရတာပါ။ အဘက္ဘက္က ယိုယြင္းက်ဆင္းသြားတာပါပဲ။ အမွန္ေတာ့ ဒီျဖစ္ရပ္ေတြအေပၚ မူဂါဘီကိုပဲ သက္သက္ႀကိး  အျပစ္တင္လို႔ မရျပန္ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီရဖို႔ သာတူညီမွ် အခြင့္အေရးေတြ ရဖို႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရးရဖို႔  စတဲ့ အိမ္မက္ေတြကို မက္ေနႀကတဲ့ အာဖရိက သမဂၢ (African Union)ရယ္ ေတာင္အာဖရိက အစိုးရေတြရယ္ ေႀကာင့္ပါ လို႔ အျပစ္တင္ရင္ ရႏိုင္ပါတယ္။

အာရပ္ကမၻာက နယ္လ္ဆင္မင္ဒဲလား

Morsy

ကြ်န္မတို႔  ဘာ့ေႀကာင့္ ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲ၀င္ မူဆလင္ ညီအကိုတစုကို အလုံးအရင္းနဲ႔ ဒီမွ် ေထာက္ခံေနႀကတာလဲ။ အေျဖက ရွင္းပါတယ္။ အီဂ်စ္သမၼတ မိုဟာမက္ ေမာ္ဆီ ဟာ လူထုက မဲဆႏၵ အမ်ားဆုံးနဲ႔ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္လိုက္သူျဖစ္လို႔ပါပဲ။

ခု ဒီမိုကေရစီကို တစာစာ ေတာင္းဆိုေနတဲ့ မူဆလင္ညီအကို တစုဟာ သူ႔ လူမ်ားျဖစ္ပါတယ္။

မႀကာမီက  သူ႔ကို အီဂ်စ္ထီးနန္ကေန စစ္တပ္က  နန္းခ်ဖယ္ရွားလိုက္တယ္။ 

 ကြ်န္မအိမ္ရွိရာ ရီမင္ႏိုင္ငံ ဆန္နာ ကေန ကိုင္ရိုၿမိဳ႔ ရပ္ဘာ အယ္လ္-အဒါ၀ီယာ ရင္ျပင္မွာ စုေ၀းဆႏၵျပေနႀကတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ဘက္ေတာ္သားမ်ားနဲ႔ ပူးေပါင္းဖို႔  ထြက္ခြာမယ္လို႔  ေႀကညာလိုက္တယ္။

အီဂ်စ္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနၿပီလဲ။ ျမင္ကြင္းေတြက တကယ့္ ေႀကာက္ခမန္းလိလိ။

  အာရပ္ေႏြဦးမွာ ကြ်န္မတို႔ အားလုံး ေမွ်ာ္လင့္ ႀကိဳးစားခဲ့သမွ်ေတြ ဘယ္ေလာက္ ဟန္က် ပန္က် ႏိုင္ခဲ့သလဲ။

ကို႔စ္တာကြန္ေကာ့ဒ္ဒီးယား ၾကံဳေတြ႔ခဲ႔ရတဲ့အႏၱရာယ္

အီတလီ သေဘၤာႀကီး ကို႔စ္တာကြန္ေကာ့ဒ္ဒီးယား (Costaconcordia )ခရီးစတင္ ထြက္ခြာလာစဥ္။ငါးမန္းၿဖဴျကီးတေကာင္လို ေျမထဲပင္လယ္တ၀ိုက္ လွလွပပ လူးလြန္္႔ လွဳပ္ရွားေနတာပါ။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့…………

သေဘၤာသြားရာ ခရီးလမ္းေႀကာင္း

၂၀၁၂ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီ ၁၃ရက္ ေန႔က ေသာင္တင္သြားေသာ အေပ်ာ္စီး သေဘၤာႀကီး ၏ အနီးကပ္ျမင္ကြင္း 

ေဘးမွ အသက္ကယ္ေလွမ်ား ၀န္းရံေနစဥ္ 

 ၇၀ ဒီကရီတိမ္းေစာင္းေနေသာ သေဘၤာႀကီး

 ရွဳေဒါင့္ေပါင္းစုံမွ သေဘၤာႀကီး ေသာင္တင္ နစ္ျမဳပ္ေနပံု အေနအထား အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ခုလို ျမင္ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။သေဘၤာကို တာ၀န္ယူ  ေမာင္းႏွင္လာတဲ့ မာလိန္မွဴးက  “ Francesco Schettino” ျဖစ္ပါတယ္။သေဘၤာေပၚမွာ လိုက္ပါသူေပါင္း 4,252 ေယာက္ ျဖစ္ၿပီးခရီးသည္ပါစင္ဂ်ာခ်ည္း  3,206 ေယာက္ ပါရွိပါတယ္။အီတလီႏိုင္ငံ လာဇီယိုေဒသ( Lazio) ရွိ  စီဗီြတာဗက္ခ်ီယာ(Civitavecchia) ၿမိဳ႔မွ စတင္ ထြက္ခြာခဲ့တာျဖစ္တယ္။သေဘၤာဟာ ေရေအာက္ေက်ာက္ေဆာင္တခုကို မေတာ္တဆ တိုက္မိရာကေန တိမ္းေစာင္းသြားတာပါ။ေဒသခံ ကြ်န္းသူ ကြ်န္းသားေတြကို တေလးတစား  ဦးတိုက္ေနဟန္ပါပဲ။မာလိန္မွဴးကေတာ့ သူဟာ ေရေအာက္ၿကမ္းျပင္နဲ႔ (ပင္လယ္နဲ႔) အကြ်မ္းတ၀င္ရွိတဲ့အတြက္ သူ႔အျပစ္မဟုတ္ဘူး။ဒါဟာ သေဘၤာမွာ ပါရွိတဲ့ ကြန္ျပဴတာ ပရိုဂရမ္ရဲ႔ လြဲေခ်ာ္မွဳသာ ျဖစ္တယ္ လို႔ အခိုင္အမာ ဆိုထားပါတယ္။သေဘၤာဟာ ေက်ာက္ေဆာင္နဲ့ တိုက္လိုက္တာကို သူျကားေတာ့ ရုတ္တရက္  ကြ်န္ေတာ္ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားတယ္။ စက္ခန္းထဲ ေရေတြ၀င္လာေရာ ကြ်န္ေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ လဲဘာမွမရွိပဲ အသိဥာဏ္ပါ ကင္းမဲ့သြားတယ္။ လို႔ ေျပာပါတယ္။သေဘၤာေရယဥ္မွဴးဟာ သူ႔သေဘၤာကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဘူး။နီးရာ ဆိပ္ကမ္းကို အကူအညီေတာင္းေပမဲ့ အဆက္အသြယ္မရဘူး။  ဂီ၈လီယိုကြ်န္းဆီကို  Uသ႑ာန္ ေနာက္ျပန္လွည့္ မေကြ႔ခင္ (ဂငယ္ေကြ႔) ပုံမွန္အေနအထားကို ျပန္ေရာက္ဖို႔ သူႀကိဳးစားပါတယ္။  ဒါေပမဲ ့ သေဘၤာႀကီး တိမ္းေစာင္းသြာၿပီဆိုကတည္းက သေဘၤာကို စြန္႔ခြာ ထြက္သြားႀကဖို႔ သူ အမိန္႔ေပးရံုပဲ တတ္ႏိုင္ခဲ့တာပါ.။ဆိပ္ကမ္းအာဏာပိုင္တို႔ဟာ ခရီးသည္မ်ားရဲ႔ အသက္အႏၱရယ္ကို အထူးစိုးရိမ္ၿပီး  သေဘၤာဆီကို အကူအညီေပးမဲ့သက္ကယ္ေလွမ်ားေစလႊတ္ခဲ့တယ္။   ကယ္တင္ခ်ိန္ဟာ (၆)နာရီ ႀကာခဲ့ပါတယ္။ ခရီးသည္အမ်ားစုကို ကယ္တင္ႏိုင္ေပမဲ့ ၃၂ေယာက္က ေသဆုံးခဲ့ပါတယ္။ဒါဏ္ရာ ရသူေပါင္းက (၆၄)ေယာက္ပါ။ႏွစ္ေယာက္က ေပ်ာက္ဆုံးေနၿပီးေတာ့ ေသၿပီလို႔ မွတ္ယူရပါတယ္။

သေဘၤာႀကီးဟာ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာေတြအမ်ားအျပားထဲမွာ အႀကီးဆုံးတခုျဖစ္ပါတယ္။ခုအခါ သူမကို စြန္႔ျပစ္ထားဆဲျဖစ္ပါတယ္။မီဒီယာေလာကမွာေတာ့ အခင္းျဖစ္ပြားၿပီးကတည္းက သတင္းႀကီးေနတာပါ။ သေဘၤာေပၚပါသူ ခရီးသည္မ်ားကို ေသေစလိုတဲ့ ဆႏၵမပါ ေပမဲ့ ခုလို မိမိတာ၀န္ယူထားရတဲ့ သေဘၤာကို မိမိကိုယ္တိုင္ မထိမ္းသိမ္းႏိုင္ျခင္းဟာ အျပစ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ကြ်န္းရဲ႔ ကမ္းရိုးတမ္းတေလွ်ာက္ ဂီဂလီယိုကြ်န္း သေဘၤာဆိပ္ကမ္းအ၀င္ ေတာင္ဘက္  မီတာ ၈၀၀အကြာမွာျဖစ္ပါတယ္။သေဘၤာပဲ့ပိုင္းကိုယ္ထည္မွာ  သံအခြ်န္နဲ႔ ျခစ္ဆြဲလိုက္သလို အက္ကြဲေၿကာင္းရွည္ႀကီး ႏွစ္ခု နက္နက္ရွဳိင္းရွိဳင္း ကြဲထြက္ခဲ့တာပါ။ သေဘၤာစက္ခန္း ဂ်င္နေရတာ ေတြ ေရျမဳပ္္ကုန္ပါတယ္။သေဘၤာဟာ လက်ၤာဘက္ကို ၂၀ ဒီကရီ တိမ္းေစာင္းစၿပဳလာပါတယ္။သေဘၤာေရယဥၤမွဴးဟာ အစြမ္းကုန္ သူတတ္ေျမာက္ထားတဲ႔ ေသနဂၤဗ်ဴဟာ နည္းပညာ အားလုံး ထုတ္သုံးေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးမွာ သူ လက္ေလ်ာ့လိုက္ရပါတယ္။ ခရီးသည္မ်ားကို ထြက္ခြာသြားဖို႔ သူအမိန္႕ေပးပါတယ္။တခ်ိဳ႕ကလည္း သေဘၤာကပၸိတိန္ဟာ ကံအေႀကာင္းတရားပဲလို႔ သေဘာထားၿပီး တစုံတရာ အားႀကိဳးမန္တက္ ႀကံစီအားထုတ္ လုပ္ေဆာင္မွဳမရွိဘူးလို႕ ျခားနားစြာ ေျပာဆိုမွဳလည္းရွိေနတာပါ။သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြက ကြာဟမွဳေတြ ရွိေနပါတယ္။  ၿဗံဳးၿဗံဳးစားစားႀကီး အိမ္မက္ဆန္ဆန္  ရုတ္တရက္ ျဖစ္ပြားၿပီးေနာက္  သေဘၤာဟာ ဒီလိုနဲ႔ပဲ  ေရမွာ တ၀က္ နစ္ၿမဳပ္ရင္း တျဖည္းတျဖည္း တစ တစ သိမ္ေမြ႔စြာ ေရနက္ထဲကို ထိုးဆင္းသြားပါတယ္။ေလႏွင့္ ဒီေရတို႔က သေဘၤာ ခ်က္ျခင္း ေရၿမဳပ္မသြားေအာင္ ကူညီ ပံ့ပိုးထားသလို  တားဆီးထားမွဳ ရွိေနပါတယ္။

ဖိတ္စင္ကုန္တဲ့ ေရနံေတြဟာ  ပတ္၀န္းက်င္ကို ညစ္ညမ္းေစႏိုင္ပါတယ္။ ေရေနသတၱ၀ါ ငါးေတြကို အႏၱရယ္ေပးႏိုင္ပါတယ္။

(၂၀၁၂ မတ္လ၂၄ရက္မွာေတာ့ ေရနံယိုဖိတ္မွဳကို  ထိမ္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။)

ကို႔စ္တာ ကြန္ေကာ့ဒ္ဒီးယားက တည္ေဆာက္ခဲ့ရသမွ် အားလုံး ေရစုန္မွာ ေမ်ာပါသြားၿပီ လို႔ အာမခံကုမၼဏီကို ကိုးကားၿပီး ေႀကျငာခဲ့ပါတယ္။အေကာင္းဆုံ း လုပ္ေဆာင္ႏိုင္သမွ် ဆယ္ယူ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ပါတယ္ တဲ့။၂၀၁၃ခုႏွစ္ စက္တဘၤာလ အေစာဆုံးထားၿပီး ျပီးစီးေအာင္ ဆယ္ယူႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္။အပိုင္းပိုင္းျဖတ္ေတာက္ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးနဲ႔ ဆြဲရပါလိမ့္မယ္။ဒီ ေရေမ်ာကမ္းတင္ကိုယ္ထည္္ႀကီးကို ေဘးဖယ္ထားရေတာ့မွာပါ။ဒါေပမဲ့ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ အမွတ္တရ ပစၥည္းတခုအေနနဲ႔ ထားရွိရမွာျဖစ္ပါတယ္။

သေဘၤာႀကီး ေသာင္တင္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔  သေဘၤာ၀န္ထမ္းေတြ  ခရီးသည္ေတြချမာ  ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ သေဘၤာကို စြန္႔ခြာ ထြက္သြားၾကရတာပါ။ တခ်ိဳ႕က အသက္ကယ္ေလွေတြနဲ႕ပါ။တခ်ိဳ႕က ေရထဲခုန္ခ်ၿပီး  ကမ္းေျခအေရာက္ လက္ျပစ္ကူးႀကသူေတြနဲ႔။ တခ်ိဳ႕က  ဟယ္လီေကာ့ပတာေတြ နဲ႕ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ၿပီး ကစဥ္႕ကရဲနဲ႔  ပါသြားျကတယ္။အမ်ိဳးအမ်ိဳးပါပဲ။၄၀ေလာက္က ေပ်ာက္ဆုံးေနၿပီးေတာ့ ေနာက္ေန႔မ်ားမွာ တ၀က္ေလာက္ျပန္ရွာေတြ႔ပါတယ္။သေဘၤာထဲမွာ ခုိကပ္ေနႀကတာပါ။ေသဆုံးကုန္တာလည္းရွိတာေပါ့။

ကက္ပၸတိန္က “ ကြန္ၿပဴတာ ေရေႀကာင္း အခ်က္ျပေတြ နဲ႔ သတိေပးတပ္လွန့္မွဳ လုပ္ပါတယ္။ပင္လယ္ျကမ္းျပင္ အေနအထားကို ေကာင္းေကာင္း သိပါတယ္။သုံးေလးႀကိမ္ ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳးစားပါတယ္။ရုတ္တရက္ လွဳိင္းလုံးႀကီးေတြ ပုတ္ခတ္ တိုက္ခိုက္မွဳေႀကာင့္ ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚကို သေဘာၤ ကိုယ္ထည္ ဆြဲခ်လိုက္သလို  ေရာက္သြားရတာပါ။ကြ်န္ေတာ့္မွာ တာ၀န္လုံးလုံးရွိပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ပဲ တရားစီရင္ မွာပါ “ လို႔ ထုတ္ေဖၚ ေျပာဆိုပါတယ္။

အေစာပိုင္ ကနဦးက သူေျပာရာမွာ သေဘၤာဟာ ကမ္းေျခနဲ႔ မီတာ ၃၀၀ ပဲ ကြာတယ္ တဲ့။(သေဘၤာရဲ႔ အရွည္ေလာက္ပါ)ေက်ာက္ေဆာင္နဲ႔ တိုက္မိတာကို သူ ေကာင္းေကာင္းအမွတ္ထားမိပုံ မေပၚပါဘူး။သေဘၤာပထမအရာရွိCiro  Ambrosio က သူ႔ ေရေႀကာင္းအရာရွိေတြကို ေျပာႀကားရာမွာ..ကက္ပၸိတိန္ဟာ အခန္းမွာ သူ႔စာျကည့္မ်က္မွန္က်န္ရစ္ခဲ့လို႔ Ambrosio ကို သူ႔ကိုယ္စား ေရဒါ စစ္ေဆးခိုင္းခဲ့တယ္ တဲ့။မာလိန္မွဴးဟာ သေဘၤာမန္ေနဂ်ာမ်ားကို.ေျပာရာမွာ ...”၂၀၁၁ခု က အလားတူ ခရီးမ်ိဳး သြားခဲ့တယ္။ Le  Scoleကြ်န္းအနီးကို မခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ဘူး။ကြ်န္းေပၚမွာ ေန႔အခ်ိန္ က်င္းပတဲ့ ပြဲေတာ္ကို ခရီးသည္ေတြ ေရာက္ခဲ့တယ္။ပုံမွန္အတိုင္းသေဘၤာဟာ ၅မိုင္ေလာက္ပဲ ကမ္းကခြာေမာင္းခဲ့တယ္။ခု ၂၀၁၂မွာလည္းအလားတူ ခြာေမာင္းခဲ့တာပါပဲ “တဲ့။အဲဒီအခ်ိန္မွာ မာလိန္မွဴးဟာ အယင္ မာလိန္မွဴးေဟာင္း မာရီယို ေပၚလန္ဘို နဲ႔ ဖုန္းေျပာေနပါတယ္။တီဗီြခ်နယ္လိုင္း Canale 5မွာ  သေဘၤာ မေတာ္တဆမွဳ  အေမးအေၿဖခန္းအေႀကာင္း ေၿပာခဲ့ႀကတယ္တဲ့။

 အဲဒါကမ်ား  သူ႕စိတ္ကို ေခ်ာက္ခ်ားမႈ ျဖစ္ေစခဲ့သလား။

 အခင္းျဖစ္ပြားစဥ္ ခရီးသည္တစုဟာ ထမင္းစားခန္းမွာ ရွိေနႀကခိုက္ပါ. ဘန္းကနဲ အသံႀကီးကိုႀကားေရာ သေဘၤာ၀န္ထမ္းတဦးက အင္တာကြန္ကေန “ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ဘာမွ မျဖစ္ဘူး ဒါက လွ်ပ္စစ္ျပတ္ေတာက္သြားလို႔ပါလို႔ “ အားလုံး အိုေကပါတယ္” တဲ့။လူေတြကို ျငိမ္သက္ေစပါတယ္။ ဒါေပမဲ ့ သေဘၤာက လွဳပ္ခါေနတယ္။သူတို႔ရဲ႕ ထိတ္လန္႔မွဳကို ႀကိဳးစားထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။

သေဘၤာတခုခုနဲ႔ ေဆာင့္မိၿပီးေနာက္မွာေတာ့  လွ်ပ္စစ္မီး ျပတ္ေတာက္သြားတယ္။  မီးေတြျငိမ္းကုန္ၿပီ။တဲ့။ လူသံေတြ ဆူညံလာၿပီ။ေျပးႀက လႊားႀက။လဲၿပိဳႀက။ေလွခါးက လိမ့္က်သြားလိုက္ႀက။ ပုဂံခြက္ေယာက္ေတြ က်ကြဲ ကုန္ႀက။ 

အလို.  ဒါဟာရုပ္ရွင္ ရိုက္ကူးေနသလား။ 

.မဟုတ္ပါဘူး။ သေဘၤာဟာ ညာဘက္ကို ၂၀ဒီကရီ တိမ္းေစာင္းေနပါၿပီ။

သေဘၤာကပၸိတိန္  ရွက္တီႏို က နာရီ၀က္အတြင္း သေဘၤာကို စြန္႔ခြာသြားဖို႔ အမိန္႔ေပးေနပါၿပီ။ ခရီးသည္ေတြကို တစုတည္းေနဖို႔ ညႊန္ႀကားတယ္။အသက္ကယ္အက်ၤ ီေတြ ၀တ္ထားႀကဖို႔ ေဆာ္ျသပါတယ္။သက္ကယ္ေလွေတြ ျပစ္ခ်ေစတယ္။အီတာလွ်ံ ဆိပ္ကမ္းအရာရွိေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ဖို႔ ၿကိဳးစားေနစဥ္ ကင္းလွည့္ေရယဥ္Guardia de fianza မွ ကို႔စ္တာ သေဘၤာကို ဆက္သြယ္ေခၚယူခဲ့ေပမဲ့ မရခဲ့ပါဘူးတဲ့။

 ကိုယ္ထည္တြင္ ကြဲသြားေသာ အစင္းေခ်ာင္းမီတာ၅၀ (၁၆၄ေပ)ရွည္သည္။

အသက္၅၃ႏွစ္အရြယ္ရွိ ေနပယ္လ္ၿမိဳ႔သားႀကီး ကပၸိတိန္ ရွက္တီႏိုဟာ  သေဘၤာကပၸိတိန္အျဖစ္ (၁၁)ႏွစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဲပီးျဖစ္ပါတယ္။ အခင္းျဖစ္ပြားစဥ္က သူဟာ AP သတင္းဌာန အဆိုအရ  မူးယစ္ေဆး သုံးစြဲထားတယ္လို႕ သိရပါတယ္။

 ေရေၿကာင္းခရီးစဥ္ 

သေဘၤာ၀န္ထမ္းအားလုံးဟာ အႏၱရယ္တခုခုနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရရင္ ခုခံကာကြယ္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳတင္ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားၿပဳလုပ္ႀကရၿပီး  အပတ္စဥ္ သင္တန္းတက္ႀကရပါတယ္။ဘယ္လိုပဲ သင္တန္း တက္ေရာက္သည္ျဖစ္ေစ မေတာ္တဆမွဳေတြ ကေတာ့ ရွိေနမွာ အမွန္ပါပဲ။သေဘၤာကပၸတိန္ ရွက္တီႏို ဟာ ဒီအႀကပ္အတည္းမွာ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္သူအရာရွိထံ သုံးႀကိမ္ဖုန္းေခၚခဲ့ေပမဲ့မရရွိခဲ့ပါဘူး။တဲ့။ဆိပ္ကမ္းအာဏာပိုင္ထံကိုလည္း ႀကိဳးဆြဲ ေလွႀကီး (tug boat)ေစလႊတ္ရန္ ေတာင္းခံခဲ့ေပမဲ ့ မရခဲ့ပါဘူး။တဲ့။ သေဘၤာေပၚမွာ ခရီးသည္အျဖစ္ လိုက္ပါလာသူ ကပၸိတိန္ “ေရာ္ဘတ္တို ေဘာ္ဆီယ” က သေဘၤာကို စြန္႔ခြာထြက္သြားဖို႔  “ရွက္တီႏို” အမိန္႔မေပးခင္ကပင္ သူ က ထြက္ခြာခဲ့ေႀကာင္းေျပာပါတယ္။ရွက္တီႏိုဟာ သူ႔အရာရွိအခ်ိဳ႔နဲ႔ အတူ ၂၁း၄၅သေဘၤာနစ္ၿမဳပ္အၿပီး ၂၃း၃၀ နာရီမွာ အသက္ကယ္ေလွနဲ႔ သေဘၤာကို စြန္႔ ခြာ ထြက္သြားခဲ့တယ္။သူ႔ရဲ႔ တာ၀န္မဲ့ လုပ္ရပ္ကို  စိတ္ဆိုးေနတဲ့ ကမ္းေျခေစာင့္ သူ႔အထက္အရာရွိဟာ သေဘၤာဆီ သူျပန္သြားရမယ္လို႔ မဆိုင္းမတြ အမိန္႔ေပးေခၚယူလိုက္တယ္။

သူက  သေဘၤာဆီ ျပန္သြားဖို႔ကို ျငင္းဆိုခဲ႔ပါတယ္။

ဒါ့ေႀကာင့္ သူ႔ကို 

 (၁) သတ္ရန္ရည္ရြယ္မွဳမရွိလင့္ကစား လူေသေစမွဳ

 (၂)ေပါ့ေလ်ာ့လစ္ဟင္းမွဳ 

(၃) အေမွ်ာ္အျမင္မရွိမွဳ

(၄)မကြ်မ္းက်င္ ညံ့ဖ်င္းမွဳ

 (၅) တာ၀န္ပ်က္ကြက္မွဳ

စတဲ့ စြဲခ်က္ေတြနဲ႔ အီတာလွ်ံ ျပစ္မွဳဆိုင္ရာ ပင္လယ္ေရေျကာင္းဥပေဒအရ တရားစြဲခဲ့ပါတယ္။

စြဲခ်က္အားလုံးကို စီရင္ခ်က္ခ်မယ္ဆိုရင္ အႏွစ္ ၂၅၀၀ ျပစ္ဒါဏ္ ခံရႏိုင္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ကို အက်ဥ္းေထာင္ကေန လႊတ္ၿပီး ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ဘ၀ႏွင့္ လေပါင္းမ်ားစြာ ထားရွိခဲ့ၿပီးေနာက္၂၀၁၂ခု ဇူလိုင္လ ၅ရက္ေန႔မွာ အၿပီးသတ္ စီရင္ခ်က္ခ် ဆုံးျဖတ္လိုက္တာပါ။

  (၁) ခရီးသည္မ်ားကို စြန္႔ခြာခ်န္ထားျခင္း။

(၂)သက္ဆိုင္ရာဌာနမ်ားကို အေႀကာင္းႀကားမွဳ မရွိျခင္း 

စတဲ့  စြဲခ်က္ႏွစ္ခု ထပ္တိုးကာ  Meta di Sorrento မွာ အၿမထာ၀ရ  ေနထိုင္ရန္ စီရင္ခ်က္ခ်ခဲ့ပါတယ္။လူမွဳ၀န္းက်င္ ဆက္သြယ္ျခင္းမရွိရ။ မိသားစု ထိေတြ႔ျခင္းမရွိရ။စတဲ့ ျပစ္ဒါဏ္မ်ားလည္းပါရွိတာပါ။

ဒါေပမဲ့ ကပၸိတိန္ရဲ႔ ေလွ်ာက္လဲ ထုေျခခ်က္ေတြဟာ အေတာ္အသင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္ ေျပာရမွာပါ။

(ကမၻာေက်ာ္ တိုင္တဲနစ္ကားမွာေတာ့ သေဘၤာကပၸိတိန္ဟာ သူ႔သေဘၤာႏွင့္အတူ ရွိေနခဲ့တာပါ။ ျပစ္ခြာ စြန္႔ထားျခင္း မရွိဘူး။

၂၁၂ ဇန္န၀ါရီ ၃၁ရက္ေန႔မွာ  UK ခ်ာနယ္ 4 မွေန ကို႔စတာကြန္ေကာ့ဒ္ဒီးယား ေရေအာက္ နစ္ၿမဳပ္ျခင္းကို ျပသခဲ့တယ္။ခရီးသည္တေယာက္က ဗီြဒီယို မွတိတမ္းရိုက္ကူးရာမွာ သေဘၤာ၀န္ထမ္းတဦးရဲ႔ ပုံရိပ္နဲ႔့ “ အရာရာ ထိန္းခ်ဳပ္မွဳ ေအာက္မွာရွိေနပါတယ္။ခရီးသည္မ်ား ကိုယ့္အခန္းကိုျပန္သြားျကပါ “လို႔ ေျပာဆိုေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ခန္႔မွန္း ခရီးသည္ ၆၀၀ ေလာက္ကို ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး လူ၃၀၀ေလာက္က အသက္ကယ္ေလွ မရရွိပါဘူး။သက္ကယ္ေလွမ်ားဟာလည္း စြန္႔စြန္႔စားစား ျပစ္ခ်ေပးရတာပါ။

ခရီးသည္ေတြ ရိုက္ကူးခဲ့တဲ့ (documentary) ဗီြဒီယို မွတ္တမ္းမ်ားကို အေျခခံၿပီး ရုပ္ျမင္သံႀကားေတြက တမိနစ္ၿပီးတမိနစ္ ဆက္တိုက္ ထုတ္လႊင့္ျပသခဲ့တယ္။ကမ္းေျခေစာင့္ အရာရွိနဲ႔ သေဘၤာကပၸိတိန္တို႔ အျပန္အလွန္ေျပာဆိုသံတို႔ကို ဟယ္လီေကာ့ပတာမွ ေလယာဥ္မွဴးက အသံဖမ္းယူႏိုင္ခဲ့တယ္။”ေႀကာက္စရာ့ ပင္လယ္တြင္း ျမင္ကြင္း”” ကင္မရာ ျမင္ကြင္း” “ကို႔စ္တာ ကြန္ေကာ့ဒ္ဒီးယား နစ္ၿမဳပ္ျခင္း “  “ ျကမၼာငင္ေသာ ည တည”  “ေပ်ာ္စရာေတြနဲ႔ ေရာေထြးေနတဲ့ ၀မ္းနည္းေျကကြဲျခင္း    “ေျကကြဲဖြယ္ ျပဇတ္တပုဒ္ ခင္းက်င္း ျပသခဲ့” စသျဖင့္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး  ရုပ္ျမင္သံႀကား တို႔က မျပတ္ထုတ္လႊင့္ခဲ့တယ္။ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြလည္း အေတာ္ေလးမ်ားျပားခဲ့ပါတယ္။မီဒီယာေလာက မွာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဂယက္ထသြားေစခဲ့တဲ့ သတင္းတပုဒ္ျဖစ္ေႀကာင္း မွ်ေ၀ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။       ။

Florist

Fefer: Wikipedia

အိပ္မက္ထဲက ရႈတင္အိမ္

Family Magazine, March, 2014

အရင္ကေတာ့ အုတ္သားနီနီ၊
(ေမေမ က ေျပာတယ္။ အိပ္မက္ထဲက အိမ္က အနီေရာင္မဟုတ္ဘူးလားတဲ့။ ဒီ ဓာတ္ပံုပို႔ေပးတာနဲ႔ တင္ထားလိုက္ေရာ။
တကယ္ေတာ့ အိပ္မက္ထဲမွာ အိမ္အေရာင္ထည့္မမက္တတ္ဘူး။ အိမ္အထဲက အက္ရွင္ေတြပဲပါတယ္ :D )

က်ားမင္းသမီး

အင္းေတာ္ႀကီး အင္း photo credit  (www.indawshan.com) : http://www.indawshan.com/2012/02/indawgyi-lake.html

ကြ်န္မ အလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀တုံးက မဂၢဇင္းတအုပ္ထဲမွာ “က်ားမင္းသမီး” ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ၀တၳဳတပုဒ္ဖတ္ရတယ္။

၀တၳဳေႀကာင္းကေလးက စိတ္၀င္စားဖို႔ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ အဂၤလိပ္ေခတ္က ထမံသီရြာမွာေနတဲ့  ရွမ္းလူမ်ိဳးအခ်ိဳ႔ဟာ လူအျဖစ္ကေန က်ားဘ၀ကို ေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့ စြမ္းအင္ ရွိေႀကာင္း အေျခခံၿပီး အခ်စ္ဇတ္လမ္းကေလးတခု ဖန္တီးတင္ဆက္ထားတာပါ။ ေရးသူကို  မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ မဂၢဇင္းစာအုပ္ကိုလည္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲဒီဇတ္လမ္းကေလး  မွတ္မိသေလာက္ ၿဖိဳးၿဖိဳးကို ေျပာျပခ်င္လို႔။

(နာမည္ေတြေတာ့ အကုန္ေမ့ကုန္ပါၿပီ။ ဇာတ္ေႀကာင္းကေလးနည္းနည္းပါးပါး ပဲ မွတ္မိေတာ့တာပါ။)

တေန႔ေတာ့ သမိုင္းသုေတသီတေယာက္ သမိုင္းၿပဳစုဖို႔ ဆိုၿပီး ထမံသီ(ခု ဟုမၼလင္းနားမွာ ရွိေနတံုးပဲ)ဆိုတဲ့ ရွမ္းရြာကေလးတရြာကို အေျခခ် ေနထိုင္ရင္း ေရာက္ရွိလာတယ္။အဲဒီရြာက ေခတ္ပညာတတ္မိန္းခေလးတေယာက္ရဲ႔အိမ္မွာပဲ ငွားရမ္းေနထိုင္ရင္း သူ႔အကူအညီကိုပါ ယူရတာေပါ့။ လိုအပ္တဲ့ အေထာက္အထား အခ်က္အလက္ေတြ ရွာေဖြစုေဆာင္း ေပးရတာမ်ိဳးေပါ့ကြယ္။အဂၤလိပ္ ျမန္မာ က်မ္းကိုးစာအုပ္ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳေပါ့။ခုႏွစ္ သကၠရာဇ္ အတိအက်နဲ႔ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ အဆင့္ဆင့္ကိုေပါ့။ဒီမိန္းခေလးက အဆန္းကြဲ႔။ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာေျပျပစ္တယ္။ လွပ သိမ္ေမြ႔တယ္၊သြက္လက္ခ်က္ခ်ာတယ္။အျပစ္ေျပာစရာ ဘာမွမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေန၀င္ရီ တေရာအခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာ့ သူက အိမ္ကေန ေပ်ာက္ေပ်ာက္ သြားတတ္ၿပီး ညသန္းေခါင္ေလာက္မွ ျပန္ေပၚလာတတ္တာကို သုေတသီဆရာက သတိထားမိသြားသတဲ့။(ဒါကို သူက အေစာပိုင္းမွာ စပ္စပ္စုစု မလုပ္ခဲ့ပါဘူး သူ႔နာမည္ မခင္ၿဖဴလို႔ ဆိုႀကပါစို႔ကြယ္ ။)

ျပီးေတာ့ သူ႔အိမ္ေအာက္မွာ ေျမတိုက္ခန္းႀကီးရွိသတဲ့။ ေျမတိုက္ခန္းထဲမွာက အနက္ေရာင္ က်ားရုပ္တု တေကာင္နဲ႔ အၿဖဴေရာင္ က်ားရုပ္တု တေကာင္ ရွိသတဲ့။ (ဒါေပမဲ့ ေစာေစာပိုင္းက ဒါကို ဘယ္သူမွာ မသိႀကဘူး။) ဧည့္ခန္းမွာလည္း အလွတင္ထားတဲ့ က်ားၿဖဴတေကာင္နဲ႔ က်ားနက္တစ္ေကာင္ရွိသတဲ့။ဒါကိုေတာ့ လူတိုင္း ျမင္ဖူးႀကတာေပါ့ကြယ္။

တျခားအိမ္သားေတြလည္းဒီဇာတ္လမ္းမွာ ပါ၀င္တာ သတိမထားမိဘူး။ အိမ္ေဖၚအေဒၚႀကီးတေယာက္နဲ႔ ေနတာပဲရွိတယ္။

တေန႔ေတာ့ (လာျပန္ဲပီ တေန႔ေတာ့)ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က စာတမ္းၿပဳစုဖို႔ အခ်က္အလက္ ရွာေဖြဖို႔ ဆိုုၿပီး ေနာက္ဆုံးႏွစ္ မဟာ၀ိဇၨာ ေက်ာင္းသားတေယာက္(ကိုေစာႏိုင္လို႔ ဆိုႀကပါစို႔) ေရာက္လာျပန္တယ္။ သူ႕ စာတမ္းေခါင္းစဥ္က “ေရွးေဟာင္းထမံသီ ယဥ္ေက်းမွဳ ႏွင့္ထမံသီလူမ်ိဳးအေႀကာင္း ”ဆိုပါေတာ့ေလ။

ထုံးစံအတိုင္း မ်ိဳးတူရာ စုမိႀကေတာ့ မခင္ၿဖဴတို႔အိမ္ ေရာက္လာတယ္။ မခင္ၿဖဴဟာ ကိုေစာႏိုင္ကို  ျမင္ျမင္ခ်င္းပဲ ခ်စ္မိပါေရာတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ကိုေစာႏိုင္က  တည္ႀကည္တယ္။ ပုံမွန္ဆက္ဆံတယ္။ ကိုေစာႏိုင္က တည္ႀကည္ေလ မခင္ျဖဴက အားမရေလ။ ာကာေတာ့ သူက စိတ္မရွည္ခ်င္ဘူး။ က်ားၿဖဴရုပ္ကေလးတရုပ္  ကိုေစာႏိုင္ရဲ႔ အက်ၤ ီ အိပ္ကပ္မွာ ေန႔တိုင္းထည့္ေပးေနတာကိုး။ အဓိပၸါယ္က ခ်စ္တယ္ေပါ့။ ခ်စ္ရင္ အၿဖဴေရာင္ က်ားရုပ္ကို လက္ေဆာင္ေပးၿပီး မုန္းရင္ က်ားအနက္ကို မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ ပို႔တတ္သတဲ့။ က်ားရုပ္ေပးတဲ့သူဟာ ထမံသီလူမ်ိဳးတို႔ရဲ႔ လူအျဖစ္ကေန က်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲႏိုင္တဲ့ အတတ္ပညာကို တတ္ေျမာက္ႀကသူမ်ားျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔ မုန္းၿပီ ဆိုရင္လဲ က်ားနက္တေကာင္ေရာက္ေအာင္ပို႔  သတိေပးၿပီး ညအခါ ကိုက္သတ္ျပစ္လိုက္တာပဲတဲ့။  က်ားဘ၀ ေျပာင္းလဲရာမွာလည္း ဂါထာရွိတယ္ကြဲ႔။ ကိုေစာႏိုင္က ဘာမွ မတုံ႔ျပန္ဘူး။ ထူးျခားဆန္းက်ယ္မွဳရွိတဲ့ မိန္းခေလးတေယာက္မို႔ ေစာင့္ႀကည့္ ေလ့လာေနတာပါ။

ညေနေစာင္းလို႔ ေမွာင္လာတာနဲ့ ေတာထဲ၀င္ၿပီး ဂါထာရြတ္ သမန္းျမက္ကို ပါစပ္းမွာကိုက္ ေနာက္ဂြ်မ္းသုံးႀကိမ္ျပစ္လိုက္ရင္ က်ားျဖစ္သြားတာပဲ။ၿပီးတာ့ လေရာင္ေအာက္မွာ ေပ်ာက္သြားတယ္။ေတာထဲ၀င္သြားတာေပါ့။သူတို႔ ညအခါလည္း အစာရွာထြက္ေလ့ရွိႀကတယ္။ သမင္ ဒရယ္ ေခ်ငယ္ စိုင္ ဆတ္ေတြကို သတ္ျဖတ္ စားေသာက္တတ္ေလ့ရွိတယ္တဲ့။ ဒါကို ကိုေစာႏိုင္က ေနာက္ေရာင္ခံ လိုက္ႀကည့္ေတာ့ ျမင္သြားတာေပါ့။ ဒီေတာ့ သူက ဘယ္ႀကိဳက္ႏိုင္မလဲ။ သူက မႀကိဳက္ေလ ပိုႀကမ္းေလေပါ့။ညသန္းေခါင္ယံအခ်ိန္ဆို က်ား က ေသာင္းက်န္းေတာ့တာပဲ။ က်ားဟိန္းသံေတြ ႀကားရတယ္။ က်ားက ျပတင္းေပါက္ကေန ခုန္ေက်ာ္၀င္လာတယ္။ ေျမတိုက္ခန္းထဲလိုက္စူးစမ္းသူေတြကို ခုန္အုပ္တယ္။ကိုက္သတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ သုေတသနဆရာကို ရန္မူေနတာေလ။ ဘယ္လိုပဲ ခြန္အားရွိတဲ့ က်ားျဖစ္ေပမဲ့ ေသနတ္ကိုေတာ့ မတုပႏိုင္ဖူးေပါ့။

အမွန္ေတာ့ ခုလို သူတို႔အေႀကာင္းကို ေလ့လာေနတာ မႀကိဳက္ဘူး။ မုန္းေနတာ။ သူတို႔အေႀကာင္းကို လူမသိေစခ်င္ဘူးေလ။ ဒါနဲ႔ သုေတသီဆရာ့ အက်ၤ ီအိပ္ကပ္မွာ 

(ဘေလဇာအက်ၤ ီလို႔ ဆိုတယ္။ ကုတ္အက်ၤ ီ)

က်ားနက္ တေကာင္ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ဘယ္လိုမွ ဖယ္ရွားျပစ္လို႔ မရဖူး တဲ့။ ျပန္ ျပန္ေရာက္ေနေရာတဲ့။ ဘယ္လိုေရာက္ေနမွန္းလည္း သူတို႔ မသိႀကဖူးတဲ့။ ကိုေစာႏိုင္က ေသနတ္ရွိတယ္။အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္မွဳေအာက္မွာထင္တယ္။ ဇာတ္လမ္းက။ ဒီတုံးက လူေတြ  ေသနတ္ကိုင္ခြင့္ရွိပုံရတယ္။

ကိုေစာႏိုင္က က်ားကို ေသနတ္နဲ့ျပစ္ခတ္ရာမွာ က်ားေသသြားတယ္။ က်ားေသၿပီးေနာက္မွာ မ်က္စိေရွ႔မွာပဲ က်ားဟာ တျဖည္းျဖည္း လူအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားပါတယ္။ ေျခေထာက္ကေလးေတြကေန စၿပီး ေျပာင္းလဲတာပါ။ လူမွ  လူမကေလးပါ။ မခင္ၿဖဴပါပဲ။ကိုေစာႏိုင္ဟာ အံ့ႀသၿပီး ႀကည့္ေနရေတာ့တာေပါ့။ေျပးေပြ႔လို့မျဖစ္ေနာ္။

တခ်ိဳ႔ စာေတြထဲမွာ ေတြ႔ရတာက ထမံသီ လူမ်ိဳးဆိုတာ  BC184 ေလာက္က အဲဒီအရပ္ေဒသကို ထီးနန္းစိုက္ထူ မင္းလုပ္ေတာ္မူခဲ့တဲ့  ရွမ္းလူမ်ိဳး ့ဥတၱရေစာၿဖဴမင္း အဆက္အႏြယ္ေတြလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဥတၱရ ေစာၿဖဴမင္းရဲ႔ သားေတာ္ႀကီးဟာ ထမံသီအတတ္ပညာကို ကြ်မ္းက်င္စြာ တတ္ေျမာက္တာမို့ ရိုးရိုးက်ားသာ မဟုတ္ပဲ ၿဖဴဆြတ္ေနတဲ့ က်ားျဖဴမ်ိဳးကို ေျပာင္းလြဲႏိုင္တဲ့ အတတ္ပညာရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါနဲ႕ တဆက္တည္း ေျပာရရင္ ယခု ကခ်င္ျပည္နယ္က အင္းေတာ္ႀကီးအင္းဟာေရွးယခင္က ဥတၱရ ေစာၿဖဴမင္းရဲ႔ ပိုင္နက္နယ္ေျမေတြပါ။ ဧရာပတၱေရနတ္နဂါးမ်ိဳးတို႔ ေျပာင္းေရႊ႔ ဖန္ဆင္း အေျခခ်လိုက္တာေႀကာင့္ ဥတၱရေစာၿဖဴမင္းရဲ့ နယ္ေျမေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုႀကရဲ႔။ နဂါးေတြက ေရႀကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ေရႊ႕ေျပာင္းလာတဲ့သေဘာပါ။ ဒါက က်မ္းကိုးမရွိပါဘူးေနာ္။ ႀကားဖူးနား၀ရွိတာေျပာျပရျခင္းပါ။ မယုံရင္ ပုံျပင္လို႔ပဲ မွတ္ယူရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

photo from wiki

ခင္ေမသစ္

ျမက္တစ္ပင္ေတာင္ မႏွဳတ္ခ်င္ဘူး သိလား

ညက night duty ၀င္အျပီး မနက္ခင္း ေဒါက္တာဖိုးလျပည့္ အိမ္ျပန္လာေတာ့ ပုန္းညက္ပင္ႀကီးက အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း ။ အရြက္ ေတြ ေျပာင္သလင္းခါေနၿပီ။

ဖိုးလျပည့္ အံ့ၿသေနသည္။ သူငယ္ငယ္က အဖိုး သစ္ပင္ခုတ္လွ်င္ ေအာ္ေအာ္ ေျပးတိုင္တတ္တာကို သူအမွတ္ရေနသည္။

ခု ဘယ္လိုစိတ္ကူးနဲ႔မ်ား အဖြား သစ္ပင္ခုတ္ၿပစ္လိုက္တာပါလိမ့္။ အရြက္ကေလးတရြက္ကိုပင္ ခူးပစ္ ဆိတ္ပစ္ရမွာ အလြန္ႏွေျမာတတ္တဲ့ ဖြားဖြား ။ ခု ဘယ္လိုျဖစ္လို႔…။

ဒီေမးခြန္းကို သီရိကိုယ္တိုင္လည္း သီရိကိုယ္ကို  ေမးေနမိၿပီး ဘယ္လိုမ်ိဳး ျပန္ေျဖရမည္ မသိေသးသည့္ ေမးခြန္းပုစၦာ ျဖစ္လို႔ ေနသည္။ေျဖရရင္လည္း  ရွည္ေ၀းေနမည္မွာ အေသအခ်ာ။

လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ ၂၀ေက်ာ္ေလာက္က  .ေက်ာင္းမေနေသးသည့္ ၄ႏွစ္သားကေလး ဖိုးလျပည့္ သူမ ရွိရာ မီးဖိုထဲ ေျပးလာတိုင္တန္းတတ္သည့္အျဖစ္ကို သတိရလို႔ေနသည္။ 

ဖိုးလျပည့္ ၄ႏွစ္သားေလာက္က… 

“ဖြားဖြားေရ …..ဖြားဖြားေရ..  ဖြားဖြားအပင္ေတြ  အဖိုး ခုတ္ေနၿပီ.ကုန္ပီ..” 

မီးဖိုေခ်ာင္မွာ အလုပ္မ်ားေနသည့္ သီရိထံ ေျမးကေလး ဖိုးလျပည့္က ေရးႀကီးသုတ္ျပာ ေျပးေျပာလာသည္။ သီရိအေျပးကေလးထြက္ၿကည့္ေတာ့ အိမ္ေရွ႔တံခါးေပါက္ ပန္းဂံုးေပၚက ခရမ္းေရာင္ ေခါင္းေလာင္းပန္းအႏြယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပာင္ေနၿပီ။

သူက ဒီလိုပဲ။ မေျပာမဆို မတိုင္မပင္ အသိမေပး မေဆြးေႏြး လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တတ္သည့္ လူ။ သီရိ အပင္ေတြကို ခ်စ္တတ္မွန္းသိရက္ႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ သီရိကို ႀကိဳတင္မေျပာ။အလစ္ဆို ထင္ရာစိုင္းတတ္သူ။

သူခုတ္ခ်င္လွ်င္ သီရိကို ဟို အေကာင္ႏွင့္လည္း  ေျခာက္တတ္ေသးသည္။

ျခံဳရွဳပ္လွ်င္ အေကာင္ေအာင္းတတ္သတဲ့။ သီရိကလည္း သီရိ အဲဒီအေကာင္ ေခြေခြဆို အေသေႀကာက္တတ္သူဆိုေတာ့  စိတ္ေလ်ာ့လိုက္ရသည္။ သူလုပ္လိုရာလုပ္ေတာ့ေပါ့။ဒါႏွင့္ပဲ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ခုတ္ပါေလေတာ့သည္။ ဇြန္ပန္းရံုဆို  တရံုလု့ံး ေျပာင္သလင္းခါေရာ။ တကယ္ဆို ေအာက္ေျခေလးရွင္းၿပီး စင္တင္ထားလိုက္ရင္ ရရက္ႏွင့္။ 

ကြ်န္မက ျမက္ကေလး တပင္ေတာင္ မႏွဳတ္ခ်င္ဘူးဆိုတာ သူသိရက္ႏွင့္။

ပန္းရံဆရာ အေျပာေကာင္းလွ်င္ ေကာင္းသလို လုပ္တတ္ေသး။ သီရိရန္ကုန္သြားေနတုံး  သူက ေျမႀကီးရွိသေရြ႔ တလကၼမက်န္ သမံတလင္းအျပည့္ ခင္းျပစ္လိုက္ေသးသ ည္။သူက အဲလိုလူ။ ဘာပင္မွ စိုက္လို႔ မရေတာ့။” ခရမ္းျပာ “ဆိုသည့္  sign board ေသးေသး ကေလးကိုပင္ သူက ထိန္းသိမ္းမထားခ်င္။

သီရိလည္း အပင္စိုက္ရင္ ပိုးသတ္ေဆးသုံးရ  အပင္ေဆးၿဖန္းရ ပိုးမႊားရွာရ  ဒုကၡမ်ား သည္ႏွင့္စိတ္ကုန္သြားသည္။ အယင္လို အပင္စိုက္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာမွဳ မရေတာ့။ မေပ်ာ္ပိုက္ေတာ့။အပင္ေတြ အပြင့္ေတြကို ခ်စ္တဲ့စိတ္က နည္းနည္းကေလးမွ ေလ်ာ့ပါးမသြားေပမဲ့ ၿပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးဖို႔ ကိုေတာ့ ဆႏၵမရွိ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ ။ 

“ကိုင္းေတြ ခုတ္ျပစ္လိုက္ေတာ့ အပင္က တုံးတိတိႀကီး က်က္သေရ မရွိဘူး။ အကုန္ရင္လဲ ခုတ္ျပစ္လိုက္ ေမေမတို႔က ရွင္းဆို အကုန္ေျပာင္ေအာင္ ရွင္းတာပဲ”။တဲ့။

 ျဖတ္ဆို သီရိ  အသံလာရာ လွမ္းၿကည့္လိုက္သည္။ ဖိုးလျပည့္က အပင္ခုတ္တာကို ႀကိဳက္ပုံမရ။ 

“အဖြား ..အဖြား။”  တဲ့ သူ႔အေမက သီရိကို လြဲခ်သည္။

ဟုတ္ပါၿပီ။ အပင္ခုတ္တဲ့ကိစၥက သီရိၿပီးမွ ၿပီးမဲ့ဟာပါပဲ။

“ခဏ  သည္းခံ ေစာင့္ပါ သားရယ္ ေဆာင္းကုန္သြားရင္ အပင္ကေလးက အသစ္ျပန္ျဖစ္ၿပီး စိုေျပလာမွာပါ။”

“အဖြားက ျမက္တစ္ပင္ေတာင္ ႏဳွုတ္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။သိလား။ “

စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

 ပုန္းညက္ပင္ႀကီးကို သီရိ မခ်စ္ေတာ့လို႔ မဟုတ္ပါ။ ႏွစ္ ၅၀နီးပါး အရိပ္ခိုခဲ့ရသည့္ အပင္ႀကီးမို႔ သံေယာဇဥ္ကလည္း မေသးပါ။ ပုန္းညက္ပင္ႀကီး ခုတ္ရဖို႔ အေၿကာင္းဖန္လာတာက အဓိက  မီးႀကိဳးေတြေပါ့။သီရိ တို႔ အိမ္အေနာက္ဘက္မွာ ရွိတဲ့ အိမ္ ၄အိမ္က သီရိတို႔ ျခံစည္းရိုးကို အရွည္လိုက္ ျဖတ္ၿပီး မီးႀကိဳးေတြသြယ္တန္းထားတာ ျကာလည္းႀကာေနၿပီ။အပင္ေတြကလည္း ၿခံစည္းရိုးတေလွ်ာက္ မာလကာပင္၊ ၿသဇာပင္ ၊ သရက္ပင္ တမာပင္ ဓါတ္တိုင္နဲ႔ ကပ္လ်က္က ဘန္ဒါပင္ စသည္ မ်ိဳးစုံ စီတန္းေပါက္ေရာက္ရွင္သန္ေနႀကသည္မွာ အၿပိဳင္းၿပိဳင္း ။ဒီႀကားထဲ သီရိ ပုန္းညက္ပင္ႀကီးကလည္း ႏွစ္၅၀ေက်ာ္ သန္စြမ္းက်န္းမာလာတာဆိုေတာ့.မီးႀကိဳးေတြႏွင့္ ရွဳပ္ရွက္ခတ္ၿပီး ေထြးလား လုံးလားျဖစ္ေန။သိပ္သည္းထူျပစ္ ႀကပ္ညွပ္ေန။ပုန္းညက္ပင္ႀကီး ဘယ္ေလာက္ မိုးထိုးေနသလဲဆိုရင္ ေျမာက္ဘက္ ေျခရင္းအိမ္က ႏွစ္ထပ္အိမ္ေခါင္မိုးကိုေတာင္  လူႏွစ္ရပ္စာမက ေက်ာ္လြန္ေနၿပီေလ။ ခုတ္ေတာ့ ခုတ္ခဲ့ဖူးပါရဲ့။ မႀကာခဏ အပင္ႀကီးက အိမ္ေခါင္မိုးေတြနဲ႔ တိုက္။ ေလထန္ရင္  သြပ္ေတြကိုပုတ္္ခတ္ ေပါက္ၿပဲေစတာဆိုေတာ့ မႀကာခဏ ေခါင္ႏွိမ္ရပါတယ္။  ရြက္ေျခာက္ေတြက ေန႔စဥ္လွဲရ က်င္းရေတာ့  လည္း တာ၀န္ၿကီးတခုလို ျဖစ္ေနတယ္။ဒီအထဲ က်ီးကန္းေတြက လာလာအိပ္ႀကေတာ့ မနက္မနက္ ဆို တအအ နဲ႔ မစင္ေတြကိုလည္း ဗရပြ ပါပါခ်ႀက၊ေန႕စဥ္ ေဆးရ ေႀကာရ။ အလုပ္ပိုျပန္ေရာ။စာကေလးေတြလည္း လာလာအိပ္ႀကတယ္။ ေန႔ခင္းဆို သီရိက စာကေလးေတြကို ဆန္ေစ့ေတြ ၀ေအာင္ ခ်ခ်ေႀကြးတာ ။ စာကေလးေတြက လူကို ဒုကၡမေပးပါဘူး။

ဒီအထဲ  “ ႀကိဳးေတြက ေဆြးၿပီး   ေပါက္ခ်င္ ေပါက္ေနမွာ။ မိုးရြာလို႔ ေရစိုရင္ အကုန္ဓါတ္လိုက္ အေသပဲ ခဏ ခဏ သတင္းစာထဲ ပါေနတာ” တဲ့ ။ လျပည့္အေမက ေျခာက္သည္။

အင္း အဲလိုဆိုရင္ သီရိ ေတာ့ လူမသိ သူမသိ တေယာက္တည္း ေသေနမွာ။ 

သီရိက အိမ္ေျမာက္ဘက္ အစြန္မွာ အခန္းတခုတည္း သီးျခားေနသည္ေလ။ သူမ်ားမာကလာပင္ ကို ျပတင္းေပါက္က  လွမ္းခူးစားရင္း   ဓါတ္လိုက္ ေသေနမွ ဒုကၡ။ ေျခာက္သည့္လူကေျခာက္ေတာ့ ေျကာက္လာသည္။

ဟို အေကာင္ေခြေခြကလည္း သစ္ပင္တက္တတ္သတဲ့။ အမေလး ေလ..ေႀကာက္ပါတယ္ဆိုမွ။ သစ္ကိုင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သီရိ အခန္း ေလတိုက္တိုင္း..ေခါင္မိုးမွာ တရွဲရွဲ တၿဗဲၿဗဲ ။အေကာင္တက္လာတာလား ဘာလား။ တေယာက္တည္း အားငယ္။ 

သီရိအခန္းမွာ အပင္ေတြက ၀န္းရံ ခေနတာ။ အေနာက္ဘက္ ေရစင္မွာဆို  ဒန့္သလြန္ပင္ ပ်ဥ္ေတာ္သိမ္ပင္ ၊ ပိန္းနဲပင္ အို အစုံၿခံရံလို႔ ။

 ကိုင္း..သြားေပေရာ့ အကုန္ဆြဲခ်။

ကိုင္း လာေလေရာ့  အကုန္ခုတ္။

 မဆိုင္းမတြပင္ သစ္ပင္ခုတ္မည့္သူ ေခၚခုတ္။ ခုတ္ခ က တေသာင္းခြဲ ဆိုပါလား။ ဘုရား။

တတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ရွင္းရွင္း သန္႔သန္႔ကေလး ေနရမွ ေကာင္းတာမို႔လား။

သစ္ပင္ခုတ္ေနတာ ျမင္သူ တခ်ိဳ႔႕က ဟင္ ႏွေျမာစရာႀကီး ဆိုရင္ “သီရိက ပို ႏွေမ်ာေသး”လို႔ ေျပာပလိုက္တာပဲ။ (စိတ္ထဲက )

ျမက္တပင္ေတာင္ ႏွဳတ္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူး သိလား..၊

ပုံကိုႀကည့္ ..

ေတြ႔လား စိတ္တိုတိုနဲ႔ ခုတ္ပလိုက္တာ ေျပာင္းတလင္းကို ခါေရာ။ အိမ္ေခါင္မိုးေတြနဲ႔လည္းအလြတ္ႀကီး။ဘာအေကာင္ပေလာင္မွ ဘယ္လိုမွ ကူးလို႔မရ။ ဘာဓါတ္ႀကိဳးနဲ႔မွလည္းမထိ အေ၀းႀကီး။ ရွင္းကေရာ။ကိုင္း မယ္မင္းႀကီးမ ။ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ အိပ္ေတာ္မူ လို႔ သီရိကိုယ္ သီရီ ေျပာပလိုက္သည္။

ႏွေမ်ာတဲ့ စိတ္ကို အေသအခ်ာ လုံေအာင္ ဖုံးဖိၿပီး ခပ္တည္တည္ႀကီး တရားရွိသလိုလို သခၤါရေတြ အနိစၥေတြ တြင္တြင္ေျပာ အၿပံဳးမပ်က္ ။

တျခားအေႀကာင္းတခုက ေရတြင္းနဲ႔ အပင္ႀကီးက နီးကပ္ေနတာမို႔ သူ႔အျမစ္ေတြ ေရတြင္းကို ထိုးေဖါက္ၿဖိဳခြဲ ျပစ္မွာကိုလည္း စိုးရေသးသည္ တဲ့။

ခါတိုင္းသီရိအခန္းက ပုန္းညက္ပင္ကြယ္ေနလို႔ ေနေရာင္မျမင္ရ လမ္းက လူသြားလူလာ မျမင္ရ ေခ်ာင္က်ေနတာ  ကို သီရိအလြန္ႀကိဳက္။ ကိုယ္တေယာက္တည္း ေအးေအးေဆးေဆး။ ဖတ္ခ်င္ဖတ္၊ေရးခ်င္ေရး။အိပ္ခ်င္အိပ္။ ဇိမ္ပဲ။ ခု ပုန္းညက္ပင္ ခုတ္လိုက္ေတာ့ အားလုံးဟာ ရွင္းရွင္းႀကီး။ ကြင္းကနဲ လင္းကနဲ။ 

လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းေတာ့ အရွိသား။ မိုးအကုန္ေဆာင္းတြင္းမ်ားဆို ခါတိုင္း ေနေရာင္မရလို႔ ေနဇာမလွဳံရ။ ေစာင္ၿခံဳ ေကြးအိပ္ေနရသည္။

ဒီႏွစ္ ေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ေနေရာင္ရၿပီ။ ဆိုၿပီး ႀကံဖန္ ေျဖသိမ့္ရသည္။ ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူးဆိုရင္ ေတာ့ ပုန္းညက္ပင္ႀကီးက အရြက္ ေတြ ျပန္ေ၀ေနမွာ ေသခ်ာပါသည္။ သူက ခုတ္ေလ သန္ေလပါ။ 

ခုတ္ျပစ္မိတဲ့အတြက္ လည္း သီရိ ေနာင္တမရပါ။ စာကေလးေတြ ဘယ္မွာ သြားအိပ္ႀကပါလိမ့္လို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာေတာ့ အမွန္ပါ။ဒါေပမဲ့လည္း တျခားအပင္ႀကီးေတြ အမ်ားအျပားအနားမွ ရွိပါေသးသည္။လမ္းဘက္ မွာ ဓါတ္ႀကိဳးႏွင့္ ကင္းလႊတ္ရာ ဘန္ဒါပင္ေတြ  ေရတမာပင္ေတြ စိန္ပန္း၀ါပင္ေတြ ပိေတာက္ ပင္ ေတြ။ ေတာ္ပါေသး။

ေရတြင္းနဲ႔ ပုန္းညက္ပင္ႀကီး သိပ္နီးကပ္ေနတာကလည္း စိုးရိမ္စရာပါ။သူ႔အျမစ္ေတြက  ေရတြင္း ကို အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ထိုးေဖါက္ ၿဖိဳခြဲ ျပစ္မွာ တထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ေနရေသးတာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ 

မႀကာမီအခ်ိန္အတြင္း ပုန္းညက္ပင္ႀကီး အရြက္ေတြ ျဖိဳင္ျဖိဳင္ေ၀ရင္း ျပန္လည္ရွင္သန္ ႏုပ်ိဳလာမဲ့ေန႔ဆိုတာ မလြဲမေသြ   ေရာက္လာရမွာပါ။ အဲဒီ ေန႔ကိုေရာက္ဖို႔ စကၠန္ ႔တိုင္း မိနစ္တိုင္း နာရီတိုင္း  သီရိက တိတ္တခိုး လူမသိ သူမသိ ေမွ်ာ္ေနတယ္ဆိုတာ ကိုေတာ့  ဘယ္သူ သိလိမ့္ မလဲ ကြယ္။ 

ခင္ေမသစ္

စက္တင္ဘာလ ၆ရက္ ၂၀၁၃