Poetry After Politics By Cathrine Traywick

Poetry After Politics By Cathrine Traywick, September-2013

ေျမႀကီးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ

ေျမႀကီးေတြဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ
တျပန္႔တေျပာ စိမ္းစုိေ၀ျဖာေနတဲ့ မိသားစုဥယ်ာဥ္ေျမမွာ
ငါ့ကုိ ေမြးဖြားခဲ့တယ္။
အရာရာသင္ယူက်က္မွတ္ခ်ိန္
ကေလးဘ၀ငါ့ႏႈတ္ဖ်ားက ဦးဆံုးပထမထြက္က်လာတဲ့
စကားတစ္လံုးးက အမ်ားတကာ ကေလးေတြလုိ
`ေဖ´`ေမ´`Dad´ `Mom´မဟုတ္
`အစိမ္း´ `green´ဆိုတဲ့စကားလံုးသာ။
မထူးဆန္းလုိက္ပါနဲ႔၊ မအံ့ၾသလုိက္ၾကပါနဲ႔။
အေမ ငါ့ကုိေခ်ာျမွဴခ်ီပုိးထားတဲ့အခ်ိန္ကာလပတ္လံုး
ျပတင္း၀ကေန ငါလွမ္းျမင္ဖူးတာ `အစိမ္း´ ပါ။

ငါေတာက္တိေတာက္တက္ ေျပးလႊားတတ္ခ်ိန္မွာ
အရင္ဆံုး တုိး၀င္ခ်ဥ္းကပ္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ရတာက
စိမ္းစုိလတ္ဆတ္တဲ့ အေဖ့ရဲ႕ဥယ်ာဥ္ေျမ။
အေဖ့ရဲ႕ ေခၽြးေတြ၊ အခ်ိန္ေတြ၊ စိတ္ကူးေတြေပၚမွာ
သူ႔ရဲ႕ ၾကမ္းရွလွတဲ့လက္ေတြနဲ႔
ေရာေမႊထုဆစ္လုိက္တဲ့အခါ အဲဒီဥယ်ာဥ္ဟာ
ကမၻာမွာ တုႏိႈင္းမမီတဲ့ ဥယ်ာဥ္ျခံေျမႀကီးေပါ့။
ကမၻာဦးအစ ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ထက္ သာတယ္လုိ႔ ငါေျပာရဲတယ္။

အဲဒီဥယ်ာဥ္မွာ အေမက အေဖ့ရဲ႕ ေခၽြးေတြကုိ သုတ္ေပးခဲ့တယ္။
အေဖ့ရဲ႕အခ်ိန္ေတြ တုိးပြားေအာင္ အေမက သူ႔ဘ၀ကုိ ဖဲ့ေခၽြေပးတယ္။
အေဖ့ရဲ႕စိတ္ကူးေတြ ကြန္႔ျမဴးဆန္းၾကယ္ေအာင္
အေမက သူ႔လုိအင္ဆႏၵေတြ၀ွက္သုိလုိ႔ အေဖ့အနား ေဖးမ ကူတယ္။
ေျမႀကီးေစာ္နံေနတဲ့ လက္တစ္စံုကုိ တမက္တေမာေပြ႔ယူနမ္းရိႈက္ေနခဲ့တာေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ပဲ အေဖက လွ်ိဳ႕၀ွက္တဲ့စြမ္းအားေတြနဲ႔ အလွဆံုးဥယ်ာဥ္ကုိ ဖန္တီးႏုိင္တယ္။
အေဖဟာ တကယ့္ပါရမီရွင္ေပါ့။ ဧဒင္ကို ဖန္ဆင္းတဲ့ ဘုရားသခင္ထက္ သာတယ္ လုိ႔ ငါေျပာရဲတယ္။

အေဖ့ရဲ႕ဥယ်ာဥ္စိမ္းစိမ္းမွာ ေတာက္တက္ေတာက္တက္ေျပးလႊားရင္း ငါႀကီးျပင္းခဲ့တယ္။
အေမက နာမည္ေပးေတာ္တယ္။ ငါတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြမွာ လွပတဲ့နာမည္ေတြ ကုိယ္စီ ရွိသလုိ
ငါတုိ႔ျခံမွာ လွပတဲ့နာမည္ရွိတယ္။ ခရမ္းျပာ…တဲ့။
အေဖ့ရဲ႕ စိမ္းျမျမဥယ်ာဥ္မွာ ေနထုိင္ၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ငါတုိ႔ဟာ အစိမ္းေရာင္ကုိ ေကာင္းေကာင္းသိသလုိ သူ႔အေပၚ ခ်စ္မက္ရေကာင္းမွန္းလည္း ေကာင္းေကာင္းသိခဲ့ၾကတယ္။
အခုဆုိ
ငါ့အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္၊ အေဖက ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္၊ အေမက ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္။
ဘ၀ေတြ ၿပိဳးျပိဳးျပက္ျပက္ဆုိသလုိ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီ။ ေမေမက ေျမႀကီးေပၚ မဆင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ အခ်ိန္ျပည့္ အြန္လုိင္းေပၚမွာ။ ေျမႀကီးေတြထုိးဆြလုိ႔ သစ္တစ္ပင္စုိက္ပ်ိဳးဖုိ႔ကိုလည္း ေမေမ ေမ့ခဲ့ပါၿပီ။
ေမ့ဆုိ …ေမေမ့မွာ ထိုးဆြစရာ၊ စုိက္ပ်ိဳးစရာ ေျမႀကီးေတြမွ မရွိေတာ့တာပဲ။

ညေနညေနေတြဆုိ အေဖက ခါးကေလး ကုိင္းကုိင္းကုိင္းကိုင္းနဲ႔ လႈပ္စိလႈပ္စိ ေရြ႕ေရြ႕သြားရင္း
ျပတင္းမွာရပ္လုိ႔ ေ၀ေ၀သီသီ မႈန္မႈန္ရီရီ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ အျပင္ကုိ ေငးေငးၾကည့္တယ္။
ေဖေဖ့ျမင္ကြင္းထဲ ေပၚလာတာက ကားဂုိေဒါင္တစ္လံုး၊ ေရကူးကန္တစ္ကန္၊ သံုးထပ္တုိက္တစ္လံုး၊ ျခံ၀င္းအႏွံ႔ ေနရာလြတ္မက်န္ေအာင္ ျခယ္လွယ္ထားတဲ့ ေၾကြေရာင္ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္အခင္းအက်င္းေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ေရေလာင္းစရာမလုိဘဲ လွပငြားစြင့္ေနတဲ့ ပလတ္စတစ္ပန္းပင္တခ်ိဳ႕…၊
အေဖက ခါးေလးကိုင္းေနသလုိ နားေလး ထုိင္းေနခဲ့ၿပီ။
ၿပီးေတာ့ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သူငယ္ျပန္ခ်င္ေနသလုိပဲ..
ေျမႀကီးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္လဲလုိ႔ ခဏခဏ သူေမးတယ္။

ခမ္းခမ္းနားနား ျမင့္ျမင့္မားမား ေနရေပမဲ့ အေတြးထဲမွာ ငါလန္႔လန္႔ေနတယ္။
အထူးသျဖင့္ ေဟာ့ဒီ ၀ရန္တာထက္ကေန ငံု႔ငုံ႔ၾကည့္မိေလတုိင္းေပါ့။
ငါတုိ႔ဟာ အေဖပုိင္ဆုိင္သမွ်ေျမႀကီးေတြကုိ တတိတိနဲ႔ အသံတိတ္ ခုိးယူခဲ့တာလား …..။
ၿပီးေတာ့ ငါ့သားသမီးေတြကုိ ေဖ့ေဖ့တုန္းကလုိ စိမ္းျမျမဥယ်ာဥ္တစ္လံုး ဖန္ဆင္းေပးႏုိင္ပါဦးမလား။
ငါကသာ စုိးထိတ္ေနတာပါ ။
ငါ့ကေလးေတြကျဖင့္ ကိန္းခန္းႀကီးႀကီးနဲ႔ အ၀ါေရာင္ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြၾကားမွာ ငါခ်စ္ဖူးတဲ့ အစိမ္းေရာင္ကုိ အေမ့ႀကီးေမ့လုိ႔……..။
ေဖေဖကေတာ့ ေတြ႕သမွ်လူေတြကို လုိက္လုိက္ေမးေနတုန္းပဲ။
ေျမႀကီးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ…
ေျမႀကီးေတြဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ
ေျမၿကီးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ…တဲ့။

စုမီေအာင္