အိပ္မက္ထဲက ရႈတင္အိမ္

Family Magazine, March, 2014

အရင္ကေတာ့ အုတ္သားနီနီ၊
(ေမေမ က ေျပာတယ္။ အိပ္မက္ထဲက အိမ္က အနီေရာင္မဟုတ္ဘူးလားတဲ့။ ဒီ ဓာတ္ပံုပို႔ေပးတာနဲ႔ တင္ထားလိုက္ေရာ။
တကယ္ေတာ့ အိပ္မက္ထဲမွာ အိမ္အေရာင္ထည့္မမက္တတ္ဘူး။ အိမ္အထဲက အက္ရွင္ေတြပဲပါတယ္ :D )

            အိပ္မက္ဆိုတာ စိတ္စြဲလမ္းမႈေတြကေနၿပီး ပံုေဖာ္ဖန္တီးျဖစ္တဲ့ရုပ္ရွင္တစ္ကားလို႔ တင္စားလိုက္ရေတာ့မည္ထင္ပါရဲ႕။ သိစိတ္ေတြနဲ႔ လက္ရွိဘဝ၊ လက္ရွိေနအိမ္မွာ ကၽြန္မ အဆက္မျပတ္လႈပ္ရွားရုန္းကန္ရင္းနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာလိုက္၊ ငိုေၾကြးလႈိက္ေမာလိုက္။ ဒီလို ခံစားခ်က္ေတြအစီအရီ တစ္ေန႔တာစီ ျဖတ္သန္းေနပါေစဦး၊ သိစိတ္ခဏတာခြာသြားတဲ့အခ်ိန္၊ တစ္ညတာအိပ္စက္၊ အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ ကၽြန္မ အိမ္တစ္အိမ္မွာ အျမဲလိုရွိေနတတ္သည္။ အိပ္မက္ထဲက ျပကြင္းျပကြက္ေတြဟာ  ငယ္ငယ္က ကၽြန္မလႈပ္ရွားရွင္သန္ခဲ့ရာ ပံုရိပ္ေတြျဖစ္ေနတတ္သည္။ အိမ္မက္ထဲက အိမ္ဟာ ကၽြန္မ ေမြးဖြားခဲ့ရာ ပ်ဥ္းမနားကအိမ္ျဖစ္ပါသည္။ အိပ္မက္ရုပ္ရွင္ထဲက ရႈတင္အိမ္က အျမဲပဲ ပ်ဥ္းမနားအိမ္ျဖစ္ေနသည္မွာ အံ့ၾသစရာေကာင္းလြန္းမေနဘူးလား။ တဆိတ္ေတာ့ အံ့အားသင့္စရာေကာင္းလွသည္။ ကၽြန္မ အံ့အားသင့္စိတ္နဲ႔ အတူ ဖြင့္ဟမိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕က တို႔မ်ားလည္းအတူတူပဲလို႔ ခပ္သြက္သြက္ ဆိုၾကသည္။ ဒါဆို မထူးဆန္းဘူးေပါ့။ လူတိုင္းဒီလိုပဲျဖစ္ေနခဲ့ပါသလား။ ကၽြန္မ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕ကလြဲလို႔ တျခားသူေတြရဲ႕ အိပ္မက္ထဲကအိမ္ကိုေတာ့ ကၽြန္မ မစူးစမ္းႏိုင္ေသးပါ။ ကၽြန္မထင္ေနတာက တကယ္ဆို ကၽြန္မ လက္ရွိေနအိမ္၊ ကၽြန္မလက္ရွိအခန္းမွာ ကၽြန္မရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြဆိုတာ ဟိုဟိုဒီဒီ မ်ားလိုက္တာမွ ရုပ္ရွင္တစ္ကားလိုေျပာရျပန္ရင္၊ ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြ အမ်ားႀကီးပဲမဟုတ္လား။ ဒီလို လႈပ္ရွားသရုပ္ေဆာင္မႈေတြေတာ့ ဘာေၾကာင့္မ်ား ကၽြန္မရဲ႕အိပ္မက္ရုပ္ရွင္အတြက္ ဇာတ္ညႊန္းမေရးခဲ့သလဲ။ လက္ရွိေနအိမ္ကို ဘာေၾကာင့္အိပ္မက္ထည့္မမက္တတ္တာလဲ။ ကၽြန္မ မသိပါ။ ကၽြန္မရဲ႕ မသိစိတ္ကို ကၽြန္မ တကယ္ပဲ မသိႏိုင္ခဲ့တာပါ။

            ကၽြန္မ မသိစိတ္ကရိုက္ကူးျဖစ္ေနတဲ့ အိပ္မက္ရုပ္ရွင္ထဲကဆက္တင္အိမ္ဟာ ပုပုအိုင့္အိုင့္ ေလးေထာင့္ႏွစ္ထပ္အိမ္ပံုစံပါပဲ။ အိမ္မႀကီးတစ္ေဆာင္ နဲ႔ ေနာက္ထပ္အိမ္တစ္ေဆာင္ရွိေနပါသည္။ အဲဒီအိမ္တစ္ေဆာင္အေပၚထပ္မွာ ကၽြန္မ အစ္ကိုသံုးေယာက္ေနၾကသည္။ ေယာက်္ားေလးခန္းလို႔ ေျပာရမွာပါ။ ေအာက္ထပ္ကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ေမေမေန႔စဥ္ တကုပ္ကုပ္အလုပ္ရႈပ္ေနတတ္တဲ့ မီးဖိုေဆာင္ေလး။ ကၽြန္မ နဲ႔ အစ္မ သံုးေယာက္ကေတာ့ အိမ္မႀကီးဘက္မွာေနၾကသည္။ ကၽြန္မကေတာ့ ေမေမနဲ႔ အတူအိပ္ေလ့ရွိသည္။ အိပ္မက္ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ကၽြန္မ ေမေမ့ကို ထမင္း ဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ကူညီတာ တခါမွ မမက္ခဲ့ဘူးပါ။ အဲဒီအိပ္မက္ထဲမွာ တခါတရံ အစ္မလတ္ကို မီးဖိုခန္းထဲမွာ ေတြ႕ရတတ္သည္။ သားသမီးခုႏွစ္ေယာက္စာအတြက္ ခ်က္ရျပဳတ္ရတာ တေန႔တေန႔ ေမေမ ေတာ္ေတာ္ပင္ပမ္းခဲ့မွာပဲ လို႔ ကၽြန္မ အရင္ကေတာ့ မေတြးတတ္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္မ နဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္အသက္ကြာတဲ့ အစ္ကိုအငယ္ဆံုးနဲ႔ ေဆာ့ရဖို႔ကိုပဲ ကၽြန္မစိတ္ဝင္စားခဲ့ပါသည္။ မီးဖိုခန္းျပဴတင္းေပါက္က သံတိုင္ေတြကေန ဆြဲကိုင္တြယ္ကပ္ၿပီး အေပၚထပ္အစ္ကိုေတြအခန္းကို ေရာက္ေအာင္တက္တတ္ေသးသည္။ ကၽြန္မရဲ႕ အစ္ကိုငယ္ေဆာ့သမွ် ကၽြန္မ အကုန္ေဆာ့ခ်င္ခဲ့သည္။ ေဆာ့လည္းေဆာ့ခဲ့တာပါပဲ။

           ကၽြန္မဟာ ေမေမ့စကားကိုလည္း အင္မတန္နားေထာင္တတ္ခဲ့ေသးသည္။ လြတ္လပ္ေရးေန႔တစ္ရက္က အျဖစ္အပ်က္ကိုလည္း အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အရြယ္တိုင္းပဲ အိမ္နဲ႔အတူ ကၽြန္မ အိပ္မက္မက္တတ္သည္။ ေမေမ ကၽြန္မကို သင္ထားတာက “လမ္းမေပၚမွာမ်ား ေခြးေတြမ်ားမ်ားေတြ႕ၿပီဆို၊ သမီးေလး ဟိုေျပးဒီေျပး မလုပ္ရဘူးေနာ္။ သူတို႔ကိုလည္း ရန္မမူနဲ႔၊ ခဲနဲ႔ ေကာက္ပစ္တာတို႔၊ ရုတ္တရက္ထြက္ေျပးတာမ်ဳိးမလုပ္ေလနဲ႔။ ကိုယ့္လမ္းကို ေအးေအးေဆးေဆးသြားေနာ္”လို႔ ေပါ့။ လြတ္လပ္ေရးေန႔မို႔ လမ္းေတြကို ပိတ္ၿပီး အားကစားၿပိဳင္ပြဲေတြလုပ္တတ္ၾကသည္။ ကၽြန္မ သြားေနၾကလမ္းမွာ လူေတြက အျပည့္ တိုးေဝွ႕ေဆာ့ကစားေနၾကတာ။ အဲဒီေတာ့ အရုပ္ဝယ္ခ်င္ေနတဲ့ကၽြန္မက အရုပ္ဆိုင္ကို ေရာက္ႏိုင္တဲ့ ေနာက္ထပ္တစ္လမ္းကိုပဲ ေရြးရေတာ့သည္။ အဲဒီလမ္းမွာ ေခြးေတြအမ်ားႀကီးပဲ ေမြးထားတဲ့အိမ္ ႏွစ္အိမ္ေလာက္ရွိေနသည္။ အဲဒီႏွစ္အိမ္က ေခြးေတြဟာ လမ္းမေပၚမွာပဲ အျမဲေျပးေျပးလႊားလႊားေနၾကသည္။ ႏွစ္အိမ္လံုးကေခြးေတြဟာ မိတ္ေဆြဖြဲ႕ကာေဆာ့ကစားေနတတ္ၾကၿပီး လမ္းမေပၚ ျဖတ္သြားျဖတ္လာလူေတြကိုေတာ့ ရန္သူဖြဲ႕တတ္ေလသည္။ ကၽြန္မမွာ ေမေမ မွာထားတဲ့စကားကိုပဲ ၾကားေယာင္ကာ ထြက္မေျပးရဲ၊ လွည့္လည္းမျပန္ဘဲႏွင့္ မိတ္ေဆြရန္သူဖြဲ႕ေနၾကတဲ့ ေခြးအုပ္စုအလယ္တည့္တည့္ တိုးဝင္မိရဲ႕သားျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြားဆိုတဲ့ ေမေမ့စကားနဲ႔ပဲ မတုန္မလႈပ္ေရွ႕ဆက္သြားခဲ့ေလသည္။ အဲဒီမွာပဲ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ေခြးတစ္ေကာင္ဟာ မ်က္စိလည္းရႈပ္လာဟန္တူရဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕တင္ပါးကို ဆတ္ကနဲလွမ္းဟတ္လိုက္ေတာ့သည္။ ေမေမက ကၽြန္မရယ္ ကၽြန္မအစ္ကိုရယ္ ဆင္တူဝတ္စံုေလးေတြ ခ်ဳပ္ေပး၊ ဆင္ေပးေလ့ရွိသည္။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္မလည္း အစ္ကို႔နဲ႔ဆင္တူ ေယာက်္ားေလးပံု ဂ်င္းသားထူထူ၊ အိပ္ကပ္ထူထူေလးႏွစ္ဘက္ႏွင့္ေဘာင္းဘီေလးဝတ္ထားခဲ့မိသည္။ အဲဒါကပဲ ကၽြန္မအတြက္ ကံေကာင္းသြားခဲ့ေလသည္။ ကၽြန္မနာက်င္မသြားခဲ့ဘူးလို႔ေတာ့ထင္ပါသည္။ အဲဒီေခြးဟာ စေနာက္ရုံေလာက္ ခပ္ဖြဖြဆကာ ကိုက္လိုက္တယ္ထင္ရဲ႕။ ကၽြန္မ အလန္႔တၾကား အသံထြက္ေအာ္မိေလသလား မမွတ္မိပါ။ အိမ္ထဲကလူႀကီးေတြထြက္လာၿပီး ေခြးေတြကို ေအာ္ဟစ္ေငါက္ငမ္းေတာ့မွ ေခြးေတြအိမ္ထဲေျပးဝင္သြားခဲ့သည္။ ကၽြန္မ အရွက္သည္းပံုမ်ား အသက္ငယ္ငယ္ ကေလးအရြယ္မွာေတာင္အဲဒီလူႀကီးေတြက ေပါက္ျပဲသြားလား စစ္ေဆးၾကည္ဖို႔လက္မခံဘဲ အိမ္ကိုသာ ျပန္ေျပးခဲ့ေလသည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကံေကာင္းစြာပဲ ကၽြန္မတင္ပါးမွာ အနီေရာင္သန္းရုံေလးကလြဲလို႔ ေပါက္ျပဲရာတစ္ခုမွ ရွိမေနခဲ့ပါ။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာလည္း ကၽြန္မ အိပ္မက္ရုပ္ရွင္ထဲက အိမ္နဲ႔အတူ တြဲလွ်က္ပါလာတတ္တဲ့ ဇာတ္ဝင္ခန္းျဖစ္ေနတတ္သည္။

          ေနာက္တစ္ခန္းဆိုရင္ ေႏြရက္ေတြထဲက ဇာတ္ဝင္ခန္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေႏြမွာေတာ့ အိပ္ေပၚထပ္ ကၽြန္မတို႔အိပ္ခန္းထဲဟာ သိပ္ပူတာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြဆို ကၽြန္မတို႔အခန္းထဲမအိပ္ႏိုင္ၾကေတာ့ပါ။ ေမေမက ကၽြန္မတို႔ကို ညမအိပ္ခင္ ေရခ်ဳိးေစသည္။ ေႏြရာသီဆို ပူစပ္စပ္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ေက်ာကုန္းေလးေတြမွာေပၚလာတတ္တဲ့ ေခၽြးမိတ္ဖုေလးေတြကို တစစ္စစ္နဲ႔ ေနေအာင္အယားေျပကုတ္ေပးမည္။ ၿပီးရင္ ကရမက္ကို ဆားနဲ႔ေက်ာက္ပ်ဥ္မွာ ေသြးၿပီး ကၽြန္မနဲ႔ အစ္ကိုကို ေမေမက လိမ္းေပးတတ္သည္။ ကရမက္နံ႔သင္းသင္းေလးနဲ႔ ေအးေအးေမႊးေမႊးအရသာေလးကို သေဘာက်လြန္းေတာ့ ကၽြန္မတို႔မွာ ေက်ာျပင္က ခပ္စူးစူး စပ္ရွားရွားအရသာကို ဂရုမထား ေအာင့္အည္းသည္းခံၾကေလသည္။ ကရမက္သနပ္ခါးမေျခာက္တစ္ေျခာက္ မ်က္ႏွာမည္းမည္းေတြနဲ႔ ကၽြန္မတို႔အခ်င္းခ်င္း အလွၿပိဳင္ၾကေသးသည္။ ၿပီးရင္ေတာ့ ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ ေထာင္ထားတဲ့ မိသားစုျခင္ေထာင္ႀကီးထဲ အလုအယက္ တြန္းတိုက္ေျပးဝင္ၾကသည္။ ဘယ္ႏွေယာက္အိပ္ျခင္ေထာင္လည္း ကၽြန္မ မသိခဲ့ပါ။ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြအားလံုး ဝင္သေလာက္ဆံ့တဲ့ျခင္ေထာင္ႀကီးလို႔ပဲ ကၽြန္မ မွတ္မိေနခဲ့သည္။ အဲဒီျခင္ေထာင္ႀကီးထဲ တိုးေဝွ႕ကာ ခင္းထားတဲ့ သင္ျဖဴးဖ်ာေခ်ာေခ်ာေလးေပၚမွာပဲ ကၽြန္မတို႔ စုၿပံဳအိပ္ၾကေတာ့သည္။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ား ေႏြေလရူးေလးတသုတ္ေလာက္ ေတာင္ေျမာက္ အေရွ႕အေနာက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးအေသာ့ႏွင္တိုက္ခတ္လိုက္ရင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ျခင္ေထာင္ႀကီးဟာ ပိန္ကာ ဝကာ လူးကာလြင့္ကာပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းေလေတာ့သည္။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ ျခင္ေထာင္ထဲမွာ အလကားေနရင္းနဲ႔ကို တခိခိနဲ႔ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာလည္း ကၽြန္မ အိပ္မက္ရုပ္ရွင္ထဲက ျပကြက္တစ္ကြက္ျဖစ္တတ္ခဲ့သည္။

       အဲဒီေႏြညလယ္ေတြကၽြန္မတို႔ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ အစ္ကိုလတ္ေျပာျပတဲ့ ဖိုးသူေတာ္ပံုျပင္(တကယ္ေတာ့ ပံုျပင္မဟုတ္ သူ႔အေတြ႕အၾကံဳအစစ္လို႔ေျပာဖူးသည္) ကို နားေထာင္ရင္း ကၽြန္မတို႔ ေၾကာက္ခ်င္ဟန္ျပကာ အစ္ကိုလတ္ကို စိတ္ေက်နပ္ေစခဲ့ၾကသည္။ အစ္ကိုကေျပာသည္။ သူတစ္ညမွာ သန္းေခါင္ယံေက်ာ္ ႏိုးလာခဲ့သတဲ့။ သူဘာရယ္မဟုတ္ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ ေတာင္ဘက္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဘက္ကို အၾကည့္ေရြ႕မိခဲ့သတဲ့။ အဲဒီမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတံတိုင္းေပၚမွာ အထက္အျဖဴ ေအာက္အျဖဴနဲ႔ ဖိုးသူေတာ္ကို ေတြ႕ခဲ့ပါေလေရာလို႔ဆိုသည္။ ကၽြန္မ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ညသန္းေခါင္ယံအခ်ိန္၊ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးအရိပ္ႀကီး ဆိုတာနဲ႔ ေက်ာထဲစိန္႔ကနဲ ေၾကာက္သြားမိသလိုျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ အစ္ကိုလတ္ ဆက္ေျပာတဲ့ “သူတို႔ ဖန္ခံုတန္း ကစားေနၾကတာသိလား” ဆိုတဲ့ေနရာလည္းေရာက္ေရာ ကၽြန္မ ခစ္ကနဲ ရယ္ခ်မိေတာ့သည္။ အစ္ကိုကေတာ့ ကၽြန္မကို မရယ္ဖို႔ဘဲ တခ်က္ဟန္႔တားၿပီး သူ႔ရဲ႕ ဖိုးသူေတာ္ကိုအေၾကာက္ပိုေအာင္ “ငါ တကယ္ေတြ႕တာေနာ္” လို႔ ထပ္ကာထပ္ကာ အတည္ျပဳခဲ့ေသးသည္။ ကၽြန္မ အဲဒါကိုလည္း အိမ္နဲ႔ အတူ ျပကြက္တစ္ကြက္ အိမ္မက္ထဲဖန္တီးျပန္သည္။

           အိမ္ ျပကြက္ေတြထဲမွာ ကၽြန္မနဲ႔ အစ္ကို အႀကိဳက္ဆံုး မာကလာပင္ေတြလည္းပါတတ္ေသးသည္။ မာကလာပင္ေပၚတက္၊ ကိုင္းေပၚအက်အနထိုင္တာ လမ္းလက္မွီသမွ် စိမ္းစိမ္းမွည့္မွည့္ ခူးစားတတ္တဲ့အျဖစ္အပ်က္ေလးကို ျပကြက္တစ္ကြက္အျဖစ္ ျမင္မက္တတ္သည္။ ေျပာရရင္ အဲဒီမာကလာပင္ဟာ သိပ္ၿပီး မနိမ့္လွပါ။ ခပ္မတ္မတ္ ျမင့္ေနတဲ့ အပင္မ်ဳိးပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ အပင္ေပၚတက္ဖို႔ကၽြမ္းက်င္လွပါသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေန႔လည္ေတြ ေမေမ ကၽြန္မတို႔ကို တေရးတေမာ အိပ္ခိုင္းတဲ့အခ်ိန္၊ ေမေမ့ေရွ႕မွာဟန္ေဆာင္အိပ္ေနၾကၿပီး၊ ေမေမအလုပ္မ်ားေနၿပီ၊ ေမေမ မသိႏိုင္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္ဆို ေျခအသာဖြ၊ လစ္ထြက္လာကာ မာကလာပင္ေပၚတက္ထိုင္ေနတတ္ၾကသည္။ အဲဒီေန႔လည္ေန႔ခင္းမ်ဳိးမွာ ကၽြန္မ အစ္မငယ္နဲ႔ အစ္ကိုႀကီးကို စိတ္ဆိုးလွသည္။ အစ္ကိုႀကီးနဲ႔ အစ္မငယ္ဟာ ကၽြန္မတို႔ကေလးႏွစ္ေယာက္ တကယ္ အိပ္မအိ္ပ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၿပီး ကၽြန္မတို႔လႈပ္ရင္ “ေမေမေရ လႈပ္ေနၿပီ”၊ မ်က္စိတလႈပ္လႈပ္နဲ႔ မအိပ္ႏိုင္ျဖစ္ေနၾကရင္လည္း “ႏွစ္ေကာင္သားမ်က္စိလႈပ္ေနျပန္ပါၿပီ”၊ “စကားတတြတ္တြတ္ေျပာေနျပန္ၿပီ” ဆိုကာ အမ်ဳိးစံု သတင္းပို႔ တိုင္တန္းၾကေလသည္။ ကၽြန္မတို႔မွာ အားလံုးရဲ႕ အလစ္မွာမွ အိမ္ေအာက္ကို ဆင္းေျပး မာကလာပင္ဆီေျပးရတာမ်ဳိးပါ။ ကၽြန္မတို႔ထိုင္ေနက် မာကလာကိုင္းတစ္ကိုင္းဟာ ျခံစည္းကိုေက်ာ္လို႔ အိမ္အျပင္လမ္းမဘက္ကို ထိုးထြက္ေနေသးသည္။ မာကလာကိုင္းေပၚတက္ထိုင္ၿပီး ေအာက္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္ရင္ ေအာက္မွာ အိမ္ေရွ႕က ေရေျမာင္းနဲ႔ တည့္တည့္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ဒါလည္း ကၽြန္မတို႔ ေၾကာက္ရလန္႔ရမွန္းမသိခဲ့ပါ။ လမ္းမကေန သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ျဖတ္သြားလို႔ ကၽြန္မတို႔ကို မာကလာပင္ေပၚမွာဆိုတာေတြ႕သြားခဲ့ရင္ “ဟယ္” လို႔ အာေမဋိတ္ျပဳတတ္ၾကေသးသည္။ တကယ္ဆို ကၽြန္မနဲ႔ အစ္ကိုျဖင့္ သိပ္မငယ္လွေတာ့ပါ။ ေတာ္ေတာ္အသက္ႀကီးတဲ့အထိ အေဆာ့သန္ၾကဆဲ။ ရန္ျဖစ္သန္ၾကဆဲ ကၽြန္မတို႔ပါ။ အဲဒီ မာကလာကိုင္းေပၚကေန ေရေျမာင္းကိုငံု႔ၾကည့္တဲ့အခါျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကိုလည္း အိပ္မက္ရုပ္ရွင္မွာ ကၽြန္မ ျပန္ျမင္တတ္ခဲ့သည္။

         ကၽြန္မ အိမ္အေၾကာင္းမက္ၿပီလားဆိုရင္ သရဲအေျခာက္ေကာင္းတဲ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ အစ္မအႀကီးဆံုးကပဲ အျမဲသရဲေျခာက္တဲ့ျပကြက္မ်ဳိးလည္းပါတတ္သည္။ သရဲေျခာက္တယ္ဆိုတာကေတာ့ အစ္မႀကီးက ဟိုက ဒီကေန ဘြားကနဲေပၚလာၿပီး ကၽြန္မတို႔ကို ေျခာက္လွန္႔သည္။ ကၽြန္မတို႔က ေျပးကာလႊားကာနဲ႔ လႊတ္ေအာင္ထြက္ေျပး၊ ေဆာ့ကစားၾကတာပါ။ ကၽြန္မတို႔ သရဲေျခာက္တမ္း ကစားျဖစ္တဲ့အခ်ိန္က ညေတြပါ။ အထူးသျဖင့္ ေမေမတို႔ အျပင္သြားၾကတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မရယ္၊ အစ္မငယ္ရယ္ တူေလးရယ္ပဲရွိေနခ်ိန္ဆို လိုက္ၿပီးေျခာက္တတ္သည္။ အစ္မႀကီးက ဆံပင္ေက်ာလည္ေလာက္အရွည္ ဝဲကနဲျဖာက်ေနတဲ့ဆံပင္သားမ်ဳိးပိုင္ဆိုင္ထားသူပါ။ အဲဒီဆံပင္ရွည္ဖါးဖါးကို သိမ္းယူေရွ႕ဘက္ကိုခ်ၿပီး တခါတရံ ခပ္ျပင္းျပင္းေျခာက္လွန္႔တတ္ေသးသည္။ အဲဒီအခ်ိန္ တူေလးက ငါးႏွစ္သားအရြယ္ေလာက္ေလး၊ သူ႔ကို အစ္မငယ္နဲ႔ ကၽြန္မ တလွည့္စီခ်ီၿပီး အိပ္ေပၚတက္ အိပ္ေအာက္ဆင္း ေျပးလႊားပုန္းခိုကာ ေဆာ့ကစားၾကသည္။ တူေလးချမာ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္၊ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ သြားစိ၊ ေက်ာေကာ့ၿပီး တဟီးဟီး ေအာ္ဟစ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္သည္။ ကၽြန္မတို႔ေဆာ့ကစားရတာ ေျပးရလႊားရတာ ဘယ္ေလာက္ပဲေမာေမာ၊ တူေလးကေတာ့ ေမာတယ္မရွိ၊ "ေမေမ သရဲေျခာက္ဦး၊ ေဆာ့ဦးမယ္”ဆိုၿပီး မရပ္မနားပူဆာတတ္သည္။ သူ႔ရဲ႕ ေမေမ သရဲေျခာက္တာကိုပဲ သေဘာအက်ႀကီးက်ေနတတ္ခဲ့သည္။တခါတရံ ကၽြန္မတို႔ တကယ္ေၾကာက္ၿပီး အိမ္ထဲမဝင္ရဲဘဲ လမ္းမေပၚထြက္ထိုင္ေနခဲ့ရေသးသည္။ အိမ္ထဲေျခလွမ္းလိုက္တာနဲ႔ အစ္မႀကီးက ဆံပင္ဖါးဖါး ေရွ႕ခ်၊ ျဗဲကနဲ ေပၚထြက္လာကာ အေျပးေျခာက္တတ္ခဲ့သည္ကိုး။ တစ္ညမွာဆို ညည သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ ေနာက္က်မွအိမ္ျပန္လာတတ္တဲ့အစ္ကိုႀကီးရဲ႕ ျခင္ေထာင္ထဲ အစ္မႀကီး ဆံပင္ဖါးလ်ားခ်ကာ ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ အျပင္ကျပန္ေရာက္လာတဲ့ အစ္ကိုႀကီးချမာ ျခင္ေထာင္ေလးမကာ ေျခအလွမ္း၊ ဆံပင္ဖ်ားလ်ားနဲ႔ အစ္မႀကီးကို ျမင္ၿပီး ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ဟစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ကၽြန္မတို႔မွာေတာ့ တခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္ေမာမဆံုး၊ ျပန္ေျပာမဆံုးျဖစ္ခဲ့ၾကေသးသည္ေပါ့။

         ကၽြန္မငယ္ငယ္ေလး အဆိုေတာ္ျဖဴသီ သီခ်င္းေတြေခတ္စားေနတဲ့အခ်ိန္ ေမေမနဲ႔ အစ္မေတြက ျဖဴသီ သီခ်င္းေခြကို အႀကိမ္ႀကိမ္ရစ္ကာဖြင့္တတ္ၾကသည္။ ကၽြန္မမွာ သီခ်င္းစာအုပ္ကိုင္ဖတ္၊ သီခ်င္းအလြတ္က်က္စရာမလုိပါဘဲနဲ႔ သီခ်င္းတိုင္းအလြတ္ရေနခဲ့ပါသည္။ တစ္ခါ … လသာသာ ညတစ္ည ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ခံုေတြခ်၊ လဘက္သုပ္၊ ေရေႏြးၾကမ္း စားစရာအျမည္းေတြနဲ႔ ဝိုင္းဖြဲ႕ထိုင္ၾကသည္။ ကၽြန္မက အစ္မႀကီးေပါင္ေပၚတက္ထိုင္ေနခဲ့ၿပီး အစ္မႀကီးက “မမကို ျဖဴသီသီခ်င္းေတြဆိုျပပါ”လို႔ ေတာင္းဆိုလာခဲ့သည္။ ကၽြန္မ အလြတ္ရေနတဲ့သီခ်င္းေတြမို႔ တစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ဆက္တိုက္ မေမာမပမ္းႏိုင္ဆိုျပလုိက္ပါသည္။ ကၽြန္မ အေကာင္းဆံုးႀကိဳးစားဆိုခဲ့သည္ထင္မိသည္။ ဒါေပမဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ၿပီးတိုင္း ေမေမ နဲ႔ အစ္မေတြက ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္ေမာၾကတာမ်ား အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ပင္၊ ေမေမဆို မ်က္ဝန္းေထာင့္မ်က္ရည္စေလး တို႔ထိသုတ္ရသည္အထိ ရယ္ေမာခဲ့ေလသည္။ ကၽြန္မ စိတ္ထင္ေတာ့ ကၽြန္မ သီဆိုတာေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည္လို႔ပဲ ထင္ခဲ့မိသည္ကိုး။ အားလံုးက ဘာေၾကာင့္မ်ားရယ္ေမာၾကလည္း အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တကယ္နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ အခုေတာ့ ကၽြန္မ နည္းနည္းသေဘာေပါက္လာခဲ့ၿပီထင္ရဲ႕။ ကေလးပိစိေကြးေလးက လူႀကီးသီခ်င္းကို က်က်နန စိတ္ပါလက္ပါဆိုေနတာကိုမ်ား ရယ္ေမာခဲ့ၾကသလား။ ကၽြန္မ သီခ်င္းဆိုရင္ ႏွာသံကေလးနဲ႔ ဆိုသည္တဲ့။ အစ္မႀကီးေျပာတာ ၾကားမိခဲ့သည္။ ကၽြန္မ မွတ္မိေသးသည္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မွာဆို “ေမာင္ေရ သြားမယ္ဘာလုပ္ေနလဲ xxx ေတာ္ၾကာေနာက္က်ေနမယ္ xxx ႏိုင္ငံျခားသြားမယ့္ေမာင့္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းလိုက္ပို႔မယ္ xxx ေမာင္ကလည္းဟယ္ xxx အငွားကား ရဖို႔ရာမလြယ္ xxx သူမ်ားလို xxx ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႔ မသြားႏို္င္ေသးတဲ့ဘဝမို႔ေပါ့ကြယ္ xxx”  စာသားေလးက အဲဒီလို၊ ကေလးပိစိေကြးက ႏွာသံပါပါ၊ ဒီစာသားနဲ႔ စိတ္ပါလက္ပါဆိုေနဟန္က စေနာက္ခ်င္စရာ၊ ရယ္ပြဲဖြဲ႔ခ်င္စရာျဖစ္ေနခဲ့မွာေပါ့။ ကၽြန္မဆိုလည္း ရယ္ေမာမိမွာပါပဲ။ အဲဒီသီခ်င္းဆိုျပခဲ့တဲ့အရြယ္ေလး၊ ကၽြန္မ အစ္မႀကီးေပၚ အက်အနထိုင္လို႔ သီခ်င္းေတြဆိုေနတဲ့ျပကြက္ဟာလည္း ကၽြန္မရဲ႕ အိမ္မက္မွာ ျပန္ျမင္တတ္ေသးသည္။

         တစ္ေန႔ကဆို ကၽြန္မ အိပ္မက္မက္ပံုမ်ား၊ ကၽြန္မက အိမ္ေရွ႕အုတ္ခံုေလးမွာထိုင္ေငးေနရင္း ေဖေဖ့မွာရံုးကေပးတဲ့ Land Rover ကားရွိစဥ္က၊ ကားေမာင္းတဲ့ဦးကိုေထြးႀကီးဟာ စက္ရုပ္ႀကီးတစ္ရုပ္လိုပဲ အိမ္ရဲ႔ေတာင္ဘက္ကေနလမ္းေလွ်ာက္လာသတဲ့။ ကၽြန္မကိုျမင္ေတာ့ ျပံဳးျပံဳရႊင္ရႊင္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေသးသည္။ ဦးကိုေထြးပံုစံဟာ အရင္အတိုင္းပဲ ေဘးတိုက္ခပ္ျပားျပား စက္ရုပ္ပခံုးလို ေလးေထာင့္က်က်ရွိတဲ့ကိုယ္ခႏၶာမ်ဳိး၊ ႀကီးမားလွတဲ့အရိုးအဆစ္ေတြဟာ အသားပါးပါးလ်ားလ်ားၾကားက ခပ္ေငါေငါထြက္ေနတုန္းပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ အဲဒီအရိုးေတြဆီက “ဂၽြတ္ ဂၽြတ္ ေဂါက္ ေဂါက္” ထြက္လာတတ္တဲ့ ျမည္သံေတာင္ အိပ္မက္ထဲမွာ အမွတ္ထင္ထင္ရွိခဲ့ေသးသည္။

         ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္က ပထမအစမ္း၊ ဒုတိယအစမ္း၊ အတန္းတင္ စာေမးပြဲသံုးခုမွာ ပထမအစမ္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ေအာက္တိုဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္ ၁၀ရက္ဟာ အိမ္မွာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေန႔ စာေမးပြဲၿပီးလို႔ အိမ္ကို ဒုန္းစိုင္းျပန္လာခဲ့ရင္ အစ္မေတြက အိမ္ရွင္း၊ အိမ္အလွဆင္ေနၾကၿပီ။ ျပတင္းတံခါးအခန္းဆီးစအသစ္ေတြ လဲတပ္ေနၾကၿပီ။ ပ်ဥ္းမနားသီတင္းကၽြတ္ဆိုတာက ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္တံုးက အစည္းကားဆံုးအခ်ိန္ေတြပါ။ ရန္ကုန္က နာမည္ႀကီးအဆိုေတာ္မွန္သမွ် ဝတ္အသင္းအဖြဲ႔ေတြက ငွားၾကေလသည္။ ကၽြန္မတို႔ေဖေဖက ၿမိဳ႕ဦးဓမၼာရုံဝတ္အသင္းအဖြဲ႔က ျမသပိတ္ကိုင္တဲ့လူႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့သည္။ ေဖေဖက ဓမၼာရုံကလူႀကီး၊ ၿပီးေတာ့ အိမ္ကလည္းက်ယ္သည္။ ေဖေဖ့သားသမီးေတြကလည္း အဆို အတီး ဝါသနာပါၾကသူေတြဆိုေတာ့ ရန္ကုန္က လာမယ့္အဆိုေတာ္ေတြထဲက မိန္းကေလးအဆိုေတာ္ေတြ အိမ္မွာတည္းခိုဖို႔ ေဖေဖက တာဝန္ယူခ်င္ခဲ့သည္။ ေဖေဖက ဧည့္သည္မ်ားမ်ား၊ သားသမီးေတြမ်ားမ်ား စုစုရုံးရုံးရွိေနတာကို အျမဲသေဘာက်တတ္ခဲ့သူမဟုတ္လား။ ေဖေဖ တာဝန္ယူရတယ္ဆိုတာကလည္း တကယ္ေတာ့ ေဖေဖက ဧည့္သည္ေတြအိမ္မွာတည္းဖို႔ ေခါင္းေလးတစ္ညိတ္နဲ႔ ခြင့္ျပဳေပးရုံပါ။ ေမေမနဲ႔ အစ္မေတြကသာ ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးၾကရသည္။ မလာခင္ အိမ္ကို ရွင္းလင္းၾကရသည္။ ကၽြန္မနဲ႔ အစ္ကိုငယ္ကေတာ့ ေဆာ့ကစားဖို႔ပဲ တာဝန္ယူၾကေလသည္။ 

         ေဆာင္းမနက္ခင္းေတြမွာဆိုရင္ မနက္ေစာေစာ ျမဴခိုးေတြတေဝေဝ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲေအးေနပါေစ။ ေမေမကေတာ့ အျမဲပဲ အေစာႀကီးပဲ ႏိုးတတ္ပါသည္။ ကၽြန္မတို႔ကို စာသင္ေပးဖို႔ အိမ္အထိအေရာက္လာတတ္တဲ့ ကန္နားေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဦးျမေအာင္ဟာလည္း ေမေမ့လိုပဲ အေစာႀကီးႏိုးတတ္သူျဖစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ကို ဆရာႀကီးေရာက္တဲ့အခ်ိန္ကပင္ ေတာ္ေတာ္ကိုေစာေနေသးသည္။ ကၽြန္မတို႔က အိပ္ရာထဲက တိုးမထြက္ခ်င္၊ ဆက္ၿပီးအိပ္ခ်င္ေနၾကေသးသည္။ ေမေမက ဆရာႀကီးကို အင္မတန္ရိုေသခင္မင္ေလးစားသည္။ အားနာေလသည္။ အဲဒီေတာ့ ေမေမက ကၽြန္မတို႔ကိုပဲ က်ိတ္ၿပီး ျမန္ျမန္အိပ္ရာထဖို႔ ႏႈိးေလသည္။ တစ္ခါႏွစ္ခါႏွင့္ ကၽြန္မတို႔မလႈပ္ၾကရင္ ကၽြန္မတို႔ ေျခဖဝါးေတြကို ေမေမက ဂလိထိုးကာ ႏိုးပါေတာ့သည္။ ကၽြန္မစိတ္ထင္ေတာ့ ဂလိထုိးသည္ဆိုတာထက္ ပိုျပင္းၿပီး ကုတ္ဆြဲတာလို႔ထင္ခဲ့သည္။ ယားက်ိက်ိထက္ပိုတဲ့အရသာမ်ဳိးကိုး။ ေမေမက ေရဒီယိုတစ္လံုးႏွင့္ မနက္ခင္းေတြကို စတင္ေလ့ရွိသည္။ အိမ္ေတာင္ဘက္ ျခံဝင္းထဲ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ စံပယ္ပင္ေတြ အတန္းလိုက္စီတန္းခ်ထားခဲ့သည္။ ဆရာႀကီး စာသင္ခ်ိန္ၿပီး ျပန္သြားခဲ့ရင္ စပယ္ပင္တန္းထဲမွာ စပယ္ပြင့္ေလးေတြ ခူးေနတဲ့ေမေမ့ကို ရွာေတြ႔ႏုိင္ပါသည္။ ေဖေဖကေတာ့ ေဆးခန္းနဲ႔ အိမ္ေရွ႕လဘက္ရည္ဆိုင္၊ အိမ္ေရွ႕က မနက္ခင္းေစ်းတန္းေလးထဲမွာ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔ ေစ်းဝယ္လိုက္၊ လူနာေတြေဆးကုေပးလိုက္ရွိေနခဲ့သည္။ ေဖေဖ့ကိုရွာခ်င္ေသာ လူနာေတြဟာ ေဖေဖ့အေၾကာင္းသိေနၾကသူေတြမို႔ပဲ ေဖေဖ့ကို ေဆးခန္းထဲမွာမေတြ႕ရင္ အိမ္ေရွ႕က လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ သြားရွာၾကသည္။ လဘက္ရည္ဆိုင္ထဲမေတြ႕ခဲ့ရင္ ေစ်းတန္းထဲ တစ္ပတ္လွည့္ကာ ရွာေဖြၾကေလသည္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အိမ္ေရွ႕လမ္းမမွာ မနက္ခင္းမွာပဲေရာင္းခ်ၾကတဲ့ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေစ်းေလး ရွိခဲ့ေသးသည္။ ေဖေဖက ငရုတ္သီးေလးဝယ္လာလိုက္ ေမေမ့ကိုေပးလိုက္၊ ျပန္ထြက္သြားလိုက္၊ ေနာက္ထပ္ အသီးအရြက္တစ္ခုခုဝယ္လာလိုက္ ျပန္ထြက္သြားလိုက္ အျမဲသြက္လက္လႈပ္ရွားေနခဲ့သည္။ 

         အခုဆိုရင္အိမ္ေတာင္ဘက္က စံပယ္ရုံေဖြးေဖြးမွာ စပယ္ပြင့္ျဖဴျဖဴေလးေတြနဲ႔ ေမေမ့ကို ရွာမေတြ႕ႏိုင္ေတာ့ပါ။ စံပယ္ရုံေဖြးေဖြးမရွိေတာ့သလို ကၽြန္မကလည္း အဲဒီေနရာမွာရွိမေနခဲ့ေတာ့ပါ။ အခု ေမေမ့ကို ကၽြန္မရွာေတြ႕ခ်င္ရင္ Gtalk မီးစိမ္း၊ မီးနီ၊ မီးဝါ မွာ ရွာေဖြရေတာ့သည္။ အသံၾကားခ်င္ရင္ Viber ခရမ္းေရာင္မွာ စကားေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားရသည္။ ေမေမ့ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေလးေတြ၊ ေမေမ့ရဲ႕ ဓာတ္ပံုေလးေတြကို Facebook ျပာျပာမွာ လိုက္လံၾကည့္ရႈရသည္။ ေဖေဖကေတာ့ အင္မတန္ၿငိမ္ဆိမ္သြားခဲ့ေလၿပီ။ ေဖေဖ့ကို ေမေမ့ေလာက္ေတာင္မွ လြယ္လင့္တကူရွာမေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေဖေဖက စကားေျပာ အင္မတန္နည္းသြားခဲ့သည္တဲ့ ေမေမက သတင္းစကားပါးသည္။ ဟိုး အရင္တုန္းကလို မရပ္မနားသြားလာမေနေတာ့ေပ။ လမ္းသိပ္မေလွ်ာက္ေတာ့ေခ်၊ ဘုရားသြားဖူးၾကရင္ ေဖေဖဟာ ဘီးတပ္လွည္းနဲ႔ သြားေနရၿပီတဲ့။ ေဖေဖနဲ႔ စကားေျပာဖို႔ဆိုရင္ နားသိပ္မၾကားေတာ့တဲ့ ေဖေဖက ဖုန္းေျပာဖို႔ကိုလည္း စိတ္မရွည္၊ စိတ္မပါလွေတာ့ေခ်၊ ေဖေဖ့ကို ကၽြန္မရွာေတြႏိုင္မယ့္ေနရာေတြ နည္းပါးသြားခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မက အေဝးမွာေရာက္ေနခဲ့သည္။

         ကၽြန္မရဲ႕မသိစိတ္ထဲက အိပ္မက္အိမ္မွာေတာ့ ေမေမ့ကို စံပယ္ေဖြးေဖြးေတြနဲ႔အတူ၊ ဇြန္ပြင့္ေမႊးေမႊးေလးေတြနဲ႔အတူ ခဏခဏရွာေတြ႕သည္။ ေဖေဖ့ကိုေတာ့ ဆိုင္ကယ္စီးလို႔၊ ေဖေဖ့အသိေစ်းဆိုင္ေလးေတြဆီ တစ္ဆိုင္ခ်င္းဝင္ႏႈတ္ဆက္လို႔ ျပံဳးရႊင္ရယ္ေမာ စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႕ေျပာဆိုေနတာ ျမင္ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္မကေတာ့ အစ္မႀကီးေပါင္ေပၚ တက္ထိုင္ေနလွ်က္က ျဖဴသီရဲ႕သီခ်င္းေတြ ႏွာသံေလးနဲ႔ ဆိုျပေနျပန္သည္။

*********

         အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ ကၽြန္မ အိမ္တစ္အိမ္မွာ အျမဲလိုရွိေနတတ္သည္။ အိပ္မက္ထဲက ျပကြင္းျပကြက္ေတြဟာ  ငယ္ငယ္က ကၽြန္မလႈပ္ရွားရွင္သန္ခဲ့ရာ ပံုရိပ္ေတြျဖစ္ေနတတ္သည္။ အိမ္မက္ထဲက အိမ္ဟာ ကၽြန္မ ေမြးဖြားခဲ့ရာ ပ်ဥ္းမနားကအိမ္ျဖစ္ပါသည္။ အိပ္မက္ရုပ္ရွင္ထဲက ရႈတင္အိမ္က အျမဲပဲ ပ်ဥ္းမနားအိမ္ျဖစ္ေနသည္မွာ အံ့ၾသစရာေကာင္းလြန္းမေနဘူးလား။ မသိစိတ္ရဲ႕ ေစရာ အိမ္အတြက္ ဇာတ္ညႊန္းေရး၊ ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြျပင္ဆင္တည္းျဖတ္၊ ကိုယ္တိုင္သရုပ္ေဆာင္ရင္း ကၽြန္မ အံ့အားသင့္ေနခဲ့ပါသည္။          ။ 

ၿဖိဳးၿဖိဳး