လူတိုင္းကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးၿပီလား ဟယ္လို !

အသံတိတ္ခြဲခြာျခင္း

တစ္အိမ္လံုးသုသာန္တစ္စျပင္လုိ ၿငိမ္၀ပ္တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ညဥ္႔နက္နက္၊ အိပ္ခန္းတစ္ခန္း၊ ခုတင္တစ္လံုး၊ လူႏွစ္ ေယာက္။ အိပ္ေမာက်ေနပံုရသည့္ လူေယာက္်ားေဘးမွာ Midnight Wine အေရာင္ ည၀တ္အက်ီႏွင့္ မိန္းမတစ္ေယာက္၊ သူမ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ နာက်င္ထိခိုက္ခံစားေနရပံုက အထင္းသားေပၚေနသည္။ ဒီမိန္းမ ဘာကုိ ဒီမွ်ေလာက္ နာက်င္ခံစားေနရပါလိမ့္ ဟု ကၽြန္မေတြးေနစဥ္မွာပဲ ေဘးကလူကုိ တစ္ခ်က္ စိန္းစိန္းႀကီးၾကည့္ကာ ရုတ္တရက္ ထထုိင္သည္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကုိ ယတိျပတ္ခ်ပစ္လုိက္သည့္ဟန္။ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္လုိ ေတာင့္တင္းျမန္ဆန္သည့္ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားသည္။ ညႀကီးမင္းႀကီး ဘယ္ဆီ ထြက္သြားပါလိမ့္။ ကၽြန္မ ေတြးေနစဥ္မွာပဲ ေသနတ္သံတစ္ခ်က္ ဒုိင္းခနဲၾကားလုိက္ရသည္။

“ဘုရားသခင္ ..ဒီမိန္းမ သူ႔ကုိယ္သူ သတ္ေသသြားၿပီ”

အသံထြက္ေရရြတ္ကာ ကၽြန္မ ၀မ္းနည္းသြားသည္။

xxxxxx

သူမနာမည္ စူဇန္နာ၊ Physio Therapist တစ္ေယာက္။ သူမမွာ ခန္႔ညားသည့္ရုပ္ရည္ႏွင့္ စမတ္က်က်၀တ္စား ေနထုိင္ တတ္သူ ခင္ပြန္း ဆမ္ျမဴရယ္ ရွိသည္။ သူတုိ႔မွာ သမီး ေမရီႏွင့္ သား ေဒးဗစ္တုိ႔ရွိ သည္။ ေနရာသစ္ေဆာက္လုပ္ေနသည့္ ဆုိက္ထဲ မွာ အလုပ္သမားအသစ္ေရာက္သည္။ အီဗန္တဲ့။ ခင္ပြန္းသည္ ဆမ္္ႏွင့္မိတ္ဆက္ေပးလုိက္ရာ ဆမ္က သူ႔၀သီအတုိင္း `လာပါ ကုိယ္က မရြံတတ္ပါဘူး´လုိ႔ ခပ္ေင့ါေငါ့ေျပာရင္း ညစ္ေပေနသည့္ အီဗန္႔လက္ကုိ ေဖာ္ေရြဟန္ျပကာ တလိႈက္တလွဲဟန္အစြမ္းကုန္ ဆြဲယမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။ ဆမ့္လုပ္ေပါက္ကုိ စူဇန္ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ေပါင္းလာတာ ၁၄ႏွစ္ရွိၿပီပဲ။ သူ႔ကို္ယ္သူ လူႀကီး လူေကာင္း ပံုစံျပလိုက္ၿပီး တစ္ဖက္သားကုိ အလုပ္သမားလုိ႔ တမင္လူတန္းစားခြဲျခား ဆြဲႏွိမ့္ပစ္လိုက္တာ။

ေနရာသစ္အတြက္ ေၾကြျပားေတြလုိက္ေရြး၊ လုိအပ္တာလုိက္၀ယ္ရင္း အီဗန္႔ကို စူဇန္က `ကၽြန္မ ေယာက္်ားရဲ႕ ပံုစံအတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္´ ေျပာသည္။ ဒီလုိေျပာမွ ပုိဆုိးေတာ့သည္။

“ငါ့လုိ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္လူေခ်ာနဲ႔ တစ္ေနကုန္ ဆုိက္ထဲမွာ အတူရွိေနတာကုိ သူ႔စိတ္ထဲ မနာလုိအူပြ ျဖစ္ေနမွာေပါ့”လုိ႔ အတည္ေပါက္ႀကီး အီဗန္ေျပာလုိက္သည္။ ရွက္ရယ္ရယ္ေနသည့္ စူဇန္႔မ်က္ႏွာက အီဗန္႔စကားကုိ ျခြင္းခ်က္မရွိေထာက္ခံခ်င္ သလုိလုုိ။

အီဗန္႔အတြက္လုပ္အားခကုိ `မင္းပဲေပးလုိက္´လုိ႔ ဆမ္ကမွာသည္။ စူဇန္နာ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ဆုိက္ထဲကုိ ကားေမာင္း ထြက္လာခဲ့သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန အီဗန္႔ကုိလွမ္းျမင္သည္ႏွင့္ ကားကုိ လမ္းေဘး အျမန္ထုိး ရပ္လုိက္သည္။အီဗန္႔ဆီ ခပ္သြက္သြက္သြားကာ`ေရာ့ ရွင့္အတြက္လုပ္အားခေငြ´ဆုိၿပီး စာအိတ္ကေလး ကမ္း ေပးေနတုန္းမွာပဲ နေမာ္နမဲ့ရပ္ခဲ့တဲ့ကားက လမ္းမေပၚအရွိန္ျဖင့္ ေလွ်ာဆင္းလိမ့္ထြက္သြားသည္။ အီဗန္ လုိက္ဆြဲရာ ကားလည္းအရပ္၊ သူကုိယ္တုိင္လည္း လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းေပၚ ကားခနဲ ေမွာက္လ်ားထုိး ျပဳတ္က်သြားသည္။ `အမေလး ဒီလူေသပါၿပီ´ စူဇန္ပ်ာသြားသည္။ ကုိယ့္အလုပ္သမား ကုိယ့္ေၾကာင့္ျဖစ္ေတာ့ ေဆးရံုလုိက္ ပို႔ရၿပီ။ အီဗန္ေျခေထာက္ မေထာက္ႏိုင္ေတာ့ ၊ တစ္ပတ္ေလာက္နားရမည္တဲ့။ အီဗန္က မနားခ်င္။ မနက္ျဖန္ သူ သူ စပိန္ကိုသြားစရာရွိသည္တဲ့။ ဆရာ၀န္က ခြင့္မျပဳ။

“ကၽြန္ေတာ္က ေန႔စား အလုပ္သမား၊ မနက္ျဖန္တစ္ရက္ပဲနားရတာ၊ နားတဲ့ရက္ကေလး ကၽြန္ေတာ့္ သမီးန႔ဲ သြားေတြ႕ ရမွာ သြားမွျဖစ္မယ္”

ေဆးသြင္းပုိက္ေတြ ဆြဲျဖဳတ္၊ ရုန္းရုန္းကန္ကန္ဆုိေတာ့ စူဇန္႔ရင္ထဲ မေကာင္းေတာ့။ `ကၽြန္မကုိယ္တုိင္ ကားေမာင္းပို႔ ေပးၿပီး ေဆးရံုကိုျပန္ေခၚလာပါ့မယ္´လုိ႔ တာ၀န္က်ဆရာ၀န္ကုိ ကတိျပဳ၊ အကိုက္အခဲေပ်ာက္ ေဆး၀ါးအျပည့္အစံု၊ ခ်ိဳင္းေထာက္ တစ္စံုႏွင့္ ေခၚထုတ္ခဲ့သည္။ ကားေပၚမွာ အီဗန္ကရင္ဖြင့္သည္။

“ငါ ေထာင္က်လုိ႔ သမီးနဲ႔ကြဲခဲ့တာ”

“ရွင္ဘာလုပ္ခဲ့လုိ႔မ်ား ေထာင္က်ရတာလဲ”

အီဗန္က တိတိက်က်မေျဖ။ သမီးအတြက္ပါ လုိ႔ပဲ ခပ္တုိးတုိးေျပာသည္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ အီဗန္က သူ႔သမီးနဲ႔ ညအိပ္ေန ဦး မယ္တဲ့။  တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ဖုိ႔ စိတ္ခ်ေလာက္သည့္အေနအထားမဟုတ္ေလေတာ့ စူဇန္႔ခမ်ာ ဟုိတယ္တစ္ခု အနီးမွာရွာ၊ အခန္းငွား ညအိပ္ေစာင့္ေပးရေတာ့သည္။ မုိးလင္းေတာ့ အီဗန္႔ဆီလုိက္သြားရာ သမီးႏွင့္ေတြ႕သည္။ အီဗန္႔သမီးက ငါးႏွစ္အရြယ္ ေလာက္ေလး။ နာမည္က ဘီတာတဲ့။ အီဗန္႔ဒဏ္ရာကုိ စူဇန္ dressing လုပ္ေပးခဲ့သည္။ ညခင္းမွာ ဟုိတယ္နားက စားေသာက္ ဆုိင္မွာ အီဗန္ႏွင့္ စူဇန္နာတုိ႔ ညစာထြက္စားသည္။

“သမီးနဲ႔အဆင္ေျပလား”

“အင္း၊ ေန႔ခင္းဆုိ သူ ဘာမွမေျပာဘူး၊ ညဆုိ ေမးခြန္းေတြ ဒရစပ္ထုတ္ေတာ့တာပဲ၊ သူသိခ်င္တာအကုန္ေမးၿပီးမွ အိပ္ တယ္၊ ငါ့ကို ဘယ္သြားေနတာလဲ၊ ဘာလုပ္လဲ အကုန္ကိုေမးေတာ့တာကြာ”

“ရွင့္သမီးက ငယ္လြန္းတယ္၊ ရွင္ေထာင္က်တဲ့အေၾကာင္း မေျပာမိေစနဲ႔”

ႏွစ္ေယာက္သား အျပန္အလွန္စကားဖလွယ္ရင္း ငယ္ေပါင္းေတြလုိ ရင္းနွီးသြားၾကသည္။

xxxxxxx

အလုပ္မဆင္းႏုိင္ေသးသည့္အီဗန္႔ကုိ အိမ္အထိ စူဇန္သြားေတြ႕သည္။ ဒဏ္ရာကုိ ပတ္တီးလဲ ေဆးထည့္ေပးသည္။ အစေတာ့ ရုိးရုိး၊ ေနာက္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးတုိးမိေလသလား၊ စူဇန္နာတစ္ေယာက္ မိမိအလုပ္ကိုပါ အပ်က္ခံကာ အီဗန္႔ကုိသြားသြား ေတြ႕မိသည္။ သြားတုိင္းလည္း စူဇန္က`ကၽြန္မအိမ္မျပန္ခ်င္ဘူး´ ေျပာမိတတ္သည္။ ၿပီးေတာ့လည္း ျပန္ရတာပါပဲ။ တစ္ဖက္မွာက အိမ္ေထာင္မိသားစု ရွိေသးသည္ကိုး။ ခက္ေတာ့ ခက္ၿပီ။ စူဇန္တစ္ေယာက္ အီဗန္ႏွင့္မေတြ႕ဘဲမေနႏုိင္၊ ေတြ႕ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ လွ်င္လည္း အေရာင္စြန္းထင္းေနသည့္ လိပ္ျပာက တေစၧတစ္ေကာင္လုိ ေန႔ေန႔ညည ရိပ္ရိပ္၀ဲ၀ဲ ေျခာက္လွန္႔ေနျပန္သည္။ ေနာက္ ဆံုး မ်ိဳသိပ္မထားႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျဖစ္ရပ္မွန္ကုိ ဆမ္ျမဴရယ့္အား ဖြင့္ခ်မိေတာ့သည္။

“ဆမ္.. ကၽြန္မ ခ်စ္မိေနၿပီ”

“ဘယ္လုိ မင္း ဘာေျပာလုိက္တယ္”

“အီဗန္႔ကုိ ခ်စ္မိသြားၿပီ”

ဘယ္သူလဲ၊  ဘယ္ကေကာင္လဲ ဆမ္ျမဴရယ္ မသိ။ သူ႔ရဲ႕ စီးပြားဖက္၊ အားက်ဖက္၊ ၿပိဳင္ဘက္ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ မိတ္ေဆြေတြထဲမွာ ဒီနာမည္မၾကားဖူးခဲ့။

“ဘယ္သူလဲ ..အီဗန္…”

“ဟုိ ကၽြန္မရဲ႕ကားေၾကာင့္ တစ္ခါ ဒဏ္ရာရဖူးတဲ့လူ”

ဘုရားဘုရား၊ ဆမ့္ မ်က္လံုးေတြ ျပာေ၀သြားသည္။ ကေလကေခ်၊ ေအာက္တန္းစား၊ အလုပ္သမားနဲ႔ ၾကံႀကီးစည္ရာ.. ကြာ၊ ငါ့မွာေတာ့ ဒီမိန္းမ ဒီသားသမီး အျမင့္ဆံုးမွာ စမတ္က်က် ေနရေအာင္ ႀကိဳးစားလုိက္ရတာ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိစၥမရွိ။ မိန္းမေတြ ဟာ ေဆးလိပ္ေလးတဖြာဖြာ ဘီယာေလးတျမျမနဲ႔ အေျပာေကာင္းတဲ့ ေယာက္်ားဆုိ ယစ္မူးသာယာၿပီး စိတ္ကူးထဲ ထည့္ယဥ္ပစ္ တတ္ၾကတာ ဓမၼတာပဲ။ ဒီေကာင္ င့ါထက္အေျပာေကာင္းလုိ႔ျဖစ္မွာေပါ့၊ ခ်စ္မိရံုပဲဆုိ အေၾကာင္းမဟုတ္။ ဆမ္ျမဴရယ္ေတြးကာ သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပလာသည္။

“ခ်စ္မိရံုပဲမုိ႔လား၊ ဒါ့ထက္ပိုသြားၿပီလား”

ဘာမွမေျဖသည့္ ဇနီးသည္ကိုၾကည့္ကာ ဆမ္ျမဴရယ္ ေယာက္ယက္ခတ္သြားသည္။ ပခံုးေတြကုိ ကုိင္ဆြဲလႈပ္ကာ ဒရစပ္ ေမး လုိက္သည္။

“ဟင္..ေျဖေလ၊ ဘယ္ႏွခါ ေတြ႔ၿပီးၿပီလဲ ဘယ္ႏွခါရွိၿပီလဲ၊ ေျဖစမ္းေျဖေလ”

“ဒါက အဓိကမဟုတ္ပါဘူး” တဲ့။ ဒါျဖင့္ ဘာကအဓိကလဲ။ ေျပာရခက္ေနပံုရသည့္ စူဇန္႔မ်က္ႏွာကုိ ဆမ္ျမဴရယ္မၾကည့္ရက္ ေတာ့။ ျပတင္းတံခါးဆီ အၾကည့္လႊဲဖယ္ကာ ထပ္ေမးမိသည္။

“ ဘယ္မွာ ေတြ႕ၾကတာလဲ”

“သူ႔အိမ္မွာ…”

အသံုးမက်တဲ့မိန္းမ၊ ဒီေကာင္က မင္းဆီလာတာမဟုတ္ဘဲ မင္းက မေနႏုိင္မထိုင္ႏုိင္ သြားသြားေနတဲ့သေဘာေပါ့။ ႏြမ္း ဖတ္ေနသည့္ ဇနီးသည္မ်က္ႏွာကုိ စုိက္ၾကည့္ကာ ဆမ္ျမဴရယ့္ စိတ္ထဲ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္သြားသည္။ ဘာလုပ္ရမည္မွန္း ဆမ္ျမဴရယ္ မသိ။ ကမၻာနဲ႔ခ်ီသည့္ စီးပြားေရးျပႆနာ အခက္အခဲေတြ ေထာင္ေသာင္းမက သူ ေျဖရွင္းလုိက္လွ်င္ အလြယ္ကေလး။ အခု သူ႔မိန္းမ လင္ငယ္ထားေနသည့္ ကိစၥကုိ သူ မေျဖရွင္းတတ္ေတာ့။ ရွက္စရာ ခံျပင္းစရာ၊ ဒီေကာင္က င့ါထက္ ဘာသာလုိ႔လဲ။ ခက္တာက ငါအၾကမ္းပတမ္းလုပ္လုိက္ရင္ ဟုိဘက္ ပိုပါသြားမလားပဲ..ေတြးကာ ဆမ္ျမဴရယ္ ၀မ္းနည္းလာသည္။ ေယာက္်ားတန္မဲ႔ မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးေတြထဲ ထုိး၀ွက္ကာ ရိႈက္ႀကီးတငင္ ငုိခ်မိေတာ့သည္။ ဘ၀ကုိ ဟန္က်ပန္က် ျဖတ္သန္းႏုိင္ခဲ့သည္သာမက တစ္ေလွ်ာက္လံုး မာန္မာနအျပည့္ႏွင့္ စမတ္က်က်ေနထုိင္ခဲ့သူ ခင္ပြန္းသည္အား ငုိႀကီးခ်က္မပံုစံႏွင့္ ေတြ႕ရသည့္အခါ စူဇန္႔စိတ္ထဲ ငါဘာေတြေလွ်ာက္ လုပ္ခဲ့ပါလိမ့္လုိ႔ ေနာင္တတစ္ခ်က္ရသြားသည္။ လႈပ္ခါေနသည့္ ဆမ့္ပခံုးကို ေပြ႕ဖက္ကာ ကတုန္ကယင္ ေျပာမိသည္။

“အုိ ဆမ္၊ ဆမ္ရယ္ ဒီလုိမလုပ္ပါနဲ႔ ကၽြန္မ သူ႔ကုိ ေနာက္တစ္ခါ မေတြ႔ေတာ့ဘူး၊ ကတိေပးပါတယ္”

xxxxxxx

အျပစ္ရွိတာခ်င္းအတူတူ စူဇန္႔အျပစ္က ပုိႀကီးသည္၊ စူဇန္က မိန္းမမဟုတ္လား။ အိမ္ေထာင္ရွိမိန္းမတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ အျခားေယာက်္ား တစ္ေယာက္က အမွန္တကယ္ခ်စ္လာသည္ျဖစ္ေစ၊ ရလုိရျငားစိတ္နဲ႔ျဖစ္ေစ မည္သုိ႔ခ်ဥး္ကပ္ခ်ဥ္းကပ္ နည္းမ်ိဳးစံု ႏွင့္ ေရွာင္တိမ္းထြက္ႏုိင္ရမည္မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ စူဇန္က ရုန္းထြက္ရန္မဆုိထားႏွင့္ မီးရွိရာကို ရူးရူးမုိက္မိုက္ တုိး၀င္ခ်င္ ေနသည့္ ပုိးဖလံမေလး ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။

အီဗန္႔အေနႏွင့္ ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာျဖတ္သန္းရင္း ဘ၀မွာ တစ္ႀကိမ္ ေထာင္က်ဖူးေသာ္လည္း အက်င့္ပ်က္ေယာက္်ား တစ္ေယာက္မဟုတ္။ သူ႔ဘ၀မွာ လက္ညိွဳးထုိးစရာအျပစ္က လင္ရွိမိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ ခ်စ္ႀကိဳက္မိျခင္းပါပဲ။ သုိ႔ေပမဲ့  ဆမ္ျမဴရယ္ သိ သြားၿပီဆုိသည့္အခါ ေယာက်္ားျခင္း စာနာစိတ္ႏွင့္ သူ႔စိတ္သူထိန္းခ်ဳပ္ကာ စူဇန္႔ကုိ ေရွာင္သည္။ အိမ္ေျပာင္းလုိက္သည္။ အလုပ္ေျပာင္း လုိက္သည္။ အမွားထဲ ေခါင္းစုိက္ထုိးထည့္ထားလွ်င္ ကိုုယ္တုိင္ပဲ အသက္ရွဴက်ပ္မွာေပါ့၊ အမွန္ရွိရာ ဦးေမာ့ကာ သူ႔အေျခအေနေတြ ေျပာင္းလဲပစ္ဖုိ႔ အီဗန္ႀကိဳးစားသည္။ ခက္သည္က စူဇန္နာ။ ငိုေၾကြးေနသည့္ လင္ေယာက္်ားကုိ မၾကည့္ရက္ ႏုိင္ျဖစ္ကာ ကတိေပးလုုိက္ေပမဲ့ စိတ္က အီဗန္ႏွင့္ ထပ္ေတြ႕ရဖုိ႔သာ ေဇာကပ္သည္။ ဖုနး္မကိုင္ဘဲ ေရွာင္တိမ္းေနသည့္ အီဗန္႔ကို သဲသဲမဲမဲလုိက္ရွာသည္။ ယူဇီရပ္ကြက္က စားေသာက္ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ ေတြ႕သည္။ စူဇန္႔အခ်စ္ကို အီဗန္အသိအမွတ္ျပဳခ်င္ေပမဲ့ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္အခက္မေတြ႕ေစခ်င္ေတာ့ စူဇန္႔ကုိ တည္ၾကည္စြာျငင္းပယ္ရသည္။ `အလုပ္လုပ္ခ်ိ္န္ စကားေျပာလုိ႔မရ ဘူး´ `ငါမအားဘူး´။ ဘယ္လုိေျပာေျပာ စူဇန္က မျပန္။ ေခါင္းမာမာႏွင့္ ေစာင့္သည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေတြ႕ခ်ိန္မွာ `ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဇာတ္လမ္းက ေရွ႕ဆက္လုိ႔မရႏုိင္ဘူး´လုိ႔ အားတင္း ေျပာလုိက္သည္။ ဒီေလာက္ေျပာလွ်င္ေတာ့ စူဇန္လက္ေလွ်ာ့မည္လုိ႔ အီဗန္ ယူဆသည္။ သူ႔အထင္ မွားသြားၿပီ။

“ကၽြန္မကေတာ့ ရေအာင္ ေရွ႕ဆက္မွာပဲ”

စူဇန္က သည္လုိေျပာေနမွေတာ့ အီဗန္က ဘာသားနဲ႔ထုထားတာမုိ႔လဲ၊ ေယာက္်ားေလ။ တင္းခဲထားသည့္ စိတ္ေတြ ခ်ည့္နဲ႔ၿပိဳက်သြားသည္။ စူဇန္က သူ႔မ်က္လံုးေတြကုိ တည့္တည့္စုိက္ၾကည့္ကာ ခုိင္ခုိင္မာမာေျပာလုိက္ေသးသည္။

“ကၽြန္မ သူ႔ကုိ စိတ္ပ်က္ေနတာၾကာၿပီ၊ ေရွ႕ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ရွင္နဲ႔ပဲ ကုန္ဆံုးလုိက္ခ်င္ေတာ့တယ္”

ခ်စ္ေဇာအဟုန္ မကုန္ႏုိင္ မခမ္းႏုိင္၊ တားမရဆီးမရျဖစ္ေနသည့္ ရင္ခြင္ထဲက မိန္းမကို အီဗန္ျငင္းခ်က္မထုတ္ႏုိင္ေအာင္ သေဘာက်သြားသည္။

“အခ်စ္ေလး မင္း ရူးမ်ား ရူးသြားၿပီလား၊ အင္း…မင္းရူးေလ ငါႀကိဳက္ေလပါပဲကြာ…”

ေသာက္ေလ ငတ္ေလ ဘယ္ေတာ့မွ ဆာငတ္မေျပႏုိင္သည့္ ပင္လယ္ေရငန္ကုိ ၿပိဳင္တူေသာက္ရင္း စူဇန္ႏွင့္ အီဗန္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အဟုတ္ထင္ပစ္လုိက္ၾကသည္။

xxxxxxx

 “ဟုိေကာင့္ကို မင္းျဖတ္ေတာ့ မင္းကငါ့မိန္းမ ငါ့အတြက္ပဲျဖစ္ရမွာ”

ဆမ္ျမဴရယ္ေဒါသပုန္ထၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္သား ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ ေထြးလံုးရစ္ပတ္ၿပီး ေျခကုန္လက္ပန္းက် ေမာဟုိက္ခ်ိန္မွာ စူဇန္က ႏြမ္းဟဟအသံႏွင့္ေတာင္းပန္သည္။

“ကၽြန္မလည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္မကုိယ္ကၽြန္မလည္း မုန္းမိပါတယ္၊ ကၽြန္မကုိ သြားခြင့္ျပဳပါ”

“ငါ့ဆီကထြက္သြားတာနဲ႔ မင္းဘ၀ ဒုကၡေရာက္မွာပဲ၊ မင္းတုိ႔ အဆင္ေျပမယ္ထင္လုိ႔လား၊ မင္းတုိ႔မွာ ဘာပုိင္ဆုိင္မႈရွိလုိ႔လဲ၊ ေနစရာေတာင္ရွိလုိ႔လား”

စူဇန္က`ၿမိဳ႕ထဲမွာ လုပ္စရာအလုပ္ေတြေပါပါတယ္´တဲ့။ မရွိစဖူး သတိၱေတြ ထူးကဲရွိေနသည့္ စူဇန္႔ကိုၾကည့္ကာ ဆမ္ျမဴ ရယ္ ေစြ႔ေစြ႕ခုန္သြားသည္။ `မင္း ဘာအလုပ္မွလုပ္လုိ႔ရမွာမဟုတ္ဘူး ၾကည့္ေန´ လုိ႔ၿခိမ္းေျခာက္စကားဆုိလုိက္သည္။ သူ႔စကား အတုိင္းပဲ ဆမ္ျမဴရယ္က ဂုဏ္ရွိန္ပါ၀ါသံုးကာ ၿမိဳ႔ေတာ္၀န္ ဘာရီလာႏွင့္ေပါင္းၿပီး အခြင့္အလမ္းမွန္သမွ် ပိတ္ဆုိ႔ပစ္လုိက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုး၏ အေၾကြး၀ယ္ ကတ္၊ ေငြထုတ္ကတ္ေတြ ဘာမွသံုးမရေတာ့။ မစားရတဲ့အမဲ သဲနဲ႔ပက္ ေျပာမလား၊ ေျပာလည္း ခံလုိက္ရံုု။ `ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ မိန္းမကို ကာမပုိင္လင္ေယာက်္ားအေနနဲ႔ သဲနဲ႔ပက္ခြင့္ေတာ့ရွိမွာပဲ' လုိ႔ အေတြးရုိင္းရုိင္းေတြ ဆမ္ျမဴရယ္ေတြးပစ္လုိက္သည္။ စူဆန္ႏွင့္အီဗန္ဒုကၡေရာက္ၿပီ။ စူဇန္ ဆမ္ျမဴရယ္ႏွင့္သြားေတြ႕သည္။

“ကၽြန္မတုိ႔ကုိ Black List ထဲေရာက္ေအာင္ လုပ္ေနတဲ့ ရွင့္လုပ္ရပ္ေတြ ရပ္တန္းကရပ္ေတာ့”။

ဆမ္ျမဴရယ္ကလည္း ျပတ္သားသည္။

“ရပ္မယ္ေလ..မင္း ငါ့ဆီ ျပန္လာရင္ေပါ့…”

“ေသေတင္ျပန္မလာဘူး၊ ေ၀းေသး”

“ဒါဆုိလည္း ဒါ မင္းေရြးတဲ့လမ္းပဲ”

ေနာက္ဆံုး စူဇန္က ဆမ္ျမဴရယ့္အိမ္ထဲ ညဘက္ခုိး၀င္ကာ ပုိင္ဆုိင္သမွ်ေတြကို အကုန္ယူထုတ္သည္။ ဆမ့္လုပ္ရပ္အေပၚ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ မပုိင္ဆုိင္သည့္အရာေတြပါ ယူပစ္လုိက္သည္။ `သူပုိင္ပစၥည္းေတြကို မယူစမ္းပါနဲ႔ကြာ´အီဗန္တားေပမဲ့ စူဇန္ ဂရုမစုိက္၊ `ရွင္မလုပ္ႏုိင္ရင္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္းလုပ္မယ္" တဲ့။ သည္လုိႏွင့္ အီဗန္ၾကံရာပါျဖစ္ရၿပီ။

မေန႔ညက ခုိးယူလာသည့္ ပန္းခ်ီကားေတြကုိ အီဗန္သြားေရာင္းေပးေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ျပန္မလာေတာ့ စူဇန္စိတ္ ပူလာသည္။  တံခါးေခါက္သံၾကားလွ်င္ ၀မ္းသာအားရထဖြင့္လုိက္သည္။ ေမွ်ာ္တာတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာတစ္ေယာက္။ တံခါး၀မွာ အႏုိင္ရမ်က္ႏွာႏွင့္ ဆမ္ျမဴရယ္။

“သူျပန္မလာဘူး၊ ရွင္ သူ႔ကိုဘာလုပ္ထားလဲ၊ ဒါေတြအားလံုး ကၽြန္မ စီစဥ္တာ၊ သူ႔ကုိဘာမွ သြားမလုပ္ပါနဲ႔၊ သူဘယ္မွာ လဲ…”

“ခုိးရာပါပစၥည္းေရာင္းလို႔ လက္ပူးလက္ၾကပ္မိတာပဲေလ၊ ဒီေကာင္က ေထာင္က်ဖူးတဲ့ေကာင္ပဲ၊ ေထာင္က သူ႔အတြက္ ဘာမွ မဆန္းဘူး”

“သူ႔ကုိ လႊတ္ေပးပါ၊ ကၽြန္မ ဘာလုပ္ေပးရမလဲေျပာ ရွင္ျဖစ္ေစခ်င္တာ ျဖစ္ရပါမယ္”

အီဗန္လြတ္ေျမာက္ေစလုိသည့္စိတ္ႏွင့္ စူဇန္ေတာင္းပန္တုိးလွ်ိဳးမိသည္။ ဆမ့္ အႀကိဳက္ေပါ့။ ဆမ္ျမဴရယ္လုိခ်င္တာ ဒါပဲေလ။

“ငါေျပာၿပီးၿပီပဲ၊ မင္းအိမ္ျပန္လာေပါ့..ငါ့ဆီျပန္လာေပါ့”

စူဇန္မူးေမ့ေပ်ာ့ေခြလဲက်သြားသည္။

ေနာက္ဆံုး စူဆန္အိမ္ကုိ ျပန္ေရာက္ခဲ့ရၿပီ။ အေမ့ကို စကားမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူးလုိ႔ဖုန္းဆက္ေျပာသည့္ သမီးက အခုလုိ အေမအိမ္ျပန္ ေရာက္လာေတာ့လည္း နာက်င္စရာေတြေမ့ကာ အရင္လုိ ခ်စ္ရျပန္သည္။ အေမက အေမပဲကိုး။ ဘာေတြလုပ္လုပ္ ဘယ္ဆီေရာက္ ေရာက္ `အေမ့ကုိခ်စ္တယ္´လို႔ မက္ေဆ့ဂ်္ေလးပုိ႔ေလ့ရွိသည့္ သား ကေတာ့ အေမအိမ္ျပန္ေရာက္လာတာ အတုိင္းထက္အလြန္ ေပ်ာ္ပါသည္ေပါ့။ သုိ႔ေပမဲ့ အေမတကယ္ေပ်ာ္ဖုိ႔က အဓိက။ အေမ့ပါးကုိ ဖြဖြေလးနမ္းရင္း အေမ့ရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း အစစ္အမွန္က ဘယ္ဆီမွာပါလိမ့္လုိ႔ စာနာစိတ္ႏွင့္ တိတ္တခုိးအေျဖရွာေနမိသည္။ စိတ္ေရာလူပါ ခ်ံဳးခ်ံဳးက်ကာ အိပ္ရာထဲ အနားယူေနရသည့္ စူဇန္႔ကုိ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ဖူးသလုိ ဆမ္ျမဴရယ္က အရင္လုုိၾကင္နာဟန္အျပည့္ႏွင့္ ျပဳစုယုယသည္။ ေဆးတုိက္၊ ေရတုိက္သည္။ အနားက မခြာ။ ေနေကာင္းၿပီလား နဖူးေလးကို စမ္းသည္။`ေယာက္်ားေတြမာယာမ်ားရင္ မိန္းမလုိက္မမီ´လုိ႔ စူဇန္ ေတြးကာ ဆမ္ျမဴရယ့္ အေပၚ အယံုအၾကည္မရွိေတာ့။ သူ႔မိန္းမပီပီ သူ႔အနားမွာ ထမင္းဟင္းခ်က္ေပးတာ၊ လိင္မႈကိစၥျဖည့္ဆည္း ေပးတာ၊ ဒါေတြေမွ်ာ္ လင့္ၿပီး ငါက်န္းမာေအာင္ ျပဳစုေပးေနတာ၊ ဒါ သူ႔အက်ိဳးအတြက္ သူလုပ္တာ။ သြား မလာနဲ႔ဆမ္။ ရွင့္ကို ကၽြန္မ စိတ္ကုန္တယ္၊ စိတ္ပ်က္တယ္။ မယံုဘူး။

xxxxxxx

အိပ္ရာထဲလဲေနသည့္ ျပင္သစ္အမ်ိဳးသမီး စူဇန္နာ့ကိုၾကည့္ကာ သူမႏွင့္ထပ္တူ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ႏံုးေခြခ်ည့္နဲ႔ သြားေတာ့ သည္။ စူဇန္နာ့ အတိတ္ဘ၀ထဲက ျပန္ထြက္လာခ်ိန္မွာ ကၽြန္မဦးေခါင္းတစ္ခုလံုး ရႈပ္ေထြးေနာက္က်ိလုိ႔ေနသည္။ ပုိးဖလံ၊ အဆုိးမေလးပဲလုိ႔ ကရုဏာေဒါေသာႏွင့္  ကၽြန္မ ေရရြတ္မိသည္။ ၾကည့္ေနဆဲမွာပဲ ျမင္ကြင္းက အစပုိင္း ပံုရိပ္ေတြဆီ ျပန္ေရြ႕ သြားသည္။

Midnight Wine အေရာင္ ည၀တ္ အက်ီႏွင့္ မိန္းမေခ်ာေလး စူဇန္နာ ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာဟန္ႏွင့္ အိပ္ရာကေန ထထြက္ သြားသည္။ ဟုတ္တာေပါ့။ ေသဖုိ႔လံုေလာက္သည့္ ျပစ္ခ်က္ေတြႏွင့္ ခႏၼၶာတစ္ကုိယ္လံုးျပည့္ႏွက္ေနမွေတာ့ သူမကုိယ္ သူမ သတ္ေသဖုိ႔ ေသနတ္တစ္လက္သြားရွာတာပဲ ျဖစ္မည္ေပါ့။ အစပုိင္းမွာ ေသနတ္သံတစ္ခ်က္ ကၽြန္မ ၾကားခဲ့ရသည္ပဲ။ ၾကည့္ေနဆဲ မွာပဲ စူဇန္နာ ေသနတ္တစ္လက္ႏွင့္ အိပ္ခန္းထဲျပန္၀င္လာသည္။ ခင္ပြန္းသည္ ဆမ့္ေရွ႕မွာ သူမအျပစ္ေတြ ၀န္ခံေျဖာင့္ခ်က္ေပးၿပီး သူမကိုယ္သူမ ရဲရဲတင္းတင္း သတ္ေသျပမလုိ႔ပဲ ျဖစ္မွာေပါ့။

အုိ..ဘုရားခင္ ဘယ္လုိပါလိမ့္…ေသနတ္ေျပာင္း၀က ဆမ္ျမဴရယ့္ဘက္ကိုခ်ိန္ထားပါလား…။

ဒုိင္းခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္ေပ်ာ္ေန ပံုရသည့္ ဆမ္ျမဴရယ့္ရင္၀ကေန ေသြးေတြ စိမ့္ထြက္လာသည္ ကုိ ျမင္လုိက္ရခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ရင္၀မွာလည္း ပူထြက္သြားသည္။ တစ္ကုိယ္လံုးလူေသလုိ ေတာင့္တင္းသြားသည္။ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ဟန္ျဖင့္ ေလွကားကေန ေျပးဆင္း ကားေမာင္းထြက္သြားသည့္ စူဇန္နာ့ကို ကၽြန္မ ဆက္မၾကည့္ခ်င္၊ မၾကည့္လည္း မၾကည့္ရက္ ေတာ့ပါ။

စူဆန္ အခုသြားမွာ အီဗန္႔ဆီပဲျဖစ္မွာေပါ့။ သူခ်စ္သည့္ မိန္းမက သူ႔ဆီ အၿပီးတုိင္ေရာက္လာခဲ့ေပမဲ့ အီဗန္ ေပ်ာ္ရႊင္မည္ မဟုတ္လုိ႔ ကၽြန္မ အတပ္ေျပာရဲသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ခင္ပြန္းကုိ ေသြးအုိင္ထဲမွာ ပုိးစုိးပက္စက္ ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ပူေလာင္ေခ်ာက္ခ်ား သည့္ လက္ေတြႏွင့္ ဖက္တြယ္ဖုိ႔ စူဇန္က ေရာက္လာခဲ့သည္ပဲ။ အီဗန္ ဘယ္လုိေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါ့မလဲ။

အဆံုးသတ္မွာ ကၽြန္မေတြးေနသည္က…

တစ္ေယာက္ကတစ္ေယာက္ကုိ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာၿပီဆုိဦးေတာ့ အခု စူဇန္နာ့လုပ္ရပ္လုိ မဟုတ္ဘဲ လွပစြာ ခ်န္ထားတတ္ဖုိ႔လည္း လုိလိမ့္မည္ ဆုိတာပါပဲ။ လွပစြာခ်န္ရစ္ဖုိ႔ ဘယ္လုိမွမျဖစ္ႏုိင္၊ အက်ည္းတန္စြာ၊ တိတ္ဆိတ္စြာ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္ရေတာ့မည္ ဆုိလွ်င္လည္း ကၽြန္မသာဆုိလွ်င္ အရာရာအက်ည္းတန္စြာ တိတ္ဆိတ္အဆံုးသတ္ေပးလုိက္မည့္ ေသနတ္သံတစ္ခ်က္ကုိ ကၽြန္မကုိယ္ကၽြန္မ အတြက္သာ ေရြးခ်ယ္လုိက္မွာ ေသခ်ာပါသည္။

ဂ်ဴနီယုိ

Film – Leaving (French – Partir)

Cast – Kristin Scott Thomas (SuSanne)

Sergi Lopez ( Ivan)

Yvan Attal ( Samuel)

လႊတ္ခ်လုိက္

မေရြးေကာက္ဘဲ ၿဖိဳးေမာက္လာတဲ့ အနာဂတ္ေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
မဆြတ္ရဘဲ ညႊတ္က်ေနတဲ့ ကုလားထုိင္အုိေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
အာသီးမပါဘဲ ညာၿဖီးဆုိတဲ့ ဒီမိုသီခ်င္းေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ မက္ရရွာတဲ့ အိပ္မက္ဗလာေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
မတြက္ခ်က္ဘဲ ရုပ္ဖ်က္ေဟာတဲ့ နိမိတ္ဆိုးေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
တံခါးမေခါက္ဘဲ ေျဗာက္ေသာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေမ်ာက္ေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
တံဆိပ္မကပ္ဘဲ ျဖတ္၀င္လာတဲ့ စလယ္၀င္အုိးေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
မဖိတ္စဥ္ဘဲ ရႊဲစုိေနတဲ့ ၾကမၼာအၿငိဳးေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
အလြတ္မရဘဲ ဇြတ္ကေနတဲ့ ဒရာမာအသုိးေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
လုိက္သူမရွိဘဲ ထြက္ေျပးေနတဲ့ စိတ္ဆင္ရုိင္းေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
အသံမရွိဘဲ ဟန္မိေနတဲ့ လက္ခုပ္လက္၀ါးေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
စိတ္မရွိဘဲ အရိပ္ၿငိေနတဲ့ ေျခာက္ပီတိေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
မစုိက္ပ်ိဳးဘဲ ရိတ္သိမ္းေနတဲ့ အတိတ္သမုိင္းေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
ကုလားမႏုိင္ဘဲ ရခုိင္မဲေနတဲ့ အႏုိင္ဖဲေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
အေမးမရွိဘဲ အေျဖႀကိဳထုတ္တဲ့ သရုပ္သကန္ေတြ လႊတ္ခ်လုိက္
လႊတ္ခ်လုိက္ လႊတ္ခ်လုိက္ အားလံုးကို လႊတ္ခ်လုိက္
ဒီကဗ်ာကုိ ဖတ္ၿပီးရင္ ခင္ဗ်ားမ်က္စိထဲက လႊတ္ခ်လုိက္

ေနာက္ဆံုး
ခင္ဗ်ားကုိယ္ခင္ဗ်ား
လႊတ္ခ်လုိက္

စုမီေအာင္

ဟိုသတင္း ဒီသတင္း

အဒဲလ္ ရဲ႕ ၂၀၁၂

Skyfall သီခ်င္းသီဆိုခဲ့တဲ့ Soul, R & B အဆိုေတာ္အဒဲလ္ဟာ ၂၀၁၂ ရဲ႕ Billboard စာရင္းမွာ ထိပ္ဆံုးက ေနရာယူထားခဲ့ပါတယ္။ အသက္ ၂၄ အရြယ္ အဒဲလ္ဟာ ၂၀၁၂ မွာပဲ ထိပ္ဆံုးက ရွိေနခဲ့တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ၂ ႏွစ္စာေလာက္ လူႀကိဳက္အမ်ားဆံုး အဆိုေတာ္ျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။ အမ်ဳိးသားအဆိုေတာ္ထဲမွာေတာ့ hip hop စတားလ္ ဒရိတ္ခ္ က ထိပ္ဆံုးကပါ။ အဒဲလ္ရဲ႕ ပထမအယ္လ္ဘမ္  “19” နဲ႔ ဒုတိယအယ္လ္ဘမ္ “21”မွာ 21 က ပိုၿပီးလူႀကိဳက္မ်ားခဲ့တယ္။ ဂရမ္မီ ၆ ဆုကိုလည္း ၂၀၁၂ မွာ ပိုင္ဆိုင္ရရွိခဲ့ၿပီး ယူအက္စ္ဂီတေလာကမွာ လႊမ္းမိုးႏိုင္ခဲ့သလို ယူေကရဲ႕ Billboard မွာပါ ထိပ္ဆံုးမွာေနရာယူထားႏိုင္ခဲ့တာပါ။ X Factor စတား ေပါ့ပ္အဖြဲ႕ လူငယ္ေလးငါးေယာက္ One Direction ဟာလည္း လူသစ္တန္းအဆိုဆု နဲ႔ Mumford & Sons(folk, rock) အဖြဲဲ႕က နံပါတ္ ၁ alternative, folk အဆိုအဖြဲ႕အျဖစ္ ေဖာ္ျပခဲ့ၾကတယ္။

လိုအပ္တဲ့အခါ ေႏြးေထြး သြက္လက္ ေတာက္ပစြာ

ရာသီဥတုအလြန္အမင္း ေအးျမလြန္းလွတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာဆိုရင္ေတာ့ ေဆာင္းရာသီထဲ တည့္တည့္တိုးဝင္မေရာက္ရွိေသးခင္မွာပဲ “ေဆာင္းရာသီမွာ” ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ အဆင္ေျပေျပေနထိုင္ႏိုင္ေစဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကရတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ အိမ္ခန္းေလးကို မြမ္းမံျပင္ဆင္တာေတြ၊ အစားအေသာက္ အသီးအႏံွေတြႀကိဳတင္စုေဆာင္းၾကတာေတြ မျဖစ္မေနျပဳလုပ္ၾကရတာပါ။ အပူခ်ိန္ သုညဒီဂရီေအာက္ေရာက္သြားၾကတဲ့အခ်ိန္မွာဆိုရင္ သစ္သီးဝလံ၊ အသီးအရြက္ေတြလည္း မသီးမပြင့္ မေဝဆာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း အရိုင္းဆန္ဆန္အပင္ေတြနဲ႔ ဟိုး ေျမျပင္က ျမက္ပင္ေလးေတြဟာ ႏွင္းမႈံေတြရဲ႕ အကြယ္အကာကိုယူၿပီး ၾကမ္းတမ္းတဲ့ရာသီဥတုကို အံတုရတာပါ။ ႏွင္းစက္မြမြေလးေတြဟာျဖင့္ သစ္ပင္ေလးေတြကို အဖံုးအကာသေဘာမ်ဳိး ကာကြယ္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ပိုလို႔ ေအးလြန္းလာတဲ့အခ်ိန္မွသာ ျဖဴျဖဴလြလြ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးႏွင္းမႈံေလးေတြဟာ မာေက်ာက်စ္ခဲလာၿပီး ေရခဲျဖစ္သြားၾကတာေပါ့။ ေရခဲအျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီဆိုရင္ေတာ့ လမ္းသြားလမ္းလာ လူ၊ အိမ္ေမြးတိရစၦာန္ နဲ႔ သစ္ပင္ေလးေတြအတြက္ပါမက်န္ အႏၱရာယ္ေပးၾကေတာ့တာ။ ေရခဲျပင္ေတြမွာ ေခ်ာ္လဲထိခိုက္ဒဏ္ရာရႏိုင္တယ္။ တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ ေရခဲပန္းဆြဲေတြက က်ဳိးပဲ့က်လာခဲ့ရင္လည္း ထိခိုက္ႏိုင္တာေပါ့။ အဲဒီလို တိုင္းျပည္ေတြမွာဆိုရင္ ရာသီအလိုက္ အိမ္ခန္းျပဳျပင္မႈဟာ အိမ္ခန္းေလးေတြအတြင္းမွာပဲ ေရာင္စဥ္လွလွပစၥည္းေလးေတြ ေနရာခ်ေပးရံုနဲ႔ မလံုေလာက္ေတာ့ပါဘူး။ ျပတင္းေပါက္ေတြ၊ တံခါးေတြမွာ ေလဝင္ေလထြက္မရွိေအာင္စစ္ရတယ္။ ျပတင္းတံခါးေတြမွာ ေလေအးေအးမဝင္ႏိုင္ေအာင္ေဖာ့သားေတြကို အတြင္းအနားသားေတြမွာ လိုအပ္တဲ့အခါ တပ္ရပါတယ္။ ျပတင္တံခါးေတြမွာ မွန္ထူထူ ႏွစ္ထပ္ သံုးထပ္တပ္ၾကရတယ္။ ျပတင္းတံခါးေေပါက္အနားသားေတြမွာ ရာဘာ၊ ေဖာ့လို အသားေတြ အျပည့္ကပ္ထားပါမွ ၾကမ္းတမ္းတဲ့အေအးဒဏ္ကို ကာကြယ္ႏိုင္ၾကတာပါ။

လွဳိင္းေလႀကားက ကိုတံငါ

အို.×. ငါးႀကင္း..ေတြ ဆန္.×× ငါးတန္ေတြ ×….ေသာင္ေရစီး ..မွာ..လ 

ကို တံငါ.×….ေလွယာဥ္ … စိး…..ပါလို႔.. ပိုက္ႀကီး×…ကို..ေရခ်လာ…

အို..နဒီတြင္း မွာလ  ႏွင္းေငြေဆာ္..ခ်မ္းလို႔ တုန္..မလုံေကြး××တယ္ ....

ကိုယ္ေရးငယ္…ႀကံဳေပါ့ .  ေနာ္ ..

ေဒါင္ဒင္းငယ္ သံသာသာ ႏွင့္..တံငါ ..ေလွေလာင္း..ဆင္း…

ေရႊငါးႀကင္းငယ္တို႔ …ပိုက္တြင္း မွာ  သူတို႔ ခုန္××-… 

(ယမုန္နာပတ္ပ်ိဳး)

တုန္လီဆက္ပ္ ေရအိုင္ႀကီးဟာ အာရွမွာ အႀကီးဆုံးျဖစ္ပါတယ္။သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္တဲ့ေရ အၿမဲစီး၀င္ေနတာမို႔ လူ သံုးသန္းေက်ာ္  အတြက္ ျပည့္ျပည့္၀၀ မွီခိုအားထားရတဲ့ ေရအိုင္ႀကီးပါ။ ငါးပုဇြန္စတဲ့ ေရထြက္ပစၥည္းေပါႀကြယ္၀တာေႀကာင့္ စားနပ္ရိကၡာအတြက္လဲ ပူပင္စရာမလိုဘဲ ဖူလုံေနတယ္ လို႔ ကေမ ၻာဒီးယား တံငါသည္ကေလး ဗြန္ဗုသ္  ကဆိုပါတယ္။ တုန္လီဆက္ပ္ေရအိုင္ႀကီးမွာ ဟို ေရွးေရွးအခါကတည္းက ေက်းငွက္ သာရကာေတြ ေပ်ာ္ၿမဴး တြန္က်ဴးေနႀကတာမို႔ သိပ္ကိုသာယာလွပါတယ္။ ဇန္န၀ါရီလဆိုရင္ မိုးလင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ က်ီးေတြက ျဖိဳးျဖိဳးျဖတ္ျဖတ္  အိပ္တန္းထလာၿပီး  လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွား ဆူဆူညံညံ ေအာ္ျမည္ႀကေတာ့တယ္။ 

သူတို႔ေအာ္ပီဆိုေတာ့ ကဲမ္ပြန္ခါလိန္ရြာကေလးဟာ ပ်ားေတြလို တစီစီ တ၀ီ၀ီ  သက္၀င္လွဳပ္ရွုားလာရေတာ့တာဘဲ။ ေနအာရုဏ္ျပဴထြက္ကာစ နံနက္ခင္းကေလးကို တံငါေလွေတြရဲ့အင္ဂ်င္စက္သံက    ထိုးေဖါက္ ျပစ္တတ္တယ္။  ငါးညွီနံ႔  ဒီဇယ္ဆီေညွာ္နံ႔ ေတြကလည္း ေလနဲ႔ ေရနဲ႔ ေရာေႏွာ ပါရွိလာၿပီး ၀န္းက်င္ တ၀ိုက္ ပ်ံ႔ႏွံ႔၀င္ေရာက္သြားတာေပါ့။ ဗြန္ဗုသ္က ဆင္းရဲေတာ့ သူ႔ေလွကို ထိုး၀ါးနဲ႔ ေလွာ္ခတ္ရတာပါ။ တံငါသည္ေတြ ညည ကမ္းေျခကို ျပန္ေရာက္လာရင္  ဖမ္းယူ ရရွိထားတဲ့ ငါးေတြ ပုဇြန္ေတြကို ေရခဲနဲ႔ေရာၿပီး အိပ္ေတြထဲ ျပြတ္သိပ္ထိုးထည့္ဖို႔ သူတို႔ရဲ႔ ဇနီးေတြ သားသမီးေတြက အသင့္ ေစာင့္ႀကိဳေနႀကတာပါ။ ၿပီးရင္ အိပ္ေတြကို ကားေပၚတင္ ထိုင္း-ကေမၻာဒီးယားနယ္စပ္ကို အေရာက္ ေမာင္းႏွင္္ ေရာင္းခ်ႀကရတယ္။ ကားခကိုေတာ့ တံငါသည္က ေပးေခ်ႀကရတာေပါ့။

“ေသရင္လဲ ေလွေပၚမွာ ေနရင္လဲ ေလွေပၚမွာေပါ့ဗ်ာ .. ဒီေရကန္ႀကီးမရွိရင္ စားစရာမရွိဘူး။ပိုက္ဆံလဲမရွိဘူးေပါ့။လုံး၀ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဒီေရကန္ကိုဘဲ အားကိုးေနရတာပါ ။”

လို႔ ဗြန္ က  ငါးဖမ္း ေလွာင့္ခ်ိဳင့္ အက်ိဳးအပဲ့ေလးေတြြ ဖါေထး ျပဳျပင္ရင္း မဲ့ၿပံဳးကေလးနဲ႔ ေျပာပါတယ္။ၿပီးေတာ့ သူေနတဲ့ ကုလားမေျခေထာက္လို ေျခတံရွည္ရွည္   ဒယီးဒယိုင္နဲ႔ သူ႔အိမ္ကို လက္ည်ိးးညႊနျ္ပျပီး ေျပာေနတယ္။ လွိဳင္းပုတ္ခတ္မွဳေႀကာင့္လဲ ႏံုႏံုနဲ႔နဲ႔ ရွိလြန္းလွတဲ့ သူ႔အိမ္ကေလး က ဟိုဘက္ဒီဘက္ယိမ္းႏြဲ႔ေနတယ္။ သိမ့္သိမ့္တုန္ ၿပိဳလုမတတ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ 

“ဒါေပမဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနရာသစ္ထူေထာင္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး" တဲ့။

ဟုတ္လဲဟုတ္ပါတယ္။ အေနဆင္းရဲေပမဲ့ အနည္းဆုံး လူသုံးသန္းေက်ာ္ ကို တုန္လီဆက္ပ္ ေရကန္ႀကီးက အဓိက ပ့ံပိုးေနတာပါ။ ၇၅ရာခိုင္ႏွဳံး မွ်ေသာ ငါးပုဇြန္ေတြကို တုန္လီဆက္ပ္က ထုတ္လုပ္ျဖန္႔ခ်ီေပးေနျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာေပၚမွာ ငါးအထြက္ႏွဳံး အမ်ားဆုံးလို႔ ေက်ာ္ႀကားေနတာပါ။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ဇြန္လကေန စက္တဘၤာ မိုးတြင္းတေလွ်ာက္လုံး အားေကာင္းေမာင္းသန္စီး၀င္လာတဲ့ ျမစ္ေရက ျပန္လည္ျဖည့္ဆီးေပးေနတဲ့အတြက္ ေရေလ်ာ့ပါးသြားတာမ်ိဳး မေတြ႔ရပါဘူး။ တုန္လီဆက္ပ္ေရကန္က   ထုတ္ယူသုံးစြဲသမွ် ေရပမာဏကို တုန္လီဆက္ပ္ဟာ အေလ်ာ္အစား ျပန္လည္ ရရွိေနတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ျမစ္ေရကေပါင္းကူးဆက္သြယ္ ျဖန့္ျဖဴးေပးေနတာျဖစ္တယ္။ ဒါ့ေႀကာင့္ ေရအိုင္ရဲ႔ မ်က္ႏွာျပင္ ဟာ တျဖည္းျဖည္း 25,00km2 ကေန 16,000 km2 အထိ က်ယ္ျပန္႔လာေနတာပါ။ဒီလိုေရေႀကာင္းေျပာင္းလဲမွဳေႀကာင့္လဲ ငါးပုဇြန္ထြက္ရွိမွဳ က ပိုမို တိုးျမွင့္လာႏိုင္ပါတယ္။ ေရကန္ႀကီးရဲ့ ၀န္းက်င္တ၀ိုက္ မွီတင္းခိုလွဳံ အေျခခ်ေနထိုင္ႀကတဲ့ လူမွဳ အသိုက္အ၀န္းဟာလဲ က်ယ္ျပန့္သည္ထက္က်ယ္ျပန္႔လာေနတယ္။ သို႔ က်ယ္ျပန္႔လာသည္ႏွင့္အမွ် ေရအိုင္ႀကီးကို အမွီၿပဳၿပီး စီးပြားေရး အျမင္ က်ယ္ျပန့္လာကာ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္မွဳ  လမ္းပန္းဆက္ႏြယ္ သြားလာမွဳ စသည္ နက္နက္ရွဳိင္းရွုိင္း တိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးလာရစၿမဲမဟုတ္လား။

“ဒါေပမဲ့ မိုးတြင္းက်ရင္ေျမျပင္ကေန  ရွစ္မီတာအထိေရက တက္လာတတ္တာပါ။မိုးတႀကိမ္ရြာရင္ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေရာက္သလဲ ဆိုတာ မေျပာခ်င္ဘူး။ ဒီႏွစ္ထဲ ဆိုးခ်က္က အိမ္ထဲအထိေရ၀င္လာတယ္။ေျခာက္ေသြ႔တဲ့ ေနရာကို ရွာမျမင္ဘူး” လို႔  ဗြန္က ေျပာတယ္။

"၂၀၀၀ ခုႏွစ္ကမ်ားဗ်ာ ..ေလႀကီးမိုးႀကီးက် ဖ်က္ဆီးတာေႀကာင့္ လူေနအိမ္ေျခ အမ်ားအျပားပ်က္စီးခဲ့ရတယ္။ ေရအတက္ႀကမ္းလြန္းလို႔ သြားေရးလာေရး ခက္ခဲတယ္။ ငါးမရွာႏိုင္ဘူး။ ငါးမေရာင္းရဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ပိုက္ဆံမရဘူး  စားစရာ မရွိဘူး" တဲ့။

၁၉၇၅ခုႏွစ္တံုးက ဗြန္ က အသက္၁၃ႏွစ္ ေလာက္ဘဲ ရွိေသးတာပါ။ တဲ့။ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ဗြန္က ေျပာျပေနတယ္။

“ဒီတုံးက ပိုေပါ့တို႔ ေခတ္ေကာင္းတုံးေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္က ရာဘာအလုပ္သမား၀င္လုပ္ရတယ္။ ဘ၀ဟာ   ႀကမ္းလြန္းလွတယ္။ အစာေ၇စာက ေခါင္းပါးလြန္းတယ္။ ဆံျပဳတ္ႀကဲႀကဲပဲ ေသာက္ေနရတယ္။ ေနာက္ ဗိုက္ျပည့္ေအာင္ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ ခိုးစားရတယ္ တဲ့။ ေနာက္ ဗီယက္နမ္ေတြ ၀င္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထြက္ေျပးႀကတယ္။ အသက္ႀကီးႀကီး မိန္းမႀကီးတေယာက္က လြတ္ရာကြ်တ္ရာ ဦးေဆာင္ေခၚသြားတယ္။ ၁၉၇၀ခုႏွစ္မွာကမၻာဒီးယား ျပည့္သူ သမတႏိုင္ငံျဖစ္လာတယ္။ လူလြတ္ေတြ စစ္မွဳ မထမ္းမေနရ ဆင့္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္က စစ္ကို ေရွာင္ခ်င္တာေႀကာင့္ မိန္းခေလးတေယာက္ကို ေကာက္ယူလိုက္တယ္။ကြ်န္ေတာ့္အေဖနဲ႔ဇာတိေျမမွာ ျပန္ဆုံႀကတယ္. ခေလးသုံးေယာက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းလုပ္ေတာ့ ဇနီးန႔ဲ့ သားသမီးေတြက သူတို႔ ႏိုင္သေရြ႔ ၀င္ကူႀကတယ္ဗ်။တရား၀င္ ငါးဖမ္းခြင့္လဲ ေတာင္းႀကရတယ္။ အႏၱရာယ္ေတာ့ အမ်ားသားဗ်ာ။ မိုးကလဲရြာမယ္ ေလျပင္းလဲက်မယ္ဆိုရင္ ေလွကေတာ့ ဂြ်မ္းထိုးေမွာက္ခုံဘဲဗ်ိဳ႔။ လွ်ပ္စီးေတြကလဲ သိပ္ေႀကာက္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ မႀကာခဏ တံငါသည္ေတြ ေသႀကရတယ္” တဲ့။

ဗြန္ က လမ္းကိုျဖတ္ၿပီး လက္နဲ႔ ညႊန္ျပရင္း “အဲဒီအိမ္ကေပါ့။ မိုးႀကိဳးျပစ္ခံရလို႔ ေသသြားတယ္။  မိုးႀကိဳးျပစ္လို႔ေသတာလဲ ခဏခဏဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္ဘာသာတရားအလိုက္ တခ်ိဳ႕က  ဗုဒၶကို ကိုးကြယ္တယ္။ တခ်ိဳ႕က ေကာင္းကင္နတ္ကို ပူေဇာ္ပသတယ္။ ငါးမ်ားမ်ားရေအာင္ အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ ဆုေတာင္းႀကရတာေပါ့" လို႔ သူက အားသြန္ခြန္စိုက္ ရွင္းျပတယ္။

“ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငါးဖမ္းမထြက္မွီ  နတ္ဘုရားအိမ္ေတာ္မွာ ၀က္ေခါင္း သို႔ မဟုတ္ သစ္သီး ငွက္ေပ်ာသီးေတြ ဆက္သၿပီး  ဆုေတာင္းႀကရတယ္" လို႔ လဲ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ 

“ကြ်န္ေတာ္တို႔ ငါးဖမ္းထြက္ရာမွာ ငါးမ်ားမ်ားေပးကမ္းပါလို႔ ၀ိညာဥ္ေတြဆီမွာ ေတာင္းခံႀကရတယ္” တဲ့။

ဗြန္တို႔ မိသားစုဟာ မနက္၅နာရီကစလို႔ ငါးဖမ္းေလွာင္ခ်ိဳင့္္  အခု တေထာင္ေလာက္  ေရအိုင္ထဲမွာ ခ်ထားပါတယ္။ တခါတရံ အကုန္မရဘဲဗလာျဖစ္တာက ျဖစ္ေပါ့။ ပ်မ္းမွ်  ညစဥ္ညတိုင္း လိုလို ၂၀ကီလိုဂရမ္ေလာက္ ရရွိပါသတဲ့။ငါးဖမ္းေလွ ဆိုက္ကပ္လာရင္ ပြဲစားေတြက ၀ိုင္းအံုၿပီး သူ့ထက္ငါ လုယက္၀ယ္ယူႀကပါသတဲ့။သူပင္ပန္းႀကီးစြာ အသက္စြန္႔ ရလာတဲ့ငါးကို ပြဲစားကတဆင့္ ေရာင္းရတာပါ။ ဘ၀ဆိုတာ ေငြေႀကးဥစၥာကို ေခၚဆိုျခင္းလို႔ သူေကာင္းေကာင္းနားလည္သြားၿပီ။ ဥစၥာရွာဖို႔ ပညာဟာ အဓိက ဆိုတာလဲ သူေကာင္းေကာင္း သိရွိသြားတာပါ။  သူက  နက္နက္ရွုိင္းရွဳိင္းစဥ္းစားၿပီး သားႀကီးကို ပညာသင္ဖို႔ ကေမၻာဒီးယားၿမိဳ႔ေတာ္ ဖႏြမ္းပင္ကို ေစလႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗြန္ကေျပာပါတယ္။  ကြ်န္ေတာ္က ဘ၀ကို ရိုးရိုးစင္းစင္းဘဲ ထူေထာင္ခ်င္ပါတယ္။ ေငြပိုေငြလွ်ံေတြ မ်ားမ်ားမလိုခ်င္ဘူး။ေပ်ာ္ရႊင္ႏွစ္သိမ့္မွဳ အေတာ္အတန္ရွိရင္  ေက်နပ္ပါၿပီ။ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားရဖို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡခံေနရအံုးမလဲ။ ဘ၀ဆိုတာ ဒါပါပဲ လို႔ နားလည္ထားရင္ ေျဖသိမ့္ႏိုင္ႀကမယ္ထင္ပါတယ္တဲ့။

ကေမၻာဒီးယား တံငါသည္ကေလး ဗြန္ဗုသ္က ေျပာလိုက္ပါတယ္။         ။

Florist

Lake of Life

(Reader's Digest, July 2012)

ေအးရိပ္ကို ဘယ္လိုရွာပါ့မယ္ (အပိုင္း ၄)

သႀကၤန္အတက္ေန႔ ေရာက္သည့္တိုင္ ကိုကိုဆိုတာ အရိပ္အေရာင္မျမင္ရ သူဘယ္လို ကြ်န္မကို ဆက္သြယ္မလဲ။ ကြ်န္မကေရာသူ႔ ကို ဘယ္လို မ်ိုး စတင္ ဆက္သြယ္ရမလဲ။ ကြ်န္မရင္ဖို ေစာင့္စားေနခိုက္….။ ကြ်န္မတစ္ကိုယ္လုံး ေရေတြရြဲရြဲစိုေအာင္ ပခုံးကေန ေလာင္းခ်လိုက္သူက  သူငယ္ခ်င္းကိုေဇယ်ာၿမင့္၊ ကိုယ္ေပၚကေန ေလ်ာက်လာတဲ့ ေရေတြက  တိုက္ေအာက္ထပ္ ေနာက္ခန္းသမံတလင္းတခုလုံး သို႔ပ်ံ႕ ႏွံ႔သြားေတာ့သည္။

 “ေခြးတိရိစၦာန္ ..လာစမ္း  လာစမ္း. မိ မဆုံးမ  ဘ မဆံုးမ  ေနႏွင့္အုံး"  

ၿဗစ္ေတာက္ ၿဗစ္ေတာက္ႏွင့္ ေမေမ တေယာက္ ေျပာေျပာဆိုဆို မီးဖိုထဲမွ ထြက္ခ်လာသည္။ သူငယ္ခ်င္းလဲ ဖလားခ်ၿပီး ကစဥ့္ကရဲ ေျပးေလရာ ေမေမက ဖိနပ္ခြ်တ္ၿပီး အားႏွင့္မန္ႏွင့္ အတင္းကိုလိုက္ေပါက္ေတာ့တာ။

“ငါ့သမီး လမ္းမထြက္ကျမင္းေနတာမဟုတ္ဘူးေဟ့..မိနဲ႔ဘနဲ႔ ဒီမွာ လူႀကီးရွိတယ္။ ခြင့္ေတာင္းရတယ္ ..နားလည္လားဟဲ့။"

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ခရစ္စမတ္

Far north, in Rovaniemi, Finland,
"the official home of Santa Claus" has many attractions, including Santa himself.

ခရစ္စမတ္ ဆိုသည္မွာအဘယ္နည္း။ ခရစ္စမတ္ပြဲေတာ္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ႏွစ္စဥ္ က်င္းပေနၾက သနည္း။ တခ်ိဳ႕ က ခရစ္စမတ္ဆုိသည္ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္တုိ႔၏ အထိမ္းအမွတ္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲတစ္ခုဟု အထင္ေရာက္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ခရစ္စမတ္ကို ျပကၡဒိန္တြင္ အနီေရာင္ရက္စြဲျဖင့္ေဖာ္ျပထားသည့္ ကမာၻလံုးဆုိင္ရာ ရံုးပိတ္ရက္၊ အားလပ္ရက္ဟု ယူဆၾကသည္။ မည္သုိ႔ဆုိေစ ယခုအခါ ႏုိင္ငံမေရြး၊ ဘာသာမေရြး၊ လူမ်ိဳးမေရြး၊ အဆင့္အတန္းမေရြး၊ လူႀကီးလူငယ္မေရြး လူသားအားလံုး ဆင္ယင္ႏႊဲေပ်ာ္ၾကသည့္ ခရစ္စမတ္ေန႔ အေၾကာင္းကုိ လူတိုင္း သိရွိနားလည္ရန္လုိအပ္သည္ဟု ယူဆလ်က္ ဤေဆာင္းပါးကို ေရးျခင္းျဖစ္သည္။

ကၽြႏု္ပ္တုိ႔လူသားမ်ားသည္ အႀကိမ္ဘယ္ေလာက္ေျမာက္ ဆိုကာ ေမြးေန႔မ်ား က်င္းပေလ့ရွိ၏။ ခရစ္စမတ္သည္ ထုိေမြးေန႔မ်ား က်င္းပပံုႏွင့္မတူပါ။ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္တုိးသြားေသာ ေငြရတု၊ စိန္ရတု၊ ႏွစ္ပတ္လည္ အထိမ္းအမွတ္ေန႔မ်ား က်င္းပပံုႏွင့္လည္း မတူပါ။ သခင္ေယရႈ၏ ဘယ္ႏွႀကိမ္ေျမာက္ေမြးေန႔ဟု မရွိပါ။ ဖြားျမင္ခဲ့သည့္ အခ်ိန္ကာလေလးကို ျပန္လည္ေအာက္ေမ့ရန္အလုိ႔ငွာ ခရစ္စမတ္ေန႔ ဟု ႏွစ္စဥ္ က်င္းပျခင္း ျဖစ္၏။ မႏွစ္က ခရစ္စမတ္တြင္ အေမရိကန္သမၼတအုိဘားမားသည္ အိမ္ျဖဴေတာ္ ေတာင္ဘက္ဥယ်ာဥ္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ ခရစ္စမတ္ေန႔အျဖစ္ ခမ္းနားစြာက်င္းပခဲ့ရာ စန္တာကေလာ့စ္က ႏိုင္ငံေတာ္တီး၀ုိင္းျဖင့္ သီခ်င္းမ်ား သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖခဲ့ၿပီး  သမၼတ ကေတာ္ မီရွယ္က ကေလးမ်ားအား အသံနိမ့္ျမင့္တက္က် စံုလင္စြာျဖင့္ ပံုျပင္ ဖတ္ျပ၊ ေျပာျပခဲ့သည္ကို စိတ္၀င္စားဖြယ္ေတြ႕ရသည္။

ခရစ္စမတ္ေန႔(Christmas Day)

Christmas ဟူေသာစကားလံုးသည္ Christes Moesse ဟူေသာ စကားလံုးမွ ဆင္းသက္လာၿပီး ေအဒီ ၁၀၀၀ ေနာက္ပိုင္းတြင္ စတင္အသံုးျပဳျခင္းျဖစ္သည္။ အဓိပၸာယ္မွာ “ခရစ္ေတာ္၏လူစု” ျဖစ္၏။ခရစ္စမတ္ဟူသည္ “ခရစ္ေတာ္၏ေမြးဖြားျခင္း” ဟု အဓိပၸာယ္ရ သည္။ ေအဒီ ၄၀၀ မတိုင္မီကေတာ့ ခရစ္စမတ္ေန႔ကုိ အတိအက် သတ္မွတ္ျခင္းမရွိခဲ့ေပ။ ဇန္န၀ါရီ ၆ ရက္၊ မတ္ ၂၅ ရက္၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၅ ရက္  စသျဖင့္ အသီးသီးက်င္းပခဲ့သည္။ ေအဒီ ၁၈၀ ၌ ဟစ္ပုိလီတပ္ က ဒီဇင္ဘာ ၂၅၊ ဗုဒၶဟူးေန႔ဟု ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ကြန္စတင္တုိင္း  ဧကရာဇ္ဘုရင္ႀကီးစုိးေသာကာလ ေအဒီ ၃၂၀ တြင္ ေရာမၿမိဳ႕ရွိအသင္းေတာ္မ်ား၌  ဒီဇင္ဘာ ၂၅ ကို သတ္မွတ္ခဲ့သည္။ ေအဒီ ၃၅၄ တြင္ ဖီလုိကယ္လပ္၏ ျပကၡဒိန္၌ ဒီဇင္ဘာ ၂၅၊ ေသာၾကာေန႔ဟု ေဖာ္ျပခဲ့သည္။  ဆီးရီးယားႏွင့္ အာေမးနီးယား ႏုိင္ငံတို႔မွလြဲ၍ ႏုိင္ငံအသီးသီးတြင္ ဒီဇင္ဘာ ၂၅ ဟု သတ္မွတ္ခဲ့ၾကၿပီး ယခုအခါ အေနာက္ႏိုင္ငံတခ်ိဳ႕တြင္ ဇန္န၀ါရီ ၆ ရက္ေန႔ကုိ ခရစ္စမတ္ေန႔အျဖစ္ ယေန႔တုိင္ က်င္းပဆဲဟု သိရသည္။ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္မ်ားက ခရစ္စမတ္ကုိ Christmas ဟုေရးျခင္းကိုသာ လက္ခံၾကၿပီး X’mas ဟု အလြယ္ ေရးျခင္းကို ႏွစ္သက္လက္ခံျခင္းမရွိပါ။

ခရစ္စမတ္သစ္ပင္(Christmas Tree)

အခ်ိဳ႕က ေရွးေရာမအင္ပါယာရွိ Saturanalia လူမ်ိဳးမ်ား၏ ရိုးရာနတ္ပြဲမွာ အသံုးျပဳခဲ့သည့္ အျမဲစိမ္း သစ္ပင္မွ စတင္သည္ ဟုဆုိၿပီး အခ်ိဳ႕က ေျမာက္ပိုင္းဥေရာပရွိ သစ္ပင္ကုိးကြယ္သည့္ Druid လူမ်ိဳးမ်ားက အစျပဳခဲ့သည္ဟု ဆုိသည္။ ပထမဆံုး ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ကို ၁၆၀၄ ခုႏွစ္တြင္ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးမ်ား က စတင္ အသံုး ျပဳခဲ့ေၾကာင္း သိရွိရၿပီး ျပဇာတ္ျပရန္ ျပင္ဆင္သည့္အခါ အသံုးျပဳေလ့ရွိသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ပရဒိသုဘံု သစ္ပင္ဟုေခၚဆုိကာ ယင္းသည္ ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ကို ျပသျခင္းျဖစ္သည္ဟုဆုိသည္။ ျပဇာတ္ကျပၿပီး သည့္အခါ အိမ္တြင္အလွျပင္ဆင္ရာ၌ အသံုးျပဳေလ့ရွိသည္။

ယခုေခတ္သစ္ကမၻာတြင္ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္မ်ားကုိ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္မ်ားသာမက ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္မဟုတ္သူမ်ား ကပင္ ဒီဇင္ဘာေရာက္သည္ႏွင့္ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံကာ လွပခမ္းနားစြာ ဆင္ယင္လာၾကသည္။ စူပါမားကက္ႀကီးမ်ားတြင္ စားပြဲတင္ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ကစ၍ လူတစ္ရပ္စာမက ႀကီးထြားျမင့္မားလွသည့္ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ႀကီးမ်ား အၿပိဳင္အဆုိင္ ခင္းက်င္းေရာင္းခ်ၾက သည္။ စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးမ်ားတြင္လည္း ခရစ္စမတ္ကာလ၏အေငြ႕အသက္ကို ေဖာ္ျပေသာအားျဖင့္ ဆုိင္တြင္းဆုိင္ျပင္ ခရစ္စမတ္ သစ္ပင္မ်ား လွပစြာဆင္ယင္လ်က္ စားသံုးသူမ်ားကုိ ဆြဲေဆာင္ၾကသည္။ မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္သည္ ႀတိဂံအသြင္ အေျခႀကီးမားလ်က္ အေပၚသို႔က်ဥ္းေျမာင္းသြားကာ အဖ်ားခၽြန္းလ်က္ ထိပ္ဆံုးတြင္ ၾကယ္တစ္စင္းပံုရွိရပါမည္။ ထုိၾကယ္သည္ ဗက္လင္ၾကယ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ျခင္း ျဖစ္ကာ ခရစ္ေတာ္ေမြးဖြားရာဗက္လင္ၿမိဳ႕ကို ညႊ႔န္ျပေသာ နိမိတ္ လကၡဏာလည္းျဖစ္၍ လြန္စြာ အေရးႀကီးလွ၏။ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ ပတ္လည္တြင္ လက္ေဆာင္ထုပ္မ်ား စုပံုခ်ိတ္ဆြဲႏိုင္ေသာ္လည္း အဓိပၸာယ္မဲ့ မျဖစ္ေစရပါ။ ေခတ္မီစြာ မည္မွ်ပင္ တီထြင္ဆန္းသစ္လ်က္ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ခ်ိတ္ဆြဲေစကာမူ ထိပ္ဦးအဖ်ားတြင္ ၾကယ္ တစ္စင္းမရွိလွ်င္ ထုိခရစ္စမတ္ သစ္ပင္သည္ အတုအေယာင္ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္သာ ျဖစ္ေပမည္။

ခရစ္စမတ္ကတ္ ( Christmas Card)

၁၈၄၂ ခုႏွစ္က ပန္းခ်ီဆရာႀကီး Egley သည္ ခရစ္ေတာ္ေမြးဖြားျခင္းသတင္းေကာင္းကုိ ေ၀ငွသည့္ အေနျဖင့္ ကတ္ျပား မ်ားေပၚတြင္ ေမြးဖြားျခင္းဆုိင္ရာ  ရုပ္ပံုမ်ားေရးဆြဲကာ သူ၏မိတ္ေဆြ အေယာက္ ၁၀၀ ထံ ေပးပို႔ရာက ခရစ္စမတ္ကတ္ စတင္ ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ၁၈၄၉ ခုႏွစ္တြင္ Sir Henry Cole ဆိုသူက ပန္းခ်ီပညာရွင္တစ္ဦးျဖစ္သူ John C. Horsely ကုိ အခေၾကး ေငြေပး၍ ေရးဆြဲေစကာ ခရစ္စမတ္ကတ္ဟု အမည္ေပးခဲ့သည္။ ၄င္းကတ္မ်ားကုိ ၁၈၇၅ ခုႏွစ္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ စတင္သံုး စြဲခဲ့ၾကသည္။ ၁၈၀၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ အေစာပုိင္းကာလမ်ားကမူ ယေန႔ေခတ္ကဲ့သုိ႔  ခရစ္စမတ္ကတ္မ်ားအလြယ္တကူ ေပးပို႔ႏိုင္ ျခင္းမရွိ ခဲ့ေပ။ ယေန႔တြင္ ႏွစ္စဥ္ ဒီဇင္ဘာေရာက္တုိင္း ခရစ္စမတ္ကတ္မ်ားတြင္ ဆုေတာင္းလႊာမ်ား ေရးလ်က္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အျပန္ အလွန္ေပးပို႔သည့္ဓေလ့ထြန္းကားက်ယ္ျပန္႔ခဲ့ေလၿပီ။ ခ်စ္ခင္သူမ်ားအား စာတုိက္မွ ေပးပုိ႔ျခင္းရွိသလုိ အင္တာနက္သံုးစြဲသူမ်ားက အသင့္လုပ္ၿပီးကတ္ျပားပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး Down Load လုပ္ယူၿပီး ဆုေတာင္းစာသားမ်ား ရုိက္ႏွိပ္ကာ အီးေမးလ္စံနစ္ျဖင့္ ျမန္ဆန္စြာေပးပို႔ ႏိုင္ပါၿပီ။ ဒါ့ထက္ နည္းပညာ ပိုမုိ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားကေတာ့ ဒီဇုိင္းေဆာ့ဖ္၀ဲလ္မ်ား၊ အင္နီေမးရွင္းမ်ားအသံုးျပဳကာ ကိုယ္တုိင္ တီထြင္ ဖန္တီးထားသည့္ ၊ တစ္ကမၻာလံုး မည္သူႏွင့္မွ် မတူသည့္ ကိုယ္ပိုင္ခရစ္စမတ္ကတ္ဆန္းဆန္းေလး မ်ား ျပဳလုပ္ကာ အင္တာနက္မွ တစ္ဆင့္ အျပန္အလွန္ေပးပို႔ႏိုင္ၿပီျဖစ္သည္။

ခရစ္စမတ္ဖေယာင္းတုိင္(Christmas Candle)

ဂ်ဴးလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ဘီစီ ၁၆၄၊ ဒီဇင္ဘာလ၌ ဗိမာန္ေတာ္ကို သန္႔ရွင္းေစေသာပြဲ ျပဳလုပ္ေသာအခါ ပန္းေခြမ်ားျပဳလုပ္ၿပီး ဖေယာင္းတိုင္မ်ားထြန္းညိႇပူေဇာ္ၾကသည္။ ၄င္းပံုစံကုိ ယူကာ ခရစ္စမတ္ခ်ိန္ခါတြင္ ဘုရားေက်ာင္းပရ၀ဏ္၌ ဖေယာင္းတိုင္မ်ား မ်ားျပားစြာ ပူေဇာ္ထြန္းညိႇလာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ဘုရားေက်ာင္း ဗိမာန္ေတာ္အတြင္း တရားေဟာစင္ျမင့္ထက္တြင္သာ ဖေယာင္တိုင္မ်ား ပူေဇာ္သည္ကုိ ေတ႔ြရၿပီး ခရစ္စမတ္ခ်ိန္ခါ၌ ဘုရားေက်ာင္းပရ၀ဏ္တစ္ခုလံုး လွ်ပ္စစ္မီးႀကိဳးေရာင္စံုမ်ားျဖင့္ လက္၀ါးကားတုိင္ပံု၊ ၾကယ္ပံု၊ စန္တာကေလာ့စ္ပံု စသျဖင့္ ပံုေဖာ္ကာ ဒီဇုိင္းျပဳလုပ္ျခင္းမ်ား ေခတ္စားလာၿပီျဖစ္သည္။

ခရစ္စမတ္ကယ္ရုိ (Christmas Carol)

ကယ္ရုိ ဟူေသာစကားသည္ ျပင္သစ္စကား Carole မွ ဆင္းသက္လာၿပီး “သီခ်င္းဆုိလ်က္ ၀ုိင္း၍ ကခုန္ၾကျခင္း” ဟု အဓိပၸာယ္ရသည္။ ၄င္းကုိ အဂၤလိပ္စကားျဖင့္ Carol ဟုေခၚဆုိရာ “ေတးဂီတတူရိယာ သံစံုျဖင့္ သီဆုိ ကခုန္ျခင္း”ဟု အဓိပၸာယ္ရသည္။ ဂရိစကားျဖင့္ Carol သည္ Chorus ျဖစ္ၿပီး “၀မ္းေျမာက္ေသာေၾကာင့္ထြက္ေပၚလာေသာသီခ်င္း၊ ေအာ္၍သီဆုိရျခင္း”ဟု အဓိပၸာယ္ ရသည္။ Christmas Carol ကုိ Assisi ၿမိဳ႕သား Francis ဆုိသူက  ေအဒီ ၁၂၁၀ တြင္ စတင္ခဲ့သည္ဟု သိရသည္။ ဒီဇင္ဘာ ေရာက္သည္ ႏွင့္ ခရစ္စမတ္ကယ္ရုိ တစ္အိမ္တက္ဆင္း လွည့္လည္သီဆုိၾကရာတြင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ အလြယ္တကူ ရွိေသာ guitarႏွင့္ tambourineကိုသာ တီးခတ္ေလ့ရွိေသာ္လည္း ယခုအခါ mobile keyboardမ်ား သယ္ေဆာင္ကာ ဒရမ္စည္းခ်က္မ်ားျဖင့္ အသံစံုထုတ္ လ်က္ ၿမိဳင္ဆုိင္စြာလွည့္လည္သီဆုိလာၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခုအခါ ျမန္မာျပည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ေခတ္အေျခအေနေၾကာင့္လားမဆုိနိုင္၊ ယခင္ကကဲ့သုိ႔ carol သီခ်င္းသံမ်ား မ်ားမ်ားစားစား ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္ မၾကားရေတာ့ေပ။ merry Christmas to you all နွင့္ စတင္ကာ Goodbye ႏႈတ္ဆက္သီခ်င္း အပိတ္ဆိုသံသာ ၾကားရေတာ့သည္။ တစ္အိမ္လွ်င္ သီခ်င္း ႏွစ္ပုဒ္မွ်သာ ဆုိၾကေတာ့သည္။  ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းမ်ားတြင္ Christmas Cantata သီခ်င္းသီဆိုသည့္ဓေလ့ေတာ့ လက္က်န္ ရွိေသးသည္။ Cantata မွာ သီခ်င္းပုဒ္ေရမ်ားစြာပါ၀င္သည့္ သီခ်င္းရွည္ႀကီးကို ဇာတ္ေၾကာင္းေျပာသူ Narrator ၏ဦးေဆာင္မႈေအာက္တြင္ Choir အဖြဲ႔က Soprano,Alto,Tenor, Bass အသံမ်ားၿမိဳင္ဆုိင္စြာျဖင့္ ဆက္တုိက္ သီဆုိရျခင္း ျဖစ္သည္။ ယခုႏွစ္တြင္ ဂ်ပ္ဆင္ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းမွာ The Night Christ was born သီခ်င္းရွည္ႀကီးကို ဒီဇင္ဘာ ၁၆ရက္ေန႔က ၿမိဳင္ဆုိင္စြာ ဆုိခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။

စန္တာကေလာ့စ္ (Santa Claus)

စန္တာကေလာ့စ္တြင္ နာမည္မ်ားစြာရွိသည္။ သူေတာ္စင္နိေကာလပ္စ္၊ စိန္႔နိေကာလပ္စ္(St. Nickolas)မွ ဆင္းသက္လာ၍ Saint Nickolas မွတစ္ဆင့္ Sinter Klaus ျဖစ္လာကာ ေနာက္ဆံုးတြင္ Santa Clausျဖစ္လာသည္။ နယူးေယာက္တြင္ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာက အေျခခ်ေနထုိင္ခဲ့ေသာ ဒတ္ခ်္လူမ်ိဳးတုိ႔က စတင္ေခၚေ၀ၚ ျခင္းျဖစ္သည္ဟုသိရသည္။ သူေတာ္စင္နိေကာလပ္စ္သည္ ကေလး သူငယ္မ်ားအား လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ား ေဆာင္ၾကဥ္းေပးလာသူျဖစ္သည္ဟု ဒတ္ခ်္တုိ႔က ယံုၾကည္ၾကကာ ဒီဇင္ဘာ ၆ရက္ေန႔ တုိင္း ကရုဏာေမတၱာေတာ္ရွင္ကို ဂုဏ္ျပဳလ်က္ ပြဲေတာ္လုပ္ၾကသည္။ ဒတ္ခ်္တုိ႔၏ သူေတာ္စင္ပြဲေတာ္မွာ ခရစ္စမတ္ခ်ိန္ခါႏွင့္ တစ္လတည္း ျဖစ္၍ သူေတာ္စင္အဘိုးအုိက လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ား သယ္ေဆာင္လာသည္ဟု ယူဆကာ ခရစ္စမတ္ခ်ိန္ခါတြင္ ပုပု၀၀၊ မုတ္ဆိတ္ ျဖဴျဖဴ၊ သိုးေမြး၀တ္စံု အနီရဲရဲ ဆင္ျမန္းထားသည့္ ခရစ္စမတ္ဘိုးဘိုးေပၚေပါက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ယေန႔ လူအမ်ားျမင္ေတြ႕ ေနၾကရေသာ စန္တာကေလာ့စ္ရုပ္သြင္မွာ ဂ်ာမနီႏို္င္ငံသား ေတာင္ပိုင္း ဘာေဗးရီးယားျပည္နယ္မွာ ေမြးဖြားသည့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား ေသာမတ္စ္ နတ္စ္ထ္ ဆုိသူ ပန္းခ်ီဆရာက ပံုေဖာ္ေရးဆြဲခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ ငယ္စဥ္က အိမ္နီးခ်င္း ပုပု၀၀ အဘုိးအုိတစ္ဦး ျပံဳးရႊင္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ကေလးမ်ားကို လက္ေဆာင္ လုိက္ေပးသည္ကို ျမင္ေယာင္ကာ ကရုဏာအျပည့္ႏွင့္ ပုပု၀၀အဘုိးအုိပံုေရးဆြဲခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ခရစ္စမတ္ေရာက္တုိင္း အထူးခ်စ္ခင္စြာလက္ေဆာင္ေပးသည္ဆုိေသာ စန္တာကေလာ့စ္ကုိ ကေလးမ်ားက အားကိုးတႀကီး ေမွ်ာ္ၾက သည္။

အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ကေလးမ်ားက စာတုိက္သို႔ စာမ်ား ေပးပုိ႔ကာ စန္တာကေလာ့စ္ထံ လိုခ်င္တာမ်ား ေတာင္းၾကသည္။ အီးေမးလ္မ်ားျဖင့္လည္း စန္တာကေလာ့စ္ထံ စာမ်ားေပးပို႔ၾကသည္။ လိမၼာသည့္ ကေလးမ်ားကုိသာ စန္တာဘုိးဘိုးက ခ်စ္သည္ဟု မိဘမ်ားက ေျပာဆုိသြန္သင္ထား၍ ကေလးမ်ားက စာမ်ားထဲတြင္ သူတို႔မည္မွ်လိမၼာေၾကာင္း၊ မည္မွ် မိဘကုိ ကူညီ လုပ္ကိုင္ေပးေၾကာင္း သူတိ႔ုအရည္အေသြးမ်ားကုိ ေဖာ္ျပကာ သူတုိ႔လုိခ်င္တာ ေတာင္းခံၾကသည္ဆုိ၏။ စာတိုက္၀န္ထမ္း အင္တာနက္ ၀န္ထမ္း ေဗာ္လန္တီ ယာမ်ားက ခရစ္စမတ္ခ်ိန္ခါတြင္ ကေလးမ်ားေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ စာမ်ား ျပန္ေရးေပးၾကသည္ဆုိ၏။ မိဘမ်ားကလည္း ဘုိးဘိုးစန္တာ ေပးသြားသည္ဆုိကာ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားကုိ ကေလးမ်ား အိပ္ခ်ိန္မွာ တိတ္တခိုးေပးေလ့ရွိသည္။ ခရစ္စမတ္ခ်ိန္ခါ တြင္ ကေလးမ်ား အထူးပင္ လိမၼာယဥ္ေက်းစြာ ေနထုိင္ေလ့ရွိၿပီး သူတို႔ အႏွစ္သက္ဆံုးလူကုိ ဆႏၵမဲခြဲ ေကာက္ခံပါက စန္တာကေလာ့စ္ မွတစ္ပါး အျခား လူမရွိပါေခ်။ စန္တာကေလာ့စ္သည္ ကေလးတုိ႔၏ဇာတ္လုိက္၊ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတစ္ခုျဖစ္သလုိ အနာဂတ္လည္း ျဖစ္သည္။ စန္တာ ကေလာ့စ္ တကယ္မရွိဟု မည္မွ်ဆုိဆို ယေန႔တိုင္ ခရစ္စမတ္ေရာက္ေလတုိင္း ကေလးတုိ႔သည္ စန္တာကေလာ့စ္ကို အားကိုးတႀကီး ေမွ်ာ္လင့္မိၾကျမဲပင္။

သုိ႔ျဖစ္ရာ ခရစ္စမတ္အခါသမယတြင္ လွပစြာ၀တ္စားဆင္ယင္၊ စားေသာက္ေပ်ာ္ရႊင္ အေပၚယံ ခင္းက်င္းမႈမ်ားၾကား ျဖတ္သန္း မည့္အစား ေမြးေန႔ေတာ္ကို တန္ဖိုးထားေသာအားျဖင့္ ကေလးငယ္မ်ား စံျပဳခ်စ္ခင္ကာ ေမွ်ာ္လင့္အားထားရမည့္သူမ်ား ျဖစ္ေစဖုိ႔ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ကိုယ္တုိင္ စန္တာကေလာ့စ္ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ေပသည္။ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အားလံုး စန္တာကေလာ့စ္အသြင္ ေဖာ္ေဆာင္ကာ အနာဂတ္အတြက္မ်ိဳးဆက္သစ္ျဖစ္သည့္ ကေလးတုိ႔၏ လုိအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးရင္း ပိုေကာင္းမည့္မနက္ျဖန္မ်ားကို ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ ပါသည္။  

စုမီေအာင္၊ ၿဖိဳးၿဖိဳး

အဲဒီအခန္းထဲမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ရွိတယ္

စုမီေအာင္

ႏို၀င္ဘာ ၁၃ (လူတကာက ကံမေကာင္းတဲ့နံပါတ္လုိ႔ စြဲထင္မွတ္တဲ့ေန႔)မွာ အဲဒီအခန္းထဲကို မိန္းမတစ္ေယာက္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေမွ်ာ္္လင့္ျခင္းေတြ တနင့္တပုိး သယ္ေဆာင္ရင္းနဲ႔ေပါ့။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ အဲဒီ အခန္းဟာ သူမအတြက္ ဘာေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမွ လင္းပြင့္မလာေတာ့မွန္း အေခ်ာက္ေခ်ာက္အခ်ားခ်ား သိလုိက္ရတယ္။ 

အဲဒီမိန္းမ ေၾကကြဲသြားတယ္။ 

ကံတရားက အထူးျပဳလုပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဒဏ္ခတ္လိုက္သလုိပဲ။

×××××

အဲဒီမိန္းမမွာ အံ့ၾသဖြယ္လိႈက္လွဲတဲ့ရယ္ေမာသံတစ္ခုရွိတယ္။ ရင္ေမာဖြယ္ပူေဆြးတဲ့ ငိုေၾကြးသံတစ္ခုလည္း ရွိ တယ္။ အဲဒီမိန္းမဟာ ဆန္႔က်င္ဘက္သေဘာတရားေတြေအာက္မွာ လူးလွိမ့္ရွင္သန္ေနတဲ့ လူမိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ သူမရယ္ေမာလုိက္ၿပီဆုိ အျခားဘယ္မိန္းမမွ လုိက္မမီႏုိင္၊ သူမ ငိုေၾကြးလုိက္ၿပီဆုိ အျခား ဘယ္သူမွလာၿပီး ေခ်ာ့ျမွဴ မရႏိုင္။

အဲဒီမိန္းမမွာ အံ့ၾသဖြယ္ လက္တစ္စံုလည္းရွိရဲ႕။ အဲဒီလက္ေတြက အရာရာကုိ အႏုပညာ အရာမွာ ဟန္က်ပန္က် ျဖစ္ေအာင္ ထုဆစ္ဖန္တီးႏိုင္တယ္။ ေက်ာက္သားထုကုိ ထုဆစ္ႏုိင္သလုိ၊ ေဖာ့ဖေယာင္းကို ပံုသြင္းႏုိင္တယ္။ သဲမြမြကုိ ပံုေဖာ္ ႏုိင္သလုိ၊ ေစးပ်စ္ပ်စ္ရႊ႕ံသားကုိ ကုိင္တြယ္ႏိုင္တယ္။ ေရလုိ အေရာင္အနံ႔အရသာ ထုထည္ ဘာမွမရွိတဲ့အရာကုိေတာင္ အဲဒီမိန္းမရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြက ခ်ိဳျမစြဲမက္ဖြယ္ ထုထည္တစ္ခုအျဖစ္ တီထြင္ဖန္တီးမႈ ျပဳႏိုင္တယ္။ ေနရာတုိင္းကုိ အလ်င္အဟုန္နဲ႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေရြ႕လ်ားေနတဲ့ ေလလုိအရာကုိေတာင္ ဘယ္ကုိမွ ပ်ံ႕ထြက္မသြားေစဘဲ တစ္ေနရာတည္း အံုဖြဲ႕ျဖစ္တည္္ေနေအာင္ အဲဒီလက္တစ္စံုက ထိန္းခ်ဳပ္ စုစည္းထားႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။

သူမလက္က ထုဆစ္လုိက္သမွ် အရာခပ္သိမ္းဟာ အမွန္တရားကုိ အေျခခံတဲ့အရာေတြသာ ျဖစ္တယ္။ဒါကုိ လူတခ်ိဳ႕က လက္မခံၾကဘူး။ အဲဒီမိန္းမမွာ တျခားမိန္းမေတြလုိ အဖိုးတန္လည္ဆြဲရတနာေတြမရွိဘူး၊ ေန႔စဥ္ဖတ္ရႈေနက် သမၼာက်မ္းစာထဲက The Truth Shall Make You Free ဆုိတဲ့က်မ္းပုိဒ္ကုိ သူမရဲ႕လည္မွာ လည္ဆြဲရတနာလုိ ဆင္ျမန္းထားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမ ဧကန္အမွန္ လြတ္ေျမာက္မႈ ရွိမရွိကုိေတာ့ ပုိင္းဆစိတ္ျမႊာဖုိ႔ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့သူပါ။ အဲဒီအခန္းထဲ ေရာက္တဲ့ေန႔က စၿပီး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ အနီေရာင္ကတၱီပါတစ္စလုိ အဲဒီမိန္းမအေပၚ ႏုိင့္ထက္စီးနင္းျခံဳလႊမ္းထားခဲ့တယ္။ ရဲရင့္ျခင္းအနီ၊ ေႏြးေထြးတဲ့ကတၱီပါ၊ သိမ္ေမြ႕တဲ့ အမည္နာမေလးနဲ႔ ဆုိေတာ့လည္း အဲဒီမိန္းမက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအေပၚ သံသယတစ္စြန္း တစ္စမွ် မ၀င္ခဲ့မိဘူးေပါ့။

တကယ္ေတာ့ ခ်စ္ျခင္းဟာ ရုပ္ဖ်က္ထားတဲ့အုပ္စုိးမႈတစ္ခုျဖစ္တယ္၊ အဲဒီမိန္းမရဲ႕ အရာခပ္သိမ္းမွန္သမွ်ကုိ လြတ္လပ္စြာ ျဖန္႔က်က္ ဆန္႔ထြက္မသြားႏိုင္ေအာင္ ခ်ည္ေႏွာင္ တုပ္ဆုိင္းထားခဲ့တယ္။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ က်မ္းစာလာ မိန္႔ျမြက္ စကား “အခ်င္းမိန္းမတုိ႔ မိမိခင္ပြန္း၏အုပ္စုိးျခင္းကုိ ၀န္ခံၾကကုန္ေလာ့”ဆုိတဲ့အတုိင္းပဲ။ ။ ဘုရားသခင္ကုိ ယံုၾကည္သက္၀င္တဲ့ အဲဒီမိန္းမဟာ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႔အုပ္စုိးျခင္းျခင္းမွာ ေစာဒကမတက္ဘဲ နာခံလုိက္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ နာမည္ေကာင္းေလးနဲ႔အတူ ကုိယ္ဟန္ေၾကာ့ေၾကာ့ေလးေတာ့ ပုိင္ဆုိင္ခဲ့တာေပါ့။ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ဆီသြားသြား၊ ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ေလး လွမ္းေလွ်ာက္ ေနတဲ့ အဲဒီမိန္းမရဲ႕ကုိယ္ေနဟန္ထားတစ္ခုကုိပဲ အျခားမိန္းမတကာတို႔က လိႈက္ဖုိအားက်ေနေလရဲ႕။ အဲဒီမိန္းမ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တဲ့ လမ္းကေလးက အျခားမိန္းမေတြ မနာလုိစိတ္ထန္ျပင္းရေလာက္ေအာင္ ေခ်ာမြတ္ေျဖာင့္ျဖဴးလြန္း လွတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီမိန္းမရဲ႕ေျခဖ၀ါးတစ္စံု အက္ကြဲၾကမ္းရွလို႔ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနခဲ့တာ ဘယ္သူမွ မျမင္မိၾကဘူး။

ဒါ ဘယ္လိုေၾကာင့္ပါလိမ့္လုိ႔ အဲဒီမိန္းမ အျမဲေတြးပါတယ္။ အေကာင္းဆံုးကုိ ႀကိဳးစားထုဆစ္ခဲ့တဲ့ၾကားက ထုထည္ တစ္ခုမွ အရာမထင္ဘဲ လက္တစ္စံုထဲကေန ေလွ်ာေလွ်ာထြက္က်ေနတဲ့အျဖစ္။ ၾကာလာေတာ့ ေသြးပ်က္လာတယ္။ အရာရာကို အေကာင္အထည္တစ္ခုေပၚထြက္ႏုိးႏုိး မွန္းဆေမွ်ာ္ရည္ထုဆစ္ေနတဲ့ လက္ေတြဆီက တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ နာက်င္တဲ့ေ၀ဒနာကုိသာ ခံစားလာရတဲ့အခါ အဲဒီအခန္းကုိ သံသယ၀င္ခဲ့ရၿပီ။ အလင္းလက္ဆံုးေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ လက္အစံုကုိ ပင့္ေျမွာက္ဆန္းစစ္ၾကည့္လုိက္မိတယ္။

“အုိ…ဘုရားသခင္… ပင့္ကူမွ်င္တမွ် ပါးလ်လြန္းတဲ့ႀကိဳးမွ်င္မြမြေတြ… အလုိေလးေလး …ကၽြန္မရဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြမွာ အံုက်င္းဖြဲ႔လုိ႔၊ မ်ားျပားလြန္းလွခ်ည့္”

ၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ ေမွာ္ဘုရင္တစ္ပါးက ျပဳစားလုိက္သလို ႀကိဳးမွ်င္ေတြက တစ္စတစ္စ တုပ္ခိုင္ႀကီးရင့္လာခဲ့တယ္။

“အုိ အရွင္.. ကယ္မေတာ္မူပါ ၊ ကၽြန္မလက္ေတြ လႈပ္မရေတာ့ၿပီေကာ”

လူေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕က်ိန္စာတုိက္သံက အဲဒီအခန္းရဲ႕အတြင္းဘက္ဆံုး ေနရာတစ္ခုကေန ထြက္ေပၚ လာခဲ့တယ္။

            “အဲဒါ ဘုရားသခင္ မင္းကုိ ဒဏ္ခတ္လိုက္တာ၊ ဘုရားနဲ႔ ရွင္း”

မုိးႀကိဳးအစင္းစင္း ပစ္ခြင္းလုိက္သလုိ ၿခိမ္းေျခာက္သံတစ္စက အဲဒီမိန္းမရဲ႕ နားထဲကုိ ေခ်ာ္ရည္ပူေတြလုိ စီး၀င္လာခဲ့ တယ္။  မတုံ႔ျပန္စဖူး အဲဒီမိန္းမက အဲဒီၿခိမ္းေျခာက္သံကုိ အာခံတုံ႔ျပန္လုိက္တယ္။

“မဟုတ္ဘူး ဘုရားသခင္က ကယ္တင္ျခင္းအရွင္သခင္၊ အဲဒါ ရွင္လုပ္တာ။ စိတ္ႏွလံုး တစ္လံုးတစ္၀ ဆုိတာ က်မ္းစာအုပ္ထဲမွာပဲ ေသေနတဲ့စကားလံုး၊ ရွင္တို႔ လက္ေတြ႕က်က် ဘယ္ႏွခါ မွီျငမ္းသံုးစြဲဖူးသလဲ၊ အဆံုးသတ္မွာေတာ့ ကၽြန္မက ရွင္တုိ႔အားလံုးရဲ႕ အခန္းအျပင္ကလူ”

၁၃ ဂဏန္းဟာ ကံဆုိးမိုးေမွာင္က်ျခင္းေတြကုိ ကုိယ္စားျပဳေနသလား။ ၁၃ ဂဏန္းတစ္ခုရဲ႕ ျဖားေယာင္းမႈကုိ ေအာက္မွာ ငုပ္လွ်ိဳးကြယ္ေပ်ာက္ေနခဲ့တဲ့ ႏွလံုးသားတစ္စံုကုိ အဲဒီမိန္းမက အဲဒီေန႔မွာ တူးဆြေဖာ္ထုတ္ပစ္လုိက္တယ္။ ၁၃ႀကိမ္ေျမာက္ႏုိ၀င္ဘာရဲ႕ ၁၃ရက္ေျမာက္ ေန႔တစ္ေန႔မွာ။

××××××

အဲဒီအခန္းထဲမွာ လက္ေတြေသေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ (တစ္နည္းအားျဖင့္) အခန္းတံခါးကို ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ဖြင့္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ေပါ့။ လက္ေတြရဲ႕အကူအညီ တစ္စံုတစ္ရာ မပါလည္းပဲ ေျခေထာက္ေတြခ်ည္း သက္သက္နဲ႔ တံခါးတစ္ခ်ပ္ကို အေသအခ်ာဖြင့္လုိ႔ရတယ္ဆုိတာ အဲဒီမိန္းမက မေသခင္ သက္ေသျပခဲ့မလုိ႔။ အခုဆုိရင္ အဲဒီမိန္းမဟာ လြတ္လပ္ေနေသးတဲ့ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ အဲဒီအခန္းရဲ႕အျပင္ဘက္ကုိ ထြက္ခြင့္ရဖုိ႔ က်ားကုပ္က်ားခဲ ႀကိဳးစားေနရဲ႕။

ေနစမ္းပါဦး စကားျဖတ္ၿပီး ကၽြန္မ ေမးစမ္းပါရေစ…

ႏုိ၀င္ဘာဟာ ႏွင္းက်ဖုိ႔ တာ၀န္ယူထားတဲ့ ခပ္ေအးေအး လလား၊ အခန္းအျပင္ဘက္မွာ ႏွင္းေတြ က်ေနၿပီလား။ အဲဒီမိန္းမကေရာ အခန္းအျပင္ဘက္ဆီက ဘာကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနမွာလဲ။ လူေယာက္်ား တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဟန္ေဆာင္ျခင္းကင္းတဲ့ ရယ္ေမာသံံကုိ  ထာ၀ရၾကားခြင့္ရဖုိ႔လား၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီလူေယာက္်ားရဲ႕အနားမွာ သူမရဲ႕(၁၃ႏွစ္ၾကာ ေစ့ပိတ္ေနခဲ့ရတဲ့) ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုကေန ထာ၀ရ ခ်ိဳလြင္မယ့္ ရယ္သံစစ္စစ္ကုိ အခန္းအျပင္ဘက္က လူေယာက္်ားရဲ႕ ရယ္သံနဲ႔အတူ ျမဴးထူးစြာ ထုဆစ္ပစ္လုိက္ဖုိ႔လား…..။။။

ကၽြန္မ ေသလုေမ်ာပါး သိခ်င္တာက …

အခန္းအျပင္ဘက္ကုိ အဲဒီမိန္းမ တကယ္ပဲ ေရာက္သြားမွာလား၊

တစ္ေန႔ေသာအခါမွာ အင္မတန္ခ်ိဳလြင္တဲ့ရယ္ေမာသံတစ္စံုကုိ မုိးေျမတုန္ခါေအာင္ ကၽြန္မ ၾကားခြင့္ရမွာလား။

အဲဒီမိန္းမဟာ ဘယ္သူလဲ…..။

ကၽြန္မလား၊ ရွင္လား၊ The Ledge ရုပ္ရွင္ကားထဲက ရွယ္နာ ဆုိတဲ့မိန္းမလား၊ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း စႏၵာသူသူ၀င္း လား၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခား………။

ကြ်န္မတို ့ရဲ ့ ဟန္ပန္မူရာေတြ

ေခတ္တေခတ္ဟာ ေျပာင္းလဲ တိုးတက္လာသည္ႏွင့္အမွ် တဘက္ကႀကည့္ရင္လည္း ကြ်န္မ တို႔ရဲ႕ ဟန္ပန္အမူအရာေတြ တျဖည္းျဖည္းမယဥ္မေက်း ႀကမ္းတမ္း ရုိင္းစိုင္းလာေနတာ ေတြ ့ေနရပါတယ္။ ဒါဟာ ေခတ္ႏွင့္အညီ ေျပးလႊားလွဳပ္ရွားေနရလို႔ စသည္ အေႀကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး ဆင္ေျခ ဆင္လက္ ေပးမယ္ မႀကံပါႏွင့္။ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕တဲ့ လူလိမ္မာ ကေလးေတြ လူေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္သာ  ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ။ စဥ္းစားႀကရေအာင္လား။

လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၅၀ သို ့မဟုတ္ အဲဒီေလာက္ အခ်ိန္တံုးကတည္းက လူေတြ ပိုပို ရိုင္းစိုင္းလာေနတာပါ။ "The Little Book of Etiquette “ စာအုပ္ကို ေရးသားသူ စာေရးဆရာ “Patsy Rowe”  ေျပာတာက “တိတိက်က် တိုတိုတုတ္တုတ္ေျပာရရင္ ဒါဟာ ေခတ္လူေတြ အဖို ့ အခ်ိန္မလုံေလာက္မွဳ အခ်ိန္ရွားပါးမွဳ ေႀကာင့္ ပါပဲ" တဲ့။

ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္။ ကြ်န္မတို႔ဟာနည္းပညာေပါင္းစုံ အတတ္ပညာေပါင္းစံု တိုးတက္ ဖြံ႔ ၿဖိဳးထြန္းကားလာေနတဲ့ ဤေခတ္ႀကီးႏွင့္အမွီ အံ့ဖြယ္ ကမၻာႀကီးႏွင့္ အမွီ လိုက္ႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာအခ်ိန္မ်ားစြာ လိုအပ္ေနပါတယ္။ အခ်ိန္အမ်ားႀကီးေပးဆပ္ရပါတယ္။ မနက္ မိုးလင္းလာရင္ က်ီက်ီက်ာက်ာ ေအာ္မည္ေနတဲ့ ငွက္ကေလးေတြေတးဆိုသံကို ကြ်န္မတို႔  နားမေထာင္အားပါဘူး။ လုပ္ငန္း၀င္စရာ အလုပ္ေတြက ေတာင္ပံုရာပံု ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ခုဆို မိုးလင္းတာႏွင့့္ ကြ်န္မတို ့ လုပ္ခ်င္တာက အင္တာနက္ပဲ။ ဒါမွ မဟုတ္ မိုဘိုင္းလ္ ဖုန္းေပါ့။ လကုန္ရင္ မိမိသုံးစဲြထားတဲ ့အခေႀကးေငြ ဘီလ္ စာရင္းလဲ ရွင္းရအုံးမယ္။ လုပ္ရမွာက အခ်ိန္ ၃၀စကၠန္႔ ေလာက္ပါ ကလစ္ တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ႏွိပ္လိုက္ရံုႏွင့္ အားလုံး ၿပီးေျမာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို ကိစၥကေလးေတြ က ေထာင္ေသာင္းခ်ီ ရွိေနတာကလား။

Would It Kill You To Stop Doing That ? A Modern Guide to Manners စာအုပ္ကို ေရးသားသူ စာေရးဆရာ “Henry Alford “ က ေၿပာရာမွာ “လူေတြရဲ ့ ဟန္ပန္မူရာဟာ ေအးးေဆးရွိေနရာက  ဆင့္ကဲ ေျပာင္းလဲျဖစ္စဥ္မ်ားအရ ေနာက္သို႔ တဖန္ဆုတ္သြားတတ္တာမို႔ စိတ္ရွည္ သည္းခံႏိုင္စြမ္းမရွိဘဲ ၀န္ခ်ီစက္ႏွင့္ ပင့္တင္လိုက္ႀကတယ္။ ဘာ့ေႀကာင့္လဲဆိုရင္ လူေတြက 4G speed ႏွဳံးႏွင့္ အလုပ္မလုပ္ႏိုွင္ပါဘူး။ သင္သိပါလိမ့္မယ္။ လူေတြဟာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လို ေနရာမ်ိဳးမွာ တန္းစီ ေစာင့္မေနအားပါဘူး။ သူတို႔ ရဲ႕ အိုင္ဖုန္းကေန  ေနာက္ကြယ္က ေကာ္ဖီေရာင္းသူထံ  ဆက္သြယ္ႀကပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ ေခတ္ေပၚ ဆန္းျပားတဲ့ အတၱဆန္မွဳ  ရိုင္းစိုင္းမွဳလို႔ ဆိုမလား။  ဒါကို  လူတိုင္းသိပါတယ္။ စကၤာာပူ ယဥ္ေက်းမွဳ သင္တန္းညႊန္ႀကားေရးမွဴး  “ဗိုနီ အိန္ဂ်ယ္လီနာ" က “ကြ်န္မတို႔ ဒီေခတ္ေပၚ နညး္ပညာေတြကို အျပစ္ေျပာလို႔ မရပါဘူး ။ ဒါေတြက ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ရွင္သန္မွဳကို ကူညီျဖည့္ဆီးေပးေနတာပါ။ ဒါေပမဲ့လည္း အရာအားလုံး ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ဘ၀တစ္ခုလုံးကို ၀ါးမ်ိဳ ဖုံးလႊမ္းျပစ္မွာကိုေတာ့ မလိုလားအပ္ဘူး “လို ့ေျပာပါတယ္။

     

အီးေမးလ္ အ၀င္အထြက္ စစ္ေဆးပါ။ အၿမဲ တပ္လွန္ ့ထားပါ
“ကြ်န္မတို႔ရဲ႕ ေမးလ္ေဘာက္စ္ေတြကို အၿမဲ တပ္လွန္႔စစ္ေဆးႀကရပါမယ္။ အေရးတႀကီး လူေတြႏွင့္ ဆက္သြယ္စရာ ကိစၥမ်ားေပၚလာႏိုင္ပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔အားလုံး တစ္နည္းနည္းႏွင့္ ဆက္သြယ္မွဳ ရွိေနတယ္ဆိုတာ ကြ်န္မတို႔သူတို႔ႏွင့္အတူရွိေနတယ္ဆိုတာ   လူေတြ သိထားသင့္တယ္” တဲ့။ မလိုလားအပ္တဲ့ အၿပဳအမူေတြကို ဖယ္ရွားပစ္ပါ တဲ့။ “အိန္ဂ်ယ္လီနာ “က ရိုးရိုးေလးေျပာပါတယ္။

“အခ်ိန္ပို တခု သီးသန့္ ထားရွိပါ။ သင့္ဖုန္းမွာေရာက္ေနတဲ့မက္ေဆ့(ခ်္)ေတြကို အၿမဲ ခ်က္ကင္လုပ္ စစ္ေဆးပါ။ ဒီနည္းဟာ ကမၻာႀကီးႏွင့္လည္း အၿမဲ ထိေတြ႕ခြင့္ရွိၿပီး မိသားစုႏွင့္လည္းမခြဲမခြာ အတူရွိေနမွာပါ။ မိတ္ေဆြေတြ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ႏွင့္ေရာေပါ့” တဲ့။ “တခ်ိဳ ့က သင္ဆက္သြယ္လို ့ မရေအာင္ သင္မမွတ္မိေအာင္  အမည္ကို ၀ွက္ထားတတ္ႀကတယ္။ဒါ သိပ္ရိုင္းပါတယ္။ ဘယ္သူပို႔မွန္းမသိတဲ့ ေနရပ္လိပ္စာ မပါတဲ့  အမည္မသိ အီးေမးလ္ေတြ  ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ ဒါေတြကို သင္ မေႀကာက္ပါႏွင့္ တခုခု ေျပာခ်င္ရင္ ေျပာပါ။ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းပါ။  အီးေမးလ္မွာျဖစ္ေစ စာပို႔ပါ။လက္မွတ္ထိုးျခင္းမရွိတဲ့ စာေတြကို သင္ သိပ္အေလးမထားပါႏွင့္ သူရဲေဘာေႀကာင္စြာ ေပးပို႔သူထံ သင္  စာျပန္ႀကားႏိုင္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ ေမ့ျပစ္လိုက္ပါ။ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ပါႏွင့္။”တဲ့။

တီဗြီရွဳိးေတြမွာ သင္ဘာေတြ ႀကည့္ေနသလဲ

 “တီဗြီရွိုဳး ေတြမွာက  စိတ္လွဳပ္ရွားဖြယ္ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္ ဇတ္လမ္းေတြႏွင့္ မိန္းမခ်င္း မသင့္မတင့္ စကားၿပိဳင္ ရန္လို တိုက္ခိုက္မွဳ ဟန္ေဆာင္မိတ္ေဆြဖြဲ႔ ေ၀ဖန္တိုက္ခိုက္မွုဳေတြကို ဘာ့ေႀကာင့္ ေတြ႕ေနရသလဲ။ ရုပ္ျမင္သံႀကားဇတ္လမ္းေတြကို ဘာ့ေႀကာင့္  အားေပးေနႀကတာလဲ လို႔ မေလးရွား (MABIC)အတိုင္ပင္ခံ အရာရွိ “၀င္ဒီလီး“ က ဆို့ပါတယ္။ ”ဒီလိုအဆုံးစြန္ ရန္လိုတိုက္ခိုက္မွဳေတြႏွင့္ စိတ္ကူးပုံေဖၚပြဲေတြဟာ သာမန္ႀကည့္လိုက္တာနဲ႔ သိသာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လူသိကၡာ လူ႔က်င့္၀တ္ေတြ ခ်ိဳးေဖါက္ေနျခင္းကို ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ျပသေနျခင္းပါဘဲ။  ဒါဟာ  ပြဲ ႀကည့္ ပရိသတ္ကို ဆြဲေဆာင္ျခင္းတမ်ိဳးပါ။ အလြန္ရိုင္းပ်ပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔ လက္ခံႏိုင္စရာ မရွိပါဘူး” တဲ့။ အခိုင္အမာ ဆိုပါတယ္။

ဒါဟာ TV ဖန္သားျပင္ေပၚက သူတို႔ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ေတြႏွင့္ အလြန္ျခားနားစြာ စိတ္လွဳပ္ရွားရင္ခုန္ႀကရတဲ့  ျဖတ္ကနဲ လွပ္ကနဲ ျပကြက္ ေတြပဲ" လို ့ “၀င္ဒီလီး” က ဆိုပါတယ္။ ကမၻာေက်ာ္ စတားေတြကေတာ့ သရုပ္ေဆာင္သြားၿပီ။ ကြ်န္မ တို႔တေတြလည္း ရင္မွာသိမ့္သိမ့္ ႀကည္ႏူးႀကရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႀကည့္ခဲ့ ဖူးတဲ့  “Kimara: Life in the Fab Jane “ ဇာတ္လမ္းတြဲ တခု ကြ်န္မမွတ္မိေနတယ္။ လို႔ “၀င္ဒီလီး”က အတိတ္ကို ေဖၚက်ဴးလိုက္တယ္။သူမဟာ ကမၻာေက်ာ္ အမ်ိဳးသမီးေအာ္ပရာ အဆိုေတာ္ ရဲ ့ ဟန္ကို ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ အငမ္းမရ  ႀကည့္ေနခဲ့တယ္။ ဟိုတုံးက သူမရဲ႕ ႏွိမ့္ခ်တဲ့ အမူအရာေတြ ခုဘယ္မွာလဲ။ ေတြ႔ ေနရတာက သူမရဲ႕ မထီတထီ ဟန္ပန္အမူအရာေတြ ရိုင္းပ်တဲ့ ေစာ္ကားေမာ္ကား  အေနအထား။ ေနာက္ သူ႔ဇာတ္လမ္းေတြကို ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ ေစာင့္မႀကည့္ေတာ့ ပါဘူး တဲ့။ လူေတြအားလုံးကေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ႀကဘူးဆိုတာ ကြ်န္မတို႔ နားလည္ႀကရပါမယ္ တဲ့။ 

ကြ်န္မတို႔ တေယာက္ကို တေယာက္ အျပန္ အလွန္ တံု႔လွယ္ခ်စ္ခင္မွဳု ထားရွိေႀကာင္း ဟန္ပန္မူရာမ်ားျဖင့္ ေဖၚျပႏိုင္ပါတယ္။ အနည္းဆုံး သင့္မွာ  ေကာင္းက်ိဳးဆိုးျပစ္ကို သိျမင္ႏိုင္တဲ့ အက်ိဳးရလဒ္ကို သိျမင္ႏိုင္တဲ့ စိတ္ခြန္အားရွိရပါမယ္။ လူအခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ေလးစားမွဳ မရွိရင္ လူယဥ္ေက်း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ သင္က ပထမတႀကိမ္ တံခါးဖြင့္ထားရင္သို ့မဟုတ္ သင္က တႀကိမ္ေက်းဇူးၿပဳထားရင္ ေနာင္အခါ သင့္ ကို တံခါးဖြင့္ ႀကိဳဆိုႀကမွာ  ေက်းဇူးၿပဳလာႀကမွာ အမွန္ပါဘဲ။ တကယ္လို႔ သင္ အေႀကာင္းတခုခုေႀကာင့္ ယမ္းပံုမီးက်ျဖစ္ေနရင္ အေျဖရွာဖို႔ မလြယ္ဘူးဆိုတာ သင္သိထားပါ။ ဒါဟာ လူ႔က်င့္၀တ္ကို စည္းမေစာင့္ၿခင္းျဖစ္တယ္။

အက်ိဳးမရွိတဲ့ သံသယေတြ ဖယ္ရွားပါ

ၿပီးခဲ့တဲ့ ဇြန္လတုံးက သားႏွင့္ ေစ့စပ္ထားသူ မိန္းခေလးတေယာက္ သူ ့မိခင္ ျဖစ္လာမယ့္သူ ထံ မေခ်မငံ  ရိုင္းပ်စြာသံသယစကား  စြပ္စြဲ ေျပာဆို တဲ့ အီးေမးလ္ တေစာင္ ပို ့ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမကိုယ္ သူမေတာ့ မွန္တယ္  ဟုတ္တယ္ ထင္ေနတယ္။ တျခားသူတေယာက္က ရွင္းလင္း ေျပာျပ ရတာမ်ိဳး ေတြ႔ေနရတယ္။ တခ်ိဳ ့လူေတြဟာ ေလ့လာသင္ႀကားမွဳ ု မရွိခဲ့တဲ့ အတြက္ အသိဥာဏ္ ပညာ မရွိတဲ့အတြက္ အမွား ကို အမွားမွန္းမသိႀကပါဘူး။ ရိုင္းတာကို ရိုင္းမွန္းမသိႀကပါဘူး။ အမွား မလုပ္ဖူးဘူး ရိုင္းပ်ျခင္း မရွိဖူးလို႔ဆိုေနတဲ့သူေတြက သူ တို႔ မွားေနတာကိုမွားမွန္းမသိဘဲ  သူတို႔ ရိုင္းေနတာ ကို ရိုင္းမွန္းမသိဘဲ စိတ္ထင္ရာ မွန္တယ္  ဇြတ္ေျပာေနႀကျခင္းျဖစ္တယ္။

ရည္မြန္လာေအာင္ နည္းေပးပါ

လူေတြဟာ သိမ္ေမြ႔ျခင္းကင္းစြာ ယဥ္ေက်းမွဳ ကင္းစြာ အခ်ိန္ကို ၿဖံဳးတီး အသက္ရွင္ေနႀကတယ္။ဒီလူေတြကို သင္ေတြ႔ရင္ လူေတြႀကားမွာ ယဥ္ေက်းလိမၼာစြာ ေနထိုင္တတ္ေအာင္ရည္မြန္လာေအာင္  နည္းေပးလမ္းျပေပးပါ။ အကူအညီေပးပါ" တဲ့။ ယဥ္ေက်းမွဳ ဆိုင္ရာ ကြ်မ္းက်င္ “ေအမီ အယ္လ္ကြန္" ႏွင့္ “အယ္လ္ဖို ့ဒ္" တို ့က ဆိုပါတယ္။ လူ ့သိကၡာ လူ ့က်င့္၀တ္ေတြ ႏွင့္ ဆန္းႀကယ္စြာ ဖြဲ ့စည္း တည္ရွိေနတဲ့ ကမၻာႀကီးမွာ အားလုံးဟာ တဦးကို တဦး ေလးစားခ်စ္ႀကည္စြာ တံုလွယ္ ေမတၱာမွ်ေ၀ ေနထိုင္သြားဖို႔ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ေလာက၀တ္သိတတ္စြာ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ ေနထိုင္သြားဖို႔ အထူးႀကိဳးစား ေနထိုင္ႀကေစလိုပါ သတဲ့။

အယ္လ္ကြန္က ေနာက္ဆံုးအေနႏွင့္ လိုရင္း တိုရွင္း ေျပာလိုက္တာကေတာ့ “သင္ ယခု လမ္းဆုံမွာရွိေနတယ္။ ဒီမွ် ေျပာဆိုထားၿပီမို႔  တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ သင္ မေျပမလည္ တာရွည္ မျဖစ္မိပါေစႏွင့္။ လူရည္မြန္ကေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနထိုင္ႀကပါ တဲ့။  ဒီ့ ထက္ပိုၿပီး သင့္ကို ဂရုစုိက္မေနအားပါဘူး" တဲ့။

Florist

Where are Our manners?

By :Rory Evans & Siti Rohani

ေငြေသာင္ယံဦး ႏွင့္ အျခားကဗ်ာမ်ား ( ၁ )

ေမေမ့ကဗ်ာေလးေတြ တိုတာေလးေတြဆို ၅ ပုဒ္ စီေလာက္ တင္ေပးသြားပါမယ္။

အားလံုးၿပီးမွပဲ pdf ဖိုင္ တင္ထားေပးလိုက္မယ္ေနာ္။

ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာ

Happy Christmas for All!

ၿဖိဳးၿဖိဳး

***************************

စာဖတ္သူသို႔..

စမ္းေခ်ာင္းကေလးမ်ား၏ တီးတိုးရြတ္ဆိုမွဳကို သင္ႀကားဖူးပါလိမ့္မည္။

ဥႀသငွက္ငယ္ကေလးမ်ား၏ ဆြတ္ပ်ံ႕တိမ္းမူးဖြယ္ ေတးသီက်ဴးရင့္မွဳကိုလည္း သင္ႀကားဖူးမည္ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔နည္းတူ ခင္ေမသစ္၏ ေတးကဗ်ာမ်ားသည္လည္း….။

သင္ခံစားဖတ္ႀကည့္ႏိုင္ရန္ စုစည္းတင္ျပေပးထားပါသည္။

ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ ႏွင့္ တိုင္းရင္းေမဂ်ာနယ္ ကဗ်ာ့ဥယ်ာဥ္မွဴးႀကီး ဦးေသာ္ဇင္ တို႔အား ဤစာအုပ္ျဖင့္ ကန္ေတာ့ပါ၏။    ။

မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ အကိုႀကီး စာေရးဆရာ ေမာင္ႀကည္ရွင္ (ျမန္မာ့အသံ လက္ေထာက္စီစဥ္ေရးမွဴး ဦးခ်င္းစိန္) ၊အကိုငယ္ စာေရးဆရာ ဒါရိုက္တာ သန္းစိန္သစ္တို႔အားလည္း အလားတူ အထူး ဦးခိုက္ကန္ေတာ့လိုက္ပါေႀကာင္း။    

ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္။
ခင္ေမသစ္ (သလႅာ)
၁၉၉၇ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ (၈)ရက္ ေန႔

***************************

စာေပ၀တၳဳ ၊ ရတုကဗ်ာ၊

သာသည္သီခ်င္း၊အဲေစာင္းညွင္း၍ ၊

မကင္းမျပတ္၊ ရြတ္ဖတ္လ်က္သာ၊

ေနေကာင္းစြာ…၊

(၀န္ႀကီး ပေဒသရာဇာ)

To  Poem

Remember  near,

Remember far,

For ever remember me,

Aye, still beyond  the grave .

Remember that I have,

Well loved thee.

(Carl Bayon)

***************************

ေနအရုဏ္မတက္မီ

ကလင္ ...  ကလင္ ... ကလင္ 

ေနအရုဏ္မတက္မီကေလးမွာပဲ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ဧည့္ခန္းအတြင္း တယ္လီဖုန္းေခၚသံက ေခ်ာက္ခ်ားစရာေကာင္းေအာင္ အဆက္မျပတ္ ခုန္ျမည္ေပၚထြက္ လာတယ္။ ခံစားမွဳ မရွိ အသက္မပါ ေလသံက  တိုးတိုးညွင္းညွင္း။

 “သူေသသြားၿပီ”  တဲ့။

MTV EXIT ! Jason Mraz Live show !

ေအးရိပ္ကို ဘယ္လိုရွာပါ့မယ္ (အပိုင္း ၃)

ပို ့စ္ကဒ္ေလးေတြက အဓိပၸါယ္ျပည့္ျပည့္၀၀ရွိသည္။

ဘြဲ ့ႏွင္းသဘင္ ခန္းမႀကီးႏွင့္ ယင္းသို ့ ဦးတည္ရာ လူသြားလမ္းေႀကာင္းတခု ။

 အေကာက္အေကြ႕ မရွိ ေျဖာင့္ၿဖဴးေသာလူသြားလမ္းကို စိမ္းစိုေသာ ျမက္ခင္းကေလးက လွပစြာ   တဘက္တခ်က္ ၀န္းရံ ထားသည္။ ေနာက္တခုက သစ္ကိုင္းဖ်ားမွာ နားခိုေနေသာကတၱ၀ါ ငွက္ကေလးတေကာင္ ေအာက္မွာေရးထိုးထားတဲ့ စာမွာေတာ့ “ငွက္ကေလးကတၱ၀ါ အစာရွာ၊ ညီမေလးလွကညာ ပညာရွာ”  ပါတဲ့။ 

ေအာ္..ကိုကိုရယ္ ..။ ကိုကို႔ ေစတနာကို ခိုင္နားလည္ သေဘာေပါက္ပါရဲ႕။ေကာင္းေကာင္းတန္ဘိုးထားမည္။

ဒါေပမဲ့ ဒီကဗ်ာေလးကို ကိုကို ဖတ္ႀကည့္ႏွင့္ပါဦး။ 

ရွိေစဦး

ရွိပါေစေတာ့၊စိတ္ကိုေခ်ာ့၍၊ ေလ်ာ့ေခြတန္ ့နား။

ခ်ိန္ေစာင့္စားမည္၊ လြမ္းအားအစု၊ မ်က္ရည္ဥျဖင့္၊ 

ေျပမွဳေျပရာ၊ ေျပေႀကာင္းရွာလည္း၊ ဗ်ာပါလွဳိင္းပုတ္၊

စိတ္ရွဳပ္ေပြေႏွာ၊ လြမ္းေရေႀကာ၀ယ္၊ နစ္ေမ်ာေတြေ၀၊ 

မိန္းေမာေနမိ၊ တေျမနယ္စံ၊ မယ့္သက္ႏွံရယ္၊ 

တိမ္ယံေဘြလမ္း၊ ၀တိန္နန္းမွ၊ စခန္းငွက္သြင္၊

 ကြန္ ့လာခ်င္ဟု၊ စိတ္တြင္ေထြကူး၊ မႀကည္ႏူးရွင့္၊

 ခ်စ္ဦးသက္ေ၀၊လြမ္းစိတ္ေပြသည္၊ တေမေႀကာ့ခိုင္၊

 ေျဖမႏိုင္ဘူး၊ရွိေစဦးေတာ့၊ စိတ္ကိုေခ်ာ့၍၊ 

ေလ်ာ့ေခြတန္ ့နား၊ ခ်ိန္ေစာင့္စားမည္၊

 အမွားမဖက္ႏိုင္သည္တကား။       ။     

ေငြေသာင္ယံဦးႏွင့္ အျခားကဗ်ာမ်ား

ေမေမ့ရဲ႕ "ေငြေသာင္ယံဦးႏွင့္ အျခားကဗ်ာမ်ား" စာအုပ္က ကဗ်ာေလးေတြ အားလံုး တင္ေပးသြားပါမယ္။ အခုရက္ေတြေတာ့ မအားေသးတာနဲ႔ ေမေမပို႔ေပးတဲ့ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပခ်က္ေလးပဲ အရင္တင္လိုက္ပါတယ္။ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္။ 

ေငြေသာင္ယံဦးႏွင့္ အျခားကဗ်ာမ်ားစာအုပ္မွ ေကာက္ႏွဳတ္ေဖၚျပခ်က္

စိမ္း 

(အင္းေလးတိုက္ေတးအသြား)

ေရႊဧည့္သည္လာမလားလို႔ ၊

စာေတြမ်ား တေစာင္ ႏွစ္ေစာင္ ၊

ေရးဖြဲ႔မွာေတာင္ ။

မလာေပါင္ ၊

ေရွာင္သူက ေရွာင္ပုန္း၊

ျမေဆးမင္ ကိုယ္မွာလိမ္းလို႔ရယ္ ၊ 

စိမ္းလိုက္ပါအုံး။      ။

လူ႔အခြင့္အေရး နဲ႔ အလင္းေပးသူ

၁၉၇၁ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ၁၂ရက္မွာ ခ်န္႔ကိုေမြးဖြားပါတယ္။သူဟာ တရုပ္ျပည္သူ႔သမတႏိုင္ငံ ေက်းလက္ေဒသရွိ ျပည္သူဆင္းရဲသားလူတန္းစားမ်ားရပိုင္ခြင့္အတြက္ တက္ႀကြစြာ ဦးေဆာင္လွဳပ္ရွားခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ငယ္ရြယ္စဥ္ကာလကတည္းက  မ်က္စိအလင္းမရခဲ့ေသာ္လဲ မိမိဘာသာ ဥပေဒပညာရပ္ကိုေလ့လာလိုက္စား ဆည္းပူးခဲ့သူ ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစားသင္ယူခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ 

အမ်ိဳးသမီးရပိုင္ခြင့္မ်ား လယ္သမားမ်ား လယ္ယာေျမရပိုင္ခြင့္မ်ားအတြက္ သူက ဦးေဆာင္ ကိုယ္စားၿပဳ အေရးဆို လွဳပ္ရွားခဲ့တယ္။အစိုးရက တရား၀င္ထုတ္ျပန္ထားတဲ့  မိသားစုစီမံကိန္းကိုလည္း ခ်န္ က ဆန္႔က်ဥ္ပါတယ္။ ရွင္ေဒါင္း အာဏာပိုင္ေတြကို ဆန္႔့က်ဥ္ပီး  တအိမ္ေထာင္ ခေလးတေယာက္မူ၀ါဒကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ကန္႔ကြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ေႀကာင့္ ခ်န္ဟာ ကမၻာမွာ ေပၚလြင္ ထင္ရွားလာၿပီး  ႏိုင္ငံတကာက အသိအမွတ္ျပဳလာရတယ္။ အမိန္႔အာဏာကို ဖီဆန္ လွဳပ္ရွားခဲ့တာမို႔  တ၇ားစြဲဆိုျခင္းခံရပါတယ္။ ၂၀၀၅ စက္တင္ဘာမွ ၂၀၀၆မတ္လအထိ  ထပ္ဆင့္ၿပီး  ဇြန္လအထိ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ ခ်ခံရပါတယ္။        

၁၂.၁၂.၂၀၁၂ မွာ တစ္ႏွစ္စာ ေနာက္ျပန္ လွည့္ၾကည့္တဲ့အခါ

အန္တီတင့္က ၁၂.၁၂.၁၂ မွာ ဘေလာဂ့္ဂါေတြ ပိုစ့္တင္ပါ ဆိုလို႔ ေရးမယ္ဆိုေတာ့ ဘာေရးရမွန္းမသိျဖစ္ေနတာ။ 

သတင္းေတြဖတ္ရင္း တစ္ႏွစ္စာပဲ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္လိုက္ေတာ့တယ္။ 

သတင္း ၁၂ ပုဒ္ထက္ပိုသြားေတာ့ အန္တီတင့္ စာလာဖတ္ရင္ ၁၂ ပုဒ္ပဲ ေရြးဖတ္သြားေနာ္။ 

မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း၊ အစ္ကို၊ အစ္မ၊ ေမာင္ငယ္၊ ညီမငယ္အားလံုး လာမယ့္ ၂၀၁၃ မွာလည္း ပိုေကာင္းတဲ့ဘဝေလးေတြ စိတ္ႀကိဳက္ဖန္တီးႏိုင္ပါေစ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

ဇန္နဝါရီ ၇ - ဘီယြန္႔စ္ နဲ႔ ေဂ်ဇီ တုိ႔ရဲ႕ သမီးဦးေလး အတြက္ ေမြးဖြားတဲ့အထိမ္းအမွတ္ပြဲေလးလုပ္ၾကတယ္။ သမီးေလး နာမည္ကို ဘလူးအိုင္ဗီကာတာ(Blue Ivy Carter) လုိ႔ နာမည္ေပးလိုက္သတဲ့။ ဘလူးအိုင္ဗီေလးေမြးၿပီး ေဂ်ဇီရဲ႕ သီခ်င္းသစ္ Glory မွာ ဘလူးအိုင္ဗီရဲ႕ ငိုသံေလး ထည့္ထားေတာ့ အသက္အငယ္ဆံုးအဆိုေတာ္ေလး Billboard Music Chart မွာေပၚထြက္လာတာေပါ့။

သမားေတာ္ ဇီ၀က

ဘုရားရွင္ လက္ထက္က သမားေတာ္ဇီ၀က ဆိုတာ ရွိတယ္ သမီးရဲ့။ သမီဖြားဖြားက ေမေမေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့အထိ (၁၃ႏွစ္ ၁၄ႏွစ္ ထိ) ေန႔လည္ေန႔ခင္း သားအမိ အားလပ္တဲ့အခါ ေျပာျပတတ္တယ္။ ခု သူ့အေႀကာင္း အက်ဥ္းခ်ံဳးေျပာျပခ်င္တယ္။ ဘုရားရွင့္လက္ထက္ေတာ္ကတည္းက ခြဲစိတ္ခ်ဳပ္လုပ္တဲ့ အတတ္ပညာ ရွိခဲ့့ေႀကာင္းသိထားရေအာင္လို႔..။

ဒီလိုကြဲ႕ ..

ရာဇျဂီဳလ္ျပည္ ဗိမၺိသာရ မင္းႀကီးလက္ထက္မွာ သာလ၀တီဆိုတဲ့ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးတေယာက္ကို ကေျခသည္အရာထားလို႕ မင္းမူးမတ္မ်ား တစ္ညကို အသျပာတစ္ေထာင္ေပးၿပီး ေပ်ာ္ပါးႀကတဲ့အထဲမွာ သားေတာ္ အဘယမင္းသားလဲ ပါ၀င္ေနတယ္။ (အဇာတသတ္က တစ္ေယာက္)  တစ္ေန႔ေတာ့ သာလ၀တီမွာ အဘယမင္းသားရဲ႔ သေႏၶ စြဲကပ္တည္ရွိေနတဲ့အတြက္ ကေျခသည္မဟာ  မက်န္းမာဟန္ေဆာင္ၿပီးအခန္းေအာင္းေနတယ္ကြဲ႔။ ဆယ္လျပည့္တဲ့အခါ တင့္တယ္လွပတဲ့  သားေယာက်္ားေလးကို ေမြးဖြားေပမဲ့ မရွိအပ္လို႔ ယူဆၿပီး သားကို ကြ်န္မ တို႔အား စြန္႔ ပစ္ေစပါတယ္။ကြ်န္မေတြက လူသြားလမ္းတခုက အမွိဳက္ပံုမွာ အလြယ္တကူ စြန္႔ပစ္လိုက္္သတဲ့။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဘဲ  အဘယမင္းသားကလဲ အေႀကာင္းတစ္ခုခုေႀကာင့္ အဲဒီ အမွဳိက္ပံုနားေရာက္ရွိလာၿပီး က်ီးငွက္တို႔ ၀ိုင္းအုံထိုးဆိတ္ေနတဲ့ အထုပ္တခုကို စိတ္၀င္တစား ႀကည့္ရွဳ မိပါေရာ။   ေမြးကင္းစ ကေလးသူငယ္မွန္း သိေတာ့ (ငါႏွင့္ ထိုက္လို႔ ရေပသည္ )လို႔ ႏွစ္လုံးမူကာ သိမ္းပိုက္ ေမြးၿမဴထားတယ္။ 

“အသက္ရွိေသးရဲ့လား" လို႔ အဘယမင္းသားရဲ႔ အေမးစကားေႀကာင့္ အမ်ားက ကေလးနာမည္ကို "ဇီ၀က"လု႔ိဘဲ လြယ္လြယ္ ေခၚလိုက္ႀကေတာ့တယ္ တဲ့။

အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ အဘယမင္းသားကို “ခမည္းေတာ္ သားရဲ့ မိခင္ အဘယ္သူျဖစ္သနည္း" လို႔ ေမးေတာ့တာေပါ့။ အဘယမင္းသားကလဲ မကြယ္မ၀ွက္  “ဇိ၀က သင့္မိခင္ကို ငါမသိ အမွဳိက္ပံုတြင္ က်ီးငွက္တို႔ ၀ိုင္းအံုသျဖင့္ ငါ ေကာက္ယူ ေမြးၿမဴထားျခင္းျဖစ္သည္"   လို႔ အမွွန္အတိုင္း ဖြင့္ေျပာလိုက္တယ္။  

ဒါနဲ႔ဘဲ ငါ့မွာ တြယ္တာစရာမိခင္ဘခင္ မရွိ ငါ့ကိုယ္ငါ အားကိုးရမည္။ ပညာရွာ၇မည္ လို႔ ေတြးေတာၿပီး ဘယ္လိုပညာမ်ိဳးကို သင္ယူမလဲ အေလးအနက္ထား စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ေဆးပညာမွတpfပါး သူ႔အက်ိဳး ကိုယ့္အက်ိဳး ရွိေစမည့္ အျခားေသာ ပညာေရးကို မျမင္ လို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး တကၠသိုလ္ျပည္ကို ဦးတည္ ထြက္ခြာ ခဲ့တယ္။ ဒီသာပါေမာကၡဆရာ့ထံမွာ ေကာင္းစြာပညာသင္ႀကားၿပီး ၇ႏွစ္ရွိတ့ဲအခါ

“ဆရာ ေဆးအတတ္ပညာ ၿပီးဆုံးပါၿပီလား “ ေမးတယ္။ ဆရာက တူရြင္းတစ္ေခ်ာင္းေပးၿပီး

 “အခ်င္း ဇီ၀က ဤတူရြင္းကို ယူ၍ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွာ ေဆးဘက္မ၀င္သည့္ အပင္ကို တူးယူးခဲ့ “

ခိုင္းေစသတဲ့။ ဇီ၀ကလဲ ေလးရက္တိုင္တိုင္ ရွာေပမဲ့ ဘယ္မွာမွ ေဆးဘက္မ၀င္တဲ့အပင္ ရွာမရ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အသုံး၀င္ေနတာမို႔ို႔ “ဆရာ မေတြ႔ပါ" လို႔ ေလွ်ာက္သတဲ့ 

“ေကာင္းၿပီ။ ဇီ၀က အသင္ ပညာစံုၿပီးျဖစ္၍ ေဆးကုသခြင့္ ငါေပးၿပီ။ ျပန္လိုက ျပန္ေလာ့" လို႔  ဆိုတယ္။

ဒါနဲ႔ ေဆးတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းဆင္းလာတဲ့ ေဆးသမားေလး ဆရာ ဇီ၀ကဟာ သာေကတျပည္ေရာက္ေတာ့ ဦးစြာ ေဆးကုဖို႔ လူနာတေယာက္ ရရွိလိုက္တယ္။ သာေကတျပည္သူေ႒းႀကီးကေတာ္ရဲ့ ဦးယဥ္းေခါင္းခဲနာ ကို ေထာပတ္မွာ ေဆးမ်ား ေပါင္းထည့္ စပ္ယူၿပီး ႏွာႏွပ္ ေပးပါသတဲ့။ ၇ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ေခါင္းကိုက္ ေရာဂါဟာမမန္းရ မမွဳတ္ရဘဲ  တခဏခ်င္းေပ်ာက္ကင္းခ်မ္းသာသြားပါသတဲ့ကြယ္။ ဒီေတာ့ အသာျပာေလးသိန္း ေဆးဘိုးရပါတယ္။ဇီ၀ကဟာ ရလာတဲ့ေဆးဘိုး၀ါးခ ေလးသိန္းကို ရာဇျဂိဳလ္ျပည္ေရာက္တဲ့ဲအခါ အဘယမင္းသားထံခစားၿပီး “တႀကိမ္သာ ေဆးကုရေသးသည့္ လာဘ္ဦးကို ကြ်န္ဳပ္အားေမြးၿမဴေသာ ေက်ူဇူးရွိသည္ျဖစ္၍ သိမ္းေတာ္မူပါ” လို႔ အပ္သတဲ့။ အဘယမင္းသားက မသိမ္းပါဘူး။

"သင္ရေသာ ဥစၥာသည္ သင့္ အဖို႔သာ ျဖစ္ပါေစ” လို႔ ျငင္းပယ္လိုက္တယ္။

‘ဒီ့ေနာက္ ဗိမၺိသာရမင္းႀကီးရဲ႔ ျမင္းသရိုက္နာကို ကုပါတယ္။ လက္သည္းထိပ္မွာ ပါလာတဲ့ ေဆး မွ်ေလာက္နဲ႔ မင္းႀကီးရဲ႕အနာ အရွင္းေပ်ာက္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ မင္းႀကီးက ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ ဥစၥာေငြေႀကး ေပးေသာ္လည္း အဘိုးအဘြား ဥစၥာကို မယူေကာင္း မယူထိုက္ပါလို႔ ျငင္္းပယ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ရာဇၿဂိဳလ္ သူေ႒းႀကီးရဲ့ ေခါင္းကိုက္နာကိုေတာ့ အိပ္ယာမွာ ပက္လက္သိပ္ၿပီး ႏွာ ၏ အာႏုေဘာ္ႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေစသတဲ့။ ေမ့ေဆးသေဘာပါ။ ၿပီးရင္ ဦးေရကို ဓါးနဲ႔ ျခစ္လႊာၿပီး ဦးေႏွာက္ေဖါက္စားေနတဲ့ ပိုးႏွစ္ေကာင္ကို ဖယ္ရွားပါတယ္။ ၿပီးရင္ ဦးေရကို ျပန္ေစ့ပိတ္ၿပီး ေဆးလူးပါတယ္။ ၂၁ရက္အႀကာမွာ အေကာင္းပကတိ ျဖစ္သြားပါသတဲ့။ ရရွိလာတဲ့ အသျပာ ႏွစ္သိန္းထဲက တ၀က္ကို မင္းႀကီးအား ေပးအပ္ပါသတဲ့။

ေနာက္တစ္ေယာက္က ဗာရာဏသီသူေ႒းသားတစ္ယာက္ ခေလးတို့ ဘာ၀ဦးေခါင္းေဇာက္ထိုး ေဆာ့ကစားရာမွာ အူထုံးသြားလို႔ ဗိုက္ကိုခြဲ ၿပီး  ထုံးေနတဲ့ အူကို ေျဖေပးပါသတဲ့။ ၿပီးမွ ေနရာမွန္ ျပန္ထားၿပီး ခြဲထားတဲ့ ဗိုက္ကိုျပန္ခ်ဳပ္ပါတယ္။ ေဆးလိမ္းႀကံထားေပးၿပီးတာနဲ႔ ၂ရက္အႀကာမွာဘဲ အေကာင္းပကတိ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ထပ္  သမီးအဖြားေျပာတာက နားေရာဂါ ေ၀ဒနာ ကို ႏွစ္ခ်ီ ခံစားေနရတဲ့ သူေ႒းမတေယာက္ရဲ႔ နားထဲက ပိုးေကာင္ကို ဗံုသံတစ္မ်ိဳးေပးၿပီး  ေခ်ာ့ၿမွဴ ေခၚထုတ္တာနဲ႔ ေပ်ာက္ကင္းသြားတယ္္ လို႔ ဆိုတယ္။ ေနာက္ စမၸာနဂိုရ္ျပည္က စႏၵပေဇၨာတမင္းရဲ႔ ေရာဂါကိုေတာ့ ေထာပတ္နံ႔ မရေအာင္ အနံ႔ေဖ်ာက္ၿပီး ေဆးေပါင္းစံု ျပြမ္းေႏွာလို႔ တိုက္ေႀကြးရ တယ္။ ဒီမင္းက အေစာကတဲက ေထာပတ္နံ႔ မခံႏိုင္ဘူးေျပာထားတာမို႔ သူကလဲ ေထာပတ္မပါဘဲ ေဆးစီရင္လို႔ မရတာေႀကာင့္ ေဆးတိုက္ၿပီးရင္ ေျပးဖို႔ အဆင္သင့္ျပင္ထားတာေလ။ ဇီ၀ကတို႔ ဥာဏ္သြားပံုမ်ား။ မင္းဆိုတာ စိတ္မထင္ရင္ သတ္မွာကိုး။ ေဆးေသာက္ထားတဲ့သူက ေလႀကိဳ႕ထိုးတဲ့အခါ ေထာပတ္႔ နံ႔ ထြက္ပါေလေရာ ဇီ၀ကကို သတ္ေစ မိန္႔တာဘဲေလ။

အစကတည္းက ဇီ၀က က ဘုရင့္ထံ ၿမိဳ႔တခါးေတြကို ဇီ၀ကလာရင္ ဖြင့္ထားေပးဖို႔ ႀကိဳ ခြင့္ ေတာင္းထားတာကြဲ႔။ ဘာရမလဲ။ ဇီ၀က က ဘဒၵ၀တီဆင္မကိုစီး ေျပးလိုက္တာ တစ္ခါတည္း ရာဇၿဂိဳလ္ေရာက္ေရာဘဲတဲ့။ ေရာဂါ ရွင္းရွင္းေပ်ာက္သြားတဲ့အခါ သိ၀ိတိုင္းျဖစ္ အသျပာ တသိန္းထိုက္တဲ့ ပုဆိုးကို ကံေတာ့ပါသတဲ့။ ရွင္ဘုရင္ေတြမွ ၀တ္ရတဲ့ပုဆိုးေလ။ ေက်းဇူးသိတတ္တဲ့ ဇီ၀ကဟာ ဘိုးေတာ္  ဗိမိၺသာရမင္းႀကီးကို မင္းနဲ႔ထိုက္သည္လို႔ တသိန္းတန္ပုဆိုးကို  ကံေတာ့လိုက္ပါသတဲ့။  ဇီ၀က ဟာ မိခင္ဘခင္ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာ မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ ့ အားမငယ္တတ္ဘူး။ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စနဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတာမ်ား တကယ္ အတုယူဖို႔ပါဘဲ။ သူ ေဆးပညာသင္မယ္လို႔ လာေတာ့ ေငြေႀကးဥစၥာတျပားတစ္ခ်ပ္မွ  ပါလာတာမဟုတ္ဘူးကြဲ႔. အဘယမင္းသားကိုေတာင္ ဘခင္ မဟုတ္တာသိေရာ မေျပာမဆို ထြက္ခ်သြားတာ။ ေဆးပညာသင္ေပးတဲ့ ဆရာ့အိမ္မွာ ေ၀ယ်ာ၀ိစၥအားလုံး မျငီးမျငဴ လုပ္ေပးတာကိုး။ ဆရာကလည္း ခ်စ္ေတာ့ ဆရာစားမခ်န္ အကုန္သင္ေပးတယ္။တဲ့။

ဇီ၀ကဟာ ေနာင္အခါ ဘုရားရွင့္သမားေတာ္လည္း ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ မက်န္းမမာ ျဖစ္ရင္ ဇီ၀ကသာ ကုသရပါတယ္။ (ဘုရားဘဲ ေနမေကာင္းမျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ မထင္ေလနဲ႔။) ဘုရားက ေဟာထားတယ္ေလ။ ငါဘုရား၏ ခႏၶာကိုယ္သည္ ေရ ေျမေလ မီး ဓါတ္ႀကီးေလးပါး အစုအေ၀းသာျဖစ္သည့္လူသားစင္စစ္တည္း တဲ့ ေသြးေလေဖါက္ျပန္ရင္ ကိုယ္လက္မအီသာတာ ဘာညာ ျဖစ္မွာဘဲလို႔ ဆိုလိုတာ။  ဘုရားရွင္ ၀မ္းေတာ္လားတဲ့အခါ ၀မ္းခ်ဳပ္ေတာ္မူတဲ့အခါ စသည္တို႔မွာ သမားေတာ္ ဇီ၀က သာ ကုစားရပါတယ္။ ေဒ၀ဒတ္ က ေတာင္ေစာင္းကေန ေက်ာက္ေမာင္းဆင္ လွိမ့္ခ်တံုးက ေျခမေတာ္ ထိခိုက္ပါတယ္။ ဇီဝက ကုသရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ သမားေတာ္ ဇီ၀က ရယ္လုိ႔ ရာဇၿဂိဳလ္ ေ၀သာလီ သာ၀တၳိ စသည္ ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိခဲ့ ကာလ တေလွ်ာက္လုံး ရွမ္းရွမ္းေတာက္ နာမည္ႀကီးခဲ့တာလု႔ိ ဆိုရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဇာတသတ္မင္းသားကို ဘုရားရွင့္ေက်ာင္းေတာ္ကို သြားတရားနာဖို႔ လမ္းညႊန္ခဲ့တာလဲ သမားေတာ္ ဆရာ ဇီ၀က ဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာဇီ၀ကရဲ့ အႀကံဥာဏ္ကိုယူလို႔  အဇာတသတ္မင္းဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တဦး  ျဖစ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ လူသားတို႔၏ အက်ိုးစည္းပြားကို ေဆာင္ရင္း ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ဆရာဇီ၀က ဟာ  နိဗၺာန္၀င္ စံေပ်ာ္သြားခဲ့ပါတယ္ သမီးေရ..။

ေမေမ ခင္ေမသစ္ 

တစ္သက္ မေမ့ရက္စရာ အေပ်ာ္ေလးေတြ

(Happily ever after)

လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ေက်ာ္ႀကားမွဳေလးေတြနဲ႔ထံုမႊန္းထားရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာပါ။ ဟိုိုဟိုဒီဒီသြားသြားလာလာေပ်ာ္စရာကေလးေတြဖန္တီးႏိုင္ရင္ေတာ့ မိသားစုေလးေတြရဲ႕ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္တဲ့ အေပ်ာ္ရက္ေလးေတြျဖစ္လာမွာပါပဲ။ Reader's Digest မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာက ကမၻာတလႊားမွာ ထင္ေပၚေက်ာ္ႀကားတဲ့  ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲကေလးေတြ အမယ္စုံတင္ျပထားပါတယ္။ ေက်ာ္ၾကားထင္ရွားတဲ့ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေလးေတြမွာ မိသားစုေလးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္စြာဆင္ႏႊဲႏိုင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ပါသတဲ့။

(၁) ဘရာဇီးလ္က ကားနီးဗဲလ္ပြဲေတာ္

ဂၽြန္လင္ႏြန္ကုိ လုပ္ၾကံျခင္း(မၿပီးဆံုးေသးတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္)

ဒီေန႔ လင္ႏြန္လုပ္ၾကံခံရတဲ့ေန႔မို႔ ျပန္တင္လိုက္တာပါ။

အမွန္ကဒီေန႔ကို ေမ့ေနတာ။ 
fb မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္တင္ထားတဲ့ပံုေလးေတြ႕တာနဲ႔ ျပန္သတိရသြားလို႔)

စာေတြဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း သိရတာေတြမ်ားမ်ားလာတဲ့အခါ ဘာကိုမွ မယံုၾကည္ႏိုင္ေတာ့သလိုပါပဲ။ တရားမွ်တမႈဆိုတာေတြက ေနရာတိုင္းမွာ၊ တိုင္းျပည္တိုင္းမွာ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ၾကတာပဲ။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္တဲ့အခါ စီအိုင္ေအ၊ အက္ဖ္ဘီအိုင္ ဂက္စတာပို အဖြဲ႔ႀကီးေတြ ထူးခၽြန္ခမ္းနားလိုက္တဲ့လွဴိ႕၀ွက္အဖဲြဲ႕အစည္းႀကီးေတြရယ္လို႔ အံ့ၾသတၾကီး ျဖစ္ခဲ့ရတာေပါ့။ ေမေမႀကိဳက္လို႔ သေဘာက်ခဲ့တဲ့ မင္းသားေဟာင္းႀကီးေရဂင္၊ ကေနဒီမိသားစုေတြ၊ အေမရိကန္ သမၼတေတြ၊ ဘုရွ္အထိ အထင္ႀကီးသေဘာက်စိတ္ေတြနဲ႔။ တစ္ကယ္ေတာ့ တိုင္းျပည္တိုင္းက အာဏာတစ္ခုရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ရႈပ္ေထြးေပြလီလွတဲ့ မဟာဗ်ဴဟာေတြျပည့္ႏွက္ေနေတာ့တာပဲ။ အမွန္တရားဆိုတာ ဘက္တစ္ဘက္၊ ဘယ္ဘက္မွာမွ ရွိမေနၾကေတာ့ဘူး။

အာဏာ၊ ေငြေၾကး၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈေတြၾကားက အဲဒီလူေတြဟာ ...အာဏာ၊ ေငြေၾကး၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈေတြၾကားက အဲဒီလူေတြကိုပဲ ...အာဏာ၊ ေငြေၾကး၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈေတြေၾကာင့္ပဲ .......
ထိတ္လန္႔စရာႀကီး ရက္စက္လွတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ လက္စတုံး ေဖ်ာက္ဖ်က္ေနၾကတယ္။

ကမၻာႀကီးမွာ  လုပ္ၾကံမႈေၾကာင့္ တိတ္တဆိတ္ေသဆံုးသြားၾကရသူေတြ၊ သဘာ၀ေဘးေၾကာင့္ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ေသဆံုးၾကရသူေတြ၊ စစ္ပဲြေတြေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္းတိုက္ခိုက္ရင္း မရႈမလွေသဆံုးၾကရသူေတြ ျပည့္ႏွက္လို႔ ေနၿပီ။ တိုက္ခိုက္မႈေတြနဲ႔ ပင္ပမ္းႏြမ္းလ် ေနတဲ့ႏိုင္ငံေတြ၊ လူေတြ လူေတြ .... သနားလိုက္တာ။ ဆုေတာင္းရုံကလြဲလို႔ ေထာက္ပံ့မႈတစ္စံုတစ္ရာေတာင္ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ကိုယ္ဟာ၊ သနားၿပီးရင္း သနားေနမိတယ္။
အေျဖရွာမရတဲ့ ပုစၦာေတြ၊ အမွန္တရား လိုက္ရွာလို႔မေေတြ႕ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပရိယာယ္မ်ားလိုက္တဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြ စဥ္းစားရတာ၊ သတင္းေတြဖတ္ရတာ ေခါင္းေတြလည္း မၾကည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သနားလြန္းမက သနားလာလြန္းေတာ့လည္း ကိုယ့္အနီးအနားက ေခြးေလးကိုပဲ အားတိုင္း အစားေတြခြံ႔ ခြံ႔ ေကၽြးေနမိေတာ့တာပဲ။ ေခြးေလးမွာ ရင္ျပည့္ေရာ့မယ္။ မယံုမရွိပါနဲ႔၊ ဒါ တစ္ကယ္ပါ။ လုပ္ခ်င္တာေတြ ပိုပို မ်ားလာၿပီး၊ မလုပ္ႏိုင္တာေတြပို ပို မ်ားေနတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္မွာ၊ မၾကည္တဲ့ေခါင္း၊ ေလးလံတဲ့ စိတ္ႏွလံုးကိုပိုက္လို႔ ကိုယ့္ရဲ႕ေန႔ေတြကို ကိုယ္တတ္ႏိုင္သလိုပဲ .. ျဖစ္သလိုေက်ာ္ျဖတ္ေနရေတာ့တာပါပဲ။
အန္တီစု ခရီးတစ္ေလွ်ာက္အဆင္ေျပ ေခ်ာ့ေမြ႔ပါေစ။
အားလုံး အျမန္ဆံုးေဘးရန္ကင္းရွင္းပါေစ။

******************

၁၉၈၀ ဒီဇင္ဘာ ၈ ရက္ ေန႔၊ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေက်ာခ်မ္းစရာေကာင္းလွတဲ့ ဒါကိုတာတိုက္ခန္းအိုႀကီးအျပင္ဘက္မွာ ျဖစ္ပြြားခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္က စိတ္ကူးယဥ္ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္လိုပါပဲ။ ေၾကာက္ရြံ႔ထိတ္လန္႔စရာ။ ကမၻာအေက်ာ္ၾကားဆံုးေရာခ့္စတားလို႔ ေျပာႏိုင္တဲ့ ဂၽြန္လင္ႏြန္ဟာ သတိမရတစ္ခ်က္ ရတစ္ခ်က္နဲ႔ လဲေလ်ာင္းခဲ့ရပါၿပီ။ ထိပ္တံုးက်ည္ေတာင့္ ၄ေတာင့္က ေက်ာဘက္ကေနေဖာက္၀င္ခဲ့ၿပီ။ ဇနီးသည္ ယိုကိုအိုႏိုက လင္ႏြန္ရဲ႕ ဦးေခါင္းကို သူမရဲ႕လက္ေတြနဲ႔ေထြးေပြ႕ထားရင္းနဲ႔ပဲ စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္ဟစ္ေနခဲ့တယ္။

ေအးရိပ္ကို ဘယ္လိုရွာပါ့မယ္ (အပိုင္း ၂)

(၈)

“အလိုေလး ေလ..သမီး ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲကြယ္။ ခ်ဳပ္တာမွ မႀကာေသးဘူး။ ခက္တာပဲ”

တေန႔ ခိုင္ ကိုယ္လုံးေပၚမွန္ေရွ႕ဘယ္ျပန္ ညာျပန္လွည့္ႀကည့္ေက်နပ္ေနစဥ္ ေမေမ အခန္းထဲ ၀င္လာတယ္ေလ။ ခိုင္ကလဲ ခိုင္ပဲ။ အက်ၤ ီအသစ္စက္စက္ကိုမွ ျဖတ္ေတာက္ကိုက္ညွပ္ၿပီလက္တိုလုပ္ပစ္ ၀တ္ႀကည့္ေနတာေပါ့။ ေမေမတို႔က လက္တိုမွ  ေပးမ၀တ္တာကို။ အိမ္ေစေတြမွ၀တ္ရသတဲ့။ အိမ္မွဳကိစၥလုပ္ေနရသူျဖစ္လို ့ လက္တို၀တ္မွ အဆင္ေျပတယ္ တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူမ်ုား၀တ္သလို မိခိုင္လဲ ၀တ္ခ်င္မိသည္။ ေမေမကေလ ၿဗစ္ေတာက္ ၿဗစ္ေတာက္ႏွင့္ ျမည္တြန္ေတာက္တီးေနတာ မၿပီးဘူး။

“ဂုဏ္သေရရွိ မိေကာင္းဘခင္သမီးဆိုတာ အ၀တ္အစား၀တ္ရင္  ေလာ္လီ ဆန္းျပားမွဳ မရွိရဘူး" လို႔ တခ်က္လႊတ္ အမိန္ ့ေပးသြားတယ္ေလ။ ကြ်န္မခါးက အက်ၤ ီေလးကိုပါ ခြ်တ္ခိုင္းၿပီး ယူသြားေတာ့သည္။