ေခတ္က အခ်စ္ကို ပစ္မယံုလုိက္ဖုိ႔ သင္ေပးေနတဲ့အခါ

စုမီေအာင္
Chillies journal

ေခတ္က အခ်စ္ကို ပစ္မယံုလုိက္ဖုိ႔ သင္ေပးေနတဲ့အခါ ……..

တစ္ေယာက္ကတစ္ေယာက္ကို ပစ္ပံုကာ မယံုလုိက္ဖုိ႔ ေခတ္ကသင္ေပးေနတဲ့အခါ ဘ၀ေတြက နိစၥဓူ၀ ကေတာက္ ကဆတ္ျဖစ္ေနၾကရတယ္။

xxxxxxx

The Eyes ကုမၸဏီရဲဲ႕အစည္းအေ၀းခန္းဟာ ကြာေစ့ခ်ေကၽြးရေတာ့မလုိ အသုဘအိမ္အလား တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ေဒၚျဖဴျပာ စုိးေ၀ရဲ႕အသံတစ္ခုက လြဲၿပီးေပါ့။ ဇူးဇင္ေဇာ္ က ေကာ္ဖီကို တစ္က်ိဳက္ဆြဲယူေသာက္လုိက္ရင္း သူ႔ေဘးက ရည္ေ၀ေ၀ထူး ကို ငဲ့ေစာင္းၾကည့္မိတယ္။ စိတ္ပ်က္စရာပဲ၊ မိန္းကေလးျဖစ္ၿပီး ဒူးႏွန္႔ေနလုိက္တာ။ ဇူးဇင္ေဇာ္ရ႕ဲအဘြားကေတာ့ အျမဲတမ္းပဲ ဆံုးမသြန္ သင္ခဲ့တယ္။ ဒူးေတြ ေျခေတြ ေပါင္ ေတြ လႈပ္ခါယမ္းတတ္တဲ့အက်င့္ရွိတာ မေကာင္းဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွမလုပ္မိေစနဲ႔၊ ေယာက္်ားေတြ ဆုိရင္ေတာ့ အေၾကာင္း မဟုတ္ ဘူးတဲ့။ မိန္းမေတြလုပ္ရင္ ေပါ့ပ်က္ၿပီးစိတ္ထားယုတ္ညံံ့တဲ့မိန္းမ လုိ႔ အမ်ားက သမုတ္ၾကတယ္တဲ့။ ေပါ့ပ်က္လားေတာ့ မသိဘူး၊ အင္မတန္ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းတယ္လုိ႔ေတာ့ထင္တယ္။ ၾကည့္ဦးေလ တစ္ခံုနဲ႔တစ္ခံု ကပ္ေအာင္ ထုိင္ေနရတဲ့ စည္းေ၀းခန္းမထဲမွာ ေျခတစ္ဖက္ ခ်ိတ္ထုိင္ၿပီး ေျခကုိလႈပ္ခါယမ္းေနတယ္ဆုိမွေတာ့ သူ႔ဖိနပ္ဖ်ားက ဇူးဇင္ရဲ႕ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးခ်ထားတဲ့ ေျခေထာက္ကို လာလာတုိက္မိေန တာေပါ့။ ဒါ လည္း ေဆာရီးေလး ဘာေလးေျပာ၊ ျပန္ျပင္ထုိင္ရ ေကာင္း မွန္းမသိဘူး။

“ကဲ ဘာမွေျပာစရာမရွိဘူးလား။ အလုပ္ကိစၥက်ရင္ေတာ့ အသံမထြက္ၾကဘူး၊ မဟုတ္တရုတ္စကားေတြက်ေတာ့ ေျပာ လုိက္ၾကတာ အခန္းထဲမွာ ညံေနတာပဲ၊ ေအာ္ဟစ္ေျပာတယ္ လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးေျပာတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ေျပာတယ္။ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္မွာလည္း ကုိးရုိးကားရားေတြေျပာတယ္။ မေက်လည္တာရွိ ဒီလုိ စံုညီ စည္းေ၀းခ်ိန္မွာ ေျပာၾကပါဆုိေတာ့ မေျပာတတ္ၾကေတာ့ဘူး။ အဲကြန္းခန္းထဲ အစားမစားၾကပါနဲ႔ဆုိတာလည္း မီးမွိတ္ လူမရွိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ခုိးခုိးစားတယ္၊ ကေလးေတြလည္းမဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္လိုဆုိဆံုးမရမလဲ”

ေဒၚျဖဴျပာစုိးေ၀ ရဲ႕ခပ္ထန္ထန္မ်က္ႏွာနဲ႔အသံေၾကာင့္ ဇူးဇင္ေဇာ္ စားပြဲေအာက္ေရာက္ေနတဲ့အၾကည့္ေတြကုိ ျပန္ရုပ္သိမ္းၿပီး သူေဌးရဲ႕စကားလံုးေတြထဲ အာရံုျပန္စုိက္ရတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြ ဘာလုပ္လုပ္ ဘယ္လုိေနေန ကြယ္ရာမွာ ဘာေျပာေျပာ သူျပန္ျပန္ သိေနတာေတာ့ အံ့ၾသစရာပဲ။

“ ဒီတစ္လ Review ေတြအားလံုး ငါၾကည့္ၿပီးၿပီ၊ ဒီမွာ ဇူးဇင္ေဇာ္ တဲ့၊ ဘယ္သူလဲ..ကဲ အားလံုးလက္ခုပ္တီးၾကပါ”

            ဇူးဇင္ ရုတ္တရက္ေၾကာင္သြားၿပီး လက္ခုပ္လုိက္တီးမိသြားတယ္။

“ ဇူးဇင္ေဇာ္ေရးတဲ့ Review က အေကာင္းဆံုးပဲ၊ က်န္တာ ဘာမွအသံုးမက်ဘူး၊ ဒီက႑ႀကိဳက္ပါတယ္၊ မႀကိဳက္ပါဘူး ဆုိတာေလာက္ေတာ့ လမ္းေဘးက ကေလးသြားေမးေတာင္ ေျပာတတ္တယ္။ က်န္တဲ့လူေတြက ႀကိဳက္တယ္မႀကိဳက္ဘူးေတြပဲ ေျပာထားတယ္ သိပ္ဆုိးတာပဲ ”

ဒီေတာ့မွ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ဖ်စ္ညွစ္ေျပာသံေတြနဲ႔ အခန္းဟာ သက္၀င္လႈပ္ခတ္လာတယ္။ အမွန္က ေဒၚျဖဴျပာစုိး ေ၀က ထက္ျမက္ၿပီး ဘြင္းခနဲရွင္းခနဲ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ေျပာတတ္တဲ့အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ ဒါကို ၀န္ထမ္းေတြက မႀကိဳက္ၾက ဘူး။ ဇူးဇင္ေဇာ္ကေတာ့ ႀကိဳက္တယ္။ သူက ကိစၥတစ္ခုကုိ သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပတယ္။ ခ်က္ခ်င္းactionယူတယ္။ ခက္တာက တုိက္ရုိက္ က်တဲ့ ပြင့္လင္းတဲ့အေျပာဒဏ္ကုိ ၀န္ထမ္းေတြကမခံႏုိင္ၾကတာ။ ဇူးဇင္ေဇာ္ကေတာ့ စိတ္ကုိ ပံုမွန္ပဲထားတယ္။ အမ်ားႀကီး ၀မ္းေျမာက္ မေနသလုိ အမ်ားႀကီးလည္း ၀မ္းနည္းမေနမိေအာင္ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ ေလ့က်င့္ယူထားတယ္။ အစည္းအေ၀းၿပီးေတာ့ ဇူးဇင္စိတ္ထဲ က်ဥ္းက်ပ္သလုိ ခံစားေနရတယ္။ ဖုန္းထဲမက္ေဆ့ခ်္ေလး၀င္လာတယ္။

            “My Babe …waiting for u at Rain tea shop…”

အုိး ေပ်ာ္လုိက္တာ။ မင္းယံခ ဆီက။ “I´ll come to u ” လုိ႔ျပန္ရုိက္လုိက္တယ္။မုိုး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလးကို အေျပးတစ္ပိုင္း ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဆုိင္ေရာက္ေတာ့ မင္းယံခက စကၠဴကေတာ့ေလးနဲ႔ ထုပ္ထားတဲ့ သစ္ခ်သီးေတြ ေပးတယ္။

“ မုိင္ေဘးဘီ ရွဥ့္မေလးအတြက္” “ အုိး Buddy…ရွင္သိပ္ေတာ္တာပဲ ”

သစ္ခ်သီးေလးေတြက ဒါေလာက္မုိးေအးေအးမွာေတာင္ ပူေႏြးေနတုန္းပဲ။ ဇူးဇင္ႀကိဳက္မွန္းသိလို႔ ေလွာ္ေနတာကို ေစာင့္၀ယ္ လာေပးတာ ျဖစ္မယ္။ မင္းယံခရဲ႕အခ်စ္ေတြကလည္း သစ္ခ်သီးေလးေတြလုိေႏြးျမေနတယ္။ မင္းယံခ က ဓာတ္ပံုသမားလူငယ္ တစ္ေယာက္။ မဂၢဇင္းေတြအတြက္ ဓာတ္ပံုေတြရုိက္ေပးသလုိ သူ႔အိမ္မွာ ကုိယ္ပိုင္photo studio ရွိတယ္။ မင္းယံခ တင္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံု ေလးေတြကုိ facebookမွာ like လုပ္၊ c-boxကေနစကားေျပာမိရာကေန ဇူးဇင္နဲ႔ ခ်စ္သြားတာ။ ဇူးဇင္က ေတာ္ရံုတန္ရံုpost ေတြကို Like လုပ္ေလ့မရွိဘူး။ မင္းယံခရဲ႕လက္ရာ ဓာတ္ပံုေတြက အျမင္ဆန္းတယ္၊ အယူအဆေကာင္းတယ္၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ သဘာ၀ရႈခင္းပံု ေတြနဲ႔ အေကာင္ပေလာင္ေလးေတြကို ေစာင့္ရုိက္ထားတဲ့ပံုေတြပဲ။ တျခားဓာတ္ပံုသမားေတြလုိ မိန္းကေလးေမာ္ဒယ္ပံုေတြ တင္ေလ့မရွိ ဘူး။ မဂၢဇင္းေတြမွာ ဖက္ရွင္အလွအပေတြ ရုိက္ေပးရလြန္းလုိ႔ ရုိးအီေနပါၿပီတဲ့။ ေမာ္ဒယ္ေတြဘယ္ေလာက္လွလွ သူစိတ္မ၀င္စားဘူးတဲ့ အလုပ္သေဘာအရ ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးၿပီးတာနဲ႔ ေခါင္းထဲကေနထုတ္ပစ္လုိက္တာခ်ည္းပဲတဲ့။ ဒီလုိ တည္ၾကည္တဲ့ စိတ္ထားေလး ေတြေၾကာင့္ပဲ ဇူးဇင္ေၾကြသြားခဲ့တာ။ အခု လာမယ့္၀ါဆုိလျပည့္ေန႔ဆုိရင္ ခ်စ္သူသက္တမ္း တစ္ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီ။

“ မုိင္ေဘးဘီ ရွဥ့္ကေလး ဒီေန႔ေရာဘယ္လုိလဲ”     

            သူေဌးကခ်ီးမြမ္းတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပမိမလုိလုပ္ၿပီးမွ ဇူးဇင္မေျပာေတာ့ဘူး။ သူတစ္ပါးက ကုိယ့္ကို ခ်ီးေျမွာက္ေျပာဆုိတဲ့ စကားလံုးေတြကုိ ကုိယ္တုိင္ႏႈတ္ကျပန္ေျပာရတာ ၾကြားလံုးထုတ္သလုိအေနအထားႀကီးေတြမို႔ ဇူးဇင္မေျပာမိေအာင္ ဆင္ျခင္တယ္။ မိန္းကေလးေေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ အဲဒီလုိ တစ္ဆင့္ခံေနတဲ့ကုိယ္ရည္ေသြးတီးလံုးေတြ ကို္ယ္တုိင္ထထတီးေနတတ္ၾကတာပါ။ အရင္ကေတာ့ ဇူးဇင္ အလုပ္ထဲကျဖစ္ပ်က္သမွ် ၀မ္းနည္း/၀မ္းသာခံစားခ်က္ေတြ မင္းယံခ ကိုေတြ႕တာနဲ႔ေျပာမိတတ္တာေပါ့။ အခုေနာက္ပိုင္း မေျပာပါဘူး။ ခ်စ္သူနဲ႔အတူရွိေနခ်ိန္ေလးမွာ အလုပ္အေၾကာင္း စကားထဲထည့္ေျပာရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္မွာစုိးလွတယ္။

            “ ရွဥ့္ကေလး အတြက္ ဖိတ္စာ”

            လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ MYK photo studio ၂ႏွစ္ျပည့္ပြဲဖိတ္စာေလးကိုၾကည့္ၿပီး ဇူးဇင္ႏွာကစ္သြားတယ္။ တကယ္ဆုိ အရင္းနွီးဆံုးလူကုိ ႀကိဳေျပာသင့္တာေပါ့။

            “ အုိ ဘာလုိ႔ ႀကိဳမေျပာတာလဲ၊ မနက္ျဖန္လုပ္မယ့္ဟာ မဂၢဇင္းေတြ ဖိတ္ရဦးမယ္ေလ”

            “ အကုန္ဖိတ္ၿပီးၿပီ၊ ရွဥ့္ကေလးအံ့ၾသသြားေအာင္လုိ႔ ေနာက္ဆံုးမွေျပာတာ”

            “ ေၾသာ္ ဒီလုိလား….”လုိ႔ ေျပာၿပီး ဇူးဇင္ေတြးေနတာက မနက္ျဖန္ ဘာအ၀တ္အစားေလး ၀တ္ရရင္ေကာင္းမလဲ ဆုိတာပါပဲ။

xxxxx

ဇူးဇင္က လံုျခံဳတဲ့အက်ီေလးေတြပဲ ၀တ္ေနက်ဆုိေတာ့ ဒူးဖံုးရံုေလးရွည္တဲ့ဂါ၀န္ေလးပဲ ၀တ္လုိက္တယ္။ ေျမာက္ဥကၠာပ သဇင္လမ္း၊ ပထမထပ္မွာရွိတဲ့ မင္းယံခရဲ႕စတူဒီယုိကုိေရာက္လာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ေနျမင့္သြားၿပီ။

“ ဟင္ ဘယ္သူမွလဲမရွိပါလား”

“ ျပန္ကုန္ၾကၿပီ ရွဥ့္ကေလးရဲ႕…သိပ္မလာၾကဘူး ေ၀းလုိ႔ထင္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ လျပည့္ေန႔ျဖစ္ေနေတာ့ ရံုးပိတ္သလုိ အိမ္မွာ နားသူမ်ား သြားပံုရတယ္”

“ အင္းေလ Buddy ရွင္ေတာ္ေတာ္ညံံ့တာပဲ တကယ္ဆုိ ဘယ္ေန႔လုပ္မယ္ဆုိတာကအစ က်မနဲ႔အရင္တုိင္ပင္ရမွာ၊ ၿပီးေတာ့ ဖိတ္စာေတြ ဖိတ္ဖုိ႔လည္း အတူတုိင္ပင္ရမွာ ခုေတာ့ ၿပီးစလြယ္ပဲ..”

ဇူးဇင္စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ဘာလုိ႔ဒီလုိလုပ္ရတာလဲ သံသယ၀င္လာတယ္။ ဇူးဇင္ကို တမင္ သူ႔အခန္းလာလည္ေအာင္ တစ္ ဖက္လွည့္လုပ္တဲ့လုပ္ရပ္ေတြလားပဲ။ တစ္ခါက ေျပာခဲ့ဖူးတာ သတိရမိသြားတယ္။ ရွဥ့္ကေလးက မလြယ္ဘူး၊ ကိုယ္တုိ႔ေအးေအး ေဆးေဆးေလး ေတြ႔ရေအာင္ပါဆုိ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မခံဘူး၊ ညာေခၚရမယ့္ပံုပဲ…တဲ့။ ဘုရားေရ။ ဇူးဇင္ လန္႔သြားတယ္။ အခန္းကို အကဲခတ္လုိက္ေတာ့ ဓာတ္ပံုရုိက္ရာမွာအသံုးျပဳတဲ့ ပစၥည္းပစၥယေတြ ရယ္၊ ေသာက္ၿပီး မသိမ္းရေသးတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္တခ်ိဳ႕၊ နံနက္ခင္း စာ ဒင္းဆမ္းမုန္႔ေလးေတြထည့္ထားတဲ့ စားလက္စပန္းကန္ျပားေလးေတြရယ္ ျမင္တယ္။ ဒါေတြက မေျပာပေလာက္ဘူး။ ေလွ်ာက္ၾကံ စည္ထားတာျဖစ္ႏုိင္တယ္။ သံသယေၾကာင့္ ဇူးဇင္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ မင္းယံခကို အျပင္ကို ဘယ္လုိေခၚထုတ္ရင္ ေကာင္းမလဲပဲ စဥ္းစားေနတယ္။

“ ရွဥ့္ကေလးမုန္႔စားေလ”

            ဒင္းဆမ္းအျပည့္အသိပ္ထည့္လာတဲ့ပန္းကန္ကို ဇူးဇင္ကိုလွမ္းေပးၿပီး ဓာတ္ဘူးထဲက လက္ဖက္ရည္ေတြခြက္ထဲ ေလာင္းငွဲ႔ ထည့္ေပးေနတယ္။ မင္းယံခပံုစံကေတာ့ ေအးေအးလူလူပါ။ စိတ္ခ်သြားျပန္တယ္။ ဖက္ထုပ္မုန္႔ေလးတစ္ခု ေကာက္၀ါးလုိက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ခြက္ယူေသာက္လုိက္တယ္။

“ခဏခဏေလး ရွဥ့္ကေလးအဲ့တုိင္းေနဦး..”

ေျပာေျပာဆုိဆုိ အေနာက္ခန္းထဲ မင္းယံခေျပး၀င္သြားတယ္။ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ကင္မရာႀကီးနဲ႔။ ဇူးဇင္ကို ဟုိကသည္က ခ်ိန္ၿပီးဓာတ္ပံုေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ရုိက္ယူတယ္။ “ရတယ္ ရွဥ့္ကေလး လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်င္ေသာက္ ေနခ်င္သလုိေန”လုိ႔လည္းေျပာ တယ္။ တမင္လုပ္ေနတာလားပဲ။  “ရွဥ့္ကေလးက မလြယ္ဘူး၊ ကိုယ္တုိ႔ေအးေအး ေဆးေဆးေလး ေတြ႔ရေအာင္ပါဆုိ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မခံဘူး၊ ညာေခၚရမယ့္ပံုပဲ…”ဆိုတဲ့ေျပာဖူးတဲ့စစေနာက္ေနာက္စကားေတြက ေခါင္းထဲ၀င္လာတယ္။ ဇူးဇင္လန္႔ထိတ္လာတယ္။ အလုိက္သင့္ေနရင္းနဲ႔ အျပင္ကုိ ဘယ္လုိအေၾကာင္းရွာထြက္ရေကာင္းမလဲ အၾကံထုတ္ေနတယ္။ မင္းယံခ က ကင္မရာကိုခ်ၿပီး ဇူးဇင္အနားကပ္လာတယ္။ ဇူးဇင္ကုိယ္ေလးက မတ္သြားတယ္ လာမိတာငါမွားၿပီး သူ ငါ့အနားကပ္ၿပီး………..

“ ခ်လြမ္း ”

ရုတ္တရက္ ဇူးဇင္မတ္တတ္ထရပ္လုိက္ရာက လက္ဖက္ရည္ခြက္ဟာ မင္းယံခရဲ႕လက္နဲ႔တုိက္မိၿပီးေအာက္က်ကြဲသြားတယ္။

“ ဟင္ ဘာျဖစ္ရတာလဲရွဥ့္ကေလး”

“ ျပန္ေတာ့မယ္ Buddy က်မ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး”

“ ကိုယ္ဓာတ္ပံုရုိက္ေပးမလုိ႔ေလ”

“ ရုိက္ေလ ဟုိဘက္ကေနရုိက္ေပါ့ ဘာလုိ႔အနားကပ္လာတာလဲ”

“ ဟ မင္းဆံပင္တြန္႔တြန္႔ေလးေတြ၊ ဒီဘက္ကို ခ်ရင္ပိုေကာင္းမွာမုိ႔ လာလုပ္ေပးတာကြ...”

“ အဲဒါေျပာလုိက္ေလ ေျပာပါလား ဆံပင္ကိုခ်လုိက္…လုိ႔”

“ေျပာလုိက္ရင္ အေနအထားပ်က္သြားမွာေပါ့၊ အခုက်ေနတဲ့အလင္းအေမွာင္ရယ္ ခြက္ကုိင္ထားတဲ့ပံုစံရယ္ အကုန္ပ်က္ ကုန္မွာေပါ့ မင္း…..ကြာ..ေတာက္…! လက္စသတ္ေတာ့ …မင္း ငါ့ကို ဘလုိင္းႀကီး သံသယ၀င္တာ ပဲ….အိမ္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး…မင့္ကိုငါက မဟုတ္တရုတ္လုပ္မယ့္ေကာင္စားေပါ့ ဟုတ္လား…..မင့္အေတြး ေတာ္ေတာ္ေသးသိမ္တာပဲ”

ဇူးဇင္ၿငိမ္က်သြားတယ္။ မင္းယံခ စိတ္ဆုိးတာ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။ တကယ္စိတ္ဆုိးသြားလုိ႔သာ မင္းေတြ ငါေတြ ကြေတြနဲ႔ ျဖစ္ကုန္တာ။ ဇူးဇင္ ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ငုိပဲ ငိုခ်င္လာတယ္။ ဘာလုိ႔ ဒီလုိအေတြးဆုိးႀကီးေတြးမိခဲ့ပါလိမ့္။ ဘာလုိ႔ ရုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ လန္႔ထိတ္မိပါလိမ့္။ တကယ္ဆုိ မင္းယံခက ခ်စ္သူပဲ။ အနားတုိးလည္း တုိးခ်င္မွာေပါ့။ နမ္းရင္လည္းနမ္းခ်င္မွာေပါ့။ အုိ မဟုတ္ဘူး ဒါ့ထက္ ပိုကဲလြန္က်ဴးလာမွာစုိးတာ။ ဒါ့ထက္ လြန္က်ြံလာရင္ေကာ ဇူးဇင္ ဘယ္လုိတုံ႔ျပန္ရပါ့။ လြန္ကၽြံလာမွ တစ္စံုတစ္ရာ တုံ႔ျပန္ဆက္ဆံရေကာင္းသား။ ခု..ဘာလုိ႔မ်ား….။ ဇူးဇင္ ၿငိမ္ေနမိတယ္။ မင္းယံခ ကို မ်က္လံုး၀င့္ၾကည့္ေတာ့ မ်က္ႏွာေတြနီျမန္း ေမးေၾကာေတြေထာင္ထလုိ႔၊ လက္သီးႏွစ္ဖက္ဆုပ္က်စ္ထားၿပီး ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ တံခါးရွိရာစိတ္ျမန္လက္ျမန္ သြားၿပီး သံတံခါးကို ဂ်ိဳင္းခနဲကပ္သြားေအာင္ ဆြဲဖြင့္ပစ္တယ္။

“ သြားေတာ့ ဇူးဇင္ေဇာ္..မင္းငါ့ကုိ ဒီလုိေကာင္စားလုိ႔ထင္ျမင္ရင္ အခု ျပန္သြားလုိက္ေတာ့”

ဇူးဇင္ေဇာ္ မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပုိးေပါက္ေပါက္က်လာတယ္။ ဆုိဖာထုိင္ခံုမွာ ျပန္ထုိင္ခ်ၿပီး တအိအိနဲ႔ ငုိမိေတာ့တယ္။

မင္းယံခ တကယ္ပဲစိတ္ဆုိးသြားပံုရတယ္။ ဇူးဇင္ကုိ မေခ်ာ့ဘူး။ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ၊ တျခားလူေတြမရွိခ်ိန္မွာ ဇူးဇင္လည္း ေၾကာက္လန္႔တၾကားေလွ်ာက္ေတြးမိတာေပါ့။ ဇူးဇင္ အိတ္ကိုေကာက္ကိုင္လုိက္တယ္။ မင္းယံခေရွ႕ကပဲျဖတ္ၿပီး `ေဆာရီး´လုိ႔ေျပာၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ မ်က္ရည္ေတြသုတ္ရင္း ေလွကားထစ္ေလးေတြကေနဆင္းလာလုိက္တယ္။ ကားလမ္းကူး၊ လမ္းလယ္ေကာင္မွာ ကားအရွင္းေစာင့္ေနတုန္း လက္ကုိျဖည္းျဖည္းေလး ဆြဲကုိင္ဆုပ္တြဲလာတဲ့အထိအေတြ႕ေလးရတယ္။ ကားရွင္းခ်ိန္မွာ ေျခလွမ္းညီညီ လွမ္းရင္း လမ္းအတူျဖတ္ကူးလုိက္ၾကတယ္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚကုိ တက္ေလွ်ာက္လုိက္ၾကတယ္။

            “ ေတာင္းပန္ပါတယ္ Buddyရယ္…က်မ ဘာလုိ႔ သံသယ၀င္မိပါလိမ့္…….ေနာ္”

“ေခတ္ေၾကာင့္ေပါ့….ဒီေခတ္ထဲမွာ မယံုႏိုင္စရာ သမီးရည္းစားအေျခအေနေတြက ပြက္ေလာရုိက္ ထၾကြေနတာကုိး…၊ မ်က္စိေရွ႕မွာေရာ၊ အြန္လုိင္းေပၚမွာေတြေရာ၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာေရာ၊ စာအုပ္ေတြထဲမွာေရာ၊ ျမန္မာမွာေရာ၊ ကမၻာမွာေရာ..ေနရာအႏွံ႔ပဲ။ ရွဥ့္ကေလး မွန္ပါတယ္။ ကုိယ္ေတာ္ေတာ္ခံျပင္းသြားတယ္။ ကိုယ့္လုိလူစားကုိ မယံုလုိ႔ တစ္လေလာက္ေတာ့ ပစ္ထားမလုိ႔ …။ အေျခ အေနေတြ ပိုဆုိးကုန္ၿပီး ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ ေ၀းသြားမွာစုိးလုိ႔။ ခ်က္ခ်င္းလုိက္လာခဲ့တာ။ ေကာင္းၿပီေလ။ ကုိယ္မင္းကို ဘယ္ ေတာ့မွ ကုိယ့္စတူဒီယုိမေခၚေတာ့ဘူး…. လုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ၿပီ”

“ က်မ လာမွာပါ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ အၿပီးအပုိင္လာေနမွာပါ….”

“ ကို္ယ္ေစာင့္ႏုိင္သားပဲ ……..”

ၾကည္လင္တဲ့ရယ္သံခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ ပလက္ေဖာင္းေပၚ လြင့္စဥ္ျပဳတ္က်သြားတယ္။

စုမီေအာင္

(ဓာတ္ပံုသမားလူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕တကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္ေလးတစ္ခုပါ)