စစ္ပြဲေတြကို ရပ္ျပစ္

(ပိုစ့္အေဟာင္းပါ။ ေမေမက ျပန္တင္ေစခ်င္တာနဲ႔)

Stop the Wars

ယေန႔ ကမၻာႀကီးဟာစစ္ပြဲေတြနဲ႔ပဲ ထုံမႊန္းေနၿပီ။ ျပည္တြင္းက ကခ်င္ေဒသ ထိုးစစ္ဟာ အနီးကပ္ဆံုးျပႏိုင္တဲ့ သာဓကတစ္ခုၿဖစ္ၿပီး ကမၻာအရပ္ရပ္က ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသမွာမဆို စစ္ပြဲေတြက ေႀကာက္ခမန္းလိလိ တိုးပြားလာေနတာမို႔ လူ႔အသက္ဟာ ဖက္ရြက္ေလာက္ပင္ တန္ဘိုးမရွိေတာ့ဘူးလားလို႔ ေမးခ်င္မိတယ္။

စစ္ဘာ့ေႀကာင့္ၿဖစ္

စစ္ျဖစ္ရျခင္းရဲ႔ အေႀကာင္းရင္းကို ရွာၾကည့္ရင္ 

အမုန္းေႀကာင့္။ အခ်စ္ေႀကာင့္။ ဘာသာအယူ၀ါဒေႀကာင့္။

ေရေႀကာင့္။ ေျမေႀကာင့္။ ေရနံေႀကာင့္။

နယ္ေျမလုယက္မွဳ သူပိုင္ ငါပိုင္ျငင္းခုံမွဳ ေႀကာင့္။

လူမိ်ဳးေရးေႀကာင့္ စသည္ ေခါင္းစဥ္ေတြ တသီႀကီး ေပးရေလာက္ေအာင္ အမယ္က စုံေနတယ္။

အမွန္ေတာ့ အတၱေႀကာင့္ပါဘဲ။

ပုထုဇဥ္လူသားတိုင္းဟာ သူေရာ ကုိယ္ေရာ အတၱအက်ိဳးကို ေရွ႔တန္းတင္တတ္ႀကသူခ်ည္းပါဘဲ။

ဒါေပမ့ဲ မိမိကိုယ္ကို ဘာသာေရးနဲ ့ထိန္းကြပ္ႏိုင္ရမယ္။

တခါက ကြ်န္မဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။
"ဘာသာေရးက ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဘာေတြမ်ားေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္မလဲ"တဲ့။
ပညာရွင္တစ္ဦးကလဲ “ကမၻာ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ ဘာသာေရးထက္ ပိုအေရးၿကီးတယ္” တဲ့။

ကြ်န္မကေတာ့ ဒီလို မထင္ဘူး။ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာရဲ့ ေခါင္းးစဥ္ေအာက္မွာ ရွိရပါမယ္။ ေထရ၀ါဒဟာ စစ္ပြဲ ေတြကို မီးထိုးမေပးဘူး။ ျငိမ္းေအးေစတယ္ဆိုတာ ဇာတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ သာဓက ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိတယ္။ ဗုဒၶရဲ႕အဆံုးအမ ၾသ၀ါဒေတြကို တိက်စြာ လိုက္နာႏိုင္မယ္ဆိုရင္ စစ္ပြဲ ဆိုတာ ဘယ္ေနရာမွာမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘုူး။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာဟာလဲ အထူးတလည္ ရွာဖို႔ မလိုဘဲ မိမိတို႔ရဲ႔ လက္တစ္ကမ္းမွာသာရွိတယ္လို႔ အခိုင္အမာ ေျပာလိုက္ပါရေစ။ ဘာသာတရားကသာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကိုဦးေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္ဘာသာကမွ လူ႕အသက္ေတြကို ဒီေလာက္ေခြ်ေစဖို႔ အားေပးလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။ သီတဂူဆရာေတာ္ေဟာသလို လူတဦးခ်င္းစီရဲ႔ သီလေဆာက္တည္ ထိန္းခ်ဳပ္မွဳကေန ဆင့္ပြားလို႕ က်ယ္ျပန္႔စြာ ေဆာက္တည္လာႏိုင္မဲ့ေန႔ဟာ အမွန္တကယ္ ကမၻာႀကီးျငိမ္းခ်မ္းမယ့္ေန႔ဆိုတာ မလြဲေတာ့ဘူး။ အင္မတန္ မြန္ျမတ္တျဲ့ဗဟၼာဇိုရ္တရားေလးပါး (ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥပကၡာ) တရားကိုသာက်င့္သုံးႏိုင္ခဲ့ရင္ ပဋိပကၡဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး။ ပဋိပကၡမရွိရင္ စစ္ပြဲဆိုတာ ဘယ္မွာ ရွိေတာ့မလဲ။

စစ္ပြဲေတြကို ႏိုးဆြေနတဲ့ အေႀကာင္းရင္းက   အမုန္းတရားေတြ သူတပါးကို မိမိႏွင့္ထပ္တူ  စာနာျခင္းကင္းမဲ့မွဳေတြ သည္းခံ ခြင့္လႊတ္မွုဳ ကင္းမဲ့ျခင္း မွ်မွ်တတမရွိျခင္းေတြ။ ဒါဟာ  စစ္ျဖစ္ရျခင္းရဲ႔ အေႀကာင္းရင္းေတြဘဲ။ လူဟာ လူပဲမို႔ အေကာင္းနဲ႔ အဆိုး ေရာျပြမ္းေနတယ္။ ေကာင္းတာကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး အဆိုးေတြကို ထုတ္ဖယ္လိုက္ရင္ လူတိုင္းလူတိုင္း စိတ္က်န္းမာ ကိုယ္ခ်မ္းသာၿပီး လန္းဆန္းသစ္လြင္လို႔ ကမၻာႀကီး တခုလံုးေအးျငိမ္းသြားႏိုင္ပါတယ္။

ငါစြဲကို ၿဖဳတ္ရမွာျဖစ္တယ္။

ငါ့ေျမ ငါ့ေရ ဆိုၿပီး ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ နယ္ေျမလုေနတဲ့ အစၥေရးလ္ ပါလက္စတိုင္း၊

ေတာင္တရုပ္ပင္လယ္မွာ ေလာေလာဆယ္  ေရနယ္နိမိတ္အျငင္းပြားေနတဲ့ တရုပ္ ဂ်ပန္၊

န်ဴကလီးယားလက္နက္ေတြနဲ့ ကမၻာကို အသားလြတ္ျခိမ္းေျခာက္ေနတဲ့ အီရန္နဲ ့ ေျမာက္ကိုးရီးယား၊

သူတကာ ေပါင္းစီးေရးေဆြးေႏြးေနစဥ္ ေတာင္ေျမာက္ကြဲသြားတဲ့ ဆူဒန္ႏိုင္ငံ၊
အၿမဲတမ္း တစ္ခု မဟုတ္ တစ္ခု အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ၀ုန္းဒိုင္းႀကဲေနတဲ့ ပါကစၥတန္၊ အာဖဂန္နစၥတန္၊

ေႏြဦးေတာ္လွန္ေရးေတြႀကား ခုထိ မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့ ဆီးရီးယား၊ ၿပီးသလိုလိုနဲ႔ ဆူပူမွဳေတြ အေတာမသတ္ႏိုင္ေသးတဲ့ အီဂ်စ္ စသည္ စသည္ တု႔ိဟာ  မိမိကိုယ္ကို သိပ္ေရွ႔တန္းမထားဘဲ ေပကပ္မေနဘဲ  မွ်မွ်တတ စဥ္းစားႀကဖို႕ လိုအပ္ေနၿပီ ျဖစ္္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ခေလးသူငယ္မ်ားနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ကို စာနာေထာက္ထားျပီး မိမိတို႔သမၼတအျဖစ္ က်မ္းသစၥာ က်ိန္ဆိုႀကစဥ္က ကတိစကားေတြကိုျပန္လည္ေအာက္ေမ့ဆင္ခ်င္ၿပီး လက္နက္ေတြကိုအျမန္ဆုံး ျပစ္ခ်သင့္တယ္။

လက္နက္ဆိုတာ ကာကြယ္ဖို႔သာ ျဖစ္တယ္။ ထိုးစစ္ဆင္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ျပည္ပကိုသာ ရည္ညႊန္းေျပာဆိုေနသည္ မဟုတ္ပါ။ ျပည္တြင္းက လက္နက္ကိုင္သူ အားလုံးကို ရည္ညႊန္းေျပာဆိုျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ စစ္ဆိုတာ သမၼတႀကီးေျပာသလို မိမိိတို႔ကိုယ္ကိုလည္း ခုခံကာကြယ္ဖို႔ လိုအပ္တာမို႔ ျပစ္ခတ္ရတာလို႔ အေႀကာင္းျပမေနဘဲ မိမိတို႔ကစတင္ၿပီး  လူႀကီးပီပီ လက္နက္ေတြကို စြန္႔လႊတ္ေစခ်င္တယ္။  ျပည္နယ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေရးကို ေမွ်ာ္ကိုးကာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးစားပြဲ မွာသာအားလုံးစုံစံုညီညီ  ေဆြးေႏြးႀကဖို႔သင့္ေႀကာင္း  လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းအားလုံးကိုပါ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။ 

၁၉၅၆ ၅၇ခုႏွစ္က ကြ်န္မဟာ ကခ်င္ျပည္နယ္ ခ်ီေဗြ ၿမိဳ႔က ဗိုလ္တဲကေလးမွာ မႀကာခဏ တည္းခိုခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီတံုးက ၀ိုင္းေမာ္၊ ၀ါးေရွာင္၊ ခ်ီေဖြ၊ ေလာေခါင္းေဒသဟာ လွပစြာ အလြန္ေအးေဆးတည္ျငိမ္ေနခဲ့တာပါ။ ကြ်န္မတို႔ဟာ ကာဘိုင္ပစၥတို စသည္ေတာင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ကိုင္ခြင့္ရခဲ့တယ္ (ေနာင္အခါ လက္နက္မ်ားကို အစိုးရထံ အပ္ႏွံခဲ့ရတယ္)။ သိပ္လွတဲ့ ဗိုလ္တဲကေလးပါ။ ျပာလဲ့လဲ့ ေမချမစ္ကေလးက သူ႔ေအာက္မွာ ၀ပ္စင္းလဲေလ်ာင္းလို႔ ေအးေဆးတည္ျငိမ္စြာ စီးဆင္းေနတယ္။ ျပာလဲ့လဲ့ျမစ္ေရ နဲ႔ ဗိုလ္တဲ ၿဖဴၿဖဴ ကေလးရဲ႕အလွ ညိဳညိဳ႔မွဳိင္းေနတဲ့ ေတာရိပ္ေတာင္တန္းအလွ ဒီပန္းခ်ီကားခ်ပ္ကေလးဟာ ကြ်န္မရင္ထဲမွာ မသိမ္းဆည္းပဲ တည္ၿမဲစြာ ရွိေနခဲ့တာ။ 

ကြ်န္မမ်က္စိထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေဖ်ာက္မရႏိုင္ဘူး။

ဒါေပမဲ့ ၁၉၆၂ ခုေလာက္ထင္တာပဲ။ ကခ်င္လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းတခုကမီးရွဳိ႔ ဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္။ ကြ်န္မ အလြန္ေႀကကြဲ ၀မ္းနည္းခဲ့ရတယ္။ ႏွေျမာမိတယ္။

ကြ်န္မရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ကေလးဟာ ဘာ့ေႀကာင့္ မေရမရာနဲ႔ ဗိုလ္တဲတေနရာစာ လစ္လပ္သြားခဲ့ရသလဲ။ ဘာ့ေႀကာင့္ မ်ား ကမၻာေလာကႀကီးကို အက်ည္းတန္အရုပ္ဆိုးေစသလဲ။ ဘာ့ေႀကာင့္မ်ား အလွအပေတြကို ဖ်က္ဆီးခ်င္ႀကသလဲ။ ကြ်န္မ နားမလည္ခဲ့ဘူး။

စစ္ပြဲဆိုတာ ႏိုင္သူမရွိပါဘူး။ ႏိုင္သူလဲ ရွဳံးတာပါဘဲ။ ရွဳံးသူလဲ ရွဳံးတာပါဘဲ။ အရွဳံးအႏိုင္ဆိုတာ ပညတ္ခ်က္သက္သက္ပါ။အမွန္ေတာ့ ထိုးစစ္ဆင္သူဘက္ကလဲ မွန္ကန္တဲ့ လုပ္ရပ္ျဖစ္တယ္။ ခုခံသူဘက္ကလဲ မွန္ကန္တဲ့ လုပ္ရပ္ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ အမွန္နဲ႔ အမွန္ႀကားက ပဋိပကၡလို႔ ဆိုရလိမ့္မယ္။

စစ္တိုက္ခ်င္သူ ဘယ္သူရွိမလဲ။ေသြးဆာေနလို႔ စစ္တိုက္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္ သူတို႔က ရာဇပလႅင္ေပၚမွာပါ။ ယဥ္ေက်းပါတယ္ဆိုတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား နက္တိုင္လည္မွာစီးၿပီး ပလႅင္အထက္က ညႊန္ႀကားေနျခင္းျဖစ္တယ္။ တကယ္တမ္း ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ တိုက္ႀကစို႔ ဆိုေတာ့ ေသႀကရသူမ်ားက စစ္ေျမျပင္က စစ္သားကေလးမ်ားေပါ့။ စစ္ေျမျပင္ကို အပို႔ခံရတဲ့ စစ္သားကေလးေတြရဲ႕ ပံုရိပ္ကို ေဖၚက်ဴးဖြဲ႔ႏြဲ႔ထားတဲ့ မိုးဟိန္း(ဂ်ာနယ္ေက်ာ္)ရဲ႕ ကဗ်ာေလးတပုဒ္တင္ျပရင္း စစ္ပြဲေတြကို ရပ္ျပစ္ၾကပါ လို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

You know me not 

တို႔ကို မင္းမသိ

And I don’t know you

မင္းကိုလည္းငါမသိ

O’ better not to know

အို ကိစၥမရွိ မသိတာ ပိုေကာင္းတာေပါ့

But do what to do

လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ႀကရမွာ

For this for that

ဟိုအတြက္ ဒီအတြက္နဲ႔

We face each another

တို႔တေတြ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရၿပီ

Who is right or wrong

ဘယ္သူမွန္ ဘယ္သူမွား အသာထား

Is another matter

အဲဒါ တကိစၥဘဲ

In the name if duty 

တာ၀န္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္အရ 

Our lives are at stake

တို႔အသက္ေတြ ထုတ္တိုင္မွာ အခ်ည္ခံလိုက္ရၿပီ

In the name of history

ရာဇ၀င္ဆိုတဲ့ ကမၺည္းေအာက္မွာ 

Pawns, we are made

အေရႊ႔ခံ နယ္ရုပ္ကေလးေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ

History is just paper 

ရာဇ၀င္ဆိုတာ စကၠဴပါ

Words of one will

တစ္ဦးရဲ႔ အလိုဆႏၵအရ 

But on the battle field

စစ္ေျမျပင္မွာ 

Our blood shall spill 

မင္းနဲ႔ ငါတို႔ရဲ႔ ေသြးေတြ လွ်ံက်လာေတာ့မွာ

So pull your trigger 

ကိုင္းေဟ့..မင့္ခလုတ္ကို ဆြဲလိုက္ေတာ့

And curtained will I

စိတ္ခ် ငါလည္းပဲ ဆြဲမွာေပါ့

One or both of us

တစ္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး

In the end must die

အဆုံးမွာ ေသဖို႔ပဲ

If your wife a widow 

အကယ္၍ မင္းရဲ႔ ဇနီးက မုဆိုးမ ျဖစ္ခဲ့ရင္ 

And my son a fatherless

ငါ့သားကမ်ား အဖမဲ႔ျဖစ္သြားရင္ 

Will be than inherit they 

သူတို႔ချမာ ငါတို႔ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ၾကမၼာဆိုးကို

Our chosen tragedy.

အေမြအျဖစ္ သိမ္းပိုက္ဆက္ခံႀကရလိမ့္မယ္။

မိုးဟိန္း (သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္)

ခင္ေမသစ္

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဲ႕ သေကၤတ