ကြၽန္မတို႔မိသားစု ေတာင္ဥကၠလာပကိုေျပာင္းေရႊ႕လာတာ မၾကာေသးပါဘူး။ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ ကြၽန္မတို႔အတြက္ အနည္းငယ္သူစိမ္းဆန္ေနတုန္းေပါ့့။ ေမွာင္ရီဖ်ိဳးဖ် ညေနခင္းတစ္ခုမွာ သမီးကေခါက္ဆြဲေၾကာ္စားခ်င္တယ္ေျပာတာေၾကာင့္ ဝန္းက်င္အသစ္ကုိ တုိးဝင္တဲ့အေနနဲ႔ သမီးနဲ႔အတူ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၿပီး စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကုိ အနီးတဝုိက္မွာ အပူတျပင္းရွာေဖြရပါတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ အိမ္နဲ႔မနီးမေဝးမွာ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကုိ ကြၽန္မတို႔ေတြ႕တယ္။ ဆုိင္ထဲဝင္ၿပီးေနာက္ ကြၽန္မက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ပါဆယ္မွာပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သမီးကေျပာတယ္။
'မီး ဗိုက္ဆာၿပီ၊ ဒီမွာပဲ စားမယ္ေနာ္ ေမေမ'
ဒါနဲ႔ပဲ လူရွင္းရာ စားပြဲတစ္ေနရာကို ေရြးခ်ယ္ထုိင္လုိက္ၾကပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ ထုိင္ေနတဲ့ေနရာဟာ ထုိင္ခါစတုန္းကေတာ့ လူရွင္းတယ္ဆုိေပမဲ့ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေစာင့္ေနစဥ္ အခ်ိန္အခုိက္အတံ့ေလးမွာပဲ ေနာက္ထပ္လူေတြ တဖြဲဖြဲေရာက္ရွိလာတာေၾကာင့္ ဆုိင္ဟာ မ်က္စိေရွ႕မွာပဲ ေနရာလပ္မရွိေတာ့ေအာင္ လူေတြ ျပည့္က်ပ္သြားခဲ့ပါတယ္။ သည္ဆုိင္မွာ စင္တင္ေတးဂီတေဖ်ာ္ေျဖမႈအစီအစဥ္ရွိတာေၾကာင့္ ဒီေလာက္လူေတြ မ်ားျပားတာျဖစ္မယ္လုိ႔ ကြၽန္မစိတ္ထဲ တိတ္တိတ္ေတြးေနမိတယ္။ အဲဒီမွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ တစ္ခ်ိန္ တုန္းက သူငယ္ခ်င္း'ခ်ိဳ'နဲ႔ ျပန္ဆံုေတြ႕ခဲ႔ရတာပါပဲ။
ဟုတ္ပါတယ္။
ခ်ိဳက အဲဒီဆိုင္မွာ သီခ်င္းဆုိတဲ့ သီခ်င္းသည္မေလးပါ။ ကြၽန္မဟာ ေခတ္ေနာက္က်လြန္းသူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပမဲ့လည္း စင္ျမင့္ေပၚမွာ လည္ဟုိက္ အကႌ်ခ်ိဳင္းျပတ္နဲ႔ သားေရစကပ္ တုိက်ပ္က်ပ္ေလးဝတ္ၿပီး သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ ခ်ိဳ႕ပံုစံကို ရဲရဲမၾကည့္ဝံ့တာ အမွန္ပါပဲ။ ခ်ိဳကေတာ့ တကယ့္ကို ေပါ့ပါးလြတ္လပ္တဲ့အသြင္နဲ႔ အရင္အတုိင္းပါပဲ။ ခ်ိဳ႕အသံက သိပ္အေကာင္းစားႀကီးမဟုတ္ေပမဲ့ စြဲေဆာင္မႈအားေကာင္း လွတဲ့ အျပင္အဆင္ေတြရယ္၊ စည္းခ်က္ညီညီလႈပ္ရွားတတ္တဲ့ ကုိယ္ဟန္အေန အထားေတြရယ္၊ ျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳမ်က္ႏွာေပးေတြရယ္ေၾကာင့္ နားေထာင္သမွ်လူတိုင္းကို အႀကိဳက္ပိုကဲေစပါတယ္။
အဲဒီမွာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မဆံုးခင္မွာပဲ လူတစ္ေယာက္က ပန္းကံုးခပ္ရွည္ရွည္ ႀကီးဆြဲကုိင္ၿပီး ခ်ိဳသီခ်င္းဆိုရာ စင္ျမင့္ေလးဆီ ေလွ်ာက္သြားတာကုိ ကြၽန္မျမင္တယ္။တကယ္ေတာ့ သူကိုင္လာတာ အကြင္းလုိက္ပန္းကံုးမဟုတ္ပါဘူး။ ပန္းကံုးအျပတ္ႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူေတြရဲ႕လက္ခုပ္သံေတြကေတာ့ တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီလူက သူကုိင္လာတဲ့အျပတ္လုိက္ပန္းကံုးႀကီးရဲ႕ အစတစ္ဖက္ကုိ ခ်ိဳ႕ေခါင္းေပၚကေန တပတ္ပတ္၊ က်န္အစတစ္ဖက္ကို ခါးကုိပါစိမ္ေျပနေျပပတ္ခ်ည္ေပးေနတာ ေတြ႕ရလုိ႔ ကြၽန္မ တအံ့တၾသျဖစ္မိသြားတယ္။ ဒါမ်ိဳးကို ကြၽန္မတစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးေသးပါဘူး။
ကြၽန္မနည္းတူ တအံ့တၾသျဖစ္ေနပံုရတဲ့ သမီးက ကြၽန္မကို ေမးခြန္းထုတ္လုိက္ပါတယ္။
''သီခ်င္းဆုိတဲ့အန္တီေလးကို ဟုိလူႀကီးက ဘာလုိ႔ေျပာင္လက္လက္ႀကိဳးႀကီး ေတြနဲ႔ သြားပတ္တာလဲ ေမေမ''
႐ုတ္တရက္မို႔ ဘယ္လုိေျပာရမွန္း ကြၽန္မ မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သမီးနားလည္ မယ့္အေျဖမ်ိဳးကုိ ကြၽန္မ ခ်က္ခ်င္းပဲ စဥ္းစားေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။
''သမီး စာေတာ္လုိ႔ ဆုခ်သလုိမ်ိဳးေပါ့၊ သူလည္း သီခ်င္းဆိုတာေတာ္လို႔ နားေထာင္တဲ့ပရိသတ္လူႀကီးမင္းက ဆုခ်တာေပါ့ကြယ္''
သမီးက တစ္ဆင့္တက္ၿပီးေျပာျပန္တယ္။
''ဒါဆုိ သမီးရဲ႕ဆုတံဆိပ္ေတြလုိပဲ၊ အဲဒါေတြကို သူ႔အိမ္နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားမွာေပ့ါ ေနာ္''
''ဒါေပါ့..ဒါေပါ့''လုိ႔ ကြၽန္မ ေျပာလိုက္တယ္။
အဲဒီဆုေတြဟာ သမီးရဲ႕ဆုေတြလို ဆုသက္သက္မဟုတ္ဘဲ ဟန္ျပသက္သက္ အရာေတြျဖစ္ၿပီး အဲဒါေတြရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ ေငြေၾကးတန္ဖိုးတစ္ခု သီးသန္႔ရွိၾကတယ္ ဆုိတာရယ္၊ သည္အရာေတြထက္ ေနာက္ကြယ္မွာရွိတဲ့ ေငြေၾကးကုိသာ လူေတြက မက္ေမာစြာ လဲလွယ္ယူၾကတယ္ဆုိတာရယ္၊ ဒီအေၾကာင္းေတြကုိေတာ့ သမီးကုိ မသိ ေစခ်င္ေသးပါဘူး။ သမီးဟာ သိပ္ကို ငယ္လြန္းပါေသးတယ္။ မလုိအပ္တာေတြ သမီးမသိေစရေအာင္ ကြၽန္မက ေရွ႕ကေန ကြယ္ကာ တားျမစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ သမီးဟာ အျခားသူ႔အရြယ္(လူႀကီးေလာက္နီးနီး အသိပုိကဲေနတဲ့)ကေလးေတြနဲ႔စာရင္ ပိုၿပီးေတာ့ ငယ္ေနပါတယ္။
အခုေခတ္က ကြၽန္မတို႔တုန္းကနဲ႔ နည္းနည္းကေလးမွ မတူေတာ့ဘူး။ ္မနန ်အပူနယ ္မနန အ့သကါ့အ ေတြ ေခတ္စားေနတ့ဲကာလႀကီး မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ သမီးကုိ သူ႔အရြယ္နဲ႔သူ သိသင့္သိထုိက္တဲ့အရာေတြမွတစ္ပါး အျခားေသာအရာေတြ ကြၽန္မ ဘာတစ္ခုမွ ေပးမသိခဲ့ပါဘူး။
သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ဆုိအၿပီးမွာ ခ်ိဳက ကြၽန္မတို႔အနားကုိ လွလွပပ၊ ၾ
''မင္း အိမ္ေထာင္က်ၿပီေပါ့၊ ဒါ မင္းရဲ႕သမီးလား''
ကြၽန္မ ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္တယ္။
''မင္း အရင္တုန္းကလုိ သီခ်င္းမဆိုေတာ့ဘူးလား''
ကြၽန္မကို ျပံဳးျပံဳးေလးၾကည့္ရင္း ဆက္ေမးျပန္တယ္။
ေခါက္ဆြဲမွ်င္တန္းလန္းနဲ႔ အခက္ေတြ႕ေနရွာတဲ့သမီးကုိ ကူညီေပးရင္း ခ်ိဳ႕အေမးကုိ သုတ္သုတ္ပ်ာပ်ာေျဖလုိက္ရတယ္။
''အာ မဆိုျဖစ္ေတာ့ပါဘူး ခ်ိဳရာ''
ခ်ိဳက ကြၽန္မကုိ သနားသလုိ စိတ္ပ်က္သလို မ်က္လံုးေတြနဲ႔ၾကည့္လာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အၾကည့္ေတြက ကြၽန္မဆီမွာ လံုးလံုး လ်ားလ်ားရွိမေနဘူး။ ကြၽန္မမ်က္ႏွာကို ေက်ာ္ၿပီး ကုန္လြန္သြားတဲ့ အတိတ္ကာလေတြကို ကြၽန္မကိုယ္စား ႏွေျမာတမ္းတတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ၾကည့္ေနတာပါ။
ကြၽန္မက သူ႔ကို ျပန္ေမးလိုက္တယ္။
''ခ်ိဳေရာ...ဘယ္လုိလဲ၊ အဆင္ေျပရဲ႕လား''
''ဟာ...သိပ္အဆင္ေျပတာေပါ့၊ အခုဆိုင္က အရင့္အရင္ဆိုင္ေတြထက္ ဒါေတြ ဒါေတြ ပုိလာတယ္ဆရာ''
ခ်ိဳက ပန္းကံုးအစြပ္ခံရတဲ့ပံုစံ ဟန္ေတြဘာေတြလုပ္ျပရင္း ေျပာပါတယ္။ ခက္ရင္းတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေခါက္ဆြဲဖတ္ေတြကို ထုိးလိမ္ေကာ္စားရင္း အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့ သမီးကို ကြၽန္မ ခဏေမ့သြားမိတယ္။
ကြၽန္မတို႔တစ္ေတြ ဟုိးအရင္ ကညစူကါါနိ ့်သတ ရွိတဲ့ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္မွာ သီခ်င္းဆိုျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာင္းေျပာမိၾကေလရဲ႕။ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္ဆုိင္မွာ ဆက္ဆုိေနတယ္။ ဘယ္သူကျဖင့္ ဘယ္ဟုိတယ္မွာ ေျပာင္းဆိုတယ္၊ ဘယ္သူကေတာ့ ဘာမွ သတင္းမၾကားမိေတာ့ဘူး စသည္ျဖင့္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ျပန္ေျပာ မိၾကတဲ့အခါ ကြၽန္မသိရသေလာက္ ကြၽန္မ တစ္ေယာက္သာ ခပ္ေစာေစာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။
''အမုိက္မေလးရဲ႕၊ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား ေစာေစာစီးစီး အိမ္ေထာင္ျပဳလုိက္ရတာလဲ''
သေဘာမေတြ႕ေလဟန္နဲ႔ ေမးလာတဲ့ ခ်ိဳ႕အေမးကို ႐ုတ္တရက္ ဘာျပန္ေျဖလုိက္ရမွန္းမသိဘဲ ျဖစ္သြားမိတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ စိတ္ထဲရွိတဲ့အတုိင္း အ႐ုိးခံအတုိင္းပဲ ေျဖလုိက္မိတယ္။
''ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ေတြ႕လုိ႔ေပါ့''
ကြၽန္မအေျဖကိုၾကားေတာ့ ခ်ိဳက ကမၻာ့ရယ္စရာအေကာင္းဆံုးျပက္လံုး တစ္ခုကို ၾကားလုိက္ရသလုိ ရယ္လိုက္တာမွ ခြက္ထိုးခြက္လန္ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ တကြၽတ္ကြၽတ္နဲ႔ စုတ္သပ္ဟန္ျပဳရင္း ေျပာပါတယ္။
''ျဖစ္ရေလ ခ်စ္တဲ့သူ ဟုတ္လား၊ ဒါကေတာ့ ကုိယ္လည္းေတြ႔တာပဲ၊ မင္းလုိျဖင့္ မယူေပါင္၊ ခ်စ္သူဆိုတာ ခ်စ္ရ႐ံုသာေကာင္းတာကြ၊ ယူလုိက္ၾကည့္ မေကာင္း ေတာ့ဘူး၊ အခုပဲ မင္းၾကည့္...ဒီကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဒုကၡေရာက္ေနၿပီ မဟုတ္လား'' ကြၽန္မအနားကို တိုးတုိးေလး ကပ္ၿပီးေျပာလုိက္တာပါ။
အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ခ်ိဳ႕စကားၾကားမွပဲ အဲဒီဒုကၡဆုိတဲ့အရာကုိ ကြၽန္မ အေရးလုပ္ စဥ္းစားမိပါေတာ့တယ္။ ခ်ိုဳ႕အျမင္ ဒုကၡဆိုေပမဲ့ ကြၽန္မက ဒုကၡလို႔မသတ္ မွတ္တဲ့အရာေတြေပါ့။ သမီးဖ်ားနာမွာ စိုးရိမ္ရ၊ အလုပ္သြားေနတဲ့ခင္ပြန္းသည္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ရင္ စိုးရိမ္ရ၊ ခင္ပြန္းသည္ ရတဲ့လစာေငြနဲ႔ အသံုးစရိတ္ေတြ မေလာက္င မွာ စုိးရိမ္ရနဲ႔ ေသာက ဗ်ာပါဒေတြ ခ်ာလည္ဝုိင္းေနတဲ့ဘဝပဲလုိ႔ ခ်ိဳက အထင္ရွိဟန္တူရဲ႕။ ကြၽန္မမွာ ေသာကေတြဝုိင္းေနတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်ိဳ႔အနားမွာ ဝုိင္းေနတဲ့ ေသာက ေတြနဲ႔ေတာ့ မတူေပဘူးေပါ့။ ေသာကအေမာေတြမဟုတ္ဘဲ ေသာကအေပ်ာ္ေတြသာျဖစ္ တယ္ဆိုတာကုိ ခ်ိဳကေတာ့ စဥ္းစားမိမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ေနာက္ထပ္ ခ်ိဳဘယ္ေတာ့မွ စဥ္းစားမိမွာမဟုတ္တဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္လည္း က်န္ပါေသးတယ္။ အိမ္ေထာင္ရွိတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕တင့္တယ္မႈနဲ႔ လံုျခံဳမႈ အေၾကာင္းေပါ့။ ေယာက်္ားေတြသာအမ်ားဆံုးရွိႏိုင္တဲ့ သည္ဆိုင္မ်ိဳးထဲကုိ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ မိန္းမတစ္ေယာက္တည္း ဝင္လာတာနဲ႔စာရင္ သမီးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကို လက္ဆြဲၿပီး ဝင္လာတဲ့ မိန္းမက ပိုၿပီးေတာ့ အျမင္တင့္တယ္တယ္ဆိုရမွာပါ။ ေယာက်္ားေတြကေတာ့ သည္ေယာက်္ားေတြပါပဲေလ။ ဒါေပမဲ့ ပံုစံအေနအထားခ်င္း ကြာျခား သြားတာနဲ႔ ဆုိင္ထဲဝင္လာတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္အေပၚ အၾကည့္သက္ေရာက္ပံုခ်င္းကေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မတူႏိုင္ေပဘူးေပါ့။
တကယ္ဆိုေတာ့ သမီးေလးက ဘာမွအရာမဝင္ေသးတဲ့ တကယ့္ေသးေသး ငယ္ငယ္လူသားေလးပါ။ ဒါေပမဲ့ ေဟာသည့္ပိစိေကြးသမီးေလးက လူေယာက်္ားတကာ ရဲ႕ မ်က္လံုး႐ုိင္း႐ုိင္းေတြကို ယဥ္ပါးသြားေအာင္ သူ႔မိခင္ကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းကေန အကြာအကြယ္ေပးႏိုင္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးက အံ့ၾသဖြယ္စြမ္းပကားတစ္ခုပါပဲ။ ဘယ္လုိေနရာ မ်ိဳးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ နံေဘးမွာ သမီးေလးတစ္ေယာက္ပါလာခဲ့ျခင္းအားျဖင့္ မိခင္ရဲ႕ေျခလွမ္းေတြ ဟာ ႐ိႈးတိုးရွန္႔တန္႔မျဖစ္ေတာ့ဘဲ လံုျခံဳစိတ္ခ်မႈအျပည့္နဲ႔ ရဲဝံ့တက္ၾ
ခ်ိဳျမင္သလုိ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ကြၽန္မအတြက္ တစ္ခါတစ္ခါ ဒုကၡေရာက္ရာတာမွန္ေပမဲ့ မိခင္ကို အဲဒီလိုလံုျခံဳမႈမ်ိဳးသာမက သက္ရွိသက္မဲ့ ဘယ္လုိ အရာဆီကမွမရႏုိင္တဲ့ တစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္ေပၚခံစားရတဲ့ ၾကည္ႏူးစရာ ပီတိ အဟုန္မ်ိဳးကုိပါ ေပးႏိုင္စြမ္းရွိတယ္ဆိုတာ ခ်ိဳနားလည္ေအာင္ဘယ္လုိေျပာရပါ့။ ဒါကမွ မိန္းမတစ္ေယာက္ ရဲ႕ တကယ့္အစစ္အမွန္ဘဝျဖစ္တယ္ဆိုတာ တစ္ကိုယ္ေရသမားျဖစ္တဲ့ ခ်ိဳက နားလည္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႔ကို ကြၽန္မ ဘာမွတုံ႔ျပန္ေျပာဆုိမေနေတာ့ပါဘူးေလ။ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ ဘဝရဲ႕အဆံုးတုိင္ ၿပီးျပည့္စံုမႈကုိေပးႏုိင္တာ အဲဒါဟာ 'ကေလး' ဆိုတာပဲျဖစ္တယ္ဆိုတာကုိ ခ်ိဳမသိေသးပါဘူးကြယ္ လုိ႔ပဲ ကြၽန္မရင္ထဲ တိတ္တခိုးေလး ေတြးေနလိုက္တယ္။
ခ်ိဳက သမီးရဲ႕ပါးေလးကို အသာဆြဲၿပီး '' သမီးေမေမကို မျပန္နဲ႔ဦးလို႔ေျပာေနာ္ အန္တီ သီခ်င္းသြားဆိုလုိက္ဦးမယ္''လို႔ေျပာေတာ့ သမီးက''အစားေတြပလုပ္ပေလာင္းနဲ႔ ''ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ ဆုရေအာင္ဆိုေနာ္''လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ သမီးေျပာတာကို ခ်ိဳ က မၾကားလိုက္ေတာ့ဘူး။ စင္ျမင့္ေပၚကုိ လွစ္ခနဲေရာက္သြားတယ္။
သည္တစ္ေခါက္ ခ်ိဳသီခ်င္းဆိုပံုက ေစာေစာကထက္ ပုိၿပီးေတာ့ အသက္ပါလာ သလုိပဲ။ အျပံဳးေတြက ပုိၿပီးေတာ့ ေတာက္ပရႊန္းလက္ေနျပန္တယ္။ ခ်ိဳ ဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္အစားဒီဇုိင္းကို သိပ္သေဘာမက်မိတာကလြဲရင္ ကြၽန္မ မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ခ်ိဳသီခ်င္းဆိုပံုဟာ အေတာ္ေလးကုိၾကည့္လုိ႔ေကာင္းေနပါတယ္။ ေစာေစာကလုိပဲ သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ဆိုၿပီးတဲ့အခါ ခ်ိဳက ကြၽန္မတို႔အနားမွာလာထုိင္တယ္။
''မင္း အခု ဘာေတြလုပ္ေနလဲ''လုိ႔ ခ်ိဳက ကြၽန္မကိုေမးတယ္။ သူ႔ရင္ထဲမွာ ဒီေမးခြန္းရဲ႕အေျဖကို အင္မတန္သိခ်င္ေနပံုရတယ္။ ကြၽန္မက..
''ဥယ်ာဥ္မွဴးလုပ္ေနတယ္ေလ''ဆိုေတာ့ စကားတစ္ခြန္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ရွည္ရွည္ေဝးေဝးမေတြးေလတဲ့ ခ်ိဳက ...
''ဟုတ္လား ဘာအပင္ေတြစုိက္လဲ''တဲ့။ မရယ္မိေအာင္ ကြၽန္မ မနည္းကိုစိတ္ ထိန္းထားရတယ္။
''သိပ္မ်ားမ်ားေတာ့မရွိပါဘူး...ဒီအပင္ေလးတစ္ပင္ထဲပါ''ဆိုေတာ့ ခ်ိဳက''အဟုတ္လားလုိ႔ေလ..''ဆိုၿပီး ကြၽန္မပခံုးကုိဖြဖြထုရင္း ရယ္ေနျပန္ပါတယ္။ သည္ေတာ့မွ ကြၽန္မလည္း သူနဲ႔အတူလုိက္ရယ္မိရင္း..
''အဟုတ္ေျပာေနတာပဲခ်ဳိရဲ႕..ဒါေပမဲ့ ဒီအပင္ေလးက တကယ့္အပင္ထက္ ပိုၿပီးေတာ့ တာဝန္ႀကီးတယ္။ ကေလးဆိုတဲ့ လူသစ္ပင္ေလးကို စိုက္ပ်ိုဳးရတာ ဥယ်ာဥ္မွဴး ေမေမေတြအတြက္ တကယ္မလြယ္တဲ့ ကိစၥတစ္ရပ္ပါပဲ...''
ေတြးေတြးဆဆေျဖလုိက္တဲ့ ကြၽန္မ စကားကို ခ်ိဳက စိတ္ဝင္စားဟန္မရွိေတာ့ ဘဲ စင္ေပၚကမိန္းကေလးကို သရဖူတက္ေဆာင္းေပးေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆီ မ်က္ေမွာင္ ကုတ္ၿပီး လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ ဆီေတြ ေပပြေနတဲ့ သမီးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းပါးနားတစ္ဝုိက္ကုိ တစ္႐ွဴးတစ္စနဲ႔ သုတ္ေပးလုိက္ၿပီး စားပြဲထုိးေလးကို ကြၽန္မလွမ္းေခၚတဲ့အခါ ခ်ိဳက..
''ျပန္ေတာ့မလို႔လား၊ ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ ေနစမ္းပါဦးလား၊ ခဏၾကာရင္ သီခ်င္းဖြင့္ၿပီး ကုိယ္တုိ႔တစ္ေတြ ဖက္ရွင္႐ႈိးေလွ်ာက္ျပသလုိ ေလွ်ာက္ၾကဦးမွာ၊ ၾကည့္သြားပါ ဦးလား၊ အပ်င္းေျပေပါ့''လို႔ေျပာတယ္။ ေခါက္ဆြဲတစ္ပန္းကန္ ကုန္လုနီးနီးစားပစ္လုိက္လုိ႔ ဗုိက္အေတာ္ဝသြားပံုရတဲ့ သမီးဟာ အိမ္ကိုျပန္ခ်င္ေနၿပီထင္ပါရဲ႕။ စားခ်င္တာစားၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ထျပန္ခ်င္တာ ကေလးတို႔ရဲ႕သဘာဝပဲမဟုတ္လား။
ကြၽန္မ ခ်ိဳ႕ကိုလည္း အားနာတယ္။ ကုိယ္တိုင္ကလည္း ခ်ိဳသီခ်င္းဆိုတာကုိ ဆက္ၿပီးၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ သမီးကိုၾကည့္ေတာ့ ခံုေပၚကေတာင္ဆင္း ခ်ၿပီး လမ္းဘက္ကုိလွမ္းလို႔ေတာင္ၾကည့္ေနပါၿပီ။ သမီးေရ ခဏေနၾကဦးစုိ႔ရဲ႕..လုိ႔ေျပာ ၿပီး ဆက္ေနရင္ျဖစ္ေပမဲ့ ကြၽန္မက ကိုယ့္ကေလးရဲ႕ဆႏၵကုိလ်စ္လ်ဴ႐ႈ၊ ကိုယ့္ဆႏၵကိုသာ ေရွ႕တန္းတင္တတ္တဲ့ မိခင္မ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ။ ခ်ိဳေျပာသလုိ ကြၽန္မအပ်င္းေျပဖို႔ထက္ သမီးမပ်င္းေစဖို႔က ကြၽန္မအတြက္ပိုၿပီးအေရးႀကီးေနပါတယ္။ ဒါကို ခ်ိဳကေတာ့ နားလည္မွာ မဟုတ္ဘူး။
''ျပန္ေတာ့မယ္ သူငယ္ခ်င္းေရ''လုိ႔ ကြၽန္မႏႈတ္ဆက္လုိက္ေတာ့ ''ေအးေအး ေဆးေဆးစကားေျပာၾကရေအာင္ ေနာက္ေန႔လာခဲ့ဦးေနာ္''လုိ႔ ခ်ိဳက တတြတ္တြတ္နဲ႔ မွာေနပါေသးတယ္။
''အင္းပါ''ဆိုၿပီး ကြၽန္မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေပမဲ့ ဒါဟာ မေသခ်ာလွတဲ့ ကတိျပဳမႈေလး တစ္ခုရယ္ပါ။ ဘာလုိ႔ိဆို ကြၽန္မက ခ်ိဳတို႔လို လြတ္လပ္သူမွမဟုတ္တာ။ ကြၽန္မရဲ႕အခ်ိန္နာရီ ေခါက္ခ်ိဳးေတြအားလံုးဟာ ကြၽန္မသမီးရဲ႕လက္ထဲမွာသာ အခ်က္အခ်ာ က်ေနတာမို႔ပါ။
မနက္ျဖန္မွာ သမီးက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္စားခ်င္တယ္လို႔ ပူဆာဦးမလား မဆိုႏုိင္ဘူး ေလ။ မပူဆာခဲ့ရင္ေတာ့ ကြၽန္မအေနနဲ႔ ခ်ိဳ႕ဆီေရာက္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒါ အေသ အခ်ာပါပဲ။
သမီးရဲ႕လက္ကိုဆြဲ၊ ဆိုင္ေရွ႕မွာရပ္ၿပီး လမ္းတစ္ဖက္ကိုကူူးဖုိ႔ ကားတန္းအရွင္း ေစာင့္ခ်ိန္မွာ လက္ခုပ္သံညံညံစီစီေၾကာင့္ ကြၽန္မ ဆိုင္ထဲကုိ သမင္လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္ မိလုိက္ပါေသးတယ္။ ခ်ိဳနဲ႔အတူ မိန္းကေလးေတြအားလံုးဟာ စင္ေပၚမွာ။ ဆိုတဲ့သူဆို၊ ေရွ႕ထြက္ၿပီး သ႐ုပ္ျပတဲ့သူကျပ၊ ပန္းကံုးေတြ သရဖူေတြ ဆုခ်သူကခ်နဲ႔ လႈပ္လႈပ္သဲသဲျဖစ္ ေနတာ ကြၽန္မျမင္ရတယ္။ အားလံုးထဲမွာ ခ်ိဳဟာ အမ်ားဆံုးခ်ီးေျမႇာက္ခံရသူပါပဲ။ ေခါင္းေပၚမွာက သရဖူ၊ လက္ထဲမွာက အကယ္ဒမီေရႊစင္႐ုပ္လုိဟာေတြ မႏုိင္မနင္းေပြ႕လုိ႔ ကုိယ္ေပၚမွာ သမီးေျပာတဲ့ေျပာင္လက္လက္ႀကိဳးေတြဟာ (စပါးႀကီးေျမြက မေထြးေလးကို ရစ္ပတ္သလုိ) အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္လုိ႔ တစ္ကုိယ္လံုးေနရာလပ္ကို မက်န္ေအာင္ပါပဲ။ မ်က္ႏွာေလးခ်ည္းသာျမင္ရေတာ့တဲ့ ခ်ိဳ႕ကုိလွမ္းၾကည့္ၿပီး ကြၽန္မရယ္လည္းရယ္ခ်င္ပါရဲ႕။
ဒီအခ်ိန္ ခ်ိဳတစ္ေယာက္ေပ်ာ္ေနမွာလား...
ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ညစ္ညဴးေနမွာလား....
ဒါကုိေတာ့ ကြၽန္မ မသိခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
''ကားရွင္းၿပီေလ ေမေမ''လုိ႔ သမီးက ေျပာလည္းေျပာ ကြၽန္မလက္ကို ဆြဲလည္းဆြဲလႈပ္နဲ႔ လမ္းအတင္းကူးေတာ့မယ့္ဟန္ ျပင္မွပဲ ကြၽန္မလည္း သတိျပန္ဝင္လာ ရၿပီး သမီးလက္ကို တင္းတင္းဆုပ္လုိ႔ ကားလမ္းကူးလုိက္ေတာ့တယ္။ အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ခ်ိဳေျပာတဲ့စကားေတြ ျပန္စဥ္းစားရင္း ကြၽန္မျပံဳးေတာင္ ျပံဳးမိပါေသးတယ္။
'မင့္ၾကည့္ရတာ ဟုိတုန္းကနဲ႔မတူေတာ့ဘူး၊ မ်က္ႏွာမွာ ႏႈတ္ခမ္းနီေလး ေတာင္မွ မေတြ႕ရေတာ့ပါလား၊ အရမ္းေျပာင္းလဲသြားတာပဲ'တဲ့။
ကြၽန္မ ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္လုိေျပာင္းလဲသြားခဲ့တာလဲ။ ခ်ိဳေျပာမွပဲ ကိုယ့္ဘာသာ သတိထားမိပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္မအထင္ ေတာ့ ေဟာသည္သမီးေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ရဲ႕။ ေျပာရရင္ သမီးရဲ႕အေရွ႕မွာ ကြၽန္မက စံျပျဖစ္ခ်င္သူေလ။ ဒါဟာလည္း သမီးအတြက္ပါ။
အနားမွာရွိသမွ် လူေတြဆီက ဘာမဆို အတုခိုးသင္ယူေနတတ္ၿပီ ျဖစ္တဲ့ သမီးေၾကာင့္ ကြၽန္မလည္းအရာရာမွာ ဆင္ျခင္ ျပဳမူ ေနထုိင္ေနရၿပီေလ။ သမီးရဲ႕ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ အနီးဆံုးမွာ အခ်ိန္တိုင္းရွိေနတာ ကြၽန္မပဲမဟုတ္လား။ ကြၽန္မရဲ႕ အရိပ္အေငြ႕က ဒီသမီးအေပၚမွာ လံုးလံုးလ်ားလ်ားက်ေရာက္ေနတာေလ။ တစ္ခ်က္ကေလး ကြၽန္မသတိလစ္သြားတာနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ခြၽတ္ယြင္းမႈကုိ သမီးကေကာက္ခါငင္ခါျမင္သြားၿပီး အတုယူမွားသြားမွာ ကြၽန္မသိပ္စုိးရိမ္မိပါတယ္။
အျဖဴ အစိမ္းေက်ာင္းဝတ္စံုေလးေတြနဲ႔ မိန္းကေလးငယ္ငယ္ေတြ မ်က္ခံုးမည္း မည္း၊ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေတြဆိုး၊ (တီဗီေၾကာ္ျငာေတြထဲက မင္းသမီးေတြလုိ)ဆံပင္နီတြန္႔တြန္႔ေတြ ပါၿပီးသား ေခါင္းစီးပဝါေတြစည္းၿပီးလာၾကတဲ့ကေလးေတြကုိ ျမင္ရင္ ကြၽန္မေလအေျပး သြားၿပီး အဲဒီအျပင္အဆင္ေတြကုိ လုိက္ဖ်က္ဆြဲျဖဳတ္ပစ္ခ်င္လုိက္တာမေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ကြၽန္မသမီးကိုေတာ့ အရြယ္မတိုင္ေသးခင္ အလွအပထက္ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္မႈရွိဖို႔ကိုပဲ ဦးစားေပးေလ့က်င့္ေပးရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မကုိယ္တိုင္လည္း သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္စြာပဲ ျပဳျပင္ေနထိုင္ပါတယ္။
အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ သမီးစိတ္ႀကဳိက္သူ႔ဘာသာ အလွအပ ျပင္ပါေစေပါ့။ ဒါေတာင္မွ သမီးရဲ႕လုပ္ငန္း သဘာဝနဲ႔ ေလ်ာ္ညီတဲ့ျပင္ဆင္မႈမ်ိဳးျဖစ္ဖုိ႔ လိုေသးတယ္။ သမီးက သာမန္ ႐ံုးဝန္ထမ္းမိန္းကေလးလုပ္ၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္မင္းသမီး ေတြလုိျပဳျပင္ဆင္ယင္မယ္ဆိုရင္လည္း မျဖစ္ေသးဘူးေပါ့။ သမီးက ဘယ္လုိပံုစံ လာမွာ ပါလိမ့္။ ကြၽန္မကသာ အရွည္ႀကီး ေလွ်ာက္ေတြးေနတာ။ သမီးက လမ္းေတာင္မွ တစ္ေယာက္တည္း ျဖတ္မကူးႏုိင္ေသးတဲ့ ပိစိေကြး ကေလးငယ္ေလးပဲရွိေသးပါလား....။
အင္း..တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း တစ္ကုိယ္ေရလြတ္လပ္သူေတြကိုၾကည့္ၿပီး အပ်ိဳဘဝကအခ်ိန္ေတြ ျပန္ရခ်င္လုိက္တာလို႔ တမ္းတလြမ္းဆြတ္မိတဲ့အခါေတြလည္း ရွိဖူးတယ္ဆိုတာ ကြၽန္မ ဝန္ခံပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ေထာင္သည္မိခင္ဘဝမ်ိဳးဟာ သိပ္အေရးႀကီးၿပီး ကြၽန္မတို႔မိန္းမသားေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္ ပုိင္ဆုိင္သင့္တဲ့ဘဝတစ္ခု လည္း ျဖစ္တယ္လုိ႔ စဥ္းစားမိတဲ့အခါ အဲဒီတမ္းတမႈေတြအကုန္လံုး ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားေတာ့တာပါပဲ။
ေျပာမယ္ဆုိရင္ အလုပ္ကျပန္လာတဲ့အေဖကုိ သမီးေလးကေျပးႀကိဳ၊ ေမာေမာနဲ႔ျပန္လာတဲ့ ခင္ပြန္းသည္က ကြၽန္မ တိုက္တဲ့ ေရတစ္ခြက္ကိုေတာင္ မေသာက္ ႏိုင္အားေသးဘဲ သမီးကိုအရင္ေပြ႕ခ်ီ နမ္း႐ႈပ္ႏႈတ္ဆက္လုိက္တဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးကုိ ညေနတိုင္း ေစာင့္ၾကည့္ရတာ ကြၽန္မအတြက္ တကယ့္ကို ပီတိျဖစ္စရာပါပဲ။ ေန႔စဥ္ေတြ႕ျမင္ေနက် ျဖစ္ေပမဲ့လည္း အဲဒီျမင္ကြင္းဟာ ႐ိုးအီမသြားခဲ့ဘဲ ကြၽန္မအတြက္ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ခြန္အားအသစ္ေတြတိုးေစတဲ့ ၾကည္ႏူးဖြယ္ျမင္ကြင္း အစစ္အမွန္ေလးျဖစ္ေလရဲ႕။
ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ မေျပာလား။ တစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္ရတဲ့ သည္လုိပီတိမ်ိဳးကုိ ကေလးရွိတဲ့ ကြၽန္မလို မိခင္ေတြမွသာ ခံစားဖူးမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ မိခင္ဆိုတဲ့ အခန္းက႑ဟာ ကြၽန္မဘဝမွာ အႀကီးမားဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးစြန္႔စားမႈႀကီးတစ္ရပ္လည္းျဖစ္ရဲ႕။ ေနာက္ထပ္ သည္ေလာက္ႀကီးမားတဲ့ စြန္႔စားမႈမ်ိဳး ကြၽန္မတို႔မိန္းမေတြ ႀကံဳရလိမ့္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ဒါေတြကို ကြၽန္မအေနနဲ႔ ခ်ိဳ႕ကိုေျပာျပခဲ့ဖို႔ေကာင္းတာေနာ္။
ဒါေပမဲ့ သည္စကားေတြကို ခုခ်ိန္မွာ ခ်ိဳသေဘာေပါက္လိမ့္မွာမဟုတ္ဘူး။ကြၽန္မတုန္းကလည္း ဒါေတြကိုႀကိဳတင္ၿပီး သေဘာေပါက္ခဲ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဘဝနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥရပ္ေတြက ကိုယ္တုိင္ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ႀကံဳမွ သိရတာမ်ိဳးေလ။ ခုေနခါမွာေတာ့ ခ်ဳိဟာ တစ္ကုိယ္ေရဘဝရဲ႕ လြတ္လပ္မႈေတြအၾကားမွာ ရွင္သန္ေပ်ာ္ျမဴးရင္း ကြၽန္မရဲ႕အိမ္ေထာင္သည္ မိခင္ဘဝကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ေမာခ်င္ ေမာေနဦးမွာေပါ့။
တစ္ေန႔ေတာ့ ခ်ိဳလည္း အလုိလုိသိလာမွာပါ။
စိတ္ေမာစရာလုိ႔ အထင္ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ဘဝကုိ သူကိုယ္တိုင္ တမက္တေမာနဲ႔ေပြ႕ပိုက္ ေနမိတဲ့အခ်ိန္ေလးတစ္ခ်ိန္ကို ေရာက္လာလိမ့္ဦးမွာပါ။
ဘာလုိ႔ဆို သူဟာလည္း ကြၽန္မလို မိန္းမထဲကမိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး တစ္ေန႔မွာ ေသခ်ာေပါက္ မိခင္တစ္ဦး ျဖစ္လာမွာမို႔လို႔ေပါ့။
အိမ္ေရာက္မွပဲ ကြၽန္မအေတြးစေတြျပတ္ေတာက္သြားပါေတာ့တယ္။ သမီးက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္စားခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ သြားလုိက္ၾကတာ..ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ ဘာမွ မစားျဖစ္ခဲ့တဲ့အျပင္ ကြၽန္မခင္ပြန္းအတြက္လည္း ဘာမွ မဝယ္ခဲ့ရပါလား လို႔စဥ္းစားမိေတာ့ ကြၽန္မ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ျပံဳးလုိက္မိေသးတယ္။ ဒီလုိပါပဲေလ..။ ကြၽန္မတို႔မိခင္ေတြ ဆိုတာက ကုိယ့္အတြက္ကို ကုိယ္ေမ့ၿပီး အရာရာမွာ ကေလးအတြက္ကိုသာ စဥ္းစားတတ္ ၾကတာမဟုတ္လားေနာ္။
သည္အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မတို႔ကိုျမင္လုိ႔ အိမ္တံခါးကို ေသာ့မဖြင့္ေသးဘဲ ရပ္ေစာင့္ေန တဲ့ ကြၽန္မခင္ပြန္းကို ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ သမီးက သူ႔ဆီကို ခုန္ေပါက္ ေျပးသြားတဲ့အခါ သူက လက္ဆန္႔တန္းၿပီး အားပါးတရဆီးႀကိဳပါတယ္။
သမီးကို သန္မာတဲ့လက္ေတြနဲ႔ေစြ႕ခနဲေကာက္ယူေပြ႕ခ်ီလုိက္တဲ့ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို ခ်စ္ျမတ္ႏုိးမႈအျပည့္နဲ႔ ကြၽန္မေငးၾကည့္ လုိက္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ တစိမ့္စိမ္နဲ႔ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ပီတိနဲ႔ ခံစားမႈမ်ိဳးဟာ ေလာကမွာရွိသမွ် ဘယ္လုိအဖုိးတန္အရာနဲ႔မွ ႏိႈင္းယွဥ္လုိ႔မရဘူး ဆိုတာကုိ ကြၽန္မ ေကာင္းေကာင္းႀကီးသိလုိက္ရျပန္တယ္။
အဲဒီေနာက္ သမီးရဲ႕ပါးျပင္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ကြၽန္မခင္ပြန္းက ေမႊးၾကဴ နမ္း႐ႈပ္ လိုက္တဲ့အခါ အဲဒါဟာ ကြၽန္မအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ုိးႏုိင္ေတာ့တဲ့ ႐ႈေမွ်ာ္ခင္းေလး တစ္ခု ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
စုမီေအာင္
(၂ဝဝ၂၊ ဇြန္၊ အႏုပညာျမင္ကြင္းမဂၢဇင္း)
.jpg)
